ADD bij volwassenen

Sommige mensen wel

Mijn dochter vertelde laatst dat haar vader zijn, nog best recente, diagnose ten volle uitbuit. Hij loopt regelmatig met een geluiddichte koptelefoon door het huis, onderwijl opdrachten schreeuwend naar zijn partner en kinderen. Die kinderen die notabene ook allemaal autisme hebben, maar hij natuurlijk het allerergst (of zo).
Zoals gezegd denk ik er zelf ook wel eens over om iets te laten onderzoeken. Als mijn kaartenhuisje weer eens in elkaar stort en ik ondergesneeuwd raak door alles wat moet. Maar ja, straks heb ik niets, en dan? Dan ben ik dus gewoon lui en laks en ongemotiveerd.

Prikkels

Last van prikkels heb ik alleen maar soms. Het huis kan om mij heen instorten terwijl ik niets in de gaten heb. En op sommige andere momenten word ik overspoeld door alle geluiden en mensen om me heen, bijna beangstigend. Is dat niet gek?

Oude ADD-er bedankt

24 uur niet online en er gebeurt een hoop. Oude Add er bedankt voor je lange reactie.
Verder heb ik besloten om het te laten rusten. Het is aan vriend om er wat mee te doen. Ik heb last van sommige dingen dat door zijn eventuele ADD trekken te maken hebben, maar daar moet ik maar mee leren leven. Hij is zoals hij is, en zoals hij is me heel dierbaar.
En verder laat ik het hierbij op de forum
Kerstboom

Kerstboom

Goed besluit denk ik. Je kunt het niet afdwingen. Geniet van jullie paar daagjes weg.

Zelf ADD

Ik heb me laten testen op ADD en de uitkomst is dat ik het zo goed als zeker heb, maar dat er een héél klein beetje twijfel is omdat mijn jeugd niet afdoende toegelicht kon worden door mijn ouders of iemand anders die er dicht genoeg op zat en genoeg in leeftijd van mij scheelde om er goed inzicht in gehad te kunnen hebben. Mijn zus heeft haar best gedaan, maar de psychiater vond het niet waterdicht zeg maar. Over mijn volwassen leven was ze duidelijk, daar waren de symptomen zeer passend bij ADD.

Het verbaasde mij niet. Ik had zelf al geconcludeerd dat het wel gek moest lopen als dit er niet uit zou komen.

Oh, dat is heel interessant voor ons Kaaskopje

Onze dochter (18) vermoedt ook ADD. Wij zien ook veel overeenkomsten. De schoolpsycholoog gaat er in mee, maar is niet degene die diagnoses stelt. Imiddels door h.a. aangemeld bij GGZ, die zijn nog niet overtuigd.
Ik ben heel benieuwd waar jij als puber/jongvolwassene tegenaan liep c.q. hebt ervaren.

Poeh...

Aan dingen enthousiast beginnen, maar niet afmaken, tijdens een gesprek afdwalen, niet het voortouw nemen, maar wel willen helpen, dromerig, op een afstandje naar anderen kijken en dus liever niet deelnemen, moeilijk tot de goede concentratie komen, uitstelgedrag, pas als het moet in actie kunnen komen, e.d..

Dochter

Mijn dochter heeft de diagnose ook en bij haar is het o.a. moeite hebben om het overzicht te houden en goed te handelen op financieel gebied (dat is mij ook niet helemaal vreemd), snel afgeleid, niet kunnen concentreren, niet aan klusjes zoals opruimen beginnen, uitstelgedrag. Ik had deze punten niet allemaal bij mijzelf genoemd, maar ik herken er ook veel van.

Ik heb hier een lijstje waar ik veel uit herken:

http://www.addkenmerken.net/add-symptomen/

Toch maar de psychiater?

Na wat suggesties van collega's en echt vastlopen in oa financiële dingen denk ik dat ik misschien toch wat meer problemen heb dan lui uitstel gedrag. Veel gelezen en gedacht en nu moet ik bedenken of ik toch een diagnose wil laten stellen. De richtlijn in het land waar ik woon is wel dat medicatie een voorkeur heeft samen met een coach/psycholog. Wil ik wel aan mediactie en wil ik wel een label?

Op alle quizjes en checklists score ik heel hoog op AD(h)D. Ik vergeet voortdurend rekeningen te betalen. Vind het heel moelijk om tijdens een intensie e buitenland periode contact met het thuisfront te onderhouden. Vind de laatste loodjes van enthousiast begonnen projecten loeizwaar. Stel alles tot de laatste minuut uit. Kan de weg nooit vinden. Rijd vaak een deuk. Kan heel goed op adrenaline functioneren. Ben gestopt met koffiedrinken omdat ik dat als medicatie ging gebruiken om te focussen. Durf geen partner of kinderen aan omdat ik bang ben dat mijn gedrag te lastig is.

Hoe ging die diagnose bij jullie? Was de pijn en moeite er van het waard?

Bedankt voor de amtwoorden.

Chaoot

Of je er pijn en moeite door ervaart is persoonlijk. Ik vond het wel een ontdekking eigenlijk dat ik best wel eens onder de noemer ADD zou kunnen passen en toen ik de bevestiging kreeg, vond ik dat niet meer dan een bevestiging. Niet pijnlijk en de paar bezoeken aan de psychiater vond ik geen moeite. Wat wel zo is, is dat ik nu anders naar het verleden kijk. Geen geweldige cijfers halen op school, pas later in de avond kunnen concentreren, (bij werksituaties) langzaam zijn (dat komt ook door bijziendheid, maar de combinatie is niet bevordelijk), en zo nog wat dingen. Misschien zou ik met de juiste begeleiding tot betere leerprestaties gekomen zijn. Ik had namelijk de naam om de slimste van de klas te kúnnen zijn, als ik maar eens wat beter mijn best deed. Het is dus een beetje zonde dat ik nu pas weet wat er loos is. Maar goed, daar is niets meer aan te doen. Het gaat nu om de toekomst. Ik ben daarvoor nu begonnen aan een soort training, waarin je leert wat het inhoudt en hoe je meer structuur kunt krijgen, ook de vraag of medicatie een oplossing is, wordt besproken. Ik vind het vooral ook erg grappig om te ontdekken wat er allemaal bij hoort. Zo gek ben ik dus niet, het hoort dáárbij! Ook de herkenning bij de verhalen van mede-trainingsgenoten (ik was vandaag voor het eerst).

Chaoot

Bij mij is de diagnose alweer een flink aantal maanden geleden gesteld en het geeft mij een zekere rust. Toen ik aan medicijnen moest die heel langdurig een paar keer per dag op vaste tijden geslikt moesten worden, kon ik aangeven dat dat voor mij geen optie was, omdat ik dat niet langer dan hooguit een dag of 10 volhoud. Dat had ik voorheen niet gedurfd, omdat ik me daar teveel voor schaamde. Iedereen kan toch een paar keer per dag op een vast tijdstip een pilletje slikken?! Nou, ik niet dus. Resultaat 1x in de 3 maanden een injectie. Past beter bij me. Dankzij de diagnose.

Toen ik van de psychiater het recept voor medicatie had gekregen en ik die een week later (ja, eerder kwam het er niet van wilde halen, was ik boos op mijn man, omdat het recept niet lag waar ik het had neergelegd. Ik was ervan overtuigd dat hij het had opgeruimd. Eerder had ik me zó ontzettend geschaamd, maar nu kon ik vrij rustig de psych bellen met de mededeling dat ik het recept kwijt was. Ze wist tenslotte als geen ander dat ik 100% "gescoord" had op de add-test. Ik heb haar zelfs nog durven vertellen dat ik, toen ik op de terugweg was van het ophalen van het nieuwe recept, het eerdere recept in een portiervak van de auto zag zitten. Typisch add vond ze.

Natuurlijk is het best confronterend om een diagnose te krijgen, maar de wetenschap dat ik niet dom, lui of gewoon een beetje chaotisch ben, versterkt mijn zelfvertrouwen. Ik durf meer toe te geven aan mijn "beperkingen", hoewel ik mezelf nou ook weer niet als iemand met een beperking zie. Het werkt bij mij alleen een beetje anders.

Medicatie is tot nu toe geen succes en ik weet niet of ik nog nieuwe pogingen ga wagen. Ik volg een opleiding waar mijn hart ligt, hoop dat ik daarmee als zelfstandige aan de slag kan. Lijkt me heerlijk, geen bazen meer, die niet begrijpen dat mijn ideeën efficiënter zijn dan die van hen. Hoofddocente van de opleiding heeft trouwens aangegeven dat ik enorm veel potentie heb, maar dat ze me wel aanraadt om mijn boekhouding niet zelf te gaan doen. Haha. Voelt nu niet meer als kritiek, voor de diagnose was dat enorm hard binnengekomen.

Ik worstel nog wel wat met een soort spijtgevoel over mijn gemiste kansen, maar dat wordt wel steeds minder. Ik ben meestal blij met de diagnose. Ik snap mezelf stukken beter, ga makkelijker met mislukkingen om en dat geeft een fijn gevoel, hoewel die ADD er natuurlijk wel altijd is.

Ik scoorde trouwens nauwelijks op checklisten en quizjes op internet, terwijl ik bij de psych op alle punten "scoorde". Die online testjes zeggen mij dus niet zoveel.

Ouwe ADD'er

Volgende week krijgen we het over medicatie. Ik had nog niet eerder van injecties gehoord. Heb je dat al gehad? Zo ja, wat vind je ervan? Ik voel niet zoveel voor medicatie, maar ja, zoals man zei 'als dat rust in je hoofd geeft... '.

Ouwe ADD'er

Dat klinkt allemaal heel positief, wat ontzettend fijn voor je!
En even heel nieuwsgierig: welke opleiding doe je? En wist je al dat daar je hart ligt, ik bedoel voor de diagnose? Of ben je door dat traject aan denken gezet? Ik weet nog steeds niet wat ik later worden wil namelijk, en probeer erachter te komen hoe ik daar achter moet komen .

Overigens hier geen diagnose, maar wel steeds meer acceptatie van mijn zwakke kanten. Of liever, ik word eindelijk wat minder veeleisend naar mezelf. En daar hoort ook bij dat ik mezelf intussen meer plezier en lol in het leven gun. Als ik terugkijk dan ben ik mijn hele leven eigenlijk vooral bezig geweest om het anderen naar de zin te maken, te voldoen aan het beeld dat anderen van mij hebben (of wat ik denk dat ze van mij hebben) en me verantwoordelijk te voelen voor van alles en nog wat. Het kost me moeite om dat los te laten en te voelen wat ik nu eigenlijk zelf wil. Dus alle tips op dat vlak zijn welkom!

Kaaskopje

Ik ben denk ik niet helemaal duidelijk geweest in mijn vorige bericht. Ik dacht het al een beetje toen ik het teruglas. Die medicatie waar ik het als eerste over had, is medicatie voor een chronische ziekte. Daarvoor wilde de specialist mij dagelijks pillen op vaste tijden laten slikken. Omdat ik nu accepteer dat ik dat op de lange duur niet vol kan houden, durfde ik dat te zeggen en werd meteen het alternatief aangeboden. Was gewoon fijn om het niet eerst te laten mislukken, maar om aan te kunnen geven dat ik er liever helemaal niet aan begon. Scheelt weer een faalmoment.

Was het maar waar hè, af en toe een prikje i.p.v. pilletjes. Ik heb zelf dexamfetamine geslikt voor de ADD, maar merkte er helemaal niets van en ben daarmee gestopt i.o.m. de psych. Plan is om wel op iets anders over te stappen. Ik vond dexamfetamine 3x per dag ook wel een gedoe trouwens.

Sorry dat ik vaag was, het was niet mijn bedoeling om valse hoop te wekken.

Ouw ADD'er

Ach, maakt niet uit Gelukkig heb ik nog niets gevraagd, haha.

Haha

Kaaskopje; dat zou wat zijn. Zeg je tegen je psych dat je op OO hebt gelezen dat er héééééle langwerkende medicatie is. En die psych maar denken dat hij/zij de vakliteratuur niet goed bijhoudt.

Pennestreek; opleiding hier vermelden doe ik i.v.m. herkenbaarheid liever niet. Op je andere vragen kom ik morgen terug. Ik heb een aantal (voor mij) waardevolle tips gekregen, die ik best wil delen.

Ik moet nu de deur uit. Lekker wokken.

Bedankt

Bedankt voor het delen van iedereens ervaringen. Iemand nog andere leestips?

Ja Kaaskopje moeilijk om een flink aantal dingen waarin ik in gefaald heb, bijvoorbeeld studeren voor examens om door te groeien voor mijn werk, bijhouden van informatie voor mijn persoonlijke groei of financien goed bijhouden te moeten gaan doorspreken. Ik heb er wel last van in mijn werk maar kan het daar ook goed gebruiken dat ik af en toe kan hyperfocussen bijvoorbeeld en volgens mij lijd de kwaliteit van mijn werk er niet onder. Maar dat vind ik ook eng, ik doe verantwoordelijk werk en ben bang om deze onbekwaamheden met collega's te dand len.

Bedankt, Chaoot

Pennestreek, een veel te lang antwoord. :-)

Veel later dan de bedoeling was, maar hier dan toch mijn antwoord op je vragen in #64.

Voor de diagnose leefde ik op de automatische piloot. Ik deed wat er van me werd verwacht en dat was niet heel leuk, maar wel duidelijk en zeker. Ik wist niet wat ik wilde worden en al zou ik dat wel geweten hebben...ik had al zo vaak gefaald en ik kon toch nooit iets afmaken, dus ik hobbelde maar door. Niet gelukkig, niet heel ongelukkig. Het was vooral veilig.

Toen viel ik door een ongelukje en een chronische ziekte uit op mijn werk. Schuldgevoel, omdat ik het gevoel had dat ik mijn collega's in de steek liet. Verveling, want ik kon bijna niks en mijn hoofd maalde maar door. Er speelde thuis nog veel meer en alles kwam tegelijk. Mijn automatische piloot was uitgevallen, ik moest zelf gaan sturen en dat kon ik helemaal niet.

Ik had het geluk dat ik net een fantastische leidinggevende had gekregen. Hij zei al vrij snel tegen me dat ik het werk van me af moest zetten, dat kon nu toch niet. "Probeer het niet als een probleem, maar als een kans te zien. Ga studeren, of schrijf voor mij part een boek", zei hij. "Ik ken je nog niet zo lang, maar volgens mij ben jij het werk wat je doet allang ontgroeid." En het was zo raar, maar op dat moment kon ik hem zo vertellen wat ik graag wilde. Nooit over nagedacht, het was er in één keer. Ik ben met een schriftelijk stuk theorie begonnen, omdat ik amper op mijn benen kon staan, maar ik werd er zo blij van.

Toen had ik nog geen diagnose, maar door bezig te zijn met een opleiding werd ik nog meer dan anders geconfronteerd met mijn "beperkingen". Alles kwam voorbij. Uitstelgedrag. Onzekerheid. Het lukt me toch niet. Alleen tevreden zijn met een 10 en als dat niet lukte willen afhaken, antwoorden kwijt raken, vergeten huiswerk in te sturen etc. Ik kwam in contact met een coach en die heeft mij enorm geholpen. "Iedereen weet dat je het kan, je moet het alleen zelf nog gaan geloven", zei hij. Dat geloven in mijn kunnen is iets waar ik nog wel aan moet werken.

De coach heeft me, samen met mijn leidinggevende op weg geholpen. Ze maakten wel af en toe een opmerking: "jouw hoofd staat ook nooit stil, doe eens rustig joh, schep eens orde in je chaos, geef eens toe aan je beperkingen, wat ben je toch een eigenwijs wicht, in overzicht aanbrengen valt nog wel winst te behalen, denk jij wel eens níet diep na?". Dat soort dingen.

Die opmerkingen en de chaos in mijn leven maakten dat ik terugging naar mijn huisarts om de allang verlopen verwijzing voor een AD(H)D-onderzoek weer in gang te zetten. En die diagnose kwam er dus.

Ik ben er trouwens nog niet hoor. Ik hik nu tegen een opdracht van mijn opleiding aan en ik ben ervan overtuigd dat ik het niet kan. Ik kan niet bedenken hoe ik het moet doen en als ik dat waarschijnlijk op de valreep (want ja, ADD) bedacht heb, moet ik het ook nog doen en dat kan en durf ik helemaal niet. Dat weet ik zeker, maar het moet wel gebeuren om verder te kunnen met mijn opleiding. Vreselijk! Het zou zomaar kunnen dat ik binnenkort de coach weer eens bel. Gewoon om te ontdekken hoe ik mijn opdracht aan moet pakken en voor feedback. Ik kan het nog niet alleen geloof ik.

Op dit soort momenten speelt mijn onzekerheid zo op. Dan realiseer ik me ook hoe fijn het is dat mijn kinderen met ADD hun diagnose al jong hebben gekregen, waardoor ze op school en natuurlijk door hun moeder die weet wat er allemaal kan gebeuren als je denkt dat je nergens goed voor bent, goed begeleid kunnen worden.

De tip van de psych. die mij het meest geholpen heeft is: maak een lijst met dingen waar je blij van wordt. Dat kunnen hele simpele dingen zijn. Een mezenbol ophangen in je tuin en naar de vogeltjes kijken, aardbeien met slagroom eten, heel hard meezingen met "de waarheid" van Marco Borsato, een pan draadjesvlees opzetten, 10 minuutjes piano spelen. Dat soort dingen dus.
Probeer iedere dag minimaal één van die dingen heel bewust te doen. Maar dan wel dingen waar je écht blij van wordt en die je dan ook écht heel bewust doet. En als je dan van je bak aardbeien met slagroom zit te genieten, je ook niet af laten leiden door dingen die om je heen gebeuren.

Mijn dochter kwam op een gegeven moment binnen en wilde iets vertellen. Ik wilde net aardbeien gaan eten en zei: "Straks mag je het vertellen. Ik ga nu net aardbeien met slagroom eten. Wil je dat ook?" Het was zo leuk. Dochter ook een bak gegeven, gezegd dat ze er van moest genieten en dat ze daarna mocht kletsen zoveel als ze wilde. Ze vond het geweldig. We hebben alleen maar aan de keukentafel zonder te praten aardbeien gegeten, elkaar af en toe glimlachend aangekeken, omdat we allebei zaten te genieten en later zei ze: "Het was gezellig hè mam?" Dat was een eyeopener. Ik koos voor mezelf en niemand had daar last van. Integendeel. Door (bewust) dingen te doen die je leuk vindt, vergroot je je veerkracht, vertelde de psych. mij later eens.

Pennestreek, wat ik wilde worden kwam dus eigenlijk op een onverwacht moment in me op en ik denk dat het bij jou ook, diep van binnen, wel ergens zit. Jij wil het ook altijd iedereen naar de zin maken. Zou het helpen als je eens begint met iedere dag even echt bewust tijd voor jezelf te maken? Om het jezelf iedere dag even naar de zin te maken? Probeer jezelf die tijd te gunnen. Je bent er volop voor je gezin en voor je werk, maar vanaf nu ben je er iedere dag een kwartiertje alleen voor jezelf. (Noodgevallen daargelaten natuurlijk). Misschien kun je eens beginnen met een lijstje. Een lijstje waarop je om te beginnen 10 dingen schrijft waar je blij van wordt. Dingen die je kunt doen en waarvan je er iedere dag minimaal 1 uitkiest. Is nog best lastig hoor.

Fijn verhaal

Duidelijk, fijn verhaal. Bedankt! Mariel

Medicatie

Medicatie hoeft niet perse, als je het niet wilt. En als je het wel wilt, zijn er ook mogelijkheden dat je af en toe niet neemt of af en toe wel neemt. Of alleen neemt als het nodig is. En dan kan je kiezen voor kortdurend (een snelle en korte piek en daarna is het snel weer uitgewerkt) of een langdurend medicijn (curve te vergelijken met een plateau, dwz een 'brede' piek) of zelfs een combinatie van de twee: een lagere dosis langwerkend met een kleine dosis kortwerkende erbij. Het ligt er maar net aan wat bij jou werkt, voor welk medicijn je kiest ed.

Overigens komt het wel eens voor dat bij sommige mensen medicatie niet eens werkt.

Dankjewel ouwe ADD'er

Ik zit hier even te snotteren boven mijn toetsenbordje. Later een wat uitgebreidere reactie. Moet het even laten bezinken

medicatie

Hoe kijken jullie aan tegen het gebruik van medicatie bij volwassenen? Ik overweeg het te gaan gebruiken. Ik heb een diagnose. Je leest wel dat bepaalde add-medicatie alleen voor kinderen of jongeren is. Is het echt schadelijk voor volwassenen? Wel onder begeleiding door een arts natuurlijk. Ik heb het niet over het zonder diagnose innemen van bijv. Ritalin.

Bijwerkingen

Ik schrik een beetje van wat je over de bijwerkingen leest. Ik twijfel nog.

add-ster

Ik denk dat je moet kijken wat het bij jou doet onder begeleiding van een goede psychiater (en niet bij de huisarts). In elk geval tot je goed bent afgesteld en dan zou je over kunnen naar de huisarts. Bij mijn kind is nauwelijks sprake van bijwerkingen. Dat alle bijwerkingen in de bijsluiter staan, is verplicht maar dat zegt niet dat jij daar ook mee te maken zal hebben.

Probeer het eens. Bespreek het met je arts. Je kan altijd besluiten dat je geen medicatie wil gebruiken of alleen af en toe; om helder te zijn bij die presentatie, om die marathonmiddag van Netflix serie uit te kunnen zitten, als je dat boek wilt lezen, een pokke end moet rijden of omdat het heerlijk is zonder al te veel moeite veel beter geconcentreerd en geordend te zijn als je je bureau gaat opruimen, eens in het jaar.

Af en toe

Ik heb afgelopen week wel begrepen dat je eerst een periode medicatie moet slikken om te weten wat het met je doet en dat je daarná eventueel kunt kiezen of je het 'parttime' wilt gebruiken of doorlopend. Of een combinatie van concerta en ritalin. Allemaal in goed overleg met de psychiater. Ik begreep ook dat er flinke wachttijden zijn voor een afspraak.