Zo veel verdriet.........

Anke

Zoveel verdriet, inderdaad. En op en neer gaan tussen enerzijds een realistische blik (als de liefde over is, dan kan het niet meer) en anderzijds het intense verdriet om een toekomst die niet zal zijn wat je ervan had gedacht (met hem wilde ik oud worden).
Als de scheiding door gaat zal je leven inderdaad heel anders worden dan wat je gewend bent. Dat zal zeker pijn doen. Maar er zullen ook nieuwe dingen komen, die misschien niet zijn wat je was gewend, maar waarmee je wel een ander leven kunt opbouwen. Het wordt tijd om, na al die jaren zorgen voor man en kinderen, nu aan je eigen toekomst te gaan werken. Dat gaat niet in een keer en dat hoeft ook niet. Je mag nu verdrietig zijn en alles nog moeten verwerken. Maar er komt een dag dat je vooruit kunt kijken.
Mijn ex-man had indertijd een Limburgse spreuk op zijn t-shirt staan die zei: het is beter om iets te verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad. Dat is waar, maar het maakt de pijn van het verlies niet minder.

Veel sterkte.

Tsjor

ot: Tsjor

Die spreuk ken ik niet.
Zou je hem willen delen?

Anke

Wat kan ik zeggen? Ik denk dat Tsjor gelijk heeft.
Maar ik denk dat ik je gevoel ook wel begrijp. Mijn man en ik zijn ook al vanaf de middelbare school bij elkaar. Zijn aanwezigheid in mijn leven voelt voor mij zo vanzelfsprekend dat ik me echt geen leven zonder hem kan voorstellen. Toch is dat ook een grote valkuil.

Ik zou, ondanks de aanstaande therapie, wel open zijn over de situatie. Bovenalles heb je nu vooral steun nodig.

tekst

soms is et baeter get sjoeëns te verleeze, baeter verleeze dan des se et noeëts hes gehad. (Midden-Limburgse versie)

Rowwen Heze in het lief Heilige Antonius. Zie de tekst: http://songteksten.net/lyric/309/8980/rowwen-heze/heilige-anthonius.html

De heilige Antonius is de heilige die aangeroepen werd als iemand iets kwijt was. Mijn tante had een beeldje van H. Antonius en als ze iets kwijt was draaide ze dat om. Hij moest dan met zijn rug naar de kamer staan tot het verlorene weer gevonden was.

Tsjor

Mooie tekst

Nee Anthonius kan ook niet alles oplossen....

herkenning

Ik herken je verdriet en pijn. Wij zijn na 25 jaar uit elkaar gegaan. Mijn scheiding was heftig en erg emotioneel.

Ik denk dat je niet te veel van de relatietherapie moet verwachten, iig niet meer dat het goed komt tussen jullie. Misschien wel dat jullie goed uit elkaar kunnen gaan.

De eerste keren dat ik de kinderen wegbracht heb ik thuis eerst een uur op de bank gehuild, daarna er toch weer wat van gemaakt. Bij mij werkte het om me aan te sluiten bij ouder alleen, uitjes met en zonder kinderen, lotgenotencontact en vooral weer leren genieten ook zonder de kinderen. Ook weer leren zien dat ik ook weer kon dromen en leuke dingen kon doen.

Heel veel sterkte, neem de tijd om te rouwen en dikke knuff

Tigerfeet

Herkenning

Hier in eerste instantie een zelfde verhaal. 2 maand later bleek dat man een vriendin had en verliefd was. Tussen ons was het ook al langere tijd ingewikkeld. Die verliefdheid maakte hem duidelijk dat hij niet meer met mij verder wilde. Hij zag wat hij miste. Dat ik hetzelfde miste was een openbaring voor hem.
Ook wij gingen in therapie. Dit was het begin van een moeilijk en pijnlijk proces maar ook heel mooi; we kwamen uiteindelijk heel dicht bij elkaar en hebben het goed nu samen.

Ik zou man vragen om openheid. Vragen om eerlijk te antwoorden als jij hem vraagt of hij een ander heeft / verliefd is.
Bij je beginposting dacht ik direct; hij heeft vast een ander. (maar misschien projecteer ik nu teveel)

Probeer dicht bij jezelf te blijven. Hoe heeft hij het voor ogen? wat betekent dit voor de kinderen? Is er echt niets meer tussen jullie? Kan het zijn dat hij nu erg rigoureus reageert? Hoe komt dat?
Hier zou ik met hem bij stil willen staan. Daarbij eerlijk naar jezelf kijken; wat mis jij? Hoe had jij het graag gezien? Wat had je graag -ook uit liefde voor hem- anders gedaan?

Heel misschien zit de vork wel anders in de steel dan het nu lijkt. En misschien is het inderdaad een gelopen race. Hartstikke de moeite waard om dit uit te zoeken. Als ouders ben je -mijns inziens- hiertoe verplicht.

Zet 'm op. Hoe het ook loopt; het doet je verdriet, je wereld staat op z'n kop. Emn heel uiteindelijk ga je hier sterker uitkomen. Heb je nu nog geen moer aan.

Tsjor ot en Anke

Eén van mijn meest favoriete nummers van deze groep. Die Jack Poels zegt soms van die mooie dingen...

Anke, heel veel sterkte! xxx

Nog een toevoeging

Als jij nu nog het gevoel hebt dat je van hem houdt, dan hoef je dat niet te verlaten. Je kunt ook scheiden in de wetenschap dat het beter is om iemand waar je van houdt los te laten en zelf verder te gaan. Je hoeft het niet om te zetten in haat, of de negatieve kanten van iemand te benadrukken. Het kan wel: weten dat je van iemand houdt en toch de pijnlijke scheiding in gaan. Je blijft dan dichter bij je eigen gevoel. Het kan zijn dat straks omstanders je min of meer dwingen om negatief over hem te zijn, maar als je dat niet nodig hebt moet je er niet aan mee doen.

Veel sterkte,

Tsjor

Wat Stip zegt...

Was ook mijn eerste idee. Wees niet verbaasd als er straks ineens een 'leuke vrouw met wie hij zo goed kan praten' om de hoek komt kijken.

Jeetje wat een herkenning

Ik heb mijn ex leren kennen toen wij 10 waren. Toen wij 20 waren zijn wij getrouwd. Na 17 jaar huwelijk was hij er klaar mee, hij hield niet meer van mij. Nog geen twee maanden later bleek hij al bijna een jaar een vriendin te hebben (dat was een gezamenlijke vriendin).

Ik begrijp hoe jij je voelt. Voor mij heeft het geholpen om de dingen los te trekken van elkaar. Ik heb mezelf ruimte gegeven om te rouwen om een toekomst die ik voor ogen was, die kapot gemaakt is.

Het was in het begin verschrikkelijk, mijn kind wegbrengen en hem weer zien. Ik kon mijn gevoel van liefde nog niet loslaten. Nog steeds is er een deel in mij die van hem houdt. Ik weet dat het niet meer terugkomt en ik heb nu een hele lieve vriend die mij veel beter behandeld dan mijn ex ooit heeft gedaan, maar toch. Dit 27 jaar is een deel van mij en ik ben bang dat ik nooit klaar zal zijn met het rouwen daarom

Kogel door de kerk....

Hallo

De kogel is door de kerk. Al bij de eerste sessie van de relatietherapie zei man dat hij echt niet meer met me verder wilde. Wilde ook niet meer aan een eventuele doorstart werken.
Ik hield er al steeds rekening mee, was verbazingwekkend kalm.

En dat ben ik gek genoeg nog. Nee, dit was niet mijn keus, ik had het huwelijk willen redden, maar waar kan je nu nog voor vechten als de een duidelijk aangeeft niet meer te willen ?

Het doet pijn, het is allesbehalve leuk, maar we gaan dus echt scheiden en dat willen we voor de kinderen op de meest goede manier doen. Er moet nog ontzettend veel geregeld en uitgezocht worden, maar we proberen harmonieus uit elkaar te gaan. Ik geef toe; ik vind het doodeng allemaal. Zie enorm tegen straks op en hoe het leven er dan uit gaat zien. De kinderen zijn nog steeds kalm, wat gaat er allemaal in hun koppies om ? Pijnlijk.......

liefs Anke

Ja verdriet

Heel verdrietig om die droom van samen los te moeten laten. Ik wens je veel sterkte voor de komende tijd waarin van alles geregeld moet worden. En ik wens voor je dat je er sterker uitkomt. Zorg goed voor jezelf.

Anke

Niet om doem te denken, er gaat een hoop veranderen en er zal het nodige over je heen komen. Probeer mbt je as ex en alles wat er te regelen valt, je emoties niet teveel te laten meespelen in je beslissingen. Probeer zakelijk te zijn en het belang van je kinderen voorop te houden. Huil vloek tier wees onredelijk bij vrienden of post je verhaal hier om het kwijt te kunnen( ik schreef meestal in de kop al: ff van me af schrijven) het hielp me.

Toen ik in alle hectiek het zonder kinderen ook leuk kon hebben als alleenstaand verbaasde me dat echt wel de eerste keer. Het is anders, maar kan ook leuk zijn, ookal kan je je dat nu nog niet voorstellen

Sterkte
Tigerfeet

Anke

Veel sterkte voor de komende tijd. Het zal een hectische tijd worden, met veel vragen en onzekerheden. Toch een paar tips:

Je schreef dat je heel kalm en rustig was. Houd dat vast en ga naar dat gevoel terug als je straks midden in alle perikelen zit: het is zoals het is en het wordt niet anders. Tigerfeet schreef al terecht, dat je voor alle emoties van verdriet een ander plekje moet zoeken: 's avonds, op dagend at je alleen bent, bij vrienden, maar niet in het echtscheidingsproces zelf. Het echtscheidingsproces zelf is het afsluiten van een periode en ervoor zorg dragen dat beiden een nieuwe start kunnen maken. Het is geen afrekening, maar het begin van een andere toekomst.

Je kinderen reageren ook kalm. Je kunt je duizend vragen stellen over hoe zij zich voelen en je kunt de allerellendigste gevoelens daarbij bedenken, maar daarmee maak je het voor jezelf alleen maar zwaarder. Terwijl jullie beiden er moeten zijn als de kinderen straks vragen of verdriet hebben. Kinderen zullen ook de voordelen ontdekken en die gaan benutten. en ze zullen in hun omgeving andere kinderen tegenkomen die eenzelfde proces hebben doorgemaakt. Zorg dat ze trots kunnen zijn op de wijze waarop jullie het proces doorlopen.

Je hoeft je man niet te haten in een echtscheidingsproces. Het kan zijn dat er pijnlijke beslissingen komen, nare kanten van iemand, of van jezelf, een echtscheidingsproces haalt meestal niet het beste naar boven in mensen. Het is een pijnlijk proces, ook voor je man denk ik, al kan het best zijn dat hij de pijnlijkste fase al achter de rug heeft, omdat hij hier al langer mee heeft rondgelopen. Ook de duiveltjes die gaan over 'zie je wel hij heeft al lang een nieuwe vriendin' moet je maar laten voor wat ze zijn. Het kan best zijn dat hij een nieuwe liefde heeft gevonden, maar dat kon alleen maar als er in jullie relatie al iets aan de hand was, waardoor het niet meer goed liep. Het is dan een signaal, geen oorzaak. Had hij daarom eerder moeten praten? Ja, natuurlijk. Maar soms beseffen mensen pas dat hun relatie niet meer is waar ze voor willen gaan als ze een nieuwe liefde ontdekken. soms willen ze hun partner niet kwetsen, houden daarom zo lang mogelijk de mond, in de hoop dat het allemaal vanzelf over zal gaan. Het pijnlijke is, dat jullie relatie niet voor eeuwig stand heeft kunnen houden. Aan de andere kant denk ik, dat jij altijd de belangrijkste vrouw uit zijn leven zult blijven: met jou heeft hij een gezin gesticht en die belangrijke levensfase van volwassen worden en ouder worden doorlopen. Nu komt er voor jullie beiden een nieuwe levensfase aan. Moeilijk, omdat je nog niet weet hoe dat wordt. Ook moeilijk, omdat het misschien nooit zo mooi kan worden al wat je had gedroomd. Maar anderzijds biedt het ook weer vele nieuwe moeilijkheden en ervaringen.

Wees zakelijk en radikaal. Met dat laatste bedoel ik: ga niet verwachten dat je man ervoor zal zorgen dat na de scheiding jouw leventje zoals het nu is op dezelfde voet door kan gaan. Dan blijf je afhankelijk van hem en boos als er toch iets gaat veranderen. Het wordt anders, laat het dan ook maar anders worden, maar wel zodanig dat je weer een eigen leven kunt opbouwen.

Er komen pijnlijke beslissingen:
- wonen, kan iemand in het huis blijven of niet, waar gaat de ander wonen of waar gaan jullie beiden wonen; zorg dat je een woonruimte krijgt die je zelf ook kunt betalen;
- de kinderen en de zorg voor de kinderen; dat hangt deels ook af van de woonsituatie en andere praktische problemen; kies daarin wat het meest praktische is;
- de huisraad: laat degene die het huis al eerste verlaat kiezen wat hij/zij mee wil nemen en kijk of er dan nog iets verrekent moet worden;
- alimenatie: laat het gewoon uitrekenen volgens de trema-normen, en baseer het niet op mogelijke behoeftes;
- het ouderschapsplan: probeer dat vooral zo globaal mogelijk te houden, waarbij je definieert wie op welk terrein iets bepaalt; en zoveel mogelijk ruimte laat voor flexibiliteit, want het leven gaat door, je kinderen worden groter, dus over drie jaar zal alles weer anders zijn. Laat de basis zijn dat je elkaar als ouder vertrouwt en niet dat je alles wil vastleggen, omdat je elkaar niet vertrouwt.

Als het leven was gegaan zoals je dat verwacht en gehoopt had, dan kende je dat leven eigenlijk al. Nu zal het anders gaan. Vervelend misschien, maar ook wel weer spannend en uitdagend. Wie weet wat het leven nog in petto heeft voor jou.

Tsjor

duidelijk

Dat is snel duidelijk. Een voldongen feit. M n maag draait zich echt om als ik daaraan denk. Fijn dat je nu zo kalm bent. Het helpt je vast om deze dagen door te komen. Wat er ook komen gaat; ik wens je rust en wijsheid toe.
Jouw leven gaat verder - niet zoals je gehoopt had. Ik hoop dat je uiteindelijk liefdevol terug kunt kijken op je leven met hem en de uitdaging kunt gaan zien in het leven dat jou te wachten staat.
Het lijkt mij niet makkelijk. Het alternatief; bij elkaar blijven en er wat van maken samen was ook niet makkelijk geweest. Beide processen dragen bij in je ontwikkeling. Zit je nu misschien niet op te wachten. Maar je zult versteld staan van je zelf!

Reactie...

Dank voor alle reakties, doet me goed...

Het is nu vooral een heel pijnlijk en pril proces waarbij heel veel uitgezocht zal moeten worden...

Voor de ervaringsdeskundigen;

hoe hield je goed contact met je kids ? De kids zijn flink van slag en reageren anders dan normaal. Begrijpelijk, hun wereld staat ook op de kop en er gaat nog zoveel veranderen.

Voor mij staat voorop dat ik met de kids goed contact houd... Is dat bij jullie gelukt ? Nog tips voor mij ?

Man kan misschien in ons huis blijven wonen, de kids vinden dat een heerlijke plek (wonen hier al vanaf de geboorte). Ik calculeer in dat mijn nieuwe woning misschien minder "thuis" zal voelen als de huidige woning. En dat is een pijnlijke gedachte...

liefs Anke

Aandacht

Het zit niet in de hoeveelheid tijd of geld. Voor de kinderen is vooral aandacht belangrijk. Het lijkt mij voor jou bijzondere pijnlijk om te ervaren dat je man en kinderen straks in jullie huis verder gaan, terwijl jij ergens helemaal opnieuw moet beginnen. Kinderen zullen kijken hoe je dat doet en daarvan leren. Voor hen is dat belangrijk: hoe ga je ermee om als je leven plotseling op de kop staat, hoe steek je energie in je nieuwe leven en hoe bouw je dat op.

Ondertussen is aandacht voor hen belangrijk. Dat zit hem vooral in kleine dingen. En openheid: al naar gelang ze vragen hebben mogen ze die stellen, waarbij je voor jezelf wel grenzen mag stellen: niet alles is voor de kinderen, sommige dingen zijn voor jou alleen. Het hangt erg af van de aard van het kind en de leeftijd hoe je dingen aanpakt. Ondertussen moet je niet vergeten om ook nog gewoon op te voeden. Dus als iets irritant is moet je daar gewoon iets van zeggen. De opvoeding gaat door, dat geeft de kinderen ook houvast. Sommige vragen of problemen die ze hebben kunnen direkt worden opgelost, maar andere problemen of vragen die kosten gewoon wat meer tijd. Als later, na geruime tijd, blijkt dat een van de kinderen toch ergens mee blijft zitten kun je altijd nog hulp inschakelen, maar ik zou dat zeker niet te snel doen. Kinderen worden er niet gelukkig van als iedereen hen plotseling als zielig of problematisch gaat beschouwen.
Gun jezelf de kans om je leven op de rit te krijgen, blijf ondertussen gewoon ouder en heb vertrouwen in de tijd.

Tsjor

Nadruk

Ik heb zelf in die tijd tegenover de kinderen vooral benadrukt, dat er twee mensen zijn die veel van hen houden en dat ze dus twee plaatsen krijgen waar iemand is die veel van hen houdt. Het is dus een verdubbeling en geen halvering. Later hebben ze daar ook volop de voordelen van benut.

Tsjor

Vooral

heel duidelijk aangeven aan kinderen dat de schuld niet bij hen ligt.

Verder geef eerlijke, duidelijke antwoorden aan de kinderen, wel aangepast aan het kind natuurlijk. Als je iets (nog) niet weet, dan kun je dat gewoon zeggen. Vul niet iets in voor je partner. Als je kinderen vragen waarom papa iets doet of niet doet, laat ze dat aan papa vragen.

Ik ben altijd heel eerlijk en duidelijk geweest naar mijn kind. Dat was ik ook toen ik nog getrouwd was en nu tijdens de scheiding ben ik dat ook. Ik ben dat trouwens met alle kinderen. Ik merk dat duidelijkheid heel belangrijk.

Je mag best laten blijken dat je verdrietig bent en ook waarom je verdrietig bent. Maak een duidelijk verschil tussen de liefde die er was tussen jou en je man en tussen jou/jullie en de kinderen. Het is voor kinderen vaak heel bedreigend om erachter te komen dat liefde gewoon 'op' kan zijn. Door verschil te maken tussen de liefde tussen partner en tussen ouders en kinderen wordt het minder eng, liefde tussen ouder en kind kan immers niet worden verbroken. Dat is een onlosmakelijke band.

Mijn dochter is nu 13 en al 3 jaar getuigen van een ellendige scheiding. Ondanks dat is er contact met beide ouders en heeft ze i.i.g. bij mij niet het gevoel te moeten kiezen. De band die ik met haar heb is alleen maar hechter geworden. Natuurlijk mis ik haar enorm als zij bij haar vader is, maar ik zal haar dat nooit zeggen in de tijd dat ze daar is.

De valkuilen (volgens de professionals) bij een scheiding zijn:
- zeggen tegen je kinderen dat je ze mist terwijl ze bij de andere ouder zijn
- elk detail vragen als ze net terugkomen van de andere ouder
- kinderen laten fungeren als postbode

Verder als laatste tip voor de kinderen. Laat het los als de kinderen bij je man zijn. Probeer je niet te bemoeien met hoe hij de zaken met kinderen regelt. Natuurlijk kunnen over bijvoorbeeld bedtijd praten, maar houdt het gesprek daarin wel open. Hij zal zijn weg moeten vinden met de kinderen, net als dat jij dat moet.

Dan van een hele andere orde. Maak nu al met je partner afspraken over bijvoorbeeld geld. Jullie wonen nog bij elkaar neem ik aan, maar als jij het huis uitgaat, dan zullen er dingen aangeschaft moeten worden. Maak daar afspraken over, bijvoorbeeld dat er niets gekocht wordt buiten de anders zijn medeweten enzovoort.

Heel veel sterkte!

afspraken

@ paddington, u schrijft: Dan van een hele andere orde. Maak nu al met je partner afspraken over bijvoorbeeld geld. Jullie wonen nog bij elkaar neem ik aan, maar als jij het huis uitgaat, dan zullen er dingen aangeschaft moeten worden. Maak daar afspraken over, bijvoorbeeld dat er niets gekocht wordt buiten de anders zijn medeweten enzovoort

Wat voor afspraken bedoel je dan, want ik heb hetzelfde probleem, ik ben het huis uitgegaan, heb ook alles weer moeten kopen, sommige nieuw andere zaken 2e hands, en in tussentijd verkoopt mijn vrouw kasten en andere zaken zonder toestemming terwijl alles nog van samen is, er is nog niks getekend, terwijl ik die verkochte zaken wellicht had kunnen gebruiken!

@thuiszitter

Als het mogelijk is kunnen er direct afspraken worden gemaakt door bijvoorbeeld heel goed op te schrijven wie wat heeft gekocht (wat niet nodig is voor het 'normale' huishouden, zoals eten).

Alles moet worden verdeeld en zolang de scheiding niet officieel is aangevraagd bij de rechter, is ook alles nog van beide indien jullie in gemeenschap van goederen zijn getrouwd. Het inkomen van beide, is dan ook van beide. Spullen moeten worden verdeeld en als er een overbedeling voor één van beide partijen is, dan zal de partij die de meeste waarde aan spullen krijgt de andere partij daar een vergoeding voor moeten betalen.
In jouw geval hoop ik dat je foto's, bonnetjes of andere bewijzen hebt van de spullen die jouw (binnenkort) ex heeft verkocht. Jij hebt immers recht op de helft van de opbrengst.

Hoe ging het verder ??

Update:

we zijn nog steeds in de "uitzoekfase" wat betreft financiën en werk, maar ik probeer alvast vooruit te kijken.

Ik sta nu ingeschreven voor een huurwoning, maar dat gaat moeilijk worden gezien het geringe aanbod. Iets simpels kopen zou misschien ook nog kunnen, maar dan moet ik genoegen nemen met de mindere wijken van deze stad.

Ben vooral benieuwd naar de gescheidenen onder jullie hoe het jullie verder is vergaan....

- hoe ging het met jullie kinderen ? Hebben zij de scheiding goed verwerkt ???
- Ben je toch weer op een redelijke plek gaan wonen ?
- Hoe red je je financieel, emotioneel en praktisch gezien ? Hebben jullie je sociale leven weer een beetje op kunnen bouwen ???

Een aantal manco's erken ik al: heb twee linkerhanden omdat manlief alle klussen deed en ik heb amper een sociaal leven omdat ik het gezinsleven altijd heerlijk heb gevonden. Thuis kroelen met kids en man vond ik relaxt, te weinig geinvesteerd in vrienden/vriendinnen... Vind ik dus ook een enge gedachte, de eenzaamheid die me staat te wachten...

Toch wil ik ook positief vooruit kijken, maar wat ervaringsverhalen zijn meer dan welkom ! liefs Anke

Hoi,
Wij zijn nu een jaar gescheiden.
Aan het begin was hij er voor mijn dochter als ik aan werk was en andersom.
Sinds sept delen wij co ouderschap en dan week op week af.
Ik moet zeggen dat mijn dochter het heel goed doet. En vrolijk is als ze maar d'r vader Gaat met vriendin of bij mij is. Maar ik blijf het erg moeilijk vinden het idee dat mijn dochter grotendeels toch bij zijn vriendin is omdat hij fulltime werkt. Mijn dochter zit al op school en hij is elke ma vrij en zondag vrij. En de zaterdag bevind hij pas 2 uur... Dus dat scheelt wel.

Ik heb sinds ons huis verkocht is een huur appartement met twee slaapkamers.
En financieel red ik het net allemaal. Sinds ik kindergebondenbudget heb heb ik wat meer ruimte.
Ook om kleding te kopen etc.... Want dat Gaat gewoon door.
Maar sparen kan bijna niet.
Via alleenstaande ouders ben ik een ontzettend leuke man tegen gekomen 3 maanden nadat we uit elkaar waten en dat was gelijk goed. We zijn nog steeds happy en klikt echt zon ontzettend goed. Hij heeft ook een kindje uit zijn eerdere relatie en onze kinderen gaan heel leuk en gezellig met elkaar om.
Leeg zal het aan begin zeker zijn wat ga je doen waar ga je heen...
Maar daar kom je wel uit, het word steeds makkelijker om wat te gaan doen alleen of ff met een collega.

Sterkte ik weet hoe je je voelt

Dappere dodo

Anke, ik heb geen ervaring en kan je vast niet helpen. Wil alleen maar zeggen dat ik je een dappere dodo vind. Zo kort nadat je gehoord hebt dat jullie huwelijk over is je schouders eronder zetten en vooruit kijken. Knap!
Ook al vliegt het je vast ook aan, ik heb bewondering voor het feit dat je je leven in eigen hand neemt.