Elke dag op bezoek in ziekenhuis?

Oplossingen

Voor elke oplossing is wel een probleem te bedenken. Germaine, jij hebt maar één probleem en dat is de sterke wens van je vriend dat jij aanwezig bent.
Je kunt het probleem in het ziekenhuis beter kenbaar maken. Bij je vriend, bij verpleging, eventueel maatschappelijk werk etc. Het probleem is eigenlijk niet zozeer dat jij het niet redt als wel dat je vriend zo'n veeleisende wens heeft.
Ja, ik vind het te veeleisend. Ik heb genoeg ziekenhuistijd doorgebracht om te weten hoe saai het is en hoe belangrijk bezoek is. Maar je zou toch als volwassen man in staat moeten zijn om te overzien wat het voor iemand anders betekent.
Een andere mogelijkheid is dat je in die tijd bij je vriend dingen gaat doen die je toch al moet doen of graag doet. Post doornemen, emails beantwoorden, krant lezen. Niet uit desinteresse, maar meer om de huiselijke sfeer mee te nemen het ziekenhuis in. en om het jezelf gemakkelijker te maken.
Nog een andere mogelijkheid is dat je vriend dingen gaat doen die toch moeten gebeuren of die hij wil doen. Kunnen ook stomme dingen zijn, zoals foto's organiseren op een laptop, of zoiets.
Maar zoals gezegd, voor elke oplossing is wel een probleem te vinden, dus ik weet neit of je meer kunt doen dan op je tanden bijten en hopen dat hij snel naar huis kan.

Tsjor

Goed idee

Tsjor, dat vind ik echt een goed idee. Dingen die gedaan moeten worden, doen in het ziekenhuis. Samen eten kan daar ook onder vallen, maar zeker ook administratieve klusjes, of.andere regel- of uitzoekzaken. Misschien voelt je man zich ook wel al goed genoeg om je zoon te overhoren (als dat handig is).

Situatie is wel te vergelijken

===Je betrekt deze situatie teveel op die van jezelf, misschien moet je hulp zoeken daarbij? Ik heb het toch helemaal niet over jouw puber van 15 die opeens alles zelf moest gaan doen? Ik heb toch vorig jaar niets geroepen naar jouw kind? Deze situatie is toch helemaal niet te vergelijken?===

Klopt jij hebt het niet geroepen, waarvoor dank.

Ook in het verhaal van Germaine is er een oudere puber die moe is. De vader van die puber ligt in het ziekenhuis en dat is niet levensbedreigend (meer) maar wel ernstig als ik het verhaal zo lees. Wat ik met mijn verhaal probeer duidelijk te maken is de situatie van die oudere puber die zegt MOE te zijn. Of de puber moe is of emotioneel/bang/wanhopig dat is nog niet duidelijk.
In het ziekenhuis liggen is niet leuk voor de patiënt, het is zwaar voor de partner die thuis alle ballen in de lucht moet zien te houden en bij de patiënt wil/moet zijn op bepaalde tijden. Dan vind ik het heel hard klinken om te zeggen dat het moe zijn van pubers niet gepikt moet worden. Die pubers zeggen moe maar bedoelen misschien iets anders waarvoor ook aandacht moet zijn, voordat ze straks een psycholoog nodig hebben om de ziekenhuisopname van hun vader goed te verwerken.

Nog even voor Germaine

Toen ons kind in het ziekenhuis lag kregen wij vanuit het ziekenhuis begeleiding van de ziekenhuispsycholoog. Aanzet daarvoor kwam vanuit het behandelteam maar misschien kan je er ook om vragen.

In eerste instantie zag ik het nut er niet zo van in maar achteraf was het heel zinvol en hebben we er echt wat aan gehad als gezin.

Kopzorg

Wat wil je nu dan? Mag ik niks zeggen? Geen enkel advies geven omdat het altijd fout is? Wat denk je van NIVEA voor wat betreft de puber die de ziekenhuisopname van zijn vader moet verwerken. Dat staat neegens en voor mij is dat nog steeds geen reden dat hij niet eens naar zijn vader gaat en zo TS kan ontlasten. Gebruik jouw ervaringen niet in andere situaties die je niet kent.

Andere mogelijkheden dan bezoek

Je geeft aan dat familie niet makkelijk kan komen, maar dat de relatie wel goed is. Kunnen ze misschien wat vaker bellen? Of samen met hem een spelletje via internet spelen? Is dat ook een idee voor de kinderen? Zo heeft man toch een leuke afwisseling in de dag en wordt jij ook wat ontlast. Natuurlijk is echt bezoek heel fijn, maar het idee dat mensen aan je denken en tijd willen besteden aan jou lijkt mij een redelijk alternatief.

ziekenhuis

Ik heb zelf in het ziekenhuis gelegen terwijl manlief met 3 jonge kinderen thuis zat. Geen haar op mijn hoofd die van hem vroeg dat hij iedere dag kwam, ik heb hem zelf gevraagd of hij het redde om 1 keer per week te komen en de andere dagen te bellen als de kinderen op bed lagen. Hij kwam zelf om de dag, erg fijn, want het is ontzettend saai om alleen maar te liggen.
Toen mijn derde in het ziekenhuis lag, probeerden wij er zoveel mogelijk te zijn en hebben we beide zorgverlof opgenomen. Ze lag een week op de IC en ik heb mijn manager toen gemeld dat ik zorgverlof wilde opnemen omdat ik mijn hoofd toen echt niet bij mijn werk kon houden. Dat gaf lucht.
Mijn man reageerde anders, hij werkte liever door maar heeft toen kortere dagen afgesproken.

De man van Germaine is eenzaam, dat snap ik. Maar een mobiele telefoon en wifi of heel veel beltegoed kan een hoop oplossen. Whatsapp bellen kan met video, skypen is ook mogelijk, zo zie je elkaar tenminste.
Germaine kan ook zorgverlof aanvragen, al is het maar deeltijd, veel werkgevers hebben dat liever dan een overspannen werkneemster.

De klusjes van Tsjor vind ik ook een hele goede, dan heeft hij iets te doen.

Niks NIVEA Triva

Een puber die zegt MOE te zijn is misschien niet moe maar voelt iets anders wat niet onder woorden gebracht kan worden.
Daar wil ik aandacht voor.
Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat mijn puber (en die van mijn zussen) de enige is die geen woorden heeft voor de gevoelens en het op moe gooit.
De pubers van mijn zussen zijn heel nauw betrokken bij mijn pubers, sporten bij dezelfde club en sommigen ook in hetzelfde team. Ze waren allemaal op de hoogte van de ziekte en gaven allemaal te kennen moe te zijn. Ook de oudste van het hele stel (20 jaar dus puber-af) was nog MOE.

===Die pubers zeggen moe maar bedoelen misschien iets anders waarvoor ook aandacht moet zijn, voordat ze straks een psycholoog nodig hebben om de ziekenhuisopname van hun vader goed te verwerken.===

Dit zei ik, deels gebaseerd op eigen ervaringen en ik zeg voordat ze straks een psycholoog nodig hebben. Misschien niet, misschien wel maar als ze alles opkroppen, omdat er geen aandacht is voor hoe zij zich voelen dan gaat het wel richting een psycholoog nodig hebben.

Tik hier neer wat je niet kan laten maar sta ook open voor het feit dat anderen jouw adviezen wel heel hard vinden. Jouw pubers zijn dat gewend waarschijnlijk, andere pubers niet. Kan je je dat voorstellen?

Ik ben zelf puber geweest, en toen was ik ook heel vaak moehoe. Te moe om te helpen in het huishouden, te moe om mijn kamer op te ruimen. Echt. Maar nooit te moe om de deur te openen voor een aanbellend vriendinnetje.
Soms moet je, ook als je moe bent, wat dingen doen. Dat moet Germaine immers ook.

Toch

je projecteert nu jouw ervaringen op een hele andere situatie. Ik vind dat niet goed. Het is gewoon niet te vergelijken. Waarom maak je het steeds zo persoonlijk door te vissen naar mijn ervaringen en mijn pubers. Mag je alleen meepraten als je jouw heftige ervaringen met een doodzieke puber hebt meegemaakt in een draadje over een volwassene die in het zkh ligt?

Precies trivia

De doodzieke puber van Kopzorg is heel erg, maar wel een uitzondering. De meeste pubers zijn moe vanuit eern licht-luie positie van nog geen verantwoordelijkheid hebben. Wat prima is, tot de omstandigheden om een andere houding vragen.

Mijn kinderen zijn ook wel eens moe, zeker als het gaat om klusjes doen in huis of huiswerk maken. Minder moe als ik voorstel een dagje naar een pretpark te gaan. Dan zijn ze niet moe meer. Maar zelfs al ben je wat moe dan kan je nog best regelmatig bij je vader in het ziekenhuis op bezoek gaan. Dan heb je echt niet opeens psychologische hulp nodig om het ziek zijn van de vader te verwerken. Vader is niet levensbedreigend zie zoals ik begrijp. En als je wel psychologische hulp nodig hebt dan heb je die ook nodig als je niet regelmatig bij vader op bezoek gaan. Wat vaker op bezoek gaan bij vader zorgt niet voor meer moeheid en ook niet voor een grotere behoefte aan psychologische hulp.

gewoon om de dag skypen

Als je een uurtje skypt, desnoods terwijl je kookt of zo, of terwijl jullie aan tafel zitten, is dat geen idee?
Met skypen is er toch wel iets meer contact dan bellen en je bespaart de reistijd. Als ik zelf in het zhuis zou liggen zou ik dit best prima vinden

Ik denk

...dat Germaine zelf best kan inschatten of haar zoon terecht of niet te moe is om vaker naar het ziekenhuis te gaan. Zo'n tentamen tijd is voor de een iets anders dan voor de ander. De druk kan hoog zijn, er kan veel van afhangen. Hoe dan ook, als zij zegt dat haar zoon niet vaker kan dan hij al doet, omdat hij slecht slaapt en in zijn tentamentijd zit, dan neem ik dat gewoon van haar aan.

Skypen onder de maaltijd?

Is dat een optie. Dus als jullie gaan eten dan een verbinding met je man, zodat er toch een gezamenlijke maaltijd is?
Elke dag is wel veel als je lang moet werken. Je zou een deel zorg verlof kunnen aan vragen om jezelf ook wat te ontlasten?
Ik denk dat ik puber ook wel zou aanmanen om naar vader te gaan. Ik heb zelf aan beide kanten gezeten. Als puber met een moeder in het ziekenhuis en als moeder met man en kind thuis. Ik weet dat ik van mijn vader ook op mijn kop kreeg, mijn moeder was ziek maar ik had nog zoveel andere dingen waar ik mijn aandacht voor had. Achteraf zie ik wel dat ik toen erg met mezelf bezig was maar als puber had ik dat echt niet door. Als moeder en vrouw wilde ik graag dat man af en toe thuis bleef omdat hij ook veel op en neer aan het sjezen was. Ik had wel t geluk dat ik veel visite kreeg maar soms ook niet.

Maar...

Puber gaat ook. Maar Germaine wil niet van hem vragen om vaker te gaan, of in haar plaats.En haar man wil gewoon dat zij er is.

werk

zijn er op je werk mogelijkheden om tijdelijk een dag of halve dag per week minder te werken? Of een keer gelijk na het werk naar je vriend gaan en samen eten, je kunt dan misschien een dag van tevoren zorgen dat er voor de kinderen ook iets te eten is dat ze alleen maar moeten opwarmen zoals spaghetti of een pizza.
Of de mogelijkheid die hier al een paar keer genoemd is, whatsappen, skypen?

Ik heb als kind maar ook als jong volwassene in het ziekenhuis gelegen, was niet bepaald in de buurt en had er dan ook alle begrip voor dat ik niet elke dag mijn ouders op bezoek kreeg, dit was een halve dag reizen voor hen. Je vriend moet ook kunnen begrijpen dat het voor jou belastend is om elke dag te komen, hij wil toch ook dat jij het volhoudt?

Wat betreft de pubers, als het echt druk is ivm tentamens, dan is het begrijpelijk dat er even minder tijd is voor een bezoek aan het ziekenhuis maar misschien kan dat na de tentamens weer wel? De jongste kan dan af en toe eens mee met jou.

Misschien die collega's eens benaderen en vragen wanneer zij kunnen komen, die dag blijf jij thuis.