U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat is goed voor de kinderen
hallo,
Ik ben 46 en mijn ex vriendin is 38. We hebben een relatie van 4 jaar. We kennen elkaar echter al 30 jaar omdat we vroeger elkaars buren waren. Na een half jaar relatie werd ze onverwacht zwanger ( kan ook gebeuren). Nadat de oudste ( jongetje) 1 jaar was, werd ze weer zwanger ( gepland). Inmiddels zijn ze 1 en 3. , twee jongetjes. In die 4 jaar hebben we vanaf de geboorte van de eerste een aantal malen een crisis gehad ( 2-3 keer) Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over.
Tijdens al onze crisissen is zij altijd met onze problemen naar haar ouders getrokken. Soms omdat ik haar dan helemaal zat was , maar zij net zo vaak omdat ze rust nodig had. Na een aantal dagen kwam ze dan weer terug ( met kinderen) en eigenlijk ging het dan maar weer door en dacht en hoopte ze dat het dan weer beter zou gaan. Ik heb dat altijd als erg vervelend ervaren dat zij zo naar haar familie toetrok en alles daar besprak. Dit was volgens haar niet het geval. Nu blijkt dat het dus wel is geweest, dat ze alles met hen besprak.
Ik heb zelf voorgesteld ( jaar geleden) om naar een relatietherapeut te gaan. Daar heeft zij nooit het nut van ingezien en heb haar dus ook nooit zover gekregen. Zij heeft zelf voor onze relatie in therapie gezeten omdat er een nogal vreemde verhouding met haar moeder was. Vanaf haar jeugd heeft haar moeder haar als vriendin gezien en ook daaar zelfs huwelijksproblemen mee besproken. Ze is nogal depressief van aard, vind ik zelf.( mijn ex)
Ik heb ook gedacht aan PPD, als je diverse forums leest.
Ondanks dat het afgelopen half jaar redelijk goed ging met de relatie. ( deden meer dingen samen en met de kinderen,taken beter verdeeld, sex e.d.) heeft zij 3 maanden geleden van de een op de andere dag besloten ermee te stoppen. Ze wil zelfs niet eens meer praten / alleen over de kinderen. We zijn de afgelopen 3 maanden wel samen blijven wonen in mijn huis. In deze drie maanden heeft ze mij van s ochtends tot s avonds volledig genegeerd. Krijg te horen dat ze al 3 jaar ongelukkig is/ ik heb haar slecht behandeld/ ze is alleen voor de kinderen bij me gebleven/ ze verwijt me dat de tweede nogal klein is door de stress die ik bij haar heb veroorzaakt ( ze heeft de hele zwangerschap doorgerookt ) Ik heb 3 maanden op de bank geslapen en het leek of ze helemaal frigide werd.
De situatie werd voor mij steeds onhoudbaarder. Ik kan u vertellen dat het verschrikkelijk is als je de hele dag genegeerd wordt. Ik heb uiteindelijk de besissing genomen dat ze weg moest en ga dan maar inderdaad naar je ouders. Of ik daar nou goed aan heb gedaan weet ik nog steeds niet , maar ik vond dat zij altijd met onze problemen naar haar familie is gegaan, dus dan doe je dat nu ook maar als ze het daar altijd voor je oplossen.
Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kinderen dat ze er nooit haar best voor heeft gedaan om de relatie op de rit te krijgen. Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost.
Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou.
Het probleem wordt zo gecompliceerd , omdat ze steeds naar haar familie gaat. De familie is belangrijker dan de vader van haar kinderen denk ik wel eens.
Nu komt natuurlijk het volgende probleem met de kinderen.
Ze wil zgn alles in goed overleg doen in het belang van de kinderen. Wat er tot nu toe gebeurt, is dat zij van alles voorstelt of al heeft geregeld en als ik een ander idee erover heb , te horen krijg dat ik niet meewerk.
Het begint er ten eerste mee, dat ze wil verhuizen naar haar oude woonplaats. Dan kan er dus al geen sprake meer zijn van een co-ouderschap. Als ik zeg dat het voor iedereen beter is dat ze in dezelfde plaats blijft wonen, zegt ze dat ze hier niets heeft en haar eigen plek weer wil hebben. Ik zie hier al geen belang voor de kinderen.
De kinderen zitten nu 2 dagen op een kinderdagverblijf hier in de buurt. Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt. ( op zich wel het beste) Maar ze wil nu de kinderen daar 3 dagen heenbrengen omdat ze ook 3 dagen werkt. Op dit KDV hebben ze alleen plek voor 2 dagen.
Nu heeft ze eigenlijk al het volgende geregeld.
Ma. naar KDV/ Di naar haar ouders/ Wo. naar KDV. Do. naar een gastouder/ en vrijdag naar pappa.
Ik vind dit echt onverantwoord om die twee kleintje op 4 plekken in 5 dagen neer te zetten.
Ik heb ouderlijk gezag, maar wat stelt dit voor als zij dit allemaal doet. Ze wil nergens over praten ( vooral om de relatie op de rit te krijgen, wat volgens mij niet onmogelijk is) Ik denk zelf dat ze aan een depressie PPD lijdt of aan heeft geleden en mee is doorgelopen. Ze reageert soms heel verward , vijandig en ze probeert op een bijna obsessieve manier de kinderen naar zich toe te rekken.
Ze heeft sterk het gevoel dat de kinderen bij haar moeten zijn, omdat het bij haar beter is. Zeker bij die van 3 merk je dat hij dingen oppikt, maar gewoon niet snapt. Hij zit op een leeftijd waaraan je ook merkt, dat hij meer en meer naar pappa trekt. Het lijkt erop of ze dit niet kan hendelen. Bij de jongste van 1 is het lastig. Die wil ik ook graag zien, maar hij is nog erg klein. De oudtste is in principe 3 dagen bij mij/ 3 bij haar/ 3 bij mij/ 5 bij haar. Met de jongste gaat dit niet, maar dan krijg je weer dat de oudste zijn kleine broertje niet ziet.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik haar naar de huisarts krijgen( ook voorgesteld, dat wou ze dan wel doen, maar een dag later weer niet , alleen misschien om eens een hormoonspiegelmeting te doen. Ik krijg haar niet zo ver. Op dit moment zit zij natuurlijk bij haar familie en wordt daar alleen maar bevestigt in haar besluiten.
Ik wordt ondertussen ook volledig genegeerd door haar familie.
Valkuil
dankje wel rosase. Uiterlijk misschien nog wel rustig. Ben al wel 7 kg gewicht kwijt. Dat is wel bijna 10% en voel me lichamelijk behoorlijk uitgeput. Geestelijk kan ik wel veel hebben. de link van Tsjor is zeker belangrijk. En ik moet wel oppassen inderdaad niet in een valkuil te lopen. maar dat gaat alweer uit van wantrouwen en dat wil ik proberen te stoppen. In het 4 gesprek met de advocaten is er in ieder geval overeenstemming bereikt over mediation. gevraagd wordt om dat uit te laten spreken door rechtbank. Als omgangsregeling Do. kdv tot Zo. 16.00 uur om de week. Tussenliggende week de gehele do. Dit is het uitgangspunt met nadrukkelijke vermelding dat het dmv mediation opgerekt gaat worden richting 50/50. Dit is wel vastgelegd. Als dat niet lukt of gaat werken dan is het weer terug naar de rechtbank. De eerste uitbreiding wil ik eigenlijk de tussenliggende week op wo.kdv ophalen tot do.av. en de andere week tot Ma kdv. Dan zit ik al een aardig eind in de goede richting.
Mijn advocaat moet nu trouwens wel een verweerschrift gaan schrijven met oa.a hoofdverblijf bij mij en de kinderen hier naar school in een 50/50 regeling. Dit zal waarschijnlijk wel weer enige onrust gaan veroorzaken. Maar bedankt voor je medeleven.
Ik kan me wel enigszins opwinden over opmerkingen her en der dat ik zo de strijd aanga. Is dat zo gek, als ex mij 1 weekend per 14 dagen gunt en verder niks. Is dat nou de strijd aangaan of niet over je heen laten lopen. ? Of komt dat omdat het hier vooral vrouwen betreft? Wil hiermee niemand beledigen zeg ik erbij.
Kritiek is ook helpen!
Beste Hans,
Kritiek is ook helpen hoor! Ik zeg niet dat ik vind dat je strijd voert omdat je man bent of omdat ik je wil plagen, maar omdat ik het zie in je berichten en je denk te helpen door je erop te wijzen. Strijd tussen ouders kan namelijk heel goed betekenen dat uiteindelijk 1 de kinderen helemaal verliest. Ik heb ook wel eens tegen vrouwen op het forum gezegd dat ze de kinderen te veel opeisten oid.
Ennuh, die caravan....Ik bedoelde gewoon dat het heel heerlijk zou kunnen zijn dat als je dan de kinderen hebt je ook gemakkelijk met ze weg kunt voor weinig geld. Niet meer, niet minder.
Even kort tsjor
tsjor. mijn advocaat weet van art. 1.253a
"Bij verzoeken kan een verzoek om aanhouding slechts worden verleend als degene die uitstel vraagt schriftelijk klemmende redenen aanvoert. " Dat is dan toch het verweerschrift. Zij vraagt vervangende toestemming om te verhuizen , dit is toch beetje hetzelfde als vragen om hoofdverblijfplaats? Niet helemaal trouwens. Ze hoeft dan nog steeds geen toestemming te krijgen om te verhuizen.
Ik ben geen advocaat
Maar ik denk dat 'verzoek om aanhouding' betekent dat je aan de recht3r vraagt om nu nog geen uitspraak te doen over het verzoekschrift. De reden van dat uitstel kan zijn dat beide partijen nog in gesprek zijn en er samen uit willen komen.
Dt is iets anders dan een verweerschrift, waarin je betoogt dat je co-ouderschap wil en voorlopig de kinderen van ma/do, zij vr/zo, totdat zij helder heeft wat ze nu wil, waar ze wil wonen, emotioneel in balans is etc. Zo'n verdeling zou betekenen dat de kinderen inderdaad in jouw/hun woonplaats naar het KDV en school (straks) gaan. Als zij ook co-ouderschap wil (en eventueel meer dan vr/zo) kan dat beter als ze ook in de buurt van de kinderen gaat wonen. Dat soort keuzes zijn dn aan haar: waar gaat haar voorkeur naar uit, naar de vrienden, oude buurt etc. die ze in haar voormalige woonplaats had of naar de kinderen. Zoiets zou in het verweerschrift op het verzoekschrift van je ex moeten komen. Voor een verzoek uit aanhouding is het 'in gesprek zijn' wellicht voldoende.
Maar ik ben helemaal geen advocaat, dus mijn opmerkingen zijn wat dat betreft zo goed als niets waard.
Een avondje surfen op rechtspraak.nl is wel heel leerzaam over alle verschillende situaties die bij de rechter komen, verschillende overwegingen die en rol kunnen spelen en verschillende uitspraken waar dat toe leidt. Neem ondertussen wel iets lekkers erbij, zodat je op gewicht blijft.
Tsjor
Overigens
Voor iedereen die gedachtes heeft of ik voor 'de man' of voor 'de vrouw' zou moeten zijn, ik denk oprecht dat het voor de kinderen beter is als zij in een stabiele situatie blijven, totdat alles is gestabiliseerd en ik denk echt dat de kans op die stabiele situatie op dit moment groter is bij Hans dan bij zijn ex.
Tsjor
Vaste dagen in de week + moeite om te missen + strijd
"De eerste uitbreiding wil ik eigenlijk de tussenliggende week op wo.kdv ophalen tot do.av. en de andere week tot Ma kdv."
Er zijn hier vast veel gescheiden ouders met veel meer ervaring in de verdeling van de zorg, maar vanuit mijn ervaring het volgende:
Mijn zoontje is nu 3 en we merken nu dat de dagen van de week voor hem heel belangrijk zijn geworden. Hij heeft er veel houvast aan als er op vaste dagen van de week dezelfde dingen gebeuren. Hij wordt nu echt wakker 's ochtends en roept "het is vandaag dinsdag, mamadag", of "het is vandaag weekend, ik mag televisie kijken". En als papa op zondag wil/mag uitslapen en zoontje wil graag met hem 's ochtends vroeg ontbijten, dan is het enige argument dat helpt: "het is vandaag zondag, dan gaat X altijd met mama ontbijten en blijft papa slapen". Andere argumenten (papa is ziek/moe, mama en zoon gaan wat leuks doen beneden, etc.) helpen niet. Ook de crechedagen zijn zo voor hem duidelijke vaste dagen. We zien dat als er veranderingen zijn, bijv. papa- en mamadag worden een keer omgewisseld, of we veranderen het schema van wie brengt en wie haalt van de creche, dat dat echt lastig voor hem is en hij een beetje van slag raakt. Het helpt om het uitgebreid aan te kondigen en er een paar keer naar te verwijzen ("dit keer doen we het anders, etc...".)
Vanuit deze ervaring denk ik dat je er beter naar kunt streven om iedere week dezelfde dagen door papa of mama te laten doen. Natuurlijk is het best te doen als jullie bijv. het weekend omwisselen. Maar als heel duidelijk is: donderdag en vrijdag naar papa, dan lijkt mij dat prettig voor de kinderen. Vandaar mijn eerdere idee om op die manier naar uitbreiding te streven.
Iets anders dat ik nu merk is dat als ik incidenteel een paar dagen veel weg ben, dat zoontje dan later opeens heel negatief tegen mij kan doen en me afwijst. Als ik er dan met hem over praat en echt probeer door te dringen in wat er aan de hand is, dan blijkt dat hij mij juist afwijst omdat hij mij gemist heeft. De oplossing waar hij dan heel blij mee is, is dat ik nadrukkelijk iets extra's met hem ga doen. Dit lijkt me dus een valkuil: een ouder wordt afgewezen door het kind, andere ouder denkt: kind wil niet naar die ouder; maar eigenlijk gaat het erom dat het kind er moeite mee heeft om die ouder te missen. Dat zou in jullie situatie best kunnen voorkomen, aan beide kanten. In een ruziesituatie is het gevaar dat de andere ouder misbruik maakt van deze situatie, terwijl je juist in deze situatie elkaar moet steunen. Want leuk is het niet om als ouder afgewezen te worden, en het is in het belang van het kind om er achter te komen dat het in feite voortkomt uit het niet kunnen omgaan met gemis.
'Ik kan me wel enigszins opwinden over opmerkingen her en der dat ik zo de strijd aanga. Is dat zo gek, als ex mij 1 weekend per 14 dagen gunt en verder niks.'
Je ex wil nu toch al dat je vijf dagen in de 14 dagen voor je kinderen zorgt, niet een weekend? En met een plan voor uitbreiding? De uitdrukking dat ex je maar een weekend in de 14 dagen gunt lijkt mij niet terecht en een vorm van "de strijd aangaan".
Geen paradijs
"Je laatste stuk vind ik wel mooi om te lezen, moet ik zeggen. De vredige wereld lijkt het wel."
Nou het is hier geen paradijs hoor. Onze relatie gaat sinds de geboorte niet zo goed. Ik ben wel heel blij met hoe veel en hoe goed vader voor ons kind zorgt. Maar er zijn ook ergernissen en wezelijker problemen. Ik denk dat een aantal van die problemen wel bij de meeste "samen-zorgende" ouders in meer of mindere mate zullen optreden - bijv. "twee kapiteins op een schip". Wat dat betreft denk ik dat er nog te weinig bekend is over wat er gebeurt als je de zorg echt samen deelt - men gaat er toch nog van uit dat er altijd één primaire verzorger is. Werkelijk alles dat ik over baby's heb gelezen gaat uit van een primaire en een secundaire verzorger. Ik heb me wel afgevraagd of we niet met een gevaarlijk experiment bezig waren door de zorg al zo jong 50-50 te verdelen... of dat wel goed voor het kind is.
Eerst de kleine ergernissen. Bijv. dat ik vader wat laks/gemakkelijk vind in dingen die ik belangrijk vind (bijv. tandenpoetsen, medische dingen). Dat heeft als gevolg dat ik er steeds op moet letten en erover moet zeuren en dan gebeurt het wel. Maar dat erop letten en dat zeuren, dat vind ik niet leuk...
Andere kleine ergenissen zijn discutabel. Bijv. kleertjes, het bekende "moedergezeur" - aan de andere kant, ik koop, betaal en was alle kleertjes en is het dan raar dat ik het niet leuk vind dat man het eerste het beste pakt en bijv. te kleine kleren aantrekt terwijl de nieuwe kleren in de juiste maat niet gedragen worden of als hij iets moois laat onderknoeien als "pyjama" bij het avondeten? Zolang hij de kleertjes maar met zorg uitkiest vind ik het prima, ook al vind ik de combinatie niet mooi - maar gedachteloos het eerste het beste pakken ook al past het niet, of past het niet bij het weer of de gelegenheid - tja dat ergerde mij. Inmiddels gaat dit aan beide kanten veel beter, we hebben daar wel een manier voor gevonden om mee om te gaan en we zijn hier elkaar wel in gaan begrijpen.
Of een andere in de categorie kleine ergernissen: het klepje van de billendoekjes. Er was hier op het forum een vader die zich rot ergerde aan zijn vrouw dat zij dat klepje altijd openliet - nou ik ook!! Haha dat ben ik maar gaan inslikken, al vind ik het zonde van die uitgedroogde billendoekjes...
Maar wezenlijk is het gevoel van "concurrentie" en jaloezie dat je om een kind kunt krijgen, net als bij gescheiden ouders eigenlijk. Bijv. als de een sneller iets doet dan de ander, dan gebeurt er dus steeds wat de een doet. Terwijl het om verschillende opvoedstijlen kan gaan: bijv. de een grijpt snel in, stuurt steeds bij; de ander observeert het kind meer en wacht meer wat er vanuit het kind komt om daar iets mee te doen - maar de ander trekt dan steeds aan het kortste eind als je niet uitkijkt. Of de vader is fysiek fitter het eerste jaar en hoeft geen borstvoeding te geven terwijl de moeder daarmee worstelt en ook nog meer gebroken nachten heeft, vader gaat dus leuke dingen met het kind doen terwijl moeder thuis urenlang met het kind ligt te voeden en minder makkelijk kwiek op pad gaat - hmmm dat vond ik wel eens moeilijk.
Of een andere vorm van jaloezie: een of beide ouders zijn ontzettend op het kind gericht en er is te weinig aandacht voor elkaar. Dan kun je als ouder jaloers op je kind worden, dat die wel alle aandacht krijgt en jij niet.
Juist omdat het kind aanvankelijk zo'n lichamelijke, bijna symbiotische band met de moeder heeft, is het belangrijk dat het kind merkt dat de moeder er niet alleen voor het kind is maar dat er ook anderen (vader, buitenwereld) zijn die moeder begeert/begeren.
Traditioneel zorgt de moeder voor het kind en zorgt de vader voor de moeder. Maar als vader en moeder beide voor het kind zorgen, wie zorgt er dan voor moeder? Ik vond dat wel moeilijk, dat er na een zware buikoperatie en een moeilijke bevalling en alle gedoe daaromheen, wat weinig zorg en belangstelling voor mij was. Een kind krijgen is voor een vrouw nou eenmaal fysiek en psychisch ingrijpender dan voor een man (al is het voor een man ook ingrijpend). Eigenlijk had ik wel "op handen gedragen" willen worden (nou ja wat meer aandacht en zorg was welkom geweest), maar daar was het te druk voor met het kind... Ik vond dit een enorm contrast met de zwangerschap.
Je ex klaagde dat je er niet voor haar was - zou zoiets ook mee kunnen spelen?
Problemen met de geboorte/baby (ons kind was veel te vroeg geboren en heeft een kleine handicap) kunnen ook moeilijk zijn voor de relatie. Dan wordt er op een bijeenkomst verteld dat dat een enorme risicofactor is voor relaties maar dat het juist belangrijk is dat je bij elkaar blijft - maar denk maar niet dat je dan tips of hulp krijgt aangeboden... Als er heftige dingen (dreigen te) gebeuren, dan zou je in het ideale geval steun aan elkaar kunnen hebben en zou het contact zich zelfs kunnen verdiepen. Maar wat er in de praktijk vaak gebeurt is dat verschillende mensen verschillende manieren hebben om met angst, boosheid, verdriet en problemen om te gaan. Het kan dan zijn dat je elkaar juist helemaal niet vindt maar ieder een andere richting op gaat. Bijv. de een wil het liefst angst/verdriet/boosheid onder ogen zien en daarover praten, het hart luchten, informatie inwinnen, actie ondernemen; de ander wil zich juist graag op de positieve dingen en de hoop richten en de angst/verdriet/boosheid/problemen niet voelen, er geen aandacht aan besteden en er niet over praten. Beide houdingen hebben voor- en nadelen maar het is moeilijk om elkaar daarin te vinden.
En het is natuurlijk voor beide een uitputtingslag, met alle gevolgen van dien... waar een ieder weer anders op reageert...
Enfin, we zijn bezig te proberen de brokken te lijmen, ben benieuwd of dat goed gaat lukken...
Eerst even
Papahans, je schreef gisteren: "Is dat nou de strijd aangaan of niet over je heen laten lopen. ? Of komt dat omdat het hier vooral vrouwen betreft? Wil hiermee niemand beledigen zeg ik erbij."
Nou, mij beledig je niet hoor. Mijn inschatting is (met alle respect voor de kritische geluiden van anderen) dat sommigen reageren vanuit hun eigen ervaringen, die nu eenmaal niet helemaal 100% positief zijn. Het is nu eenmaal 'makkelijk' om te zeggen dat de ander de strijd aan gaat als die niet volledig je standpunten onderschrijft. Omgekeerd is het ook wrang als je je eigen standpunten naar voren brengt en die worden afgeserveerd onder de noemer 'de strijd zoeken'.
Zulke zaken moet je proberen van je af te laten glijden als je oprecht probeert de balans te zoeken in een nieuwe situatie. Heel moeilijk, weet ik uit ervaring, maar het is de investering waard als je daarna in een stabiel na-huwelijk gezamenlijk ouders kunt zijn voor je kinderen.
Samen-ouder
Sommige van de zaken die je schrijft, zijn herkenbaar voor me en andere minder of helemaal niet of ik heb er een andere kijk op.
Zo schrijf je bijvoorbeeld: "Vanuit deze ervaring denk ik dat je er beter naar kunt streven om iedere week dezelfde dagen door papa of mama te laten doen." Op zich kan ik me hier in vinden. Een kind dat zo jong is, is gebaat bij regelmaat. Anderzijds: al te strak omgaan met de zorgverdeling kan als de kinderen ouder worden juist weer tegen je gaan werken, als wat meer flexibiliteit gevraagd wordt, door welke omstandigheid dan ook. Een vast ritme is prettig, maar niet heilig. Continu aandacht voor mogelijke knelpunten en het welzijn van je kinderen blijft altijd nodig, en daarmee ook enige flexibiliteit in de zorgverdeling.
Maar je schrijft ook: "De uitdrukking dat ex je maar een weekend in de 14 dagen gunt lijkt mij niet terecht en een vorm van "de strijd aangaan"." Hier kan ik me minder in vinden. Papahans' vrouw was in eerste instantie werkelijk van plan 'één weekend in 14 dagen' aan Papahans te 'gunnen'. Als hij zich daar toen bij had neergelegd (uit angst om als een strijdende ex over te komen) dan had hij dat nu gehad. Zolang hij de zaken niet volledig omkeert en voorstelt 12 van de 14 dagen de kinderen te verzorgen en de moeder een weekend te 'geven', dan had hij strijd gevoerd. Nu is hij in mijn ogen gewoon op zoek naar een evenwichtige verdeling van zorg.
Ik denk wel dat papahans er goed aan doet om niet nadrukkelijk te wijzen op de mogelijke instabiele psychische toestand van zijn vrouw - niemand is op zijn best tijdens een scheiding, ook papahans niet. Sterker vind ik het als hij het 'bij zichzelf houdt': hij houdt van zijn kinderen en wil een wezenlijke bijdrage leveren aan hun opvoeding die uit substantieel méér bestaat dan een weekend in de 14 dagen, dat moet de focus zijn.
In je reactie 'geen paradijs' lees ik enkele kleine ergernissen en wezenlijker problemen, zoals jij ze noemt. Je noemt als kleine ergernis bijvoorbeeld "Bijv. dat ik vader wat laks/gemakkelijk vind in dingen die ik belangrijk vind (bijv. tandenpoetsen, medische dingen). Dat heeft als gevolg dat ik er steeds op moet letten en erover moet zeuren en dan gebeurt het wel." Ja, herkenbaar maar ook te overkomen, juist als je gescheiden leeft. Dat heet loslaten 
In 5 jaar co-ouderschap heb ik veel kunnen of moeten loslaten. Mijn ex partner en ik hebben niet altijd dezelfde prioriteiten. Ik heb afgeleerd daarover te zeuren: als het zo belangrijk is in mijn ogen, dan regel ik het zelf. Als het belangrijk is in zijn ogen maar niet in de mijne, dan regelt hij het wel. Zo is mijn norm voor kleding: passend, heel en schoon. Mijn ex hecht meer waarde aan modetrends. Dat betekent dat ik doorgaans de basics koop, en hij de extra's. Dat werkt prima.
Je schrijft ook: "Maar wezenlijk is het gevoel van "concurrentie" en jaloezie dat je om een kind kunt krijgen, net als bij gescheiden ouders eigenlijk." Dit herken ik totaal niet. Ik had het niet tijdens het huwelijk en ook niet na de scheiding. Dat wat je schrijft over de druk op een relatie als er door beide partners verschillend omgegaan wordt met moeilijke situaties als een ziek of gehandicapt kind: ja, dat herken ik wel, in die zin dat het inderdaad moeilijk is om elkaar te blijven zoeken en te steunen als de verwerking zo verschillend loopt. Erkenning van de positie van de ander, al is dat niet gelijk aan de jouwe, en communicatie hierover (niet over de inhoud, maar over het proces) helpt.
Ik hoop in ieder geval dat jullie er samen uit komen.
Sancy: zorgverdeling voor en na de scheiding?
"Sommige van de zaken die je schrijft, zijn herkenbaar voor me en andere minder of helemaal niet of ik heb er een andere kijk op..... Dit herken ik totaal niet. Ik had het niet tijdens het huwelijk en ook niet na de scheiding."
Sancy, hadden jullie dan vanaf de geboorte een 50-50 verdeling? En nu na de scheiding ook?
Nee, niet helemaal
Nu hebben we inderdaad een 50% verdeling: week om week. Tijdens ons huwelijk was ik het eerste jaar na de geboorte volledig thuis, daarna werkte ik 2 dagen per week. Mijn exman werkt in het onderwijs, dus hij was veel thuis met werkdagen tussen 8.30 en 16.00 uur, en het werk op een paar honderd meter afstand van ons huis. Hij heeft vanaf de geboorte een substantieel deel van de opvoeding gedaan daardoor, hoewel op mijn werkdagen de kinderen naar een kdv gingen.
Pfffffff
In het kader van een beetje meebuigen met mijn ex om langzaamaan wat vertrouwen te krijgen in elkaar, vandaag het eerste al meegemaakt en weet niet goed hoe er mee om te gaan.
Vorige week vroeg ze al of ze alle kleren van de kinderen kon meenemen en uit te zoeken om daarna te verdelen. De dag ervoor kreeg ik een verzoekschrift v.d. rechtbank en had daar toen niet zoveel trek in dat zij van alles zou inladen. Heb haar toen vorige week voorgesteld om de kleren hier uit te zoeken en te verdelen. Daar ging ze per mail mee akkoord. Ze komt vandaag en doet alles toch in tassen om mee te nemen. Ik zeg daar wat van en ze laat een paar dingen achter.
Moet ik dit dan maar zo laten of haar houden aan de gemaakte afspraak met het risico dat het weer gelijk moeilijk wordt?
Ook rijdt ze in een auto van mij rond, die ik zelf eigenlijk nodig heb. Als ik de kinderen heb, dan kan ik geen kant op. Heb alleen nu een bus, waar geen twee kinderen inkunnen, tenzij ik ze in de laadruimte zet.
In het 4 gesprek met de advocaten , is er vastgelegd dat ze eind deze week zelf een auto zou hebbe. Die moest alleen nog door de APK. Ik vraag haar hoe het zit met die APK en ze zegt dat het bij de notaris vastligt. Notaris????. Ja het was een auto uit een erfenis. Tijdens dat 4 gesprek met geen woord over gesproken. Wat moet ik er mee. Zij zou tevens de gastouder gaan regelen, omdat ik in het nieuwe voorstel om de week op do. de kinderen heb. Dan hoeven ze niet naar de gastouder. Heeft ze niet geregeld. Ik moet haar vertrouwen winnen, zodat zij het gevoel krijgt dat ik de kinderen meer kan hebben. Maar hoe kan ik dat vertrouwen dan krijgen? Als ze bij deze dingen al geen afspraken nakomt, die toch vrij simpel zijn, hoe zal dat verder gaan. Als ik haar er heel erg duidelijk op aanspreek ( heb ik maar niet gedaan) dan kan het weer helemaal mis gaan.
Wie heeft raad. Melden bij de advocaat is ook alweer een aaanleiding voor problemen denk ik.
pfff
Praktisch
Dit lijken mij superirritanten punten die je vooral praktisch moet benaderen en oplossen. Als je dit soort punten gaat interpreteren in de sfeer van 'wat wil zij, hoe betrouwbaar is zij met afspraken etc', dan word je er zelf alleen maar naar van. Jullie zijn niet getrouwd, er vindt dus geen officiële boedelscheiding plaats. Alles gaat met mondelinge afspraken. Dat is lastig.
Praktische oplossingen zijn bijvoorbeeld: voor de kinderen, schaf zelf kleren aan voor de kinderen. Als je even op marktplaats zoekt, bij familie rondvraagt of in een kringloopwinkel gaat kijken heb je al snel voor weinig geld een basis-kledingset bij elkaar. Om problemen te voorkomen kun je ervoor zorgen dat de kinderen altijd in de kleren die ze aanhadden (schoongewassen) weer teruggaan. Je kunt hooguit nog een keer vragen waar de kleren zijn als zij de kinderen komt brengen (wat moet ik ze nu aandoen?), maar veel verder dan dit zou ik niet gaan.
Wat betreft de auto: wellicht kun je ruilen: als de kinderen komen laat zij de auto bij jou en neemt zij de bus mee. Over enige tijd moet je wel een structurelere oplossing krijgen. Ik neem aan dat de auto's op jouw naam staan en jij de lasten en de risico's draagt, dus dat kun je niet blijven volhouden. Maar 'for the time being'.... vooral praktisch blijven als het praktisch op te lossen is.
Ook voor alle andere punten die eraan komen: los ze vooral praktisch op. Ga er boven staan. Laat het je niet raken.
Tsjor
Emine
Ja, ik baseer me op wat Hans schrijft en ik neem het voor waar aan wat hij schrijft. Hans geeft namelijk een vrij consistent beeld van wat er aan de hand is bij zijn vrouw. Ik neem voor waar aan dat zij in behandeling is geweest voor de symbiotische relatie met haar moeder etc. Zoiets verzin je niet op een vrije zondagmiddag. Hans zijn vragen zijn open vragen, geen gesloten vragen om steun, zoals ook wel eens gebeurt in draadjes.
Ik weet dat het niet mag om te verwijzen naar een ander draadje. Maar ik zou je posting 'betrokkenheid opeisen' als reactie op 'moedervan3' helemaal kunnen copy-pasten en je vragen om eens op te letten wat je zelf doet: je baseert je volledig op wat zij schrijft, je kent haar man niet, je kent zijn geestesgesteldheid niet, misschien heeft man wel groot gelijk en is moedervan3 superirritant. Toch adviseer je haar vrij fors om op te blijven letten op gevaren.
Ik blijf me verbazen over het gemak waarmee dat in draadjes van vrouwen over mannen wel gebeurt, maar in een van de zeldzame draadjes van een man over een vrouw voor sommigen absoluut not-done lijkt te zijn.
Tsjor
Achter de versnellingspook
tsjor,
van de kleren staat wel op de mail. ga inderdaad maar zelf kleren kopen voor ze, alhoewel ze dat in het ouderschapsplan ook wil afdwingen.
Auto,s staan op mijn naam. Daar rijdt ze al de hele tijd in. In de bus krijg ik haar niet. Is ook mijn bedrijfswagen overigens. Dat die auto terug moet ben ik al 2 maanden mee bezig. Steeds een ander verhaal. Bij het 4 gesprek was het een kwestie van een apk voor de auto die ze gekocht heeft. Nu is er ineens sprake van dat de papieren bij een notaris liggen. Het is zelfs vastgelegd in een schrijven van mijn advocaat naar haar advocaat dat deze week die auto terug kan komen. Zij zou deze twee voorwaarden voor de nieuwe omgang deze week regelen. Gastouder en auto. Heb die auto nodig, want zoals ik al zei, ik kan eigenlijk niet met 2 kleine blagen in de bus. Kleinste zit in maxi-cosi op de vloer achter de versnellingspook. Weet wel wat ik doe hoor, ook al mag het niet. Vroeger zaten we met zijn 4 en los op de achterbank naar zuid frankrijk. En het feit is , dat ze heel lang zegt dat ze een auto gaat kopen.
Maar probeer het maar te ondergaan. Maar waarom doe je dit denk ik dan weer wel. Zoals al eerder , bij de advocaat melden maakt het niet leuker.
Toch vind ik dit forum, een grote steun in meerdere opzichten, ondanks soms zwart/wit denkbeelden.
Wat wel behoorlijk irri begint te worden , is dat je regelmatig te horen krijgt dat het mijn verhaal is en dus maar 1 kant. Degene die geinteresseerd is kan wel een tel.nr krijgen! van m'n ex. Of misschien een idee, dat je alleen maar wat mag zeggen als je jezelf bekent maakt en de naam van je ex. Ik doe echt niet alles perfect en wil mijn ex al helemaal niet gaan zwart maken tov de kinderen. Het idee. Het is toch hun eigen moeder. Ik zie ook niet zo heel erg in mijn reacties dat ik nou zozeer met modder gooi. Ik constateer alleen en dat vertel ik. En dat is met een gekleurde bril inderdaad. Ik durf van mijzelf wel te zeggen dat ik niet zo iemand van onder de gordel ben. Dat dan weer niet. Ik kan wel de strijd aangaan als het moet, maar ook weer niet ten koste van alles.
Auto
"Auto,s staan op mijn naam. Daar rijdt ze al de hele tijd in. .... Heb die auto nodig, want zoals ik al zei, ik kan eigenlijk niet met 2 kleine blagen in de bus. Kleinste zit in maxi-cosi op de vloer achter de versnellingspook. Weet wel wat ik doe hoor, ook al mag het niet. Vroeger zaten we met zijn 4 en los op de achterbank naar zuid frankrijk."
Ik vind het echt onverantwoord dat je zo met de kinderen auto rijdt. Hoe het vroeger ging, is niet van belang: vroeger waren er veel meer dode en zwaargewonde kindslachtoffers in het verkeer. Hier zijn al veel draadjes over geweest op Ouders Online.
Onmiddellijk stoppen met de kinderen in de bedrijfsbus te vervoeren. Zoek samen met ex naar andere vervoersmogelijkheden. Bijv. degene die de personenauto heeft, zorgt voor alle vervoer van de kinderen tussen vader en moeder. Of combinatie van bakfiets, dubbele kinderwagen, trein, bus, Greenwheels-auto, etc.
Ik zou me niet bemoeien met hoe ex een eigen auto krijgt. Ze heeft een eigen auto of niet, de rest is jouw zaak niet.
Als het jouw auto is, dan kun/moet je die terugvragen. Vreemd dat ze die zo lang gebruikt, raar idee. Goed dat je die haar laat gebruiken als ze die nu echt nodig heeft voor combinatie kinderen en werk. Ik denk dat jullie nu allebei naar oplossingen moeten zoeken die voor jullie allemaal samen gemiddeld het beste zijn, en dat je meer praktisch dan principieel moet zijn. Heb je je ex het probleem voorgelegd van het vervoer van de kidneren in de bedrijfsbus, wat vindt ze daarvan, wat voor oplossingen ziet zij? Moet jij je kinderen per se per auto vervoeren of zijn er ook andere manieren? Moet zij de kinderen per se per auto vervoeren of zijn er ook andere manieren?
Vervoersmogelijkheden hebben ook met de keuze van de woonplaats te maken. Als je geen auto hebt dan ben je aangewezen op fietsbare afstanden en goed openbaar vervoer (en vice versa).
Kleding
papahans: "Vorige week vroeg ze al of ze alle kleren van de kinderen kon meenemen en uit te zoeken om daarna te verdelen. De dag ervoor kreeg ik een verzoekschrift v.d. rechtbank en had daar toen niet zoveel trek in dat zij van alles zou inladen. Heb haar toen vorige week voorgesteld om de kleren hier uit te zoeken en te verdelen. Daar ging ze per mail mee akkoord. Ze komt vandaag en doet alles toch in tassen om mee te nemen. Ik zeg daar wat van en ze laat een paar dingen achter. Moet ik dit dan maar zo laten of haar houden aan de gemaakte afspraak met het risico dat het weer gelijk moeilijk wordt?"
Met twee verblijfplaatsen voor de kinderen is het sowieso handig om dubbele sets kleding te hebben. Er is ontzettend veel kinderkleding "over": tweedehands over te nemen of gratis te krijgen van vrienden en bekenden, Marktplaats, Ouders Online, Koninginnedag, fancy-fair van de creche, etc. Of koop wat in goedkope winkels zoals H&M en C&A - die verkopen zelfs betaalbare biologisch katoenen kleding.
Wie heeft destijds de kinderkleding gekocht en betaald?
Hoe regelden jullie dergelijke uitgaven toen jullie samenwoonden? Hadden jullie een gezamenlijke rekening voor uitgaven die met kinderen en huishouden te maken hadden? Of betaalden jullie apart? Hield je dat bij of deden jullie maar wat?
Tjonge en dan met name tsjor
jongens, jonges, waar gaat dit nog helemaal over. We hebben het over twee erg jonge kinderen die gewend zijn om bij hun moeder te blijven voorlopig en waarvan de moeder dat ook graag wenst.
Is het julie, allemaal moeders neem ik aan, dan helemaal niet bekend dat je kinderen nu eenmaal niet door de helft KAN hakken?
En dan speciaal niet als je een reden hebt, als moeder, om bij de vader weg te gaan om even je kinderen te 'delen'? Kom op zeg. Laat de moeder van Hans' kinderen haar weg zoeken samen met Hans. Zo erg is het voorstel nog niet eens wat ze aanbiedt aan deze man.
Uiteindelijk gaan de kinderen toch wel zelf kiezen. Zo gaat het toch wel gebeuren. Laat die kinderen toch niet zo de dupe worden van allerlei rechtszaken. Want dat weet ik uit eigen ervaring: daar leiden kinderen het meest onder. HOU OP MET DIE STRIJD!!
Kinderbijslag
Samen-ouder: 'Met twee verblijfplaatsen voor de kinderen is het sowieso handig om dubbele sets kleding te hebben.' Neemt niet weg dat het zachtjes gezegd niet netjes is als je eerst afspreekt om te verdelen, om vervolgens alles mee te nemen.
Maar ik ben het verder helemaal met je eens: over dat soort pijnpunten tijdens een scheidingsproces kun je het beste vlug heenstappen. Het is per slot van rekening een praktisch punt dat oplosbaar is. Je kunt doodongelukkig worden van de ergernis. Of plezier hebben in de nieuwe kleren die je zelf hebt gekocht.
Overigens kun je kleren ook 'van de kinderbijslag' kopen.
Tsjor
Moedermoe
'We hebben het over twee erg jonge kinderen die gewend zijn om bij hun moeder te blijven voorlopig...' is niet waar.
'....en waarvan de moeder dat ook graag wenst.' En vader wenst ook voor de kinderen zorgen.
Het is de meeste mensen hier wel bekend, dat een kind twee ouders heeft: een vader en een moeder (meestal). en de meeste gescheiden ouders hebben ervaring met zorgverdelingsschema's die alle variëteiten kennen.
Ken jij de echte reden waarom moeder weg wil? Hans is daar namelijk naar op zoek, dus graag even doorgeven.
Probleem is, dat moeder 50 km. verderop wil verhuizen, de kinderen mee wil nemen en daarmee Hans dwingt in een beperkte omgangsregeling en geen substantieel deel van ze zorg. In mijn persoonlijke mening is dat erg, omdat moeder zelf opgegroeid is en problemen heeft door een symbiotische relatie met haar moeder, zelf ongelukkig is, al jaren, zowel voor als na de scheiding, geen huisvesting heeft, en nu opnieuw bij haar moeder woont. Google eens op symbiotische relatie en je komt allerlei problemen tegen. Ik zou er alles aan doen om mijn kinderen daarin niet volledig onder te dompelen. Maar dat is mijn persoonlijke mening.
Tsjor
Geen 50 km, reistijd
Nee Tsjor, moeder wil niet naar een plaats 50 km verderop verhuizen. De afstand in km van de door haar gewenste woonplaats weten wij niet.
Zij woont nu op ca. 50 km afstand bij haar ouders, omdat Hans haar zijn huis uit heeft gestuurd en gezegd heeft dat zij maar bij haar ouders moet wonen.
Zij wil gaan wonen in haar oude woonplaats "C", die volgens Hans incl. files ongeveer een uur van zijn woonplaats "A" af is. Hoe lang dit is zonder files of wat de afstand in km. is, weten wij niet.
"Mijn woning ligt in A en haar niewe woonplaats zou C zijn. Daar woont zij nu niet, maar zit bij haar ouders, ongeveer 50 km verderop. De afstand tussen A en C is ongeveer ( met files ) 1 uur . Het gaat ook niet zozeer om de afstand of tijd wat mij betreft. Maar als moeder dus in C zou gaan wonen en daar de hoofdverblijfplaats van wil maken , dan gaat dat in de toekomst ( mijns inziens) wel inhouden dat de kinderen daar ook naar school gaan straks. daarmee krijg je ook al gelijk een heel andere omgangsregeling. Door de week naar school in C en dan blijft er tijd over voor mij in het weekend."
Nou zal ik eens als voorbeeld nemen een afstand die mijn partner tegenwoordig rijdt naar zijn werk (ik heb geen auto): 22 km. Zonder files in een half uurtje (volgens ANWB 22 min.). Met files minstens een uur of nog veel langer... laatst heeft hij er drie uur over gedaan (met die sneeuw). Hij rijdt zoveel mogelijk na de files, gelukkig hebben ze flexibele werktijden. Moet hij bijtijds kind van kdv ophalen, dan moet hij heel vroeg weggaan. (Ik haal daarom kind meestal op, hij brengt.) Met als gevolg dat we samen om ca. 19 uur eten. Dit zijn keuzes die je kunt maken (Hans vindt het belangrijk dat zijn kinderen om 17.30 eten.) En dit is werk "in de buurt", en een hele vooruitgang vergeleken met zijn vorige werk. Veel mensen hebben dagelijks veel langere reistijden voor hun werk.
Een afstand "incl. files" zegt dus niet zoveel. Het hangt er van af op welk tijdstip je rijdt. Het is zaak om zoveel mogelijk op niet-file tijdstippen te rijden. Daar zou je rekening mee kunnen houden met de tijdstippen waarop de kinderen van moeder naar vader gaan en vice versa. Vrijdag zijn de filetijden bijv. weer anders dan in de rest van de week.
Wat van minstens zo groot belang is, is de bereikbaarheid per openbaar vervoer. Zeker gezien de situatie met de auto's bij Hans en ex!
En, het is hier al eerder gezegd: een uur rijden om je kinderen van school te halen of te brengen is lastig, maar niet onoverkomelijk. Er zijn veel mensen die langer rijden voor hun werk, en zelfs kinderen die zulke reistijden dagelijks hebben om naar school te gaan.
Verantwoordelijkheid
Hans, heb jij je al beseft dat de relatie echt voorbij is? Dat je niet meer verantwoordelijk bent voor haar en hoe zij haar leven inricht? Ik vraag dit omdat ik verschillende punten in je bericht zie.
Allereerst de mediator die ook psycholoog is. Dat is wel een goed idee, mits jij je beseft dat het niet meer gaat om het zoeken naar oorzaken en het vinden van oplossingen daarvoor. Maw. kijken wat er bij haar mis is en hoe dat opgelost kan worden. Niet meer terug naar het verleden, wat er nou mis is gegaan in de relatie. Het gaat er dan alleen nog om de werkelijke pijnpunten omhoog te krijgen en daarin een goede compromis te vinden. Alleen nog waar jullie nu tegenaan lopen en hoe je daar een oplossing voor kan vinden. Haar welzijn is niet meer jouw verantwoordelijkheid. En ik snap wel dat het ook jouw kinderen raakt, maar na een scheiding heb je geen grip meer op dit soort zaken.
Dan de auto en de kleding. Wat betreft de kleding had je natuurlijk op dat moment kunnen (moeten) zeggen dat je de helft daar wilde houden. Jullie zouden dan beide verantwoordelijk zijn om je eigen helft aan te vullen naar een acceptabele hoeveelheid. Nu komt dit dus alleen bij jou te liggen. Ik zou er nu geen probleem meer van maken trouwens. Kleren zijn makkelijk gehaald en het gaat voor veel strijd zorgen als je het nu nog terug wil draaien. Maar het gaat wel om jouw insteek in dit alles. Je zegt trouwens dat ze 'dit' wil regelen in het ouderschapsplan, wat wil ze dan precies?
En dan de auto. Het is niet meer jou probleem hoe ze het regelt met vervoer. Het is jou auto en elke dag dat zij er in rijdt is het risico voor jou. Er zijn verschillende oplossingen te bedenken. Jij zou zowel het brengen als halen van de kinderen op je kunnen nemen totdat ze zelf een auto heeft. Of je leent haar de auto op de dagen dat ze de kinderen heeft. Of je zegt dat ze dat zelf mag oplossen door bijvoorbeeld ergens anders een auto te lenen of te huren. Dit soort zaken hoort bij het ontvlechten van jullie gezamenlijke leven. Zolang ze nog gewoon in jouw auto rondrijdt, is de behoefte om zelf te zorgen voor vervoer ook niet erg hoog he? Nou moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik ook nog een paar maanden in de auto van mijn ex heb rondgereden en dat wel heel prettig vond. De situatie was dan wel heel anders. Hij had een nog betere auto tot zijn beschikken en was tevens degene die ervoor zou zorgen dat mijn auto apk klaar zou zijn.
Als laatste wil ik nog kwijt dat co-ouderschap terwijl de ouders ver uit elkaar wonen erg moeizaam is. Mijn ex en ik wonen 45 km. uit elkaar en het is eigenlijk niet te doen om op deze manier samen te ouderen. Zolang de kinderen nog klein zijn gaat het wel, dan zit je alleen met de lange reistijden. Maar denk niet alleen op de korte termijn. Hoe moet het (naast school) met sportclubjes, vriendjes, naschoolse afspraken, doktersbezoeken, etc.? Je hebt een redelijk sterke zaak wat betreft haar verhuizing, dus ik zou daar zeker een punt van maken. Is het ook mogelijk dat jij naar haar woonplaats verhuisd?
Symbiotische relatie
het spijt mij maar het Hans zijn persoonlijke mening dat de moeder van zijn kinderen een symbiotische relatie met haar moeder zou hebben. Dat heeft zij ons niet verteld.
Hij heeft zelf haar het huis uitgezet, zij heeft ervoor gekozen de kinderen mee te nemen en het feit alleen al dat hij de reden daarvan niet kent brengt mij tot twijfelen. Waarschijnlijk kent hij de reden dondersgoed maar durft hij deze niet hier neer te schrijven. Dat is mijn persoonlijke mening. Of hij heeft een bord voor zijn hoofd, kan ook nog.
En dat deze vrouw dan nu bij haar ouders in woont, ja waar moet ze anders heen met twee kinderen.
En dat ze drie keer in huilen is uitgebarst bij een gesprek met twee advocaten maakt haar meteen labiel? Sorry hoor ik vind het vrij logisch te gaan huilen als je eenmaal in zo'n situatie terecht komt.
Samen-ouder
Als reistijd van een uur voor kleine kinderen om naar school te gaan geen probleem is (ik vind het wel een probleem voor de basisschool), dan is het geen probleem voor beiden. Ook moeder kan dan een uur reizen om haar kinderen van/naar school te brengen,. De kinderen kunnen dan bij Hans blijven wonen en daar naar scho0ol gaan.
Tsjor
Moedermoe
Op dit forum berichten vrouwen over mannen met autisme, borderline, drankprobleem, vreemdgangers, agressie. Het wordt geaccepteerd en besproken alsof het echt zo is. Maar nu, een man die beschrijft wat er aan de hand kan zijn met de moeder van de kinderen....nee, dat kan niet. Dat is een mening, dan is het verhaal er maar van één kant, dan heeft die man een probleem en moet hij vooral ophouden.
Er ontstaat hier een nieuw verbond van gelovigen in de goedheid en onaantastbaarheid van vrouwen/moeders.
Vrouwen zijn ook mensen. Ze kunnen problemen hebben, depressief zijn, het leven niet als een volwassen, zelfstandige vrouw aankunnen, ongezond afhankelijk zijn van hun moeder, labiel zijn. Dat is allemaal serieus genoeg om het ernstig te nemen en er rekening mee te houden in je adviezen. Het is niet alleen maar de mening van Hans, de therapie heeft ex zelf blijkbaar gevolgd voordat ze Hans leerde kennen; labiliteit is een uitspraak van de advocaat.
Google maar eens op 'symbiotische relatie moeder' en je zult een deel van de problemen waar Hans over schrijft zo herkennen.
Tsjor