Waar vind ik suggesties over de omgang met mijn kids na de scheiding

Betrek jezelf

Betrek jezelf bij hun hobbies en hun school. Je kunt mee naar sport, wedstrijden of andere hobbies. Dat is de moeite waard. Je kunt opletten of school je wel uitnodigt voor de oudergesprekken. Ook kun je aanbieden om mee te helpen op school als je tijd hebt. Vaak kun je wel aangeven wanneer je wat kunt. Mee naar schoolzwemmen, schoolreisjes, uitjes oid.
Als je niet te ver weg woont kun je ook afspreken dat ze 1x in de week bij jou komen eten. Dan hoeft moeder niet te koken. Dan haal jij ze uit de opvang of, als je vrij bent, komen ze naar je toe.

En zorg dat je zelf ook een playstation hebt. Het kan nog een heel charme offensief worden om je kinderen regelmatig te zien. Maar betrek jezelf bij hun leven.

betrek het niet teveel op jezelf.
Ik zou ook doodgaan van verdriet in jouw situatie, maar kinderen zijn op zich zelf gericht.(en zo hoort het)
Voor hen is dit ook zwaar en er valt een hoop veiligheid weg. Bij jou zijn betekent nog meer veiligheid weg (onbekend etc) dus dat is alleen maar verlies. Dat verlies moet je idd compenseren door te zorgen voor winst voor hen.
Ze willen niet _niet bij jou zijn_ maar niet in deze situatie/verlies.
En dat heeft ook tijd nodig.

wennen kost tijd

Hmmm... moeilijk als de kinderen nu al "mogen" kiezen. Ze zijn in mijn ogen te jong om te kiezen.

probeer met je ex af te spreken wanneer de kinderen jouw zien

keuze... nou... een beetje sturen kan geen kwaad.
kan de playstaton mee naar jou? Oppakken snoeren los in een tas. Zo ingewikkeld is dat niet.

en neem de tijd en laat je kinderen ook wennen.probeer met de kinderen af te spreken dat je nu de bezoekregeling mer moeder vastlegt en na een jaar bespreek je of er veranderibgen nodig zijn.

succes!

moeder ligt dwars

We wonen maar een paar km van elkaar. En ik woon dichter bij de school van de twee oudste. Dus praktisch zou het niet moeilijk moeten zijn dat de kinderen een deel van hun tijd bij mij doorbrengen.
Daarnaast is de intentie uitgesproken dat we co-ouderschap zouden doen, maar mijn ex ligt in werkelijk alles dwars. Dus heb ik het gevoel dat ik mijn kinderen moet lokken met leuke uitjes, pannenkoeken bakken, etc. Hoewel ik dat op zijn tijd erg leuk vind, wil ik niet de uitjes-pappa worden, maar gewoon het dagelijkse leven voor een deel met ze delen.
Nu heb ik het gevoel dat ik een veredelde animator ben.
Hoe zorg ik er voor dat mijn kids op een gewone manier bij mij komen? Afdwingen lijkt mij niet de methode. Bovendien vooralsnog hebben we zelfs nog niet eens een ouderschapsplan, omdat mijn ex dat weigert (ze zegt dat dat niet nodig is met een samenlevingscontract), en doordat zij nu het grootste deel van de tijd met ze samen is kan ze de kinderen enorm beïnvloeden.

uitgesproken intentie

'Bovendien vooralsnog hebben we zelfs nog niet eens een ouderschapsplan, omdat mijn ex dat weigert (ze zegt dat dat niet nodig is met een samenlevingscontract), ' Je ex heeft ongelijk. Een ouderschapsplan is ook bij het verbreken van een samenlevingscontract verplicht sinds 2009.
Je wil het niet afdwingen, dat snap ik. Maar mondelinge afgesproken intenties zijn niet voldoende. Ik zou toch aandringen op een regeling en de gesprekken daarover openen bij een mediator.
Ondertussen kun je bedenken wat mogelijk de meest ideale situatie is voor de kinderen. Moeten ze altijd alledrie tegelijk bij jou zijn, bijvoorbeeld? Wees creatief en praktisch.

Tsjor

Uitjes-papa

Ik snap dat je wilt dat je kinderen *gewoon* komen. Maar de kans is groot (ook afhankelijk van aard kinderen) dat eea voor je kinderen verre van gewoon is.
En waarschijnlijk willen ze zelf ook niets liever dan gewoon (gewoon al deze veranderingen niet) en is daarom het verzet zo groot.
Ik weet wel dat het zeker niet goed gaat komen als je, op negatieve wijze, met ex bezig blijft. Het zal best dat ex de kinderen negatief beïnvloedt, maar daar voor jezelf veel aandacht aan geven gaat zeker niet helpen. Probeer de positieve dingen te zien en te vergroten voor jezelf, zelfs in de acties en communicatie van je ex.
(De kleur van je bril is altijd, op ieder moment weer, een keuze)

AnneJ gaf goede tips over hoe je *gewoon* in het leven van je kinderen kunt blijven. Waarschijnlijk zie jij het liefst dat de kinderen zich aanpassen aan jouw nieuwe leven ipv jij aan hun oude, maar het zou goed kunnen dat je aanpassen voor iig nu de beste optie voor iedereen is.
En dan bedoel ik vooral qua instelling, hoe het in de praktijk eruit ziet is daarmee niet gezegd.

En nog

Het lijkt alsof je de gunsten van je kinderen moet kopen. Maar het ligt ingewikkelder. Voor hen is de nieuwe situatie bij jou verre van gewoon en ze missen het voorstellingsvermogen om dat nieuwe leven vorm te geven. Ze hébben nog geen leven bij jou.
Uitjes, extra inspanningen en flexibiliteit van jou, helpen allemaal om hun daar invulling aan te gaan geven.
Moeder, in oude vertrouwde situatie hoeft dat uiteraard niet. Haar leven ís al het leven van hen.

Natuurlijk helpt het ook als moeder inspanningen doet het leven bij jou aantrekkelijker te maken voor hen en de relatie met jou goed.
Maarja, je gaat niet over haar, alleen over jezelf.

precies andersom hier

Hier heeft de papa de intentie uitgesproken om 7 dagen per week voor de kinderen te zorgen en dan ik daarna weer 7 dagen, om en om.
Ik heb altijd voor de kinderen gezorgd omdat vader geen vrij kan nemen van zijn werk; hooguit een dag vrij kan nemen meer niet. Dus dat hij dit opperde bij de mediator verbaasde mij heel erg. "Als ik het een beetje slim speel op de zaak, ben ik degene die het bepaalt daar", stelde hij. Maar daar kunnen de kinderen toch niet vanuit gaan? En stel dat het toch niet lukt? Man heeft werkelijk geen idee wat hij zegt.

Hier ook een oudste die erg gehecht is aan zijn kamer en omgeving. Omdat ik mijn man niet kan uitkopen (ik werk momenteel niet) zal ik misschien degene zijn die het huis moet verlaten (als moeder). Ook ik zal een veel kleinere woning moeten betrekken waardoor ik in dezelfde situatie als Brave Hendrik kom.

Het idee alleen al dat we iedere maand een 'verhuizing' hebben, vind ik vreselijk voor de kinderen. Oudste heeft al aangeweven dat niet te willen.

Ik zou zelf voorstellen om om de week een weekendje de kinderen bij vader te laten.

Wat badinerend Jessa

“om om de week een weekendJE de kinderen bij vader te laten....

Weet je wel wat je hiermee allemaal suggereert?
1. Dat het vooral aan jou is dat te bepalen
2. Met dat weekendJE minimaliseer JIJ de rol van vader. Niet alleen feitelijk doordat hij maar weinig tijd overhoudt met de kinderen. Ook in de manier waarop je het er over hebt. Het is maar een weekendje, het stelt allemaal niet zoveel voor. Feitelijk zeg je dat hij niet zoveel voorstelt als vader.
3. Door te spreken over ‘laten’ doe je alsof het een gunst is dat hij de kinderen mag zien. Terwijl het het recht is van de kinderen om ook met hun vader een evenwichtige band op te bouwen. En zijn recht om dat met zijn kinderen te doen.

Misschien ben je bitter over de scheiding, zo klinkt het. Misschien heb je alle reden om bitter te zijn. Ik weet het niet, gaat me op zich ook niet aan. Maar in het belang van je kinderen, je nahuwelijk en je eigen toekomst raad ik je aan te kijken of je zo snel mogelijk de bitterheid de baas kunt worden. Bitterheid verzuurt je op den duur en helpt jezelf niet verder in je leven.

Misschien heb je gelijk dat vader het allemaal niet overziet in zijn plannen. Zou kunnen. Dan wordt dat vanzelf duidelijk en dan heb je wellicht redenen om de regeling aan te passen.
Maar misschien is het anders. Misschien wil hij na jullie huwelijk meer in zijn kinderen investeren, zorgtaken op zich nemen en dat mogelijk maken, dan tijdens jullie huwelijk. Misschien lukt dat, misschien niet. De tijd zal het leren. Maar het is niet aan jou om de rol van de vader van je kinderen te minimaliseren in hun leven.

Aagje

De vaders tegen de moeders

Erg traditioneel en rol bevestigend.
Maar ja, vaders pakken over het algemeen genomen nu eenmaal de opvoeding anders aan dan moeders. In mijn geval waakt mijn ex als een moeder kloek op haar kuikentjes. En o wee als er niemand thuis is wanneer de kids van school komen. Nu ben ik er niet voor om ze maar aan hun lot over te laten, maar volgens mij vinden ze het heerlijk om zo nu en dan het rijk alleen te hebben.

Maar om terug te komen op het onderwerp van dit draadje, suggesties hoe ik mijn kids het gevoel kan geven dat ze bij mij ook thuis zijn zijn erg welkom. Vandaag neem ik ze uiteindelijk na veel getouwtrek mee naar een tropisch zwemparadijs. En als het lukt blijven ze ook nog bij mij slapen. Ook bij mij is de middelste erg gehecht aan haar eigen kamertje, terwijl ze bij mij een kamer moet delen met haar zusje. Ik ben erg benieuwd hoe anderen het in een dergelijke situatie hebben opgelost.

Hier

Het klinkt deels herkenbaar.

Even kort mijn situatie. Ik ben een vrouw die altijd fulltime heeft gewerkt. Mijn ex en ik hebben 3 kinderen, nu 12-15 en mijn ex is 4 jaar geleden vertrokken. Hij was al jaren werkloos en was tot die tijd overdag thuis als de kinderen uit school kwamen.

Ex trok in bij een nieuwe partner en vertelde in ieder geval tegen onze middelste en tegen mij dat de kinderen voor hem altijd op de eerste plaat zouden komen. In het eerste begin had ik er best wel moeite mee als ex meteen die eerste periode de kinderen al bij zijn nieuwe vriendin liet logeren. Bovendien vond ex de ruimte bij zijn ex ook te klein voor meer dan 1 kind tegelijk, aangezien zijn nieuwe vriendin in een klein flatje woonde en zelf al kinderen en de nodige huisdieren had.

In het hele begin kwam ex daarom nog regelmatig hier om de kinderen te zien, maar nooit met overnachting. Hij zat met zijn nieuwe vriendin nog teveel op een roze wolk om bijvoorbeeld af en toe met de kinderen bij zijn ouders te overnachten.

Binnen een maand of 2 hebben de kinderen toch kennis gemaakt met de nieuwe partner en sindsdien is de jongste er ook regelmatig wezen logeren (al waren dit ook periodes, af en toe kon het gewoon maanden niet volgens vader). De oudste is er in het begin een paar keer geweest, maar als ze dan ruzie met haar vader kreeg, stuurde hij haar naar huis. De middelste is er 1 keer wezen logeren, maar voelde zich er te ongemakkelijk.

Als vrij snel hier dus ook de situatie dat de oudste twee niet meer naar hun vader wilden, en dus ook qua leeftijd vergelijkbaar met jouw kinderen, vandaar de herkenning.

Als moeder denk ik dat het de kinderen hier had geholpen als vader er gewoon voor ze was. Als de kinderen echt het gevoel hadden gehad dat ze op nummer 1 kwamen. Het heeft mijn oudste heel erg veel gedaan dat ex haar wegstuurde. In feite had het nieuwe huis van haar vader een tweede thuis moeten worden, maar dat wegsturen heeft daarbij niet geholpen.

De middelste had het gewoon nodig dat zijn vader er voor hem was. Een heel gevoelig kind, dat slecht tegen veranderingen kon. Dat hele nieuwe gezin in een keer was teveel voor hem. Hij genoot als zijn vader hier even kwam en dan bijvoorbeeld meekeek als hij een spel op de PlayStation speelde of als zijn vader even met hem naar de voetbalkooi ging om samen een balletje te trappen. Juist die momenten leverden ook weer een gemis voor hem op. Op dagen dat zijn vader er helemaal niet was, probeerde hij alles te vergeten, maar juist na leuke momenten was dat moeilijker. Toch had hij die momenten nodig. Als moeder denk ik dat mijn middelste er baat bij zou hebben gehad als die momenten geregeld en structureel waren geweest. Dat mijn middelste er bijvoorbeeld op had kunnen vertrouwen dat vader op dag X, Y en Z even langs kwam. Dat had vader dan vervolgens kunnen uitbreiden.

Heel recent liep ik met mijn middelste buiten en ik weet niet eens meer hoe het kwam, maar we hadden het over later en hij begon te vertellen dat hij het later anders aan zou pakken dan zijn vader. Hij wilde er wel voor zijn kinderen zijn en zou niet zomaar bij zijn gezin weg gaan. Ik reageerde dat het soms gewoon niet anders kon en dat hun vader gewoon niet genoeg van mij hield en dat hij een andere vriendin had gevonden (Ok, daar zal pedagogisch genoeg op aan te merken zijn, maar het was gewoon een spontaan gesprek). Zoon vertelde dat hij in zo’n geval eerst tijdelijk uit elkaar zou gaan, om te kijken of dat echt was wat je wilde, maar niet meteen bij een andere vriendin intrekken. En ja, als het dan echt niet anders kon, dan vond hij dat je als vader je verantwoordelijkheden moest pakken en dan zou hij co-ouderschap of iets vergelijkbaars willen. En dat zegt dus het kind dat per se niet naar zijn vader wil...

Ik heb echt het idee dat alles anders was gelopen als vader er in gewoon voor hem was geweest en dat zou ik jou dus willen adviseren. Ben er voor je kinderen. Laat je kinderen ook komen als ze eigenlijk liever niet willen of doe dan in hun eigen omgeving iets met ze, maar ben er voor ze. Doe iets met ze. Wat ze op zo’n moment ook willen, jij bent en blijft hun vader.

Geen idee

Jessa: 'Maar daar kunnen de kinderen toch niet vanuit gaan? En stel dat het toch niet lukt? Man heeft werkelijk geen idee wat hij zegt.'
Maar heb jij wel enig idee van wat je zegt? Je hebt geen inkomen, kunt de ouderlijke woning niet overnemen, je krijgt hooguit na lange tijd een huurwoning en dan mag je hopen dat die groot genoeg is; het is knap als je inkomsten straks meer zijn dan een bijstandsuitkering, dus je hebt geen geld.
Heb jij wel enig idee van wat je zegt als je voorstelt: 'Ik zou zelf voorstellen om om de week een weekendje de kinderen bij vader te laten.'

Als je elke week een verhuizing voor de kinderen verschrikkelijk vindt zou je over 'birdnesting' kunnen praten. Of een keer in de twee weken een weekendje bij jou. Dat scheelt ook de helft van het aantal verhuizingen.

Tsjor

Te weinig slaapkamers

Ik weet niet goed hoe je dat kunt oplossen, het hangt erg af van de grootte van de kamers. Maar misschien is het goed om je dochters mee te laten denken, mee te nemen op zoektochten naar oplossingen. Er is een woonwinkel, waar je veel verrassende oplossingen vindt; online zijn veel oplossingen te vinden. Alleen al het erkennen van het probleem en hen betrekken bij eventuele oplossingen kan helpen voor de kinderen om zich meer thuis te voelen.

Tsjor

wat Tsjor zegt, vind ik een goede, Brave Hendrik. Neem ze mee in het proces en laat ze meedenken en mss binnen bepaalde grenzen meebeslissen.

Ik heb er verder geen concrete ervaring in, maar heb vooral het idee dat je je jezelf moet blijven en je kinderen het gevoel moet geven dat zij voor jou tellen. Dat je betrokken bent op hen en op hun activiteiten, dat ze van jou horen dat ze altijd bij jou terecht kunnen enz. De middelen (huis) zijn mss niet wat ze gewend zijn, maar het is wel met liefde en aandacht.

Aagje

meedenken en meebeslissen

Helemaal eens met o.m. Aagje.

Inderdaad een goed plan om de kinderen te vragen hoe jullie het samen fijner kunnen maken bij jou thuis. Wat zij fijn zouden vinden, wat hen zou helpen. Misschien ook een idee het de kinderen los van elkaar te vragen, maar gezamenlijk brainstormen kan ook leuk zijn. Als echter eentje meteen negatief gaat doen, worden de andere ook negatief beïnvloed, dus bedenk welke strategie hier handig is:-).

Er zijn natuurlijk beperkingen. Een huis met meer kamers zal geen optie zijn, of in elk geval niet op de korte termijn, schat ik, maar je kunt wel kijken wat jullie qua inrichting kunnen doen. Ook daar zijn vast beperkingen qua kosten, maar is vast nog wel e.e.a. mogelijk, evt zelfs via kringloop of Marktplaats.

Belangrijk lijkt me dat je hen serieus neemt en dat ze zelf spulletjes mee kunnen uitzoeken. Zodat het wat meer hun eigen kamer wordt. En op internet of bij Kea kan je misschien nog ideeën krijgen hoe je op een kamer het toch leuk voor 2 kinderen kunt krijgen en bijv een gordijn er tussen kunt doen dat af en toe dicht kan als de even privacy willen. Ik noem maar wat. Als ze er zelf maar bij betrokken zijn. Dan wordt het samen uitzoeken en kopen van spullen al misschien een gezellig samenzijn.

En overweeg ook of je je kinderen misschien af en toe (een avond) alleen meeneemt om iets samen te doen. De Praxis en misschien Ikea (?) zijn 's avonds open of je kan een keer op koopavond met ze gaan (evt. dus apart).

Tot slot, het gaat niet alleen om dingen kopen hoeveel kinderen daar vaak juist gelukkig door lijken te worden. Het kan ook een andere kleur verf op de muren zijn. En vooral een luisterend oor en aandacht is natuurlijk belangrijk.

suggesties?

Wat voor suggesties hebben jullie om mijn dochters een afscheiding te geven op een kamer, zodat zij en eigen hoekje hebben? Ik had een hoogslaper voor een van de twee geregeld, maar die vond ze niet mooi; was ook wel een erg grof geval moet ik bekennen, maar ik had inmiddels ook een ander van een andere kennis op het oog. Helaas moet ik het met een beperkt budget doen. Gelukkig is er ook veel op Marktplaats te vinden.
Verder naar meerdere reacties toe: ik ben juist enorm mijzelf geworden door de scheiding: relaxter en vrolijker. Ik probeer zo goed en kwaad als het gaat contact te onderhouden met ze. De jongste breng ik naar haar sport, sta zo nu en dan langs de lijn, heb een familie gezelschapsspel geïntroduceerd. Maar ben verder wel erg zoekende.
Wat het meedenken betreft: ik zou maar wat graag willen dat ze meedenken, en vraag het ze geregeld. Maar er komt maar heel weinig uit. Ik heb een andere kleur verf voorgesteld, een kamerscherm die ik van een kennis kon krijgen, een kleur op de muur. Gordijnen…..
Ik weet het gewoon niet meer. Misschien ben ik wel te gretig.

Stapelbed midden in kamer

Hoe groot is de slaapkamer van de twee meisjes?
Ik heb wel eens gezien dat midden in de kamer een stapelbed stond. Dat was gelijk de splitsing van de kamer, het bovenste bed hoorde bij deel een (een zijkant van het bed was dichtgemaakt) en het onderste bed hoorde bij deel twee van de kamer. Ook met een zijkant dicht gemaakt.
Vervolgens was elk deel in eigen stijl ingericht/geverfd.

laat de meiden zelf met een idee komen... zolang zij niets bedenken is er blijkbaar ook niets te bedenken. Je maakt het jezelf moeilijk want nu kunnen ze samen naar jou wijzen. Je kunt beter terugwijzen en zeggen: komen jullie maar met een plan met budget X.

zelf het wiel uit vinden

De kamer is 4.4x2.8m, met vaste kasten en een wastafel.

Natuurlijk probeer ik ze zelf aan het denken te zetten, maar ze hoeven natuurlijk niet het wiel zelf uit te vinden. Daarom wil ik ze op weg helpen met suggesties.

Suggesties

Waar vind je suggesties?
- winkelen (zonder kopen) Bij een groot woonwarenhuis. Kost je waarschijnlijk alleen de cola en en het broodje knakworst aan het einde.
- moderne trend: tiny houses. Op deze website van een bank staan 6 tiny houses in Nederland. Leuke speurtocht voor de vakantie. https://www.voordewereldvanmorgen.nl/duurzame-blogs/deze-6-tiny-houses-staan-in-nederland. en het levert waarschijnlijk gespreksstof op: hoeveel ruimte heb je nodig, wat is praktisch etc.
- op internet: inrichting slaapkamer voor twee meiden. Met plaatjes. Samen op de bank bekijken en bespreken. Ik zag bijvoorbeeld al een optie: over 4,4 meter twee eenpersoons bedden tegenover elkaar plaatsen, eventueel met een wand ertussen.
Je hebt geen geld. Ben je wel handig? Dat scheelt ook veel. De optie: stapelbed in het midden, met ieder aan een andere kant een dichte wand is makkelijk zelf te maken.
Als de meiden niets willen bekijken en bedenken, dan moet je op een gegeven moment ook aangeven dat ze moeten stoppen met zeuren. Het leven is niet altijd plooibaar naar hun wensen.

Tsjor