zo verdrietig... ouderverstoting

V@@s

Bedankt voor je opbouwende reactie. Jouw advies heb ik van anderen al eerder gehoord en zeker ter harte genomen. Meerdere malen ben ik al veranderd van nick en ook wijzig ik details. Het probleem daarmee is juist dat je dan ook verkeerde adviezen krijgt. Of dat je gewezen wordt op t feit dat wat je zegt niet kan kloppen. Dus hoe moet ik t nu doen? Hoe voorkom ik dat ik in een discussie raak waarbij het gaat over dat het niet kan kloppen en dat het mijn eigen schuld is zonder daadwerkelijk het juiste scenario te schetsen?
Meer een retorische vraag he...ik stel jou er niet verantwoordelijk voor hoor...

En nu ik dacht dat t niet erger kon worden...vandaag n bericht van de belastingdienst. Of ik even per direct heul veul geld wil betalen. T is mijn boekhoudkantoor niet gelukt om mij de fouten gemaakt door hun vennoot te besparen. Ik draai op voor hun fouten (vennoot is n poos geleden al buiten gebonjourd, maar daar heb ik niks aan). Ik heb het niet. T is de zoveelste klap buiten mijn schuld. Boekhoudkantoor geeft dat ook toe, maar weigert mij financieel tegemoet te komen. Kan wel janken van de stress en paniek.

AnneJ

“Ik had een advocaat die in zijn vorige leven psycholoog was. Die waarschuwde me al dat het recht niets kan met psychische problemen bij partners. En zou ik er aan willen toevoegen, de hulpverlening kan het ook niet. Ja, beoordelen of je kinderen wel veilig zijn. Maar helpen ho maar.
Je bent echt, echt, helemaal op jezelf aangewezen.”

En voor de buitenwacht wordt dat vertaald als

“Wil niet geholpen worden”
“Is erop uit dat niemand kan helpen”

Mijn god wat ben ik dankbaar voor jouw info AnneJ. Dit is waar ik dus tegenaan loop. Toen ik onlangs bij de POH was gaf die ook aan dat er maar een soort hulp op dit moment zinvol was voor mij. STEUN. Steun bij alles wat mij ten deel valt. Meer kunnen ze niet....

Neve4

Iets met

Offtopic

"(maak jezelf dan aub bekend bij forumbeheer dan weet ik wie er meeleest en of ik inderdaad onzorgvuldig ben geweest. Of is dit tweede nick bij OOL? Dan vind ik op z'n minst dat je niet erg netjes handelt)."

Dat is niet eerlijk. Jij hebt ook diverse nicks, ook over hetzelfde onderwerp. Iemand bepaalt dat hier nog altijd zelf.

Met wat je al uit de doeken hebt gedaan ben je erg herkenbaar. Voor sommige mensen is het een eenvoudig optelsommetje.
Je bent tot op alles te volgen , zoveel heb je al gedeeld.

Je bent op een forum niet veilig met dit soort verhalen.

Poehee

Never explain...

Iets met dat het geen nut heeft enzo.
Je hoeft je niet te verdedigen. Je hebt in het verleden keuzes gemaakt en daar was je met je volle verstand bij. Zou je leven er nu anders uitzien als je andere keuzes gemaakt had? Vast en zeker. Zou het beter zijn? Wie het weet mag het zeggen....

Achteraf kijk je een koe in z’n kont.

Waar het om gaat is de toekomst.
En wat jij kunt doen. Terug naar je oude woonplaats? Een baan (voor erbij) zoeken? Hulp zoeken?
Ik weet het niet. Ken die Jan hupeldepup (kan het even niet opzoeken) ook niet. Ik begrijp wel dat 100 euro voor jou veel geld is. Maar voor sommige anderen niet. Ik wil ook best mijn steentje bijdragen. Als het jou helpt!

Wat ik bedoel

Astrid wat ik bedoel is dat ik iemand persoonlijk ken van het forum. En dus ook prive spreek. Als diegene me hier op het forum zou aanspreken met een andere nick en zou zeggen dat zij veel herkent van mij dan jaagt diegen me doelbewust schrik asn zonder zich bekend te maken.

bijvoorbeeld die belastingvraag

Die zou ik dus in een nieuw draadje onder een andere nick stellen. Wellicht dat daar best goede adviezen over te geven zijn.

De kinderen.

"Wat mij het meeste helpt zijn zinnen en woorden die ik kan gebruiken als een van mijn kinderen weer staat te gillen en schreeuwen of hele gemene appjes sturen waarbij ik overal de schuld van krijg (en oei wat hoor ik hun vader hier in). Hoe reageer je dan? Vanuit je gevoel vlieg je direct in de verdediging, maar ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen als mijn kind tegen me staat te gillen op school dat ze nooit bij mij wil wonen en ik daarna een appje krijg dat ze zich kapot schaamt over hoe ik me nu gedraag en altijd gedragen heb. Ik denk dan alleen maar " waar heb je het in hemelsnaam over ". Maar dat is ook een van de kenmerken van ouderverstoting of oudervervreemding; kinderen halen de meest futiele en triviale feiten aan waarom de andere ouder niet deugt. Dat hebben ze zelf niet in de gaten."

Zolang je denkt:"waar heb je het in hemelsnaam over" kan je, denk ik, beter niets zeggen.

En:"kinderen halen de meest futiele en triviale feiten aan waarom de andere ouder niet deugt. Dat hebben ze zelf niet in de gaten."

Realiseren en erkennen dat je kind het zo voelt en ervaart is een mooi begin. Als je dat niet doet of kunt doe je exact hetzelfde als je omgeving waar jij steun bij zoekt. Ze reageren met:"waar heb je het in hemelsnaam over."
Oudervervreemding, jazeker, als je moeder je gevoelens niet erkent en kan kijken naar haar eigen aandeel heeft hulp van buitenaf geen zin.

Je wilde tips, ook voor op dat schoolplein, waar een intens verdrietig en wanhopig kind tegen je staat te schreeuwen. Jammer, je hoort je kind wel, maar je luistert niet.

AnneJ

'Ja, beoordelen of je kinderen wel veilig zijn. '

Dat zijn ze dus, blijkbaar, bij Doenja's ex.

'Wel een ex van vriend die moeilijk doet rondom kinderen en vakanties, maar niet per se bezig is met Doenja.'

De ex van haar vriend had toch Doenja's auto beschadigd?

En de belastingdienst.

Bezwaar indienen, als dat al is gebeurd en afgewezen dan kan je misschien een betalingsregeling treffen.
En een andere boekhouder gaan zoeken, dit kantoor heb je geen vertrouwen meer in toch?
Als er idd grove fouten zijn gemaakt door die ex-vennoot kan je hem aanklagen, maar dan moet je wel hele sterke argumenten hebben en bewijzen.

Doenja

'Het maakt dat DEZE weg, HIER, lastig wordt om tips te krijgen en om meer uitleg te geven zodat ik bruikbare tips krijg langzaam aan afgesloten raakt.'

Je hebt al diverse hulpverleners gehad, inclusief diagnoses (zoals PTSS) en therapie (emdr). Dat helpt allemaal niet, mogelijk omdat je geen onderscheid kunt maken tussen jouw genezing en het schuldig verklaren van je ex. Wat denk je dan nog aan tips en hulp te krijgen van leken op een forum voor ouders?

Nee Knurf

'Dat zijn ze dus, blijkbaar, bij Doenja's ex."

Instanties maken dit soort scheidingen vaak ernstiger omdat ze zich bewust of ingepalmd laten intimideren en manipuleren door de dysfunctionele ouder.

Men gaat uit van het principe dat waar twee vechten twee schuld hebben. Als er sprake is van een manipulerende vaak ubercharmante partner, dan is het voor de hulpverlening niet goed te doen. Ze laten zich inzuigen of zijn bang voor geweld van deze ouder en laten zich intimideren.

In deze situatie zijn kinderen helemaal niet veilig en toch kun je weinig voor ze doen, dan accepteren dat het zo is, ze steunen waar je kunt.

De beoordeling door jeugdbescherming van de veiligheid van kinderen is zeker in deze situaties een wassen neus.

Als min of meer 'normale' partner heb je dat repertoire niet aan overcharmant zijn, mensen inpalmen en manipuleren, omdat dat niet tot je doelstellingen behoort.
Terwijl deze mensen er kampioen in zijn. Als je het eenmaal weet dan ga je het herkennen.

Interssant artikel Doenja

Via dat artikel kwam ik weer op dit artikel. Het is een uittreksel uit het boek dat jij noemde.
https://www.theguardian.com/society/2019/jun/24/its-like-you-go-to-abuse-school-how-domestic-violence-always-follows-the-same-script?CMP=Share_iOSApp_Other

Ik heb twee vriendinnen die bij een narcistische partner zijn weggevlucht. Heel heftig. En daarbij gebeurde ook wat AnneJ beschrijft: hulpverlening ingeschakeld om te bemiddelen voor de kinderen, en bij beide wordt de hulpverleenster volledig ingepakt door de uiterst charmante vader, en wordt de moeder totaal niet meer gezien.

Het wordt dan puinruimen en proberen de stabiele factor te blijven. Heel moeilijk met een manipulerende ex die ook de kinderen indoctrineert.

The Guardian

https://www.blackincbooks.com.au/books/see-what-you-made-me-do

In het artikel van Mirreke ook een link naar een volgend artikel.

"See What You Made Me Do is a deep dive into the abuse so many women and children experience – abuse that is often reinforced by the justice system they trust to protect them."

Doenja

Het is niet makkelijk!
Je hoopt dat je kinderen langzaam zien dat hoe zij opgevoed zijn niet normaal is. Maar als je dan al het contact verloren hebt blijf je ze alsnog kwijt.
Ik wou dat ik iets voor je kon doen...

Ga er niet vanuit dat je ex verandert, je ex-schoonmoeder zal ook niet veranderen. Ze zullen leugens blijven verspreiden en scholen zullen dat geloven. Waar rook is is vuur, moeder zal wel niet voor niets haar kinderen zo weinig zien, enz.

Wat hulp betreft, ik sluit me aan bij AnneJ, je zult het zelf moeten doen. Er zijn geen hulpverleners die ook maar iets voor je op kunnen lossen, je zult zelf je trauma moeten verwerken. Wees blij dat je een lieve vriend hebt en hopelijk heb je nog vriendinnen waar je irl terecht kunt.

Langzaam

Vanuit mijn eigen ervaring gezegd, kan het volledige inzicht dat de jeugd niet normaal was, pas heel laat tot stand komen. Mijn eigen ervaring is ook dat je er anderen bij nodig kunt hebben die je jeugd en de ouders kennen. Ik heb de laatste 5 jaar eigenlijk pas goed ontdekt hoe abnormaal het bij ons was. Ik ben aardig op weg naar de 60, kun je nagaan. Natuurlijk wist ik al veel, maar toen was ik boven de 20. Onder de 20 had ik vooral een enorme hekel aan mijn vader opgebouwd. Eenmaal op eigen benen hoopte ik elke keer weer dat mijn bezoeken leuk zouden blijven, maar na 10 minuten vroeg ik me dan af waarom ik dat ook weer had gehoopt.

Wat ik in mijn geval wel heb meegemaakt, is dat ik als 20-plusser keuzes heb gemaakt, die tot dit jaar januari hebben geleid tot geen contact met mijn ouders. Mijn ouders zijn niet gescheiden, dus ze zaten allebei in dat 'pakket'. Als mijn moeder apart had gewoond, was het contact zeer waarschijnlijk nooit verbroken geweest of veel eerder weer hersteld. Dit jaar is het contact met mijn vader op de valreep weer hersteld en daarmee ook met mijn moeder. Daar ben ik ontzettend blij mee, maar ik zou het weer zo gedaan hebben.

Jongeren die nog niet volwassen zijn en nog dagelijks bij hun ouders wonen, zitten er nog te veel zelf middenin. Ik vind het knap als een kind in zo'n situatie zelf al duidelijk ziet hoe scheef alles is. Niets is onmogelijk natuurlijk, maar als ik mijn eigen ervaring erbij haal, kan het nodig zijn dat er eerst afstand is om echt goed te kunnen zien hoe apart een ouder is of allebei de ouders zijn.

hoe leg je nu contact?

Ik ben even kwijt hoe oud de kinderen zijn (ik geloof inmiddels wel oudere pubers toch?) maar heb je contact met ze via WhatsApp? Of hebben ze jou geblokkeerd?
Ik weet niet precies hoe het zit, dus misschien slaan mijn ideetjes nergens op, maar misschien ook wel.
-regelmatig een whatsappje sturen met iets leuks of liefs, iets wat je echt met dat kind hebt? Mijn zoon is bijv. dol op katten,dus als ik een grappig kattenplaatje of een quote zie, dan app ik hem dat. Mijn dochter heeft dat helemaal niet, maar vindt mooie foto's van natuur mooi, of als ik in de stad loop en een kledingstuk/itemzie waarvan ik denk dat ze het leuk vindt, dan maak ik er een foto van en stuur dat naar haar
-misschien kan je naar ieder kind een brief schrijven en hopen dat ze die lezen, niet eentje waarin je vader zwart maakt (maar ik neem aan dat je dat ook niet zou doen, dat komt nu toch niet aan) maar eentje waarin je aangeeft dat dingen anders gegaan zijn dan ze waarschijnlijk denken en dat je je kinderen mist en graag contact hebt, via brief, telefoon, app, of zo nu en dan eens samen lunchen bijvoorbeeld?
Dit ook regelmatig eens vragen, uitnodigingen sturen, kaartje sturen met een kleinigheidje.
Ik hoop dat dit soort dingen werken, misschien niet dit jaar, maar over een tijdje wel?

Maar misschien doe je dit allemaal al wel hoor, dan is mijn berichtje overbodig.
Vind het heel naar voor je, mijn broer zit in dezelfde situatie, heel, heel langzaam aan komt er een beetje beter contact. Maar dan een paar maanden later trekken de kinderen zich weer terug, alsof ze dan teruggefloten worden. Ze zijn inmiddels allemaal het huis uit, vanaf dat moment begon het ietjes beter te worden, maar het blijven ups en downs.

Veel sterkte.

aanvulling

Even een aanvulling, ik zie mijn kinderen dus wel gewoon hoor, maar toch stuur ik ze vaak een whatsappje met van die kleine grappige dingetjes, geen diepgaande vragen, gewoon iets om over te grinniken.
Ik bedoelde ermee dat het op die manier toch een vorm van contact is, maar dat het luchtig blijft.

Niet op een rijtje

Doenja "T is de zoveelste klap buiten mijn schuld. Boekhoudkantoor geeft dat ook toe, maar weigert mij financieel tegemoet te komen. "
Los van alle andere verwarring bevestigen precies dit soort zinnen bij het vermoeden dat je in een parallelle wereld leeft. Met regelmaat erg ver buiten de werkelijkheid.

Miriam, precies.. je vermoeden

Tenzij je diagnoses mag stellen, draagt je bijdrage niet bij aan het op een rijtje zetten van alles door en met Doenja. Schoenmaker hou je bij je leest.

Kaaskopje

Doenja heeft zelf al aangegeven dat ze een complexe vorm van PTSS heeft ...

Vreemd

Kaaskopje, iedereen stelt hier alle mogelijke diagnoses. Ik deed dat juist niet. Ik gebruik mijn eigen woorden, geen medische. Ik verwijs niet door naar wannabee dokters of dokters met een commercieel oogmerk.
Ik vul bovendien niks in bij wat Doenja zegt. Ik gebruik haar eigen woorden.

Miriam

Heeft ze zelf gezegd dat ze ver buiten de werkelijkheid leeft? Dat is niet hetzelfde als weten dat je ptss hebt. Juist die opmerking vind ik niet 'netjes'. Jij mag dat vinden, maar je hoeft niet altijd alles hardop te zeggen wat je denkt. In dit geval ken je haar ook te weinig om met dat vermoeden naar buiten te komen. Stel dat ik dagelijks een moeder met kind langs ons huis zou zien lopen en dan naar buiten ga met 'ik vermoed dat jij gescheiden bent!'. Dat zou toch ook raar zijn?

blijkbaar helpt dit delen jou Doenja

Kunnen degenen waar jij het meest steun aan hebt hier niet via Forumbeheer met jou in contact gebracht worden, zodat jullie een besloten groep kunnen vormen? Nu geef je de mensen die voor jou bedreigend zijn telkens weer nieuwe munitie. Doordat je op een open forum schrijft.

(Het helpt mij ook niet om jouw verhaal te geloven, maar dan kijk ik waarschijnlijk teveel naar mezelf, ik heb heel lang zo moeten schrijven dat wanneer ik herkent werd ik niets geschreven zou hebben waarmee ik in het nauw gebracht kon worden/ wat tegen mij gebruikt zou kunnen worden. Ik was daar wellicht te extreem in. In jouw situatie kan ik me gewoon niet voorstellen dat het veilig voelt om wat je hier deelt hier te delen.)

Delen helpt sowieso, vind ik

Vanuit mijn eigen ervaring. Daarom ben ik aangesloten bij een aantal facebookgroepen. Voor herkenning, erkenning en vanuit begrip je verhaal te mogen doen. En dan krijgt iedereen ook echt weleens een kritisch noot terug.