Elke dag op bezoek in ziekenhuis?

Triva

Een half uurtje bezoek is al een uur en een kwartier in totaal. En het echt tot een half uur beperken is denk ik al een uitdaging.

Maar je hebt gelijk, zelfs als je moe bent kan je wel op ziekenbezoek, maar het gaat wel af van leertijd of relaxtijd. En oudste heeft kennelijk ook niet veel puf en wil het dus kennelijk niet van een van beide af laten gaan.

In het algemeen hebben de kinderen niet veel puf om te gaan naar hun vader, zeker niet vaak.

maar

ze hoeven toch niet elke dag en hij blijft maar een week. Je oudste kan zelf, als hij nu 2x gaat hoef jij 2x niet. Als die vriend nog gaat hoef jij maar 4x. Je kunt het ook overdrijven.

Maar simpel, je blijft maar een half uur. Ik vind 20 min enkele reis prima te doen, zet een eigen muziekje op in de auto en je hebt toch 40 min me-time. Natuurlijk niet in de filetijd gaan maar vroeg eten en dan daarna even heen en weer.

Triva

"hij blijft maar een week"
Hoe kom je daar bij?
Hij ligt er al bijna een week maar het is nog niet duidelijk hoe lang nog.

"Natuurlijk niet in de filetijd gaan maar vroeg eten en dan daarna even heen en weer."
Heb je mijn berichten gelezen? Ik werk tot 17.15 uur, dan 40 min reistijd. Hoe moet ik vroeg eten? In het weekend kan dat wel natuurlijk.

Dan ga je niet. Wat wil je nu dat we zeggen?

Triva

Echt, jij zou je berichten eens terug moeten lezen. Als je niks zinnige te zeggen hebt, zeg dan niks.

Germaine

Misschien kun je richting je vriend onderscheid maken tussen je werkdagen en de andere dagen? Op de werkdagen kom je om de dag en blijf je maar kort, op de andere dagen kom je elke dag en blijf je wat langer. Daarmee is voor je vriend duidelijk wat hij kan verwachten en is de teleurstelling kleiner. Jij krijgt de tijd om een beetje bij te tanken, en voorkomt daarmee dat je volledig afhaakt. En je vriend gaat misschien zelf (!) iets meer zijn best doen om anderen te vragen om op bezoek te komen.

Krisje

Dat is jouw visie. Ik vraag me gewoon af wat het toevoegt als wij allemaal roepen: nee hoor gewoon thuis blijven, wat kan jou die vervelende vent schelen of als we juist allemaal roepen: natuurlijk, je moet elke avond gaan tot 21 uur. Wij kennen de situatie toch niet? Ze geeft aan dat het teveel is, nou dan is dat teveel en dan zeg je dat tegen je man. Hij komt vast niet langs om verhaal te halen denk ik zo. Maar oudere pubers die 'te moe' zijn om een keer hun vader te bezoeken zou ik niet pikken geloof ik.

Triva

Heb jij ooit een gezinslid in het ziekenhuis gehad met echt iets ernstigs?
Volgens mij niet, je berichten tot dusver geven niet aan dat je enig idee hebt hoeveel impact dat heeft op alle leden van het gezin.
Vorig jaar had ik een 15 jarige thuis en een 12 jarige met een ernstige ziekte in het ziekenhuis.
De dingen die je moet regelen, de spanning, de emoties je probeert je puber er niet mee te belasten maar ze krijgen er toch (te)veel van mee.
En een puber uit zich dan op een puberale manier en is dus Moe met een hoofdletter M. Ook omdat ze hun gevoelens nog niet onder woorden kunnen brengen.
Mijn 15 jarige moest ineens allerlei dingen zelf doen en ook regelen, hier en daar van afstand telefonisch aangestuurd door opa en oma of een tante. Die heeft in 10 dagen de omslag van puber naar volwassen gemaakt met veel daarbij horende verantwoordelijkheden.
Dus dat de pubers van Germaine moe zijn snap ik helemaal.
Nogmaals als je niks steunends of bemoedigendste zeggen hebt hou dan je vingens van het toetsenbord, wat je nu steeds zegt daar heeft Germaine niks aan.

Kopzorg

Hoewel ik het (volledig) eens ben met het commentaar dat Triva eens zou moeten teruglezen hoe haar reactiestijl is, doen jullie haar tekort wat haar ervaring met ziekenhuizen betreft. Als je iemands achtergrond niet zo goed kent, kun je beter voorzichtig zijn met wat je zegt.

Ander geluid

Ach... Wat Germaine eraan kan hebben, is dat ze ook eens hoort hoe anderen erover kunnen denken. Niet iedereen vindt dat een puber die slecht slaapt én in zijn tentamentijd zit, genoeg reden heeft om niet vaker naar zijn vader in het ziekenhuis te gaan dan hij al doet. Ze weet nu ook dat er mensen zullen zijn die vinden dat ze overdrijft. En dat de vraag of je man al dan niet verhaal zal komen halen, doorslaggevend kan zijn voor je keuze om wel of niet aan zijn wensen tegemoet te komen.

Germaine, je zou het eens aan het verplegend personeel kunnen voorleggen. Die kunnen soms heel helpend en steunend zijn bij dit soort gesprekken.
Verder denk ik dat je om te beginnen gewoon één keer niet moet gaan. En dan de volgende dag misschien wat langer blijven en laten merken dat het je goed heeft gedaan. Evt. samen eten als dat kan. Toen mijn zus in het ziekenhuis lag hadden haar zonen gekookt en hebben ze samen gegeten. Lekker vers en met smaak.Daar knapte ze erg van op.

Zou kunnen die ziekenhuis ervaring

===Maar oudere pubers die 'te moe' zijn om een keer hun vader te bezoeken zou ik niet pikken geloof ik.===

Als je zulke dingen uit je vingers krijgt kun je je volgens mij slecht inleven in de puber wereld of je bent echt medogenloos hard. Als doorgewinterde moeder met kind in ziekenhuis doet het pijn zulke dingen te lezen.
Terugdenkend aan dat hoopje ellende dat hier vorig jaar op de bank zat kan ik niet bedenken dat im het niet zou pikken dat ze niet even naar haar broertje kon omdat ze MOE was.
Dat moe is dan een woord om angst/wanhoop/verdriet en vermoeidheid uit te drukken. Dan kan je als moeder toch niet roepen: Dat pik ik niet!

Kopzorg

Nogmaals ben ik het eens met commentaar over de manier waarop Triva regelmatig reageert. De empathie spat niet bepaald van het scherm. Ook mij verbaast dat constant. Ik heb niet voor niets regelmatig aanvaringen. Maar als je vervolgens beschuldigingen gaat uiten, zonder haar achtergrond te kennen, ben je zelf ook bot. In dat opzicht was de opmerking van Krisje dat Triva haar reacties eens moet teruglezen meer dan genoeg.

Nu stop ik weer met mijn verdediging, omdat ik op mijn beurt niet weet of dat wel gewaardeerd wordt.

Sorry

Misschien reageer ik iets te aangebrand. Vorig jaar had ik in real live mensen die dat soort uitspraken deden over mijn puber.
Dat zo'n kind zich best zelf kon redden en niet moest asnstellen en zo. Die dat moe ook zagen als puberale luiheid en niet als symptoom van de achterliggende angst en wanhoop.

Kwaliteit/kwantiteit cq -tijd.

Misschien een keer wat extra's doen. Een leuk boek meenemen, iets lekkers. Beter ook een paar keer echte aandacht, dan elke dag een beetje en dat je er niet helemaal bij
bent. Misschien dat ie je dan iets minder mist op de dag/dagen dat je niet komt.

Bezoek

Ik zou wel van mijn kinderen verwachten dat ze vaak op bezoek zouden gaan bij hun vader onder dergelijke omstandigheden/ Tenzij ze zelf echt ziek zijn (fysiek of psychisch) maar gewoon druk of moe is voor mij geen excuus. Bovenal zou ik eigenlijk heel teleurgesteld zijn als ik zulke egoistische kinderen zou hebben dat niet regelmatig bij hun vader op bezoek zouden willen in het ziekenhuis. Zelf zouden ze in een soortgelijke situatie immers regelmatig bezoek ook op prijs stellen.

De hele dag in het ziekenhuis liggen is gewoon saai en dan helemaal geen bezoek is niet leuk. Natuurlijk kan je best af en toe een dagje overslaan maar dan zou ik wel zorgen dat er iemand anders op bezoek kan komen. Misschien een van de kinderen als ze er zonder jou kunnen komen of anders iemand anders.

Nou nou

Wat worden er meteen een conclusies getrokken. Ik vind het best begrijpelijk, ook uit eigen ervaring, dat kinderen niet elke dag naast het bed van vader (of wie dan ook) willen aanschuiven. Dat vraagt ook echt wel veel van ze naast hun gewone leven van school, sport, huiswerk e.d.. Dus ik accepteer dat ze niet elke dag komen. Als de vrouw van, of man van, net wie er ligt, is het toch weer net iets anders. Maar ook dat heeft zijn grenzen. En dan moet je dat eerlijk kunnen en durven bespreken.

Op bezoek

Ik zou ook van pubers verwachten dat ze regelmatig bij hun vader op bezoek gaan. Dit zijn levenslessen in empatisch vermogen en misschien wel belangrijker dan
de lessen op school. Ik zou daarnaast met de pubers praten, bijvoorbeeld in de auto terug naar huis zodat ze hun zorgen kunnen delen en je weet waar ze mee worstelen.
Verder zou ik me wel zorgen maken als er ( bijna) niemand anders is die op bezoek kan gaan of die jou kan ondersteunen. Leven jullie dan zo geisoleerd? Als dat inderdaad zo is,dan zou ik er op de lange termijn aan gaan werken om dit te veranderen want de eenzaamheid waar je nu in terecht komt klinkt niet goed. Ik zou dit ook met je vriend bespreken. Verder wens ik je veel sterkte en uiteraard beterschap.

He wat irritant

Regel 3 moet zijn: Dit zijn levenslessen in empatisch vermogen en die zijn misschien wel belangrijker dan de lessen op school.
Zo, nu staat het er netjes.

Bedankt

Bedankt voor de reacties.

Allereerst ben ik blij dat niet iedereen roept: "Natuurlijk moet je gewoon elke dag bij je vriend op bezoek gaan" oftewel: dat er begrip werd geuit dat ik ook wel een keer niet zou kunnen gaan. Dat heeft me het meeste geholpen! Veel dank.

Triva, helaas, jouw reacties zijn zo kortaf, zo supernuchter en ze van "zeur niet", daar ben ik niet mee geholpen. Heb niet het gevoel dat je begrijpt hoe zwaar ik het (af en toe) heb en hoe ik twijfel gezien de reacties/wens van mijn vriend en het geval alle ballen in de lucht te moeten houden. Echt, als je hetzelfde zou zeggen, maar zou beginnen met "ik kan me voorstellen dat je het best zwaar hebt, maar toch zou ik er wel alles aan doen om....", zou het al veel prettiger overkomen bij mij.

Guppie, iets extra's doen, pfffff, ik word al moe als ik daaraan denk. Komt ook omdat vriend iets extra's toch vast niet waardeert (en het dus supermoeilijk is iets te bedenken waar hij wel blij mee zou zijn - nee hij wil vooral mijn aanwezigheid).

Jutta

"Leven jullie dan zo geisoleerd?"
Nee, niet geisoleerd, maar zoals gezegd woont familie ver weg en ligt hun hulp/mogelijkheden om te bezoeken momenteel ingewikkeld. Ze zijn wel 1x geweest, maar kunnen niet vaker komen (en dat begrijpen wij volkomen).

En nee, niet geisoleerd, ik heb heel veel vriendinnen, maar die gaan mijn vriend niet bezoeken;-). Zoals gezegd heeft hij nauwelijks vrienden en wonen die ook weer ver weg. En weinig bevriende stellen, en helaas, ook die wonen ver weg. Wel collega's en als het nog langer duurt komt er daar misschien eentje van langs, maar ik weet ook niet of hij dat graag wil.

En ik denk ook niet dat hij het als eenzaamheid ervaart, en ik heb ook geen last van eenzaamheid, alleen is er dus weinig bezoek voor vriend en wil hij sowieso graag dat IK op bezoek kom.

Het lijkt me goed als jij de collega’s benadert

Geef gewoon aan dat je de bezoeken niet alleen kunt doen en het fijn zou vinden als zij een enkele dag over zouden kunnen nemen. En dat je graag wilt weten op welke dag zij dat zouden kunnen doen. Of je geeft aan op welke dagen van de week jou het beste uitkomen.

Ik heb vier weken in het ziekenhuis gelegen met vier keer per week bezoek. Mijn toenmalige echtgenoot werkte ver weg en had het druk, de schoonouders vonden door het donker rijden bezwaarlijk, en mijn eigen moeder woonde in een revalidatiecentrum dus mijn vader ging liever daarheen. Dat was ook nog voordat internet en smartphones gemeengoed werden (1999).
Het is niet heel erg erg, alleen een beetje saai.

Jouw vriendinnen

Maar je kunt jouw netwerk toch ook inzetten om misschien iets voor jou te doen, bijvoorbeeld boodschappen ofzo. Als jij thuis ontzorgd wordt, dan kun je naar het ziekenhuis. Misschien wil een buurvrouw/ man wel een keer voor jullie koken of whatever. En je werk? Kunnen ze daar niet een beetje meedenken? Probeer creatieve oplossingen te bedenken. Vaak helpen mensen graag als je iets concreets vraagt. Succes.

Netwerk

Ik zou zelf erg veel moeite hebben om een netwerk in te schakelen. Ook vanuit de gedachte dat mensen zoiets zelf moeten aanbieden, maar dat ik er niet om ga vragen.

Ik vind echt dat veel afhangt van de duur van de opname. Als het om twee weken gaat, vergaat de wereld niet als alles een beetje minder georganiseerd verloopt, duurt het een maand of langer, dan is het al weer wat anders. Dus is het eerder 2 weken dan 4, maak het jezelf dan niet te moeilijk. Ruk wat vaker een pizza uit de diepvries, maak macaroni, vries een portie saus in voor nog een keer macaroni, trek een blik soep open met brood erbij. Koop wat extra fruit. Zet als je dit simpele eten wat ongezond vindt een pot multivitamine op het aanrecht en wapper met de Franse slag door het huishouden. Als man weer naar huis mag, maak je je een dagje boos en dan is het allemaal ook zo weer gepiept. Een bezoekje aan de zieke heeft meer waarde, dan een georganiseerd huishouden. Duurt het allemaal echt langer, dan zou ik ten eerste bespreken dat elke dag langskomen echt te veel van het goede voor je is en dan zou je inderdaad kunnen rondbellen om te kijken of je wat hulp kunt krijgen.

tjongejonge

Willen jullie mij voortaan even waarschuwen dat als ik reageer op een vraag over een volwassen man in het ziekenhuis, niet kritiek, met een vrouw die het duidelijk te zwaar wordt, waar gesproken wordt over oudere pubers, waarbij er 1 zelf naar het zkh kan en de ander niet (wellicht heeft die ene een rijbewijs) dat ik dan blijkbaar ook reageer op een situatie met een levensbedreigend zieke jonge puber, met een puber van 15?

Kom op zeg Kopzorg, ik heb het toch niet tegen jou? De oudere puber in dit draadje kan zijn moeder toch wel 2x per week ontlasten? Zodat zij even lekker thuis kan blijven? Ja dat zou ik dus niet pikken, jij wel, prima maar bij jou ging het niet om een volwassen vent die zich blijkbaar als kleuter gedraagt en eist dat zijn vrouw de hele avond naast hem komt zitten. Dat loopt al zo uiteen met jouw verhaal en daarom reageerde ik met #33 wat het toevoegt als wij nu allemaal gaan zeggen: blijf lekker thuis of juist dat ze elke avond moet gaan. TS moet haar grenzen kennen en die trekken en dat presenteren aan haar man. Je betrekt deze situatie teveel op die van jezelf, misschien moet je hulp zoeken daarbij? Ik heb het toch helemaal niet over jouw puber van 15 die opeens alles zelf moest gaan doen? Ik heb toch vorig jaar niets geroepen naar jouw kind? Deze situatie is toch helemaal niet te vergelijken?

Mijn advies is eigenlijk gewoon: blijf om en om thuis op je werkdagen. Hoe moeilijk moeten we het hier maken? Maar ondertussen zou ik wel die oudere puber pushen om ook 2x per week te gaan (kom op: maak me maar af)