Weken zonder kids perikelen

Lekker samen weg?

Mist je man je kinderen ook zo erg? Waarom gaan jullie niet lekker een weekje met zijn tweeën weg? Je kinderen hebben het prima naar hun zin, en als je wat leuks gaat doen vliegt de tijd.

Herkenning

Ja vreselijk is dat he, als de kinderen met ex op vakantie zijn. Gelukkig zijn die van mij maar 2 weken achter elkaar bij hun vader. Maar op het moment dat ze echt weggaan met het vliegtuig brrr. De dagen ervoor heb ik al buikpijn, maar weet ik dat ik ze nog zie. De avond voor ze vertrekken zie ik ze niet meer en dan komen de tranen. Ik mis ze ontzettend, weet dat ze het heel leuk hebben maar ik vind het vreselijk. Als ze maar in de buurt zijn dan heb ik er minder moeite mee dat ze er niet zijn. Maar als ze echt op vakantie gaan en zeker met het vliegtuig dat vind ik vreselijk. Tot nu toe was het maar 8 dagen maar ze willen graag langer weg. Ik hoop dat ze dat nooit doen want ik vind de dagen niet om door te komen. Ex denkt er ook niet aan ze even te laten bellen dat ze veilig aangekomen zijn dus ik zit echt in spanning. Gelukkig kan de oudste zelf bellen of smsjes sturen dan weet ik iig dat ze veilig aangekomen zijn. Maar ik leef met je mee en hoop dat je partner je begrijpt. Voor de komende 1,5 week een dikke knuffel en hopen dat de tijd vliegt ;-)

`geen herkenning

ik vind het niet leuk dat dochterlief er niet is, maar ik vermaak me prima zonder haar. Ik ga juist dingen doen die je met een bijna 5 jarige niet kunt doen.
Lekker een hele dag wandelen (km of 25), op wandelvakantie in mijn eentje. Musea bezoeken, extra werken zodat ik in de weken dat ze wel bij mij is minder hoef te werken.

Maar ze mag van haar vader dan ook elke dag bellen als ze dat wil. Wil ze niet, heeft ze geen tijd voor haha. Dus 1x in de week wordt er zeker gebeld onder dwang van haar vader.

Ik kan het me dan ook moeilijk voorstellen dat je je kinderen zo kunt missen. Het lijkt me vreselijk.

Ook herkenning

Vorig jaar was de eerste keer zonder kinderen en ik vond het enorm zwaar. Volgens mij is de sleutel toch wel om zelf wat te gaan doen. Iets waar je blij van wordt uiteraard. En dan blijft dat knagende gevoel nog wel, maar de kinderen hebben er ook niks aan als je drie weken geen lol meer in het leven hebt. Bovendien, het veranderd helemaal niks. Of jij nou drie weken depressief en kribbig bent, of dat je drie weken lang feest vier en op elke willekeurige bar danst, zij merken er niks van. En zo te lezen hebben ze het wel naar hun zin op vakantie. Dus zet je schouders eronder en doe alsof je lol hebt. Misschien heb je dan ook stiekem werkelijk wat lol . (En dat is dus wat ik me heb voorgenomen voor dit jaar.)

Reaktie

Dank voor jullie reakties. Het is niet zo dat ik drie weken van ellende op de bank hang, mijn man en ik ondernemen veel "leuke" dingen zoals avondstrandwandeling, voetbal kijken in de kroeg, musea, bioscoop, winkelen, naar de bossen, vele kilometers met de hond wandelen, uitgebreid eten, eindelijk eens dat ene meubelstuk uitzoeken. Afleiding genoeg zou je zeggen.
Eerlijk gezegd speelt er iets anders mee, waardoor ik er moeite mee heb. Mijn ex heeft problemen en kan fysiek agressief worden. Ze zijn voor het eerst alleen met hem op vakantie, ik hoop zo dat het goed blijft gaan.

Dat verandert de zaak

kijk ik heb helemaal geen zorgen over het gedrag en omgang van mijn ex en zijn vrouw met onze dochter.
Dat geeft veel rust.

In jou geval zou ik me waarschijnlijk ook zorgen maken. Maar is het dan het missen van je kinderen of is het het zorgen maken waardoor je niet rustig zit? Ik denk het laatste.

Dat verandert de zaak niet

Ik snap helemaal waar je het over hebt, op de dagen dat de kinderen naar school/BSO/KDV gaat heb ik veel meer rust dan dat ze bij hun vader zijn. Maar hoe moeilijk ook, voor jouw houding tijdens deze dagen maakt het eigenlijk niks uit.
Als er echt wat is zal er contact met je opgenomen worden, of niet. Mobieltje in je tas en afleiding zoeken dus.
De kinderen hebben er veel meer aan als je straks een beetje uitgerust bent. De enige oplossing is het zoveel mogelijk los te laten, je kan pas echt wat doen als werkelijk nare dingen zijn voorgevallen. En ter geruststelling, ze staan op een camping (toch?), dus vader zal waarschijnlijk terughoudender zijn met het uitdelen van lijfstraffen.

Morgana fata

Niet om het een of ander, maar mijn ex zal het geen biet uitmaken, wie of wat er om hem heen staat, dat weet ik helaas uit ervaring.
Nogmaals ik hang niet van ellende op de bank, er is afleiding genoeg. Wat ik heb gepost is, hoe ik de drie weken ervaar, wanneer mijn kinderen op vakantie zijn bij mijn ex, mijn reaktie gaf de werkelijke reden van mijn bezorgtheid. Ik was (en ben nog steeds)gefrustreerd dat ik een van mijn kinderen niet heb kunnen spreken en ben daar niet gerust op.
Een ieder kan makkelijk zeggen dat je het beter los kan laten. Natuurlijk zou dat beter zijn, maar in de praktijk is dat natuurlijk niet zo gemakkelijk. Als het om je kinderen gaat, demp je liever eerst de put, voordat dat kalf verdrinkt.

Ja het verandert de zaak

voor mij ook hoor. Ik dacht eerst bij de posting van Annie: kom op, je hebt een vent ga leuke dingen doen. Je kinderen weg, je vriendinnen op vakantie en dus weken alleen zitten is nog vervelender. Dat wilde ik niet posten omdat ja, wat heeft Annie eraan. Maar nu ik dit lees heb ik toch liever alleen zitten (ja echt een beetje Remi, alleen op de wereld hier) en weten dat mijn kind het fijn heeft dan samen leuke dingen doen maar je zorgen maken over je kind. Ik mis mijn kind wel een beetje maar weten dat ze het fijn heeft met haar halfbrusjes en dat Pa goed voor haar zal zorgen maakt echt veel goed.
Annie, veel sterkte. Hoe oud zijn je kinderen?

MariaRosa

Annie

Ik lul niet zomaar wat uit mijn nek hoor. Mijn kinderen zijn vrij jong, 5, 4 en 1 jaar en dus behoorlijk weerloos. De rechter heeft hem 40% van de tijd toegewezen met de kinderen.
Mijn ex heeft mij meerdere keren fysiek aangevallen en ook de kinderen als het hem zo uit kwam (om over het mentale deel nog maar te zwijgen).
Daarnaast heeft hij alleen oog voor zijn eigen belang. Sluit kinderen rustig een paar uur op in hun kamer als hij zelf even rust wil.
Hij heeft een fiks trauma uit zijn jeugd waardoor ik ook nog bezorgd mag zijn voor misbruik bij de kinderen. De kinderen zitten hier soms te huilen op de bank omdat ze niet naar papa willen 'want hij wordt soms zo enorm boos mama.' Dochterlief had de laatste paar keer blauwe plekken ter grootte van sinaasappels op haar romp en als ik haar er naar vraag dan weet ze niet hoe het komt.

Nee, ik zeg niet zomaar wat. In therapie heb ik geleerd het een beetje los te laten. En dan nog zit er altijd een dikke steen in mijn maag als ze bij hem zijn.

Zolang de kinderen ook nog regelmatig wel graag naar papa gaan, zolang ik niks hard kan maken, zolang moet het maar zo. En die tijd benut ik nu om zelf een beetje bij te komen van alle ellende de afgelopen jaren. Zodat straks, als (wanneer) het nodig is, ik er 24/7 voor ze kan zijn.
Het gaat om je eigen mindset. Loslaten is ook een keuze. En hoe moeilijk ook, het is niet onmogelijk. Je bent zelf ook nog een mens, naast dat je moeder bent. Je kan trouwens ook kiezen om niet los te laten hoor, dat mag net zo goed. Ik ben nogal een voorstander van je eigen keuzes maken, maar dan moet je je daar wel eerst bewust van zijn.
Als de openbaarheid geen geruststelling is, probeer dan te bedenken dat de kans dat ze de eerste keer blijvend fysiek letsel hebben, ook vrij klein is. Of dat hij ze doodslaat. Net als ik mij bedenk dat misbruik niet begint met verkrachting. Wees alert op de signalen. En als dat geen geruststelling is, probeer dan iets anders te bedenken. Dat je kinderen zich misschien wel staande kunnen houden of wat dan ook.
En misschien heb ik je posting verkeerd opgevat bedenk ik me nu, wilde je eigenlijk wel tips om er mee om te gaan? Of wilde je gewoon je verhaal even kwijt. Dat mag ook natuurlijk :-)

Loslaten

leren loslaten is een deel van de opvoeding. Of er nu wel of geen echtscheidingen zijn. Ik sta dan ook achter wat Morgana zegt/schrijft.
Ik denk dat mijn ex totaal zou gaan flippen (en met hem sta ik juist op hele goede voet betreffende de opvoeding van ons kind) wanneer hij er achter komt als ik naar die accommodatie gebeld zou hebben. Hij laat altijd een telefoonnummer achter voor thuisblijvers. Die van zijn zus. Voor mij dus geen onbekende.
Mijn kind mag bellen. Ze wilde juist stiekem gaan sms-en. Want zij hangt erg aan mij en ons huishouden hier. Ik heb haar vader gebeld en gezegd hoe of wat. Dat hij hier geen ophef over hoeft te maken, maar dat ik geen stiekem gedoe wil hebben. Als hij er wel ophef over zou maken, dan zal ik hem niets meer vertellen en dat begreep hij ook wel. Kindlief heeft een kaartje gestuurd, gebeld en gechat. Ze verveelt zich wat omdat haar zusjes pas 1 zijn en zij bijna 10. Maar ik maak me er geen zorgen om. Zo af en toe moet ze ook leren zichzelf te vermaken. Maar ook om de aandacht van papa op te eisen. Dat kan ik niet voor haar doen. Ja in het begin toen ze nog maar 2 was... pffff toen had ik het wel zwaar. En toen kreeg ik ook hiervandaan het advies: Opvoeden is ook leren loslaten! En het gaat steeds makkelijker. Nu zijn mijn zorgen: wie zitten er bij haar op hyves, zou zij een zwak hebben voor loverboys etc etc.......
Nog een week en dan zie ik haar weer. Ik heb genoten van de dagen alleen met haar halfbroertje, maar vind het ook weer heerlijk haar om me heen te hebben. Totdat ik mezelf weer afvraag waar de rollen behang zijn ;-)
Suc6 Annnie

Net zo'n ex

die van mij zou ook gaan flippen als hij merkt dat ik achter zijn rug zou controleren.

Nou gaan wij dan ook erg vriendschappelijk met elkaar om. Gister nog gezellig samen gelunched om het over dochterlief en allerlei andere dingen te hebben. Arme kind krijgt maar 1 verjaardagskado van ons. Zelfde overigens met sinterklaas. Heb je gescheiden ouders, heb je er nog geen voordeel van ook. A gossie. ;-)

Didi en amk

Een reactie van een volwassene die ook zo is opgevoed: Ik heb er als kind geen last van gehad. Ik vond het de normaalste zaak van de wereld dat we "maar" één keer onze verjaardag en sinterklaas vierden. Eigenlijk vond ik het stiekem ook veel leuker dan de dubbele feestjes met maar één ouder, want die zag ik wel om me heen. En naarmate ik ouder werd ben ik het juist ontzettend gaan waarderen wat mijn ouders deden. Dus maak je geen zorgen

Carmen.