Ben ik manisch depressief?

Goedemorgen,

Ik heb soms twijfels of ik misschien manisch depressief ben.

Het is voor mij niet belangrijk op een labeltje opgeplakt te krijgen, maar ik vraag het me gewoon af omdat ik soms nogal "last van mezelf" heb. Ik vraag me af of dat normaal is, of dat ik toch iets van mijn moeder heb meegekregen. Ik zal mijn situatie zo kort mogelijk uitleggen en dan ben ik benieuwd naar jullie mening.

Ik ben toen ik 3 was bij mijn ouders weggehaald, en in een pleeggezin geplaats samen met mijn zusje. Mijn vader zat vast, mijn moeder is "zwakzinnig en bipolar", en kon toen mijn zusje geboren werd de zorg niet meer aan. Ze geven aan dat ze altijd op een normaal niveau heeft gefunctioneerd, totdat mijn vader iets deed, en toen is zij teruggezakt. Er is nu geen fatsoenlijk gesprek met haar te voeren en zij zit ook in een instelling.

In het pleeggezin ben ik nooit gelukkig geweest, en ben ik naar meerdere uithuisplaatsingen definitief weggehaald. Ik werd op mijn 12e in een tehuis geplaatst en heb er meerdere gehad. Op mijn 18e ben ik er uit gezet, en heb ik een aantal jaar gezworven. Ik had geen vaste verblijfplaats.

Tot mijn vriendin mij ontzettend heeft geholpen, en haar vader vroeg of ik voor een kleine vergoeding bij hun mocht verblijven. Dit mocht, en vanaf toen kreeg ik mijn leven goed op de rails. In die tijd heb ik ook mijn vriend leren kennen.

Mijn vriend en ik hadden in het begin een beetje een moeilijke relatie. Hij komt uit een andere cultuur en we hebben erg veel aan elkaar moeten wennen. Na een tijd werd ik zwanger en zijn we gaan samenwonen. Dit liep in het begin op zijn zachts gezegd niet van een lijen dakje, en we zijn ook nog even uit elkaar geweest. Sinds mijn dochter 6 maanden is wonen we echt samen, en zij is nu 6,5. En we hebben nu ook een zoon van 1,5.

Nu is het zo dat ik als wij ruzie hebben, echt door een diep diep dal ga. Op het moment dat wij ruzie krijgen zie ik alles zwart. Ik kan dan aan niks anders meer denken, en mijn hele humeur hangt daaraan. Tegen mijn kinderen kan ik nog wel lief en aardig zijn, en op mijn werk funtioneer ik ook nog wel. Maar ze merken wel dat er iets is, en dat het niet lekker loopt. Ik merk dat ik periodes heb dat ik mij intens gelukkig voel. Ik ben dan blij met alles wat ik heb, mijn kinderen, mijn vriend, mijn huisje, het beetje geld wat wij hebben. Ik ben dan gewoon tevreden zeg maar. Maar op het moment dat wij ruzie hebben, dan zakt dit geluk en deze tevredenheid weg naar een dieptepunt. Ik voel me verdrietig. En niet alleen om die ene ruzie, maar om alles. Om mijn hele leven, hoe dat gelopen is, en hoe ik het gevoel heb dat ik faal als moeder omdat ik ze niet alles kan geven wat ik ze zou willen geven, en dingen die ik niet goed doe. Dit duurt een dag of 2, waarna ik weer weken heb dat ik me helemaal op en top voel. Tuurlijk zijn er dan wel dingen die ik kan mislopen, maar die kan ik gewoon handelen, zonder dat ik me er verdrietig over voel.

Ik ben extreem bang iets verkeerd te doen als moeder, vooral om wat ik zelf vroeger heb meegemaakt. Daarom wil ik eigenlijk weten of ik hier hulp voor zou moeten zoeken. ik heb in mijn dagelijkse leven geen last van mijn verleden, maar tijdens zo'n ruzie dus wel, dus ik weet niet of dat dan gewoon normaal is, of dat ik hier toch met iemand over moet praten.

Toen ik zwanger was van mijn eerste heb ik gevraagd of wat mijn moeder heeft erfelijk is, een haar begeleiders zeiden van niet. Maar soms heb ik toch het gevoel dat ik er een klein stukje van heb meegekregen, zou dit kunnen, of is dit iets van alles of niets wat erfelijkheid betreft.

Ik hoor graag wat jullie meningen hier over zijn.