Depressie en het voorkomen van een major depressie

Depressie

Ja, ik weet hoe je je voelt want ik heb twee keer een heel zware depressie gehad. De eerste keer hielpen Seroxat en gesprekstherapie heel goed; binnen drie maanden voelde ik me veel beter. De tweede keer was zo ernstig dat ik de crisisdienst heb moeten bellen en via Bureau Jeugdzorg hulp heb moeten vragen voor mijn (toen nog) zeer jonge kind. Hij ging naar een crisispleeggezin. Ik ben toen opgenomen en na wat geexperimenteer kreeg ik Efexor (Seroxat hielp niet bij deze depressie). Veel praten, met kleine stapjes dingen doen (zelfs eten was al een grote opgave) en langzaamaan ben ik uit die hel geklommen. Het heeft al met al wel bijna een jaar geduurd. Uit de kliniek heb ik nog thuiszorg gehad en gespecialiseerde gezinshulp om me te ondersteunen thuis, ook bij het verzorgen van mijn zoontje. Ik slik sindsdien een onderhoudsdosis Efexor, inmiddels al weer bijna 9 jaar. Depressiviteit zit in onze familie dus ik zal mijn leven lang die ad moeten blijven slikken maar ik vind het prima; alles behalve weer die inktzwarte duisternis waarin je naar beneden gezogen wordt en het lijkt alsof je stikt. Ik voel me gelukkig prima; heb nooit meer enige last gehad van depressieve gevoelens ondanks vele, vele lichamelijke ziekten/kwalen en de nodige problematiek rond mijn zoontje (hechtinsstoornis/ADHD/hoogbegaafd etc.) Ik zoek gewoon overal hulp, ondersteuning en begeleiding waar ik het maar nodig heb en ik trek aan de bel als het nodig is. Hier ook geen familie waar ik op kan terugvallen en nauwelijks vrienden. Maar ik red het en het belangrijkste is dat ik geleerd heb om naar alle positieve dingen te kijken en alle goede dingen te waarderen die er in mijn leven zijn. Ik kan weer genieten, zelfs van de kleinste dingen, ook al is het kommer en kwel op financieel/lichamelijk gebied etc. Zoek en vind een goede therapeut die je kan vertrouwen; schaam je niet, hou je niet groot. Soms is de koek gewoon op en dat is menselijk. Je kan het niet altijd alleen en dat hoeft ook niet! Wat de ad betreft: wellicht zijn het niet de juiste voor je. Ieder mens is anders en iedere depressie is anders. Het kan even duren voordat je de voor jou geschikte ad vindt. De ad zijn een middel in de strijd tegen een depressie, geen oplossing. Die oplossing ligt hem vooral in praten en het accepteren/loslaten/verwerken van bepaalde zaken die je onbewust/bewust genegeerd hebt. Vaak zit er een hoop woede, frustratie, onmacht, wrok, zelfmedelijden onder een depressie. Je kan pas een nieuw huis bouwen als je de oude, slechte fundamenten tot de bodem toe gesloopt hebt. Opruimen die hap en dan weer verder! Het is een lange, pijnlijke weg maar van onder af aan gaat die weg alleen maar naar boven. En uiteindelijk doe je het omdat jij een waardevol mens bent die het verdient om net als iedereen gelukkig te zijn. Om een goede moeder te zijn die kan genieten van haar kind en je kind die zijn moeder kan zien lachen. Ik wens je alle sterkte, kracht, moed en wijsheid toe en ik weet een ding zeker: je kan het en je komt er uit!!

Wanhoopje

nog even, kijk ook even of je de laatste tijd geen andere pil of andere dingen met hormonen (mirenaspiraaltje) hebt gekregen. Dat kan ook een grote impact op het moraal hebben.

En forums hebben mijn toen ook heel goed geholpen. Het is echt fijn om met mensen te praten die door hetzelfde gaan of zijn gegaan. Een depressie is eigenlijk niet te begrijpen en ik kan nog woest worden over alle opmerkingen die ik toen kreeg als "je moet jezelf er gewoon overheen zetten" (ja fijn, vertel je me ook even hoe?) en "ach, iedereen heeft wel eens een dipje" (een dipje? als ik achter het stuur zit, zie ik flitsen van hoe ik mezelf van kant kan maken..), "je moet gewoon veel sporten, dan voel je je vanzelf beter (het koste me een 2 uur psychologische voorbereiding om naar buiten te gaan en dan nog kwam ik vaak de voordeur niet uit, want dan raakte ik compleet in paniek en kroop ik maar weer in bed, dus "lekker gaan sporten" zat er niet zo in.)

En ik heb het gehad, en ik vind me het nu alsnog moeilijk voor te stellen. Het is meer een soort wazige herinnering, alsof het iemand anders was.

Hou vast

Ik zie in jouw beschrijving een groot houvast want je schrijft dat je verantwoordelijkheid voelt naar je gezin en dat je die spring-gedachten daarom egoïstisch vindt en ze je een schuldgevoel geven. Je hebt nog een stukje positief zelfgevoel en dat lijkt me heel belangrijk om te beseffen en vast te houden!!
Ik zeg dat omdat ik dat echt kwijt ben geweest, ik was er echt van overtuigd dat mijn gezin gewoon veel beter af zou zijn zonder mij, wat was ik waard, gaf alleen maar last etc. Hoe ik daaruit gekomen ben weet ik niet meer maar het was een lange weg en ik hoop nooooit meer daar te komen. Hou vol!

Bibi en wanhoopje

Volgens huisarts en psyciater kan het zijn dat je zomaar ineens een tekort krijgt aan stofjes. Net dat je ineens een te snel of een te langzaam werkende schildklier kunt krijgen. Dat stofje heet serotonine en veel AD zorgen ervoor dat de concentratie ervan in je hersenen verhoogd wordt. In eerste instantie had ik Prozac, maar daar werd ik alleen maar slechter van. Van de psychiater heb ik toen efexor (werkzame stof is venlafaxine) gekregen. Dat zorgt naast meer serotonine ook voor meer noradrenaline. Daar knapte ik goed van op en nu zit ik in de fase dat nog uitgevonden moet worden wat de optimale dosis is. En hoe je weet of je een tekort hebt aan serotonine? Volgens de psych is dat niet goed in het bloed na te gaan omdat de range zo groot is dat wat voor de één normaal is voor de ander veel te laag is. Het is volgens hem dan gewoon zoeken naar de juiste medicijnen die het beste aanslaan. En met een beetje pech zit je er idd je hele leven aan vast maar het kon ook weer goed komen maar dat heeft wel veel tijd nodig. En als zou je je hele leven verder aan de pillen moeten: so what, beter dan in de put zitten.

Beetje verbaasd

Ik verbaas me een beetje over de slappe reactie van de huisarts, alléén maar pilletjes verhogen.
Toen ik met soortgelijke klachten naar de huisarts stapte, werd ik bij thuiskomst meteen gebeld door de crisisdienst. ik kon meteen komen, en had dus binnen een uur een uitgebreid gesprek bij een psychiater. Daaruit volgde niet alleen medicatie, maar ook crisishulp, psychiatrisch verpleegkundigen die dagelijks, soms zelfs twee keer per dag, langskwamen. Steeds opnieuw werd ingeschat of het nog veilig was.
In de loop van de maanden werd dat afgebouwd, en helaas ook een paar keer inmiddels weer volledig ingezet.
Nu, na zowat een jaar, zit ik weer in een afbouwfase, en moet ik het redden met drie keer per week hulp, plus een keer per week psychotherapie en om de week de psychiater.
Nu pas ontdek ik de buitenwereld weer een beetje, ik lees af en toe weer mee op het forum, probeer hier en daar een keertje te reageren en de wereld wordt ietsje pietsje groter dan mijn zwarte wereldje alleen.
Ook bij mij is de diagnose reactieve depressie gesteld.
En als ik dus zie hoe jij hier actief bent op het forum, je druk maakt over van alles en nog wat, dan kan ik eigenlijk alleen maar zeggen: wanhoop niet teveel! Als je nu goed voor jezelf zorgt, als de pillen en hulpverlening goed geregeld is, dan kom je er echt wel. Echt waar!!!

Reactie

nee, nee, geen oordeel van mijn kant, dat was niet de bedoeling, alleen een laten zien dat er nog meer mogelijk is qua hulpverlening (zelfde kant van het land ), en daarbij een zwakke poging je hoop te geven (hou vast wat je nu nog kan, dat is zoveel waard).
En nogmaals nee, vegeteren in bed, dat is ook voor mij niet weggelegd.
Ja, OO is voor mij van onschatbare waarde, dat voorkwam echter niet dat ik belangstelling verloor voor welk verhaal dan ook van de buitenwereld.
Koninginnedag is het eerste nieuws wat me geraakt heeft. Jippie, ik word weer wakker! ;)
oprecht veel sterkte!

Depressief zijn

Het heeft vaak te maken met de omstandigheden waarin je verkeert. Kun je er iets aan doen of niet? Als je eigen mogelijkheden tekort schieten, wat dan? Je hébt niet gekozen voor een depressie. Het 'leven' overkomt je, overvalt je...
Sterkte en liefs

Dubbel

Nikus,

Ik leef met je mee, ook omdat ik weet hoe zwart het leven kan zijn. Maar jouw verhaal verbaasd me ook omdat jij hier op ool zo vaak tegen anderen getrapt hebt die het ook moeilijk hadden. Hoe zou jij je nu voelen met reacties als eigen keus, eigen schuld, zelfredzaamhied etc. Ik hoop dat je voortaan beseft hoezeer je anderen soms nodig kan hebben zonder te oordelen. Toch wens ik je oprecht sterkte, koester de mensen die er nu voor je zijn en probeer voortaan ook zonder te oordelen er voor anderen te zijn. Soms maakt het, anoniem of niet, een wereld van verschil. Dat verschil kan de goede en de slechte kant opgaan, afhankelijk van de reacties. Mede door jouw reacties sloeg bij mij een aantal jaren geleden door mijn verhaal hier te plaatsen de stoppen door. Dat heeft mij erg diep gekwetst en nogal wat gevolgen gehad waar ik nog dagelijks mee moet dealen. De enigste lijn die ik had in die duistere periode was ool.
Ik weet nog heel goed wat jouw botte reacties met mij hebben gedaan, ik haakte af en kwam verder in het drijfzand. Ik kan het nu wel relativeren, onbekend maakt onbemind, dat heb ik al zovaak zien gebeuren hier. Ik hoop dat iedereen doordrongen raakt van het feit hoe diep mensen kunnen zinken en hoe snel de weegschaal door kan slaan. Als je er niks mee kunt of wilt, reageer dan niet. Laat dat dan aan mensen over die uit ervaring weten hoe kwetsbaar je op zo"n moment bent. Ik bedoel hier eerlijk waar niks verkeerds mee, ik hoop alleen dat mensen gaan begrijpen hoe kwetsbaar je bent in zo"n zwarte periode en dat iedere reactie positief of negatief heel zwaar kan wegen. Het kan een bevestiging zijn van je duistere gedachten of een eye opener. Nikus, heel erg veel sterkte en kracht!

Nog een reactie

Nikus, ik mail je niet, gewoon omdat mij nog teveel is. Wel wil ik je vertellen dat ik gewoon bij Lentis alles vind wat ik nodig heb.
Je kan een hoop niet willen, uit angst of gebaseerd op slechte ervaringen, maar met niet willen kom je misschien niet verder.

Koud!

Ik zag met een dik fleece huispak, incl daarbij nog een fleece vest, en daarbij nog een dikke deken om me heen, tegen de verwarming, die op 30 graden stond, lekker aan de prozac !

He, ik hoor voor het eerst van die kou en depressie!!! Ik herken het zoooooooo goed. Ik had het stervens koud en durfde mede daardoor niet naar buiten. (het was winter) ik kon die kou aan mijn lijf moeilijk verdragen. Ook onder de dousche durfde/kon ik niet. Die eerste aanrakingen met water zijn ook altijd koud en ik kon het gewoon niet verdragen.

ja, ik had het ook altijd koud! Verwarming heel heet en lagen kleding.

Maar goed, ik ben nog steeds een koukleum, dus in hoeverre het is gerelateerd weet ik eigenlijk niet ;-)

Huisarts

Tja, een huisarts kan niet bepalen in hoeverre het zo slecht met je gaat dat niet alleen jij, maar ook je gezin er onder lijdt en of jij in staat bent om het nog langer zo vol te houden. Als jij vindt dat het best nog wel even zo kan doorgaan, zal hij/zij ook niet ingrijpen. Als jij met je vuist op tafel slaat en zegt: "En zo kan het niet langer, ik trek het niet meer en mijn gezin is daar ook de dupe van" dan zal hij/zij je verdere hulp moeten bieden en verder moeten doorverwijzen want ernstige psychische problemen horen niet tot de expertise van de meeste huisartsen. Het is echt aan jou. Ik ben twee keer van huisarts veranderd omdat ik niet het idee had dat ze mijn klachten serieus genoeg namen danwel domweg gebrek aan kennis hadden. Ik hoop echt dat het snel beter met je gaat en dat het vooral dan ook beter blijft gaan. Dat je de juiste hulp hebt om uit het dal omhoog te klimmen. Want hulp heb je nodig; je kan het niet alleen en je hoeft het ook niet alleen te doen. En met alleen ad ben je er niet. De pillen zijn een hulpmiddel, een opstapje. Meer niet. Ik wens je veel sterkte!

Nikus

Ik denk het wel, al was het maar omdat je misschien meer gespannen bent dan anders. Maar ik kreeg gelijk een andere gedachte toen ik je berichtje las, en dacht: da's niet aardig misschien om te melden, maar ik doe het toch. Namelijk: rugpijn kan vooral horen bij heel veel achter de computer zitten. En naar mijn idee doe je dat op dit moment heel veel. Toch? Dus niet onaardig maar realistisch bedoeld, en voor mij geldt het: te veel (achter de computer) zitten, betekent soms rugpijn. Groeten van Moes.

Rugpijn

als ik stress heb of niet lekker in mijn vel zit slaat dat acuut op mijn rug en heb ik rugklachten. Tijdens mijn depressie heb ik daar geen last van gehad, maar dat kwam ook omdat de depressie geen oorzaak had die van buitenaf kwam denk ik.

nikus ik merk dat je erg druk bent op het forum, ik begrijp dat als het niet goed gaat met mij wil ik ook het liefst de hele dag praten comuniceren enz.. ook over lekker luchtige dingen. Ik hoop dat je IRL ook vriendinnen hebt die je bijstaan, want een echte arm om je schouder voelt toch beter dan een virutuele.

sterkte!!

Lijkt me niet onlogisch

Ik merk niet zozeer rugpijn, maar wel dat ik onbewust spieren erg aanspan. Dus ik denk dat rugpijn ook best kan ontstaan. Grappig trouwens om te lezen dat iedereen er wer anders mee omgaat: Ik had net als Polly wel veel behoefte aan communiceren, maar alleen IRL met een heel beperkte groep naasten, verder meed ik veel sociale contacten. En computeren: totaal geen zin in, ik ben een aantal maanden nauwelijks op het forum van OO aanwezig geweest en begin dat nu weer een beetje op te pakken.

Nee hoor nikus

Je bent geen vreemde kostganger. Ik begrijp het volkomen dat je wel in een vreemde stad kunt shoppen en niet naar de buurtsuper gaat. Puckman heeft ook een tijdje alle boodschappen gedaan, de schat. Een paar maanden geleden had ik het nog niet begrepen, nu wel.

Hihi sini - nikus

het klopt meestal wel hoor. De mensen die ik van hier in real-life ken zijn erg leuk.
Leukste voorbeeld: ik ging een rondje hardlopen met Knevel. Nog nooit gezien, alleen via hier wat afgesproken.
We zagen elkaar en gingen een rondje hardlopen, na een half uur lopen bedachten we ineens dat ons eigenlijk nooit hadden voorgesteld.

En de keer dat ik Sini heb gezien vond ik haar ook heel leuk.

Running therapie

Ik werk zelf voor een GGZ-instelling en ken veel mensen die veel baat hebben bij runningtherapie.Ook bij mensen die voorheen meenden niet te kunnen hardlopen.Er zijn er natuurlijk met dermate fysieke beperkingen dat het niet gaat maar in de meeste gevallen kan het wel.Het gaat vanzelf steeds beter.
Hardlopen vergroot je zelfvertrouwen en geeft je een beter gevoel. Het helpt je"je hoofd leegmaken".Bovendien helpt het structuur aan te brengen in je leven.Werkt soms nog beter dan anti-depressiva.
Vraag eens bij een GGZ-instelling naar de mogelijkheden.Of kopieer deze link

http://www.runningtherapie.nl/Allesoverrunningtherapie/Voorwieisrunningtherapiebedoeld/Runningtherapietbvpatienten/tabid/61/Default.aspx

Je kunt je evt. ook aansluiten bij een vereniging, die hebben altijd wel beginnersgroepen.Als je maar rent

Succes ! Damajo

Oeps sorry

Nu had ik zonet deze hele lange draad niet helemaal doorgelezen,alleen van de schrijver zelf en zie ik later opeens de post van Fladderbeestje. Nou ja, toch misschien in dit geval dus geen goede tip, sorry.

Nog wat

Ik denk dat als je niet goed ingesteld bent dat je dan het beste naar een psychiater kunt. Die kan namelijk beter bepalen welke medicatie het beste bij je past en je bloedspiegel goed in de gaten houden.

Veel sterkte, Damajo

Waarom nikus?

Je mag er van uitgaan dat ik hier met goede bedoelingen post.Waarom dan grijnzen?

Damajo

:) nikus

Ooooooooooh gelukkig! bedankt voor je reactie ;)Ik had het verkeerd begrepen.

Ja ik ben er zo een die steeds net weer iets bedenkt als de verstuurknop al is ingedrukt.

Damajo

Sterkte nikus

Ik denk dat het een verstandige keus is. Op een gegeven moment kunnen de reacties van anderen te hard of vervelend binnen komen. Dan kun je ook niet meer goed uit de voeten met de anonimiteit, het niet kennen van de ander, het dus niet goed kunnen peilen van hoe ze het bedoelen. En als ze niet reageren kan dat je ook verontrusten...

Ben zelf ook wel eens een tijdje uitgestapt. Het is soms gewoon beter.

Sterkte !`

ik heb afgelopen dagen de draad niet gevolgd dus weet ook niet wat er allemaal gezegd is enzo maar zet hem op Nikus !