Zo veel verdriet.........

Ten eerste: Sterkte

Voor mij is het nu drie jaar geleden dat mijn ex aangaf niet meer met mij verder te willen. Bij ons gaat het officiële scheiden erg moeilijk.

Ik vind het goed dat je voorruit kijkt. Voor mij ging het proces met ups en downs. Ik heb nu een hele lieve vriend die zelf 3 kinderen heeft rond dezelfde leeftijd van mijn dochter.

Op dit moment huur ik een kamer bij mijn ouders en ben nog steeds volop zoekende naar een huurwoning. De meeste gemeenschappelijke vrienden die mijn ex en ik hadden, heb ik nog steeds. Ze hebben geen contact meer met mijn ex, daar heb ik trouwens niets mee te maken gehad. Bij mij is na de scheiding weer een vriendin in mijn leven gekomen die ik al 15 jaar niet had gezien.

Verder.... Ik was altijd al veel alleen, daar mijn ex-man 3 avonden per week aan het sporten was en ook vaak in de weekenden hele dagen met zijn sport bezig was. Ik vermaak mij prima alleen en juist het niet alleen zijn is wat ik mis nu ik bij mijn ouders woon.

Ik ben er ook achter gekomen dat ik handiger ben dan ik dacht. Ik kan met een hamer, boormachine, schuurmachine enzovoort omgaan, ik kan behangen en schilderen. Zelfs het leggen van een kliklaminaat vloertje gaat mij lukken. Ok, ik doe er veel langer over dan iemand met ervaring, maar door logisch nadenken en goed meten kom ik er wel. Wie weet ontdek jij ook verborgen talenten.

het gaat heel goed

ik ben 8,5 jaar geleden na een relatie van 17 jaar ingeruild, dochter was toen 11 maanden. Sociale leven is veel beter geworden kind floreert aldus de psychologe die hasr vorige maand heeft onderzocht. Velen die ons samen zien geloven niet dat wij gescheiden zijn. Zijn tweede leg noemt mij voor het gemak ook maar mama. We overleggen waar nodig, gunnen onze dochter het genieten van iedereen die ze lief heeft zijn samen op voor haar belangrijke momenten: sinterklaas, verjaardag etc. Omgangsregeling loopt goed, maar we wijken af indien nodig, nodig kan ook leuk zijn. Ze is laatst met haar stiefgrootouders op vakantie gegaan. Ook daar heb ik ern goed contact mee.

Heeft even tijd gekost en hulp van de bedrijfscounceler om deze status te bereiken.

Ik woon in een prima buurt, in een appartement dat ik nu te groot vind dat ik bijna afgelost heb. We reizen nog steeds veel, Afrika, Rusland, Sri Lanka, allemaal gedaan met dochter. Maar ik ga ook alleen op vakantie of met een vriendin. Ik werk deeltijd (met een goed salaris) dus ook genoeg tijd om leuke dingen te doen.

Het leven is goed zo.

Reactie

Dank voor jullie reacties.....

Ik vind het een achtbaan van emoties (Diede dank voor je compliment, maar ik vind het ook heel moeilijk allemaal)..

Wat me vooral ook zo zeer doet is de steeds terugkerende reactie van mijn moeder dat ik mezelf in de armoe stort (ja, het worden flinke stappen terug, dat besef ik..) maar ook dat ik de kinderen hiermee beschadig. En dat laatste doet me zo'n pijn. Ja, want als ik nu naar de kinderen kijk hebben ze heel veel verdriet, vind ik hartverscheurend. Maar zou ik de kids hier echt mee beschadigen ? Let wel: het gaat hier niet om kindjes van 3 jaar, maar pubers die heel goed de impact van dit alles snappen.

Het doet me zo zeer dat ze dat elke keer zegt, ik voel me al zo verdrietig en dit maakt me echt onzeker. De financien zullen ook wel een hard gelag worden, maar dat boeit me even niet zo. Ik wil dat de kinderen hier ongeschonden uitkomen. Hoop zo dat het gaat lukken...

liefs Anke

Alternatief?

Anke, weet je moeder dan misschien een alternatieve oplossing voor het probleem waar de jij nu wordt geconfronteerd?
Ja, je kinderen zullen hier onder lijden. Ook als pubers en misschien juist omdat ze het kunnen bevatten. Beschadigd raken? Dat is iets anders, denk ik. Het zal ze vormen, dat wel.
Heb je verder wel steun aan je moeder? Ik kan me voorstellen dat je anders even wat afstand neemt en je omringt met mensen die naar je willen luisteren en die je (ook praktisch) willen helpen.
Zijn die er? Al heb je weinig contact, echte vrienden vinden het prima als je de banden weer aanhaalt in pittige tijden.
Groeten, Maw.

waarom zegt je moeder dat?

Waarom zegt je moeder dat? Alsof je een keuze hebt.....ik zou dat wel met haar bespreken, zodat ze hopelijk voortaan positieve opmerkingen gaat maken die je een beetje opbeuren dan gepraat over eventuele narigheid. (en anders kan ze haar mond maar beter houden)
Wat mij erg hielp was heel praktisch zijn (tussen het huilen door) financieel overzicht maken, kijken waar wat te schappen valt ( heb toch 300 euro van de maandlasten af kunnen halen) en daar een beetje duidelijkheid in krijgen.
Wat me ook hielp was op momenten dat ik het wel weer een beetje zag zitten een stukje 'peptalk' te gaan zitten schrijven naar mezelf. Dat sloeg ik dan op op de computer en als ik me down voelde kon ik dat er bij pakken en even gaan lezen, dit hielp soms wel ! En gewoon praten met je vrienden en vriendinnen, uithuilen, mopperen en toch ook weer lachen...kijk naar wat je wel hebt, probeer ik dan maar. (9 maanden geleden plots in de steek gelaten door man, die een ander had, na een (wat ik dacht ) goed huwelijk van 20 jaar)

dat heeft

mijn moeder ook gezegd. Je maakt je kinderen kapot, je hebt alles wat je wilt, je stort jezelf in de financiele problemen, het gaat niet alleen om jou.
Dat was pure paniek bij haar, dat was de grote zorg om haar kind en kleinkinderen, alleen kwam het weer eens heel anders haar mond uit. Daarom denk ik dat allemaal waar is: ze moest het kwijt, mijn moeder heeft soms wat moeite zich tactvol te beheersen, en probeert het te voorkomen en heeft zorg om je.

Niet elk kind raakt getraumatiseerd of beschadigd door een scheiding. Elke belevenis vormt je, ook deze zal invloed hebben, maar dat is niet anders als bij andere gebeurtenissen die je je kinderen graag wilt besparen maar niet kunt besparen.

Dank..

Hoi

Dank voor de reacties..

Mijn moeder heeft er nog steeds heel veel moeite mee en dat zal ook zeker nog heel lang duren voor ze het heeft aanvaardt (als ze het al aanvaardt)..
De relatie tussen haar en mij is even iets bekoeld..
Ik vind het erg voor haar, maar heb even genoeg aan mezelf en het verdriet van onze kinderen..

Tegenvaller is dat ons huis waarschijnlijk te duur is voor ons allebei en zoals het nu lijkt in de verkoop zal moeten.

Gadver, had zo gehoopt dat man hier kon blijven wonen. Is ook echt de thuisbasis van onze kinderen die al vanaf hun geboorte hier wonen.

En hoe vlot wordt het verkocht ? Voor een goeie prijs of niet ? Restschuld ? We waren er allebei down van, dus wederom een onzekere tijd op dat vlak..... Van de week horen we er meer over, duim duim...

Vreselijk spannend...

liefs Anke

Tips gevraagd..

Toch wat tips gevraagd mbt mijn moeder (ik heb er echt last van).

Na de eerste verbijsterde reacties reageert iedereen toch lief en begripvol. Ik heb gelukkig een hoop lieve mensen om me heen die me steunen etc.. Maar mijn moeder dus niet.

Ze kwam naar de verjaardag van mijn dochter, maar wilde niet blijven eten. Hele middag zat ze in de kamer te zwijgen met een bedrukt gezicht, het viel de overige gasten ook op dat ze niet te spreken was. Naderhand hoorde ik van mijn zus dat ze zich bij haar beklaagde omdat ik haar op de verjaardag zo weinig aandacht gaf. Ik kookte van binnen. Probeerde juist zo normaal mogelijk te doen vanwege de kinderen, alhoewel ik meteen al merkte dat mijn moeder niet in haar hum was. Hoe ga ik hier nou mee om ?

Heb al een gesprek met haar gevoerd, maar was geen succes. Ze huilde steeds en bleef maar benadrukken hoe erg ze het vindt etc.... Ik wil haar steun en niet steeds dat gejammer over haar zelf. Merk dat ik haar nu een beetje mijd. Van haar kant ook radio-stilte terwijl ze normaal vaak belt e/o mailt. Doet me zeer dat ze me zo "laat vallen" (mijn gevoel) terwijl ik haar steun goed kan gebruiken. En ook vervelend dat ik later van zuslief hoor dat ze ietwat gepikeerd was over te weinig aandacht (slaat nergens op). Volgens mijn zus moet ik gewoon steeds contact blijven zoeken en zo normaal mogelijk blijven doen, ik weet het eigenlijk niet. Heb er op deze manier geen zin in (heb het al moeilijk genoeg met mezelf en de naderende scheiding), maar tegelijkertijd doet de houding van m'n moeder me ook zeer. Wat is wijsheid in deze ?

liefs Anke

Kan het zijn

dat je moeder een beetje depressief is en dat het allemaal eigenlijk niets met jou te maken heeft? Wellicht met haar eigen gevoel van falen: zij wil dat haar kinderen graag goed terecht komen en daar hort een scheiding niet bij.
Ik denk dat je zus gelijk heeft: blijf gewoon doen wat je normaal gesproken zou doen, gewoon kontakt houden zoals je dat normaal ook zou doen. Als je graag hebt dat ze je belt en ze belt niet, bel haar dan.
Deze reactie van je zou ik achterwege laten: 'Heb er op deze manier geen zin in (heb het al moeilijk genoeg met mezelf en de naderende scheiding),' 'Geen zin hebben in' is wel erg mager als het gaat om kontakten met je moeder. Bovendien heb je weinig oog voor wat het voor haar kan betekenen: niet alleen mensen die scheiden lijden daaronder, ook de omgeving, kinderen, maar ook ouders, broers en zussen, vrienden, het raakt iedereen. En iedereen reageert daar op een eigen manier op. Je moeder misschien wat heftig. Maar het is ook niet haar keuze, zij kan er niets aan doen.
Bovendien verwacht je steun van je moeder, maar je bent een volwassen vrouw. Ja, het zou fijn zijn als je moeder je steunde, maar in jouw situatie heeft je moeder het er blijkbaar erg moeilijk mee en laat dat op een vervelende manier merken.
Heel erg misschien lukt het nog om kontakt met haar te krijgen over de onderliggende boodschap, dus niet over de manier waarop ze hem verpakt: heb je het er moeilijk mee? Daar kan van alles onder zitten. Maar als iets als een depressie meespeelt dan zal dat weinig uithalen en is 'gewoon kontakt houden' zonder al te veel verwachtingen het maximaal haalbare.

Tsjor

Toch weer in gesprek

Ik zit net als jij er midden in. Ik snap heel erg goed dat je graag steun en begrip van je moeder wilt. Mijn moeder is behoorlijk op leeftijd en heeft genoeg sores maar ze is er nu wel op haar manier voor mij en dat is toch heel erg fijn. Wellicht helpt het als je haar een stuk tegemoet komt. Dus ook aandacht geeft aan haar verdriet en daarbij uitlegt dat jullie in feite hetzelfde verdriet hebben. Ik zou ook echt uitspreken naar haar dat je heel graag haar steun wilt en uitspreken dat je hulp nodig hebt. Misschien kun je haar zelfs iets heel concreets vragen zodat ze ook echt iets voor jou of je kinderen kan doen. Heel veel sterkte en hou vol.