Wat kan ik doen? Partner vervreemdt van zijn kinderen

De 'hulpverlening'

"Daarnaast heeft zijn ex-partner heel veel twijfels over de situatie bij ons. Hij ziet dan ook graag dat er hulpverleners bij ons komen kijken om ons te adviseren over hoe wij moeten omgaan met de kinderen. Dit geeft zijn ex-partner hopelijk ook wat meer vertrouwen."

Ik weet niet wie de kinderbescherming heeft ingeschakeld maar dat kan een hoop kwaad bloed gezet hebben. Ook hoe je vriend zich tijdens die affaire opgesteld heeft, losse opmerkingen over moeder die in een dossier terecht zijn gekomen, zijn opvatting dat moeder 'hulp' nodig heeft of door hulpverlening bij zichzelf thuis te vragen moeder te willen geruststellen.
Misschien zie ik het verkeerd, maar je zou het bij mij ook effectief verpest hebben.

Je kunt beter proberen het contact luchtig en afstandelijke te houden en inderdaad je tijd met je kinderen verbindend te besteden. Maar laat moeder maar met rust. Fijn dat ze een partner heeft die de kinderen wil halen en brengen.

In dat geval

Zou het kunnen helpen dat je moeder excuus aanbied en belooft om nooit meer buiten haar om over 'hulpverlening' te beginnen. Je weet niet wat je aanricht met die 'onderzoeken'. "bij de verschillende rechters" nog wel.
Degene die de kinderen grotendeels verzorgt heeft daar het meeste last van kan ik je vertellen.
En dan nu vinden dat ze hulp moet zoeken om de scheiding te verwerken?
Als ik het was zou ik ook een ex op grote afstand houden. Dan speelt hij maar de vermoorde onschuld elders.

patroon doorbreken

Het komt op mij over als dat er een mening over het gedrag van vader is die -misschien ook wel mede door zijn eigen toedoen en volharding daarin- door anderen, oa instanties (die hij er zelf bijgehaald heeft, daar lijkt het op), gedeeld wordt. Het is natuurlijk heel moeilijk als jij door een bepaalde bril gezien wordt als jij vindt dat die mening niet op jouw gedrag past.

Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee totaal verschillende dingen. Je kan gelijk hebben en het niet krijgen (en andersom). Hoe meer je achter je gelijk aan zit, des te moeilijk wordt het om gelijk te krijgen. Laat al die instanties met rust.

Als ik het zo lees lijkt het mij op zijn minst een flink communicatieprobleem met moeder. Daar kan je alles bij gaan halen maar dan krijg het de lading van borderline-gedrag. En daarbij, ook een rechter kan iemand niet dwingen van mening (en ervaring) te veranderen. Eerlijk gezegd lijkt het mij zo'n indruk, van Ex dus, eerder verstevigen dan veranderen (met instanties erbij halen). En dat is dan met wat papierwerk makkelijk aan te tonen. Feitelijk zorgt jouw vriend voor zijn eigen 'beoordeling'. Ik bedoel hier mee dat met al die instanties die volgens jou vriend zouden moeten oordelen of Ex de waarheid spreekt (instanties die niet gaan over de waarheid tussen mensen) is van een soort pitbull-instelling. Een vorm van stalking. Met dwang erbij, in de vorm van 'ik wil met je praten'. Soms is praten inderdaad gewoon praten en soms is het iets heel anders.

Ik vraag mij onmiddellijk af waarom je al die instanties voor je kinderen zou wensen als het alleen gaat om jouw gelijk inzake de mening van een ander. Je kan ook denken dat haar mening nu eenmaal zo is, terecht of onterecht, het is een feit waar je mee om moet leren gaan. Klopt die mening volgens jou niet? Dan zou ik bij alles wat ik doe, twee keer nadenken: bevestig ik hier mee het beeld over mij of niet?
Uiteindelijk reageren mensen op het beeld dat ze van jou hebben. Klopt dat beeld niet, dan moet je je gedrag bijstellen.

Het enige waar hij wel zeggenschap over heeft is zijn eigen gedrag. Als ik hem was, zou ik dat gedrag allereerst eens flink herzien. En dan met iemand die hem een spiegel voor kan houden. En daarna eens zien wat hem niet verder brengt en wat beter werkt. Pas daarna zou ik excuses aanbieden. Iemand die een excuus maakt, waar je het niet in hoort, dat wekt extra woede en wrevel op. En dat wil je dus niet.

Overigens, trekken mijn wenkbrauwen op bij de zin 'Moeder geeft aan bang te zijn voor vader (hij heeft haar nooit iets aangedaan)'. Is dit een feit? Is het een mening? Is het een wens? Is het iets waar een ander wat over mag zeggen? Gaat het erom dat jij bepaalt waar iemand bang voor mag zijn? Kan het zijn dat jij dat in haar geval niet zou zijn maar dat een ander dat wel was? Kan het zijn dat jij het onzin vindt maar feitelijk niets over te vinden hebt, omdat het jouw geschiedenis niet is? Was jij erbij toen haar niets aan werd gedaan?

Je mag iemand niet verbieden om bang te zijn, of jij dat nu onzin vindt of niet. Kleine tip; het helpt als je de gesprekspartner voor vol aan ziet en respecteert. Welk waardeoordeel jij ook hangt aan haar angst, die doet er niet toe. In zo'n geval zou ik gewoon denken, zij was bang en mede daarom gedraagt zij zich zo. Als ik daar rekening mee houdt, helpt dat de onderlinge verstandhouding hopelijk. En ik zou hopen op een opening dat ik mijn excuses aan kan bieden omdat het niet hoort dat mensen bang voor elkaar zijn. Daarmee zou ik mijn schuld niet perse erkennen maar wel erkennen dat die gevoelens er zijn en dat ik daar rekening mee wil houden.
Zijn ex daarop veroordelen, vind ik zo makkelijk! En vooral zinloos. Sterker nog, het werkt eerder tegen je dan voor je. Kijk ook eens naar je eigen rol (naar je vriend en in het geheel) en het instant houden van dit patroon.

Het zit in

Een citaat uit je verhaal:

De laatste anderhalf jaar heeft mijn vriend al niet meer gesproken over zijn zorgen rondom zijn kinderen. Hij hoopte daarmee voor rust te zorgen. Helaas heeft dat niets geholpen. Het gevolg is dat de kinderen steeds negatiever worden over hun vader. Het is saai, we doen nooit wat leuks, ik mag mijn spullen niet meenemen enz. Dit alles is niet waar. We maken de weekenden gezellig door een leuke film te kijken, een spelletje te spelen, naar het strand te gaan. Zijn spullen mag hij altijd meenemen, want het zijn zijn spullen. Er wordt met de kinderen ook nooit gesproken over de situatie en alleen maar positief over moeder.

Jij kan natuurlijk vinden dat jullie leuke weekenden hebben maar die kinderen zeggen dat het saai is. En vervolgens sla jij hun mening in de wind. Wie moet volgens jou de weekenden leuk vinden? De omgeving of zijn kinderen? Of hun vader en jij? Of is het helemaal niet de bedoeling dat de kinderen een mening hebben? Wordt er van ze geacht dat ze de weekenden ondergaan en dankbaar zijn?
Het zijn toch geen robots?

Misschien hebben zij een heel ander beeld van 'een leuk weekend bij hun vader' dan jouw vriend en jij (en de rest van de wereld) hebben. Waarmee niet gezegd is dat die weekenden niet leuk zouden zijn. Maar zij vinden die niet leuk in het licht 'tijd doorbrengen met vader'. Kennelijk hebben zij een andere verwachting bij de gedachte aan een weekend bij hun vader. Zo vond ik de weekenden waar weinig tot niets gepland was de leukste omdat ik dan pas echt het gevoel had dat ik contact kon maken met mijn vader (tijdens een spelletje kaart). Daaruit ontsproten de leukste gesprekjes.

Het helpt niet als je de mensen waar het om gaat, zo behandelt. Want feitelijk zeg je tegen zijn kinderen dat hun mening belachelijk is en er niet toe doet. [Voel je al dat je dit aan het ontkennen bent, tijden het lezen?] En daarmee hun gevoelens ook. Contact met je ouders is voor kinderen heel belangrijk maar als het contact inhoudt dat jij eigenlijk steeds te voelen krijgt dat je onbelangrijk bent, ga jij je zo ook voelen, op den duur. En uiteindelijk komt het neer op een keuze van een kind, ben ik onbelangrijk dan kan ik het contact met mijn vader in stand houden.. en anders moet ik dat contact gaan herzien.

Mensen zijn toch geen robots?

Meerdere rechters

Met zoveel rechters is de kans dat er een OTS ligt groot. Slechts in 5% geeft de kinderrechter niet thuis. Wat denk je, alles wat moeder zegt kan tegen haar gebruikt worden. Blijkbaar staat je nieuwe partner, haar ex, niet aan de goede kant.

Excuses en andere zaken

Niet opgeven. Ik hoop ook dat alles hier weer een keer op zijn plaats valt en we normaal verder kunnen. Nooit ook maar kunnen
vermoeden dat er zo'n verschrikkelijke situatie zou kunnen ontstaan.

Wat AnneJ schrijft in #27 en #28 is zo herkenbaar en waar. Het zou voor mij wat uitmaken als ex en partner zouden beseffen hoeveel schade er is aangericht door zonder iets te zeggen melding te doen bij instanties er oprechte excuses kwamen. Ik ben zo bang geweest.

Ik zou me overigens niet druk maken over de leuke of niet leuke weekenden, die zijn zoals ze zijn.

Je schrijft dat er wordt getwijfeld over de situatie bij jullie thuis en dat er misschien hulpverleners komen kijken, wat moeilijk en wat moet daar dan uitkomen? Uiteindelijk, geeft zoiets, vrees ik, alleen maar meer ellende.
Ondanks dat ik het idee heb dat nieuwe partner ex bepaalde zaken heeft geadviseerd, weet ik dat ze goed voor de kinderen zorgt en de kinderen vinden het fijn daar. En ja, dan heb ik ook de angst de kinderen kwijt te raken. Iedereen probeert mij dat uit mijn hoofd te praten maar het is daar zo anders, sowieso omdat het daar altijd weekend of vakantie is, er is veel tijd en aandacht en omdat er veel meer geld is dus heel anders wordt geleefd. Ja, ja, ik weet het....maar toch.

En dat appen dat kan ik mij voorstellen, één kind doet dit ook maar ik zal zelden of nooit als eerste appen maar geef wel antwoord.

Tevens kan ik mij vinden in wat Ava schrijft :"Kleine tip; het helpt als je de gesprekspartner voor vol aan ziet en respecteert. Welk waardeoordeel jij ook hangt aan haar angst, die doet er niet toe. In zo'n geval zou ik gewoon denken, zij was bang en mede daarom gedraagt zij zich zo. Als ik daar rekening mee houdt, helpt dat de onderlinge verstandhouding hopelijk. En ik zou hopen op een opening dat ik mijn excuses aan kan bieden omdat het niet hoort dat mensen bang voor elkaar zijn. Daarmee zou ik mijn schuld niet perse erkennen maar wel erkennen dat die gevoelens er zijn en dat ik daar rekening mee wil houden."
Ik zou fijn zijn als er iets van respect of normaal fatsoen naar mij zou zijn maar dat valt helaas niet af te dwingen.

In de eerste

instantie is de Raad voor de Kinderbescherming ingeschakeld door de rechter, nadat de moeder een rechtszaak had aangespannen. In de stukken die de moeder had ingediend probeerde ze mijn vriend als boeman neer te zetten. Ze had stukjes uit e-mails geknipt waarin hij aangaf dat hij bijvoorbeeld aangaf dat hij ergens niet voor wilde tekenen. Zie je de hele e-mail dan wordt het beeld meteen heel anders. Hij tekende niet voor een formulier dat moeder had ingevuld, maar stuurde zijn eigen versie in, omdat zij alles al had volgeschreven en zijn mening er niet meer bijpaste bijvoorbeeld. Of gezeur over een ID-kaart waarvoor getekend moest worden, maar waar ze maandag om vroeg en verwachtte dat hij het op dinsdag allemaal had geregeld (hij moest ervoor naar het Gemeentehuis en werkt 40 uur). Die donderdag had hij het al geregeld, was dus 2 dagen later.

Het enige dat mijn vriend in die periode had gedaan was proberen met de moeder te praten over zijn zorgen, bijvoorbeeld het zeer ernstige overgewicht van de twee oudsten. Hij wilde graag 1 lijn trekken zodat het voor de kinderen makkelijker is om te volgen. Niet dat de ene ouder onbeperkt Cola light laat drinken en de andere ouder het houdt op 1 glas per dag, dat soort zaken.

Er zijn heel veel gesprekken geweest bij mediators enz. Natuurlijk heeft mijn vriend dingen gezegd die hij niet had moeten zeggen, vooral in de eerste paar gesprekken. Daarvoor heeft hij zijn verontschuldigingen aangeboden. De laatste 10-15 gesprekken heeft hij alleen vragen beantwoord en soms een oplossing voor iets voorgesteld. Het gevolg is dat moeder veelvuldig aan het woord is en als mijn vriend dan iets wil zeggen dat zij hem in de rede valt.

Dat er schade is, dat is duidelijk. Ik ben er alleen van overtuigd dat deze door beide is aangericht en niet alleen door mijn vriend. Nogmaals hij is niet degene die een scheiding wilde, dat wilde zij. Ze hebben het in 3 maanden kunnen regelen, dat lijkt mij genoeg te zeggen. Ik ben namelijk al bijna 5 jaar bezig.

De weekenden dat de kinderen bij ons zijn, is tijd voor de kinderen. Dus hebben zij heel veel inspraak op wat er wordt gedaan. Als zij zin hebben in een weekendje chillen met een computerspel dan mag dat, willen ze een film zien, dan zoeken we een film uit. Soms hebben wij in een weekend iets gepland, zoals een verjaardag of een uitje, maar ook daarin hebben ze inspraak.

Ik begrijp dat jullie een bepaald beeld vormen van de situatie, helaas heb ik nog weinig gelezen waar mijn vriend iets aan zou hebben. Voor nu denk ik dat het beste is om door te gaan in de weg die wij zijn ingeslagen. Gezelligheid en koetjes en kalfjes. Regelmatig 1 op 1 tijd van mijn vriend met zijn kinderen en af en toe met z'n allen weg. Verder hopen we dat het ooit beter gaat.

Wat bedoel je met

De RvdK, oef.

Wat bedoel je te zeggen met:
TS: Dat er schade is, dat is duidelijk. Ik ben er alleen van overtuigd dat deze door beide is aangericht en niet alleen door mijn vriend.

En wat bedoel je zeggen met:
TS: Nogmaals hij is niet degene die een scheiding wilde, dat wilde zij. Ze hebben het in 3 maanden kunnen regelen, dat lijkt mij genoeg te zeggen. Ik ben namelijk al bijna 5 jaar bezig.

En nog even dit:
TS; Ik begrijp dat jullie een bepaald beeld vormen van de situatie, helaas heb ik nog weinig gelezen waar mijn vriend iets aan zou hebben.

Er is denk ik heel veel zinnigs langsgekomen maar niets van het kaliber 'hoe drijf ik mijn Ex tot ander -in mijn ogen wenselijk- gedrag". Tenminste als je dat bedoelt.

TS: Voor nu denk ik dat het beste is om door te gaan in de weg die wij zijn ingeslagen. Gezelligheid en koetjes en kalfjes. Regelmatig 1 op 1 tijd van mijn vriend met zijn kinderen en af en toe met z'n allen weg.

Nouja, dus er is gezelligheid en koetjes en kalfjes, eigenlijk is er dus geen probleem?

TS; Verder hopen we dat het ooit beter gaat.
Als je wilt dat het beter gaat, moet je niet je geluk in de handen van een ander leggen maar zelf aan de slag. Wil je dat niet, is het kennelijk niet belangrijk genoeg. Is de zucht naar geluk dan toch te klein of de wens om geen verantwoording te dragen toch iets groter?

Of probeer anders Voodoo, daar leg je je lot in andere handen en je hoeft er nauwelijks iets voor te doen. Misschien zijn de wonderen de wereld nog niet uit?

Je kan heel lang zeuren over hoe ongelukkig je bent en dat dat de schuld is van een ander, maar kennelijk zeur je liever dan er iets aan doen. Misschien vind je vriend dit patroon stiekem wel prettig. Dan kan je altijd zeggen dat je geen schuld hebt, want je was niet verantwoordelijk. Dat kan natuurlijk maar het maakt je niet geloofwaardig(er). Dat zal ook een rechter niet ontgaan.

En weet je, als jouw vriend en jij dit (RvdK) niet erg vinden, wie moet het dan erg vinden? Hetzelfde zou ik tegen de moeder zeggen, maar die schrijft hier nu eenmaal niet.

nou nou nou

Ik vind de toon van de laatste berichten wel erg had richting Paddington. Dat verdient ze niet. Het is een heel schimmig spel. Ik zie het soms ook aan op afstand en bij mijn eigen situatie zie ik het niet. Zo gaat dat. Door de bomen het bos enzo.....
Bah wat krijg ik er een naar gevoel van. Blaming the victim.

Ho-ho

Helemaal niet blaming the victim.
Door te stellen dat er een agressor is of zou zijn, betekent dat nog niet dat er ook een slachtoffer is.

We kunnen toch moeilijk de raad geven dat de Ex het maar anders moet doen? 'Zorg dat de Ex haar gedrag bij stelt".
Als je niet bereid bent zelf iets te veranderen dan verandert er toch niets? Je kan niet verwachten dat de ander verandert omdat jij daar eigenlijk geen zin in hebt.

dat zeg ik toch niet

Ava dat zeg ik toch niet. En Paddington zegt ook helemaal niet ex maar ff haar gedrag moet bijstellen. Misschien wil je het geen blame the victim noemen, maar ik noem het dan maar jij-en en jou-en. Trouwens, waarom mag het geen blame the victim heten, omdat ik dan diegene die nogal ongenuanceerd te keer gingen hier even ergens op wijs?
Het is de toon die de muziek maakt....
Ik vind het een nare toon. Je bereikt er echt niks mee. Ja jezelf op de borst slaan, van hoe goed je het wel niet weet.
Ga nu eens echt bij jezelf te raden waar je iemand mee kunt helpen. En breng dat op een manier die ook prettig is om aan te horen. Dat mis ik hier.

Verlies

Scheiden is altijd verlies. Het is ook heel treurig. Dit doet me ook denken aan het boek dat Tsjor altijd aanbeveelt: Gelukkig getrouwd, gelukkig gescheiden. Is dat een idee?
Je verwacht er denk ik ook teveel van. Wat je tijdens je huwelijk niet goed gelukt is, er wordt niet voor niets gescheiden, gaat je erna ook niet lukken.
Het ideaal, samen voor de kinderen zorgen, wordt niet gehaald.
Al helemaal niet als je vind dat de ander van alles zou moeten.
Allerlei in de ogen van normale mensen 'kleinigheden' worden boobytraps. Er zitten altijd veel kanten aan die verhalen. Zo'n ID-kaart. Kan best dat moeder dat ineens voor school nodig had, of een kind is aangehouden en blijkt het niet te hebben en moet het wel hebben. Vader boeit het niet, hij doet het als het hem uitkomt terwijl moeder in paniek van mening is dat het meteen moet, en zij is wordt geconfronteerd met de situatie, vader niet.
Allemaal details waar je een vermoeden van kunt hebben, maar het slechtste wat je kunt doen is schuldigen aanwijzen of proberen te bewijzen dat iemand fout bezig is.
Het ideaal van samen opvoeden zou ik hier opgeven. En overgewicht bij kinderen is echt een lastig probleem. Je weet al dat moeder geen overleg wil. Dan probeer je gewoon in je eigen weekend zaken met je kind zo goed mogelijk te doen. Zonder zaken keihard te verbieden, maar meer samen met een kind. Pubers zijn heus gevoelig voor die dingen. En het is het beste als je samen met je kind een manier kunt vinden om daar verbetering in te brengen. Zonder je te bemoeien met hoe het bij moeder toegaat. Houd het bij jezelf. Bied gewoon royaal gezond eten aan en beperk snacken en snoepen.
En soms is het een familiair probleem en zijn er mensen in de familie die er op een goede manier geleerd hebben om mee om te gaan.
Ik kwam een keer een kind tegen dat geen rem had. Echter zijn vader had ook geen rem. Ze aten gewoon gezond en regelmatig op een dag en beperkten op hun manier de porties zonder zichzelf uit te hongeren. Ook een echt heel lastige gescheiden situatie. Er was wel wat overgewicht maar deze puber kon het goed in de hand houden. Zelf. Zodat hij er controle over had en geen voortdurende strijd met een van de ouders en perioden dat hij gewoon honger had omdat de knip op de kastdeur zat.
Er is veel mogelijk als je maar naar jezelf kijkt. Overleg met moeder is helemaal niet nodig. Buig gewoon een beetje mee en maak je niet druk en geniet van de tijd met je kinderen.

Als eerste

@Verhuiswagen bedankt voor je steun. Ik moet eerlijk zeggen dat ik erg schrik van de reactie van Ava. Nergens heb ik gezegd dat het alleen de fout is van de moeder. Ik heb juist gevraagd naar dingen die mijn vriend en ik kunnen doen. Helaas wordt er niet veel anders gezegd dan wat we zelf al hadden geconcludeerd en waar we al mee bezig waren.

Wat betreft het feit dat de scheiding binnen 3 maanden was geregeld is dat het bewijst dat mijn vriend niet moeilijk heeft gedaan. Het is namelijk heel goed mogelijk om in je eentje een scheiding te stagneren, dat weet ik uit ervaring.

Er was gezelligheid en koetjes en kalfjes. Helaas wordt het steeds minder gezellig en meer en meer gespannen. Het enige dat mijn vriend en ik kunnen doen is het nog een beetje gezellig proberen te houden.

@Ava, heel graag zouden we zelf aan de slag willen, dat is namelijk volledig mijn vraag. Kun jij mij vertellen hoe?

Daarbij zeur ik niet over hoe ongelukkig ik ben. Jij leest hier een klein stukje en je weet niet hoe ik in het leven sta. Waar het mij omgaat is dat ik 2 kinderen zie waar ik heel veel van houd, die ongelukkig zijn. Daarbij voel ik mij onmachtig omdat ik ze niet kan helpen. Heb jij een idee hoe ik deze kinderen kan helpen?

Paddington

Als je een heel ander advies wilt dan zul je denk ik concreter moeten worden.
Ik zie dat er een hoop adviezen zijn gegeven en allemaal blijkbaar in een richting waar jij niets mee kunt. Daarop voortborduren heeft dus niet zoveel zin.
Dan zou ik het niet weten en kun je misschien wat meer info geven, duidelijkheid geven over wat je precies wilt veranderen.
Wat ook een insteek kan zijn is 'gewoon' pubertijd bij de kinderen.
Dat ze 'gewoon' lastig zijn en jullie dat niet goed snappen of ze zich heel lastig kunnen uitdrukken in relatie met jullie. Of dat er een hoop emoties nu naar buiten komen. Misschien is er nu geen strijd tussen de exen maar die is er blijkbaar actief jaren geweest.(van beide kanten uit) Slopend voor kinderen.

En...

Dat pubers vaak ophouden met een weekend bij de andere ouder doorbrengen omdat ze die visites zat zijn en hun eigen dingen willen doen vanuit hun eigen huis. Daar moet je een weg in zien te vinden. Kun je op je strepen staan of denken dat moeder de kinderen thuis houdt maar er valt gewoon moeilijk tegenop te concurreren.
Dat vraagt creatief meedenken en je opties zien. Zonder beschuldigingen.
Dat heeft namelijk geen zin. Kan best zijn dat moeder niet al te blij doet over vader bij die pubers maar daar heb je dan even geen controle over.

precies AnneJ!

En wat ik me nu opeens bedenk: dit is de wraak vd kinderen!!
En nu maken ze misbruik vd ontstane situatie en plukken ZIJ nu eens de vruchten vd verziekte verhoudingen!
Laten vader en co denken dat moeder ziekt en wie weet vice versa.

Jammer

Zo jammer dat je weinig opgeschoten bent. En eigenlijk ook niet zo vreemd want dit is een levensgroot probleem anders zouden er niet zoveel problematische scheidingen zijn. Ik heb zorgvuldig geprobeerd het beeld van jouw partner niet over een kam te scheren met het gedrag van mijn ex. Ik wil aangeven hoe het voelt aan "de andere kant". Ik denk dat mijn ex een andere versie heeft van mijn verhaal. Het is heel gek de eerste jaren hadden wij veel minder problemen en dat heeft denk ik te maken met het feit dat er in het begin alleen maar tijd is voor verdriet en om overeind te blijven en na een tijd ontstaat er zo'n boosheid.
Wat ik al zei, ik blijf hoop houden. Ik ken een stel waarbij beide echt vreselijke dingen deden (soort Rob de Nijs / Belinda Meuldijk verhaal) en nu, na jaren, heel vriendschappelijk met elkaar omgaan.

Nou Thea #41, dat meen je toch niet? Ik begrijp je ook niet, hoezo de vruchten plukken?

Bijzonder

De kinderen zijn in mijn ogen het slachtoffer van de situatie, maar nu zijn zij degene die de oorzaak zijn? Ik vind het echt een hele bijzondere gedachtegang.

#44 : Naar welke gedachtegang refereer jij nou Paddington?

kinderen zijn slachtoffer

Natuurlijk.
Maar pubers zijn er ook meester in situatoes naar hun hand te zetten.
En verder niet negatief bedoeld: het geeft ze regie, iets waar ze wrs tekort aan hebben gehad.

Paddington

TS schrijft:
Bij mijn vriend is het duidelijk geworden dat zijn kinderen zover gemanipuleerd zijn dat zij hun vader steeds minder willen zien. Al jaren probeert hij duidelijk te maken dat hij zich zorgen maakt over zijn kinderen en helaas is er nog niemand geweest die zijn zorgen serieus heeft genomen.

Het gevolg is zelfs dat iedereen op dit moment de kant kiest van zijn ex-partner. Hij wordt gezien als een hele nare man, die totaal geen interesse heeft in zijn kinderen. De scholen, hulpverlening en zelfs de rechtbank belonen moeder voor haar leugens en manipulatie.

Je zou kunnen zeggen dat de aanvliegroute om het probleem bespreekbaar te maken, een averechts effect heeft. Er is langzamerhand een beeld ontstaan oa bij diverse instanties dat op een of andere manier niet weggaat maar eigenlijk steeds bevestigd wordt.

Daar kan je -nu- niets aan veranderen. De trein is dan eindelijk op gang gekomen en elke plotseling ruk aan het stuur of trappen op de rem (als je dat al kan) door de vader, zal waarschijnlijk dat beeld bevestigen. Dat beeld kan bijvoorbeeld zijn gegaan van 'de vader die problemen aankaart' naar 'de vader die overal problemen ziet' naar 'de vader is het probleem'.

Ik kan mij voorstellen dat dat heel moeilijk moet zijn, als je vindt dat het beeld absoluut niet klopt. Maar ik kan mij ook heel moeilijk voorstellen dat instanties ed zich allemaal hebben laten inpakken door moeder. Daar is toch echt meer voor nodig. Misschien heeft de vader, ongewild, zonder het te beseffen, hier en daar een bepaald beeld bevestigd.

Dat zou bijvoorbeeld kunnen door in elk gesprek het probleem te noemen en in dezelfde ademteug verwijtend over moeder te spreken (en allerlei irritaties te ventileren). Zoals jij hier ook doet (en daar ook volledig van overtuigd bent). Of dat je van kleine problemen, grote problemen maakt. Of als men vindt dat zijn ego erg in de weg zit. Waarbij mensen zich afvragen wat de onderliggende motivatie nu eigenlijk is.
Daar begint het wantrouwen of de oprechtheid van vader.
Diegene die het meeste wijst en onvrede heeft, heeft kans het minst geloofd op den duur. En als moeder daar ook zo aan mee had gedaan, waren beide partijen ongeloofwaardig geworden. De kans lijkt mij groter dat zij precies haar kant heeft kunnen uitleggen zonder vingerwijzen of lelijke woorden. Als zij dan ook nog de goede kant van vader kan belichten, helemaal. Dan wordt het namelijk makkelijk(er) voor instanties om een bepaalde kant op te gaan. Beeldvorming wordt de werkelijkheid.

Hoe kom je hieruit? Dat is lastig maar het kan wel als je het anders gaat doet. Het kost tijd. Het enige manier om zoiets te keren is stilte: laat het eerst allemaal overwaaien. Als je geschoren wordt... zit dan stil. Zorg dat hij niet de aanzwengelaar of de dorpsomroeper is van alle 'problemen'. Hou op met alles als een aanval te zien want dan willen mensen in verweer te gaan. Dat staat niet zo leuk. Het bevestigt alleen maar het negatieve beeld over hemzelf. Bespreek niet steeds en overal het conflict met Ex. Hou conflict met Ex buiten de gesprekken over de problemen die je ziet. Je kan zoiets wel noemen, als moeizame factor, als er naar gevraagd wordt.

Hou het klein en hou het praktisch. Afspraken over cola aan een kind met overgewicht? Natuurlijk, het is prettig als je daarin 1 lijn kan trekken maar lukt dat niet, stel je eigen regels. Of beter: haal het gewoon niet in huis. Feitelijk heb je daar geen gesprek met de moeder voor nodig.

Gebruik die radiostilte om iets te repareren bij de moeder. Wat zij zal vinden over de communicatie is een van de sleutels. Verwacht nou niet dat het meteen goed komt. En wat hij doet, moet oprecht zijn (hij moet nl zijn geloofwaardigheid gaan herstellen om een bepaald vertrouwen (terug?) te winnen). Bijvoorbeeld door te zeggen dat hij beseft dat hij het eerder niet goed heeft aangepakt en dat dit averechts werkt, voor de kinderen, voor Ex en voor hemzelf. Of het opnieuw mag, op een andere manier. Hou dan ook rekening met hoe zij het wil. Geen gedram over hoe hij vindt dat het dan moet. Communiceren kan ook per mail, briefje, sms. Niet te veel, niet over alles. Je stelt geen eisen, maar je zoekt afstemming over de kinderen. Strijk glad wat je glad kan strijken, bedenk wat je wil bespreken en wat dat praktisch inhoudt.

Vinden dat je gelijk hebt (wie vindt dat nou eigenlijk niet?) is 1 ding, gelijk krijgen is iets anders. Het gaan halen of afdwingen, dan zoek je een conflict. Gladstrijken. Daarmee erken je niet je fouten, perse, maar daarmee laat je zien dat het jou gaat om een groter doel (de afstemming) en niet om jou (of hem, in dit geval). Instanties hebben de neiging te leunen naar de persoon die dat in gedrag laat zien.

In je openingspost voel je als lezer een bepaalde lading naar Ex. En het is niet eens jouw Ex. Welke lading brengt hij dan mee in het gesprek? Dat voelt Ex natuurlijk ook. Dat communiceert niet lekker. Die lading moet weg! Misschien wel met een 'ik heb nooit beseft dat je zo bang voor mij was, dat was/is niet de bedoeling (geweest). Ik heb moeite om mij zelf als zodanig te zien (iemand waar je bang voor kan zijn). Het spijt mij (dat jij je zo voelt)."

Ik ken geen mensen die bereid zijn tot een volwaardig gesprek als de gesprekspartner niet voor vol wordt aangezien of bij wie bepaalde gevoelens domweg als belachelijk worden gezien.

Erg herkenbaar

Herken veel van wat je schrijft Paddington.

Mijn man heeft 4 jaar ( de eerste 4 jaar na scheiding) lang geprobeerd om een normale omgang/communicatie met zijn ex en moeder van zijn 2 dochters te hebben, strijd was er om alles, echt werkelijk waar alles.
Wat moeder wil dat moest, geen compromissen, geen tegemoetkomingen, niks. Hij ziet ze 1 weekend per 2 weken, halve vakanties en bepaalde feestdagen.
Na 4 jaar strijd, energie en zelf bijna aan kapot gaan heeft mijn man het opgegeven. Hij ziet zijn dochters nog steeds met dezelfde omgangsregeling, nog wel en met hier en daar een uitzondering. Ivm sport, feestjes enz.
Hij probeert zoveel mogelijk overal aan mee te werken maar ivm zijn werk is dat ook lastig. Hij sluit zich ook af als ze niet bij ons zijn. Hij mist ze zo erg dat hij het niet aan kan om er steeds aan herinnert te worden wat hij mist en waar hij niet bij kan zijn.
Hij doet zijn best wel met sport enz en op school om betrokken te zijn , maar sinds 2 jaar is er zo goed als geen communicatie met moeder, er zijn 2 rechtszaken geweest ( alimentatie) en daar is met veel modder gegooid door moeder. Dat mijn man er helemaal klaar mee is.
Nu is het zo dat school aangeeft dat het met de jongste niet goed gaat, onderzoeken zijn er geweest en ze blijkt ADHD te hebben icm loyaliteitsconflict. Jeugdzorg is ingeschakeld en gesprekken zijn nu gaande.
Natuurlijk zijn de kinderen er de dupe van, hoe goed je het ook probeert te doen, hoeveel je het voor ze verborgen houdt... als je niet op 1 lijn zit met de andere ouder en volgens mijn man heeft hij dat nooit gedaan en zal dat ook nooit gebeuren blijven de kinderen het toch lastig vinden.
Ze leven in feite 2 werelden, met eigen regels en normen en waarden.

Mijn man heeft juist om uit die strijd te blijven aangegeven dat hij het contact wilde bespreken tot mail, whats app ivm de gemaakte afspraken terug te lezen zijn en er geen emotie bij komt kijken, maar dan is het weer net hoe het wordt geinterupeerd door de ander en kan er alsnog discussie/ruzie ontstaan of mails worden niet of niet helemaal beantwoord...
Ik vind het als vrouw van ook erg lastig om mee om te gaan, we praten er wel veel over.

Inmiddels ben ik de helft kwijt van wat ik nog meer wilde typen...

Alleen mail of app

Ik vind het juist extra moeizaam dat om alleen per mail of per app te communiceren, de bedoelingen kunnen verkeerd geïnterpreteerd worden, het is moeilijk om tot een afspraak te komen als er verschil van mening is en je wordt na elk antwoord er weer mee geconfronteerd, soms dagenlang. Er hoeven geen wekelijkse (telefoon)gesprekken te zijn maar af en toe de tijd nemen om wat dieper op iets in te gaan, ik spreek voor mezelf, zou heel fijn zijn. Het is wel goed om de afspraken per mail vast te leggen.

Mijn ex wil ook alleen contact per mail of app en dan gaat het over allerlei zakelijke afspraken maar hij mist zo wel heel erg veel van zijn kinderen met name allerlei gewone dagelijkse dingen.
In het begin tikte ik hele verhalen maar omdat daar geen enkele reactie op kwam ben ik daar mee gestopt.

Er hoeft toch niet altijd over zakelijke dingen gesproken te worden? Ik zou graag af en toe keer sparren over dingen die over de kinderen aangaan zodat ik niet alles alleen moet bedenken en beslissen.
Bij mij voelt het heel krom, ik zorg voornamelijk alleen voor de kinderen en hun vader vindt het niet de moeite waard om af en toe eens over hen te praten en bijvoorbeeld te vragen met wie ze spelen en hoe dat gaat, ontwikkelingen op school, gezondheid, opvang etc.

Soms komt een vakantieplanning zonder problemen tot stand en soms is dat moeizaam en om dan telkens weer op en neer te mailen dat kost tijd en is zo frustrerend en als je erover zou praten zou het misschien in een keer geregeld zijn.
Ik denk ook dat hoe minder persoonlijke communicatie er is, hoe moeilijker het gaat.(Al weet ik dat velen hier niet mee eens zijn)

(Stief)moeder, je schrijft: ...Hij probeert zoveel mogelijk overal aan mee te werken maar ivm zijn werk is dat ook lastig...
Ik neem aan dat de moeder ook werkt, dan zit zij toch ook met dat probleem? Eigenlijk een probleem van alle werkende ouders. Als je je kinderen al weinig ziet zou je juist moeten zorgen dat je bij de extra activiteiten bent.

En over het meisje met adhd, ik zou als ik jouw man was, toch écht proberen om hierover niet alleen per mail te communiceren maar goed dat zal zijn eigenlijke wens ook zijn, blijft moeilijk. Succes.

Verschil van mening

'het is moeilijk om tot een afspraak te komen als er verschil van mening is' Maar is de werkelijkheid achter een scheiding niet juist, dat er meestal een diep verschil van mening is over zaken die mensen fundamenteel vinden?
' Ik zou graag af en toe keer sparren over dingen die over de kinderen aangaan zodat ik niet alles alleen moet bedenken en beslissen.'Maar is juist de werkelijkheid van een scheiding niet, dat ieder daarna een eigen leven heeft?
Ik denk niet dat het desinteresse is van je ex, misschien zou hij wel meer zorg voor de kinderen willen hebben, als hij dan minder hoefde te werken en alimentatie kreeg (bijvoorbeeld).
Na de scheiding moet je geen oude patronen willen voortzetten en het ontwikkelen van nieuwe patronen kost tijd.

Tsjor

Tsjor,

Dank je wel voor je antwoord.
Je noemt "Maar is de werkelijkheid achter een scheiding niet juist, dat er meestal een diep verschil van mening is over zaken die mensen fundamenteel vinden?" Nee, wij hadden amper meningsverschillen en zaten erg een lijn totdat hij verliefd werd op een ander. Maar of er nu wel of niet een diep verschil van mening was of is, je blijft toch allebei ouder?

Ja, na de scheiding ga je ieder een eigen leven leiden maar het kan toch niet zo zijn dat alle zorg (en dan bedoel ik m.n. de kopzorg)op het bordje van één ouder terecht komt? Je bent toch allebei ouder? Hij wil 2 weekenden per maand en een deel van de vakanties en verder niets.
En als ik, na een pittige week met veel gedoe op school over één kind waarin ik best wat steun en hulp had kunnen gebruiken, er weer een vraag komt over het ruilen of het inkorten van een weekend, dan denk ik ook wel eens: bekijk jij het maar en dan is er weer gedoe.
Hij kan meer zorg hebben maar wil het niet.

Als je nooit ergens naar vraagt, dus het ook niet weet, dan is er toch wel degelijk desinteresse?