Autistische vader

Maar toch ff de lastige vraag

Heeft ooit iemand die er verstand van heeft gezegd dat die oude man autistisch is? Of is dit een recent idee van jouzelf als kind?

Het zelf plakken van etiketjes (autistisch, adhd, bordeline, etc) is populair als de verstandhouding moeizaam is -pasgescheiden stellen zijn er ook hele goed in. Die etiketjes zeggen vooral iets over degene die ze opplakt.

@tinus p

Nee, er is nooit een psychiater ofzo die mij de diagnose heeft meegedeeld. Ik krijg alleen een beetje een naar gevoel bij je berichtje. Wat wil je er mee zeggen?

Om even terug te komen op mijn verhaal. Sinds ik de indruk heb dat mijn vader 'iets' autistisch' heeft, kan ik zijn fratsen veel beter hebben. Daarbij ik ben niet de enige die mijn vaders fratsen ziet. Andere mensen uit mijn en zijn omgeving observeren hetzelfde als ik. En of dat nou autistisch of wat dan ook is, vaak gaat het om zijn bijzondere reacties. :-)
Shit, zit me hier te verdedigen. :-s

Tinus

Nee, ik ben aan het zelf-dokteren geslagen om eerlijk te zijn. Maar het is de enige conclusie die ik kan trekken uit het gedrag van mijn vader in al die jaren dat ik hem ken. En alle stukjes vallen nu op zijn plaats. Ben zelf niet zo iemand die snel een etiketje plakt trouwens. Ik ga hem op zijn leeftijd niet lastig vallen met vragen over diagnostisering, wat heeft dat nu nog voor een zin???? Enne.....mijn vader is wel 70, maar geen oude man hoor! Hij fietst je er zo uit!

Fladderbeestje

Neuh, een officiele diagnose hoeft van mij niet. Ik moet ook wel zeggen dat ik niet weet of mijn vader echt autistisch is of asperger heeft of wat dan ook. Ik weet wel dat hij autistische trekjes heeft. En om sommige kan ik erg lachen (bijv. alles letterlijk nemen, dat levert soms erg komische situaties op:-)).
Verder helpt het me erg om me te realiseren dat hij gewoon niet invoelend kan reageren. Ik moet dat gewoon niet meer verwachten. Verder realiseer ik me sindsdien dat ik veel duidelijker moet zijn. Geen wensen aangeven die voor meerderlei uitleg vatbaar zijn, dat geeft zoveel frustratie naar beiden.

Wat voor handvatten heb jij om met je ex om te gaan? Hoe benader jij hem (als asperger)? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Verschil, boeke

Ik denk dat het niet alle verschil van de wereld had gemaakt als we dit vroeger al hadden geweten. Omdat, zoals al eerder gezegd, het moeilijk is om een persoon te veranderen en zeker een volwassene.
Maar wij hadden het dan allemaal wel beter kunnen plaatsen. Eventueel lotgenoten kunnen zoeken om begrip te vinden. En bepaalde problemen die wij als kind hebben vertoond, waren wellicht terug te voeren geweest op de gezinssituatie. Heb zelf bijvoorbeeld ook bij een orthopedagoog gelopen vanwege mijn fijne gedrag :-p !

Diagnose

Tinus heeft idd een punt.
En om even persoonlijk erop te reageren:
"Heeft ooit iemand die er verstand van heeft gezegd dat die oude man autistisch is? "
Nee.
"Of is dit een recent idee van jouzelf als kind?
Nee, ook niet. En ja, toch wel

Weet je, al jaren weten we dat mijn vader anders is dan gemiddeld. Over autisme wist ik tot een jaar of wat geleden niets meer dan Juno beschrijft. Een autist was zoals een klassiek autist is. Dus er is bij ons nooit iemand geweest die in die richting dacht, want mijn vader is naast dat hij typisch is ook zeer intelligent en begaafd. Wat we wel wisten was dat hoog intelligente mensen vaak ook eigenaardig waren, dus we gooiden het in die richting.
Toen we zelf kinderen kregen herkenden we weer heel veel in het gedrag van hen. Typische 'achternaamtrekjes' noemden we ze. Na verloop van jaren stuitten we op steeds meer problematiek wat tot gevolg had dat we bij nr. 1 de onderzoeksmolen ingingen met als uiteindelijk gevolg een diagnose ASS. Toen vielen al veel puzzelstukjes op hun plaats. En van lieverlee werden dat er steeds meer en herkende we steeds meer van andere familieleden in dat spectrum. Uiteindelijk heb ik mezelf ook laten onderzoeken/testen. En idd, ook hier een Asperger. Maakt het wat uit dat ik het nu weet of niet weet? Nee niet zoveel. Ik loop er niet mee te koop. Wat ik wel prettig vind is dat het voor mezelf wat makkelijker is te accepteren dat ik gewoon anders ben in bepaalde dingen. Onzekerheid en een minderwaardigheidscomplex werden me bij tijden nl behoorlijk te veel. Dat heb ik nu minder.
Wat mijn vader betreft, hij zegt het niet, maar ik geloof dat hij ook wel blij is met de diagnoses van zijn kleinkinderen (die van mij weet hij niet eens). Ik denk dat het voor hemzelf ook heel veel duidelijk maakt.

Ik geloof idd

dat het vermoeden dikwijls al genoeg is om meer begrip te krijgen en dan beter met bepaalde gedragingen om te kunnen gaan.
en nu riskeer ik Tinus over me heen te krijgen, maar hier ook een vermoeden dat mijn partner ASS heeft. Geen officiële diagnose want daar wil hij niet aan, maar hij denkt zelf ook dat hij ASS heeft. Sedert de diagnose van zoon heb ik toch meer begrip voor mijn man. En sinds ik ook hem aanpak op een autivriendelijke manier, krijg ik er veel meer van gedaan...

Mijn broer heeft ass, en zoals we nu denken te kunnen achterhalen, mijn opa had het ook. Het moet via mijn moeder bij mijn broer gekomen zijn (erfelijk dan he), maar zij heeft het duidelijk niet.

Mijn broer was er net na de officiële diagnose door van zijn stuk, het opende veel deuren en beantwoordde veel vragen. Maar nu, een aantal maanden later, wil hij er niet meer van weten. Gaat weer verder met zijn vage zoektocht naar "moeilijke jeugd, minderwaardigheidscomplex en familieopstellingen".

Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Aan de ene kant moet hij vooral doen wat hij zelf goed vindt, aan de andere kant zie ik in deze vage cursussen geen heil. Maar klip en klaar zeggen dat ik het niets vind en dat hij weer naar de "normale" hulpgroep voor ass moet gaan, heeft helemaal geen effect - ja, alleen ruzie.

Bij mijn kinderen zie ik nog geen tekenen, daar ben ik dan wel weer blij om.

i z:
"Ik krijg alleen een beetje een naar gevoel bij je berichtje. Wat wil je er mee zeggen?"
Dat nare gevoel is wederzijds. Wat wil je zelf door etiketten te plakken?

Ik moet denken aan een discussie op OO lang geleden over het zogenaamd grote aantal autisten in Eindhoven (vanwege TU Philips etc); dat ging meer over allerlei onjuiste cliché's over techneuten, en verraadde in feite een schokkend gebrek aan inlevingsvermogen bij degenen die met die etiketjes zaten te strooien.

Tinus_p

Uhm, ik leg al uit wat ik heb bereikt sinds ik het vermoeden heb dat mijn vader autistische neigingen heeft.

Ik vind het jammer dat je ondanks dat je valt over het etiketje. Ik heb erg veel pijn, onbegrip en frustratie beleefd in de relatie met m'n vader. Sinds ik kan erkennen dat het zijn aard is, kan ik er beter mee omgaan. Ook met behulp van handvatten voor omgang met autisten en aanverwanten. Maar de pijn van vroeger blijft, het is niet zo leuk, he, om als kind geen reactie te krijgen. Maar goed, jij wil liever vallen over het etiketjes plakken, mij best.

Tinus, niet fraai

"Ik moet denken aan een discussie op OO lang geleden over het zogenaamd grote aantal autisten in Eindhoven (vanwege TU Philips etc); dat ging meer over allerlei onjuiste cliché\'s over techneuten, en verraadde in feite een schokkend gebrek aan inlevingsvermogen bij degenen die met die etiketjes zaten te strooien".
Waarom vergelijk je ons daarmee? Vertonen wij een schokkend gebrek aan inlevingsvermogen dan? Ik denk juist het tegendeel. Dat hele Eindhovenverhaal, daar kan ik niks mee. En daarbij, mijn vader is/was geen techneut, maar had in zijn werktijdperk altijd zeer sociale functies!
Wij plakken hier niet zomaar etiketten. Als er in je familie dergelijke stoornissen voorkomen, dan is er een forse kans dat het bij iemand vandaan komt. En ja, bij mij is mijn neef gediagnostiseerd met Asperger.

Autisme?

Ga eerst eens met je vader naar een psycholoog ofzo, dan kunnen die beslissen of hij 'autistisch' is. Als iemand zich niet gedraagt zoals jij zou willen wil nog niet zeggen dat hij autistisch is. Tegenwoordig krijgt iedereen die 'anders' is dan de massa een etiket op. Laat ze gewoon met rust, ze zijn toch geen gevaar voor anderen?

En dan?

En dan? Dan bevestigt een psychiater dat de beste man iets autistisch-achtigs is, en dan?

Enne, mijn vader met rust laten? Ik vind het eigenlijk wel gewoon gezellig om bij hem langs te gaan. Net als dat ik het wel gezellig vind als hij bij ons is. Dus ik ga hem zeker niet met rust laten, dat zouden we allebei niet willen. Hij gedraagt zich wel es wat anders, maar hij is niet een gevaarlijke gek ofzo. Autistische trekjes is voor mij geen etiket, maar een opening naar een handleiding. En het werkt, echt!
Jammer, dat jij dat niet kan/wil zien. Maar dat zie ik dan maar als jouw pech. Blijf maar lekker vechten tegen het etiketjes plakken en laat verder iedereen lekker in de kou staan. Echt knap van je!

Toegevoegde waarde van een diagnose?

Ik vind wel dat je moet bekijken wat iemand er aan heeft om een officieel etiketje te krijgen. Kinderen hebben daar zeker nog profijt van, ze staan nog aan het begin van hun leven, en er kan veel goeds gedaan worden als ze in de goede vorm van onderwijs terecht komen, en ook thuis kan er extra hulp komen. Daardoor hebben ze straks een betere basis.
Voor veel volwassenen, en zeker de 50 plussers, is het een beetje mosterd na de maaltijd. Die hebben op een of andere manier hun draai in het leven gevonden, en dat zal niet altijd gemakkelijk geweest zijn. Ik heb, na de diagnose van de oudste, ook mijn man wel eens gevraagd of hij zich niet wilde laten onderzoeken. Zijn antwoord was "waarom?" en ondanks alle aanwijzingen dat vader en dochter erg op elkaar lijken, ook in dit opzicht, vonden wij na een tijdje allebei dat het idd geen zin heeft. Hij heeft een goede baan, leuke hobby's, een gezin. Hij functioneert goed in deze maatschappij, en begrijpt ook zijn kinderen goed.
Ik ga hem, of andere familie leden ook echt geen zelf bedacht etiketje op plakken, waarom ook? hij is zoals hij is, een man van 40 verander je echt niet meer, en eentje van 65 al helemaal niet, en waarom zou je dat willen? Wat wel helpt is meer te weten over autisme, en de "handvaten" die wij nu voor de kinderen krijgen werken voor heel veel mensen !!! autistisch of niet, sommige tips kan ik zelfs in mijn werk gebruiken. Veel mensen houden nl van voorspelbaarheid, rust en voorstructureren... en zo hebben we allemaal weer iets geleerd groetjes Tess.

Autisme?

Ik bedoel met met rust laten niet dat je hem niet moet zien maar dat je het met rust moet laten hoe hij is. Hij is nu eenmaal zo, laat het.

Kato! ot

Laat dat dan!
Wat wil je nou toch met deze reactie. Ik zag dat je hem in een andere draad ook al neer had gezegd. Dit vind ik echt uitlokken wat je nu doet.
Als je het dan al zo moeilijk vind, laat het dan gewoon! N E G E R E N !!!! zo moeilijk is dat niet hoor. Zo'n reactie als je nu doet slaat al helemaal nergens op. Zoals ik al zei, dit is uitlokken.
PUNT graag!

Juno

Ik snap jouw reactie niet. Natuurlijk laat ze hem verder zijn zoals hij is. Het feit dat men vermoed dat pa autistisch is wil toch niet zeggen dat er gelijk van alles gaat veranderen? Dat men hem niet meer laat zijn zoals hij is!? Juist niet! Er is nu veel meer begrip voor die man! Hij is idd nu eenmaal zo en zo laten we het verder ook.

Autisme?

Nou, wat is dan het probleem?

Autisme?

Natuurlijk!

Ok, dus nu kunnen we weer terug naar de basis

Mooi, nu dat allemaal uit de weg is geruimd, kunnen we weer ervaringen gaan uitwisselen over familieleden-met-vermoedelijk-autistische-kenmerken-die-we-accepteren-zoals-ze-zijn. Want uiteindelijk is iedereen het er over eens dat acceptatie de sleutel is voor een goede omgang met mensen (vaders) met een dergelijke beperking. Ik wil nog even kwijt dat ik me vroeger behoorlijk schaamde voor mijn vader, maar dat ik nu eigenlijk reuze trots op hem ben!

Herkenning

Mijn vader is bijna 80, en in de ogen van veel anderen ook 'vreemd'. Mijn moeder heeft al jaren geleden bedacht dat er wat auti-trekjes in hem zitten.
Bij zijn iets oudere zus die veel vreemder is, is dat veel duidelijker.
Maar ik herken ook veel van mezelf in ze. En dat is soms best moeilijk. Vooral als je het dan ook weer in je koters ziet.
Ik vind het ook moeilijk om er over te praten, loop er liever overheen. Moet me aangetrokken hebben in mijn partner, want dat is ook een einselganger, echt medevoelen kan hij niet.

Wat me in de familie opvalt is dat het 'vreemde' erger wordt nu ze bejaard zijn, alsof bepaalde remmingen of aangeleerde aanpassingen weggevallen zijn.

Toch ergens eens met tinus

Er is een groot verschil tussen (de omgang met) iemand die trekjes vertoont van een gedrags- of ontwikkelingsstoornis of iemand die ook daadwerkelijk zoiets heeft (dus gediagnosticeerd door een psychiater). Ik vind het gevaarlijk om aan dit soort (meestal negatief gedrag) meteen maar een etiket of stempel te plakken. Als een soort excuus om het te vergoelijken of om het gedrag te verklaren en er zo beter mee te kunnen omgaan. Daarmee ga je voorbij aan het complete "pakket" van hoe iemand is en gooi je alles op het autisme, ADHD of wat dan ook. Er zijn namelijk ook mensen zoals je vader die geen autisme hebben maar gewoonweg moeite hebben met empathie, sociaal "wenselijk" gedrag of die wellicht gewoon zich geen raad weten met hun gevoelens en hoe die te uiten. Maar die dus niet autistisch zijn. Daarnaast hang je dan weer generaliserende ideeen op aan het hebben van autisme en ga je eraan voorbij dat er ook autistische mensen zijn die wel (al dan niet tot op zekere hoogte) sociaal invoelend zijn en in staat tot 2-richtings verkeer (ja, die zijn er).
In dit opzicht vind ik je vraagstelling dus verkeerd. Het is natuurlijk voor jezelf wellicht goed om je te realiseren en met name te accepteren dat je vader nu eenmaal dit gedrag heeft zodat jij er beter mee om kan gaan, maar om dit zomaar op autisme te gooien vind ik te ver gaan. Net als met ADHD: mijn zoontje vertoont ADHD-achtige symptomen en ik word bijna gek van het feit dat bijna iedereen, met name wildvreemden, denken en zeggen tegen mij: "hij zal wel ADHD hebben he, ik ken er ook zo een". Nee, hij heeft geen ADHD (onderzocht door een kinderpsychiater). Zijn benadering is dus ook anders. En ik word eerlijk gezegd niet goed van dat gemak waarmee men tegenwoordig met alle geweld op iedereen een etiketje wil plakken om bepaald gedrag te "verklaren/vergoelijken". Diagnosticeren moet door een psychiater gebeuren. Niet door een leek.

Overigens

Ik heb met mijn eigen moeder zo'n moeizame relatie. Nu kan ik wel zeggen of denken: "ach, ze zal wel een narcistische persoonlijkheid zijn met obsessief-compulsieve neigingen" maar je verschuift het hele probleem dan. En ze is dit bovenstaande ook niet. Ze is zichzelf en ik ben anders en dat moet ik accepteren en er mee leren omgaan. Ik ben degene die moet veranderen om beter met haar te kunnen omgaan; met al haar minder leuke kanten. En vooral kijken naar de goede kanten. Of ze er nu wel iets aan zou kunnen doen of niet. Dat is heel moeilijk, en het plakken van een etiketje maakt dat misschien makkelijker, maar is feitelijk een excuus om het voor jou als kind te kunnen plaatsen. Als er veel oud zeer zit, ben je al snel geneigd om met etiketjes rond te strooien. Hou het bij jezelf. En praat er desnoods over met een therapeut. Om zodoende beter met jezelf en je gevoelens om te leren gaan en met je vader. Dit is geen kritiek, maar een tip.

Elisa

Ik ben het met elk woord eens wat je daar schrijft!
We leven tegenwoordig in een etiketjes maatschappij!

Juno

Ik ben het alleen niet eens met wat jij schrijft over autisten. Toevallig ken ik er een paar en die kunnen prima functioneren; beter dan een heleboel niet-autisten;-)
En waarom zit ik op mijn stokpaardje mbt etiketjes: omdat men die vroeger op mij wilde plakken (autistisch), omdat mijn zus ADD heeft (is gediagnosticeerd op haar 45e) en omdat ik al bijna 4 jaar in het hulpverleningstraject zit vanwege mijn zoontje. Soms zijn diagnoses nodig en goed. Maar om de juiste redenen.