Wat te doen met het huwelijksgoud...?

Ons voornemen

is om van onze trouwringen een hanger te maken en die als onze dochter 18 wordt aan haar te geven.
Dat idee hadden we al vrij snel en nu bewaar ik ze dus braaf in het doosje, nog een jaar of 10 te gaan.

Dat is een mooi idee, de 18e verjaardag! Heb je al enig idee wat voor soort hanger?

En hebben anderen nog ideeën? Of heb ik in de verkeerde rubriek gepost...?

Zit in een doosje

Ik heb beide ringen in een doosje. Misschien breng ik het nog wel eens naar een goudinkoper. Of ik geef het aan onze dochter zodat ze zelf mag beslissen wat ze ermee wil. Ik heb zelf geen behoefte aan een of ander symbolisch iets. We hebben tenslotte de trouwfoto's nog ;-)

AMK klinkt wel heel mooi maar ik zou tegen die tijd dochter vragen of ze dat wel wil. Ik zou absoluut geen hanger hebben gewild van de trouwringen van mijn gescheiden ouders.
Lijkt wel alsof je daarmee het gescheiden zijn probeert te verzachten.

Liora

Tja liora

als kind zit je niet altijd op de beslissingen van je ouders te wachten en ze heeft het maar met ons en de beslissingen die we nemen te doen.
In onze beide families zit veel behoefte aan symboliek.
Voor ons symboliseren de ringen de band en liefde waaruit ze geboren is en waarin ze opgevoed wordt.
Of ze hem gaat dragen moet ze volledig zelf weten.

Een ontwerp hebben we wel in gedachten maar dat zal tzt door de goudsmid uitgewerkt moeten worden.

Voor jullie symboliseren die ringen dus jullie band waaruit zij geboren is. Maar de vraag is of zij dat zo zal zien.
Ik zou het doen als Vic: laat haar de keuze. Ik kan me voorstellen dat zij helemaal niet bezig is met die vroegere liefdesband van jullie.

Liora

Eens met liora

Ik zou het je dochter eerst vragen wat ze daarvan zou vinden. Misschien vind ze het inderdaad een geweldig idee en dan is het alleen maar mooi.
Zelf zou ik het echt niet leuk vinden ik zoiets zou krijgen van mijn ouders. Het zou een beetje als een trap na voelen eigenlijk. Alsof ze de gek met mij steken. Ook al zou het niet zo bedoeld zijn maar juist heel lief en aardig.
Ze hebben dat hele huwelijk al niet vol kunnen houden en dan moet ik een symbool van die mislukkig krijgen? Een herinnering aan hun falen?
Misschien zijn mijn gevoelens wel heel heftig maar het lijkt alsof de scheiding zo tot iets moois verheven wordt en dat zou aanvoelen als de gek steken met alles.
In elk geval zou ik er zeker niet blij van worden.

Ik kan me best voorstellen dat er mensen zijn die het wel mooi zouden vinden dus wie weet is het wel een goed idee. Ik zou toch echter van te voren wel even het haar vragen en niet op haar 18de zo maar daarmee aan komen zetten.

Liora

Voor mij (en mijn ex) staat het net als bij AMK voor het gezin waaruit zij zijn voortgekomen. Dit is iets wat wij ze mee willen geven. En of zij er iets mee willen, doet er niet zo veel toe. Klinkt cru, maar dit is iets wat wij als ouders belangrijk vinden en aan ze (mee) willen geven. Als zij het niet willen of er geen waarde aan hechten is een tweede dus. Dat is aan hen. Mag ook.
Onze kinderen staan overigens ook open oor symboliek en ik verwacht wel dat ze waarde ervan zullen zien en waarderen. Maar zoals gezegd, dat is geen must.

Jaina

"...en dan moet ik een symbool van die mislukkig krijgen? Een herinnering aan hun falen?"

Ai.... Dat is nou juist wat wij de kinderen mee willen geven. Dat het geen mislukking was... Dat wij als man en vrouw niet met elkaar verder wilden doet niets af aan het geweldige dat ons huwelijk heeft voortgebracht. De geweldigste kinderen die we ons maar kunnen bedenken. En die we zonder elkaar nooit gehad zouden hebben... Hoezo falen...?

Maar als je ouders je mee hebben gegeven (bewust of onbewust) dat het allemaal een grote mislukking was... Of als je dat zelf zo ervaart. Poeh... Dat vind ik erg verdrietig. En dat is nou juist wat wij met onze actie voor willen blijven. We zijn dankbaar en vieren wat er was.

Goede exen

Joh weet je, dat huwelijk waaruit zij voortkomt bestaat niet meer.
Die dochter is fantastisch, dat huwelijk was dat niet.

Ik vind het een minder geslaagde actie om drie redenen:

1. Het lijkt alsof jullie nog iets willen rond maken of goed maken met betrekking tot de scheiding en dat kan niet. Dat zijn gedane zaken.

2. Het cadeau gaat niet echt over de dochter maar over de exen. Dat vind ik sowieso vreemd.

3. Misschien wil ze op haar 18e graag geld voor een reis, of voor rijlessen, of een mooi beeldje dat ze ergens heeft gezien.

Liora

Goede exen

Mijn ouders zijn gelukkig wel blij met ons en ik weet dat ze ook echt van ons houden. Ondanks dat was hun huwelijk natuurlijk wel een mislukking. Ze hebben het immers niet vol kunnen houden. Hun huwelijk heeft misschien wel wat goeds voortgebracht maar ook veel minder goede dingen

Daarom is vieren wat er geweest is ook niet zo leuk. Het is geen nostalgisch gezellig herinneringen ophalen aan vroeger want elke herinnering aan toen we nog samen waren is verkleurd door hoe het uiteindelijk is gelopen. Er valt weinig te vieren omdat hoe hoopvol het begin misschien was we inmiddels allemaal weten hoe het is afgelopen.

Ik ben me er van bewust dat dit heel bitter klinkt maar dat is zeker als kind hoe ik het heb ervaren. Ik heb er nu meer afstand van genomen. Juist op mijn 18de was ik er veel meer mee bezig. Als ik toen zo'n sieraad had gekregen was ik echt enorm overstuur geraakt. Het zou me het idee geven alsof mijn ouders mij niet serieus zouden nemen. Alsof we nu gezellig met elkaar een toneelstukje opvoeren van kijk eens hoe leuk we allemaal samen zijn en hoe mooi we alles af hebben kunnen sluiten.

Daarom zou ik dus aanraden om dit zomaar te doen maar eerst eens vragen of ze dit een mooi idee zouden vinden.

Uiteraard

Het moet uiteraard zijn om dit niet zomaar te doen maar eers eens te informeren of de kinderen dit ook een mooi idee vinden.
Je kan wel zeggen dit is iets wat wij willen doen maar dan gaat het dus wederom om jullie net zoals bij de scheiding en niet om de belevenis van het kind.

Niet eens

ik kan het niet minder met jullie eens zijn dan op dit moment. Wat een negativiteit weer.
Zo is het bij ons niet, nooit geweest ook en zie ik ook niet gebeuren. Wij doen veel dingen samen gewoon omdat we dat leuk vinden, niet om een toneelstukje op te voeren. Als we dat gewild hadden hadden we ook bij elkaar kunnen blijven. Onze liefdesrelatie is over, onze vriendschap en verbondenheid niet.

It takes a village to raise a child. Bij ons is dat een extended family. Daar staat het symbool voor en niet voor alle negativiteit die jullie er bij halen. Mijn kind weet, net als die van Liora niet hoe het is om in een standaard gezin (voor zo ver die er zijn) op te groeien.

Dus helaas ze zal het toch met onze beslissing moeten doen.

Natuurlijk moet ze het met jullie beslissing doen! Maar ik vind het vreemd om een verbondenheid te symboliseren die voor jullie mogelijk veel betekent, maar voor haar wellicht minder.
Zij kent jullie als twee individuen, niet als een eenheid. Waarom net doen alsof jullie wel een eenheid zijn?

Dat snap ik niet. Mijn kinderen weten inderdaad ook niet hoe het is om in een traditioneel gezin op te groeien en daar is helemaal niks mis mee. Maar een scheiding is wel een breuk, en die valt niet meer te lijmen.

Liora

Natuurlijk moet ze het met jullie beslissing doen. Dat moest ze tenslotte ook toen jullie gingen scheiden. Echter het zou toch misschien wel aardig zijn om voordat je de sieraden om laat smelten haar te vragen wat ze er van vindt. Als het allemaal inderdaad goed gaat en iedereen blij en gelukkig met elkaar is dan zal ze het vast alleen maar leuk vinden en is het probleem opgelost.

Ik snap niet zo goed wat de aversie is tegen van te voren even informeren of ze zoiets een leuk idee zou vinden. Misschien wil ze wel liever de ringen in hun originele vorm behouden. Dat zou ook nog kunnen natuurlijk. Of misschien heeft ze zelf nog een idee hoe ze graag zou willen dat het sieraad er uitziet. Zeker als het voor haar is vind ik het sowieso niet zo gek om haar te kennen in het ontwerp. Ik snap niet zo goed waarom je hier een dan bijna 18jarige niet bij zou betrekken.

Extended family heeft er toch niks mee te maken? Of komt oma's trouwring of zo er ook bij? Dan is het hele concept al weer anders. Dan gaat het om een familie sieraad en niet iets om wat alleen jullie huwelijk betreft. Dan zou ik alsnog overleggen hoor maar misschien is het dan minder beladen.

Wat zuur

Liora en Jaina, wat klinken jullie toch zuur.
Liora je geeft 3 redenen waarom je het geen goede actie vindt, maar "het lijkt alsof" is toch echt geen sterk argument. Het heeft niets te maken met de scheiding volgens mij, dat is iets wat jij er aan koppelt? Net zoals het volgende argument, dat het niet "echt over dochter gaat maar over de exen". Misschien wil jij dat liever zo zien? Het laatste argument slaat op zo veel manieren de plank mis dat ik hardop moest lachen.
Miesje

Verbondenheid

Liora: " Maar ik vind het vreemd om een verbondenheid te symboliseren die voor jullie mogelijk veel betekent, maar voor haar wellicht minder."
He? Dit snap ik echt niet. Of ik sta er in ieder geval heel anders in. Reken maar dat die verbondenheid veel betekent... Niet meer om de liefde die tussen ex en mij was, maar om het geweldige product van die verbondenheid.... In mijn geval 2 producten... en gezien onze omgang met elkaar (inderdaad het hele systeem), de opvoeding die ze krijgen en natuurlijk de toelichting bij het cadeau, zullen zij het ook op waarde schatten. Ik voor mij vind het juist heel arm om wat was, helemaal weg te gooien en af te doen als mislukking. Sorry hoor, maar wat geef je je kind dan mee...? De mislukte relatie heeft niet alleen maar kommer en kwel opgeleverd.

"Zij kent jullie als twee individuen, niet als een eenheid. Waarom net doen alsof jullie wel een eenheid zijn?"
Hoezo net doen of je een eenheid bent... Het gaat om wat was. Begonnen met z'n 2-en en nu tot iets nieuws getransformeerd. Zowel de relatie, als de ringen... ))

Ik ben Amk niet en wij weten ook nog niet wanneer ze de ringen krijgen (bij 18 of niet?) maar we lijken er hetzelfde in te staan. Overigens weten onze kinderen van het plan en ze reageerden enthousiast, als in bijzonder/wauw!

Ach ja

Nou het klinkt voor mij een beetje als: wij zijn zo gezellig gescheiden, geen vuiltje aan de lucht! Het is zo het perspectief van de ouders en niet van het kind.
Ik vind het huwelijk van mijn ouders totaal niet een mislukking. Maar het was niet goed, maakte hen niet gelukkig.
Als ik op m'n 18e een sieraad had gekregen van hun trouwringen gemaakt, was ik echt keihard gaan lachen!
Ik vind het totaal de plank misslaan.

En degene die mij. Derde argument zo bespottelijk vond: was ook met enige ironie bedoeld. Maar wat ik wel meen: moet je überhaupt een cadeau voor een 18e verjaardag nu al bedenken?

Liora

zeker kun je nu al na denken over kadoos voor als ze 18 worden. Er zijn hier meer familie tradities, dus ook andere dingen staan al vast. Bij afzwemmen, bij afstuderen/eind diploma, trouwen/samen wonen, als ze 21 wordt, als ze moeder mag worden.

Ik weet nu al wat ik ga krijgen bij mijn 50e verjaardag. Onderdeel van het feest, en daar past die hanger helemaal in.

Misschien wil ze wel geld, dat wil elke 18 jarige waarschijnlijk, maar dat zit er van ons als ouders niet in. Over sommige kadoos heb je inspraak, maar niet over alle.

Ik had het wel leuk gevonden

Mijn ouders zijn gescheiden al toen ik vrij jong was...Op mijn huwelijk (oke toen was ik wel wat ouder) kreeg ik van mijn moeder, het goud dat ze had gekregen van haar schoonouders met háár huwelijk. En ik zag dat helemaal niet als 'symbool van een mislukt huwelijk' maar meer als een symbool van het feit dat ze nog áltijd sámen ouders waren (mijn moeder leeft ondertussen al niet meer, maar toen wel). Het was een kado van mijn moeder, maar ook een beetje van mijn vader, dus toch sámen en mijn vader stond er stralend bij. Die wist al van dit plan van mijn moeder. En ik vond het mooi...niet het goud, maar de symboliek wel! Als 'ouders' zijnde stonden ze daar...toch samen en toch met hun nieuwe partners...En ik vond het mooi dat dat allemaal kon en harmonieus verliep. En heb geen moment gedacht aan de huwelijk van hun...dat was een feit al heel lang en daar had ik allang vrede mee en ook geen hard feelings daarover, het was prima zo. Mijn ouders waren geweldige ouders!
Je kunt toch ook prima ouders zijn als je niet meer bij elkaar bent? Ik zie jullie argumenten dus niet.
Die zijn er alleen als je continu vecht met elkaar en als ouders zijnde niets voorstelt en niet samenwerkt.
Als ouders zijn zoals 'goede exen' schetst en zoals mijn ouders is die verbondenheid er zeer zeker wél.
groeten albana

Bitter

Ja, ik klink wat zuur en bitter. Zeker in de periode dat ik zo tussen de 17 en 25 was ben ik ook zeer boos geweest op mijn ouders vanwege de scheiding. Meer dan toen ze gingen scheiden eigenlijk. Toen was ik 12 maar het ging misschien wat meer langs me heen. Op dat moment had ik er minder moeite mee behalve toen mijn vader bij zijn minnares in trok. Dat vond ik wel heel erg maar eigenlijk ging ik er toen naar omstandigheden best goed mee om.
Echter juist later heb ik het een periode heel moeilijk gehad met de scheiding en ben ik gewoon heel boos op ze geweest.
Nu heb ik ze wel vergeven. Iedereen maakt fouten. Nee ze hebben hun huwelijk laten mislukken maar op dat moment konden ze niet anders.
Overigens gaan mijn ouders nog steeds met elkaar om. Alleen de eerste jaren naar de scheiding niet maar nu zien ze elkaar al weer regelmatig.
Daar ligt het dus allemaal niet aan.

In elk geval als ik zo'n hanger had gekregen op die leeftijd was ik woedend/overstuur geraakt en vandaar mijn advies om van te voren te informeren. Dat vind ik wel zo eerlijk tegenover het kind. Als ze alles geweldig heeft verwerkt en alles leuk en harmonieus verloopt dan vind ze het vast een geweldig idee en dan is er dus helemaal niks aan de hand. Maar ik zou niet de 18de verjaardag van mijn kind willen verpesten omdat ik nu zo nodig een symboliek cadeau perse wil geven. Je ziet aan de reactie van Albana dat er ook mensen zijn die het wel mooi vinden dus het kan ook best een succes zijn. Dat weet je echter niet van te voren en om te zeggen dat ze het er dan maar mee moet doen dat vind ik vrij onaardig en hard.

Boos over scheiding

Ik herken die hele 'boosheid' over die scheiding niet...Dat hebben wij (broer en ik) volgens mij nooit gehad. Wij baalden wel met regelmaat dat we 2 huizen hadden of dat het soms 2 dagen duurde voordat ze dingen overlegd hadden toen we puber waren. Maar dat is denk ik meer 'balen om de gevolgen ervan' dan echt om dat mislukte huwelijk. Waarom zou je daar boos om zijn?
Ze hebben het heus niet expres gedaan...Voor mij is dat net zo iets als erg boos zijn omdat iemand iets kapot laat vallen (een kopje ofzo) ook al deed die persoon dat niet expres.
groeten albana

Verschil

Ik denk dat mensen die nadenken over een gezamenlijk cadeau voor de 18e verjaardag van hun kind (of over hoe hun huwelijksgoud te benutten) sowieso een heel andere scheiding achter de rug hebben dan degenen die hier een negatief gevoel bij krijgen. Ik kan mij bij beide kanten wat voorstellen, maar ik denk dat je wel over heel verschillende situatie's praat.

Valt wel mee

Dat weet ik niet hoor Jippox. Mijn ouders hadden een heel vriendschappelijke scheiding. Mijn moeder hielp het nieuwe servies uitzoeken, de nieuwe woning, hielp met schilderen. Hartstikke gezellig.

Ik denk alleen dat AMK denkt: als wij nou maar gezellig en vriendschappelijk met elkaar omgaan heeft dochter geen last van de scheiding. En ik denk: zeker minder last, maar het maakt nog steeds van een drol geen gebakje, om het zo maar te zeggen.

Neemt niet weg dat het voor dochter natuurlijk fijn is dat haar ouders niet negatief over elkaar praten.
Maar om nou die band nog eens te gaan vieren vind ik zelf nogal overtrokken. Het lijkt me, als het al niet pijnlijk zou zijn, gewoon onnodig. Je bent gescheiden, eigen levens. Die dochter snapt heus wel dat het zo is, maar dat maakt het voor haar nog niet leuk of fijn.

Waarom moet zij een sieraad krijgen dat iets symboliseert dat er niet meer is? Lijkt me meer een soort verwerkingstool voor de ouders.

Anyway, misschien vindt ze het schitterend en nomineert ze haar ouders voor de divorce of the centrury award!

Liora

Albana

Ik vind een scheiding niet te vergelijken met een kopje op de grond laten vallen wat betreft toevalsfactor. De scheiding is hun niet overkomen. Ze hebben allebei keuzes gemaakt binnen het huwelijk waardoor een scheiding uiteindelijk de enige uitweg leek. Ze hadden andere keuzes kunnen maken en ze hadden uiteindelijk ook er gewoon voor kunnen kiezen om niet te scheiden. Het was geen ongeluk wat dat betreft en niet iets wat hun zo maar is overkomen.

Nu als volwassene heb ik iets meer zicht in de nuances en de emoties van toen. Echter als tiener had ik dat veel minder en was ik zeker boos op mijn ouders. Met name op mijn vader maar ook mijn moeder verweet ik wel dingen. Niet alleen de gevolgen (zoals het ouderlijk huis verliezen, moet verhuizen, geconfronteerd worden met een nieuwe partner) maar ook gewoon het feit dat ze hun huwelijk blijkbaar niet speciaal genoeg vonden om langer voor te vechten.

Die boosheid is wel weggegaan en ik heb het nu wel geaccepteerd maar ik herinner me nog goed dat machteloze gevoel wat ik had als tiener.