Vrijheid en rust opgeven, hoe hier mee om te gaan?

Ik vind niet dat jij van je vriend kunt verwachten dat hij de regeling gaat veranderen omdat jij twee rustige zaterdagen wil. Hij heeft een zoon en deze regeling, co-ouderschap, is afgesproken. Daar heb jij je niet mee te bemoeien.

Komt wel

De omgang met het kind van je zoontje komt wel als je gewoon rustig je hulp aanbied en inderdaad zonder mankeren hem bijstaat als zijn vader er niet is.
Een scheiding hakt er in voor kinderen dus dat hij zijn vader geen minuut wil missen snap ik wel. Rustig kennismaken en eens toekijken en luisteren en je interesseren dan komt het wel denk ik.
Maar je wil natuurlijk niet de concurrent zijn. Het is wel een wat erg foute vraag om een vader te vragen zijn kind minder te zien zodat jullie meer tijd hebben. Hij mist zijn kind al alle dagen dat het bij moeder is, dat voelt al niet fijn.

Gelukkig maar dat je vriend deze regeling niet wil veranderen. Dat kan je echt niet van hem vragen.

Een tweejarige is behoorlijk eenkennig. Het is niet raar dat zo'n kindje nee tegen je roept en niets met je te maken wil hebben. Dat komt wel.

Je kan alleen naar je eigen schema kijken. Kan je je studie en je werk zo wijzigen dat je bijvoorbeeld op zondag studeert en door de week een dag vrij hebt?

En je vriend werkt van 's morgens vroeg tot 11 uur 's avonds op dinsdag t/m vrijdag? Wellicht valt daar ook niet iets aan te veranderen zodat jullie in ieder geval nog een avond samen hebben.

En succes natuurlijk. Opeens een twee jarig kind om je heen hebben is niet niks.

weg gaan?

In aanvulling op de vorige reacties: kan je niet eens, als zoontje er is, zelf met je studieboeken in een bibliotheek of een rustig café gaan zitten zodat je daar rustig kunt studeren? Je hoeft er natuurlijk niet per se bij te zijn als je vriend zijn zoon ziet.

Je kan inderdaad niet van je vriend vragen het contact met zijn zoon te verminderen. Bedenk je ook eens hoe dat er van buiten uitziet: vader die het contact met zijn kind terugschroeft vanwege zijn nieuwe vriendin. Het zal je ex maar wezen . Goed dus dat hij daar niet aan begint.

En inderdaad:sterkte ermee. Een tweejarige is al intensief genoeg als het je eigen kind is, als je 'm zomaar op je dak geschoven krijgt is het extra belastend - al is het misschien nog zo'n leuk jochie.

Groeten,

Temet

Keuze

Ik denk dat jij voor een keuze in je leven staat. Wil ik dit of wil ik dit niet. En dat meer smaken er niet zijn. Het kind is er en het kind heeft rechten. Het kind kan niet op zoek naar een andere papa. Jij wel naar een andere man.

Ik denk wel dat het tussen zijn zoontje en jou beter zou kunnen gaan als je de situatie en dus het kind (volledig) zou accepteren. Ik vind het overigens altijd een beetje raar als men in samengestelde gezinnen gaat praten over tijd zonder kind. Dat is in traditionele gezinnen ook niet aan de orde.

Overigens snap ik wel dat je het moeilijk vind, maar deze man is een totaalpakket, met kind of helemaal niet. Maar het kindje gaat over een paar jaar naar school en dan komt er tijd. Zaken komen op orde en dan komt er tijd. Of jij daarop wilt wachten is aan jou. Denk goed na wat je wilt en kunt!

Wees blij,

zo te lezen is je vriend een vader die er zo veel mogelijk voor zijn kind wil zijn en dat is heel wat waard. Maar ik begrijp je wel. Je moet je weg vinden langs de zijlijn. Persoonlijk vind ik het ook wel veel; alle weekenden bij één dezelfde ouder maar die keuze zal niet zo maar gemaakt zijn. Geef jezelf tijd om aan de situatie te wennen en regel tijd en plaats voor jezelf. Laat "die twee mannen" samen hun ding doen. En, geniet er ook maar van, 2 jaar is zo'n leuke leeftijd.

super!

ik vind het hartstikke super dat je aan het onderzoeken bent hoe je dit kan beïnvloeden zodat het voor jullie alledrie 'werkbaar' kan worden, en dat je in ieder geval onderkent waar de gevoeligheden liggen.

Ik denk dat je een aantal basis'waarheden' moet definiëren die je voor jou en daarna voor je relatie vindt "gelden", gekoppeld aan het uitgangspunt dat de zorg-verdeling vastligt.

Als er voldoende liefde en wederkerigheid en vooruitzicht is in jullie relatie, dan is dat dus ook een basis. Jullie willen bij elkaar blijven en willen elkaar steunen in wat belangrijk voor jullie is.
Voor jullie samen is dat 'samen-tijd' op wat voor manier dan ook, voor jou is dat (onder andere natuurlijk) studie- en vrije tijd; voor hem is dat zorg en tijd voor zoontje.

Binnen de kaders van de zorgregeling lijkt het me dat je kunt schuiven met studietijd/studieruimte/werkuren van jou maar ook zeker werkuren van hem. Het kan niet zo zijn dat hij helemaal niet kán bewegen. Als jullie het er over eens zijn dat er iets moet veranderen - je moet dus afstemmen wat jij bedoelt met samen-tijd en hoeveel dan, want mannen kunnen daar soms heel anders over denken dan vrouwen! - dan moet hij ook proberen de zaak wat aan te passen. Maar ook hier geldt: je moet met elkaar dan echt wel op 1 lijn zijn gekomen, gevoelsmatig, vandaar uit kun je dan verder.

Daarnaast speelt sowieso het wennen aan een tweejarige en hoe je daarvoor kan leren 'zorgen' op een fijne manier, zodat je op de een of andere manier ook meer 'met z'n drieën' zult kunnen zijn.
Dat laatste, dat is 'te leren' :-), ik bedoel: er werd hierboven al gezegd dat als je 'accepteert' dat het zal gaan zoals het gaat (welke vorm jullie ook vinden), dat je je concreet gaat verdiepen in 2-jarigen, dat je gaat uitzoeken hoe je je het beste kan opstellen en wat het voor jou betekent etc. Maar dat zie ik vooral als een 'praktisch' project, eerst moet je gevoelsmatig volledig accepteren dat het is zoals het is.

Groet,
Angela

Schuiven

goed dat je deze vragen hier stelt, ik weet uit ervaring dat het in het begin allemaal heel moeilijk is. Als je echt voor ke vriend wil gaan dan moet je je goed realiseren dat je zijn kind erbij krijgt, en niet alleen zijn kind maar ook zijn ex partner. Als je hiervoor wil gaan dan zal het kind dit ook merken, je wordt rustiger en het contact tussen jullie zal beter worden. Bij mij ging het in het begin ook zo. Dochtertje was wat ouder (3) en zei alleen maar tegen mij maar mama doet dit, maar mama doet zo, maar van mama mag ik dat enz. Laat het op z'n beloop, geef je eigen grenzen aan en na een tijdje heb je het hartstikke leuk! Wat betreft studie dat ken ik, ik studeer ook en met een meisje van 9 wat veel aandacht wil is dat lastig.

Als ik het goed begrijp is er sprake van co-ouderschap? In het begin van onze relatie had vader een soortgelijke regeling waarbij zijn dochter er elk weekend was. In goed overleg met mij, vader en moeder is deze regeling toen veranderd naar de ene week dochter hier op maandag (vanaf de ochtend), dinsdag en woensdag (tot einde van de middag) en de andere week van vrijdag (einde van de middag) zaterdag, zondag, maandag, dinsdag en woensdag (tot de ochtend). Op deze manier hadden wij ook een weekend samen en had haar moeder ook een weekend met dochter, want ook dat lijkt mij voor moeder fijn. Ik weer niet of dit in jullie situatie haalbaar is maar misschien kan je iets soortgelijks aan je vriend voorleggen. Op deze manier ziet je vriend zijn kindje niet minder maar is er ook ruimte voor jullie samen.

En over de reacties dat er in traditionele gezinnen ook geen dag vrij is voor de partners wil ik er graag aan toevoegen dat dit ook geen traditioneel gezin is. Na de scheiding is alles samengesteld en als je dan te maken hebt met een nieuwe partner die dan nog kindloos is dan is het denk ik helemaal niet zo raar om graag een dag samen te hebben. Je geeft veel op voor het kind van je partner en dan is het goed om samen ook een te genieten van elkaar en te werken aan een mooie relatie.

Succes, en heb geduld, het komt vanzelf!

Linde, niet mee eens

Ook in een samengesteld gezin kun je als je tijd samen witl gewoon zorgen voor oppas en dan samen weggaan, daar hoeft echt de verblijfsregeling voor het kind niet op aangepast te worden. Vind ik echt te gek voor woorden...

Avonden

Ik begrijp dat je graag tijd samen hebt, maar jullie hebben toch elke week drie avonden samen?
Een peuter zal niet zo laat naar bed gaan.
En misschien kan je vriend dan zo nu en dan op zo'n avond oppas regelen zodat je samen weg kunt.

ouder

De vader werkt 's avonds tot 23 uur.

Ik vind het niet zo'n goed idee om elke week het hele weekend dit jongetje te hebben. Waarom niet een andere vorm van co-ouderschap? Er zijn zoveel manieren.

ik begrijp

dat zijn zoontje er op za, zo en ma is en dat hij die dagen niet werkt. De overige dagen werkt hij waarschijnlijk een behoorlijk aantal uren?

Werkt de moeder ook?

Waarom niet naar een eerlijkere verdeling waarbij het jongetje gewoon naar een kdv gaat en dat jij hem dan ophaalt aan het einde van de dag als hij er is als jouw partner werkt? Om en om een weekend?

Triva

Maar de vader werkt toch niet op de avonden dat zijn kind er is?
Dat zijn drie avonden, en ik neem aan dat een twee jarige dan slaapt,
dus heb je een avond samen.

Anders insteken

Ik denk dat hierboven al goede dingen zijn gezegd.

Een tweejarige kan heel lastig zijn. Je zult als ouders van een tweejarige ook je momenten moeten pakken. Gezellig naar de speeltuin, zoontje speelt, jullie in de zon op een bankje samen. 's Avonds als zoon in bed ligt.

Als het voor jou te zwaar is, dan zul jij moeten zorgen dat jij een oplossing vindt voor jou, eentje waarbij je niet aan de kostbare tijd van vader en zoon komt. Deze regeling verandert absoluut nog een keer. Nu is het voor moeder eigenlijk wel lekker. Zoon is 4 dagen bij haar, dan heeft heeft ze het weekend vrij van kind. Als zoon naar school gaat, zal die 'lekkere' 4 dagen veranderen in dagen van naar school gaan en een moe kind terugkrijgen. Dan komt de behoefte voor een weekend met zoon er waarschijnlijk wel.

Verder is het voor jou afwachten, ook in je relatie met zoontje. Je kunt hem jou hulp aanbieden, maar als hij 'nee' zegt, dan zal hij moeten wachten. Het is zijn keuze en ook zijn probleem, ja, ook bij een 2 jarige. Bijvoorbeeld: hij wil naar buiten, maar jij mag niet helpen met zijn schoenen? Tja, dan niet naar buiten.