U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Beelddenken, ons verhaal
Ik twijfelde of ik dit onder Diddle's topic moet hangen, of zelf een topic (hier of op gezondheid? Voelt ook niet goed, we zijn niet ziek) moet openen. Ik heb besloten om het toch maar in een apart topic te doen.
Wij zijn beelddenkers. En met "wij" heb ik het vooral over jongste (bijna 13) en ikzelf.
Ik maakte er altijd grapjes over: pas op, ik ben een héél erge beelddenker! En jongste en ik hadden samen altijd enorm veel plezier met beelddenken! Maar nog niet zo lang geleden ontdekte ik dat beelddenken niet bij iedereen voorkomt. Sterker nog: iets dat voor mij doodgewoon was, bleek dat toch niet zo te zijn...!
Qua taal en schrijven ben ik niet dyslectisch of zo, wel ontzettend slordig (maar bij nalezen ontdek ik wel mijn eigen fouten). Qua rekenen gedij ik geweldig bij de voorbeelden van Karmijn, anders is het maar abstracte kost. Als ik iets moet doen (ongeacht wat) heb ik meer aan een handleiding met plaatjes of een video dan aan droge tekst. Als kind tekende ik altijd plaatjes bij verhalen. Idem dito bij zoon, al blijft hij zelfs met de Karmijnmethode een ramp in rekenen.
Nog niet zo lang geleden ben ik me gaan verdiepen in dat "beelddenken", dat blijkbaar minder "normaal" (bedoel ik niet oordelend) was dan ik dacht, en ik schrok wel een beetje.
Veel herkenning. Niet eens de dyslexie (heb ik niet), maar wel bijvoorbeeld het onbewuste denken, het raast maar door in dat hoofd, altijd al gehad. Bij jongste uit zich dat ook verbaal: die heeft dringend de vermoeiende behoefte zijn gedachten onmiddellijk uit te spreken.
Ik herinner me dat ik ooit eens een beetje wanhopig heb uitgeroepen in de klas: "Kan denken ooit stóppen?" Ik herinner me hoe anderen mijn grapjes niet begrepen (zoon heeft dezelfde grapjes!).
En toen ik afgelopen weken in een herstellingsoord was en eindelijk tot rust kon komen, merkte ik dat dat hoofd maar dóórging. Niet eens met piekeren, zoals bij sommige anderen, maar met Dingen. Het kon van alles zijn. Een liedje, een gelezen tekst, een bericht dat ik had gehoord. Een haakpatroon. Een idee uitdenken. Agenda in gedachten doorlopen en een dag inplannen (en dan vooral in beelden). Een schilderij in gedachten opzetten. Kledingcombinaties maken. Non-stop.
Ik hoorde daar dat dat ook bij het beelddenken hoort. En dat niet iedereen dat heeft.
ik begrijp mijn zoon nu beter, die heeft ook continu die "storm" in zijn hoofd. Zelfs een hoge dosis concerta (nodig voor op school) kan die storm niet doen luwen. Hij heeft vooral een creatieve hersenstorm, maar als hij zich dan ook nog eens op schoolwerk moet concentreren wordt hij overvraagd. Best lastig... Maar hoe leg je in godsnaam uit dat hij van nature al een vol hoofd heeft omdat er continu activiteit in dat hoofd is?
Ik kan het, al is het met moeite, onder controle houden. De burnout heeft het helaas wel slechter controleerbaar gemaakt, ook al ben ik inmiddels aardig hersteld. Mijn zoon heeft daar duidelijk ook moeite in...
Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer zorgen ik me maak. Want ik realiseer me steeds meer dat dat leuke beelddenken eigenlijk heel wat gevolgen en vervelende side-effects heeft. Bij zoon (die ook asperger heeft) in leerproblemen (bijna 13 en die tafels krijgen we er niet in...), egocentrisch gedrag en moeilijk aan kunnen passen. Laat hem in zijn eigen wereldje zitten vol avonturen en spannende ontdekkingstochten en hij doet het uitstekend, zet hem in een groep waar dingen van hem worden verwacht en hij moet op zijn tenen lopen), bij mij flinke concentratieproblemen, niet kunnen focussen en niks uit mijn handen krijgen omdat dat feestje in mijn hoofd maar doorgaat, mij overal heensleept en ik het uit-knopje maar niet kan vinden (ik kan me wel beter aanpassen dan zoon, maar merk in toenemende mate de vermoeidheid als gevolg van de drukte in mijn hoofd,en ik snap zoon's gedrag steeds beter).
Ik wil het niet dramatiseren, en ik zit ook niet te wachten op de zoveelste peut of loog, maar toch... Ach, ik weet niet waarom ik dit schrijf. Ik moet het even heel erg kwijt, want ik merk dat het me niet los laat!
Herkenning
Ja, dit komt heel bekend voor (voor mij).
Nee dit is niet gebruikelijk. Ik heb me er een beetje in verdiept. Ik wist altijd al dat ik dyslectie had. Eeen aantal jaren geleden leerde ik ook dat ik een lichte vorm van dyspractie had (vrij onbekend, maar het is een moeilijkheid om spieren te combieneren. Betekend dat oog hand bal contact lastig is.
Sinds een jaar (ik ben 51) weet ik ook dat ik ADHD heb. Heel veel van deze dingen heb ik altijd kunnen compenseren of min of meer verbergen. Wellicht heb ik alles in lichte mate.
Het beelddenken is mij al een jaar of tien duidelijk. Ik denk op een andere manier dan de meeste andere mensen. Eigenlijk is dat naast de andere problemen een soort van gave. Je kunt beter 3-dimensonaal denken en je komt op heel ander oplossingen dan de andere mensen. Je denkt in plaatjes. Een herinnering flits als een film van beelden door je hoofd. Soms met emotionele dingen spat het uiteen in een ster van beelden en kom je niet mee uit je woorden.
Vooral omdat je je een andere voorstelling van dingen kunt maken, denk je anders.
Met mijn verstand en werklust (ADHD) heb ik mij kunnen ontwikkelen tot een top tien wereld specialist (nooit mijn doel geweest). Het beelddenken helpt mij om andere oplossingen te verzinnen dan andere mensen. Dit betekend wel dat ik de moeilijkste problemen voor de voeten krijg.
Ik ben creatief in een erg exacte omgeving (oie en gas industrie).
Het levert ook problemen op. Eigenlijk ben ik een man in een exacte omgeving die vaak reageert en handeld naar intuitie. Dat gaat vrijwel altijd goed. Ik los 95% van de problemen op. Zoals ik het zelf zie, is intuitie een handeln uit het onderbewustzijn. Ergens weet je het maar het is niet bewust aanwezig. In de exacte wetenschap kun je dit niet verkopen.
Kunstenaars zijn vaak beelddenkers, die leggen hun gevoel in iets. In die wereld is het veel beter bekend. Er bestaan ook hele sterke beeldenkers. Die kunnen zien en voelen hoe iemand denkt. Ik ben niet zo'n sterke beeldenker, maar het gebeurt me regelmatig dat iemand iets zegt en dat ik voel dat het niet zo is.
Beelddeken behoord nog steeds tot de pseudo-wetenschappen. Niet erkend dus. Dyslexie was dit ook niet erkend 30 jaar geleden.
Er is dus nog hoop, maar ik ervaar het niet als een groot probleem. Ik zie het meer als een eigenschap waar je gebruik vanmoet maken.
De theorie die ik er over gelezen heb, is dat de meeste kinderen tot hun 5-7 jaar in beelden denken. Daarna verlaten ze dit stadium voor woordenken. Veel mensen met dyslexie zijn beelddenkers, maar er zit volgens mij meer aan vast.
Aanspraak maken op gevoelens en intuitie is niet zo duidelijk.
Ja, om na dit lange verhaal nog een laatste antwoord te geven, de storm van beelden (flitsen) in je hoofd is een probleem. Ik praat langzaam en ik altijd tijd nodig om al mijn gedachten op een rij te zetten. Af en toe begin ik opnieuw om het nog beter onder woorden te brengen. Neemt niet weg dat ik ook les geef op specialisties nivo.
Ruimtelijk inzicht is een voordeel. Mijn oudste zoon bouwde op zijn zesde een Knacks bouwwerk in spiegelbeeld. Hij heeft veel van mij.
Beelddenken is vogens mij geen groot probleem. Vervelend is dat het volgens mij vaak samengaat met dyslexie, ADHD, of Asperger. Dat is allemaal veel moeilijker om mee om te gaan.
Dit zijn mijn ervaringen.
mvg
Egbert
Bedankt voor jouw verhaal! Ja, vooral het creatieve herken ik enorm! Helaas heb ik het nooit zover geschopt, maar goed, wie weet wat de toekomst nog brengt ;-)
De flitsen zijn, zeker nu ik met de resten van een burnout zit (of zit ik er nog middenin?) heel afleidend en vergroten de chaos. Het is heel moeilijk om mijn hoofd nu in bedwang te houden, maar ik heb de afgelopen maanden goede begeleiding gehad en hoop binnenkort op een volgend traject om er in de praktijk mee om te kunnen gaan. Die burnout is i.i.g. bijzonder storend voor het creatieve en mijn intuïtie, merk ik, zeker nu ik weer terug ben "in het gewone leven".
Beelddenken
Ik ben ook een beelddenker, maar verder heel "normaal". Niet dyslectisch, geen ADHD of ADD, totaal niet creatief zoals Fladder. Ik heb het ook nooit als een probleem ervaren, ik vind het wel makkelijk, kan veel makkelijker dingen onthouden omdat ik het beeld erbij heb.
Beelddenken
Wat is de methode Karmijn Fladder?
Ik heb gegoogled, maar kom dan op dit forum terecht.... Ik dacht trouwens dat dit forum niet meer googlebaar zou zijn?
Mijn zoon is waarschijnlijk een beelddenker, en ik zou graag weten hoe ik hem met huiswerk kan helpen.
ik zie nu dat bij "basisschoolleeftijd" berichtjes staan van Karmijn. tsja, nog niet alles gelezen dus. Ik dacht dat er weer een nieuwe methode uitgevonden was.. ;0)
Karin*
Ik had dit onderwerp aanvankelijk voor de rubriek Zorgenkinderen geschreven, waar o.a. Karmijn schreef. Net voor het verzenden heb ik het toch maar hierheen verschoven. Die methode van Karmijn zie je, een dag of wat terug, in de rubriek Zorgenkinderen.
'De methode Karmijn',...
Dat klinkt wel goed, toch maar pedagogiek gaan studeren en dan een boek uitgeven?
Hihihi
Karmijn :)
De beste methodes komen door praktijkervaring, niet door boekenwijsheid. En dat is een compliment aan jou! ;-)
Fladder
Ik ben ook nog steeds herstellend van een burn-out van ruim een jaar geleden. Het gaat een stuk beter en ik werk weer redelijk normaal. Ik neem wel rust al het nodig is.
Ik heb gemerkt dat het erg prettig is om af en toe buiten een rondje te gaan lopen. Dan kunnen je gedachten te vrijje loop hebben. Ik merk wel dat mijn ogen eigenlijk de hele tijd de omgeving af lopen. Toch geeft het rust.
Ik heb ook geleerd dat ik erg gevoelig ben voor geluid. Mooi geluid is heerlijk, maar andere dingen kunnen overal doorheen gaan. Als mijn oudste zoon op zijn drumstel gaat spelen dan loop ik maar even het huis uit. Etentjes met veel mensen zijn moeilijk. Ik probeer eigenlijk ieder gesprek te volgen. Op feestjes eigenlijk ook. Sommige mensen zijn ook erg gevoelig voor geuren.
Een belangrijk punt is om te accepteren wat je bent. Ja je bent wat anders dan anderen. Trachten om rust en evenwicht te vinden is belangrijk. Ik heb erg veel baat gehad bij de gesprekken die ik gehad heb met een andere beelddenkster die ik vorig jaar ontmoette tijden mijn burn-out. Eindelijk iemand die ook ervaarde wat ik voel.
Zij kan aan mij zien wanneer een opmerking emotie bij mij oproept.
Je staat niet alleen met het beelddenken, maar je moet wel weten wat er speelt.
Vorige week heb ik nog weer een gesprek met haar gehad. Ik had de laatste tijd een aantal keren hele streke emoties bij herinneringen uit het verleden. Ik kon het niet plaatsen. Het ging van flits-flits in je gedachten en dan een heleboel flitsen tegelijk en dan .. zit je met een brok in je keel.
Duidelijk is inmiddels geworden dat ik het overlijden van mijn vader van ruim twee jaar geleden nog niet helemaal verwerkt heb. Hij overleed tijdens zijn vakantie in Zwitserland aan een hartaanval tijdens zijn slaap. Het overwachte maar ook dat ik zelf voor mijn werk in Singapore zat (verschikkelijk), zit me kennelijk nog steeds dwars. Ik wil hiermee zeggen dat beelden ook emoties dragen en soms hele streke.
Beelddenken mag dan een pseudo wetenschap zijn, maar het is er wel. Mijn vrouw kijkt altijd op de kaart als we ergen naar toe gaan. Ik herinner me te weg, de gebouwen en de punten van de afslagen. Voor andere dingen kom ik ook vaak op andere oplosingen dan mijn vrouw. Ja inderdaat creatief, maar vooral omdat je in je hoofd iets van veel kanten kunt zien. Soms even laten liggen en dan bedenk je wat anders.
De flitsen en de niet aflatende stroom beelden is een probleem. Je moet dat zien op te vangen met rust. Geen drukke film voor het slapen, geen computerwerk voor het slapen. Een leuk boek. Even genieten van de natuur buiten. De planten en bomen stralen rust uit. Ze zijn, bestaan en veranderen niet teveel.
De huidige snelle wereld met alle informatie kan soms teveel zijn om allemaal te verwerken, maar het hoeft ook niet allemaal.
Ik ervaar beelddenken als een gave, maar het zit wel vaak in de hoek waar ook dyslectie, ADHD, ADD en Asperger voorkomt. Soms wordt wel eens gesteld dat dyslectitie eigenlijk altijd beeldenkers zijn, maar het omgekeerde is zeker niet waar. Het is gemakkelijk om ADD te vergelijken met het wegdromen in beelden.
Ik merk ook aan mezelf dat ik vaak vrij uitvoerig ben als ik iets moet uitleggen. Een beeld zecht immers meer dan duizend woorden. Hoe leg je een beeld uit als je geen duizend woorden hebt?
Sterkte