Zwemles??

Waar?

'Waar heb ik gezegd dat vier te vroeg is?

Nou hier:
'En vier is gewoon best vroeg om sport zo dominant te laten zijn.'

Dat ik 'best vroeg' met 'te vroeg' vertaal moet je maar accepteren als een vertaling die rekening houdt met de context.

'Enne, over dat uitstralen, ik denk dat ik je niet hoef uit te leggen dat geen mens kan helpen wat hij onbewust uitstraalt. Natuurlijk moet je je bewust zijn hoe je over de andere ouder praat of doet maar ook stiefouders zijn maar mensen. Het lijkt mij naïef om te denken dat stiefouders de menselijke neiging van een mening vormen over het gedrag van een ander maar 'uit' moeten kunnen zetten.'
Is het dan teveel gevraagd om daar toch eens even iets dieper over na te denken en niet op je eigen primaire emoties te blijven zitten? Je kunt een ander perspectief kiezen en je verandert daardoor ook van binnen. Dan verandert de uitstraling vanzelf. Voor kinderen is het van groot belang dat zij ongestoord en ongehinderd van beide ouders mogen houden.

Tsjor

Jeetje Tsjor

We schrijven wel langs elkaar heen. Ik heb gezegd dat ik vier vroeg vind om sport dominant te laten zijn in haar leven. Daarmee reageerde ik op iemand die schreef dat bij oudere kinderen je weekend toch al vaak gedomineerd wordt door hun sport en dat dat dus in geval van bonus alleen maar wat vroeger begon. Persoonlijk vind ik er nog een wereld tussen zitten om als kleuter op een sport te zitten of dat sportactiviteiten je agenda en leefstijl bepalen (wat je soms op latere leeftijd krijgt). Zoals ik in mijn eerste reactie volgens mij best duidelijk schreef: met vier jaar op zwemles was bij ons ook zo.

En voor wat betreft je laatste stukje: ik schrik van de toon die je daarin aanslaat. Natuurlijk moeten kinderen van beide ouders kunnen houden. Hoe kom je erbij dat ik dat in de weg zou staan? Waar komt het vandaan dat je de dingen die ik schrijf niet het voordeel van de twijfel geeft maar juist de andere kant op redeneert?

Ik schrijf nergens iets waaruit je bevestigd kunt zien dat ik tussen moeder en kind in ga staan, ze in de weg sta van elkaar te houden of wat dan ook. Je hebt geen idee van wat ik allemaal die of laat om daar goed mee om te gaan. Het enige wat ik zeg is dat een stief ook maar een mens is en dat een mens nou eenmaal niet zijn gevoelens en daarmee onbewuste reacties helemaal onder controle heeft. En het van de andere kant bekijken en daardoor van binnen veranderen sta ik helemaal achter. Ik ken de methode zelfs zo goed dat ik ook de beperkingen ervan ken. Het is geen magisch toverstafje voor tolerantie en begrip, was dat zo zou de wereld er anders uitzien (zie de draadjes over arm en rijk).
Ik ben toch bang dat onze discussie in essentie gaat over theorie en praktijk. Ik snap je idealisme, ga qua gedachtes echt met je mee, streef er ook naar maar ik praat vanuit de praktijk. En ik vrees dat die wat complexer is dan je misschien vanuit de observatie rol kunt bevroeden.

OokBonus

Om een of andere reden maak je het persoonlijk naar jezelf toe als stiefmoeder (denk ik). Daar zal een reden voor zijn, maar ik heb niets over jou persoonlijk gezegd.
Wat betreft theorie en praktijk, dat is eenvoudig om een bepaalde inbreng zo weg te zetten. Ik zal een voorbeeld geven van een fout die ik zelf gemaakt heb. Toen we naar de rechter zouden gaan omd e voogdij over pleegdochter te krijgen kwam moeder te laat aanzetten en bovendien had ze een buik alsof ze voor de zoveelste keer zwanger was. Onze pleegdochter was het zesde kind (van de 6) waar ze niet voor zou gaan zorgen (niet wilde, we hebben alles eraan gedaan om ervoor te zorgen dat ze dat wel kon doen, maar ze wilde niet). Ik was boos op dat moment, dat heb ik niet gezegd, maar ik straalde het wel uit. Boos omdat ze te laat was, boos omdat ze weer zwanger leek. Dat heb ik uitgestraald. Veel later kreeg ik dat terug van mijn pleegdochter: jij was boos op mijn moeder. Pleegdochter werd die dag 10 jaar, ze snapte de impact van alles nog niet. Mijn boosheid was voor haar een probleem in haar relatie naar haar moeder toe en naar mij toe, en dat snap ik ook. Had ik die boosheid moeten verbergen? Ik denk niet dat dat kon, want het raakte me diep. Maar ik had me wel beter bewust moeten zijn van de impact van mijn reactie op het kind. DAt bedoel ik ook met de invloed van je reactie als pleeg/stiefouder op de eigen ouder en de gevolgen voor het kind.
Terug naar het onderwerp: vader en stiefmoeder redeneren vanuit 'recht': ik heb recht op de dagen dat het kind bij mij is, ik heb er recht op bij de zwemles zijn, moeder heeft geen recht op de dag dat het kind bij mij is etc. Maar dat zijn rechten van volwassenen. Waarbij het kind verdeeld worst alsof het om grond gaat of om huisraad. Je kunt ook anders redeneren: het kind heeft het geluk dat er drie volwassenen om haar heen zijn die alledrie het beste met haar voor hebben, waarbij elke volwassene een eigen inbreng heeft en die inbreng kun je waarderen en proberen om die zo goed mogelijk tot zijn recht te laten komen. Als moeder dan het kind komt halen voor zwemles kun je dat zien als iets waarvoor jij moet inslikken, of als iets waardoor het kind extra mogelijkheden krijgt om zich te ontwikkelen (ook al zou blijken dat het kind zwemmen niet leuk vindt, daar zal moeder dan mee moeten leren omgaan). Die insteek maakt een groot verschil voor jezelf en voor het kind.

Dat was mijn pleidooi. Meer dan theorie alleen.

In het geval van Bonus kwamen vader en moeder er niet uit en vervolgens is de zwemles voor het kind gestopt. Nou ja, wie is er dan de dupe?

Tsjor

Hier

Zijn er over de tijd zeker incidenten geweest die echt niet konden - wat ons betreft. Maar nu ik overall kijk was dat niet heel vaak en in tijden van verandering het vaakst. Verandering aan kant van moeder dus. Als er in haar leven wat veranderde leek ze vaak op zoek te gaan naar een nieuwe balans ofzo en dat had soms nogal impact op ons leven. Soms was er een gesprek nodig, soms konden we het oplossen door dingen anders aan te pakken. Raar voorbeeld maar ze kwam ons huis binnen als wij er niet waren, met zoon en sleutel die we op vaste plaats legden, dingen zoeken die hij kwijt was ofzo. Vonden wij niet prettig. Dus zijn we afgestapt van sleutel op vaste plaats leggen en poosje gewacht. Op een of andere manier zijn het altijd fases lijkt wel. Dus ook dit is weer overgewaaid. Behalve dan die spullen meegeven bij vakanties enzo, die blijft haha. Maar die vind ik ook prima, geen last van.
Vandaar mijn suggestie om het anders te organiseren. Bij ons werkt het niet om er een principe kwestie van te maken en bv afspraken te maken over dit soort zaken in het algemeen. Dan gebeurt er toch weer iets wat we niet hadden voorzien. Achteraf denk ik weleens dat ik het had moeten opschrijven, merk nu dat ik veel alweer vergeten ben.
Nu is zoon ouder en is het contact anders, spelen er weer andere dingen. Het is een combi van pick your battles, wees creatief en let it go denk ik . En wat Tsjor in andere woorden zegt: soms helpt het om het vanuit haar perspectief te bezien. Soms helpt het ook niet

O enne Tsjor: dat ik het persoonlijk maak en jij niets over mij hebt gezegd, dat zie ik anders. De titel van één van je posts is mijn nick dus ach... Het zal ergens ook wel voor mij bedoeld zijn geweest. Maar ik kan je in deze discussie gewoon niet vinden, vindt ook echt dat je met dit soort uitspraken, maar ook bv over de reden van het stoppen van de zwemles niet erg fijn meedoet in de discussie. Komt beetje over op mij als draaien. Maar goed, let's agree to disagree.

Nou nee

'Het zal ergens ook wel voor mij bedoeld zijn geweest.' Als ik iets tegen jou zeg is het niet over jou en al helemaal niet over jouw situatie.
Ik heb zelf de onbescheiden mening, dat het nog steeds waardevol is om een ander perspectief op de kwestie te laten schijnen: in plaats van het kind als schaarsteprodukt (vanuit de volwassenen gezien) de rijkdom van de hoeveelheid zorg rondom het kind (vanuit het kind gezien. Je onderstreept ook dat het zinnig kan zijn om een ander perspectief te proberen (jij bedoelt dan: vanuit de moeder).
Ondertussen vind ik jouw oplossingen heel praktisch en creatief: als je merkt dat een beschikbare sleutel een probleem oplevert haal je de sleutel weg. Maar dat gaat wel over jou en moeder (moeder komt ongevraagd binnen in jouw huis). Er zit nog een ander probleem onder: zoon heeft bepaalde spullen niet bij moeder, wel bij jullie. Het kan zijn dat het weghalen van de sleutel dat probleem direct oplost (zoon let beter op of moeder koopt iets wat nodig is). Als dat zo is is het prima.
Als dat niet zo is zou ik zeggen: kijk dan eerst naar het probleem van zoon en niet naar de huisverdeling. (is een algemene opmerking, geen persoonlijke, je kunt het abstraheren naar: kijk eerst naar het belang van het kind en niet naar het conflict tussen de volwassenen).

Ik zie verder weinig 'disagree'.

Tsjor

Tsja

De inzet dat dat Bonus en ik de schaarstetheorie gebruiken zie ik niet zo bevestigd. Ik weet iig dat ie hier niet op gaat en bij Bonus herken ik m niet in wat ze schrijft. Kan me voorstellen dat ie voor velen in vergelijkbare situaties wel opgaat dus voor hen is het waarschijnlijk een hele waardevolle bijdrage.

Voor wat betreft de sleutel sla je een stap over mbt je advies; je vergeet te vragen waar dan naar gezicht werd en wat belang en urgentie was. In 1 geval was het namelijk licht urgent (we hadden nog twee dagen) en wist zoon dat ik bij buurvrouw was. Ik had met hem afgesproken dat hij seintje zou geven als hij thuis was, dan zou ik het voor hem pakken. Moeder besloot dat dat niet nodig was en ging zelf wel even op zoek. Kwam ik achter toen ik me afvroeg waar hij bleef en naar huis ging.
De andere twee keer waren het spullen die echt geen haast hadden maar vond ze het gewoon even makkelijk bij ons te kijken. Één keer daarvan bleek het gezochte trouwens bij haar te liggen. Alle keren was ik bereikbaar en in de buurt. Maar het was een periode dat moeder eea meemaakte in haar leven, als gezegd, dan was er vaker wat geks.

Dan snap ik het minder.

Zoon was dus bij moeder en had iets nodig uit jouw huis. Zoon weet waar de sleutel is, maar blijkbaar mocht zoon wel het huis in met jou, maar niet met moeder? Snap ik het dan goed?

Tsjor

Klopt

Als er geen spoed is en ik zelf bovendien voorhanden ben vind ik het totaal zinloos, zelfs ongepast dat moeder door mijn kasten gaat rommelen, lades opentrekt en stapels doorzoekt op zoek naar iets wat ze:
a) op dat moment niet nodig had, zoon ook niet
b) ik in 1 seconde tevoorschijn had getrokken omdat ik nl in mijn huis weet waar ik onze spullen laat. Dat was ook zo afgesproken met zoon maar zij vond dat niet nodig. Ze wilde zelf wel even zoeken. Zoon ging daar zeer begrijpelijk niet tegenin.
Misschien ben ik overdreven gevoelig voor privacy in jouw ogen maar ik hou er niet van als iemand door mijn spullen gaat. Het was niet eens op zijn kamer, al hoeft dat voor mij ook niet eens maar daar kan ik nog wel inkomen.

Maan

Ik snap je heel goed, hecht zelf erg aan mijn privacy.
Maar lees je laatste bericht eens goed; helemaal beschreven vanuit jouw perspectief, waarbij je rekening probeert te houden met (invult voor?) moeder. Maar niets over zoon. Je hebt het over jouw huis en spullen maar de zoon woont er ook. Hij heeft niet alleen een kamer bij jullie, hij komt niet op bezoek. Misschien waren de spullen niet dringend maar het zijn wel dit soort situaties waarin een kind zich snel klem kan gaan voelen. Zo vind ik het ook niet gek dat zoon meegenomen spullen van moeder niet aanraakt want de boodschap van jou uit hierover is erg duidelijk en een kind pik dat snel op. Neemt niet weg dat zo'n onaangeraakt boek in een tas niet toch grote waarde kan hebben voor kind binnen zijn communicatiepatronen met zijn moeder, weet jij veel hoe ze dat onderling regelen. (op onbewust of onuitgesproken niveau) Als je dat kunt laten waar het hoort (iets tussen moeder en kind) hoef je daar ook minder last van te hebben. Nogmaals, snap dat het ergerlijk kan zijn, maar met de zoon haal je ook de moeder binnen.

bloem

Een stiefzoon mag van mij best even wat halen in mijn huis maar zijn moeder die door MIJN spullen snuffelt: daar heb ik wel een probleem mee. Ik zie het ook meer als nieuwsgierigheid en natuurlijk kan het domme onwetendheid zijn maar kom op zeg, het is haar huis niet. Mijn vriendin was net gescheiden en iedereen komt daar door de achterdeur naar binnen en dat ging haar verse ex ook doen en dát wilde ze niet. Ze heeft dat dus gestopt. Ik kan me voorstellen dat als die ex een nieuwe relatie krijgt ze niet opeens wel die nieuwe relatie in haar huis wil laten snuffelen.

Er ZIJN andere oplossingen, er is een telefoon, ze kan vragen waar het ligt en de jongen naar binnen sturen. Op geen enkele manier is dit goed te praten! Privacy! Dat heeft er niets mee te maken dat die jongen daar ook woont: zij woont er namelijk niet. Zijn moeder verpest de relatie, niet Maan.

Barvaux

Of de relatie verpest wordt weet ik niet, maar doet er ook niet toe, maar het gaat precies om wat jij zegt; de ene volwassen partij die de andere volwassen partij de schuld geeft. Wie staat daartussen?

Bloem

Dat is logisch, het kind, maar vind jij werkelijk dat de privacy van de stiefmoeder van het kind niet ook heel belangrijk is en als dat volledig met voeten getreden wordt door de moeder moet je dat allemaal maar accepteren voor het kind?

nee hoor

vind ik niet. Maar probeer het wel helder te krijgen, wat er precies speelt en probeer je grenzen zo te stellen dat kind er zo weinig mogelijk last van heeft. (Bijv, als kind merkt dat sleutel weg is, dit niet doen maar moeder er op aanspreken, maar kan best zijn dat kind in dit geval het helemaal niet merkte.)
Hoe ouder je kinderen worden, hoe minder privacy je sowieso in je eigen huis hebt, toch? Je kinderen worden steeds meer huisgenoten ipv verlengden van ons op dat gebied.
Het ging mij er vooral om om aan te geven dat uit bericht sprak dat perspectief van kind niet meegenomen werd.

Dank Barvaux

Voor het (willen) begrijpen.

Ik snap dat het bericht misschien niet repte over belang van zoon maar dat betekent niet automatisch dat ik dat niet voor ogen heb. Integendeel, zoon voelde zich uitermate ongemakkelijk met de situatie. Zijn moeder gaf hem aan dat een met mij gemaakte afspraak (om te bellen/ aankloppen bij buren als ze er waren) niet na gekomen hoefde te worden. Dat bracht hem in verwarring. Temeer de winst ervan niet duidelijk was want ze kon het (het was een formulier) niet vinden dus de hele actie bracht ook niks. Het was ook geen bezitting van hem als een boek of speelgoed ofzo wat hij opeens wilde hebben. Er zat voor hem (of haar) geen emotionele waarde aan, het was gewoon een praktisch dingetje. De andere keren vergelijkbaar maar toen ging ze wel minder ver qua zoeken.

En qua boeken mee op vakantie; vader en zoon hebben de gewoonte ontwikkeld om dezelfde boeken te lezen op vakantie en daarover te bomen samen. Dat is een ding bij hun. Ik vind het erg leuk, temeer je dan ook merkt dat zoon elke vakantie ook meer snapt en hem andere dingen opvallen in die boeken. Is gewoon een vader -zoon ding. Zoon leest de eerste paar dagen duckjes en dan heeft vader boek1 uit waar zoon vervolgens in begint. Dat is laatste jaren vaste prik. Ook als ik andere boeken mee zou nemen zou hij die dus niet lezen . Ik moet eerlijk zeggen, ik ben dol op dat soort dingetjes in gezinnen. Kan zijn dat moeder dat niet weet hoor, maakt ook niet uit, we gaan toch nooit met het vliegtuig en de auto heeft plek zat

Ps: gedoe zeg, zo'n nick

De sleutel hebben we weggehaald onder het mom van dat dat plekje niet meer werkte (veranderingen in de tuin). Dat aan zoon gezegd. Nooit ander plekje voor aangewezen, het anders opgelost tot zoon eigen sleutel kreeg (en moeder weer in rustiger vaarwater zat).

je zult wel helemaal gelijk hebben

Zelfs al is het zo zoals je beschrijft; moeder is nogal een onhandige muts en jullie doen de dingen allemaal wel handig etc dan is dat, voor het perpectief van zoon, helemaal niet zo handig dat je dat vindt, tenzij zoon daar niets van meekrijgt em dat lijkt me zowat onmogelijk. Voor zoon, bekeken vanuit perspectief van zoon, lijkt het me leuker dat je je superieure houding (sorry die proef ik) tov moeder laat varen en probeert positiever tov haar te staan. Ze is tenslotte 1 vd belangrijkste personen in zijn leven.

Bloem

Dank voor de goede les: ik heb geleerd dat ik op een forum niet genoeg nuances kan geven om zo'n complexe situatie recht te doen. En dat mensen dan 'uit de heup gaan schieten' omdat - tsja waarom eigenlijk. Ik heb hier niet gepost omdat ik een probleem heb maar als reactie op Bonus' vraag. Natuurlijk is het hier het afgelopen decenium niet altijd perfect gelopen maar waar wel? Opvoeden is toch vaak trial and error, lees ik hier en zie ik IRL net zo goed. Ik heb een goede relatie met zoon én met moeder. We doen belangrijke dingen gezamenlijk, verjaardag, schoolbijeenkomsten, ouderavonden etc. Het contact tussen ons is prima en gelijkwaardig. Dat is ook zeker háár verdienste; ze laat mij mijn plaats hebben in het leven van haar zoon. Ook dat is niet zomaar gegaan maar we zijn nu hier en daar ben ik blij mee.

En ja, er zijn momenten geweest dat moeder andere keuzes maakte dan ik zou hebben gedaan, die zijn er nog steeds. Andersom ook, lijkt me evident. We zijn allemaal mensen.