ADD bij volwassenen

Kerstboom

Hoezo luguber? Sorry, ik kan het niet anders neerschrijven. Het is niet de bedoeling te kwetsen of een doemscenario te schrijven, maar ik vermoed dat de situatie niet zomaar uit de lucht kwam vallen. Wat dacht je (en dit bedoel ik vriendelijk en belangstellend, en niet aanvallend!!!) toen je in augustus die stap nam? Of was alles toen nog pais en vree met zijn kinderen en had hij nog werk? Geen vuiltje aan de lucht? En indien wel, met welke intentie ben je begonnen met samenwonen? "Komt wel goed" of zo?

Ik hoef geen antwoord, je hoeft geen verantwoording bij me af te leggen maar denk er zelf eens over. Hoe wil je hiermee omgaan, vooral als het al iets chronisch is geworden?

Sterkte ermee, en koester ook zijn leuke kanten!

Mijn verhaal

Hier mijn beloofde reactie. Het is lang geworden, maar korter lukte me niet. Langer zou geen probleem geweest zijn. Ach ja, ADD'er hè?! Dol op details.

Als kind kon ik bij vlagen heel goed meekomen op school, vooral de eerste jaren op de basisschool en de eerste jaren op het vo. Ik was ondanks dat heel onzeker. Ik hoorde er nooit echt bij, hoewel ik ook niet gepest werd. Ik werd gedoogd, niet omdat ze me niet mochten, maar omdat ze me niet zagen. Ik was op sportief gebied geen ster, behalve als ik net op een nieuw clubje zat. Ik was vooral goed in mijn werk als alles mis liep. Ik had veel confrontaties met leidinggevenden als er onrechtvaardig gehandeld werd. Dat is wel een rode draad in mijn leven, blijven hangen in details en in oneerlijke dingen, waardoor de essentiële dingen (huishouden, administratie enz.) er regelmatig bij inschieten. En uitstelgedrag, niet een beetje, of alleen met bepaalde dingen, maar echt dagelijks terugkerend met van alles.

Maar goed, ik was zoals ik was, wist niet beter, kwam een leuke man tegen, trouwde, kreeg kinderen en het leven ging door. Hoewel ik enerzijds wel wist dat ik slim was en heel hard kon werken, vond ik mezelf aan de andere kant ook lui en dom. Mijn zelfvertrouwen werd er niet beter op en dat negatieve zelfbeeld werd steeds sterker. Van mijn vader moest ik in mijn jeugd bij discussies af en toe mijn mond houden, omdat mijn broer en zus gestudeerd hadden. Die hadden recht van spreken. Ik niet. Ik had na gestart te zijn op het vwo, 7 jaar over de havo gedaan, met als dieptepunt een doublure in 3 mavo. Een enorme teleurstelling voor m.n. mijn vader, die graag aan de wereld toonde hoe goed zijn kinderen het deden. Schuldgevoel! Toen ik mijn havo-diploma tenslotte toch had, ben ik gaan werken. Ik realiseerde me niet eens dat ik naar het hbo had gekund. School en mijn ouders hadden me denk ik al opgegeven en het kwam niet eens ter sprake. Andere tijden dan nu natuurlijk, maar toch wel heel erg zonde.

Pas toen onze oudste op school vastliep, het op een niveau lager niet beter ging en er op initiatief van de middelbare school een dyslexie onderzoek werd gestart, begon het kwartje te vallen. Er was iets met hem en wat hij had, had ik ook. Enfin, na een reeks aan onderzoeken werd de diagnose ADD gesteld. Ik wist meteen dat onze jongste het ook had en dat ze het niet van een vreemde hadden.
Ik wist gelukkig heel goed wat de kinderen nodig hadden, doordat ik zelf wist wat ik tekort gekomen was en ze gaan goed.

Zelf bleef ik aanmodderen. Totdat 2 jaar geleden alles tegelijk misliep. Op privé-, gezondheids- en werkgebied.
En op dat moment kwamen er (toevallig?) binnen een maand of 4 tijd, allemaal mensen op mijn pad die ik nodig had. O.a. een andere leidinggevende, een buurvrouw en een reïntegratiecoach.

Zij vonden me leuk, snapten mijn gevoel voor humor en zagen mijn kwaliteiten. Het levelde op de één of andere manier. Het is de heftigste periode uit mijn leven geweest (en nog wel), want door hun vertrouwen in mij kwam ik uit de automatische piloot en durfde ik stappen te zetten.
Hoogtepunten waren het moment waarop mijn leidinggevende tegen me zei dat hij trots op me was toen ik me opgaf voor een opleiding die niets met mijn werk te maken had, maar waar ik al jaren van droomde en toen mijn reïntegratiecoach aangaf dat ik zo goed bezig was. (Hij vond me wel chaotisch trouwens, daar was nog wel wat winst te behalen.) Er waren mensen trots op mij!

Het was niet makkelijk hoor, want ik werd enorm geconfronteerd met mijn beperkingen. Er werd enorm op me ingepraat en er waren momenten dat ik ze wel kon schieten. Niemand nam het woord ADD in de mond, maar hoe het ook heette, ik realiseerde me op een bepaald moment wel dat ik nooit verder zou komen als ik geen hulp zocht. Leuk die opleiding, maar ik wilde het wel volhouden. Leuk dat je baas zegt dat hij wil dat je, nu je door je lichamelijke beperkingen niet kunt werken, je werk even helemaal moet vergeten, maar ja, hoe doe je dat? En als dan zijn opdracht is dat je minimaal 3x per week iets leuks gaat doen, moet je je daar wel toe kunnen zetten. En dat kon ik niet, want ik had teveel om over na te denken. Ik nam het me wel voor, maar het kwam steeds morgen wel. Er kwamen teveel prikkels binnen.

En toen kwam ik op een dag bij de huisarts. Ze gaf me een nieuwe verwijzing en zei: "Je hebt zoveel op je bordje, al ga je alleen daar maar eens over praten."

Dat vond ik vrij onschuldig, minder bedreigend dan een diagnose krijgen en ik heb een afspraak gemaakt. Nadat ik een keer of 3 geweest was, gaf de psychologe aan dat ze me graag door wilde verwijzen naar een collega die psychiater was, omdat ik precies wist hoe ik met alles om moest gaan, maar het me om de één of andere reden niet lukte. Zij dacht dat er meer speelde, maar ze liet de keus aan mij. Tranen met tuiten heb ik gehuild, maar ik besloot het toch maar te doen. Ik had inmiddels ook wel het gevoel dat een bevestiging van de diagnose een bevestiging zou zijn van het feit dat al mijn gemiste kansen en stomme beslissingen niet door domheid en luiheid werden veroorzaakt, maar verklaard konden worden.

Kortom; de diagnose werd gesteld. Ik "scoorde" op alle punten, ook op vragen betreffende mijn jeugd en zelfs op het gebied van het h'tje had ik een paar overduidelijke symptomen, alleen niet voldoende om er adhd van te maken.

Ik ben nu bezig met een nieuwe opleiding. De eerste heb ik gehaald. Ik doe wat ik graag wil doen en ik heb mensen om me heen erin geloven (ik geloof het alleen zelf nog niet genoeg zeggen zij) Die mensen koester ik, hoewel het voor mij heel moeilijk is om contacten te onderhouden, omdat ik verjaardagen vergeet, telefoonnummers kwijtraak en ga zo maar door. Ja, ook als op een verjaardag mijn telefoon een seintje geeft presteer ik het om de verjaardag alsnog te vergeten. De mensen die ik nu om me heen heb, kunnen erom lachen en zien hoe ik echt ben. Andere contacten brokkelen steeds meer af en dat is goed.

Medicatie is tot nu toe niet echt succesvol, maar we gaan binnenkort iets anders proberen. Mijn opleiding gaat goed, hoewel ik mijn opdrachten vaak pas op het laatste moment kan maken, omdat anders de focus er niet is.
Wat lastig is, is het dealen met het feit dat niemand vroeger mijn mogelijkheden zag. Dat ik eigenlijk als kind al aan mijn lot ben overgelaten. De problemen die er waren zijn ook nog niet allemaal opgelost en ik blijf op en top ADD'er maar met hulp van de psych kan ik alles redelijk relativeren.

Mijn man accepteert me trouwens al vanaf dag 1 zoals ik ben en natuurlijk hebben we weleens woorden als internet wordt afgesloten, omdat ik het betalen van rekeningen steeds uitstel, of als ik beloof wc-papier te kopen en me dat pas herinner als het te laat is. Maar over het algemeen kunnen we er samen ook wel heel erg om lachen en ik denk dat dat ons huwelijk best goed maakt. We praten zelden over ADD, maar we zijn gewoon zoals we zijn. Mijn man heeft ook dingen waar ik me aan stoor en die heeft geen diagnose,

Wat ik in #6 schrijf geldt nog steeds. Je vriend zal pas stappen ondernemen als hij er zelf het nut van inziet en dan nog heb ik bij mezelf het gevoel dat het een samenloop van omstandigheden geweest is.
Als er niet van alles tegelijk gebeurd zou zijn en als ik bepaalde mensen nooit had ontmoet weet ik niet of ik ooit hulp gezocht zou hebben. Maar... ik ben nu zo ver dat ik er wel blij mee ben. (Meestal)

Ouwe add'er

Ik ben nog nooit bij een psycholoog of -iater geweest om dit te bespreken, maar ik herken wel veel. Ik ben vroeger ooit wel naar een psychiater gestapt vanwege mijn ouders en omdat ik tot niets kwam, ik vond mezelf lui, wat ik later bijstelde naar 'zo perfectionistisch dat ik daarom de moed bij voorbaat al opgaf'. Ik ben zelfs een tijdje in therapie geweest, maar ik voelde mij daar totaal niet op mijn plaats. Ik ben dan ook nogal abrupt weggegaan, wat boze groepsgenoten opleverde. Ze hadden zoveel energie in mij gestoken en toen flikte ik dit. Maar... ik zat daar niet voor hun toch? Ik heb dat dus maar naast mij neergelegd.

Veel van mijn gedrag zie ik als 'ja maar, dat doe ik toch zelf niet goed? Ik kan toch gewoon meteen bellen als ik dat moet doen? Of de rekening betalen, of het vlees uit de vriezer halen?'. Ik zit nog een beetje met het idee dat je door een diagnose te zoeken, je het buiten jezelf gaat leggen. Snap je wat ik bedoel?

Ouwe

Kun je de rekeningen niet via automatische incasso betalen? Je hoeft geen add te hebben om elke rekeningte vergeten;daar zijn het er gewoon teveel voor. Je wordt niet zomaar afgesloten dus denk dat het om meer dan 1 vergeten rekening gaat. In zo'n geval zou ik automatische incasso doen. Of de administratie samen met je man doen.

Kaaskopje

Ik ben oude add-er niet, maar ik reageer toch maar even op je laatste alinea.

Een diagnose is niet iets van buiten jezelf, het is juist heel erg iets 'in jezelf'.
Een diagnose geeft (mogelijke) verklaringen waarom iets ging zoals het ging, soms ook waarom iets mis ging. En het geeft -als het goed is- mogelijkheden gedrag te veranderen of te beïnvloeden.
Een diagnose is geen excuus om achterover te leunen en alle negatieve effecten er maar lekker te laten zijn zonder dat je je best zou moeten doen om vooruit te komen.

Aagje

Door een diagnose buiten jezelf gaan zoeken

Dat was wat Kaaskopje schreef.

Hier wil ik toch even dieper op in gaan.
Ik was en ben ook niet blij met mijn diagnose. Want het hebben van een diagnose zorgt er niet voor dat je dan spontaan dingen wel kunt, die je voor die tijd niet kon. Zo is het ook nog eens.
Maar door die diagnose ben ik wel milder naar mezelf gaan kijken. Vergelijk het met dyslexie (ik heb een zoon met dyslexie) het houdt niet in dat je dan nooit meer hoeft te lezen, of dat je er geen aandacht in moet stoppen. Het verklaart alleen wel waardoor je sommige dingen minder goed kunt als "anderen" .

Ik merk mijn ADD vooral in wat ik/wij "gekscherend" noem(en) "de laatste handeling"
Wat doe je als je de melk gebruikt hebt? Je doet de dop weer op de melk. (Niet dus, vergeten)
Pannen in het kastje gezet? Deurtje dicht. (Niet dus, vergeten, komt er op de ene of andere manier niet van)
Boeken gelezen? Boek weer opruimen (Niet dus, vergeten, komt er op de ene of andere manier niet van)
En op deze wijze zijn er nog honderden dingen te verzinnen.

Pannen op tafel gezet, gas van het fornuis uitgezet? (Niet dus, vergeten, komt er op de ene of andere manier niet van)
En nu is het laatste voorbeeld een voorbeeld wat niet bijdraagt tot de veiligheid in huis.... en dus verzin je extra controle momenten om het veilig in huis te houden. Bewust even stilstaan bij datgene wat je doet. Controle rondje in de keuken voordat je aan tafel gaat zitten. Extra controle rondje voordat je naar bed gaat, zijn de deuren echt op slot, is het gas echt uit, staat de verwarming laag, zijn de ramen correct gesloten.

Weet je, het is vermoeiend. En frustrerend. De automatismen waar Sinbad helemaal niet over na hoeft te denken, zijn bij mij bewuste handelingen. Dwz, als ik ze niet vergeet.

Plus, het is ook niet beter voor je zelfbeeld en je eigenwaarde. Als een kind van 4 al automatisch de kastdeurtjes dicht kan doen, dan zou ik dat (50 jaar ouder) toch ook moeten kunnen?
De was, het aanrecht, de incasso's en de rekeningen bijhouden, het is echt geen rocketsience, daar hoef je geen IQ van 150 voor te hebben. Nou, ik red het niet.

En echt, ik ben geen achterlijke tante, maar de meest simpele dingen bijhouden is voor mij een heksentoer.
Komt ook bij, bovenstaande dingen zijn dodelijk saai. En juist omdat het zo dodelijk saai is, is het nog lastiger om te doen. als ik een taak afgerond heb, dan vol ik me niet voldaan. Heb ik echt niet het gevoel dat ik "iets" gedaan heb.

Wat dat aangaat snap ik de vriend van TO wel. Je dagdagelijkse leven zit al zo vol met dingen waar je je doorheen moet vreten zoals de bibelebontse rijstebrij berg, dat er weinig of geen energie over blijft voor andere dingen. Andere dingen waarbij de kans heel groot is dat je afgewezen wordt, en die afwijzing bevestigd alleen maar je zelfbeeld, namelijk dat je het niet kunt, dat je niet voldoend, dat je niet voldoende bent, en dat ook nooit zult worden.

als je van die gedachte nog niet depressief bent, dan wordt je het er wel van.

Bulk en kaaskopje

Haha, dat is juist het rare. Ik neem me al tijden voor om een automatische incasso te regelen, maar ja...dat moet je dan wel doen hè?! Ben niet zo tevreden over onze provider, dus dan neem ik me voor bij de nieuwe automatisch te gaan betalen, maar die nieuwe komt er niet, omdat het steeds de volgende dag wel komt. Ach ja, ik kan met dit soort dingen inmiddels wel redelijk leven. En we worden niet maandelijks afgesloten hoor.

En ik heb een hele leuke, lieve man, met heel veel kwaliteiten, maar daar hoort de administratie doen niet bij. Hij kan heel goed strijken, ramen lappen en klussen. Ieder z'n ding, maar onze relatie lijdt niet onder mijn ADD hoor. We zijn al heel lang getrouwd en hij kent me niet anders dan hoe ik ben.

En Kaaskopje. Nee, ik leg het niet buiten mezelf, maar mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen waren echt heel slecht. Doordat ik nu weet waardoor het komt, kan ik mezelf wel makkelijker accepteren zoals ik ben en durf ik, doordat ik nu mensen om me heen heb die me snappen, dingen te doen die ik niet meer durfde, doordat toch alles mislukte. Ik heb zoveel faalmomenten in mijn leven gehad.

Tussen het moment waarop er zoveel tegenslag kwam en het moment dat ik de stap naar de psych nam, zat trouwens ook nog wel anderhalf jaar hoor. Ik vond ook wel dat ik mezelf niet aan moest stellen en gewoon mijn ding moest doen.

Bovenstaand lange verhaal is overigens maar een heel, heel klein stukje van alles hoor. Ik zou er echt een boek over kunnen schrijven. Wordt waarschijnlijk een werk in minimaal 5 delen. Er is zoveel meer dan wat ik hierboven geschreven heb.

Aagje

Een diagnose is niet iets van buiten jezelf, het is juist heel erg iets 'in jezelf'.

Ja, uiteraard begrijp ik dat, maar ik bedoel meer als 'je kunt er niets aan doen, het wordt je door iets anders 'aangedaan'.

Maar Kaaskopje

Zo kun je er naar kijken, maar ik geef toch juist aan dat ik vind dat het zo niet zou moeten. Zoals jij het beschrijft verschuil je je dus achter een diagnose in plaats van dat je je best doet om de negatieve gevolgen van je diagnose hanteerbaar te maken.

Aagje

Kaaskopje

Je schreef:

Ja, uiteraard begrijp ik dat, maar ik bedoel meer als 'je kunt er niets aan doen, het wordt je door iets anders 'aangedaan'.

Mijn reactie:
Nee, er wordt mij niets aangedaan. Ook niet door iets anders. Het is zoals het is, netzoals blauwe ogen en blond haar.
En de focus ligt nu op "de vervelende gevolgen van", maar ADD is niet alleen maar een aards tranendal. Het zorgt er ook voor dat als iets mijn interesse heeft getrokken, ik in zeer korte tijd de vaardigheden beheers die daar voor nodig zijn. het zorgt ervoor dat ik geweldig geniet van wisselende omstandigheden, en dat ik onder tijdsdruk fantastisch kan presteren.

En zelfacceptatie

is idd ook een belangrijk aspect. Het feit dat er een reden is dat het niet zo loopt als iedereen verwacht. Het feit dat dingen niet lukken niet betekent dat je er gewoon te dom voor bent, of te lui. Of te....vul maar in. In die zin kan een diagnose helpen om te duiden wat er speelt en je een ander beeld geven van jezelf.

Maar die zelfacceptatie moet dan weer niet zo doorslaan dat het mensen het gevoel geeft 'ik ben nu eenmaal zo en ik hoef niets meer te doen, heb voor alles een excuus'. Dat zie ik overigens bij niemand hier in dit draadje, daarom noem ik het niet. Maar ik hoor het mensen om me heen wel eens doen.

Hier overigens twee kinderen met diagnoses: één met adhd en één met ernstige dyslexie.
Bij de één zie ik dat de diagnose rust heeft gebracht door wat ik in de eerste alinea van deze post beschreef: ik ben dus niet alleen maar dom en lui zoals ik me voelde. De ander (stuk jonger) zit nog wat meer in het verzet. Maar uiteindelijk helpt het ook wel voor het zelfbeeld. Bij allebei zien we de diagnose als een manier om problemen te verklaren, maar allebei moeten ze ook (net ons) aan de gang om de problemen zo goed mogelijk hanteerbaar te maken.

Aagje

Het gaat niet eens om de diagnose, maar om het feit dat je jezelf gaat begrijpen en dat je geholpen wordt door mensen die snappen hoe het werkt. De ADD verdwijnt niet, maar wat Aagje zegt, je kunt aan het werk om er zo goed en zo kwaad als het gaat mee om te gaan.

En het is moeilijk hoor. In het draadje "een kastje per dag" gaf ik aan een bak te gaan kopen waar ik alle belangrijke papieren in zou stoppen. Dan hoefde ik geen stapels meer door te worstelen als ik iets zocht, maar alleen die ene bak. Totdat ik op een dag die hele bak kwijt was.

Die was op een gegeven moment weer boven water en ik doe mijn best, maar van de week zocht ik iets en mijn man ging er van uit dat alles wel in die bak zou zitten. Nee dus, de meest recente dingen lagen nog ergens op een stapeltje, klaar om in de bak gestopt te worden. Ik wist alleen niet waar dat stapeltje gebleven was. En voor anderen is dat misschien niet te begrijpen. Die denken dat het geen moeite kost om alle binnenkomende belangrijke post meteen in die bak te doen, maar vraag me niet waarom... het is ontzettend moeilijk. Ik krijg het niet voor elkaar.

En zo gaat het met heel veel dingen. Dagelijks. Nu ik weet dat ik ADD heb, kan ik het iets meer relativeren en neem ik het mezelf iets minder kwalijk. Stuk beter voor mijn gevoel van eigenwaarde, hoewel daarin nog wel veel stappen te maken zijn.

Maar, zoals Sinbads vrouw al aangeeft, ik heb ook veel sterke punten. Die zijn alleen door alle mislukkingen ondergesneeuwd en ik was ze "vergeten". Ik durf ze nu, heel langzaam, weer een beetje te laten zien. Doordat ik mensen om me heen heb die me adviseren en me vooral laten merken dat ik goed ben zoals ik ben, maar wat is het eng af en toe.

Aagje

Ik heb tot voor niet zo heel lang geleden nooit bedacht dat mijn gedrag ergens door veroorzaakt zou kunnen worden. Ik hang een beetje in tussen 'ja maar waarom moet een verstrooid uitstellerig type meteen een diagnose hebben?' en 'ja... als het toch eens echt dat of dat is en het helpt om dat te weten'? En wat medicijnen betreft, ik heb het al zo lang zonder medicijnen gered, waarom zou ik er nu nog aan beginnen? (Denk ik dus, als ik hierover nadenk. ) Als ik alle symptomen bij elkaar zet, vraag ik me langzamerhand wel af of dit toch niet op mij van toepassing is. Mijn dochter heeft wel een officiële add-diagnose. Zij slikt ook geen medicijnen en dat gaat op zich prima. Maar anderen zullen altijd moeten willen bijspringen. Haar vriend zal dit ook echt moeten snappen en ik betwijfel of dat al ter sprake is gekomen. Hij zal haar moeten helpen met financiële en verzekerings-zaken. Wij kunnen dat niet blijven doen als ze eenmaal samenwoont en al haar post daar bezorgd wordt. Nu herinner ik haar constant aan bepaalde verplichtingen, maar als ze vervolgens niet doet wat ik 'opdraag' gebeurt het alsnog niet. Heel lastig.

Kaaskopje

ADD hebben is zoveel meer dan alleen een verstrooid, uitstellerig type zijn.

Ouwe ADD'er

Ik denk in mijn reacties een beetje hardop. Ik weet dat het meer is .

Ondersneeuwen van sterke punten

Ouwe ADD er schreef:

Maar, zoals Sinbads vrouw al aangeeft, ik heb ook veel sterke punten. Die zijn alleen door alle mislukkingen ondergesneeuwd en ik was ze "vergeten". Ik durf ze nu, heel langzaam, weer een beetje te laten zien. Doordat ik mensen om me heen heb die me adviseren en me vooral laten merken dat ik goed ben zoals ik ben, maar wat is het eng af en toe

Precies. De dingen die je wel goed kunt raken ondergesneeuwd. Om die reden ben ik op zoek gegaan naar dingen die A: afzienbaar zijn, B: tastbaar zijn, en waar ik van weet dat ik daar positief commentaar op krijg.

(En prompt belt er iemand dat ik een rekening vergeten ben.... een rekening uit juni... zucht, daar gaat mijn goede stemming, en ik zat zo lekker ontspannen te tikken)

Dus...

Moeten Bijspringen ?

Kaaskopje schreef:

Maar anderen zullen altijd moeten willen bijspringen. Haar vriend zal dit ook echt moeten snappen en ik betwijfel of dat al ter sprake is gekomen. Hij zal haar moeten helpen met financiële en verzekerings-zaken. Wij kunnen dat niet blijven doen als ze eenmaal samenwoont en al haar post daar bezorgd wordt. Nu herinner ik haar constant aan bepaalde verplichtingen, maar als ze vervolgens niet doet wat ik 'opdraag' gebeurt het alsnog niet. Heel lastig.

Nee, anderen moeten niet altijd bijspringen. Mensen met ADD zijn prima in staat om hun eigen huishouding en financien te doen. Het gaat misschien niet op de manier waarop "MEN" het graag ziet, en op de manier waarop "men" het verwacht, maar daarom kunnen ze het wel.

Hoor je trouwens hoe betuttelend dit klinkt? Hoe je de verantwoording voor dat stukje van haar leven bij haar weghoudt? Enig idee hoe dit voelt, als je ouders al uitstralen dat je iets "toch niet zal kunnen omdat: je ADD hebt"

Goed zoals je bent

Bij mijn voorlaatste werkgever had ik héél erg het gevoel dat ik mocht zijn wie ik was en daar kan ik nog ontroerd door raken. Mijn humor werd begrepen, gelijkgestemden op dat gebied, mijn oogproblemen werden begrepen, mijn rare karaktertrekjes werden weggewuifd, mijn kwaliteiten waren geweldig, ik werd geknuffeld, naaahhh, ik wist niet wat ik meemaakte! Niet dat ik nu zo'n droevig leven heb geleid voordien, maar dit was wel héél erg warm. Dit heeft mij heel erg geholpen om meer vrede met mijzelf te hebben. Dat was niet meteen vanaf dag 1. Ik hoorde later dat een collega in het begin zo haar twijfels over mij had. Maar ik bleek er naadloos bij te passen . Dus als ik nu ergens ben, voel ik mij niet meer zo'n rare snijboon als ik vaak dacht dat mensen mij zouden vinden.

Sinbad's vrouw

Ik vind het al lastig genoeg om onze eigen financiële beslommeringen goed op orde te houden, dus ik sta er niet om te springen om dat van dochter ook te doen. Maar het blijkt nodig te zijn. Het lijkt mij geen goede 'les' als ze straks met duizenden euro's schuld zit, als we het nu nog in de perken kunnen houden door nu te helpen. Mijn andere dochter regelt alles zelf en daar bemoei ik mij dan ook totaal niet mee.

Om een beetje inzicht te geven in hoe ik over bemoeien denk: Ik was op de leeftijd van mijn dochter ook niet handig met geld. Op een gegeven moment stelde mijn vader voor dat zij mijn salaris zouden ontvangen, zij de vaste lasten zouden betalen en ik een soort zakgeld zou krijgen. Nou... echt niet! Ik zakte liever volledig door het ijs, dan hulp van hen aan te nemen. Dan zou ik wéér onder hun plak zitten. Dat gevoel wil ik mijn dochter ábsoluut niet geven. Wij willen helpen, maar we nemen het niet volledig over. Ze moet zelf bellen, schrijven, etc.. Maar ze doet het meer niet dan wel. En dan kom ik op het punt dat er toch iets gedaan moet worden om erger te voorkomen. Dus moet ik regelmatig vragen of ze iets al gedaan heeft. Zeg ik dat ze vandaag moet bellen. Zeg ik dat ze iets aan moet vragen. Ze accepteert ook dat ik haar regelmatig oppor. Door haar gedrag kan ze het huis nog niet officieel uit. Dus het gaat mij zeker ook iets aan. En echt, het is een leuke meid, of vrouw moet ik zeggen. Niks mis mee. Het zou jammer zijn als haar 'zijn' haar in de ellende brengt en daarom hoop ik dat haar vriend datgene wil oppakken wat zij niet kan, anders vrees ik dat ze vanuit ons huis blijft latten.

Leerzaam draadje

Ik herken veel van wat hier beschreven wordt. Niet bij mezelf, maar bij man. Man heeft een diagnose ADHD (en behoorlijke dyslexie) en slikt ritalin, maar ik heb twijfels of het wel echt helpt. Wat zeker niet helpt is dat hij daarnaast ook nog aan 'zelfmedicatie' doet dmv drank. Maar dat terzijde.

Sinds zijn diagnose nu bijna 7 jaar geleden (op zijn 50e), heb ik het gevoel dat hij zich juist wel achter zijn ADHD verschuilt, wat de ADD-ers hier duidelijk niet doen. En juist dat maakt het zo lastig. Hij vergeet ook vaak - voor mij- essentiële dingen zoals het huis netjes afsluiten 's nachts of als hij overdag 'even' weg gaat (of gaat slapen). Maar als ik daar dan een opmerking over maak (en dan probeer ik niet verwijtend te doen, maar het toch wel even onder zijn aandacht te brengen) is hij onmiddellijk gepikeerd en schiet in de verdediging. Tegelijkertijd is hij een control freak, en als hij bedenkt dat hij een klusje wil doen dan moet het ook nu onmiddellijk gebeuren, tot het obsessieve toe. Als ik over bepaalde problemen wil praten (zoals zijn drankgebruik, maar ook zijn omgang met oudste zoon, of andere voor mij belangrijke zaken anders dan de huishoudelijke dingetjes), dan slaat hij helemaal dicht. Wil nergens over praten, vindt dat vreselijk moeilijk. Soms lukt het wel, maar dan is vaak één ongelukkige geformuleerde opmerking van mij voldoende om het gesprek op scherp te zetten. Ja, ik ben daar ook debet aan, in het verleden heb ik mij vaak hard opgesteld. Ik probeer dat niet meer te doen (lukt nog niet altijd).

De kinderen (17 en 19) hebben gelukkig niets van dit alles, hoewel oudste behoorlijk op man lijkt qua karakter. Daarom botst het ook zo.

Kaaskopje

Weet je, je kunt je kinderen niet voor elke fout behoeden. Soms is het nodig dat mensen hard op hun neus vallen om hun lesje te leren.
Ook wij zijn hard op onze neus gevallen, en ook ik zie mijn oudste regelmatig worstelen. Maar echt, er komt een tijd dat ze zelf die verantwoording moet nemen, dat ze zelf die ondersteuning moet regelen als ze die echt nodig heeft.
Zolang als mensen nog het gevoel hebben dat ze wel "opgevangen" worden als ze vallen, dan is er de noodzaak niet om daar zelf actie op te ondernemen.

Maar goed, ik weet dat ik heel makkelijk schrijven heb. Jij kent je dochter het beste, en weet waarschijnlijk ook het beste wat er nodig is.

Marjoleine64 hyperfocus.

Dit sprong er voor mij uit en daar moest ik even op reageren:
Tegelijkertijd is hij een control freak, en als hij bedenkt dat hij een klusje wil doen dan moet het ook nu onmiddellijk gebeuren, tot het obsessieve toe.

Dit heeft niets met controle te maken, maar alles met de zgn. Hyperfocus. Zo verstrooid als AD(H)D-ers kunnen zijn, zo compleet gefocust kunnen ze ook zijn. En ja, dan zit er maar 1 ding in het hoofd, en dat is datgene waar op dat moment die hyperfocus zit. En dat moet idd eerst af. Ik ken het

Het fijne van die hyperfocus is, dat je voor de verandering maar met 1 ding bezig bent, en dan ook nog heel geconcentreerd. Alle prikkels die normalerwijze binnenkomen, vallen weg of komen niet meer door. En dat geeft een geweldig soort rust.

Ik zit hier nu te tikken, en tegelijkertijd hoor ik het piepen in mijn oren (tinnitus), drenst er een deuntje in mijn hoofd rond, hoor ik de tekst van het Nederlandstalige liedje van Rowen Hèze, (met bijbehorende beelden over een auto), registreer ik hoe mijn schoonvader zachtjes bladert in een boekje, hoor in Sindbad ademen, en valt het me op hoe hard het geluid van mijn toetsenbord klinkt. En alle prikkels komen even hard binnen, en probeer ik een samenhangend verhaal te tikken.

In die hyperfocus heb ik dat allemaal niet. Dan bestaat er nog maar een ding, namelijk datgene waar ik op gefocust ben. Hoor ik niets meer, zie ik niets meer, behalve het object van mijn hyperfocus.
(Dit zijn trouwens ook de momenten waarop ik de aardappelen 3 x laat aanbranden, en vervolgens ruzie krijg met Sindbad omdat ik het raar vind dat hij geen patat wil halen bij de cafetaria LOL)

Dank je, Sindbads vrouw

Dat verklaart al weer een boel. Heel herkenbaar zoals jij het beschrijft. Zo kan ik er waarschijnlijk beter mee omgaan. Hij klaagt ook vaak over alle geluiden die hem afleiden van van alles wat hij moet doen. Inclusief het geluid van mijn toetsenbord, ritselen van de krant, de tuinman bij de buren, de hulp die aan het stofzuigen is, whatever... Maar wat mij zo verbaast is dat hij dan niet iets doet om die geluiden buiten te sluiten. Anders dan fysiek weglopen en buiten een rondje te gaan wandelen of even in de tuin te gaan werken (en daar veel te lang mee door te gaan) zet hij bijv. nooit een koptelefoon op om storende geluiden weg te houden als hij moeite heeft om zich te concentreren.

Marjoleine

Methylfenidaat en drank zijn wel een heel slechte combinatie. Dat heeft je man vast te horen gekregen toen hij de methylfenidaat voorgeschreven kreeg. Ik weet niet hoe het bij jouw man zit, maar het is wel bekend dat adhd-ers gevoeliger zijn voor verslavingen. Zeker als ze geen medicamenteuze behandeling hebben. Dan worden alcohol en/of drugs idd nogal eens gebruikt als zelfmedicatie. Vaak aanvankelijk niet eens met opzet, maar omdat de gevolgen tijdelijk zo rustgevend zijn. Dronk je man al te veel voor de diagnose en medicatie en was het een gewoonte die hij slecht kon stoppen of is hij het er in de loop van de tijd naast gaan gebruiken?

Hoe dan ook: het lijkt me een erg nare situatie voor jou en je gezin. Sterkte ermee.

Aagje

Binnenkomende prikkels

Op verder te gaan op die prikkels, en op het idee om een koptelefoon op te zetten. (Met of zonder muziek?)
De prikkels die ik net beschreef waren de prikkels die ik concreet op dat moment kon omschrijven. Maar als ik de geluidsfactor eruit haal, dan registreer ik ook elke vage beweging in mijn ooghoeken (zoals de houtduiven die in de boom vliegen, of opvliegen), ik registreer ook de weerkaatsing van zonlicht op een voorbij rijdende auto, en de manier waarop die bij ons de straat binnenkomt. En dan heb ik het nog niet over de bewegingen die mijn huisgenoten en hond maken.

Ik zou er niet aan moeten denken om een koptelefoon op te hebben (met muziek dan) als ik geconcentreerd moet werken. Want ik hoor elke instrumentengroep... De zang, de percussie, de gitaren, en elke groep heeft wel iets waar ik gefascineerd door kan raken en in kan verzuipen.... En waardoor ik inwendig mee ga zingen en deinen.

Veel van de dingen die ik doe vind ik ook saai. Het levert me niets op. Omdat ik de hele dag al in de prikkels zit, moet een prikkel die ik interessant zou kunnen vinden veel harden binnenkomen. Er moet een uitdaging achter zitten, er moet iets bij zitten waar ik me in vast kan bijten, waar een uitdaging in zit.
Rekeningen betalen is saai, brieven schrijven is saai, de was of afwas, of weet ik veel wat doen is saai.

Wat voor mij helpt, als ik klussen heb die ik moet doen, is zorgen dat ik afleiding heb. dus strijken voor de televisie, opruimen in huis terwijl ik aan de telefoon hang met een vriendin of mijn moeder, een luisterboek op de telefoon als ik echt iets moet opruimen.
En vervolgens de klus in kleine onderdelen opbreken. Dus niet "alle post sorteren en in ordners doen" nee, post bijelkaar zoeken, post uit de enveloppe , enveloppen wegwerken, en ga zo maar door. Door het in kleine sub-taken te verdelen heb ik het gevoel dat ik al 3 taken af heb, ipv 1 grote taak die ik niet kan overzien.

Grote taken daar loop ik namelijk in vast, en dat bevestigd alleen maar mijn gevoel tot falen.