U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
EMDR bij trauma kind
Met onze 8 jarige zoon zijn we al lange tijd zoekende naar wat er toch met hem aan de hand is. Hij zit slecht in zijn vel, heeft allerlei fysieke klachten, is vaak moe, plast in zijn broek enz. Een hele medische molen zijn we al door, en uiteindelijk zijn we beland bij een centrum waar ze vanuit verschillende disciplines kijken naar het hele kind.
Uit met name onderzoek van een fysiotherapeut is naar voren gekomen dat hij heel slecht 'verbonden' is met zijn lichaam, en vooral dat hij heel sterk (fysiek) reageert als een kind dat een ernstig trauma heeft opgelopen.
Als snel kwamen we toen uit bij een ziekenhuisopname in een Grieks ziekenhuis op 2 jarige leeftijd. Dit wàs ook een erg traumatische ervaring. Men ging daar zo gruwelijk om met kinderen, echt onbeschrijfelijk. Alsof het objecten waren, in plaats van mensen. Na 2 vreselijke dagen en nachten hebben we tegen alle adviezen in onze zoon daar weggehaald. Hij was toen helemaal in zichzelf gekeerd en maakte nauwelijks nog contact. Daarna is hij heel lang erg bang geweest voor vreemden. Naar de kinderopvang is nooit meer gelukt, en het wennen op school heeft al met al bijna 2 jaar geduurd. Zijn vertrouwen in mensen is nog altijd erg wankel. Dus nou ja, dat dit ingrijpend is geweest in zijn leven is wel duidelijk.
Nu willen ze via EMDR gaan proberen dit trauma te repareren. Omdat hij zelf geen bewuste herinneringen heeft doet hij dat samen met mij (ik was toen vrijwel de hele tijd bij hem). Dat schijnt voor de behandeling niet eens zoveel uit te maken.
De begeleidend kinderarts is heel optimistisch over het effect dat dit zal hebben. Zelf merk ik dat ik nog niet te hoopvol durf te zijn. Zijn hier mensen met ervaring met EMDR bij vroeg trauma? En heeft het geholpen??
Ook even anoniem
Dat lijkt me echt nog een stuk ingewikkelder dan ons verhaal. Ik hoop dat het werkt! Heel veel succes in ieder geval en ik hoor graag jullie bevindingen nog.
Koentje
Mijn zoon had een koortsstuip en is ruim een half uur bewusteloos geweest. Er bestond angst voor meningitis. We zaten op een klein Grieks eiland en ja, daar gaan ze echt nog volkomen achterlijk met kinderen om, ik kan het niet anders zeggen.
Ik vond het om te beginnen al vrij bizar dat er bijna niemand Engels sprak in het ziekenhuis.
Een voorbeeldje: met een man of 8 (artes en co's) in witte jassen om een bedje heen gaan staan, luid over het hoofd van het kind heen discussiëren, om de beurt zeer hardhandig zijn hoofd naar voren bewegen (om te zien of hij nekkramp heeft) zonder ook maar even contact te leggen met het kind en hem vervolgens weer op zijn bed laten vallen. Alsof het een ding is, in plaats van een verschrikkelijk angstig jongetje.
's nachts bij elke controle grote licht aan, kind beetpakken (schrikt wakker), met geweld een drankje (tegen koorts) met spuitje in zijn mond spuiten.
Enz. enz. ik kan nog wel even doorgaan zo. Het was echt verschrikkelijk. Daarbij was het zo goor. Ik was blij dat zoon nog in de luiers was, want op de wc durfde ik zelf amper te gaan. Zoon kreeg alleen eten. Drinken, luiers enz. daar moest je zelf voor zorgen. Als ouder moest te continu bij je kind blijven (wat je natuurlijk sowieso wel doet) maar je kreeg nog geen glaasje water. Echt helemaal niets. Terwijl ik toen we daar na alle paniek en een dolle ambulancerit aankwamen niets bij me had. Geen geld, geen luiers, geen drinken, niets. Jammer dan.
Slapen deed ik bij hem in het ledikantje, helemaal opgevouwen. Ik zette steeds stiekem de airco uit want het was er veel te koud binnen.
Ik moest zelf zijn infuus in de gaten houden (en werd afgebekt toen het een keer leeg bleek) en elk uur met een kwikthermometerje onder zijn arm zijn temperatuur opnemen.
Nou ja, ik snap dat het moeilijk te geloven valt als je een niet zelf bij geweest bent. Maar het was echt een hel! En als we hem na 2 nachten niet gewoon maar meegenomen hadden, had hij moeten blijven tot hij 24 u koortsvrij was. Terwijl inmiddels allang duidelijk was, dat er niets ernstigs aan de hand was, maar het gewoon een virus infectie was met helaas een atypische koortsstuip daarbij….
Als emdr niet helpt?
Een opname in een ziekenhuis is voor elk 2-jarige zwaar. Maar of dat de oorzaak is dat een 8-jarige is de broek plats etc. is een reeële vraag. Heeft het team ook een andere plan van aanpak voor als de emdr toch niet blijkt te werken?
De aanraking met de fysio werkt in ieder geval ontspannend. In de link van Mijntje werd de TFT genoemd als een manir om om te leren gaan met je onrust op elk moment van de dag. Dat biedt EMDR niet. Met een emdr sessie ben je afhankelijk van de agenda van een ander.
Als een emdr sessie werkt, is dat geweldig. Maar het lijkt mij voor jou en je zoon waardevol te trainen in ontspanningstechnieken naast een emdr sessie. De opmerking 'het stroomt niet maar het stokt' kan komen omdat hij die gevoelend nog niet begrijpt.
Het volgende is niet lullig bedoeld maar in een gezin met 4 wel eens iets aan de hand kinderen heeft hij minder voorbeeld hoe hij op een 'gewenste' manier met gevoelens omgaat. Hij heeft minder ' als normaal genomineerde' kinderen om zich heen waar hij zich aan op kan halen omdat zij als voorbeeld dienen. Op scholen en in teamsporten zie je dat proces ook. Ze kunnen leren van elkaar hoe ze zich moeten gedragen.
Je geeft aan dat h een beetje klem zit, tussen de broers dus in het gezin. Is een meer op het gezin gerichte aanpak niet effectiever dan een individuele aanpak? Het lijkt mij voor jou een zware taak altijd voorkomen dat er ergens kortsluiting optreedt.
Flanagan
Ik kan niet zo heel veel met je reactie. Ik denk dat je een heel ander beeld hebt dan hoe het werkelijk is hier.
Ik heb in ieder geval vertrouwen in het team waar we nu lopen, en zoals al gezegd is die EMDR sowieso geen eindpunt. Het is hooguit een stap. Eentje die we nu eerst gaan nemen voor we weer verder kijken.
Uitleg
Een broetje van een judovriendje van mijn zoon heeft adhd. Het vriendje sprak wel een over hoe dit drukte op zijn ouders en hoe moeilijk hij dat zelf vond altijd rekening te moeten houden met zijn broertje.
Zelf heb ik hier twee dyslecten. De begeleiding vraagt planning maar ondanks het proberen te voorkomen dat eentje de frustraties afreageert op de ander uit vermoeidheid, slaag ik daar niet altijd in en dan mopperen ze op elkaar. Een minder soepel verlopende tijd heeft snel een weerklank op de andere kinderen.
Je laatste alinea in#23 vond ik wel herkenbaar. Je hebt gelijk; ik ken je gezin niet. Maar als ik luister naar de reacties van mijn kinderen en dat vriendje, lijkt het mij niet zo vreemd dat kinderen soms moeite hebben met het rekening houden met hun broetje/zusje. Ik wilde je niet irriteren. Ik vind opvoeden geen appeltje eitje. Als ik onrust bemerk, zoek ik de oorzaak wat dichterbij in de tijd.
EMDR
Ik heb niet alles gelezen, dus misschien reageer ik dubbel. Hier ervaring met EMDR bij kinderen die mishandeld waren door de vader/getuige waren geweest van huiselijk geweld. Zelf ook geprobeerd.
Heel belangrijk om te weten dat het zo KAN zijn dat je een gigantische terugslag krijgt door de herbeleving/het erover moeten praten. Verder: als je het ziet, denk je wat is dit voor onzin, maar het resultaat kan verbluffend zijn. Wat ik wel heb gezien/ervaren is dat het niet alles weghaalt. Wel de hele scherpe kantjes, maar niet alles. Maar misschien niet lang genoeg door-ge-EMDR-ed. Andere mogelijke oorzaak dat niet alles weg is, dat in de tijd dat de EMDR gevolgd werd, het trauma nog niet afgesloten was. Ex heeft ons namelijk nog lange tijd nagejaagd.
Flanagan
Wat ik bedoelde in #23 was vooral de moeite en energie die gaat zitten in het organiseren van de wereld om ze heen: met name school, maar ook wel hobby's, sociale contacten buiten het gezin, dat soort zaken.
Hier thuis is het vaak wel goed. De kinderen zijn heel hecht. De jongste 2 lijken net een tweeling. Ze hebben heus wel eens 'last' van elkaar, maar ze hebben vooral in positieve zin iets aan elkaar. Ze hebben alle vier dezelfde 'bedrading' en begrijpen elkaar dus juist heel snel en goed. Verder geloof ik ook wel dat we ze goed begeleiden. We doen regelmatig iets 'één-op-één met de kinderen, maar ook veel leuke dingen met het hele gezin.
En ja, als er iets concreets speelt, dan zoek je de oorzaak dichtbij in de tijd. Maar als bepaalde patronen zich jaar in jaar uit laten zien, als bepaalde problemen toenemen i.p.v. af terwijl er overal al aandacht aan is besteed, dan zoek je op een gegeven moment ook verder.
Ik waardeer je bijdragen, maar het voelt voor mij niet als op ons van toepassing.
Emine
Naar verhaal bij jullie. Ik denk zelf eigenlijk ook dat niet alle 'trauma' helemaal te neutraliseren is. Sommige dingen tekenen een mens, dat krijg je nooit meer helemaal weg lijkt mij.
Dat het wel de scherpe kanten eraf haalt klinkt in ieder geval hoopvol.
Jippox
Ik zou het ook aangrijpen Jippox, hij is nog zo jong. Alles wat je kunt doen om (gevolgen van) trauma te verminderen, daarvan zeg ik: doen.
Het is wel heel belangrijk dat er een veilige basissituatie voor hem is, anders is het dweilen met de kraan open. Ik ga ervan uit dat die situatie er is, dat hij gewoon een prettig thuis heeft. Dat was bij ons niet optimaal, doordat we niet met rust gelaten werden en de instanties tegen elke prijs vader terug in het leven van de kinderen wilden brengen. Tja, dan is het dweilen met de kraan open en is je behandeling niet optimaal. Er zijn ook behandelaren die niet behandelen als 'het trauma nog steeds wordt toegebracht.' Om deze reden. (Dus kan zo'n kind nergens heen, maar dat terzijde).
Ik schat in dat jouw situatie meer perspectief biedt en denk dat je je kind een grote dienst bewijst. Succes.
jippox
Wat een vreselijk verhaal. Kan het bijna niet geloven dat ze daar nog zo onmenselijk omgaan met zulke kleintjes. Wat zul jij je vreselijk machteloos gevoeld hebben toen!
Ik hoop echt dat het helpt. Ik heb veel positieve verhalen over EMDR gehoord, maar dat gaat helaas vooral ook over volwassenen. Maar ja; niet geschoten: altijd mis!
sterkte!