wie kan helpen bij reactie op concept advies van de RvdK?

niet

je kinderen reageren daar niet op want die horen al niet eens te weten wat je allemaal met hun moeder communiceert. Dat is binnen een huwelijk ook zo en nu helemaal.

Ik zeg gewoon tegen mijn dochter dat dat haar niets aangaat wat ik met haar vader bespreek en dat ze het resultaat wel merkt.

Dat er verschillen en zelfs grote verschillen tussen de twee woonplekken zijn kunnen kinderen prima handelen. Mits het duidelijk voor ze is en je zelf duidelijk aangeeft, dit is hier, en dat is daar.
Hier gaat dochter van 10 in het weekend naar bed als zij daar zin in heeft (= laat) tenzij er gesport moet worden de volgende dag. Bij haar vader is het een half uurtje later dan door de weeks dus om kwart over 8. Is geen gezeur over want we zeggen beiden: dit is ons huis met onze regels en daar voeg je je naar.

Informeren doe je alleen over heel belangrijke zaken: gebroken ledematen, ziekenhuisbezoek in jouw tijd, paspoort zoek, ingelaste studiedagen in de ander zijn tijd, dingen die mee moeten naar school vanaf de andere ouder. Dat soort dingen.

Niet over of ze wel of geen friet hebben gehad die week, dat ze verkouden waren, waar je allemaal geweest bent met ze. Is leuk als het contact goed is maar niet bij jullie.

aanvulling

als je je kinderen maar vrij laat om te vertellen over wat ze bij hun moeder beleefd hebben en niet gaat door vragen over nieuwe namen die je hoort, wat ze gegeten hebben etc. Laat hun vertellen en hoor ze niet uit.

Gebruik dat wat je hoort ook niet in de strijd tegen hun moeder.

Want dan hebben ze er wel last van dat jullie niet zo goed communiceren.

Eddeped

Het zijn niet alleen de vaders die dit meemaken en machteloos staan. Als moeder moest ik ook mijn kind naar een man laten gaan die in toenemende mate afgleed en zijn kinderen daarin meesleurde. Niemand wilde het geloven. Of de handen er aan branden.
Ze zeggen wel eens dat moeders de macht hebben. Nou, niet dus. Degene die zijn/haar desastreuze gedrag en kronkels het best kan verbergen heeft de macht. Geslacht maakt niks uit.

Ik weet ook wat zo'n zieke relatie en "nahuwelijk" met je doet. En hoe graag je gehoord wil worden, bevestiging wil omdat je het nooit goed hebt kunnen doen en geleerd hebt te twijfelen aan je eigen oordeel. En dan begin je steeds duidelijker te zien hóe ziek jouw relatie eigenlijk was. En hoe de kinderen er onder lijden.

Dat moet je kwijt. Je moet bevestiging: ik heb toch gelijk? Omdat je altijd werd verteld dat jij degene was die fout was, niet spoorde, vul maar in.
Maar mijn ervaring is dat dat averechts werkt, al heb je honderd keer gelijk. Er komt vaak een "ja maar jij" reactie, er komt irritatie, men zegt dat je in een slachtofferrol zit. Einduitslag: je wordt niet gehoord terwijl je dat zo nodig hebt. Wat jij en ik gemeen hebben is dat we dingen meemaakten waarbij elk gezond mens meteen denkt: "Er zal wel een andere kant aan het verhaal zitten."

Ik vind het heel verstandig dat je hiervoor hulp gaat zoeken!

Mijn ex is op een gegeven moment krakend door de mand gevallen. Nee, ik heb er geen moment leedvermaak of triomf over gevoeld. Er waren alleen maar verliezers. Vooral de kinderen. Er vielen zoveel lijken uit de kast. Ja, toen geloofde men me, toen was er geen "ja maar jij" meer. Het gaf me geen troost. Alleen verdriet. Want ook al was ik het laatste respect voor die man kwijtgeraakt, het is wel de vader van mijn kinderen die hier een enorme klap door hebben opgelopen.

De waarheid zal vaak uiteindelijk wel boven komen bij iemand die in een schijnwereld leeft (want dat doet ze - zie dat verhaal waarin ze over JOUW werk vertelde!). Tot die tijd kun je weinig doen. En dat is afschuwelijk, verschrikkelijk, gekmakend machteloos. Je ziet wat het met je kinderen doet (die dachten dat mama flutbaantjes had en van papa's centen leefde - in werkelijkheid had ik "stapelbanen" voor het woord was uitgevonden omdat ik juist onafhankelijk van die man wilde zijn!).

Jouw ex en mijn ex. Two of a kind.

Echt, Eddeped, erover praten kun je beter met een therapeut doen (een heel goede! Gespecialiseerd in dit soort problemen!) dan op een forum. Omdat mensen, en ik begrijp dat wel, zich niet kunnen voorstellen dat dit soort dingen werkelijk gebeuren en altijd geneigd zijn het te relativeren of naar de andere kant te vragen. Uiteindelijk ook geïrriteerd gaan reageren. Het zijn ook best extreme situaties die je zelf misschien ook amper kunt geloven dat jij dat hebt gepikt, geloofd, goedgepraat. Jij bent hierdoor flink beschadigd, dat geeft een wisselwerking die vaak negatief uitpakt in de communicatie met anderen. Been there.

Tot het masker valt.

Sterkte ermee!

Eddeped - communicatie met je kind

Mijn kinderen (die wel het hoofdverblijf bij mij hadden) zeiden ook niet veel. Pas nadat hun vader van hun voetstuk viel gingen ze praten.

Vergeet niet dat je kinderen nu wel klem zitten tussen jouw ex en jou. Je doet het met de beste bestwil. Jouw ex vindt dat waarschijnlijk ook. Een strijd stopt pas als één partij weigert te vechten.

Je kinderen zijn sowieso wel de dupe van de situatie als het zo is als jij schetst (en ik wéét dat er mensen zijn als jouw ex). Ik ken het afschuwelijk machteloze gevoel, als je weet dat je kinderen ergens zijn waar het niet goed met ze is, omdat ze elke keer uit de frituurpan te eten krijgen, in een rookomgeving leven en op het laatst vervuilde de boel ontoelaatbaar.

Maar wat kun je doen? Niemand die je gelooft, want je zit in een slachtofferrol en je moet je ex niet zwartmaken over de ruggen van de kinderen.

Ik heb het moeten loslaten, en moeten slikken dat school op maandagmorgen belde (als vader hen naar school had gebracht) met de mededeling dat ze te koud gekleed waren, of in kapotte, te kleine of vuile kleding waren gekomen. Want ja, ook daarvoor werd ik verantwoordelijk gehouden, ook al wisten ze dat ze daar waren.

De kinderen zwegen als ik vroeg wat ze hadden gegeten (omdat ze weer naar frietkot stonken).
Ze zwegen als ik vroeg of de kapotte stortbak van de wc al gerepareerd was.
Ze zeiden niets omdat ze niet wisten hoe ik reageerde: zou ik woedend worden en een rel schoppen? Of zou ik hen niet geloven? Allemaal situaties waar zij niet op zaten te wachten.

Later gingen ze praten. En ik kan je zeggen: het was nog veel erger dan ik dacht.

Maar ik had totaal geen mogelijkheid het te veranderen.

Daarom, Ed. Probeer het los te laten (arghhh wat een rotwoord! Want loslaten = wanhoop en machteloosheid!). Juist voor de kinderen. Die staan nu extra onder druk, zullen eerder naar hun moeder rennen.

De waarheid komt vanzelf boven water.

eddeped

Weer een aantal reacties van je gelezen. En ik herken zoveel, de patat-kwestie is (niet letterlijk dan) zo herkenbaar.
Ik kreeg ook altijd opmerkingen van moeder naar mijn hoofd geslingerd over de opvoeding. Om een voorbeeld te geven: hoe ik het in mijn hoofd haalde om de kinderen van 10 en acht jaar zelf pannenkoeken te laten bakken. Was levensgevaarlijk volgens mevrouw. Dat ik letterlijk drie meter verderop in de huiskamer zat en af en toe kwam kijken deed niet terzake volgens mevrouw. Ik had er niet eens op moeten reageren. In plaats daarvan deed ik dat wel met daarbij nog eens de opmerking dat ze zelf de kinderen achterop de motor meenam en dat ik me daar ook niet mee bemoeide. En ja zulk soort vrouwen willen controle over de opvoeding ook bij de andere ouder. Daar verander je niets aan, het best wat je kan doen is gewoon niet reageren.
Maar dat is moeilijk, dat snap ik maar al te goed.
Maar je trekt altijd aan het kortste eind eddepet, omdat jij je druk maakt over die bemoeienis en ze je dan precies heeft waar ze je hebben wil. Been there done that. Het brengt uiteindelijk spanning in huis, de sfeer in huis wordt, tijdens de tijd dat de kinderen bij je zijn, om te snijden omdat je steeds het gevoel hebt op je tenen te moeten lopen om madam maar tevreden te stellen. En uiteindelijk trekken de kinderen dan de stekker eruit omdat jij dan steeds de strijd aangaat.
Been there done that

Eddeped

Het is maar zeer de vraag of kinderen bij hun narcistische ouder een 'thuis' kennen. Zo bezien is er bij jullie helemaal geen sprake van twee thuisen.

Narcisten komen in soorten en maten. Het maakt nogal verschil, of je met een kwaadaardige narcist van doen hebt of niet. Mocht je ex er een zijn, dan is hun 'thuis' daar alles behalve een veilig oord.

In dat geval moet je rekening houden met volstrekt leugenachtige voorstellingen van zaken ten koste van één of meer van je kinderen. Pleeg daarom zo veel mogelijk wederhoor ten aanzien van wat je ex beweert. Bijvoorbeeld als er één als een kleptomane wordt afgeschilderd.

Hoewel RK inhoudelijk gelijk heeft, ben ik voorzichtig met het strooien van psychische termen. Mijn ex zal ongetwijfeld "iets" hebben, dit is zelfs door de behandelaar van mijn kinderen benoemd, maar zolang dat "iets" niet officieel vastgesteld is, is het er niet.

En al was het er wel, je schiet er niks mee op.

Verder heb je gelijk.

psychische termen

Nou ja ik heb me er altijd verre van gehouden. Sterker nog ik vind het absoluut ongepast om op basis van de onderbuik (want meer is het niet als er geen medische diagnose is) iemand te betichten van een psychische stoornis.
Ik lees het helaas heel veel dat ex-partners elkaar betichten van allerlei psychische stoornissen zoals borderline en weet ik veel wat.
Andersom zou je het ook niet leuk vinden als je ex je beticht van het hebben van een psychische stoornis.

En ik zou het al helemaal niet noemen bij een rechtbank of een Raad van de Kinderbescherming.....................

"Ik vind het overigens nog steeds niet het beste voor een kind als er twee thuisen wordt gecreëerd, het voelt niet juist.?

Hier snap ik niks van.

Hoe bedoel je dat? En hoe zou je het dan willen?

Ik denk eddeped, dat je vooral jezelf in de weg zit. Jij streeft naar een ideaalbeeld, en lijkt daardoor te vergeten dat je moet dealen met de realiteit. Die is niet ideaal, maar dat is de realiteit nergens hoor. Jouw kinderen hebben nou eenmaal twee thuizen, want jij en hun moeder kozen ervoor om te gaan scheiden. Die twee thuizen hebben jullie je kinderen aangedaan, kun je zelfs stellen, het is een gevolg van de keuze van hun ouders. Dan kun je blijven jerimiëren omdat je het zo erg voor ze vindt, of je kunt accepteren dat de realiteit is zoals die is, en daar het beste van maken. Je kinderen weten niet beter. Die gaan later hooguit ook klagen als ze jouw onzekerheid hierover meekrijgen. Dat zou ik als ouder willen voorkomen.

Angst

Ik proef in je hele verhaal vooral ook de angst, dat anderen (e kinderen vooral) niet zullen zien hoe goed je het allemaal bedoelde en wilde doen.

Scheiden betekent: uit elkaar gaan. Dus alles wat zij te zeggen heeft over wit brood of frites, dat kun je allemaal langs je heen laten gaan: je bent geschieden, helaas gaat zij daar niet meer over. Ook omgekeerd: nu je afstand hebt zie je wellicht beter wat er fout was in jullie relatie. Maar je bent gescheiden, je kunt haar narcisme dus niet meer veranderen, of haar alsnog gaan verwijten wat er mis ging. scheiding is het einde van de relatie: profiteer daarvan.

Ondertussen kun je wel goed letten op wat je kinderen doen, hoe zij reageren. Mijn kinderen hebben alledrie dezelfde fase doorgemaakt: een fase, waarin ze beseften dat hun vader niet een vader was zoals ze zouden willen dat een vader was. Dat ging dan met diep, intens verdriet gepaard. Op zo'n moment heb ik ze niet mijn visie opgedrongen, maar gekeken hoe zij hun eigen beeld van wat zij ervoeren als hun realiteit in elkaar knutselden. En erop gelet dat ze zichzelf daarbij niet teveel beschadigden (emotioneel). Na die fase van verdriet kwam er een fase van acceptatie: oké, dit is dan mijn vader, hij is zoals hij is. Dit kun je wel van hem verwachten en dat niet. Ze beseffen dat het in zijn leven alleen om hem draait. En dat dat zo is. Dat hij wel van hen houdt, maar daar geen vorm aan kan geven, in elk geval niet zoals zij dat gehoopt hebben.

Je kunt je ex niet meer veranderen. je hebt geen controle meer over haar opvoedstijl en over haar leven. Maar je kunt wel leuke dingen gaan doen met je kinderen en zorgen, dat ze weten dat jij er bent voor hen. Je hoeft niet te praten over wat je kinderen bij je ex doen, dat deel van hun leven is niet aan jou. Zorg dat je met hun kunt praten over wat jij ze wil leren over het leven en wat jij ze mee wil geven,w at jouw leven is en wat jullie samen leuk vinden (of niet leuk vinden).

'Ik vind het overigens nog steeds niet het beste voor een kind als er twee thuisen wordt gecreëerd, het voelt niet juist.' En toch zul je dat moeten gaan doen: je ex laat zich door jou niet de wet voorschrijven en jij door je ex niet. De beste oplossing die je dan kunt doen is: uit elkaar gaan (ik hoop dat je de scheiding hebt geaccepteerd) en zorgen dat je ieder je eigen leven weer opbouwt. Kinderen kunnen daar echt goed mee leven,z e leren al snel de voordelen, ze krijgen verschillende mogelijkheden mee in hun leven en pikken daaruit wat ze later van belang vinden. Prima. Het alternatief is namelijk dat je overal ruzie over blijft maken, over het eten, de bedtijden, de fiets, de vakantie, school, kleding, uitgaan, zakgeld etc. etc. etc. Daar kunnen kinderen neit mee leven: ruziënde ouders.

Ik vind het heel verstandig van je dat je naar de huisarts gaat en hulp zoekt, want je hebt het verleden nog geen plaats kunnen geven en dat is nu ballast voor jou. Waar je goede hulp kunt vinden weet ik niet. Ik vind dat veel professionals moeite hebben om de werkelijkheid van een scheiding te accepteren: zij gaan ervan uit dat ouders daarna vervolgens alsnog goed met elkaar moeten communiceren en goed met elkaar moeten kunnen opschieten. Onzin: ouders moeten daarna hun eigen leven op orde krijgen, en daarbij niet teveel last hebben van de relatie die voorbij is. Ouders die sterk staan in hun eigen leven, het goed kunnen uithouden met zichzelf, hun verleden geaccepteerd hebben als een verleden met goede en minder goede kanten, die oog hebben voor hun kinderen en hun kinderen graag mee willen nemen in hun nieuwe leven, die ouders staan sterk, hebben het gevecht niet meer nodig en zijn er voor de kinderen.

Ik hoop dat je zover komt en dat je daarvoor goede hulp vindt.

Tsjor

mis gaat

'en dan moeten m'n dochters het later maar zelf oplossen.' Het is de vraag wat er mis moet gaan. Maar je dochters moeten dan in elk geval weten dat ze een vader hebben waar ze veilig naartoe kunnen gaan, die niet meteen begint te juichen over de ellende: zie je wel, ik heb gelijk. Alsof het daarover gaat. dan zouden ze zich echt compleet in de steek gelaten voelen.

De RvdK is geen psychiatrische instelling, kijkt alleen of de kinderen veilig zijn. Als er geen onveilige situatie is, alleen ouders met eigenaardigheden, dan doen ze gelukkig niets. Het enige middel dat zij hebben is een OTS en/of een UHP. Dan is de vraag: kan een gezinsvoogd hier iets mee? Een gezondheidshype van een ouder, moet daar iets aan gedaan worden? Lijden kinderen daaronder? Moet je kinderen daarvoor uit huis halen? Dat zijn vragen voor de raad. Wees blij dat de conclusie is dat er niets mee hoeft te gebeuren.

Tsjor

eddeped

De Raad doet helemaal niets ten aanzien van veronderstelde psychische stoornissen van exxen. Het gaat hen om de kinderen of ze "veilig" zijn.

Bovendien: wat had je verwacht van de Raad of de rechtbank, dat ze je ex verplichten aan een medisch onderzoek mee te doen omdat jij vermoed dat er een psychisch probleem is?
Dat gaat nooit gebeuren en tot slot: Niemand is verplicht aan een medisch onderzoek mee te doen, dat is in de grondwet vastgelegd

eddepd

"ik had gehoopt op een soort van scheidsrechter of bemiddelaar

Hoe bedoel je dat Eddeped"?

Illusie

Dat is de illusie van jeugdzorg en kinderbescherming, alsof er echt hulp is.
Er wordt gescreend met onvolkomen middelen, dat kan ook niet anders, of een kind 'veilig' is of ' mishandeld' wordt en als men meent dat dit zo is volgt de stap in het duister. Zo dichtbij mogelijk, zo goedkoop mogelijk, wat er is en niet wat er nodig is.

Zie het rapport van de Kinderombudsman.
http://hetlock.nl/in-het-nieuws/adviesrapport-vechtscheidingen-kinderombudsman/

helaas wordt een advies als: 'Vroeger signaleren, eerder ingrijpen en de regie voeren op één plek. Dat zijn de sleutels voor een effectievere aanpak van vechtscheidingen, zo concludeert Kinderombudsman Marc Dullaert in zijn adviesrapport. Hij pleit voor verplichte mediation, verplichte scheidingseducatie aan ouders, een regierol voor de rechter en het sneller inschakelen van een bijzondere curator die het belang van het kind behartigt. (Bron: Kinderombudsman)' opgepakt als meer van hetzelfde zodat er niets veranderd.

Dat schept een illusie die op zich weer tot teleurstelling leidt bij strijdende ouders en bij ouders die echt wat te verhapstukken hebben bij een gestoorde of gewelddadige partner. Er worden verwachtingen gewekt en die worden de bodem ingeslagen. Moeilijk, moeilijk.

Het zou handiger zijn om toch wat realistischer aan te geven wat er al dan niet mogelijk is. Maar ja, dan kunnen die instellingen wel sluiten en ze worden juist gepressed om zich een beter imago aan te meten.

Eddeped

Twee keer een te kleine broek aandoen? Is dat echt het soort incidenten waar je je druk om maakt? En waarvoor je dan een schaar gaat pakken? Zorg jij zo voor je kind?
Heb je wel eens iets anders overwogen? Bijvoorbeeld bij Zeeman een broek kopen die dan bij jou blijft? Nee, hup, alle registers met boosheid over je ex open.

Je schrijft: 'En het gaat nog een keer mis, heftiger dat kan ik je voorspellen en dan zal m'n dochter niet naar mij toekomen want dat ging de vorige keer ook niet lekker.' Bedoel je dat je denkt dat je kind bij een volgende 'escalatie' (tussen haakjes hoor) niet meer naar jou toe zal komen, omdat je het de vorige keer niet handig aangepakt hebt? Dan heb je al heel wat verloren. Voor je kinderen vooral, want dat zou betekenen dat ze nergens een veilig huis hebben.

Echt, ga naar je huisarts en bespreek de problemen. Ga niet zelf op basis van een eigen diagnose (mijn probleem is dat mijn ex een narcist is) een therapie zoeken. Bespreek het ,met een deskundige en kijk wat er mogelijk en nodig is.

Tsjor

bemiddelaar

Eddeped er komt alleen een bemiddelaar als beide partijen daarmee instemmen. En dat is niet het geval bij jullie
Je kan mensen niet verplichten mee te doen aan bemiddeling.

Zo ook de cursus bij het Lorentzhuis. Alleen als beide ouders inschrijven kan de cursus gevolgd worden.

De rechtbank gaat echt geen verplichtingen opleggen en al helemaal geen sancties op het niet nakomen van de beschikking

mwah

Tsjor, als ik jou schrijf dat een broek te klein is en jij negeert dat bericht en geeft een volgende keer die broek weer mee, da ben jij toch ziek? 

Of je negeert het. Gewoon niet op reageren. Je gaat zoiets toch niet mailen. Je dochter is geen 1,5. Als je dochter een te kleine broek aan trekt dan kiest ze daar zelf voor. Ze kan ook de broek van de dag ervoor aan doen. Of thuis een andere broek pakken. Je dochters zijn Oud genoeg om zelf een tas in te pakken. En doet je ex dat dan is dat niet aan jou om daar kritiek op te hebben. Gewoon niet doen. Was de goede broek anders even. Kunnen ze broek de dag erna weer schoon aan.

Juist omdat je reageert krijg je die te kleine broek weer mee. Je ex is een heks. Het is aan jou om daar niet op te reageren. Echt niet, niet, niet reageren. Niet happen.

Precies

Wat vlinder72 schrijft: niet emailen over de te korte broek! Ik zou me er meer zorgen om maken dat je dochter van jou geen nieuwe broek zou accepteren. daar zou ik over nadenken: hoe kan ik haar verleiden om iets van mij te accepteren. Ga dan niet naar je ex wijzen, ook niet voor de kosten van eventueel een nieuwe broek. Het kan heel goedkoop, het gaat meer om de symboliek. En voor jezelf gaat het erom de stress eruit te halen, dat wil zeggen dat je niet focust op je ex, maar op je dochter.

Tsjor

broek en bemiddelaar

Qua broek: dat heb ik dus ook meegemaakt. De kinderen liepen er voor schandaal bij en ik kreeg het te horen van school dat het echt niet kon, als ze op de maandag na papaweekend door hem naar school waren gebracht.

Maar als ik er wat van zeg, kreeg ik een grote smoel. Dus ja, ik geloof Eddeped. Sommige mensen zien het écht niet, of willen het niet zien, geen idee. Ik ben behoorlijk modebewusteloos, maar ik kan nog wel zien of een broek past, schoon is, niet kapot.

Wat de bemiddelaar betreft: wat had ik die graag gehad! Niet zozeer om mijn gelijk te halen, maar meer omdat er met mijn ex niet te communiceren viel en ik van hem had geleerd dat mijn mening waardeloos is. Maar hij vond het onzin. Het lag namelijk allemaal aan mij, klaar, probleem opgelost.

Je staat machteloos, Ed. Dus legde ik school maar weer uit dat de kinderen de kleding van papa aan moesten en dat ik het weg zou gooien of wassen zodra ze bij mij aangekomen waren. Discussie had geen zin, want ik was gek.

Dan kun je vechten en de spanning in stand houden, en tot tien tellen en denken: de kinderen worden steeds zelfstandiger, het komt goed, het komt goed, zennnnnnn..... En hopen op iemand die je begrijpt en bij wie je stoom kunt afblazen. Ik heb geleerd dat een forum niet altijd de juiste plek is om zulke emotionele dingen te spuien omdat er gauw een "ja maar" komt, men kent immers alleen jouw kant en vooral als je in je emotie zit kan dat onbedoeld een verkeerde indruk geven.

Wat wens ik jou een goede professional toe die je hierin kan begeleiden!