Vriend wil uit elkaar zonder reden

Mijk
Ik weet niet hoe hij zich wil voelen en ik denk dat hij dat op dit moment ook niet weet. Anders zou hij misschien niet zo twijfelen en wel een duidelijke keuze maken en zich daar naar gedragen.

AnneJ
Hij heeft geen contact met buurvrouw gehad sinds hij zijn relatie met haar heeft verbroken. Tot vandaag dan. Ik weet niet hoe zij heeft gereageerd.
Is het een impasse, ja, vast. Ik wil wel kiezen, zeker wel voor blijven, maar daar zijn er wel twee voor nodig. Ik ben nog niet toe om te kunnen kiezen voor uit elkaar gaan.

Vuurvliegje
Knap dat jij die keuze kon maken. Zover ben ik nog niet. Maar ik wil inderdaad ook liever niet langer leven met iemand die niet wil vechten. Ik weet ook niet of buurvrouw hem terug wil.

Bobbie,
Zo is het precies. Hij woont niet meer thuis dus de beslissing wordt elders genomen. Dat is ook gelijk mijn frustratie. Als wij samen zijn is het goed, nog niet goed genoeg, maar zodra hij ons even niet ziet, ziet hij ook geen herstel mogelijkheden.

Roosjeraas,
Naar mijn weten is er echt geen contact geweest.
Maar misschien is mijn vertrouwen wel te groot.

Tsjor
Ik heb ook zeker tegen hem gezegd dat verliefdheid overgaat en wat blijft er dan over.. hij vergist zich volgens mij zeker en dat gaat grote gevolgen hebben. Voor hem zeker maar ook voor mij en de kinderen die zijn twijfel hebben meegekregen. Geen goed voorbeeld dus nu hij zo snel op wil geven.
Zolang hij nadenkt is er twijfel en hoop. Maar misschien moet ik alvast de volgende stap nemen en zelf alvast naar een ander koophuis gaan kijken. Maar het is zo moeilijk om iets betaalbaars met mijn budget binnen de gewenste plaatsen te vinden (lees zo goed als onmogelijk..) en het is zonde van het geld om eventueel twee keer te verhuizen (als het wel uiteindelijk goed komt) en voor mijn oudste met autisme iets teveel allemaal.

Bedankt weer voor jullie reacties.

Mara

When in doubt, don’t

In dit geval lijkt mij dat hij zjin verstand moet laten spreken. Scheiden kan altijd nog. Verliefdheid is echt kijken door een roze bril, je kunt geen verstandige beslissingen nemen als je verliefd bent.

Wij, zo langs de kant, weten dat natuurlijk allemaal maar al te goed. Hij zou niet de eerste zijn die ‘zijn gevoel volgt’ en daar later enorm veel spijt van heeft. Maar ja, als hij dat zelf niet wil zien gaat hij het ook niet zien.

Ik wou dat ik je wat prettigers kon vertellen, maar dat kan ik niet. Ik heb ook maar ‘geluk’ gehad dat onze zoon op het cruciale moment omviel, anders was man ook voor truus gegaan. Of nee, dat zeg ik verkeerd, want hij was wel verliefd maar wilde niet echt een relatie met haar (geen zin in haar complexe situatie en geen zin in haar kleine kinderen). Maar hij wilde wel het fijne gevoel van verliefd zijn. En hij realiseerde zich gelukkig dat wat je aandacht geeft, groeit, maar andersom, waar je niet naar kijkt verdwijnt vanzelf. En zo werkt dat ook met zo’n verliefdheid, tenminste, als hij ook nog steeds gevoelens voor jou heeft. En dat lijkt me toch wel zo te zijn.

Nou ja, ik heb geen goede raad meer voor je. Anders dan go with the flow. Als dit is wat het is, dan zul je het ermee moeten doen, hoe moeilijk ook, en hoe zeer je er ook van overtuigd bent dat hij een fout maakt. Probeer de scheiding soepel te laten verlopen. Houd je rug recht, wees sterk, zorg goed voor jezelf. En voor de kinderen.

Sterkte meissie.

Lieve Mara

Wat vind ik dit afschuwelijk voor jou. En tegelijk ook bij mij helaas herkenbaarheid. Mijn ex-moederzielman kon op één dag zeggen dat hij met niemand ooit nog zo gelukkig zou worden als met mij om vervolgens in de auto te stappen naar truus. Ik vond het hels en dat dubbele gevoel tussen hoop en vrees (letterlijk) heeft mij hier op het forum 3 draadjes doen volschrijven.

Lieve Mara, stop met hopen. Je hoopt op een keuze voor jou, alleen voor jou en jullie kinderen! Maar dat gaat hij niet doen. Hij heeft het 'andere leven' geroken en dat lonkt nu. Natuurlijk gaat 'm dat niet worden, dat nieuwe leven, dat kan iedereen zien aankomen. Wat dan overblijft is een hoopje ellende dat zijn kinderen te weinig ziet, er een op het oog energiek-want-nog-redelijk-nieuw liefdesleven met de buurtruus op na houdt en verder doelloos door het leven gaat. Hij is niet de enige, helaas, er blijkt een heel peloton van deze mannen in NL rond te lopen. Dolende zielen op weg naar hun nieuwe, betere leven. Sommige lukt dat voor even of langer, en sommigen niet.

Jij bent zo sterk, zo doortastend, zo beslist. Dat laat hem soms eventjes twijfelen, maar dat is nog geen overtuigde liefde. Bescherm jezelf. Zorg voor je kinderen.
Ik lees wat je schrijft: 'De kinderen vinden het verschrikkelijk. Zij begonnen net weer aan het feit te wennen dat er weer goed contact was en dat zij hun vader weer meer zagen.' Het breekt mijn hart. Het deed me denken aan de avonden dat moederzielman als vanouds kwam koken en samen eten, alsof er niets aan de hand was. Zo vertrouwd, vanouds, hoopgevend. Achteraf nu vertellen de kinderen dat het voelde alsof er een glazen wand tussen hen en hun vader in stond. Een wand die zij alleen zagen en voelden. Ze waren zo bang voor wat evengoed onvermijdelijk was. Hij was allang uitgecheckt.

Sorry mannen

ik bedoelde eigenlijk een heel peloton van deze mannen/vrouwen/veertigers/whatever

De ervaring leert dat in dot soort gevallen vrouwen er de stekker uit trekken omdat ze het zat zijn om te wachten totdat partner het licht ziet en een keuze maakt tussen minnares en vrouw. Als je het aan je man overlaat is de kans groot dat hij nog even zondoorgaat, tussen jou en buurvrouw. Wil je dat? En wil je die onduidelijkheid voor je kinderen? Nu al weten ze niet meer hoe ze eraan toe zijn, als het nog langer duurt, wat dan. Ik heb zelf enkele jaren erover gedaan om de beslissing van scheiden te nemen maar er was geen ander in het spel. Ik zou zeggen kies voor jezelf en je kinderen, het wordt nooit meer wat het was. Sterkte
Sini

Twee paarden

Wat AnneJ zegt over op twee paarden wedden als strategie voor jou, dat kan je vriend ook en zo te zien doet hij dat ook. Hij wil eigenlijk met de buuf, maar ja maar ja, de consequenties. Dus ook Mara maar blijven kietelen en die optie open houden. Hoe lang wil je je daarvoor lenen?

Ik merk dat ik er toch anders in sta

Misschien/waarschijnlijk omdat het bij ons toch nog goed kwam. Ik vind het van heel veel kracht getuigen als je het onvermijdelijke accepteert, maar daarbij wel duidelijk laat merken, en steeds aan blijft geven, dat je denkt/vindt dat de ander een vergissing begaat, en dat de deur wel open blijft staan. Ik vind dat dus zeker niet 'je ergens voor lenen'.

En er zelf de stekker uit trekken omdat je het wachten beu bent, tja, ook daarvoor geldt, dat heb ik geweigerd. Omdat het mijn keus niet was, wilde ik dat de verantwoordelijkheid volledig voor zijn rekening kwam. Ik ging die niet op me nemen.

Als de situatie van Mara's vriend een beetje lijkt op die van mijn man, dan is er ook niet echt, bewust, sprake van wedden op twee paarden. Maar gaat het om echt, oprecht, niet kunnen kiezen vanuit de worsteling met zichzelf. Alleen, hij zag zelf die worsteling helemaal niet. Die stap sloeg hij over. Te pijnlijk, wellicht. Uiteindelijk is man zelf die confrontatie wel aangegaan. En pas toen konden we samen verder. Maar man zijn worsteling heeft 1,5 jaar geduurd, en eindigde in eerste instantie toch in een scheiding. Pas daarna kon hij de knop omzetten. En in eerste instantie alleen nog maar beredeneerd (vanuit de situatie met onze zoon). Pas later kwam het gevoel. Ik hoef vast niet (meer) uit te leggen dat ook dat nog steeds heel onveilig voor mij voelde. Maar ik wilde het wel een kans geven. En dat heeft goed uitgepakt.

Maar ik realiseer me dat het van heel veel factoren afhangt, en dat wij veel geluk hebben gehad. Maar het was nooit meer goed gekomen als ik ergens in die 1,5 jaar getwijfel zelf de stekker eruit had getrokken.

Mara, ik heb het al eerder gezegd, het is echt ontzettend belangrijk dat je je eigen gevoel volgt. Als jij nog niet los wilt of kunt laten hoef je dat ook niet te doen. Maar als je man kiest voor een scheiding kun je niet in je eentje een relatie in stand houden. Dus dan geldt mijn advies, go with the flow, en maak daar dan het beste van. Zonder ruzies, in harmonie. Dat is voor iedereen, en zeker voor de kinderen, het beste. Maar geeft je ook het beste uitgangspunt om eventueel weer op te gaan bouwen. En is de scheiding wel definitief, dan heb je in ieder geval een prettig na-huwelijk. En dat is ook voor jou het prettigste scenario.

Maar Pennestreek

Als ik het me goed herinner hebben wij een tijdje samen in dezelfde moerassige onduidelijkheid gezeten. Ik heb je daarin op het forum leren 'kennen'.
Ik zie toch wel een verschil tussen jouw situatie en die van Mara. Bij Mara is haar man al actief in een relatie met iemand anders. Niet omdat Mara hem geen kans meer geeft, maar omdat hij dat wil. Hij kiest daarvoor. Zoals hij er nu ook voor heeft gekozen om toch weer contact te zoeken.

Ik ken ook de andere kant: die van het wachten terwijl het niet goedkomt. Je gevoel volgen en wachten terwijl iemand aan de andere kant een relatie juist aan het opbouwen is en je voelt dat hij vooral zacht wil afbouwen bij jou. Waarom? Geen idee. Gebrek aan ruggengraat, misschien toch nog een flintertje affectie, wie zal het zeggen. Ik ben helemaal niet zo overtuigd dat de man van Mara in worsteling is met zichzelf. Ik heb dat ook lang gedacht van mijn ex-man - die overigens nog steeds niet is uitgeworsteld. Maar dat is geen enkele garantie op de herstart van een gezonde relatie. Integendeel, als iemand zijn eigen worsteling ontkent zal er ook geen verbetering komen. Daarin is jouw man toch een weinig voorkomend voorbeeld, ben ik bang. Ik zie bij de man van Mara ook en parallel met mijn ex-man: wegvluchten en dan geen lef genoeg om ook duidelijke knopen door te hakken. Dat verlamt je als achterblijver, het zet je in de wachtstand en dat is een ongelooflijk ongezonde situatie.

Ik vind je advies voor harmonie en een prettig na-huwelijk heel mooi en terecht. Helaas is het ontzettend moeilijk om dat te kunnen volhouden als je erg lang aan het lijntje bent gehouden en je kinderen daar onder lijden. Dan is er op een goed moment niks 'moois' meer. Dan zijn er te veel loze beloftes, leugens, valse verzoeningen geweest om iemand nog te vertrouwen. En zonder vertrouwen wordt een 'vriendelijke scheiding' toch echt nog een moeilijke opgave.

Mara, mijn gevoel zegt dat jouw doortastendheid jou gaat redden.

Klopt moederziel, we 'kennen' elkaar al een tijdje

En inderdaad is mijn perspectief anders dan het jouwe, nu. Maar vergis je niet, mijn man had ook die vlucht weg van onvrede/mij naar verliefdheid/truus al ingezet. Alleen is mijn man een extreem nuchter en analyserend type, die zelf wel ook op dat moment al zag dat truus geen relatiemateriaal was/is. Hoe verliefd hij misschien op dat moment ook was, hij realiseerde zich wel dat dat vooral een afzetten tegen was. Uiteraard is zij ook een totaal ander type dan ik.

Ik zei ook al, er is geen enkele manier waarop Mara haar vriend kan laten inzien dat hij stom bezig is. Hoe harder zij dat roept, hoe harder hij waarschijnlijk naar de buurtruus rent.

Je hebt helemaal gelijk dat af (moeten) wachten killing is. Voor zowel Mara als (vooral)de kinderen. Ik weet ook hoe dat voelt . En ik kan me ook voorstellen dat er een dag komt dat je/iemand dat echt niet meer trekt. Maar ik lees uit haar posts dat Mara dat geduld nog wel op kan brengen. En ik raad haar aan dat als haar vriend toch die scheiding door wil zetten, ze daarin mee moet gaan. Er is imo ook geen andere optie, dan die scheiding zo soepel mogelijk te laten verlopen. Niet alleen met het oog op een eventuele doorstart, maar sowieso.

Overigens lees ik niet dat haar vriend, zoals jouw man, ook uit het leven van de kinderen wil verdwijnen. Ik hoop dat dat hoe dan ook zo blijft, dat hij zijn rol als vader goed op blijft pakken. En, ook niet onbelangrijk, er zijn geen schulden. Dan is zo'n soepele scheiding natuurlijk een stuk makkelijker te realiseren. Als je elkaar allebei het beste gunt, met als oogpunt dat de kinderen zo min mogelijk moeten merken van de scheiding, en dat ook de kinderen het beste af zijn als beide partners na de scheiding een goed leven voor zichzelf kunnen opbouwen, dan lukt het best om dat in goede harmonie te doen. Ondanks de enorme pijn.

En natuurlijk is er geen enkele garantie dat een doorstart lukt, ik realiseer me maar al te goed dat wij geluk hebben gehad. En eerlijk gezegd zijn wij, of liever: ben ik, er nog lang niet. Het is verdomd moeilijk en hard werken. Vooral voor degene die bedrogen is. En ik worstel nog dagelijks met het verbroken vertrouwen, en man en in mezelf (mijn beoordelingsvermogen). Nee, het wordt nooit meer zoals het was, ik ben voorgoed mijn 'onschuld' kwijt, en ook al is het op veel vlakken eindelijk zoals ik het graag hebben wou, er is ook veel kapot.

Mara

Je bent hard op weg om zo sterk te worden, dat je alles aankunt, wat de uitkomst ook mag zijn. En dat is mooi, want dan hoeft hij niet te blijven omdat je afhankelijk van hem bent en jij hoeft niet te blijven omdat je niet durft. Jullie zijn dan allebei vrij om een nieuwe keuze te maken. Voor elkaar, of zonder elkaar.

Tsjor

Mara

Je schrijft " ik weet ook niet of de buurvrouw hem terug wil ".
Het gaat erom wat jij wil!
Oh, en ik begrijp je zo goed dat je nog geen keuze wil maken. Niet doen dan. De tijd zal uitkomst brengen... een "dooddoener" imo, maar wel waar. Of van jouw kant of van de zijne. Samen of alleen.
Veel sterkte in deze verschrikkelijke tijd.
Ik zit zelf nog in het begin van de verwerkingsfase, heb nog een lange weg te gaan...

Definitief voorbij.

De kogel is door de kerk. Hij is (definitief) weg bij mij.
Ik heb gelijk een advocaat en de hypotheek adviseur gebeld. Ik ga er nu vaart achter zetten om het te regelen.

We hebben vanavond nog wel contact maar daar verwacht ik niet zo veel meer van. Het contact met buurvrouw is toch vorige week op zijn initiatief al weer gestart.

Ik ben natuurlijk heel verdrietig maar vastbesloten om er het beste van te maken.

Mara

Mara

Wat enorm pijnlijk. Ik wilde eerder deze week al schrijven dat ik veel bewondering heb voor de manier waarop je hiermee omgaat, ongeacht hoe het verder zou gaan. Het doet me pijn om te lezen dat hij de relatie heeft beëindigd. Gewoon omdat ik vind dat verstandige liefdevolle mensen niet al dat verdriet verdienen. Maar daar heb je verder niks aan. Jij zit erin en nu moet je verder. Ik wil je alleen maar al het goede wensen, voor jou en voor jullie kinderen.

Ach meissie

Eerst maar weer even een dikke knuffel. Hij is een sukkel, dat hij iemand als jou inruilt voor die buurtruus. Eens met Trix, dit verdriet verdien je niet, en je kinderen ook niet. Maar daar heb je natuurlijk niks aan, dat ik dat vind.

Hoe naar dit besluit van hem ook is, het geeft wel helderheid en je kunt nu weer in de actiestand. Dat gaat je helpen. Gebruik de energie die nu weer op komt borrelen om dingen aan te pakken en in gang te zetten. Hou goed je eigen belang in de gaten, maar toch ook het belang van jullie beiden. Zorg ervoor dat jullie allebei weer een nieuw leven op kunnen bouwen, los van elkaar. Dus maak verstandige afspraken over geld, huis, verdeling van de kinderen. Er is hier op het forum genoeg over te vinden.

Heel veel sterkte.

Idem

Zie Pennestreek. Ingsgelijks. Tsjor

Ach...

Sterkte! Fijn dat je strijdlustig overkomt ondanks je verdriet. Maak gebruik van je adrenaline, hóe zwaar ook. Liefs xx

Steun

Bedankt voor jullie steun. Dat kan ik momenteel goed gebruiken..

Vanmiddag een oriënterend gesprek met een advocaat gehad. Donderdag een uitgebreide kennismaking. Hij raadde mediation aan. Hij is beide, aangesloten bij vfas.
Ik weet alleen niet of ik dat aankan, eerdere pogingen tot mediation liepen niet zo goed, omdat mijn emoties te hoog opliepen en ik alleen maar kon huilen. Ik denk dat ik beter af ben als ik alleen mijn verhaal kan doen en mijn wensen/eisen op tafel kan leggen. Zonder ex tegenover mij.
Hij vond dat het dan misschien nog te vroeg was voor mediation, maar ik wil het nu graag allemaal regelen en weten waar ik aan toe ben
Aan de andere kant besef ik ook dat ik ex wel nodig heb om tot bepaalde oplossingen te komen, zoals het huis verkopen en de kinderalimentatie.

Het kan mij nu niet snel genoeg meer gaan. Ik ga liever vandaag dan morgen verhuizen. Het idee dat zij weer samen zijn en dat we hem weer tegen kunnen komen maakt mij misselijk en bezorgt me momenteel gewoon hartkloppingen wanneer ik mijn straat in rijd..

Mara

Mediation

Mediation is niet verplicht.
Je kunt gewoon tegen je ex zeggen dat gezien het verloop van de vorige poging je een eigen advocaat hebt. Wees wel realistisch in je eisen, maar je klinkt als een heel redelijk persoon dus dat zal wel goed komen.
Om kosten te besparen kun je zoveel mogelijk zelf op papier zetten, scheelt uren.
Gelukkig is de markt goed en kun je het oude huis makkelijk kwijt, want naast de truus blijven wonen lijkt me vreselijk.

Ik weet het niet...

Maar het zou je ex en de buurtruus wel sieren om zelf te vertrekken. Of duurt dat je te lang / is het voor jou niet haalbaar om in je huis te blijven wonen? Of wil je sowieso liever weg?

Dus toch...

Veel sterkte Mara. Ik had je een ander scenario gegund, maar jij komt er wel.
Dikke knuffel

Huis

Ik kan (met medewerking van ex) dit huis overnemen en hem uitkopen.
Als ik de zekerheid krijg dat er op heel korte termijn een te-koop bord in de tuin van buurvrouw komt te staan, blijf ik graag voorlopig hier. We wonen er prettig, fijne buurt en buren (oké, op 1 na dan...). Voor de kinderen is dat ook het fijnste. Er verandert al zoveel, het uitstellen van verhuizen zou heel goed voor ze zijn, ook in verband met school van jongste, werk, sport en vrienden.

Maar dat heb ik helaas niet in de hand.

Ik ben dus ook aan het rondkijken. Maar dan wordt het een andere plaats, een stuk hier vandaan. Dat wil ik de kinderen liever niet aan doen.

Maar een frisse, nieuwe start is op zich ook fijn. Alleen het feit dat ik dan de kinderen weg haal uit hun vertrouwde omgeving, houdt mij tegen.

Fransien, ik ben op zich een redelijk persoon, maar wel met grenzen. Ik weet nu al dat ex bepaalde eisen/ wensen niet gaat honoreren. We hebben elkaars ouderschapsplan gezien, dat lag op veel punten mijlenver uit elkaar.. daarom zie ik op tegen mediation, ik ben bang dat hij in alles zijn zin wil hebben.

Mara

Sterkte Mara

Ik wens je heel veel sterkte Mara. En je komt er doorheen. Het is niet het allermakkelijkste, het alleenstaand ouderschap, maar het is zeer de moeite waard en je komt er doorheen.
Inderdaad, een eigen advocaat en niet meer heen en weer praten.

Misschien kun je in het huis blijven wonen, onderdeel van de regeling, en van daaruit een andere woning zoeken. Dan kan het snel gaan.

Ik weet niet of het om een huurhuis gaat (ruilen?) of een koophuis (eigen hypotheek?). Dan kun je op je gemak naar een ander huis zoeken. Maar dan is de echtscheiding in ieder geval rond.

Vervelend dat je dan nog naast Truus woont, maar het is tijdelijk en ook zonder dat je het direct aftimmert in het convenant heb je een zoektijd nodig.

Misschien kun je ook een kamer verhuren om financieel wat ruimer te zitten?

Hecht het goed af.

Zeker met pubers zou ik het niet te ingewikkeld maken. Alimentatie en verder niet. Ze spreken in onderling overleg met vader wel af.

Houd er rekening mee dat er na hun 18e een studietijd aankomt die meer kosten heeft. Misschien kun je dat met je advocaat bespreken wat daar mogelijk is om af te spreken.

AnneJ

Bedankt voor je tips.

Het is een koop huis. Ik kan de hypotheek overnemen en hem uitkopen indien ex accoord gaat met de taxatie waarde van een paar maanden terug. Dat heeft de hypotheek adviseur al berekend.

Indien buurvrouw hier blijft wonen, wil ik sowieso weg. Maar dat heeft gewoon veel consequenties.

Er is geen kamer over in te verhuren en dat zie ik eigenlijk ook niet zitten.

Ik wil wel bepaalde dingen met betrekking tot de kinderen vastleggen. Ex heeft nu al gezegd dat hij ze extra wil zien wanneer hij dat wil (en hem uitkomt). Dat wil ik niet. Zeker niet in "mijn" weekend. Het is niet alleen voor hem de lusten en ik alleen alle lasten. Ik wil in het weekend ook gewoon tijd met ze samen hebben. Door de week is het al druk genoeg met sport, werk, school, dan wil ik in het weekend ook leuke dingen kunnen doen met ze.
Kinderalimentatie is ook nog een twistpunt. Ik wil dat voorlopig gewoon op mijn rekening, hij op een kinderrekening. Oudste moet echt nog begeleid worden met geldzaken, die kan de verantwoordelijkheid nog niet aan.

Gelukkig hebben we al een spaarrekening voor de studies, we hebben wel al eerder afgesproken dat we die ook echt alleen daar voor gebruiken en buiten de verdeling houden.

Verder ga ik het wel zien.

Mara

Mara

Bij mij ging dit alles zo’n beetje hetzelfde. Nu is er duidelijkheid. Jouw ex was niet met jou en jou alleen. Goed dat je voelt dat het klaar is voor jou. Het komt goed. Je lijkt goed te weten wat je wil, vooral ivm de kinderen. Houd daar aan vast. Zoals zo’n weekend van jullie. Sterkte meid. Het was mooi geweest als het anders was gelopen.

Mediation

Je kunt een convenant maken en dat laten zien aan je advocaat.
Als je pensioenen wil scheiden moet dat ook in het convenant. Het wordt vaak vergeten.
Ondanks dat ik het ingebracht had in het convenant is het door mijn advocaat indertijd toch niet meegenomen. Ben net niet bijdehand genoeg geweest.

Je kunt de rechter laten beslissen als je er samen niet uitkomt. Dan heb je meer kans dat het een vaste omgangsregeling wordt en dat de alimentatie volgens de regels op jou rekening wordt gestort.

Dat kun je je aanstaande ex ook meedelen. De standaard is: .... Uiteraard gaat de rechter daarover maar het heeft voor je aanstaande ex weinig zin om daarin dwars te liggen.

Overigens kun je zelf wel willen vasthouden aan een vaste omgangsregeling maar met pubers raak daar op een gegeven moment echt wel vanaf en dan kun je het beter loslaten en overlaten aan puber zelf ook al komt je dat slecht uit. Ze gaan toch steeds meer op eigen benen staan en een eigen agenda aanhouden.