Wat kan ik doen? Partner vervreemdt van zijn kinderen

wat doet hij dan?

In welke zin probeert hij zijn zorgen over te brengen?
Bij wie en hoe? Met welk doel?
In ieder geval lijkt het erop dat wat hij ook doet het iig geen geslaagde tactiek is.
Want dit zal hij niet willen.
Tijd voor een nieuwe aanpak?

Wat voor aanpak dan

Bij scholen, bij de Raad voor de Kinderbescherming (er is een onderzoek geweest) bij ouderschapsbemiddeling, bij de verschillende rechters.

Er wordt alleen gezegd dat de kinderen last hebben van een loyaliteitsconflict en dat de communicatie tussen de ouders moet verbeteren. Er is niemand die onderzoekt of er wel de waarheid wordt gesproken door moeder. Kinderen worden gehoord in het huis van moeder. Moeder geeft aan bang te zijn voor vader (hij heeft haar nooit iets aangedaan).

Als jij een goed idee hebt voor een andere tactiek, dan verneem ik dat echt graag. Wij weten het namelijk echt niet meer.

ik neem aan

dat hij andere doelen voor ogen had dan dat wat er nu gebeurt. Al is me niet duidelijk wat hij wil. (hoef ik natuurlijk ook niet te weten)
Het klinkt alsof hij een of andere strijd vast aan het houden is.
Kan hij die niet los gaan laten? Kinderen willen natuurlijk vooral ook geen strijd.

en dit

Ik kan niet oordelen want ik vind je info veel te summier, maar vind het opvallend dat je aangeeft dat je partner haar nooit iets heeft aangedaan. Hij heeft op z'n minst haar leven (al dan niet terecht) heel onrustig en onveilig gemaakt met zijn zorgen. Daar zou ik ook bang van worden.

Stapje terug

De ex van mijn vriend heeft ook jaren geprobeerd om het beeld van de kinderen over hun vader negatief te kleuren. Dat is ook best een tijd gelukt. Ik heb zelf besloten om een paar stappen achteruit te doen en geen contact meer te hebben met de kinderen, nadat ik in mails van van alles en nog wat beschuldigd werd (ik zou ze negeren, belachelijk maken, mijn eigen kinderen voortrekken).
Inmiddels zijn we jaren verder. De kinderen volwassen en inmiddels in staat om zelf na te denken. Ze zijn nog steeds zeer loyaal aan moeder (uiteraard), maar het contact met hun vader is ook gewoon weer leuk. Zo nu en dan krijg ik zelfs een appje van zijn kinderen, meestal over praktische zaken maar ik word in ieder geval niet meer doodgezwegen.
Ik kan er van alles van vinden, en vind ook best wat van die ex, maar ik denk dat ze gewoon heel veel pijn heeft gehad van de scheiding, en bang is geweest de kinderen (zelfs maar een nachtje per week) kwijt te raken. Plus dat ze zichzelf vooral als slachtoffer van de scheiding zag en waarschijnlijk tot het einde der tijden nog wel zal zien.

Zorgen over de kinderen

die heeft hij geuit. Het is begonnen met een vraag of hij met haar over wat dingen kon praten, daar hij zich zorgen maakte over dingen die hij zag bij de kinderen. Zaken die je denkt gewoon als ouders onder elkaar te bespreken, zoals een probleem op school of het feit dat je het idee hebt dat een kind slechter gaat lezen. Geen grote problemen.
Moeder vond het allemaal niet nodig, hij kreeg alleen te horen dat zij alles onder controle had en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Toen kwamen er andere dingen bij, zoals ernstig overgewicht bij de kinderen.

Zo kwamen er steeds zaken bij. De zorgen worden groter en groter en er mag niet over worden gesproken, want moeder heeft alles onder controle.

De laatste anderhalf jaar heeft mijn vriend al niet meer gesproken over zijn zorgen rondom zijn kinderen. Hij hoopte daarmee voor rust te zorgen. Helaas heeft dat niets geholpen. Het gevolg is dat de kinderen steeds negatiever worden over hun vader. Het is saai, we doen nooit wat leuks, ik mag mijn spullen niet meenemen enz. Dit alles is niet waar. We maken de weekenden gezellig door een leuke film te kijken, een spelletje te spelen, naar het strand te gaan. Zijn spullen mag hij altijd meenemen, want het zijn zijn spullen. Er wordt met de kinderen ook nooit gesproken over de situatie en alleen maar positief over moeder.

Als jij mij dan kunt vertellen wat wij fout doen, dan wil ik dat wel weer graag weten.

Dat ik aangeef dat mijn vriend haar nooit iets heeft aangedaan komt doordat er nu wordt beweert dat hij haar fysiek dingen heeft gedaan. Hij heeft volgens de kinderen haar vingers gekneusd en toen ze nog samenwoonde was hij heel erg gemeen tegen haar. Dat is ook allemaal onzin. Zij wilde scheiden van mijn vriend, omdat ze een ander had. De hele scheiding was binnen 3 maanden geregeld en hij heeft er alles aangedaan om ervoor te zorgen dat zij met hun kinderen in het huis kon blijven wonen.

Met mijn ex-partner heb ik een hele slechte verstandhouding. Ondanks dat gaat mijn dochter met veel plezier naar haar vader. Zij heeft namelijk niets te maken met de problemen die ik heb met hem.

Het doel dat mijn vriend voor ogen had met het uiten van zijn zorgen dat hij samen met zijn ex-partner ervoor kon zorgen dat het goed gaat met hun kinderen. Zeg maar het samen ouder zijn.

@Trudie

datzelfde denk ik ook. Ik heb mij dan niet helemaal teruggetrokken, ik woon namelijk samen met mijn vriend. Wel zorg ik dat ik afstand houd. Ik zorg voor wat lekkers en doe gezellig mee met een spelletje. Verder stimuleer ik mijn vriend om regelmatig 1 op 1 tijd te hebben met zijn kinderen. Dat doet hij dan ook. Ik ben er dus voor de leuke dingen.
Wel heb ik naar aanleiding van dit gedoe wel gedacht dat ik wellicht beter weer bij mijn ouders kan gaan wonen met mijn dochter.

Leef met je mee

Wat moet dit intens verdrietig zijn voor je zijn. Ik probeer wat dingen op te noemen, waar misschien iets tussen zit voor je. Niet dat ik denk dat je dat niet al doet, meer suggesties.

Als je denkt dat zijn kinderen jouw niet willen zien, probeer dan als zijn kinderen er zijn meer op de achtergrond te zijn. Laat hem met zijn kinderen iets ondernemen. Of dat nu een wandeling is, of een fietsband plakken of huiswerk maken, maakt niet uit. Jij gaat iets anders doen. Wat je wel doet zijn zaken waar jouw naam niet aangeplakt zitten. Dus zorg dat het favoriete eten in huis is als zijn kinderen komen, of leg spullen klaar die fijn voor ze zijn. Bijv. hun bed in orde maken, een tijdschrift of boek klaarleggen naast het bed wat de interesse heeft van het kind. Laat vooral niet blijken dat jij dat gedaan hebt.
Laat zien dat je een eigen leven hebt, en ben er slechts als 'schim'. Je facilliteert het gezin, maar verder hou je je er buiten. Is er iets wat je niet aan staat, dan bespreek je dat met je vriend. Hij brengt de boodschap. Pas als je die fase een poos hebt doorstaan, zou je over kunnne gaan tot de volgende fase; je doet een beroep op de behulpzaamheid van de kinderen. Er is iets zwaars wat getild moet worden en je hebt spierballen nodig, wie kan je helpen? Er moet een kleur uitgezocht worden om de wc te schilderen, wie heeft daar een leuk idee voor. Oma is jarig, wie kan er een kadootje kopen. Ik noem maar wat voorbeelden.
Ik weet niet of je het doet, maar ga onder geen beding de kinderen corrigeren of terrechtwijzen. Dat bespreek je met vader en die brengt die boodschap.

Nu het steunen van je partner. Probeer samen een brief of een mail te schrijven naar de ex-partner waarin je aangeeft de omgang te betreuren. Beschuldig nooit, wijs niet terrecht, hou het bij de feiten. Geen verwijten als 'zoals altijd' of ' dat heb ik al gezegd'. Benoem telkens hoe graag je betrokken wil zijn en nodig bent in het leven van de kinderen. Geef aan hoe je de omgang ziet en grijp terug op eerder gemaakte afspraken in het ouderschapsplan. Kom bij alle gesprekken op school, ga kijken bij de trainingen en wedstrijden van de sport, uitvoeringen van de musical. Overal maak je je opwachting. Je bent er gewoon. Vraag er geen toestemming voor, maar nodig moeder wel uit overal ook bij aanwezig te zijn. Laat dit beeld overal naar buiten zien. Ga op die openbare plekken nooit de discussie aan over wat dan ook. Je mantra wordt ' dit is niet de plek om daarover te spreken, zullen we daar een rustig moment en geschikte plek voor uit kiezen?'
Ik lees het woord 'stoppen met vechten', dat impliceert alsof er heel veel negatieve energie is. Ik snap dat je daar vanaf wil. Stop in geen geval met het contact de kinderen. Maar ben er gewoon. Laat hem aan de kinderen vragen; wat kan ik voor je doen, waar kan ik je mee helpen, wat zou je graag willen (activiteit, vakantie, etc.)

Je weet dat ik zelf ook wat bijzondere ervaringen heb. Hier ook een ex-partner die probeert te sturen op zo min mogelijk contact. Het verbieden van contact buiten de exact vastgestelde uren, met daarbij dreigementen dat de politie wordt ingeschakeld (dat wordt tegen de kinderen gezegd). En daarbij wordt naar de buitenwereld het verhaal opgehouden dat moeder er helemaal alleen voor staat en dat vader niks doet. De kinderen zijn telkens ' verhinderd' als er een vraag komt vanuit vader. Achteraf blijkt dan altijd dat de kinderen niet mochten komen op laste van allerlei straffen. Het is een manier geworden voor sommige ex-lieden om naar de buitenwereld als de zielige aangemerkt te kunnen worden zodat er hulp en steun is vanuit de buitenwereld. Ik herken je verhaal, en t is heel moeilijk om door te gaan. Maar laat je nooit wegdrukken. Het verhaal zal altijd zijn dat je die slechte ouder bent die de kinderen in de steek heeft gelaten.
De kinderen van mijn vriend komen graag hier. Ik hoorde zelfs dat de net volwassen zoon van mijn vriend komende zomer niet met zijn vrienden naar een zon-zuipen-bestemming wil. Hij wil graag mee met ons. Met 7 personen een dikke week naar onbekende stemming. Hij doet dat liever. Ik wil mezelf absoluut niet op de borst kloppen, maar blijkbaar is er iets wat we wel goed gedaan hebben.

Als je wil mag je mijn prive emailadres opvragen en me mailen. Wat ik snap dat je hier ook niet alles kunt uitleggen. Verder wil ik je gewoon heel veel sterkte wensen.

eieren na pasen

Er zat wat tijd tussen het schrijven van dit berichtje en t posten (kwam hier wat tussendoor)hierdoor lijkt het of ik de reacties niet gelezen heb. Ik reageer dus op de eerste posting.
Je bent als goed bezig paddington.

het gaat niet om fout

Weet je, het -is- geen strijd.
Ik snap wel dat je dat zo ervaart, maar pas als je dat los kunt laten (liever je vriend natuurlijk) kan de strijd oplossen.
Ik kijk naar wat jullie anders kunnen, niet om de schuld bij jullie te leggen.
Maar jezelf als slachtoffer zien gaat je niet helpen. Slachtoffers zijn uiteindelijk de kinderen.
Probeer haar los te laten, helemaal los en focus je op de kinderen. Neem hun klachten serieus, of ze nu 'waar' zijn of niet. Straal vertrouwen uit naar moeder, of ze dat nu 'verdient' of niet. Ze heeft het nodig en het zal de zwaarte van alles voor iedereen kunnen verminderen.

Loyaliteitconflict

Verdiep je in het fenomeen loyaliteitsconflict. Zo te horen weet je er al wat van, maar het is belangrijk dat je weet wat je wel en niet moet doen.
Verhuiswagen geeft nuttig advies. Ik zou zelfs een stapje verder gaan: misschien kun jij met je dochter regelmatig iets buitenshuis gaan doen als zijn kinderen er zijn.
Verder is het (momenteel) enige taak van jouw vriend om de tijd die hij met zijn kinderen doorbrengt tot een succes te maken. Ik begrijp dat hij meer mede-ouder wil zijn dan dat, maar dat zit er nu blijkbaar even niet in. Later hopelijk wel. Dus zorg (zoals Verhuiswagen ook al zegt) voor gezond en lekker eten, leuke activiteiten, vraag wat ze willen. Nooit, maar dan ook nooit iets negatiefs over moeder zeggen. Ook niet tussen de regels door. Ga niet in op leugens, zeg hooguit iets als: ik heb het anders beleefd, maar dat is iets tussen je moeder en mij. Ander onderwerp. Ik zou ook niet meer aan moeder trekken als het gaat om zorgen e.d. accepteer dat zij nu de hoofdverzorger is en dat je als vader en stiefmoeder alleen voor wat krenten in de pap kunt zorgen.
Dit is een eerste stap op weg naar een betere relatie met zijn kinderen. Naarmate zij ouder worden, zullen ze meer op hun eigen oordeel leren vertrouwen. Hopelijk trekt zijn ex ook bij als ze merkt dat jouw vriend een ontspannener houding heeft aangenomen.

Het zou geen strijd moeten zijn

helaas denkt de ex van mijn vriend daar anders over. Daarnaast heb ik het gevoel dat zij denkt dat ik haar rol wil overnemen, al wil ik helemaal niet.

Voor mij is haar houding zo onbegrijpelijk. Ik heb ook een moeilijke relatie met mijn ex-partner, maar onze dochter heeft daar geen last van. Zij wordt daar namelijk buiten gehouden. Als ik over haar vader praat is het positief. Mijn dochter heeft ook geen enkel probleem om zich over de situatie bij haar vader te uiten. Ze verteld de leuke dingen, maar ook de stomme dingen. Soms vraagt ze zelfs mijn advies over een situatie bij haar vader thuis. Daarbij breng ik haar altijd zelf naar haar vader en doe ik de deur open.

Bij mijn vriend worden de kinderen gebracht door de partner van moeder. Als mijn vriend zijn kinderen brengt dan wordt de deur opengedaan door de partner van moeder. Mijn vriend ziet zijn ex alleen bij gesprekken die ze onder begeleiding hebben.

Over moeder praten wij alleen maar positief. De verhalen waar de kinderen nu mee komen zijn volledige onzin, maar passen prima in het beeld dat moeder heeft van ons.

hier

Misschien is het ech nog een brug te ver, maar de nieuwe partner van de moeder brengt de kinderen. Is het een idee om daar het gesprek mee aan te gaan? Of via hem de vraag te stellen of er misschien een gesprek kan plaatsvinden met allebei de nieuwe partners erbij? Mijn ex houdt zich keurig als mijn vriend erbij is. Nodig ze uit bij je thuis, laat zien hoe jullie leven. Dat helpt heel veel kan ik zeggen.

De boemerang

Als je wat leest over loyaliteitsconflicten, lees je ook dat het "stoken" als een boemerang bij moeder terug kan komen. Dat de kinderen gaan inzien wat er gebeurt en dat moeder kwalijk gaan nemen. Nee dat is niet leuk, boontje komt om zijn loontje, ook dat is schadelijk voor de kinderen. Juist daarom is het belangrijk dat jullie niet op beschuldigingen ingaan en zorgen dat de tijd met zijn kinderen plezierig verloopt.

Heb je dit al eens gelezen?
http://www.shantih.nl/blog/blog/98-gespleten-loyaliteit-en-pas-ouderverstoting-zeer-schadelijk-voor-een-kind
Veel info en tips. Oook voor moeder, maar jullie zijn mss niet de aangewezen partij om het door te geven.

Boemerang

Dat zou ook vreselijk zijn voor de kinderen. Ik weet namelijk zeker dat de ex van mijn vriend heel veel van de kinderen houdt en dat de kinderen ook heel veel van haar houden. Voor de kinderen is het zo belangrijk om gewoon een gezellig contact te kunnen hebben met beide ouders.

Lastig

Lastig....Een verhaal, gebeurtenis of situatie heeft altijd 2 kanten. Een kind neemt nooit zomaar afstand in het contact met de andere ouder. Ik kan het me niet voorstellen maar het zal ongetwijfeld gebeuren dat kinderen hierin gevoed worden. Iets wat voor een ouder die zijn/haar kind ziet wegglijden makkelijk is om aan te nemen (zonder eerlijk naar zijn/haar eigen aandeel te kijken). Mijn zoon heeft nu ook (even) geen contact meer met zijn vader. Ex snapt echt niet waarom en zegt dat hij echt zijn best heeft gedaan. Dit zal hij ook zeker delen met mensen in zijn omgeving. Ik zie helaas al ruim 4 jaar een andere kant. Hoe en wanneer heb je dan (echt) je best gedaan?? De kunst is om als ouder waar kind woont neutraal te blijven en het zeker te blijven stimuleren Het is alleen wel zo dat als kinderen ouder worden ze al meer hun eigen keuzes maken.....

Helaas Engel

"Ik kan het me niet voorstellen maar het zal ongetwijfeld gebeuren dat kinderen hierin gevoed worden."
Helaas gebeurt dat wel degelijk, en het is verre van zeldzaam. Het is een (in mijn ogen) rare en zeer ongezonde manier van vasthouden aan de pijn van de scheiding. Ik maak het vanaf de zijlijn mee en het is bijzonder pijnlijk om te zien gebeuren. Iedereen verliest hierbij, de kinderen zitten in de knel en dragen levenslang de gevolgen.

wel, Engel

Natuurlijk worden kinderen bijna altijd beinvloed.
Daarnaast hebben ze hun eigen pijn en teleurstellingen en maken ze eigen keuzes, maar toch vaak wel onder invloed van ouders / omgeving.

Mijn man heeft iets heel pijnlijks gedaan toen zijn drie kinderen nog maar jonge basisschoolkinderen waren: hij ging eerst vreemd (en dat was al niet de eerste keer) en toen weg met mij.
Daarnaast was hij ook een liefhebbende vader, hoewel de mensen die alleen maar boosheid voelen na wat ik heb verteld, nu vast denken: 'hoe liefhebbend ben je dan, als je 3 lieve kinderen in de steek laat?'.

Hij voelde het niet als hen in de steek laten, wel zijn vrouw, wat op zich natuurlijk ook erg was.
Zijn (ex-)vrouw en kinderen voelden het natuurlijk wel als haar én de kinderen in de steek laten.

En zijn aandeel daarna, in opvoeding, in een goede vader zijn, enzovoort? Daar hebben we het nog steeds regelmatig over (inmiddels hebben wij 2 pubers en hij is voor hen een goede en lieve vader). Uit schaamte en om hun moeder te sparen - die beslist geen co-ouderschap wilde- heeft mijn man zich behoorlijk teruggetrokken.
De keren dat hij wel ietsje meer wilde: bij een uitvoering zijn, bij sport kijken - werd dat heel wisselend gewaardeerd. Soms had hij dat volgens ex te weinig gedaan, soms werd hij juist weggekeken.
Ook de weekenden bij ons: soms was het zo fout dat wij zoveel leuke dingen deden, daarna (in een periode dat we toevallig wat minder ondernamen), deden we te weinig.
Het was nooit meer goed.
Mij leek het goed als hij ook naar ouderavonden op school ging en zo, maar hij wilde dat niet opeisen, het leek hem fijner voor ex en kinderen om zich dan maar niet teveel meer op te dringen. Wel graag die weekenden en halve vakanties behouden en het dan tijdens die weekenden proberen gezellig te hebben. Niet dat het hielp.

Een ander verhaal dan hierboven, want de schuld aan de scheiding lag voor verreweg het grootste deel bij hem.
En dat de kinderen steeds meer van hem vervreemdden, kwam toch wel degelijk bij zijn ex vandaan (en de omgeving, de mensen die zij nog tolereerde in haar leven). Natuurlijk: kind van 12 wilde niet meer komen. Het was meestal gezellig in de weekends, maar ze was boos, omdat hij destijds weg was gegaan. Terecht. Begrijpelijk. Maar een paar jaar wegblijven hielp er verder niet tegen. De kinderen kunnen hun boosheid niet goed verwerken als hij als een rare gemenerd wordt weggezet.

Ze kunnen alledrie nog steeds niet daarover praten en nog steeds is er weinig contact. Wel íets. Maar hun half-siblings worden sowieso nooit gefeliciteerd, en bij uitreikingen of hun verjaardag is hij zeker niet welkom.
Als ze morgen anders reageren, zou hij er blij om zijn en is het zó weer gezellig. Maar ze kunnen het niet. Nog steeds zou dat verraad aan hun moeder zijn.

kun je nagaan

Hoe onvoorstelbaar diep de wonden zijn die hij geslagen heeft.
Meestal moet je in het leven leven met de gevolgen van je keuzes.
Dat kan levenslang zijn, maar dat houdt niet in dat je missie moet zijn om het zo goed mogelijk te doen en je door niets te laten afhouden om dat te blijven doen.
En dan stoot je 1000000 keer je hoofd, dat hoort erbij, je was zelf de veroorzaker.
De vervreemding kwam eerst doordat man zich terugtrok, daarna heeft moeder en omgeving ervoor gezorgd, wie bedoel je nu en waarom?

Onderschat nooit wat verraad met een mens kan doen. Dat kan een levenslange wond blijven.

t kan zoveel oorzaken hebben

Het kan zoveel oorzaken hebben, en daarin is er nooit en nergens het reguliere pad. A leidt in echtscheidingen nooit automatisch tot B.
Interessante reden die de website shantih.nl over ouderverstoting aangeeft: meestal is er sprake van dat de scheidingsmelding niet goed gegaan is. Is het dan niet goed begrepen, of binnen gekomen. Is er nooit gezegd; ik stop ermee? Ik zie het niet terugkomen in het verhaal van Paddington, Rossa en mijn verhaal.
Is het niet zo dat de ouder die de andere ouder probeert te verstoten juist zelf heel erg bang is zelf verstoten te worden door de eigen kinderen? Zoiets als pesters die zelf persten omdat ze veel te bang zijn zelf gepest te worden?
Of, zijn de stokende en afstotende ouders niet heel bang om hun eigen netwerk van vrienden en familie kwijt te raken? Want dan zijn ze echt helemaal alleen? Economische drijfveren kunnen daar ook heel goed aan ten grondslag liggen. De afstotende ouder kan er heel bekaaid vanaf gekomen zijn bij de echtscheiding en door de andere ouder heel zwart te maken en af te stoten hoopt die dat er een kring van helpenden en steunenden vrienden en familieleden overblijft. Inzicht zou ook een weg naar een oplossing kunnen bieden. Ik zie zelf ook nog niet hoe....dat zou mooi zijn....

oorzaak?

Ik vrees dat de oorzaak ligt in het niet goed verwerken van de scheiding. Daarbij wat angsten om alleen te zijn en een snuifje een ander weinig of niks gunnen. Mijn boerenklompenanalyse.

Verwerken?

Een scheiding is zo verschrikkelijk moeilijk te verwerken. Voor de partner die achterblijft en zeker voor de kinderen. En als dan de vertrekkende partij in al zijn verliefdheid verkeerde keuzes maakt op het gebied van verdeling kinderen, woonplaats enz., niet meer communiceert en ook nog eisen gaat stellen, dan kun je jaren vooruit met allerlei ellende. Sorry, beetje off topic maar moest het even kwijt.

Inderdaad Narcis

Ik heb nergens gezegd dat het gemakkelijk is hoor, Narcis. Noch dat iedereen in die situatie gaat zitten stoken. Ik begrijp het maar al te goed, ik heb er zelf ook heel wat therapie voor nodig gehad. Ik besloot al vroeg dat ik absoluut niet in negatieve gevoelens wilde blijven hangen. Daar heb je (je in het algemeen) denk ik vooral jezelf mee.

Wat kan je doen?

Paddington,
Ik heb lang nagedacht over jouw vraag. Hij raakt mij diep. Hier ook een ellendige situatie maar dan van de andere kant. En wat anders is, ik houd de kinderen niet weg bij hun vader. Maar ik heb uit boosheid wel eens gezegd dat als hij bepaalde dingen nog eens flikt, ik de kinderen voortaan niet meer breng. Dat doe ik echt niet maar hij tergt mij tot het uiterste.

Het beste wat je je partner kan aanraden, denk ik, is om te blijven communiceren met zijn ex-partner en dat met respect(!), zoals je bijvoorbeeld met een collega of buurman omgaat. Misschien slaat mijn advies in jullie situatie nergens op maar ik redeneer vanuit mezelf en hoe ik het zou willen, misschien heb je er iets aan.
Mijn ex negeert mij bijna volledig en vraagt of overlegt niet maar deelt mede en daardoor vlieg ik telkens op de kast. Ik zorg 12 van de 14 dagen voor de kinderen en houd rekening met de weekenden en zomaar mailen dat hij gaat ruilen is niet fijn, ik regel het wel maar er is dan wel gedoe,tevoren overleggen zou zo veel relaxter zijn.

Hier heeft ex ook gemeld bij instanties dat hij zich zorgen maakt, maar zonder mijn medeweten en zonder overleg. En toen ik hem vroeg hoe hij die hulp, die volgens hem nodig was, voor zich zag wist hij het niet want dat moest dan vanuit die instanties komen en toen hield het verhaal op, dat geeft zoveel boosheid. Hoe anders had het kunnen gaan als hij met mij overlegd had of hulp aan had geboden.
Hij heeft niet in de gaten dat als hij mij normaal dingen, zoals een keer ruilen, vraagt ik als was in zijn handen ben.

Een ander idee dat ik je kan meegeven is dat je partner zijn ex af en toe vraagt of ze voor de kinderen nog ergens hulp bij nodig heeft, waarschijnlijk wordt het afgewezen maar dan weet ze dat ze er niet alleen voor staat. En als laatste dat hij in speciale situaties, bijvoorbeeld een ziek kind, een keer belt om te overleggen.

Wat ik al schreef, ik heb lang geaarzeld om te reageren omdat elke situatie anders is, en omdat het zo snel verkeerd opgevat kan worden maar als mijn ex iets met mijn tips zou doen dan zou dat voor mij echt zo veel uitmaken.

@Effeanders

bedankt voor je reactie, ik stel het erg op prijs.

Mijn vriend probeert al jaren te overleggen met zijn ex. Als hij belt neemt ze niet op en als hij het dan maar via Whatsapp of e-mail probeert, geeft ze geen antwoord.
Als hij haar wil helpen, dan wordt ze boos.

Mijn vriend weet trouwens wel hoe de hulp eruit moet komen zien. Hij ziet graag dat zijn ex-partner hulp krijgt bij het verwerken van de scheiding en dat zij hulp krijgt bij het omschakelen van ex-partners (negatief) naar samen ouders (positief). Daarnaast dat zij hulp krijgt bij het aanspreken van haar omgeving over de negatieve dingen die over hem als vader worden gezegd.

Daarnaast heeft zijn ex-partner heel veel twijfels over de situatie bij ons. Hij ziet dan ook graag dat er hulpverleners bij ons komen kijken om ons te adviseren over hoe wij moeten omgaan met de kinderen. Dit geeft zijn ex-partner hopelijk ook wat meer vertrouwen.

Dat je een keer iets roept uit boosheid vind ik begrijpelijk. Net zoals dat niemand perfect is en iedereen wel eens een fout maakt. In mijn ogen kunnen de meeste fouten worden vergeven. Bij de kinderen van mijn vriend is het gewoon de totale hele negatieve houding van moeder, maar ook van haar omgeving over mijn vriend. Als de kinderen vakantie bij ons hebben wordt er gezegd dat ze het maar moeten proberen. Daarnaast laat ze de kinderen niet met rust als ze bij ons zijn. De kinderen worden iedere keer benaderd via Whatsapp. Ik begrijp dat je contact met je kind wilt hebben als het een paar weken bij de andere ouder is, maar zij doet het zelfs in het weekend. Het begint vaak al op vrijdagavond en stopt pas als ze zondag weer onderweg zijn naar hun moeder. De oudste heeft daar een goed remedie voor: hij negeert haar.

We gaan wel zien wat de toekomst brengt. Ik hoop voor de kinderen dat ze uiteindelijk weer het gevoel krijgen dat ze van beide ouders mogen houden. Als ik dan naar mijn dochter kijk, dan ben ik trots. Trots op mezelf dat ik ondanks alles wat er is gebeurt en nog steeds gebeurt tegen haar positief kan zijn over haar vader. Dat mijn dochter daardoor ook heel positief over zichzelf kan denken en lekker zichzelf kan zijn met alle dingen die ze van mij heeft, maar ook alle dingen die ze van haar vader heeft.

@verhuiswagen
Ik denk er hetzelfde over. Ik denk ook dat de moeder het doet uit angst. Angst om haar kinderen kwijt te raken. Helaas beseft ze niet dat door wat ze nu doet ze juist het risico loopt om haar contact met haar kinderen te frustreren.
Mijn vriend en ik zullen ons best doen om daarin geen bijdrage te leveren en altijd te blijven stimuleren dat de kinderen hun moeder blijven zien.