Extreem angst voor de dood en hoogbegaafdheid

Sini

Ik herken het gevoel;-) Ik heb momenten dat ik mijn zoon het liefst een valiumpje zou willen geven dat ie eindelijk eens gaat slapen... Dat er een pilletje zou bestaan die die angsten zomaar zou wegnemen en de onzekerheid en de faalangst en alles wat er nog meer speelt... Echt, het gaat beter worden en het komt goed maar het duurt gewoon lang. Wij zijn nu al vanaf augustus bij dat kinderpsychiatrisch centrum en hebben nu pas het gevoel dat er iets gaat gebeuren. Alhoewel het voor zoonlief natuurlijk soweiso allemaal veel te lang duurt ook al heb ik zelf al veel aan de gesprekken en de tips. Overigens heeft mijn zoontje zowaar de afgelopen vier nachten goed geslapen!!! Een zeer duidelijk, vast, rustig avondritueel, strakke grenzen, wat humor en luchthartigheid, niet meer openstaan voor manipulatie en zware gesprekken en zowaar hij slaapt binnen een half uurtje! Ongelooflijk ik heb opeens de avond voor mezelf. Wij zitten nu te wachten op een nieuwe afspraak met de kinderpsychiater waarin we mogelijke medicatie gaan doornemen en bespreken en bespreken welke diagnose mijn zoontje nu precies krijgt zodat de behandeling daarop afgestemd kan worden, ook naar zijn leerkracht toe. Weet je, het zijn kleine en soms grotere stapjes vooruit, dan weer een paar achteruit, maar er zit echt een stijgende lijn in. Je moet wel geduld blijven hebben want dit soort emotionele stoornissen zijn niet in een jaartje opgelost. Ik ben nu vier jaar bezig en het zal nog minstens zo lang duren. Maar het komt goed en mijn zoontje is het me waard! Ik duim voor je en wens je sterkte toe!!

Sini

Jouw verhaal is herkenbaar voor mij. Mijn jongste broertje begon als zeer kwetsbaar prematuurtje (hij kreeg 4% kans om te overleven, dat geeft misschien een idee). Wonder boven wonder redde hij het, maar hij bleef een klein, mager, snel ziek manneke. Rond een jaar of vijf begonnen bij hem de nachtangsten. Mijn ouders hebben jarenlang elke avond naast hem gelegen tot hij sliep. Ook hebben ze hulp gezocht voor hem in de vorm van speltherapie. Hij bleek te lijden aan een vorm van het geen-bodem-syndroom, iets wat vaker voorkomt bij veel te vroeg geboren kinderen die erg lang in het ziekenhuis lagen voor ze naar huis mochten. Het heeft echt jaren geduurd (sorry, dit wil je misschien niet horen), langzaam maar zeker werd hij minder angstig en psychisch minder fragiel (hij kon ook dagenlang verdrietig zijn als de juf of meester hem een standje had gegeven). Het is nu een fijngevoelige, lieve, vrolijke veertienjarige met veel vrienden. Of het helemaal goedgekomen is weet ik niet, want hij wil leraar worden, het gekke joch .
Groetjes en veel sterkte met je zorgenmannetje
Massi

Sini

hou de integratieve kindertherapie ook nog in je achterhoofd......

Sommigen

zullen het omschrijven als zweverig, ikzelf zie een therapie die vanuit het kind zelf werkt....Weliswaar gestuurd door de therapeut, bepaald het kind eigenlijk wat het gaat doen....ik kan je verwijzen naar de praktijk waar wij zelf zijn geweest, maar voor jou is die ws te ver weg... www.ruimte-kindertherapie.nl