Zwart maken moeder

Tot op het bot?

Hier ook een kind met asperger. Het zou rampzalig zijn als hij naar een gezin zou moeten dat niet eens zou accepteren dat hij autisme heeft.
Daar zou ik als ouder inderdaad toch wel me anders in mengen dan als het om het gewone gehakketak gaat...
Even uitgaande van jouw laatste grote posting, hoe zit dat met de vader? Heeft hij geen mening in deze (dagritme, broodbeleg)? Zijn deze situaties echt zo gebeurd? (onbegrijpelijk...)
Ik denk dat het ook belangrijk is voor je kinderen dat ze weten dat hun moeder altijd voor ze opkomt, in echt wezenlijke situaties.
Het is een soort balanceren tussen de angel eruit halen (gedrag van stiefmoeder relativeren), en optreden als het te ver gaat.

Verantwoordelijkheid vader?

Ik snap de rol van vader in deze niet zo goed, hij komt niet voor zijn kinderen op? Ik kan best begrijpen dat hij zijn nieuwe vriendin het hand boven het hoofd houdt tegenover zijn ex, want zijn vriendin is zijn zaak, niet de jouwe. Maar alle situaties die je schrijft, vind ik best wel bizar. Ik zou proberen een manier te vinden om hem zover te krijgen dat hij zijn verantwoordelijkheid als vader neemt. Of accepteert hij niet dat zijn kind een diagnose heeft of een allergie?

Gesprek met vader

Ook ik vind de laatste voorbeelden (mn Ass en de allergiekwestie) schokkend. Waar is vader in het geheel?

Ik zou zelf adviseren vooral een goed gesprek met je ex te hebben. Het gaat immers ook erom dat de kinderen vooral BIJ VADER zijn (als ze daar zijn) (stiefmoeder mag er natuurlijk ook bij zijn, maar toch niet teveel alleen met stiefmoeder?). Uit wat je eerder beschreef had ik de indruk dat je ex zijn rol als vader wel serieus neemt en dat jullie goed met elkaar kunnen praten.

Verder denk ik inderdaad dat vader evt. zelf verhaal jullie kinderen moet verifieren EN met ex (het zou weleens anders kunnen zijn gegaan dan kinderen vertellen) en dat hij met zijn nieuwe vriendin moet bespreken hoe hij wil dat er met zijn kinderen omgegaan worden. Al zou jij met haar daar serieus (niet veroordelend) over kunnen en willen praten dan vermoed ik dat zij dat niet zou accepteren. Dus het moet toch via je ex gaan.

Ik heb een hele positieve indruk van hoe je met de echtscheiding en je kinderen omgaat (complimenten) dus ik snap dat je vooral positieve tips wilt wat je nog meer zou kunnen proberen.

Sterkte ermee.

de kinderen

Ik denk dat je het beste kan reageren op de verhalen van je kinderen door juist geen empathie voor het gedrag van vriendin te tonen of voor haar als persoon op te komen. Uiteindelijk bedoelt ze het niet vriendelijk. Misschien bedoelt ze het ook niet zo hard zoals het op de kinderen over is gekomen, maar ook dan is het niet vriendelijk te noemen. Anders geef je mogelijk een verwarrende boodschap aan je kinderen. Zoals je het schetst mag je gerust zeggen dat er sprake is van behoorlijk wat passieve agressie die niet op het bord van de kinderen hoort.
Je kan bijvoorbeeld op een neutraal vriendelijke toon iets heel simpels te zeggen als 'ach, weet ze misschien niet wat voor jou lastige dingen zijn?' of 'ach, weet ze misschien niet hoe het is om zo'n allergie te hebben?' en het daarbij te laten. En als je overweegt de wijze raad van AnneJ op te volgen, kan je daaraan toe voegen 'dan zal ik eens aan papa vragen of hij dat haar kan uitleggen'.
Het voordeel ervan is dat je laat zien dat je achter je kinderen staat in de zin dat ze dit nodig hebben, je trekt een milde grens bij onbehoorlijk gedrag (en iemand moet die grens laten zien), laat merken dat je ze hoort en begrijpt zonder zelf emotioneel te worden, je neemt de verantwoording dat je er iets mee doet en laat zien dat die uiteindelijk bij de vader (en vriendin) ligt.

Als het allemaal niets uithaalt en je kinderen blijven met die verhalen komen, kan je er naar luisteren en op neutrale toon zeggen 'gelukkig weten wij dat het niet zo hoort/niet goed is'. Dan kan je besluiten om het elke keer terug te koppelen naar de vader of je kinderen steunen dat zij het zelf aan de vader vertellen.

Als het niets uithaalt, is de kans dat je kinderen na verloop geen trek meer hebben in de bezoekregeling, groot. Dat is net zo spijtig als het begrijpelijk is. Uiteindelijk is dat dan wel een gezonde reactie op een ongezonde situatie.