Depressie en het voorkomen van een major depressie

Misschien schot voor open doel.......

Zijn je gezinsleden ( partner, ouders, lieve vriendinnen ) op de hoogte van het feit dat je zoals je zelf ietwat cynisch zegt wilt flirten met treinen ?
Weet je arts of therapeut hoe erg het momenteel met je gesteld is ?
Pak je telefoon en bel iemand meid !
M.

Ik zal wel te makkelijk denken...

...maar warom zit je met dit verhaal nog niet bij je arts?

Meer dan pillen

Een arts kan veeeeeeel meer dan pillen voorschrijven!
Hij kan maatschappelijk werk inschakelen, crisisopvang benaderen, opname regelen.
Juist als je dit niet durft toe te vertrouwen aan je omgeving is een arts of psych degene die voldoende afstand heeft.

Als je al depressief bent, al medicatie krijgt en het zwarte gat ziet gapen, laat je dan behandelen. Zoek hulp en maak het niet moeilijker dan het al is.

Ik ben mensen die ik graag mocht kwijtgeraakt doordat ze het zelf wilden proberen...maak die denkfout alsjeblieft niet.

Therapeut

Wanhoopje:
"Ik vroeg om ervaringsverhalen van mensen die een depressie buiten de deur weten te houden, ik heb en therapeut, ik heb pillen en nu nog wat tips."
Je hebt een therapeut, wat vind die? Heb je die al verteld dat je bang bent weer af te glijden naar een depressie?
Andere (soort) therapeut?

Depressief geweest maar anders

Tijdens mijn laatste zwangerschap 3 jaar geleden, ben ik depressief geweest, het was een puur biologische reaktie op mijn hormonen. Ik kreeg ook ad, die hielpen wel een beetje ( ik kwam weer mijn bed uit) maar echt leuk werd mijn leven niet. Omdat het bij mij puur door de zwangerschap kwam had ik ook het vertrouwen dat het weer over zou gaan, en dat ging het ook ( ongeveer 2 uur na de bevalling om precies te zijn)
Ik kreeg toen ook de tips om veel naar buiten te gaan, en aktief te zijn. Ik kon er gelukkig goed over praten met de mensen die me naast staan. En ook men mensen ver af, zoals oo.
Maar aan al die tips had ik niet zoveel. Ik moest alleen maar proberen de tijd door te komen, en toen kwam het vanzelf weer goed.
Mijn verhaal is dus heel anders, en ik weet niet of je er iets aan hebt, maar wilde je toch even laten weten dat het over kan gaan.

groet, polly

Boos?

Hoi. Ik weet niet of je ook naar een psychiater gaat of alleen naar de huisarts voor medicatie, maar anders zou ik dat overwegen. Ik merk zelf dat als ik naar een specialist ga (voor iets anders) er vaak veel meer kennis is over medicatie en dosering dan bij een huisarts. Mijn eigen ervaring met depri zijn (echt depressief is al weer lang geleden gelukkig) is dat het vaak ingeslikte woede is. Eigenlijk ben ik boos, maar dat heb ik niet ge-uit, ik heb niks gezegd en i.p. daarvan zet de frustratie zich vast en gaat zich tegen mezelf richten. Ik vind mezelf niet meer leuk, wordt onzeker, denk alleen nog maar negatieve dingen. Het enige wat helpt is terugzoeken naar die woede, waar is het begonnen, op wie ben ik boos, wat wil ik eigenlijk zeggen. En het dan alsnog zeggen (of mailen). Zo komt er wat beweging in. Weet natuurlijk echt niet of dit voor jou geldt, maar misschien kun je bij jezelf nagaan of je eigenlijk boos bent, en dat niet uit waardoor het zich tegen je richt. Of dat je bijv. niet voor jezelf bent opgekomen in een bepaalde situatie. Heel veel sterkte en succes, groetjes, Marleen.

Praten en pillen

Blijf praten, sluit je niet af voor anderen. Jij denkt misschien wel dat je vriendinnen het niet willen horen, maar dat is zelf invullen en grote kans dat ze helemaal zo niet denken.
Maar ik denk dat een bezoek aan een psychiater een goede stap zal zijn, want als de ADs niet meer voldoende werken, misschien moet iets anders geprobeerd worden. Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden, soms is het wel lang zoeken naar net die middel die goed aanslaat. En soms is een opname nodig om je goed in te stellen.
Dus tijd voor een stap verder dan de huisarts. En je weet me te vinden!

Goed voor jezelf zorgen

Zoals ik het lees is door de zorg om je kind de zorg voor jezelf een beetje in de knel gekomen. Zoals Sini al schrijft een strak dagritme met dingen die 'moeten' kan helpen... je geeft aan dat je dat zelf even niet kan.
Pillen en praten zijn wel geregeld; nu nog iemand die die regelmaat voor jou er in brengt. Misschien dat een hulpverlener dit kan, met hulp van mensen die om je heen staan?
Laat het wel aan je vriendinnen weten; degenen die de moeite waard zijn zullen het echt niet als raar, zwak of een last beschouwen, maar samen met je proberen boven te blijven...

Mijn beste vriendin

Voor mijn beste vriendin is er maar een manier om een beetje uit het dal te klimmen. En dat is buiten bewegen. Hardlopen, fietsen, klimmen en skiien (ze woont niet in Nederland). Ik ben weleens bang geweest dat ze zich van een berg zou storten. Maar ze voelt zich tijdens klimmen en skiien zo veel beter dat ik daar niet bang voor hoef te zijn, zegt ze. En tot nu toe gaat het goed. Ze heeft een korte periode last gehad van een blessure en kon dus niet sporten. Dat vond ik eng, maar het is goed afgelopen.

Wanhoopje

tussen lichaamsbewging en sporten zitten nog heel veel dingen.
Wandelen is ook lichaamsbeweging, spelen met je kind met een bal ook. Het gaat er om fysiek bezig te zijn. Top prestaties worden niet verwacht, elk op zijn/haar niveau.

Ja afschuwelijk

ik heb niet zo erg geweest als waar jij je bevindt maar ik ben wel eens depressief geweest dit buiten de momenten om dat ik aan het rouwen was om iets of iemand, depressief zonder reden dus, de ellende in mijn hele lijf voelen, vreselijk. Maar na een paar dagen als een zombie in bed dan dan lukte het weer, ging ik weer wat eten, naar buiten, stukje lopen, afspreken met een vriendin, je moet er dan toch wat van proberen te maken al kost dat ontzettend veel daadkracht. Ik bedoel zelfmoord is echt geen optie, ook al denk je dat die sprong uit het raam een positief idee is.

Ik heb meerdere artsen horen zeggen dat ik aan de ad moet, maar ik doe het niet het is goed te doen zo af en toe om de zoveel tijd. Ik hoop dat jij er ook snel weer uit krabbeld.

Heel veel sterkte !

Leer je omgeving jou te helpen

De beste tip die ik in mijn depressie heb gehad was: geef je dag een punt.
want als mijn man vroeg: hoe gaat het vandaag.. en ik zei: kut ( sorry) dan wist hij het nog niet.

een 10 was hoe ik me normaal voelde, voor de depressie.
We hadden afgesproken dat bij een 3 of minder er hulp van buiten af nodig was..
ik begon op een 5, dat ging snel richting de 3 en toen ben ik naar de huisarts gegaan voor medicatie. Toen die eenmaal werkte zat ik gemiddeld op een 5 a 6 maar sommige dagen beter zelfs een 7 maar ook vaak weer slechter 4 of 3.
Toen ik echt onder de 3 ging, ben ik opgenomen in het ziekenhuis ( dat was aan het einde van mijn zwangerschap)

misschien kan jij ook zo je dagen eenpunt geven, dan weet je man, en je vriendinnen hoe erg het is die dag.

groet, polly

Detail

je gaat nu op een detail in: wandelen.

Mijn boodschap is meer dat er veel meer mogelijk is aan bewegen.
Ook ouderen in verpleeghuizen en verzorghuizen krijgen een bewegingsprogramma aangeboden. Zelfs op dat hele lage niveau is beweging mogelijk, ook met bedlegerige patienten. Maar wel elk op het eigen niveau.

ik heb nu pas door wie je bent, denk ik. Niet lullen maar pellen en dan komt de man met de hamer.

Ik weet het niet zeker maar volgens mij ben jij die ene vechter, niet plat te slaan met een metalen hamer en als je wat ingedeukt bent dan lukt het je altijd om jezelf weer uit te deuken.

Ik word altijd zo kwaad om hoe het leven zo oneerlijk verdeeld kan zijn. Sommige mensen worden veel harder en vaker getroffen door ellende.

Maar ik geloof stellig in jouw geluk !

ja jij bent het, en ik wens je zoals altijd het beste !

Veel liefs !

Ik weet niet of je bekend bent met depressie maar als je echt een major depression hebt, is ademhaling al te veel beweging en te pijnlijk. Overigens heb ik jarenlang drie keer per week 10 kilometer hard gelopen, buiten en nog twee keer per week Tae Bo voor gevordenden gedaan en eigenlijk hielp het niet. Niet zoals een AD me hielp.
Ik denk wel dat beweging en buiten zijn wat kan helpen maar niet meer als je heel diep in het zwarte gat zit.

MR

Wanhoopje

Ik heb wel het hele draadje gelezen maar ik herinner me niet dat je bij een goede psychiater bent. Goed, AD ophogen dus, maar werkt dat al binnen een week? Een goede psychiater zou je mss een heel ander AD geven.

Ai, ik vind het zo rot voor je, ik weet hoe zwaar het kan zijn ondanks dat je je een slag in de rondte vecht. Ik hoop dat de ophoging van de medicatie je wat verlichting geeft en de hulpverleenster wellicht nog andere paden voor je heeft.

sterkte, MariaRosa

Wanhoopje

"Ik vroeg om ervaringsverhalen van mensen die een depressie buiten de deur weten te houden"

Misschien moet je eens stoppen met vechten en jezelf de ruimte geven om depressief te zijn. Dat vechten tegen een depressie is echt funest, zoals je nu zelf merkt.

Probeer een paar maanden alle afspraken af te zeggen, en enkel het hoogstnoodzakelijke te doen, en geef jezelf de tijd en de ruimte om flink depressief te zijn. Je lichaam geeft je een signaal dat het niet goed gaat, stop en neem de tijd om naar je lichaam te luisteren.

En als je allerlei haken en ogen ziet, omdat het niet kan: moedeloos zijn en geen uitweg zien zijn symtomen van een depressie. En wat je ook doet, het is nooit zo erg als jezelf voor een trein gooien.

Als je werkt kan je huisarts je ziekteverlof geven. Als je niet werkt, kan hij je doorverwijzen naar een psychiater. Het kan zijn dat een ander type AD wel aanslaat bijvoorbeeld, en dat kun je het beste met een psychiater uitproberen.

Ter info, ik ben zelf zwaar chronisch depressief geweest en eruit gekomen.

na mijn reactie het hele draadje gelezen en gaf dus een beetje mosterd na de maaltijd adviezen

Wat betreft sporten en bewegen, dat werkt misschien bij een lichte depressie, maar bij een zware depressie is het nog iets wat "moet", waar druk op ligt en waar je je enkel maar rotter over voelt, omdat je het toch niet doet. Ik zou het niet eens proberen als ik jou was.

Wel frappant vind ik dat bijna iedereen die door een zware depressie is heengegaan en er is uitgekomen tot de conclusie komt dat je eraan moet toegeven.

Veel sterkte!

Wanhoopje

Tja, ik kan me voorstellen dat je zoektochten niet op kunt brengen maar ik vind de huisarts, hoe goedwillend ook te 'licht' in dit geval hoor. Vraag je therepeut of hij een goede psychiater kent. Die weten echt meer over pschychofarmica. En het is ook zo raar met AD, de ene keer kan het ene middel heel anders werken dan de andere keer. Ik nam een tijd prozac toen had ik nog een libido, ik stopte een tijd, nam het weer en mijn libido was weg. Maakte me niet uit, heb toch geen vriend en ik voelde me een stuk beter. Het is maar om te zeggen dat wisselen van AD's soms uit kan maken. Onder goede begeleiding weliswaar. Geef je maar over aan dat soort medicijnen en mensen want door heel goed je best te doen kom je er niet uit (sterker nog, daardoor ben je er misschien wel ingekomen).

Heel veel sterkte. En bedenk: this too shall pass.

MR

Accepteren

ook bij mij heeft het lang geduurd voor ik kon accepteren dat ik een depressie had. Het begon bij mij eind november en pas de laatste weken merk ik dat ik het echt goed kan accepteren en me er niet meer tegen verzet. Ik zat heel lekker in mijn vel en zo van de ene op de andere dag kreeg ik vage lichamelijke klachten en in de loop van een aantal weken ontwikkelde dit zich tot een angst en paniekstoornis en steeds meer depressieve klachten. En dat wilde ik niet. in mijn ogen waren psychische klachten alleen voor watjes en niet voor zelfstandige zelfverzekerde vrouwen. Nu weet ik beter (het was een belachelijk vooroordeel)en laat het maar over me heen komen. Praatsessies bij maatschappelijk werk leverden niets op en de AD en kalmeringsmiddelen die ik van de huisarts kreeg hielpen niet. Hij heeft me toen doorgetuurd naar de psychiater en met andere medicijnen gaat het nu eindelijk stapje voor stapje beter. De oorzaak is bij mij verder puur biologisch, ik mis gewoon stofjes in mijn hersenen. Verder praat ik er juist wel over met mijn direct omgeving en ik merk dat dat juist veel begrip met zich meebrengt. En dan blijkt dat ook veel meer mensen dit soort klachten hebben. En voor mij is een strakke dagindeling met vaste punten een goed hulpmiddel. Verder heb ik de hond van de buren die ik iedere dag minstens een uur uitlaat in het bos en ben begonnen met yoga op de sportschool. Alleen al het uurtje alleen met jezelf bezig zijn doet al veel. |Ondertussen heb ik de sportschool uigebreid met 2x fitnessen en dat scheelt me dus echt in de hoeveelheid kalmeringsmidelen die ik er nu nog naast zit (ben aan het afbouwen en dat gaat ook goed). En verder heb ik nu gewoon geaccepteerd dat het heel veel tijd kost om weer helemaal beter te worden, maar iedereen garandeert me dat dat echt goed komt. Ik zie het dan ook meer als een soort revalidatie na een ernstig ongeval: zelf werken aan herstel.
Sterkte bij de therapeut, ben benieuwd wat die gezegd heeft.

Knuffel

Knuf van mij, we laten je niet alleen!!!

Pilar

Puck2

Hoi Puck,
Je vertelt dat je een stofje mist, maar waarom heb je er daarvoor dan geen last van, en voelde je je lekker in je vel? En ook en vraag: hoe wordt het dan beter als je dat stofje mist? Moet je dan altijd medicijnen blijven slikken? Ik vraag dit omdat ik ook last heb van angst en depressie. En dat dit ook ineens is opkomen zetten.
Groetjes,
Bibi

Wanhoopje

Ik denk dat ik weet wie je bent. Als jij het inderdaad bent, dan heb je ook bhoorlijk wat voor je kiezen gehad, de afgelopen jaren. Ik vind het knap van je, dat je het zo lang hebt volgehouden, maar ik vind het nog knapper dat je nu toegeeft dat het zo niet meer gaat.
Ik kan me één van de oplossingen voorstellen die ter tafel zou kunnen zijn gekomen, en ik kan me ook voorstellen dat je dat tot nu toe niet wilde. (beetje cryptisch misschien, maar ik wil je andere nick niet verraden) Heel veel sterkte en wijsheid gewenst! Zorg ook goed voor jezelf dat heb je absoluut verdiend!
Liefs Gerdina (tot nu toe vooral meelezer)

Andere medicijnen?

Ik had geen zin om al die andere reacties te lezen en misschien is het dus al gezegd.
Wie weet werken die pillen bij jou niet en moet je eens wat anders proberen.