Wat moet ik hier nu weer mee

Lara

Hoe ving jij dan je zoon op? Hoe pakte je dat aan.
MIjn zoon van tien is vooral opstandig bij mij thuis, irritant maar het komt er wel uit.
Mijn dochter is 4.5 en dat is een binnenvettertje. Ze is en jong en snapt dit niet.
Muizemeis

Vriendin

Ik weet niet of je het met die vriendin kunt bespreken? Vrouwen begrijpen dit soort dingen vaak beter dan mannen en zij is ook moeder. Een beetje in een vrouwen onder elkaar sfeertje ofzo, maar ik ben bang dat het daarvoor te vers is. Bij mijn schoonzus zijn dit soort dingen ook wel eens via de wederzijdse oma's gegaan, die altijd prima met elkaar konden opschieten. Een man zal het eerder aannemen van zijn huidige vriendin, zijn moeder of zijn zus dan van zijn ex.

Ik denk

dat je er goed aan doet alles te laten gebeuren en alleen ervoor te zorgen dat jij er bent voor je dochter. Je kunt haar helpen te verwoorden wat het met haar doet en dit tegen vader vertellen. Maar daar moet het bij blijven. Hem niet vertellen wat hij anders moet doen. En als hij er niet voor open staat om de kant van zijn dochter te zien........ het doet pijn maar het zij zo.
Sterkte (hoe kon je ooit verliefd worden op die hork?)

ik zou het ook doen als Yura, maar het is zoals zij zegt ook nogal vers.
Je kunt niet anders doen dan het er nog maals met je ex over hebben. Het is niet anders. Sommige dingen moeten tot in den treure herhaald worden.
Of anders vragen aan de juf of zij het er met hem over kan hebben, want zij heeft er in de klas natuurlijk ook last van, want jullie kind kan niet lekker aan haar schooldag beginnen.

Hier ook

Mijn dochter zat op de BSO bij het zoontje van de nieuwe vriendin van haar vader. Mijn ex kwam zijn stiefzoon dan halen en keek niet naar zijn eigen kind om. Dochter had het daar (terecht) erg moeilijk mee. Ook mijn ex vond (net als poster hierboven) dat dochter er nu maar eens overheen moest zijn. Ik heb dochter gevraagd wat ze graag zou willen dat haar vader deed. Ze vertelde dat ze ook wel eens met papa mee wilde, als hij stiefkind kwam ophalen. Dat heb ik met hem besproken en langzaam viel het kwartje bij hem. Op afgesproken tijden mocht zij dan ook mee en haalde ik haar weer bij ex op. Ik heb het wel echt verteld vanuit het kind: Dochter vertelt me dit en voelt er dat bij, kun jij ervoor zorgen dat ze zich beter voelt over de situatie? Nou waren wij al een tijd uit elkaar en was nieuwe vriendin absoluut niet de reden voor de scheiding, dat scheelt denk ik ook wel.

En toch.....

....moeten jullie accepteren dat papa een neiuw leven heeft en ook onderdeel is van dat gezin.

Dat hij de andere kinderen naar school brengt, daar kun je niets van zeggen. Wel kan hij natuurlijk normaal tegen de eigen kinderen doen. En je kunt je kinderen ook aangeven dat papa het 'schijnbaar ook lastig vindt.' En daar zullen je kinderen mee om moeten gaan. Zie het hier ook, dat ze soms dingen moeten leren accepteren. Vroeger zeiden ze: daar word je hard van.

Reacties

Yura: Ik spreek zijn vriendin eigenlijk nooit, zeg haar wel gedag maar verder niet.En ik vind dat wel goed zo, ze willen het liefst Happy Family met zijn allen spelen, maar daar heb ik geen trek in.
Koentje: Ik probeer ook met haar hierover te praten maar vind dat ook moeilijk met een 4 jarige. Vanmiddag wel over de scheiding gehad, en ze vertelde dat ze het liefste heeft dat we met zijn allen in een groot huis gaan wonen, tja dat gaat niet gebeuren natuurlijk. Ik heb hem een sms-je gestuurd of hij mij bellen wil, en dan ga ik het toch aankaarten. Wel subtiel vragen of hij daar een doel mee had om het zo aan te pakken bla bla bla, het bij hem laten bla bla bla. Langzamerhand weet ik wel hoe ik hem moet aanpakken. Ik heb altijd gedacht dat ik degene was die gevoelig was en moeilijk, nooit gezien ad thet aan hem lag dat het zo''n hork is.
Amk: Ik heb het ook met juf besproken, zij heeft het ook gezien en vond het heel opmerkelijk. Ook als dochter bij hem is neemt hij veel uitgebreider afscheid van zijn stiefdochter dan van zijn eigen dochter. Ze vind dat het bij mij ligt om te bespreken, ze vind het ook heel erg moeilijk.
Soepkrijt: Vanuit het kind vertellen kan ook, maar dan krijg ik zeker het verwijt dat ik de kinderen gebruik en dat ik ze wat aanpraat etc etc.Vriendin was niet de reden van scheiding bij ons.
Emine: Sorrie maar hier ga ik toch even van over mijn nek. Als hij 2 maanden wacht zitten onze dochters niet meer bij elkaar in de klas, geen enkel probleem. Tuurlijk wil ik dat mijn kinderen ook met de situatie leren omgaan, maar bij hem gaat het alleen om zichzelf, aan de kinderen denkt hij niet eens. Zijn stelling is: Als papa gelukkig is dan zijn de kinderen dat ook. En daarin vind ik hem gewoon een dikke grote l**. Dan vind ik hem een sukkel die de liefde van zijn kinderen niet waard is. Maar goed nu ga ik dus even over de scheef dat weet ik ook wel, maar ik heb geen begrip voor zijn horkerige domme gedrag.
Muizemeis

Pelle

Ze zitten op de vrije school, daar zitten kinderen van 4-6/7 bij elkaar. Haar dochter is 6 en gaat naar de eerste klas. Mijn dochter blijft nog lekker bij haar eigen juffie.
Muizemeis

Lara

Jij snapt het, tuurlijk heb ik geaccepteerd dat hij een nieuwe relatie heeft. Wat zij zelf uitspoken zal mee een worst wezen, maar als de kinderen in het geding zijn dan ben ik een moeder die voor haar kinderen opkomt. Morgenochtend belt ex terug(ja ik moet haast op audientie) en dan zal ik het wel zeggen.
Muizemeis

Niet hard....

.....maar reeel. Hij is wie hij is, hij doet wat hij doet. En natuurlijk mag je proberen hem erop te wijzen dat hij je kind verdreit doet, maar als hij blijft wie hij is, dan heeft je kind het het minst moeilijk als het leert daarmee om te gaan.

Emine

Maar emine

dan ben je er nog steeds als moeder voor om toch te probreren het te verbeteren voor je kind. Het is ook zijn kind, en daar heeft ie nu eenmaal verantwoording voor. Als het kind ongelukkig is door zijn gedrag kun je hem daar op aanspreken. Dat hij het niet verandert leert je kind vanzelf, maar dan heb je als moeder je best gedaan en kun je jezelf tenminste aankijken in de spiegel.

Klopt zoals jij het zegt, ik zal ten alle tijden voor mijn kinderen vechten om het beste voor hun te bereiken.
En dat ze dan gaandeweg leren dat hun vader een hork is dat is aan hun. Maar ik pik het niet als hij ze diep kwetst.
Muizemeis

Ik moet er toch wel om lachen

Alhoewel ik je situatie heel goed snap en die van je kinderen ook!
Maar ik vond juist de reactie van Emine een beetje een tegenhanger van de rest en erg nuchter en goed. Maar die krijgt dan gelijk een boel gemopper over zich heen. Dat het lijkt alsof er toch nog ergens een angeltje is blijven hangen.....
Wat natuurlijk helemaal niet vreemd is. Maar je krijgt op dit soort berichten vaak allemaal ach en wee reacties die je helemaal gelijk geven. Maar waarbij je je niet realiseert dat ze alleen op jou verhaal afgaan. En het zou idd best rancune tegen je ex kunnen zijn, wij weten niet wat daar allemaal aan vooraf is gegaan? En als er dan zo'n nuchtere heldere reactie van Emine komt worden ze meteen boos? En is ze niet lief om ach en wee mee te roepen.
Wellicht is het zo zoals Emine ook zegt dat papa het zelf ook erg moeilijk vind en niet weet wat hij met de situatie aan moet. Maar dat zal hij natuurlijk nooit tegen zijn ex vertellen. Manlief ging hier liever niet mee mijn kinderen ophalen omdat hij zijn eigen kinderen dan zag en het erg lastig vond om daarmee om te gaan. En dan inderdaad zelf weg te gaan en je eigen kinderen daar te laten kan ook voor hem heel moeilijk zijn. En zeg je idd stiefkind gedag maar hoe doe je dat dan met je eigen kind? Komt echt op mij over dat hij er zelf ook niet goed raad mee weet.

Muizemeis

Tjee muizemeis,

Ik voel wel met je mee. Het is een proces waar je doorheen gaat en uiteindelijk geef je het wel een plek maar ik snap heel goed dat je op dit moment daar niks aan hebt. Het is echt onvoorstelbaar dat je exman zo omgaat met jullie dochter dat zou ik ook zo voelen. Dat wilde ik even zeggen.

(Ps. ik ben ook door zo'n proces heengegaan en dat duurt nog hoor...)

Tegenhanger

met mijn ex is niets te bespreken. als ik hem op dingen aanspreek, ook al is het vanuit gevoel kind en zelfs al doet het kind het zelf, dan vindt hij nog steeds alles onzin en denkt dat ik loop te stoken.

ik ken de ex van muizemeis niet. dus kan daar verder niets over zeggen. wat ik wel weet uit ervaring is dat het heeeeellll erg is dat de kinderen gekwetst worden, maar eigenlijk kan je daar niets tegen doen.

ik heb destijds ook diverse professionals de vraag gesteld: moet ik dan gewoon mijn kinderen laten kwetsen? dat wil ik niet.

antwoord kwam erop neer dat de kinderen zelf dingen moeten ervaren, dat vader bv een hork is.
wat je kan doen is aangeven dat dit de keuze van vader is en zij nergens schuldig aan zijn.

verbieden kun je hem niets. je kan dingen aangeven en hopen dat hij er wat mee doet, maar je moet er ook niet van staan te kijken dat hij denkt, wat zeur je toch!

in ieder geval succes en ik hoop van harte dat hij er wat mee doet!

Pelle

Nee vanaf volgend jaar zitten ze niet meer bij elkaar in de klas, dus geen probleem in dat opzicht
Muizemeis

Gebeld

Ik heb met hem gebeld en hij is zich van geen kwaad bewust. Nou ja ik laat het voor dit moment maar weer, ik kan er zo weinig mee. Knuffelen, knuffelen en knuffelen dat is het enige wat ik kan doen en verder zie ik wel weer. Ik hoop dat hij zelf gaat inzien wat hij doet, maar ik weet het niet zeker.

Tuurlijk is dit alleen mijn kant van het verhaal, maar hij heeft zelf megemaakt dat zijn stiefbroers werden voorgetrokken, dus juist hij zou moeten zien en weten hoe het is.

En ja ik moet hier ook doorheen, en dat gaat me best lukken. Ik heb de afgelopen maanden zoveel over mijzelf geleerd en ben zoveel gegroeid en sterker geworden, dus ook hier zal ik mee leren omgaan. Maar dat wil niet zeggen dat het geen pijn en verdriet doet.

Ook omdat ik dan weer half de verwijten krijg dat dochterlief moe is en dat ze dan vast wel iets onder de leden heeft, liefst iets vaag etc etc etc. Niets ligt aan hem, dat is gewoon mijn frustratie, en niets ligt aan hoe hij met alles omgaat. Ja is mijn frustratie leer ik ook wel mee omgaan. Maar ik wordt er ook een beetje moe van dat hij niet nadenkt.
Muizemeis

Afhankelijkheid

Ik denk dat het niet zozeer gaat over of je je ex erop 'mag' aanspreken - natuurlijk mag dat! - maar meer of het zin heeft en of het zinvol is om je afhankelijk te maken van iemand die onbetrouwbaar is. Hier ook een ex die soms dingen niet goed deed naar de kinderen, wat bij hen verdriet opleverde. Mijn eerste reactie was ook, heel verontwaardigd: Hoe kan hij dat nou doen! Maar het simpele feit is dát hij het doet en dat hij kennelijk zelf om wat voor reden dan ook het probleem niet ziet. Vanuit onze voorgeschiedenis weet ik dat het geen zin heeft om hem daarop aan te spreken. Hij heeft een visie op de zaken die helemaal vanuit zichzelf en zijn eigen beleving geredeneerd is en daar is niet doorheen te komen. Al helemaal niet door mij. Er zijn situaties waarin ik door 'kunstgrepen' heb kunnen ingrijpen (familie bij betrekken, het in het juridische domein brengen) maar er zijn ook situaties waarop ik helemaal geen invloed heb en ook niet zal krijgen. Vooral dat onderscheid te zien is heel belangrijk want als je reëel ziet dat je geen invloed hebt aan de ene kant (vader), blijft er dus niks anders over dan aan de andere kant (kinderen) te handelen. Ik heb me op een gegeven moment gerealiseerd dat ik in wezen mijn kinderen in de steek laat door mijn energie te steken in verontwaardiging over hun vader terwijl al mijn aandacht zou moeten uitgaan naar mijn kinderen en hun realiteit. Beweren dat hij hij ze niet zo'n pijn zou moeten doen, heeft geen enkele zin. Als ik dat volhou, maak ik me afhankelijk van iets wat niet de realiteit is en nooit zal zijn, zelfs bij de meest gezonde ouder niet trouwens, maar dat terzijde. Als ik dat overdraag op mijn kinderen gaan zij ook geloven dat dingen 'niet zo hadden moeten zijn' in plaats van te ervaren wat er gewoon is. En als dat pijn en verdriet is, is dat dus pijn en verdriet en deal je daarmee. Dat wil niet zeggen dat je daar niks aan mag willen doen, integendeel. Dat moet je eerst proberen. Maar wel vanuit een reëel besef tot hoe ver je invloed reikt. Dit gezegd hebbend: ik weet heel goed dat het ook als ouder een heel pijnlijk proces is. Sterkte!
Groet, Jo Hanna

Jo hanna

Ik ben het eens met je visie, je verwoordt het mooi. Ik ga ook proberen hierna te handelen, maar leuk is het niet.
Muizemeis

Lara

Ja de gevoelens van je kind zien zijn moeilijk, helemaal bij mijn binnevettertje die slecht uit. En het doet mij ook gewoon pijn om te zien. Natuurlijk zal ik haar proberen te leren hier goed mee om te gaan.
Muizemeis

Muizemeis

je hoeft het niet allemaal alleen te doen. ik heb destijds en nu weer trouwens, hulp gezocht voor de kinderen. om te leren omgaan met het verdriet van scheiding en kwetsingen e.d.

het is een harde les en je kunt niet meer doen om je ex erop te wijzen. eerlijk gezegd ben ik daar na verloop van tijd mee gestopt.
het hielp niet, werd alleen erger. waar ik mij mee bemoeide. ik ben en blijf de boevrouw.

ik sta er voor de kinderen. en heb uiteindelijk ook hulp voor mijzelf gezocht. wat heerlijk om met iemand erover te praten en die de vinger op de zere plek kon leggen.
nu na 3 jaar is het nog niet op en top. relatie met ex is nihil. rechtszaak en alles is er geweest. nog heb ik mijn kinderen niet kunnen beschermen tegen het kwetsen.

Moeten leren

Lara schrijft:
"Maar ik vind het wel een harde les, mijn zoon was toen 15 en echt verdrietig. Ja , dat hoort bij het leven, maar dat was een levensles waarvan ik vind dat hij die nog niet had hoeven te krijgen.
En het kind van Muizemeis is 4!! en papa is net een paar maanden weg. Moet zon klein kindje dan al leren dat papa meer aandacht geeft aan andere kindjes dan aan haar?
Wat is de toegevoegde waarde van zo'n leermoment?"
Het IS een harde les en er IS echt verdriet. Dat jij vindt dat hij die les nog niet had hoeven krijgen, dat is óók verdriet. Intussen sta je compleet machteloos tegenover het feit dat het gewoon zo is dat je zoon gekwetst wordt. Dat is de realiteit. En dan maakt het niet uit of je kind vijftien of vier is. Mijn kinderen waren drie en negen maanden toen de ernstigste excessen zich afspeelden. De oudste weet nog precies één bepaalde agressieve scene te beschrijven. We zijn ruim vier jaar verder! Die harde lessen moeten ze dus niet leren omdat ze die 'toch ooit in hun leven moeten leren' of zoiets ideologisch. Die les 'moeten' ze leren omdat hij zich nou eenmaal voordoet. En een toegevoegde waarde ... tja ... ik denk dat er die wel degelijk is maar dat neemt niet weg dat ik 100% zeker een andere keuze zou hebben gemaakt als ik er iets over te zeggen had gehad of ze dit zouden meemaken.
Het probleem is, het is niet iets ideologisch, je hebt er niks over te zeggen. Het heeft dus geen zin om je ertegen te verzetten. Dat verzet komt, in ieder geval in mijn beleving, voort uit de pijn die het je als ouder doet om je kind te zien lijden en worstelen. Dat wíl je gewoon niet. Je weigert te aanvaarden dat dat gebeurt. Maar aangezien de realiteit sterker was dan wat ik voor mijn kinderen wilde, heb ik me er tandenknarsend aan aangepast en heb ik met de pijn geleefd en gewerkt en heb ik de indruk dat dat mijn kinderen (vooral de oudste) wel degelijk iets heeft opgeleverd, namelijk 'verwerking' van wat zich heeft voorgedaan of wat voor naam je er ook aan wil geven.
Groet, Jo Hanna
PS nogmaals, ik pleit er niet voor met je handen over elkaar te gaan zitten als je kinderen geschaad worden! Als je daar invloed op hebt, moet je die aanwenden. Daar ben je ouder voor.

Lara, daar sluit ik me helemaal bij aan

Voor mij is openheid en gevoeligheid ook belangrijk. Ik zou ook heel treurig zijn geworden als mijn kinderen hard hadden moeten worden om te overleven.
Groet, Jo Hanna

'daar word je hard van'.....

Ik zei dat dat vroeger een spreekwoord was, niet dat ik het goed of nodig vind dat kinderen 'hard worden' door een ouder die het laat afweten.

Dat is allemaal heel rot. Alleen er is weinig aan te doen. Vader is wie hij is en als er niet over te praten valt, tja, dan wordt het heel moeilijk. Ook ik heb in mijn gescheiden leven heel wat beschermd, maar wegnemen kun je de gevolgen van het 'falen' van de ander nooit helemaal. Helaas. Accepteren is en blijft dan toch de weg.