Bah gezondheidszorg

Ervaringen huisarts melden

voor iedereen met opmerkingen-klachten-pluimpje ) er is een online meldactie tot 30 november http://www.consumentendezorg.nl/meldactiehuisarts/

Redenen voor mensen om naar de hap of seh te gaan

Ik denk, globaal gezien,
vanwege klachten die niet kunnen wachten,
of vanwege het feit dat de huisarts tijdens werkuren bereikbaar is
of voor een tweede mening
of om een andere arts te treffen dan je HA (er zijn ook mensen die niet bij hun huisarts, waar ze ontevreden over zijn, weg kunnen omdat ze bij een andere HA niet worden aangenomen (praktijk vol enz)
of vanwege geruststelling (kan ik hiermee de nacht/het weekend wel door)
of omdat mensen vinden dat ze altijd terecht moeten kunnen, met welke klacht dan ook.

Alléén als elke seconde telt

Jakiro:"Een uitzondering is als elke seconde telt; dan bel je 1-1-2. Die slogan is er niet voor niks."
Dit is een voor deze discussie heel toepasselijke opmerking. Die slogan komt van mijn vader. Ik zat er naast, ik heb de briefing gelezen, ik heb meegedacht.
Hij is niet bedacht voor 112 maar voor 06-11 (de voorganger).
En ja, die slogan is wel voor niks bedacht. Al heel snel bleek dat het helemaal niet de bedoeling was dat het publiek hierover het eigen oordeel mocht vertrouwen. De telefoniste onderwierp elke beller aan een snijdend kruisverhoor: ademt het slachtoffer nog? is er bloed? "Weet ik veel, kom snel, ze zijn elkaar nú in elkaar aan het rammen" Dan moet u het gewone politienummer bellen.
Er is nog gepoogd om het publiek 'op te voeden' door de slogan aan te passen. Er kwam het woordje 'alléén' voor. Maar het probleem bleef natuurlijk: een enorm verschil in beleving van gevaar en hoge nood tussen het publiek en de professionals.
Mijn vader was diep verontwaardigd over dit getouwtrek. Hij heeft die slogan geschreven, bedoeld én gepresenteerd in de betekenis die het publiek er aan gaf.
De slogan is gedumpt, het nummer is veranderd, er is een centraal nummer bijgekomen voor 'gewone' politiedingen. De EHBO is SEH gaan heten, een ambulance komt niet zomaar als je belt, het ambulancepersoneel maakt ook nog eens een selectie en de weekenddienst van de huisarts is er ineens alléén als er levensgevaar is. Daarvoor moet je niet het centrale noodnummer bellen, maar het nummer van de firma die de nacht en weekenddiensten doet. Dat nummer is overal anders. Nog erger: die firma heet overal anders.
Jakiro:"Zo moeilijk is dat toch niet ? "
Je kunt nog steeds het noodnummer bellen. Die verbinden je door of geven je het nummer van de instantie die je nodig hebt. Daar krijg je weer zo'n juffrouw die zegt wat je moet doen. It needs no brains om dat klakkeloos op te volgen. "Een dagje wachten" is geen raketwetenschap.
Maar je mist de crux. Die beller vindt dat elke seconde telt. Dat gevoel raak je niet kwijt van commando's opvolgen van partijen die eigenlijk niet meer doen dan zeggen dat je dat gevoel niet mag hebben.
Je kwaal ook niet trouwens.
Dat centrale noodnummer is geintroduceerd met de gedachte om het publiek beter van dienst te kunnen zijn in gevoelde noodsituaties. Daar is het ook werkelijk voor bedacht (Europa) en zo wordt het ook gebruikt in diverse Europese landen. De pompiers komen direct aanrukken voor de zoon van tinus.
Maar het heeft niet zo mogen zijn, in Nederland. "Burgers moeten niet denken dat ze recht hebben op een brandweer, politie of dokter" zo menen de beleidsmakers.
Groet,
Miriam Lavell

Gemiddeld 8 dagen

Bij onze part-time werkende huisarts duurt het gemiddeld 8 dagen voor je aan de beurt bent met een niet spoedeisende klacht. Wanneer je de afsprakenlijn belt krijg je een receptioniste aan de telefoon die je min of meer afpoeiert met een afspraak de week daarop. Pas wanneer je herhaaldelijk zegt dat je wilt dat er sneller naar gekeken wordt, wordt je doorverbonden met een assistente. Zij beoordeelt of je op een spoedplek of bij een collega-arts terecht kunt, meestal de dag nadat je belt, soms dezelfde dag. Eenmaal op het felbevochten tijdstip in de wachtkamer beland blijkt dat het spreekuur een half uur tot drie kwartier uitloopt. Dit is geen uitzondering, dit heb ik de afgelopen 5 keer dat ik met een kind naar de dokter moest al meegemaakt.
Kijk, ik wil echt niet zeuren en ik snap best dat je met een kind met een zere knie niet naar een HAP/SEH moet gaan, maar ik vind wel dat er bij onze huisartsenpraktijk een enorm beroep wordt gedaan op je geduld, verbale vaardigheden en zelfbeheersing...

Ik ben erg tevreden

over mijn huidige huisarts, over (en met) de assistentes kan ik nog discussiëren, maar inmiddels kent ons ons een beetje.. al blijven er nog leuke uitschieters

(vrijdagmiddag om 15 uur ineens bloed plassen, ´verrek, daarom voel ik me zo beroerd´, assistente die verzucht: kon u niet eerder bedenken dat u blaasontsteking had, het is vrijdagmiddag....)

Ach, natuurlijk is er overal wel wat, en inmiddels ben ik mondiger en zet ik door als ik vind dat er nu wat moet gebeuren.

Mijn huisarts is de beste van Nederland, dus daar ga ik niet weg (laat die man nog een lang (werkzaam)leven beschoren zijn !)

Een afspraak over 6 dagen, daar heb ik geen moeite mee als het om iets niet acuuts gaat. Ik heb wel eens gebeld omdat er een acuut probleem was (ik kon niet meer slikken en dus geen medicijnen gebruiken en dus waarschijnlijk steeds meer spierverslapping kon krijgen) en ik overmorgen op het (spoed!!) spreekuur terecht kon..hhahahha, nou, ik dacht het niet! Dat is ook wel te motiveren..

Maar de drempel zou van mij wel wat lager mogen. Ik wil ook best uitleggen wat de reden is waarom ik kom, dat maakt me niet uit.

Ik zit alleen niet te wachten op andermans verhalen (bijv. bij de apotheek dat de werking van een medicijn wordt uitgelegd op luide toon, waarop de oude baas zijn halve doopceel licht, terwijl de hele wachtkamer meegeniet

Pelle

die is niet beschikbaar. Hier in de stad weigeren ze elkaars patienten over te nemen. Kun je wel willen wisselen maar dan moet je ook de stad uit. Die artsen nemen je gezin dan weer niet op in de praktijk omdat de afstand voor een huisbezoek te groot is.

Of er zijn gewoon geen andere huisartsen beschikbaar. Tenzij een dorp verderop met het zelfde bezwaar als hierboven beschreven.

Ps mijn vorige huisarts

nam mij niet serieus, daarover ben ik een gesprek aangegaan, vervolgens verdacht hij me van conversie (terwijl ik een spierziekte had) en stuurde me, na lang aandringen, naar de neuroloog alwaar bleek dat het absoluut geen conversie was.

Daarop heb ik mijn toenmalige huisarts een lange brief geschreven, dat ik snapte dat huisartsen niet alle dingen herkenden, maar vooral ook dat IK niet snapte dat hij mijn klachten niet serieus had genomen, met daarbij de uitnodiging om alles nog eens door te spreken.

Hierop heeft hij nooit gereageerd en ben ik overgestapt naar mijn huidige huisarts (een wereld van een verschil!)

Wat mij zo opvalt

Is het wantrouwen dat Miriam en gelijkgestemden voelen. Huisartsen, specialisten, assistentens, telefonistes... ze zijn er inderdaad allemaal om jullie (de o zo gekwelde burger) dwars te zitten. Ik krijg er zo'n SP gevoel bij. Overal tegen zijn, overal tegen aanschoppen en je altijd benadeeld voelen, no matter what. bah

Veeleisend

Knurf, we zouden het eens kunnen worden dat we verschillen. Dat jij geen last hebt van de genoemde bedenkingen en anderen wel. Of gaat jouw oordeel nog verder. Vind je dat dat soort gene, bedenkingen of effecten helemaal niet voorkomen bij mensen?
Knurf:"Nog even en jullie gaan eisen dat er ook individuele wachtkamers worden ingericht, zodat andere patienten niet kunnen zien dat jullie bij de huisarts zitten te wachten."
Hoe kom je nu weer op eisen? Is dat iets wat jij zelf zou doen? Ik kan me daar namelijk niks bij voorstellen. Ik vind deze gedacht minstens zo gek als jij mijn vergelijking met dat restaurant.
Wat vind je van de opmerking van Pelle "Ik zou niet kunnen werken met een huisarts die (zoals caillic) pas vaak over een week ruimte heeft. "
Is dat ook te veeleisend?
Groet,
Miriam Lavell

Onzin knurf

Jammer dat je je niet wilt inleven Knurf. Natuurlijk is het goed dat een assistente bij de telefoon zit, maar de mededeling 'ik wil een afspraak' moet voldoende kunnen zijn. Dat kan nl. prima vanuit trein of vanaf je werk. Ik zou zelfs willen pleiten voor het online afspraken maken. moet kunnen, met beschikbare tijden, net zoals je een vakantie boekt.
En al weet ik niet wie er aan de andere kant zit, het is toch ietwat genant om uitgebreid de verhalen moeten worden over vaginale puisten, of zoals ik laatst had, over iemand die zelfmoordplannen had en daar zelf van schrok en om hulp vroeg. De assistente stelde de vragen zo, dat het hele verhaal duidelijk werd voor de hele wachtkamer.
Verder zie ik geen noodzaak om van huisarts te moeten veranderen, hij is echt meer dan oké. Alleen het systeem eromheen deugt niet. En dat is niet alleen bij deze hap, jawel, de praktijk heet HAP, dat is een landelijk 'ding'.

Nee hoor marith

Ja, ik stem SP, maar ben geen 'gekwelde burger' en heb veel vertrouwen in de behandelend artsen waar ik mee te maken heb, zowel huisarts als specialisten. Ook alle artsen in mijn familie-vriendenkring zijn echt fijne mensen.
De discussie gaat over wat anders. Over organisatie en verwarring.

What matters

Marith "Overal tegen zijn, overal tegen aanschoppen en je altijd benadeeld voelen, no matter what. bah"
Het is al meermalen langsgeweest en Marlies heeft het nog eens heel duidelijk uitgeschreven. Ja, er is een groep die stelselmatig benadeeld wordt. Die van toenemend patientenweren ook daadwerkelijk gezondheidsschade oploopt.
Daar kun je ruwweg twee politieke meningen over hebben: Dat is ernstig en deze mensen wordt inderdaad tekort gedaan in hun rechten op gezondheidszorg (linksliberaal, democratisch), of dat is hun eigen schuld, moeten ze maar wat mondiger zijn (rechtsconservatief, vrije markt).
Medisch gezien is er eigenlijk maar een principe. Wie klachten heeft moet naar de dokter. Dat moet laagdrempelig om juist de zwaksten optijd te kunnen helpen.
Het is even de vraag of je politiek belangrijker vind dan gezondheid.
Groet,
Miriam Lavell

Marith

ik wil niet schoppen, ik wil gewoon dat het beter wordt.

In de positie van patiënt (en dus afhankelijk) valt het me bijzonder tegen hoeveel instanties misbruik maken van hun machtspositie, JIJ moet je schikken, er is geen sprake van samenwerken, meedenken, invoelen, nee, je past jezelf, als patiënt, aan aan het systeem ´of anders´ (als u de machtiging nu niet goed regelt dan moet u zelf de medicijnen betalen (als je al 2 uur van je tijd hebt gestoken in het regelen van een machtigingsaanvraag die, op de een of andere manier, maar nooit op het juiste buro belandt)

Generaliserend gezegd: Men ziet je niet als `klant´ maar als ´afhankelijke´ en dus

hang jij weer eens aan de telefoon, voor de tig-ste keer naar dat (56_$# muziekje te luisteren,

lees jij weer eens dat ´als u niet binnen zoveel tijd reageert dan kan dat gevolgen hebben voor uw uitkering (terwijl het UWV wel 6 weken de tijd neemt om op jouw verzoek te reageren)

als de apotheek de medicijnen vergeet te leveren, dan hang jij weer in het weekend aan de telefoon, moet jij weer naar de stad, zit je weer (een uur) in de wachtkamer..

Als ik uitbetaald kreeg wat ik aan uren moet steken om gewoon goede zorg te krijgen, nou dan boekte ik nog een reisje..

Het wrange is dat juist mensen met weinig energie (chronische zieken bijv.) die schaarse energie vaak ook nog moeten verspillen om gewoon te krijgen waar ze recht op hebben.

Dat moet echt beter!

Politiek gezien

Caillic:"Ja, ik stem SP, [...] De discussie gaat over wat anders. Over organisatie en verwarring."
Mien:"Generaliserend gezegd: Men ziet je niet als `klant´ maar als ´afhankelijke´ en dus "
Dat is politiek gezien een tegenstelling tussen burgers met dezelfde klachten. (Uitleg: de SP wil geen 'klanten' in de zorg).
Caillic:"De discussie gaat over wat anders. Over organisatie en verwarring. "
Dat blijkt maar.
Groet,
Miriam Lavell

Geen probleem & tevreden

Gelukkig ben ik wel tevreden met m'n huisarts.
Als ik bel geef ik meteen aan of ik een afspraak wil of dat ik even wil overleggen of het nodig is om een afspraak te maken. Als ik een afspraak wil maken vraagt ze "mag ik weten waar het over gaat", dus ik heb altijd de mogelijkheid om nee te zeggen. Maar dat heb ik nooit nodig gevonden. En ik kan ook eigenlijk altijd voor dezelfde dag een afspraak maken, soms op mijn verzoek liever een dag later.
Je moet wel voor 10 uur bellen voor een afspraak. Maar mijn ervaring is dat als ik later op de dag me zorgen ga maken over een van de kinderen, ik altijd nog wel aan het einde van het spreekuur een afspraak kan krijgen. Zelfs als ik alleen maar bel om even bevestigd te krijgen dat ik me nog geen zorgen hoef te maken.
Wrattenspreekuur hebben ze niet meer, je kunt altijd een afspraak bij de assistente maken, stikstof is standaard in huis.
Recepten zijn al bij de apotheek voor ik de huisarts een hand heb kunnen geven. (de hand bij het afscheid, uiteraard)

Miriam

Je schrijft: Hetty:"wel weet ik dat bij ons op de seh veel gevallen binnenkomen die daar niet thuishoren. "
"Dat weet je niet. Het waarom daarvan vind je in het artikel waar je naar verwijst."
Even ter correctie: ik verwijs nergens naar een artikel. Heb ook geen artikelen gelezen hierover. Ik schrijf puur dat wat ik zie vanuit de praktijk. En blijkbaar denk ik daar anders over. SEH is in mijn ogen spoedeisende hulp en dat is dus geen snee in de vinger, keelpijn, etc.
En een kleine nuance wat betreft de DBC voor de snee in de vinger: als er niet gelijmd of gehecht wordt (en ook dat komt vaak voor) dan is het geen chirurgische ingreep maar een gewoon consult.
Groetjes Hetty,*

Gelukkig

Hetty:"Even ter correctie: ik verwijs nergens naar een artikel."
Je hebt gelijk, ik heb me vergist. Dat was jij niet, dat was een berichtje daaronder. Maar goed, het is er dan toch maar.
Hetty:"Ik schrijf puur dat wat ik zie vanuit de praktijk. En blijkbaar denk ik daar anders over. SEH is in mijn ogen spoedeisende hulp en dat is dus geen snee in de vinger, keelpijn, etc. "
En inmiddels heb je natuurlijk al die reacties gelezen en op tig verschillende manieren uitgelegd gekregen hoe het nu kan dat professionals de situatie anders beoordelen dan de patienten zelf.
Ze komen niet 4 uur in de wachtkamer zitten omdat dat zo'n fijne dagbesteding is.
Hetty:"En een kleine nuance wat betreft de DBC voor de snee in de vinger: als er niet gelijmd of gehecht wordt (en ook dat komt vaak voor) dan is het geen chirurgische ingreep maar een gewoon consult. "
Dat heb ik niet bedacht. Dat was die hoogleraar die de klachten van professionals (ze komen steeds vaker voor niks, die klunzen), koren op de molen vond van zijn economische motieven: en het is ook nog eens vreselijk duur.
Dankjewel. Dat 'duur' valt dus wel mee.
Groet,
Miriam Lavell

Systeemautisme

Marith:
'Is het wantrouwen dat Miriam en gelijkgestemden voelen. Huisartsen, specialisten, assistentens, telefonistes... ze zijn er inderdaad allemaal om jullie (de o zo gekwelde burger) dwars te zitten. Ik krijg er zo'n SP gevoel bij. Overal tegen zijn, overal tegen aanschoppen en je altijd benadeeld voelen, no matter what. bah"
Ik dacht meer aan Wilders, en dara zit idd hetzlefde onder. Namelijk onvrede over matig fucntionerende overheidsdiensten.
Wat mij opvalt in jouw (en een aantal andere) recaties, is de onwil of onmacht om je te verplaatsen in de psoitie van de patienten die op de HAP en SEH komen, en je af te vragen waarom ze komen. Wat blijkt (uit de reacties en verhalen totnogtoe) is dat een groot deel van die onzinnige HAP/SEH bezoekjes plaatsvindt om begrijpelijke redenen, en dat het begrijpen ervan je een betere basis biedt om die onzinnige bezoekjes te verminderen.

Ik nl jou, Jakiro, Knuef en wat anderen een tegenverwijt aanbieden: jullie lijden aan een milde vorm van systeemautisme. Kenmerk van systeemautisme is, dat het goed functioneren van het systeem zelf centraal wordt gesteld, en dat het doel waarvoor het systeem eigenlijk dient (in dit geval: klantgerichte patientenzorg) daaraan ondergeschikt wordt gemaakt. Ook gaan jullie sterk uit van hoe het systeem op papier zou moeten werken en hoe patienten zich zouden moeten gedragen, ipv hoe mensen zich in de praktijk gedragen.

De enige oplossing (dezelfde oplossing die ik bepleit mbt de popularteit van Wilders) is om klantgericht te worden. Om te redeneren vanuit je patienten en waarom ze doen wat ze doen. Je hoeft de wensen van die mensen niet heilig te verklaren, ze hoeft die wensen ook niet altijd te vervullen, maar je moet die wensen iig serieus nemen.

Je ziet dat keurig aan Jakiro's klacht van de mensen die op zaterdag met een sportblessure naar de SEH komen. Zij vindt dat onzin, ik begrijp dat volkomen. Tot maandag wachten vindt die patient geen optie; de HAP is ongeschikt want een huisarts kan (Jakiro's eigen woorden) geen Rontgenfotoos maken en beoordelen. Bovendien accpteert een HAP vaak geen zlefverwijzers en de SEH wel. Vanuit de positie van iemand met een zaterdagse sportblessure is de gang naar de SEH dus volkomen logisch.

Drempels

Ellen:
"En die aarzelende patiënten, die pak je met die afweerderij. Degenen die toch al niet zo assertief zijn. Die komen niet meer, want die durven niet meer. Eigen schuld, de stommelingen. Hadden ze maar wat mondiger moeten zijn. Volgens goed Darwinistisch gebruik zal die soort dan ook wel snel verdwijnen . De voorhoede van de hufterbrigade die wel eens even zorg komt eisen pak je er niet mee. Dat zijn degenen waar je het meest last van hebt, en die zich het minste laten afschrikken. Dat zijn degenen waar je de ME voor moet laten opdraven, als je de deuren dichtgooit."
Jups. Het netto-effect van drempels is contraproductief: mensen die niet durven, maar wel moeten, komen niet (gevolg: vermijdbaar lijden en complicaties); mensen die niet moeten, maar wel durven, worden boos en moeten met een beveiliger verwijderd worden.

Nogmaals, je kunt wel willen dat mensen zich anders zoudne moeten gedragen, maar dit soort gedrag is deels een gegeven en wensdenken helpt niet.

Waterbed

tinus:"Nogmaals, je kunt wel willen dat mensen zich anders zoudne moeten gedragen, maar dit soort gedrag is deels een gegeven en wensdenken helpt niet."
Precies. Het is niet anders.
Overigens kun je vanuit datzelfde principe voorspellen welke verandering er op de SEH gaat komen.
"Vanaf januari krijgt het ziekenhuis een 'onterechte' behandeling daarom niet meer vergoed door de zorgverzekeraar. Dan moeten de ziekenhuizen dus tegen deze mensen zeggen: "U moet eerst naar de huisarts, anders krijgen we de kosten niet vergoed van uw verzekeraar." Hiermee wil Klink miljoenen gaan bezuinigen: 48 miljoen euro in 2010 en 117 miljoen euro vanaf 2011. De minister vindt een bezoek onterecht wanneer je niet met de ambulance bent binnengekomen, niet door de huisarts bent doorverwezen of met je klachten ook bij de huisarts terecht had gekund. "
Laat me raden: het aantal onterechte bezoeken daalt drastisch (op papier), zonder dat het aantal patienten daalt. Het aantal gewichtige onderzoeken die bij de ha niet gadaan kunnen worden, stijgt enorm.
Resultaat: gezondheidszorg wordt weer duurder.
Groet,
Miriam Lavell

Met welk doel?

"Maar heb jij problemen zoals in dit draadje staan en heb je die met de huisarts besproken?"
In welke zin bedoel je dat? Het kenbaar maken van je verontwaardiging (die wel), of een gesprek dat het resultaat moet hebben dat het niet meer voorkomt (die niet)?
Groet,
Miriam Lavell

Sorry

.... . Of Sorry, maar we kunnen het niet verhelpen.
Groet,
Miriam Lavell

Jahoor

Pelle:"Nog een keer: WEET de huisarts dat je pas over een week een afspraak kan maken (en al je andere zaken die je hier neergooit)."
De mijne wel.
Groet,
Miriam Lavell

Pelle:"Nog een keer: WEET de huisarts dat je pas over een week een afspraak kan maken (en al je andere zaken die je hier neergooit)."
Ja, dat weet hij.

Pelle

Had jij laatst niet een vervelende ervaring met een weekendtandarts? Zoiets. Is vergelijkbaar. Je kent het dus ook, niet welkom zijn terwijl je denkt dat er zorg nodig is.