U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat is kiezen toch moeilijk
Hallo allemaal,
Na veel hier gelezen te hebben heb ik besloten om zelf een account aan te maken omdat ik zelf ook met een probleem zit.
Mijn man en ik zijn 12.5 jaar samen waarvan 4 jaar getrouwd. En 2 mooie zoontje.
Nu zit het zo dat ik al een hele lange tijd twijfel over ons huwelijk. We maken veel ruzie en er zijn van mijn kant veel erfenissen naar hem toe. Dingen waar ik hem op gewezen heb en hij er ondertussen niks mee doet of hij mij recht in mijn gezicht uit lacht of zegt dat ik een zeikerd ben. Gaat dan voornamelijk om het huishouden. Ik heb al een hele lange tijd geen zin in sex met hem voel me niet meer tot hem aan getrokken en soms geef ik toe omdat hij anders chagarijnig word. Maar ook zeg ik vaak nee. Als ik nee zeg word hij ontiegelijk boos, scheld me uit voor de ergste dingen (ziektes) kkwijf tyves wijf tering wijf kutwijf en ga zo maar door. Dan loopt hij naar beneden om een sigaretje te roken en komt daarna terug of met de boodschap dat ik het bed uit moet, of hij gaat nog even ruzie maken als hij in bed komt liggen.
Tegen de kinderen loopt hij vaak te mopperen en te schelden maar ook tegen mij waar de kinderen bij zijn. Ik merk soms dat zijn gedrag over gaat naar de kinderen en dat de kinderen mij soms net zo behandelen als hoe hij mij behandeld.
Afgelopen week had ik s avonds geen zin in sex en hij was weer boos hij schold me weer uit, ging naar beneden en kwam later weer terug. Toen hij s ochtends moest gaan werken lag ik nog heerlijk te slapen en heeft hij terwijl ik lag te slapen hardhandig mijn onderbroek van mijn kont afgetrokken, ik werd wakker omdat het hard langs mijn bovenbenen schuurde. Ik schrok dus wakker en vloog overeind waar hij naakt bij her voeteneind stond hij was dus van plan om ....
Dit is helaas niet de eerste keer dat dit voor is gekomen en heb daar ook al verschillende keren ruzie over gehad met hem. Ik heb hem s avonds toen de kinderen in bed lagen de deur gewezen en hij heeft met een hoop gescheld kk tyves wijf het huis verlaten. Ik zit er zoals ik al lang zit heel hard te denken om te gaan scheiden. Ik pik dit niet meer. Maar iets in mij zegt dat ik het misschien toch niet moet doen. Eerder al voorgesteld om in therapie te gaan wat hij nooit wilde en nu wil hij het ineens wel, maar ik weet niet of ik die moeite er nog in wil steken. Afgelopen vrijdag heb ik gezegd hij de kinderen mocht komen halen maar hij ging liever naar een voetbal wedstrijd van zijn favo club dus heb ik ze zaterdag gebracht, ze konden niet blijven slapen zei hij. En deed ook heel boos toen ik de kinderen kwam halen of ik er ondertussen al over na had gedacht wat ik wilde. Toen ik zondag vroeg of hij de kinderen wilde zien kreeg ik als antwoord wil je er vanaf ofzo?
Hij is heel bot en zodra hij zijn zin niet krijgt is hij boos. Zit als hij thuis is de hele dag op de bank met zijn telefoon en heeft weinig tijd voor de kinderen. Vaak is het enigste wat hij wil met hun tv kijken omdat hij dan op zijn plek kan blijven zitten. Ook wil hij nooit iets samen doen, alle verjaardagen aan mijn kant ga ik alleen naar toe want hij heeft dan geen zin. Ik weet van mezelf al dat ik op deze manier niet oud wil worden, ik ben nog jong en ik vind dat ik dit gedrag niet verdoen. Mijn irritaties naar hem zijn allemaal kleine dingen welke de berg wel steeds groter maken. Zoals de hele dag op de bank zitten, zijn was niet in de wasmand doen, commentaar op het huishouden allemaal van dat soort dingen het stapelt zich alleen maar op. Hoe hak ik de knoop door? Hoe weet ik dat scheiden het beste is? Ik weet niet of ik nog van hem hou maar ik weet wel ik geen zin meer heb in deze strijd. Als ik hem vandaag terug zou laten komen weet ik bijna zeker dat hij me eerst 1 of 2 dagen gaat negeren want praten doet hij niet. En daarna zal hij verder gaan alsof er nooit iets gebeurd is. En binnen een pasr weken zal ik weer een kk wijf tyveswijf of kutwijf zijn als ik geen zin heb.
Wat moet er gebeuren
Je schrijft:
Toen hij s ochtends moest gaan werken lag ik nog heerlijk te slapen en heeft hij terwijl ik lag te slapen hardhandig mijn onderbroek van mijn kont afgetrokken, ik werd wakker omdat het hard langs mijn bovenbenen schuurde. Ik schrok dus wakker en vloog overeind waar hij naakt bij her voeteneind stond hij was dus van plan om ....
Dit is helaas niet de eerste keer dat dit voor is gekomen en heb daar ook al verschillende keren ruzie over gehad met hem.
Mijn reactie: Aanranding en verkrachting is ook strafbaar binnen het huwelijk.
Ik bedoel maar, wat moet er gebeuren voordat je echt de knoop doorhakt?
Snap je nu echt niet dat dit niet kan?
Troetelbeertje
Zoals je je huwelijk beschrijft kan ik me voorstellen dat je er geen zin meer in hebt. Je man is respectloos, het lijkt me dat je hem liever kwijt dan rijk moet zijn.
Ik hoop dat je werk heb en de mogelijkheid van ren nieuw huis (of dat je in het huidige kan blijven).
Ik denk niet dat therapie veel gaat helpen eerlijk gezegd, een man die zijn eigen vrouw denkt te kunnen verkrachten is een hopeloos geval. Vee sterkte!
Sini
Ik snap het heel goed
Natuurlijk snap ik wel dat dit niet kan, en daar ben ik me ook heel goed van bewust. Maar toch probeer ik dan hoe slecht het ook is de schuld weer bij mezelf te zoeken, misschien had ik toe moeten geven aan zijn verlangens enz enz ben me er ook van bewust dat het mijn lijf is en dat hij gewoon een misdrijf heeft gepleegd
@sinilind
@ Sinilind
We hebben een huurhuis en ik zou dan met de kinderen in het huis blijven. Helaas heb ik door omstandigheden een ww uitkering en zal ik dus een uitkering aan moeten gaan vragen als ik werkelijk besluit te gaan scheiden. En dan tijdens de uitkering werk moeten gaan zoeken.
Troetelbeertje1984
"...misschien had ik toe moeten geven aan zijn verlangens enz enz"
Waarom zou je dit ook maar denken en/of overwegen?
Volgens mij is dat tijdperk al een tijdje achter de rug, of enkele 1000'en km-ers van hier verwijderd.
@man ik denk dat ik toch ergens probeer om de schuld in mijn eigen schoenen te schuiven om hem te “beschermen”
Ik weet dat het misschien nergens op slaat maar het heeft me allemaal zoveel verdriet gedaan en ook doordat hij nu zegt jij hebt mij zo gevormd, jij hebt mij zo gemaakt
Verkrachting/aanranding is nooit jouw schuld!
tja, meer kan ik er niet van zeggen.
Dat heeft niets te maken met verlangens, liefde of gezamenlijke sexualiteit, dat is domweg misbruik van fysieke macht.
En dat je de schuld bij jezelf legt, dat snap ik. Het is alleen niet terecht. Het is voor hem een manier om je “klein” te houden, een middel om ervoor zorg te dragen dat hij kan doen wat hij wil doen zonder dat hij daar ook maar enige verantwoording voor hoeft te dragen. Want het is toch jouw schuld? Hij kan er toch niets aan doen? Als jij nou maar.... (vul maar in) dan was ....... (vul maar in niet nodig)
Neem anders contact op met Fier:
Fier is het landelijk expertise- en behandelcentrum op het terrein van geweld in afhankelijkheidsrelaties. Onze opdracht is: voorkomen van geweld, stoppen van geweld en hulp bieden bij de gevolgen van geweld. Fier combineert gespecialiseerde zorg in een veilige/beschermde omgeving met een kennisfunctie (ontwikkel-, innovatie- en onderzoeksfunctie). Onze expertisegebieden: huiselijk geweld, kindermishandeling, eergerelateerd geweld, mensenhandel, loverboyproblematiek en (vroegkinderlijke) traumatisering.
Wij bieden opvang, hulp en behandeling bij geweld in afhankelijkheidsrelaties en zijn gespecialiseerd in het bieden van veiligheid en bescherming bij zeer ernstige dreiging. We werken intensief samen met gespecialiseerde diensten van politie en OM, zoals het landelijk Expertise Centrum eergerelateerd geweld en het Stelsel Bewaken en Beveiligen (SBB). Binnnen de Veilige Veste bieden wij een uniek veiligheidsniveau voor bedreigde en getraumatiseerde (jonge) mensen. Voor uitgebreide informatie over wat we doen en voor wie ga je naar deze pagina of bekijk onze brochure.
Bel met Fier:
Direct hulp of advies nodig?
Neem voor direct hulp of advies 24/7 contact met ons op via:
088 - 20 80 000
eigenwaarde
Je moet je niet respectloos laten behandelen en dan ook nog denken dat het aan jou ligt. Wat moet je met een liefdeloze man?
Ga in ieder geval in therapie voor jezelf, om je eigenwaarde wat op te krikken.
Het is natuurlijk makkelijk praten vanaf de zijlijn, maar hier gaan toch mijn nekharen van overeind staan. En ik denk dat je het zelf eigenlijk best al wel weet.
trek de grens
Troetelbeertje, trek je grens. En dat heb je gedaan door hem de deur te wijzen. Zijn gedrag, aanranding en (poging) tot verkrachting zijn in geen enkele relatie goed te praten.
Je hebt een huurhuis, zoek uit of je daar echt kunt blijven. Bel vandaag nog om te regelen dat je (zolang) een uitkering krijgt. Kijk of je kinderopvang kunt regelen, bijv. via moeders die je kinderen van en naar school brengen. In je eigen kring zoeken naar tijdenlijke oplossingen werkt vaak het beste en het snelste. De opvang heb je nodig als je straks werk hebt. Zoek naar naar werk. Doe wat sollicitaties, en denk niet te lang na over hoe je dat gaat inrichten met je kinderen. Dat kun je altijd nog bespreken als ze je aan willen nemen.
Dat je je schuldig voelt is iets wat heel vaak meespeelt in dit soort situaties. Hij zal jou er van betichten hem gedreven te hebben tot dit soort reacties. Trap daar niet in. Je bent niet schuldig. Je bent nooit schuldig aan het gedrag van een ander. Knoop dat in je oren.
Mijntje
Ik ben ook expres hier mijn verhaal komen doen, om te zien wat een buitenstaander hier over zou zeggen. Mijn familie zegt allemaal hetzelfde maar de keus blijft natuurlijk toch bij mij. Ik heb in de loop der jaren zoveel verdriet gehad en zo vaak op het punt gestaan het huwelijk te beëindigen maar heb het toch altijd weer geprobeerd om het te redden. Op een gegeven moment is het klaar maar wanneer??? Een ander zou ik adviseren te scheiden als ik dit verhaal zou horen of lezen maar nu ik er zelf in zit...
Projecteren
"Ik weet dat het misschien nergens op slaat maar het heeft me allemaal zoveel verdriet gedaan en ook doordat hij nu zegt jij hebt mij zo gevormd, jij hebt mij zo gemaakt"
Vaak is dit projecteren op een ander. Door de schuld bij jou neer te leggen, hoeft hij er niks mee en heeft hij een excuus om door te gaan.
Tijd om voor jezelf op te komen.
Troetelbeertje
Fijn dat je familie achter je staat. Ik snap dat het -ondanks alles- toch een verschrikkelijke grote stap is. Maar zo kan het ook niet verder.
Hier op dit forum kan je genoeg support en tips krijgen wat voor stappen je het beste kan maken.
Je verhaal hier doen is al een eerste stap. Ik vind je heel dapper!
Mijntje
Het was moeilijk om mijn verhaal hier te doen. Maar ik dacht weleens zijn er mensen die er mij met andere ogen naar kunnen laten kijken. Ik denk dat ik maar een keus heb maar zoals je zegt het blijft idd een grote moeilijke stap ondanks wat er aan vooraf is gegaan
'veel ergernissen naar hem toe'
Dat is vast niet van de ene op de andere dag ontstaan. Je bent niet in een opwelling getrouwd, jullie zijn ruim 12 jaar samen waarvan vier getrouwd, als ik het goed heb. En er zijn twee zonen geboren - ik lees niet hoe oud die zijn.
Jullie zijn allereerst verantwoordelijk voor de twee kinderen die er zijn. Het beste wat je voor hen kunt doen is je verantwoordelijkheid nemen en oprecht en serieus in gesprek gaan met aan de zijlijn een relatietherapeut. Je zegt dat je man dit nu wel wel, dus waarom niet - scheiden kan altijd nog.
Je schrijft nare dingen op, scheldpartijen, ruw gedrag wat betreft de seks die hij mist. Maar dit is één kant van het verhaal, we weten niet hoe jij hem benadert.
Geen zin in huishouden is een kwestie die in veel huishoudens speelt, veel mannen zijn niet zo enthousiast over de nooit ophoudende taken binnenshuis. Je kijkt even niet en er ligt weer nieuwe zooi. Helder maken wie wat zou willen doen en of er geld is om dat waar je allebei geen zin in hebt aan een betaalde kracht uit te besteden. En doe wat gedaan moet worden samen, dat helpt.
De telefoon, tja dat is een levensgrote afleider. Leg die op vaste tijden weg. Doe hem uit. De uren sijpelen weg en verloren tijd is kwijt voor altijd.
Sterkte.
Wilgenkatje
Ik begrijp je post niet helemaal. Raad je haar nu aan om wat liever te doen tegen haar man en hem meer aandacht te geven? Dat vind ik echt gruwelijk.
Het is of ik mijn eigen verhaal lees. Ik heb ruim 12 jaar in die hel geleefd en op een gegeven moment zie je zelf niet meer in hoe absurd dat is. Altijd maar op eieren lopen, elke dag uitgescholden worden, ‘gedwongen’ worden (met woorden) tot seks omdat dat is wat normale vrouwen doen. Ik weet nu nog niet waarom ik er niet mee stopte, zo slecht kon ik zelf nadenken in die periode. Ik was hier toen ook al op het forum maar heb daar nooit iets over geschreven. Zelfs bij de relatietherapeut durfde ik niet meer te zeggen dan dat ik het schreeuwen naar vond. En dat schreeuwen was dan weer mijn eigen schuld omdat ik het huishouden slecht deed en geen seks wilde.
Niemand zou zo moeten leven, en ik hoop dat de topicstarter snel stappen durft te zetten. Het kan alleen maar beter worden.
Ervaringsdeskundige
Ik herken dat ook. Ik kan ook echt niet meer goed nadenken. Bij een ander zou ik zeggen stop er mee maar nu ik er zelf in zit is het toch iets heel anders. En natuurlijk frustreert het me als hij niks in het huishouden doet. Maar toen ik nog s avonds werkte en overdag voor de kinderen zorgde nu 7 en 5 kreeg ik als commentaar als hij thuis kwam dat ik wel even dat speelgoed op had kunnen ruimen want ik was toch de hele dag thuis. En dat was zelfs al zo toen de kinderen nog niet op school zaten.
Als ik dan s avonds van mijn werk thuis kwam kon ik 9 vd 10 keer nog alles opruimen omdat meneer op de bank zat. Want hij had de hele gewerkt. Nou mag ik dan gefrustreerd zijn?
Ervaringsdeskundige
Het is gewoon heel moeilijk. Hij wil graag terug komen en beloofd verbetering voor de 100.000 keer. Maar ik vind dat ik dit gedrag niet meer hoef te pikken
Troetelbeertje
Eigenlijk gaat het niet over dat huishouden. Ik heb een paar jaar voor de scheiding gezegd dat ik weg wilde. Toen had hij ook de beste voornemens om meer te doen in het huishouden. Dat heeft een week geduurd. Maar dat was natuurlijk niet het ergste. Wat boeit een paar keer stofzuigen als je op alles wat je doet agressieve kritiek krijgt. Of dat alle deuren in je huis stuk zijn omdat hij zijn zin niet krijgt of er iets tegenzit. Hij heeft me nooit geslagen, dat dan weer niet. Wel een keer te hard geduwd, met de nodige blauwe plekken als gevolg.
Het hoort gewoon niet. Zelfs alleen dat schelden is niet iets wat thuishoort in een relatie. Dat besefte ik toen niet, ik dacht echt dat het normaal was omdat ik hem zo frustreerde en hij nu eenmaal een emotioneel persoon is.
nee, dat bedoel ik niet
Gewoon maar 'lief doen' en je schikken in een denigrerende situatie. Natuurlijk niet!
We lezen het verhaal van TS en dat is per definitie één kant van het verhaal. Ze hebben samen twee zonen. Het leven is niet altijd zo geweest als het nu is. Waar een wil is, is een weg. Als mensen samen verandering willen en zich inzetten, zijn er mogelijkheden. Als je uit elkaar gaat, blijf je door de kinderen verbonden en zullen lang niet alle irritaties van nu verdwijnen. Redenen genoeg voor zinnige gesprekken met een wijs persoon langs de zijlijn.
nou wilgenkatje
Er zal vast een weg zijn maar een man die gewoon zijn recht op seks opeist en mij zou uitschelden voor typhushoer, dat zou voor mij echt een doodlopende weg zijn.
Geeft ook leuk voorbeeld voor haar zonen.
En zeker is het maar een kant van het verhaal. Maar ik ben dan wel benieuwd wat uberhaupt zijn gedrag kan rechtvaardigen in jouw ogen.
en wilgenkatje
"Geen zin in huishouden is een kwestie die in veel huishoudens speelt, veel mannen zijn niet zo enthousiast over de nooit ophoudende taken binnenshuis."
O echt? Zijn veel mannen niet zo enthousiast over het huishouden? En moet TS daar maar rekening mee houden. De jaren 50 zijn inmiddels al een tijdje achter ons.
Geen rechtvaardiging
Uiteraard niet. Het slaat nergens op. Maar deze situatie is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Hoe loopt zoiets zo uit de hand ?
Wilgenkatje
Zoiets gaat geleidelijk. Als je zou weten welke ingewikkelde dynamiek er speelt in een foute relatie, zou je het misschien kunnen begrijpen. (Ik bedoel dat niet verwijtend, overigens.)
Veel vrouwen vergoelijken eerst het grensoverschrijdende gedrag van de partner en dan schuift de grens subtiel steeds een stukje verder op. In het ergste geval denkt de vrouw dat ze het er zelf naar gemaakt heeft dat hij zo lelijk doet.
Ik heb het op dit forum al eens eerder genoemd: lees 'Als hij maar gelukkig is', van Robin Norwood. Het is zo'n subtiel en complex geheel, waarbij voor beide partijen heel erg veel werk aan de winkel is. En het vergt heel erg veel moed om eruit te breken.
Moederziel
Goed gezegd! Laat ook zien dat de reactie van Wilgenkatje “ga het nog eens proberen omwille van de kinderen” niet klopt. Het is al veel waarschijnlijker gelet op ontstane patroon dat TS het weer gaat proberen dan dat ze punt zet achter deze relatie.
En om kinderen in een dergelijke relatie op te laten groeien lijkt mij geen goed plan.
Troetelbeertje, hoe is het met je?
Ben je nog verder gekomen, hebben bovenstaande posts je geholpen?