Wat is goed voor de kinderen

Onmogelijk

nee mirage. Deze situatie is de reden geweest dat ze een andere baan heeft gezocht. Door dat schema kwam het regelmatig voor dat we elkaar bijna niet zagen en het kost mij enorm veel tijd en dus inkomen. Tevens is de situatie zo, dat het praktisch niet haalbaar is. Maar denk maar mee, dat vind ik goed hoor

Maar sluit dan daar bij aan

Toen ze die nieuwe baan zocht hebben jullie toch afspraken gemaakt hoe jullie de dagen zouden verdelen? Eigenlijk krijg ik de indruk dat de afspraak toen was dat jij fulltime zou gaan werken (aangezien zij drie dagen werkt, en er ook sprake is van drie dagen crèche). Dan is het des te vreemder dat jij nu opeens het hoofdverblijf zou eisen? Of werkt ze vier dagen? En was jij nog steeds een dag alleen verantwoordelijk? 't Is mij niet meer duidelijk.

Waarbij aansluiten?

Ik zou met haar nieuwe baan de maandag als pappadag nemen, zij de dinsdag en wo. do. kdv.( ik breng en haal) Vrijdag zou ze vrij zijn. Toen was er nog geen sprake van 3 dagen creche. De weekenden en sávonds samen taken verdelen.
Waarom vreemd als ik verlang dat hier het hoofdverblijf is. En eisen vind ik een te groot woord. Als zij zou besluiten in deze stad te blijven wonen, dan is wat mij betreft daar het hoofdverblijf, whatever. Als zij in een andere stad woont, en het hoofdverblijf dan betekent het bijna automatisch een weekendregeling elke 2 weken en dat wil ik niet. Ik wil op een of andere manier samen de kinderen opvoeden. Volgens mij gaat dat ook best. Op dit moment zitten we in een fase waarin dat moeilijk is voor te stellen. Als het wat rustiger wordt is dat volgens mij goed mogelijk. Ons kennende.
Als zij nu gaat verhuizen en dus met kinderen, dan draai je dat natuurlijk niet zomaar even terug. Ik vind haar reden om naar een andere stad te gaan, geen reden om dan ook maar alles op te eisen. Ik vind het niet zo vreemd dat ik daar niet zo blij van wordt.
Ik merk wel dat de communicatie iets rustiger verloopt en zij iets meer te benaderen is, wat erg prettig is.

Wat mijn voorstel zou zijn

Maandag jouw papadag, daar waren jullie het dus ooit over eens. Dan zou mijn voorstel zijn: elke week vanaf zondagavond tot dinsdag naar de crèche bij jou.
En dan de weekeinden fifty-fifty verdelen. (en de weekeinden laten beginnen om vrijdag een uur of vijf tot zondag dezelfde tijd, zodat ze als ze bij de andere ouder even de tijd hebben om te acclimatiseren voor ze naar bed gaan. Denk dat dat redelijk aansluit bij de zorgverdeling zoals die tot nu toe geweest is.

Ik vind het voorstel van cqcq een mooi voorstel, sluit aan bij hoe jullie het bedacht hadden toen ex bij het kdv ging werken en is een mooie verdeling qua tijd.

Best goed

best goed schema cqcq. Alleen moet zij ze ophalen of ik brengen op haar vrije dag. ( dinsdag) Maar nogmaals, ik wil verder kijken dan nu en in dit schema zullen in de toekomst ( volgend jaar) de kinderen naar school gaan in de plaats waar zij het meest verblijven. En dat wil ik niet. Als zij hier zou blijven wonen dan zou ik dit een goed schema vinden. Maar hoe krijg ik dit spits bij een moeder.

Klip en klaar zijn

Door dit klip en klaar aan haar te vertellen.

Jij hebt ook wat in de melk te brokkelen en verhuizen van de kinderen is voor jou onacceptabel. Alle afspraken die jij met haar kunt maken staan of vallen met haar bereidheid om in de nabije omgeving te blijven wonen. Kun je haar dat niet vertellen?

Dan weet zij ook meteen waar de rek zit. En vooral waar niet.

duidelijk maken dat er een reëel alternatief is. Al vinden veel mensen hier dat het niet reëel is, het is er wel degelijk.

Tsjor

Niet ver tegemoetkomen

Een verdrietig verhaal, ik heb alles met interesse gelezen. Hoewel goed in gesprek kunnen komen, naar elkaar luisteren, tegemoetkomen het mooiste zou zijn, zou ik (nu gesprek nauwelijks kan, alles wordt afgewezen en advocaat moet worden ingeschakeld) juist heel veel eisen. In sommige gevallen werken redelijke voorstellen helemaal niet. Via een ruime vraag kun je misschien nog op een redelijk compromis uitkomen. Sterkte!

Schema staat toch los van woonplaats

Belangrijkste onderwerp in contract lijkt me de plek waar je ex gaat wonen. Jij kunt daar als vader eisen aan stellen. Om samen te kunnen zorgen is het nodig dat kinderen binnen een bepaald gebied wonen en straks naar school gaan.
Dit onderwerp staat los van het zorgschema. Dan kun jij dus ook een schema voorstellen dat past bij jou en ex, in redelijke mate verdeeld.

Neverendingstory

inderdaad, alles valt en staat waar ze gaat wonen. Je komt er ook achter dat je dus altijd met elkaar te maken blijft hebben de komende 20 jaar.

Woonplaats

Hans, dat is dus o.a.. de reden dat zoveel vaders het opgeven. Waar een wil is, is een weg. Als zij perse de kinderen alleen wil houden kan dat, andersom ook. Aan jullie om verstandig te zijn en te handelen in het belang van de kinderen.
Ik blijf erbij dat je een goede kans bij de rechter maakt om een woonplaats bepaling te krijgen(en de helft van de week). Helaas is de gang naar de rechter ook een beetje Russisch roulette, je weet nooit hoe het afloopt. Vandaar dat het eigenlijk altijd beter is er samen uit te komen. Ben je nog wel in gesprek met je ex?

Hans

die 20 jaar zie je te kort, het is letterlijk tot de dood jullie scheidt.
Kinderen gaan trouwen, kinderen krijgen en dat soort volwassen activiteiten. Ook dan heb je als ouders nog steeds met elkaar te maken. Niet meer in de verzorgende zin, maar wel in sociale zin. Als kind wil je dan niet hoeven kiezen tussen je beide ouders, die wil je gewoon allebei kunnen vragen, en bij de een over de ander kunnen praten.

Strak harnas

Mirage, ik wil niet opgeven, maar wil ook geen enorme strijd. De communicatie gaat op een iets mildere toon voel ik. We praten enigszins met elkaar gelukkig. Wat ik ook voel/merk ( het zijn aannames) is dat zij nogal vast zit. Elke toenadering /poging om tot elkaar te komen lijkt bijna een breuk met haar familie. Ik denk dat ze in een enorm strak harnas zit en eigenlijk geen kant uitkan. Ben er nog steeds niet over uit ( zei ik enige tijd geleden ook al) of ik er wel goed aan heb gedaan om haar naar haar familie te sturen. Maar de situatie /sfeeer was echt niet om uit te houden. Aan de andere kant, dan waren we wel meer aan het praten gekomen waarschijnlijk.

Groot probleem

'Elke toenadering /poging om tot elkaar te komen lijkt bijna een breuk met haar familie.' Als je observatie klopt zal daar voor haar het grootste probleem zitten, niet alleen nu, maar ook al in de relatie met jou en wellicht zelfs al in haar leven daarvoor. Wellicht kun je dit in voorzichtige, vriendelijke, tegemoetkomende woorden met haar bespreken, dus dat je denkt dat daar een probleem voor haar zit. Ze zal zelf daarin keuzes moeten maken, die kun jij niet voor haar maken. Het is een hele zware keuze voor haar. Je kunt wel aangeven dat je, mocht zij kiezen voor haar eigen leven, waarin jij en de kinderen een plaats hebben (hoeft niet direct een relatie te zijn met jou, kan ook een plaats zijn als ex van en als vader van), dat jij er dan bent voor haar en dat je haar wil steunen.
Het zou mooi zijn als ze in de overgang van de symnbiotische relatie met haar moeder naar een zelfstandig leven als volwassen vrouw ook andere steun zou krijgen, waarschijnlijk zou dat in het begin een professional moeten zijn (toch therapie), maar dat zou de overgang moeten opleveren naar een leven waarin je als volwassene volwassen relaties met vrienden en vriendinnen kunt opbouwen, waarin je leert leven met een stukje eenzaamheid dat nu eenmaal bij verantwoordelijkheid dragen hoort, waarin je leert dat mensen er niet zo onvoorwaardelijk voor jou (24 uur per dag ook nog soms) 'er zijn' zoals je ouders dat zijn, waarin je leert wat afstand te nemen van je ouders, de goede en minder goede kanten te zien en je eigen keuzes daarover te maken, om zelf de relatie met je ouders opnieuw vorm te geven.
Wat je haar kunt aanbieden is dat je haar wil ondersteunen in dat omvormingsproces. Dat kun je dan doen door zelf gewoon jezelf te blijven. Haar claim, dat je er niet bent geweest voor haar, daarvan kun je wel iets leren (vrouwen hebben vaak andere verwachtingen op dit gebied van een relatie dan mannen), maar je zult nooit die onvoorwaardelijke overweldigende zorg en aandacht kunnen geven die ze van haar ouders/moeder krijgt. En dat moet je ook niet willen, omdat het niet gezond is. Dus in die zin kun jij haar aanbieden om haar te ondersteunen door gewoon jezelf te blijven. Zij kán, als ze dat wil, dan jou als 'proefkonijn' gebruiken voor haar eigen ontwikkelingsproces. Nogmaals, dat wil niet zeggen dat jullie relatie direkt ook hersteld moet worden, dat kan ook gaan in het proces van vorm geven aan co-ouderschap. Want ook dat laatste vraagt keuzes van haar die te maken hebben met haar eigen leven en de keuze tussen familie of eigen zelfstandig, volwassen bestaan.
Daar is dan ook een ander probleem aan gekoppeld en dat is de vraag of zij de kinderen mee moet nemen in dat proces van haar. Als partner (m/v) zou ik het spaansbenauwd krijgen van de gedachte dat mijn kinderen meegezogen worden in deze familie, omdat het niet helemaal gezond is. Dus afgezien van de ruimte die zij mag nemen om haar eigen leven 'uit te zoeken', is er wel iemand die de verantwoordelijkheid voor de kinderen moet dragen en ervoor moet waken dat de kinderen niet de dupe worden van haar worsteling. Voor de kinderen moet een zo veilig en stabiel mogelijke omgeving worden gecreëerd, bijna ongeacht wat de wensen van de ouders (m/v) op dit gebied zijn. Om dat goed in ogenschouw te nemen heb je wat afstand nodig ten opzichte van de situatie, zodat je de verschillende mogelijkheden en constructies kunt bgeoordelen op de vraag: wat betekent dit voor de kinderen (en dus niet voor de ouders). Als je die afstand zelf op kunt brengen is dat prima. Als je daarover in gesprek kunt gaan met elkaar, dan ben je er al eigenlijk uit, ongeacht wat de uitkomst van dat gesprek is. Anders zou een mediator daarbij kunnen helpen. Of je krijgt dan toch te maken met de rechter (en dus toch met 'strijd') en mogelijk met een advies van de raad. Hoewel ik geen fan ben van de raad zou ik er niet bang voor zijn. Het gaat om de vraag wat het beste is voor de kinderen. In deze situatie lijkt mij het niet op voorhand zo, dat het beste is als je maar toegeeft en de kinderen mee laat gaan met haar. Ik vermoed dat dat laatste (als zij blijft zoals je haar de afgelopen jaren hebt leren kennen) eerder een voortzetting wordt van wat je eerder hebt meegemaakt: problemen van haarzelf zal ze dan bij jou (als afwezige) neerleggen, nog meer conflicten, waarvan je zelf nauwelijks begrijpt waar het over gaat, nog meer uitvechten over de hoofden van de kinderen heen, kinderen die meegezogen worden in de familiestructuur etc. Dat alles afwegende zou ik minder bang zijn voor 'strijd' en voor de raad, dan voor de gevolgen van het opgeven van die strijd, hoe mooi en nobel de bedoeling daarvan ook is voor jou.
Jij hebt het zwaar in dit proces, zij heeft het eigenlijk nog zwaarder, al is haar probleem van een heel andere orde.

Veel sterkte, ik hoop dat de mogelijkheid voor kontakt met elkaar blijft bestaan.

Tsjor

Stoptrein of sneltrein

tsjor, ik vind het wederom wijze woorden van je.
Vanmorgen de kinderen weer "uitgewisseld"( wat een akelige betekenis ineens). Elkaar even aangesproken en haar gezegd. "Alsjeblieft S. laten we proberen dit anders te doen. Ik wil niet tegenover je zitten in een rechtbank. We moeten verder en er moeten keuzes worden gemakt, maar laten we daar samen uitkomen". Haar antwoord:"Hans, ik wil dit ook helemaal niet", tegelijkertijd zegt ze dat er volgende week wel weer een brief van de advokaat komt. Het lijkt op een trein die ze niet meer kan stoppen, of helemaal niet meer weet hoe dat te doen. Het lijkt alsof ze alles uit haar handen laat glijden. Wat je zegt,"
Wellicht kun je dit in voorzichtige, vriendelijke, tegemoetkomende woorden met haar bespreken, dus dat je denkt dat daar een probleem voor haar zit. Ze zal zelf daarin keuzes moeten maken, die kun jij niet voor haar maken. Het is een hele zware keuze voor haar. Je kunt wel aangeven dat je, mocht zij kiezen voor haar eigen leven, waarin jij en de kinderen een plaats hebben (hoeft niet direct een relatie te zijn met jou, kan ook een plaats zijn als ex van en als vader van), dat jij er dan bent voor haar en dat je haar wil steunen.

Dit is inderdaad erg moeilijk omdat ze dan direkt mij ervan verdenkt dat ik alles bij haar neerleg. Erg lastig.

We hebben afgesproken elkaar te mailen over de situatie nu, die uit ons handen glijdt.
En wat je zegt. Het is voor mij een zware tijd, maar voor haar nog veel zwaarder". Dat zie ik al een hele tijd hoor.
Mijn weg zou inderdaad zijn om via de weg van Co-ouderschap in heel kleine stapjes , ons op weg te helpen.

Voorzichtig

met mails. Elk woordje wordt gewikt en gewogen en besproken door de familie, dat zou je in elk geval als basis kunnen aannemen. Soms vallen woordjes zo verkeerd.

Als je op de mail nog meer van har zou kunnen horen over 'Hans, dit wil ik ook niet', dan zou dat wellicht veel kunnen verduidelijken. Evenals de vraag waarom dan toch die advocaat komt met die brief. Hoe komt het dan dat het toch zo gaat en kunnen we allebei niet iets doen om te zorgen dat het anders gaat?

Voor de rest, voorstellen maar vooral discussies en reacties op voorstellen, daar zou ik heel voorzichtig mee zijn per mail. Als je per mail kunt bewerkstelligen dat er een gesprek komt en dat het allemaal open ligt, dat jullie allebei zorg willen dragen voor een goed proces, goede afspraken, waardoor ieder zo goed mogelijk verder kan met zijn/haar leven en voor de kinderen een maximum aan stabiliteit, veiligheid en zorg wordt gegeven, dan is de mail wel waardevol.

Een van de dingen waarvoor je de mail kunt benutten nu is om dingen zelf op papier vast te legen. Bijvoorbeeld haar uitspraak dat ze dit ook niet wil. Het feit dat ze toch een advocaat in de arm heeft genomen etc. Als je een email schrijft waarin je zo'n uitspraak aanhaalt, zegt dat je er blij, verrast of bedroefd om was, en vervolgens een vraag stelt die haar uitnodigt om het verder uit te leggen, dan heb je er juist wel wat aan dat het allemaal op papier komt. Mondelinge uitspraken komen dan toch vast te liggen en dat kan van belang zijn, mocht het uit de hand lopen.

Tsjor

Wat kun je aan?

Dit mechanisme is inderdaad heel erg lastig: '...omdat ze dan direkt mij ervan verdenkt dat ik alles bij haar neerleg. Erg lastig.'
Ik hoop dat je het bij haar bespreekbaar kunt maken, zonder dat het een beschuldiging wordt. Dat kan misschien door er niet over te praten, maar door haar zelf te laten formuleren hoe het komt dat ze in deze situatie zit, terwijl ze dat eigenlijk niet wil. Of door wensen uit te spreken (ik hoop voor jou dat je gelukkiger wordt).
Er is een vraag die ze zichzelf wellicht niet stelt, maar die jij haar zou kunnen stellen en dat is de vraag: 'wat kan je aan'? Als ze die vraag eerlijk zou beantwoorden zou dat van haar vragen dat ze echt naar zichzelf kijkt, op een reële manier: wat kan ze echt aan, waar liggen haar grenzen. Als je dat in alle openheid kunt doen, kunt aangeven dat het normaal is om grenzen te hebben, dat je niet altijd alles aan hoeft te kunnen etc., dan zou ze wellicht wat meer ruimte hebben om voor zichzelf haar positieve en sterke kanten te benoemen en ook haar grenzen aan te geven. Maar ook om haar zwakkere kanten te benoemen. Die eerlijkheid kan opleveren dat ze beseft dat ze nog wat meer moet doen om haar leven op orde te krijgen dat scheiden van jou en terug gaan naar haar oude woonplaats. Ze mag dan ook beseffen dat ze voor ondersteuning eerst bij jou kan/mag/moet komen en niet eerst bij haar ouders. Zeker als het om de kinderen gaat.
Het helpt in elk geval niet om rechtstreeks tegen haar te zeggen dat ze naar een therapeut moet, dat pikt niemand. Hooguit iets in termen als 'ik zie dat je het moeilijk hebt en ik zou willen dat je daar goede begeleiding bij kreeg'.

Tsjor

Goede vraag

tsjor, ik vind je opmerkingen van een grote waarde.
heb haar vandaag een mail gestuurd, waar ik in voorzichtige bewoordingen vraag , hoe het kan dat ze in deze situatie zit en dit eigenlijk helemaal niet wil ( wie dan wel?) en dat ik daar heel erg graag samen wil uitkomen. Ik vermoed dat haar antwoord zal zijn , dat ze niet meer anders kan.(advocaat) Ze zegt het ook wel"ik kan niet meer". Ook je opmerking "wat ze werkelijk aankan en wil, bekeken vanuit een reeele kijk vind ik een waardevolle opmerking. Dit heeft volgens mij inderdaad met haar eigen grenzen stellen te maken. Heb dit vaak bedacht , maar nooit zo goed onder woorden kunnen brengen. ook in voorzichtige woorden laten weten, dat ze de problemen waarschijnlijk niet oplost door naar haar oude woonplaats te gaan en de kinderen daarmee zo goed als helemaal op te eisen. En dat ik haar zo goed als mogelijk daar mee wil helpen als ze dat wil.
Ik ben erg benieuwd naar haar reactie.
Ik ben ook erg bang , dat ze niet beseft dat het geen automatisme is, dat er een gerechtelijke uitspraak komt waarin de kinderen bijna volledig aan haar zullen worden toegewezen. Omgekeerd hoeft van mij niet eens. Maar ze gaat er zelf teveel vanuit. Alleen gebaseerd op het feit dat zij de moeder is.
Toch maar weer hopen dat ze eens realistisch kijkt naar de situatie zoals die nu is en ziet dat dit zo niet kan en dat ze de zaken zelf moet oplossen.
Blijf er op vertrouwen dat dat moment een keer gaat komen. Misschien tegen beter weten in.

Hopeloos

nou, inderdaad als reactie op mijn mail is er alleen maar een opsomming gekomen van wat er in het verleden allemaal fout is gegaaan. Dat gaat dan eigenlijk alleen maar over mij. Ze gaat dus gewoon door met advocaat. Heeft in de mail het zelfs over , dat ze hoopt dat de kinderen over 10 jaar een voorbeeld aan me kunnen nemen.
Ze gaat voor haar eigen belang en van de kinderen, zegt ze.
Hopeloos word ik hiervan. Dinsdag naar mijn advocaat.

Zelazny

'Misschien wil ze deze discussies met jou niet, misschien wil ze helemaal geen vragen van jouw kant als jullie de kinderen overdragen.' Dat zou kunnen, maar als ze wil scheiden zal er toch gepraat moeten worden. Of ze dat nu wil of niet.

Tsjor

Enig voordeel

vanemails is dat je ze kunt uitprinten en aan de advocaat kunt geven. Het laat in elk geval iets zien over beider inspanning om tot een goede scheiding te komen.
Het kan zijn dat zij nog denkt dat 'schuld' van belang is bij een echtscheiding, maar dat is al lang niet meer zo. Als je wat uitspraken op internet hebt gelezen (of de recente televisieserie over rechtbanken hebt gezien) dan zie je dat rechters niet geïnteresseerd zijn in het verleden, alleen in het heden en in de toekomst.
Je hebt de situatie aardig in beeld, je weet wat je eigen mogelijkheden zijn, je hebt weinig te verliezen en wel wat te winnen. Ik zou vanaf nu heel rustig blijven, de overview bewaren en de stappen afwachten.
Het eerste zal zijn dat ze de kinderen in een andere woonplaats wil inschrijven, dat wil je niet. Daar komt dan nog veel bij kijken, zeker als het gaat om de zorgverdeling. Je hebt een hoop scenario's verkend, in die zin ben je goed voorbereid. Ik hoop dat je een goede advocaat hebt en dat je niet elk uurtje zelf hoeft te betalen.
Je hebt er alles aan gedaan om een strijd te voorkomen, maar je bent ook goed voorbereid voor de strijd. Ik hoop dat je daar een beetje rust in kunt vinden.
Gemene opmerkingen moet je maar langs je af laten glijden. Mensen zijn niet op hun best tijdens een scheiding.

Tsjor

Richting mediation?

Vandaag een afspraak gehad met mijn advocaat. Had mailcontacten bij me en de afgelopen 3 maanden in chronologische volgorde opgeschreven.
Zij ( advocaat) heeft na mijn verhaal gehoord te hebben in mijn bijzijn contact opgenomen met haar advocaat. Ze heeft voorgesteld om eerst advovaten onderling tot elkaar te komen. daarbij mijn wensen kenbaar gemaakt. In een later stadium evt. met zijn vieren gaan praten en er proberen uit te komen. Dus toch proberen om aan te sturen op mediation. Lijkt me voor nu de beste oplossing.

Hoopvol

Dat klinkt inderdaad als de beste oplossing voor dit moment. Ik hoop dat het een gespreksbasis oplevert.

Tsjor

Twijfel of spijt

Papahans: "Ben er nog steeds niet over uit ( zei ik enige tijd geleden ook al) of ik er wel goed aan heb gedaan om haar naar haar familie te sturen. Maar de situatie /sfeeer was echt niet om uit te houden. Aan de andere kant, dan waren we wel meer aan het praten gekomen waarschijnlijk."

Ik denk dat je daar inderdaad geen goed aan hebt gedaan, en wel om twee redenen:
- je hebt haar uit jouw huis gezet waarin jullie samenwoonden, en haar daarmee dakloos gemaakt (het is dan handig dat ze bij familie terecht kan, maar een eigen onderdak heeft ze niet). Je hebt daarmee het machtsverschil wat betreft het huizenbezit (het is jouw huis, jij bent daarin de baas) op scherp gezet; evenals het feit dat jullie niet getrouwd waren en geen ander contract hadden afgesloten (was het voor haar misschien pijnlijk dat jij niet wilde trouwen of geen contract wilde afsluiten? of wilde zij dat niet en was het een confrontatie met haar eigen keuze?)

- je hebt haar naar haar familie gestuurd, terwijl jij juist aangeeft dat jij het schadelijk vindt voor haar en voor jullie relatie dat zij zo veel naar haar familie toetrekt, en dat zij daar zelf ook van af wilde. Tja dan is het niet slim om haar dan naar haar familie te sturen om daar in te wonen.

Maar goed, dingen gebeuren en fouten maken is menselijk. De situatie bij jullie was erg moeilijk en je wist kennelijk op dat moment geen andere uitweg.

Belangrijk voor nu is: heb je je twijfel of spijt aan haar kenbaar gemaakt? Als je twijfelt of je er goed aan hebt gedaan, kun je haar die twijfel voorleggen, vragen wat zij er van vond/vindt en wat voor mogelijke andere oplossingen er volgens haar geweest waren. Als je spijt hebt, zeg haar dat dan! (en laat dan ook echt oprecht je spijt zien) Misschien dat dit het gesprek wat kan openen of een betere basis kan geven voor overleg in de toekomst.

Het valt mij namelijk nog steeds op dat jij alle fouten bij je ex legt. Dat kan niet realistisch zijn (ieder mens maakt fouten, niemand is perfect; een relatie is een interactie). Bovendien is dat geen goede basis voor gesprek en verstandhouding.
Behalve bovenstaand punt dan. Je zou daarmee kunnen beginnen om een opening te maken. Het is ook een heel wezenlijk punt en een keerpunt in jullie relatie.