Vriendin doet melding bij Veilig Thuis

Ze is niet jouw vriendin

Ik denk dat je het zo moet samenvatten.
Wat zij gedaan heeft valt op geen enkele manier op te vatten als vriendschappelijk. Ze is een vriendin van je ex, al dan niet platonisch.

Als mensen een mes in je rug steken is dat wat het is, niet meer en niet minder.

Soms

Kan het zijn dat je niet-vriendin zelf bemoeienis heeft gehad met jeugdzorgzaken? Dat zie je ook nog weleens. Dan weten ze de weg en door jou dat aan te doen kunnen zij zich beter voelen en machtiger dan de machteloze situatie die ze tijdens het jeugdzorggedoe hadden.

En verder wens ik je veel sterkte. Pas nu mijn kinderen 18 jaar zijn kan ik dat zon beetje van me af schudden. In hun naiviteit, mijn kinderen hebben beiden een vorm van autisme, kunnen ze nog wel door anderen negatief beinvloed worden maar ik hoef geen roddeldossiers van jeugdzorg meer mee te maken. Daar was ik de eerste keer ook echt van in shock. Je weet niet wat je leest.

Zorg goed voor jezelf. En probeer je best te doen je kinderen te vergeven en het verhaal met die vriendin een plaats te geven. Kinderen voelen zich toch al snel schuldig en dat is niet nodig als jij ze kunt uitleggen dat ook al hebben ze terecht klachten dat het door deze vriendin de foute kant werd uitgestuurd in plaats van verholpen en dat de kinderen niet wisten wat ze konden verwachten.

AnneJ

Dit is waar t precies gaat Anne. Je kinderen vergeven....

Ik ga er maar eens over slapen en over nadenken. Dank voor je uiteenzetting.

Slaap

Ik was overduidelijk al bijna in slaap toen ik t vorige berichtje tikte. Daarom in de herkansing.

Wat ik lastige emoties vind is het feit dat mijn kinderen deze vriendin inschakelden en dat daarmee de zaak juist veel erger werd. Het missen van de kinderen was groot. En nu zei deze vrouw dat ik ze helemaal niet meer ging zien en dat ze hiermee de wens van de kinderen vertegenwoordigde. Hoe kon ik zoveel van ze houden terwijl ze mij blijkbaar niet meer wilden zien?
Dat het een machtspel is geweest van die vriendin geloof ik achter mekaar. Gevoed door eenzijdige info van mijn ex uit over de scheiding en een traumatische verhuizing naar Suriname als kind. Ze is ook nooit ingegaan op mijn uitnodiging om mij en mijn kinderen op het nieuwe woonadres op te zoeken. De ruzie ging nl. vooral over aannames en verzinsels hoe het daar was.
Omdat de kinderen deze vrouw hadden ingeschakeld en ik ook zag dat na de escalatie er spijt in hun ogen te zien was, vond en vind ik t heel moeilijk om er met de kinderen over te praten. Onder geen beding wil ik dat ze zich hier schuldig over gaan voelen. Inmiddels heb ik er met mijn ex ook over kunnen praten. Dat wilde hij nooit. Hij heeft nooit van mij gehoord wat er gebeurt is omdat hij weken de telefoon niet opnam en geen berichtjes beantwoorde. Hij heeft zijn advocaat toen ingeschakeld. Nu begreep hij eindelijk dat ik overstuur was omdat de kinderen van mij afgenomen werden. Daar wist hij niks van en is ook niet zijn bedoeling. De actie van vriendin vind hij nog moeilijk in te schatten. Mijn ex vind t moeilijk mijn verhaal te geloven. Dat is ook de kern van onze problematiek. Toch staat hij er voor open. Een melding door vriendin bij VT keurt hij dan ook af.
Na veel praten en huilen hier de afgelopen dagen heb ik met mijn vriend t plan bedacht om vriendin een brief te schrijven. Waarin ik aangeef dat ik weet dat ze een melding heeft gedaan en of ze behoefte heeft om haar aannames en ideeen over hoe ik met mijn kinderen hier woon met eigen ogen te aanschouwen. Daarvoor is ze van harte welkom. Ik heb nl. niks te verbergen.

Niet doen!

Is deze 'vriendin' veel in jouw leven? Dus niet v/j kinderen of bij je ex in beeld, maar in jouw leven?
Heb je inmiddels weer wel omgang met je kinderen? Je schrijft dat je ex subtiel maar wel steeds meer openstaat voor 'toenadering', contact iig. Hij wil neem ik aan/hoop ik ook dat zijn kinderen gewoon twee ouders hebben met wie ze goed contact hebben?
Dan zou ik gewoon daarin investeren. In het contact met je kinderen en (via hen ed) met je ex. Zorg dat dat verbetert. Die vriendin, die zou ik verder gewoon laten en er niks mee doen.
Hooguit rakel je namelijk de boel weer op en begint het weer. Wat je denk ik zou willen en nodig hebt, excuses van haar kant, krijg je toch niet. Mensen geven niet graag toe dat ze fout zaten, of dat er rancune in het spel was, of dat ze zelf gemanipuleerd werd (weet jij veel, wie weet dikten jouw kids hun verhalen aan omdat zij ze pamperde of zo).

Het verleden is gebeurd. Ik begrijp heel goed dat je er mee zit, maar ik denk dat je het beter zelf kunt verwerken, via een therapeut of zo, maar niet met deze vrouw. Wat je wel kunt doen, deze brief schrijven, en later ritueel verbranden of zo, om het af te sluiten.

Aanvulling

De brief wel schrijven, maar NIET aan haar versturen, en dan als afsluiting verbranden of versnipperen of weet ik wat. Of je bewaart hem voor je kinderen. Een document waarin jij jouw kant v/h verhaal vertelt...

gelukkig

dat je ex hier niet in meegaat, ik dacht eerst dat hij de aanstichter was. Die vrouw heeft je kinderen natuurlijk gemanipuleerd. Kinderen zijn makkelijk te manipuleren, zeker als hun zekerheden verdwenen zijn door de scheiding. Terwijl zij zelf de voornaamste slachtoffers zouden zijn geworden! Jeugdzorgellende is erg voor ouders, maar nog erger voor kinderen. Die vrouw heeft het vertrouwen van je kinderen gewonnen toen ze kwetsbaar waren, net als een loverboy, en geprobeerd ze van je af te pakken. Zou je boos op een kind zijn als ze in handen van een loverboy terecht was gekomen, of door verkeerde vrienden op het slechte pad kwam? Je zou dan juist proberen ze weer in rustig vaarwater te krijgen, zodat ze een fijn leven kunnen hebben met jou en met de mensen die echt van ze houden en het beste voor ze willen.

Door op een rustige manier steeds weer contact te zoeken - samen leuke dingen doen zonder zware gesprekken - kun je ze hopelijk snel in rustig vaarwater brengen. Als ze volwassen zijn, doorzien ze de zaak heus wel. Misschien schamen ze zich nu al, daar moet je ook rekening mee houden. Uiteindelijk ben jij hun moeder en door hun beïnvloedbaarheid hadden ze je kunnen kwijtraken, wat heel slecht voor iedereen zou zijn geweest. Maar het is niet gebeurd, gelukkig. Maak het niet te zwaar voor ze. Als het onderwerp ter sprake komt, zou ik uitleggen dat je snapt dat ze toen nog heel jong waren en dat je het ze niet kwalijk neemt.

Wil je echt nog energie in die dame steken? Wat wil je ermee bereiken? Ik denk dat ik haar zo ver mogelijk uit de buurt zou houden. Met je ex heb je nu eenmaal te maken, maar haar kun je gewoon buiten je leven houden. Of ben je bang dat ze dan juist meer macht over de kinderen krijgt via ex?

Machteloos

Ik snap dat t misschien niet zo'n goed idee is om n brief te schrijven. Weet ik veel waar ze uit rancune nu wer mee aan komt zetten. Dat kan nog veel erger zijn. Maar ik voel me zo machteloos. Dit is de zoveelste naaistreek die ik om mijn oren krijg. Voelt zo onrechtvaardig dat iemand je dit zomaar aan kan doen. En dan ongestraft. Net of er op mijn voorhoofd staat geschreven 'schop maar, ze doet niks terug'.

Snap ik

Een onterechte melding kan ieder van ons overkomen, kijk maar ro d op het forum. Jouw geval is extra erg omdat ze zich voordeed als een vriendin. Maar je moet nu koel en strategisch blijven in het belang van je kinderen. Scheld haar binnensbuis verrot, maak een voodoo pop van haar of wat dan ook. Maar stel je naar buiten berekenend op. Jij weet nu tenminste waar de vijand zit, daar komt niet eens iedereen achter.

Naieve kinderen

Kinderen hebben de gevolgen echt niet in beeld vooral niet als een volwassene ze van alles aanpraat en ze gouden bergen beloofd of andere voordelen voorspiegelt. Dat ze hun moeder zullen missen komt niet altijd spontaan in ze op tot het te laat is. Laat staan dat ze zich dan de onvoorspelbaarheden en nukken van andere mensen moeten laten welgevallen. Vooral niet als de volwassene zich voordoet als iemand die het heel erg goed met ze voor heeft.
Toen ik mijn dochter meldde dat ze haar in een pleeggezin wilden plaatsen vroeg ze geïnteresseerd: hebben ze daar een paard?:-)
Huh?
Gelukkig heb ik dat weten te voorkomen maar het was een angstige zaak. Ook voor de kinderen uiteindelijk.
En ik realiseerde me dat ik ze niet kon beschermen omdat ze in hun onschuld ook nog mee kunnen gaan in allerlei ellende. Dat vond ik voor hen nog erger. Omdat ik zeker wist dat ze me heel erg zouden missen. Al hadden zij dat nog niet echt door.

haar grootste overwinning

zou zijn als jij er weer op in gaat. Dan kan ze haar beschuldigingen blijven herhalen naar jou en heeft ze weer een 'lijntje'. A-dat gun je haar niet. B-die tijd kun je echt beter in fijne dingen steken.
Sterkte!
gr Angela

AnneJ

Bedankt voor je inzicht. Je ervaring helpt me enorm. Hoe triest ook. Ik merk al heel lang dat mijn kinderen in hun onschuld en naiviteit dingen zeggen en doen die ze niet overzien. Dat deze vrouw nog steeds invloed heeft op mijn kinderen vind ik doodeng. Ze is bij openbare gelegenheden altijd erbij met haar man. Mijn ex heeft nog heel veel contact met ze. Ik hoop dat mijn ex in gaat zien dat ze meer kapot maakt dan hem lief is. Ik ga hem t verslag vd melding wel laten lezen en laten zien dat haar naam bij 'melder' staat. Hoop dat hij me dan eindelijk gelooft. Ik ga er langzaam aan kapot. Het is een proces van jaren waar ik in zit waarbij ik klap op klap te verduren heb gekregen. De rek is eruit.

soms moet je wel...

Jaren geleden kwamen mijn ex-vrouw en ik erachter dat er mogelijk een situatie van ernstige kinderverwaarlozing/-mishandeling aan de gang was in een gezin dat we vaagweg kenden.

We hebben daar dagenlang over getobt en gepiekerd en uiteindelijk gedaan wat we vonden dat we moesten doen: we hebben het equivalent van het NL "Veilig Thuis", het VL "Vertrouwensartsencentrum" gecontacteerd. Niks "anoniem" enzo, we hebben onze zorgen gewoon in alle openheid gemeld.

De medewerker van het Vertrouwensartsencentrum liet ons weten dat zij de zaak zouden onderzoeken en dat ze ons zouden laten weten hoe het ermee zat, voor zover hun beroepsgeheim hen dat toeliet.

Enkele weken later contacteerden ze ons om te melden dat er wel degelijk problemen waren, dat er uitvoerige gesprekken geweest waren met alle gezinsleden en dat de ouders zich ertoe bereid verklaard hadden in een begeleidingstraject te stappen. Hoe het dat gezin verder vergaan is weet ik niet en ik hoef het ook niet te weten.

Ik heb een bloedhekel aan verklikkers, maar soms kan je gewoon niet anders. Daarmee wil ik absoluut niets gezegd hebben over de situatie van TS, ik wou enkel even de "andere kant", die van de klikspanen, belichten.

Yvan

Ik vraag me af, hebben jullie het toen ook verteld aan het gezin in kwestie? Dat lijkt mij namelijk een vereiste. Mijn redenering is dan: als je bereid bent een gezin in een dergelijke moeilijke situatie te brengen (en je vermoedt dat het terecht is, anders zou je het niet doen, maar je weet het niet zeker) dan moet je ook bereid zijn om dat aan hen te vertellen. Tenzij er sprake is van grof geweld en bedreiging en daarmee risico's voor jullie eigen veiligheid of die van je kinderen, maar dan zou er ook minder twijfel zijn en zou de wijkagent een beter middel zijn.
gr Angela

Een vriendelijk gesprek is maar wat het is...

"Ik vraag me af, hebben jullie het toen ook verteld aan het gezin in kwestie?".
Neen. Ook die mogelijkheid was iets waar we ons suf over gepiekerd hebben. We kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat wij daarin niks zinnigs konden doen en dat we het moesten overlaten aan de "specialisten".
Er zijn op dat vlak maar twee soorten "specialisten": het welzijnswerk en de repressie. Het gerecht, dus. We hebben gekozen voor het welzijnswerk. Dat vonden we het minste kwaad en de beste optie naar een oplossing toe.
Nu, jaren later (ik ben geen jonkie meer: ik nader de pensioengerechtigde leeftijd) heb ik meer dan genoeg ervaren, dat een goedbedoeld gesprek, wat wijze, vaderlijke raad enz., in zo'n situaties geen zoden aan de dijk brengt.
Goed mogelijk, dat we het helemaal mis hadden, maar de beslissing die we genomen hebben, hebben we genomen en we hebben daar vrede mee.