Zoon gaat bij vader wonen

Beste charlotte

Ik heb geen ervaring met dit, maar ik denk dat je een onwijs knappe keuze maakt. Natuurlijk maakt jou zoon zijn keus, maar door zo achter hem te gaan staan en door zijn keus zo te bevestigen geef je hem en je ex een enorme ruimte en positieve energie. Ik vind het echt geweldig dat je hem hier zo in steunt. Het lijkt mij zelf reuzemoeilijk om op een bepaald moment toe te kunnen geven dat hij misschien echt op een bepaald moment beter af is bij zijn vader en hem zonder wrok en toestanden te kunnen laten gaan . Bovendien ook heel erg wijs, want wil je de relatie met je zoon in stand houden, dan is dit de meest zijze manier!
Ook snap ik dat je het moeilijk vind. Veel stekte de komende tijd!

Flexibel

Hier een wat andere situatie, maar ook bij ons is de zorg de afgelopen jaren meer gelijkwaardig geworden. Van een om het weekend regeling naar 30/70, 40/60 en sinds kort zitten we nagenoeg op 50/50. De laatste wijziging was op initiatief van onze dochter, die het (i.v.m. boeken e.d.) makkelijker vond om aansluitend aan haar vaderweekend tot maandag te blijven. Omdat het allemaal zo geleidelijk is gegaan heb ik er geen noemenswaardige emoties bij gehad. We hebben een regeling die bij ons als ouders en bij onze dochter past.

Dapper van je!

Heel mooi dat jij dit kan,je zoon een stukje loslaten omdat hij dat wil en omdat het goed voor hem is!Dat getuigt van Moederliefde.
en je laat hem een stukje los,maar je raakt hem niet kwijt toch? ik neem aan dat er een bezoekregeling komt?
Ik heb mijn kinderen destijds zelf laten kiezen,ten tijde van de scheiding.
Vanuit het oogpunt,wij kiezen voor onszelf door te gaan scheiden,jullie mogen ook voor jezelf kiezen.Dochter koos er voor bij vader te gaan wonen( au ,wat deed dat zeer)maar het was haar keus.Na een jaar is ze alsnog bij mij komen wonen ,maar weer was het haar eigen keus.
je hoeft je niet te verdedigen,jij geeft je zoon de ruimte om zelf te kiezen,wees maar trots op jezelf!

Fijn

om even wat reacties te lezen!!

Het contact zal zeker blijven....de regeling wordt nu gewoon omgedraaid....het ene weekend bij mij het andere weekend bij zijn vader en de helft van de vakanties.

Co-ouderschap is door de afstand helaas geen optie, we wonen te ver uit elkaar...ruim een uur rijden.

Wat voor mij ook heel erg mee heeft gespeeld is dat de vader een ander cultuur als achtergrond heeft, volgens mij is het goed voor hem om ook deze kant van hem te ontdekken. Ik heb soms het idee dat hij nu een droombeeld van zijn vader en alles wat daarbij hoort heeft.

Mocht het overigens zo zijn dat mij zoon, bijvoorbeeld na een jaar, aangeeft dat hij terug wil of de schoolprestaties laten te wensen over.....dan komt hij gewoon terug.

Mijn dochter, zij is een paar jaar ouder, heeft dit helemaal niet....sterker nog...zij zou er niet aan moeten denken om bij haar vader te gaan wonen....twee kids en zo verschillend soms.

Dank jullie wel voor even een bemoedigend woord....ik merk dat ik nu toch zo iets heb van....dit is de laatste keer dat we samen iets doen....en het voelt toch een beetje als een soort afscheid. Wil dit ook niet teveel benadrukken want wil min zoon niet (teveel) met mijn emotie opzadelen. Aan de andere kant als je een deur sluit dan opent zich er vaak weer een andere....ik probeer positief te blijven.

Overigens vind ik het niet echt knap of wat dan ook van mezelf....uiteindelijk heeft de vader ook veel moeten missen van de kinderen....wel eigen schuld maar daar gaat het nu niet om...:-). Hij is en blijft de vader en ik gun hem ook zijn kinderen....en ik heb fijne jaren met met zijn gehad en hopelijk een goede basis gelegd bij hem.

Morgen eind musical op school....ik ben bang dat ik nog wel een traantje ga laten deze week.

Film herkenning

Misschien een beetje stom, maar gisteren een film gezien met precies hetzelfde thema. Opgroeiende zoon en vader die bij elkaar willen zijn (maar moeder ligt in dit geval dwars). Blijkbaar is in die fase een vader extra belangrijk.

Mijn eigen vader overleed toen ik tien was en m'n oudste is 7 dus uit de praktijk ken ik het niet) Ik weet wel dat die puberteit een moeilijke fase was in mijn relatie met mijn moeder, is eigenlijk nooit meer helemaal goed gekomen. Hoe het zou zijn geweest als mijn vader nog geleefd had zal ik nooit weten.

Het moet vreselijk moeilijk zijn om in jouw geval het juiste te doen. Respect.

Before midnight http://www.filmtotaal.nl/film.php?id=22485

Niet helemaal hetzelfde maar toch

Wij zijn bezig met een scheiding, ik verlaat het huis over een tijdje. Twee redenen: ik kan het niet betalen en ik gun de kinderen de jaren dat ze thuiswonen in hun eigen huis, eigen kamer enz. Ze waren het daarmee eens (zijn ouder dan die van jou)
Maar voor mij het gevoel van schuld dat ik ze "verlaat".
Voor mij het gevoel dat ik ze minder ga zien en ze zal missen.
Voor mij het gevoel dat de scheiding niet mijn schuld was, maar ik toch voor die gevolgen mag opdraaien.
Ik herken je gevoel van afscheid, al heb ik meer jaren met de kinderen doorgebracht dan jij nu.
Ook bij mij zijn ze altijd welkom, maar het zal toch anders worden.
Ze zullen het goed hebben, maar kan hij het "net zo goed" als ik? Of anders en is dat ook goed :-)
Normaal ben ik niet zo moeilijk met loslaten; als de kinderen het goed hebben is het mij best.
En toch is het akelig moeilijk. Sterkte, ze zullen je dankbaar zijn om je vermogen los te laten wanneer ze dat nodig hadden.

Hier ook

Omdat het praktisch gezien beter uit kwam met school heeft mijn oudste kind (toen 16) doordeweeks bij zijn vader gewoond en in het weekend bij mij. Dat was op zich geen probleem en ik had er vrede mee, tot ik ontdekte dat zijn vader bepaalde aspecten in de begeleiding en opvoeding niet goed trok (kind is autistisch). Toen heb ik de regeling weer terug laten draaien. Maar op zich vind ik het helemaal niet zo gek als een kind doordeweeks bij vader verblijft als dat beter uitkomt. Onder normale omstandigheden denk ik dat vaders net zo goed in staat zijn hun kind op te voeden als moeders! ;-)

Mijn vriendin

De zoon van mijn vriendin is ook toen hij naar v.o. ging bij zijn vader gaan wonen. Gescheiden vanaf dat hij 4 was. En dit wilde hij al best lang...'t was dus geen opwelling ofzo. Zijn zusjes wonen nog bij vriendin.
Ze hebben wel goed met hem afgesproken dat dat dan ook voor langere tijd is, zodat hij niet heen en weer blijft verhuizen zoals hij in opwelling wel eens zou willen doen :)
Nee ik geloof niet dat vriendin het gevoel heeft zich te moeten verdedigen...eerder is vriendin 'trots' op het feit dat zij zo goed overleggen en samenwerken na hun mislukte huwelijk en ondanks allerlei nieuwe relaties en gezinsuitbreidingen (ex heeft stiefkinderen en 1 eigen kind met 2de partner).
Wel 'mist' ze zoon regelmatig...vooral in het begin was het 'lastig', bellen met ex en zoon hielp daarbij. Ook zodat ze wél op de hoogte bleef van allerlei dingetjes en zich afvroeg hoe het ging met bepaalde praktische dingetjes (kaft ie z'n boeken wel?).
De meiden zijn 1 (lang) weekend bij hun vader en het andere weekend ook lang zijn ze allerdrie bij hun moeder. Lang= inclusief de vrijdag meteen na school en ook de zondagnacht tot na het ontbijt maandagochtend. Zoon komt tussendoor nog 1 dag bij hun tot de avond. Ook in overleg. Eet mee enzo.
Nee je hoeft je écht niet te verdedigen.
Je moet trots zijn. Jij stelt het belang en de wensen van je zoon voorop! Daarbij zet je je eigen verlangens aan de kant. Dat is hardstikke knap!
groeten albana

Zelfde situatie

dochter 14 heeft na een lastige periode gekozen om "even" bij haar vader te gaan wonen. ondanks dat ik het daarmee eens was voelde het een beetje als een amputatie, niet meer elke dag contact, niet meer alles weten ect. vooral voor de 2 zusjes heel moeilijk. Dochter gaat nu heel goed, vader doet echt zijn best, ik zie haar vaak, maar toch blijft het zeer doen als ze zegt dat ze "naar huis" gaat.
maar zij is gelukkig, vader gelukkig, sfeer in mijn huis veel beter, maar ... gemis blijft. het was wel de goede keuze en ik hoop dat ik dat over 10 jaar nog kan zeggen

Update

Even een update na enige maanden.

Het gaat goed!! Zoon maakt het prima, doet het goed op school en is....als ik hem spreek/zie...altijd vrolijken opgewekt. Hij geeft wel aan dat hij soms mij mist, en ook zijn zus, maar dat hij wel tevreden is met de situatie zoals die nu is.

Ik heb het er nu iets makkelijker mee, zeker nu ik zie dat het met hem goed gaat. We hebben vast momenten waarop we elkaar bellen en de mobiele telefoon maakt de wereld ook een stukje kleiner, contact is er zo gelegd.

Nu hopen dat het goed blijft gaan...we zien het wel.
De momenten dat ik weer naar huis rijd en hem 'achterlaat' blijven soms nog wel lastig.

Tot zover :-)

oke...

leuk dat je dit even laat weten. En wat FIJN dat het goed gaat! Wat vindt zijn zus ervan? En jij? Mis jij hem nog vaak?

Mijn dochter mist hem soms wel een beetje maar een puber (16) heeft het ook best druk met school, vriendinnen en ander zaken. Ze hebben wel regelmatig contact via whatsapp en bellen ook wel. Daarnaast gaat ze ook af en toe naar haar vader toe in de weekenden en dan ziet ze hem daar ook weer. Ik denk dat mijn zoon zijn zus meer mist dan andersom...

Ik.mis hem zeker wel, het blijft toch onnatuurlijk voelen. Het is ook best lastig om sommige dingen echt los te laten.....ik vind bijvoorbeeld dat'ie eigenlijk nu naar de kapper zou moeten maar ik moet ook zijn vader nu de mogelijkheid/kans geven om dat stukje nu te doen/regelen. Je blijft jezelf desondanks af en toe toch afvragen of je er goed aan hebt gedaan...maar zoals ik hem nu steeds zie, vrolijk, blij en niet anders dan anders, denk ik dat het wel goed is.

Als hij het weekend bij mij is dan voelt het gelijk weer heel vertrouwd, alsof hij nooit weg is geweest. Terugbrengen blijft soms lastig, vooral de weg terug naar huis....alleen....aan de ander kant heeft zijn vader dit ook jaren zo gedaan/ervaren.

Hoe ervaren anderen dit die ook in dit schuitje zitten?

De andere kant

Hoi, Charlotte,

Mijn zoon zegt ook bij mij te willen wonen. Wat zou je advies zijn aan mij? Zijn moeder weigert zijn wens en zegt dat hij nog twee zusjes heeft. De reden voor mijn zoon is, dat hij zich niet thuis voelt in het nieuwe huis en bij de nieuwe partner van zijn moeder. Ze gaan straks naar de polder verhuizen. Zijn moeder zegt dat het niet goed is als hij opgroeit zonder zijn zusjes en bij een vader die full time werkt te gaan wonen. Kortom ik weet niet goed wat te doen. Hij is meer dan welkom en heb er veel zin in als hij bij mij zou kunnen wonen. Groet, een liefdevolle vader.

De andere kant (2)

Ik vergat nog te zeggen dat mijn zoon ook 13 is. wat kan ik doen als vader?! Heb hem al gezegd dat het geen keuze is tussen zijn vader en moeder. Zijn moeder vindt dat doordat ik hem een optie geef hij in een loyaliteitsconflict zet. Ik begrijp dat het moeilijk is voor haar. Ben het ook niet eens met de verhuizing 100 km verder op. Ik gun haar het beste maar mijn kinderen nog meer...

Hi Gombal14

Lastig hoor!!

Hebben jullie nu gedeeld gezag/ouderschap of hoe dat ook maar heet? Mag dus zomaar 100 km verderop gaan wonen? Volgens mij moet dit echt in overleg....maar het fijne weet ik hier iet van. Misschien iemand anders wel...??!! Iets om even uit te zoeken in ieder geval.

Ik heb mij zoon 'laten gaan' omdat hij dit echt heel graag wilde, hij wilde echt al heel lang graag bij zijn vader wonen. Nu had ik natuurlijk dwars kunnen gaan liggen en hem bij mij houden....maar wie ben ik om dat te doen?! Kan mij goed voorstellen dat je als jongen een vader in je leven wil en dat je daar behoefte aan hebt....vaker dan om de 14 dgn bedoel ik. Het is best een hele emotionele achtbaan geweest maar uiteindelijk woont hij er nu dus en gaat het goed. Tuurlijk is er wat voor te zeggen om hem samen mijn zijn zus te laten opgroeien verder maar aan de andere kant, doordeweeks gaan ze toch allemaal hun eigen gang. Verschillende scholen, huiswerk, eigen vriendenkring, verschillende sportactivitieiten.....effectief zien ze elkaar dus niet eens echt heel vaak door de week.

Ik kan je geen advies geven, hoe graag ik dat ook zou willen. Ga vooral, en blijf, in gesprek. Zoek uit hoe het zit met verhuizen. Je kunt als ouder niet krampachtig je kind bij je houden, dat gaat volgens mij alleen maar tegen je werken. Houden van betekent soms ook dat je een beetje los moet laten....al doet dat pijn. Uit ervaring weet ik dat er best raar tegen mijn beslissing werd aangekeken....zo van 'dat doe je toch niet!!' Hopelijk kun je hier nog een goed gesprek met je ex over voeren?! Sterkte...