Vriend wil uit elkaar zonder reden

Tsjor

Daar gaat mijn goede zondagochtend humeur....

Wat jij voorstelt is echt vergaand, wat mij betreft te vergaand...
Wat jij lijkt te vergeten is dat vader de kinderen alleen om het weekend wil. Dus je eerste voorstel valt sowieso af.

Ik ben niet dwingend in de huisvesting van ex. Dit willen de kinderen. Als hij daar naar gevraagd en geluisterd had, had hij dat geweten en (misschien) een andere keuze gemaakt.

Ook het feit dat ik niet bijdraag aan het mogelijk maken van een groter huis is onzin. Zij koopt het alleen. Hij heeft dus echt zijn eigen geld nog. Met zijn salaris, ja, ondanks de kinderalimentatie, en het te verdelen eigen geld houdt hij genoeg over om zelf iets te kopen wat groot genoeg is of met buurvrouw samen iets groters te kopen. Daar hoef ik echt niet ook nog eens aan bij te dragen. Het is geen kwestie van niet kunnen maar van niet willen.

Vader met buurvrouw in mijn huis? En ik met hond op straat dan? Hoe zie je dat voor je? Nogmaals, vader wil de kinderen niet door de week. Om het weekend, dat wil hij. Dat heeft hij vanaf het begin geroepen.

Het is nog helemaal niet zeker of ik in dit huis blijf wonen. Op dit moment is de kans daarop heel erg klein. Ja, omdat hij dwars ligt. En omdat ik daarom niet meer afhankelijk van zijn goodwill wil/kan zijn. Hij beseft blijkbaar niet dat hij zijn kinderen daarmee de grootste gedupeerden laat zijn.

Dat oudste met zo'n plan komt, zegt mij dat het hem ook danig bezig houdt. Jij doet alsof ik de grootste motor achter dit hele probleem ben, dat is niet zo. Het komt bij de kinderen vandaan!
Oudste wil niet zelf de grootste kamer, hij wil van die kamer twee kleinere maken.

Ex wil geen co-ouderschap. Dat heb ik al heel vaak gezegd. Dat gaat dus niet gebeuren. Wat oudste nu wel of niet zou willen. Het gaat niet gebeuren omdat zijn vader dat niet wil.

Hoe de jongens nu slapen staat hier los van. Dat gaat te ver om dat hier en nu uit te leggen. Het is anders dan jij opnoemt.

Ja natuurlijk vind ik het erg dat mijn kind verwend en niet flexibel genoemd wordt door zijn vader. Voor mijn kind dan he.. Hoe komt het dat hij zo is? Mede dankzij zijn vader hoor. We hebben hem samen opgevoed en dus blijkbaar ook samen verwend. Maar dat gebruikt vader dus nu wel tegen zijn eigen kind.

Machteloos slachtoffer van zijn vader?
Het blijft hun vader. Die altijd heel goed voor ze is geweest, wat ik ook heel vaak tegen de kinderen zeg. Maar die nu rare, niet te begrijpen keuzes maakt, ook volgens de kinderen. Machteloos? Tja, niet echt. Ze kunnen zeggen en vragen tot ze een ons wegen maar er wordt door hun vader niet geluisterd. Dat maakt hun echter niet machteloos, alleen is de oplossing die er nu ligt, niet datgene wat zij eigenlijk hadden gewild. Zij hebben de keuze om wel of niet te gaan slapen daar. Het is hun keuze om dat dan niet te doen.
Maar in zekere zin zijn ze wel machteloos, zij hadden liever een vader gehad die wel luistert, die wel een huis had gekocht met genoeg slaapkamers en die wel open staat voor hun vragen en problemen. Gewoon, de vader die ze altijd gekend hebben, zoals hij was...

Herhaling

Je blijft in herhaling vallen. Ik zal dat ook nog een keer doen.

'Ik ben niet dwingend in de huisvesting van ex. Dit willen de kinderen. Als hij daar naar gevraagd en geluisterd had, had hij dat geweten en (misschien) een andere keuze gemaakt.'
Nogmaals: jij gaat niet over wat hij moet doen, maar over wat jij kunt doen. Wat jij nu doet is de wens van je kinderen tot prioriteit maken (zogenaamd nobel, maar er zit een agenda onder) en de eisen daarvoor bij vader neerleggen (ah, daar is de agenda). Terwijl je twee dingen weet: jij gaat niet over vader en het kan niet wat de kinderen willen. Je richt je niet op de kinderen en je eigen taak hierin, namelijk de kinderen opvoeden en leren omgaan met het leven.

Je kunt ook kijken wat je zelf kunt doen en dan je kinderen leren om om te gaan met moeilijke situaties, om dat te relatieveren, om oplossingen te vinden die reëel zijn. Wat wil je? Dat kan niet. Wat doe je dan? En dat proces begeleiden.

Ik denk dat vader denkt dat de kinderen bijna 18 en 16 zijn en dat het tijd wordt dat zijn leven niet mer rond hen cirkelt. Zoals Mirjam Lavell ooit zo mooi omschreef, ik zal het wat uitvoeriger omschrijven: in een woning zie je wat er gebeurt met kinderen en ouders: eerst wordt alles aangepast aan de kinderen, bank aan de kant, box daarvoor in de plaats, speelgoed in de boekenkast, gevaarlijk stoffen ver weg, babytv als vaste televisiezender. Langzamerhand veroveren ouders het huis weer: sport op tv, boeken in de kast, speelgoed naar de kringloop, bank weer terug op de oude plaats, kinderen hangen nog wel op die bank, maar langzamerhand verdwijnen die kinderen naar hun eigen slaapkamer om vervolgens het huis uit te gaan. Ik kan me voorstellen dat vader eraan toe is om zo langzamerhand zijn eigen leven weer op te eisen. Terwijl jij nog graag wil zorgen voor je kinderen. En graag wil benadrukken dat kinderen nog zorg nodig hebben, omgangsregeling, ouderschapsplan, aanpassingen aan het huis voor de kinderen.

Als je accepteert van jezelf, dat jij graag nog wil zorgen voor de kinderen en dat je denkt dat de kinderen jouw zorg ook nodig hebben, dan hoef je ook niet meer met vader te gaan strijden over omgangsregelingen etc. Gelukkig zullen de kinderen bij jou zijn. En met hun vader krijgen ze op hun manier wel weer een band. Zoals dat gaat: eerst zelfstandig en denken dat je alles zelf kunt, daarna toch nieuwsgierig: hoe deed jij dat, hopelijk uitlopend op waardering. Maar dan zijn de ouders meestal al grijs en versleten. Hopelijk hebben jullie daar tijd genoeg voor om dat allemaal mee te maken. Het hangt gelukkig niet van vandaag en morgen af.

Tsjor

Slaapkamers

Doenja,
De kinderen vinden een kastenwand niet voldoende bescherming. De oudste (met autsime) maakt bij veel, zoniet alle dingen die hij doet (gamen, op zijn telefoon filmpjes kijken lezen) met geluid (van zich zelf). Ook gaat steeds het geluid van datgene waar hij op dat moment mee bezig is, weer aan en steeds een beetje harder, tot er weer iets van gezegd wordt, dan is het even stil. Wanneer jongste dan moet leren in dezelfde ruimte met alleen een kastenwand geeft dat teveel overlast.
Ook het wisselende slaapritme los je niet op met een kastenwand. Bij de een gaat het licht en geluid in de avond langer door, bij de ander houdt het eerder op en begint het eerder. En dan heb je nog de privacy. De kleine kamer in tweeën delen levert te weinig ruimte op. Zelfs met een opklapbed en opklapbaar bureau kun je dan je kont niet meer keren.
De kinderen weten heel goed hoe het is om samen in een kamer te slapen. Daardoor weten ze ook dat dat niet iets wat ze voor een langere periode willen doen. Het blijft dan logeren in plaats van je thuis voelen..
Ik wil dit niet doordrijven tot het uiterste. Als de kinderen zeggen dat ze het goed vinden of wel willen proberen, dan is het wat mij betreft natuurlijk ook gewoon goed. Blijkbaar denkt iedereen dat ik er de grootste moeite mee heb, dat is niet zo. Als de kinderen er geen probleem mee hebben, waarom zou ik dat dan wel hebben?

Natuurlijk gaan de kinderen wel eens logeren. Maar dat is toch anders dan bij je vader "thuis"Dat zou geen logeren maar gewoon wonen moeten zijn, als tweede huis. Als volwassenen samen wonen is een keuze, die maken ze dan zelf.

Ik heb je link bekeken, maar ik denk dat dat meer voor jongere kinderen geldt. Als je naar de leeftijden genoemd in de stukjes kijkt. Ook het hebben van autisme maakt een eigen kamer gewoon noodzakelijker. Met daarbij de jongste met concentratieproblemen en psychische problemen dan zou iedereen kunnen bedenken dat dit niet "handig" is.

De kwade geest

'Het is nog helemaal niet zeker of ik in dit huis blijf wonen. Op dit moment is de kans daarop heel erg klein. Ja, omdat hij dwars ligt. En omdat ik daarom niet meer afhankelijk van zijn goodwill wil/kan zijn. Hij beseft blijkbaar niet dat hij zijn kinderen daarmee de grootste gedupeerden laat zijn.'

Er zijn wettelijk gezien verdelingen en regelingen voor financiële afspraken. Als het om een woning gaat: de helft van de overwaarde delen. Dat kan door het huis te verkopen of doordat iemand het huis overneemt. Dan zal die persoon bij de bank (!) moeten regelen dat de hypotheek op zijn/haar naam komt en dat de helft van de overwaarde uitgekeerd kan worden aan de andere partner. Als er niet zoveel geld is kan dat door een tweede hypotheek af te sluiten. De bank beslist daarover. De kwade geest (dus degene die het mogelijk onmogelijk maakt dat jij in de woning blijft en die je kinderen dus zwaar dupeert, dat is de bank. En dat ben je zelf als je onvoldoende financiële middelen hebt.

Er zijn nog een paar andere regelingen waar je mee te maken hebt. Als je niet getrouwd bent moet je zelf afspraken vastleggen over mogelijk partneralimentatie. Kinderalimentatie gaat tot kinderen 18 jaar zijn, daarna komt het geld op rekening van het kind. De kwade genius in deze is de wetgever die dit soort dingen bedacht heeft; en dat ben je zelf als je zelf het samenlevingskontrakt hebt opgesteld.

Tsjor

Stel je voor

Kind gaat in de woonkamer gamen als ander kind op de slaapkamer huiswerk moet maken. en vader organiseert dat dan maar. Kind maakt toch geen 24 uur per dag huiswerk? Hooguit 2 of 3 uur.
En dan is het maar 'logeren'. Hoe lang denk je dat het zal duren?

Tsjor

Trix

Ik vond je vraag niet negatief hoor, ik ben er echt wel over aan het nadenken geweest.

Ik weet dat ik er zelf ook nog ben. Ik haal mijn geluk momenteel uit kleine dingen, lekker lopen met de hond, even met de jongens lekker uitwaaien of gewoon alleen maar even gezellig samen eten en kletsen. Of lekker met een vriendin weg en iets leuks doen.
Mijn tijd verder komt wel weer, als eerst alles maar geregeld is en ik weer kan gaan bouwen aan onze toekomst.

Kinderloos weekend wat toch weer uitdraait op een minder kinderloos weekend, zo is het momenteel. Straks misschien nog maar 1 dag kinderloos om het weekend, dat gaan we dan ook wel weer zien hoe dat loopt. Zolang de kinderen maar blijven aangeven wat ze wel of niet zouden willen, komt er wel een oplossing, al is dat niet altijd de meest ideale, we kijken naar het meest haalbare.

Maar Mara

Als de kinderen alleen om het weekend bij hun vader slapen, is het toch meer logeren dan (fullltime) wonen? Dan is een niet-perfecte, gedeelde slaapkamer echt wel te overzien. Het leven is nou eenmaal niet zo maakbaar als je zou willen. Want wat doe dan bij klusgeluiden van de buren, de zomerse bladblazer, een barbecue en andere geluiden waar je kinderen mee te maken krijgen? Ook als ze bij jou zijn, kunnen er verstoringen zijn hoor. Mijn kinderen zetten dan gewoon een koptelefoon op.

Hmm tja

Ik vind voor alle kanten wel wat te zeggen. Mijn kinderen zijn ongeveer even oud als die van Mara, en er is ook sprake van autisme. Samen op een kamer is dus nooit een heel groot succes. Maar wat doe je als je kinderen zo groot zijn, eentje met een beetje mazzel binnen drie jaar de deur uit, als je ineens andere woonruimte nodig hebt? Een huis kopen doe je niet voor drie jaar, maar als je binnen afzienbare tijd geen thuiswonende kinderen meer hebt, heb je ook geen drie slaapkamers nodig.
Vader van Mara’s kinderen doet nog even niets. Hij trekt in bij zijn vriendin die natuurlijk ook geen huis gaat kopen op een heel gezin. Net als zoveel mannen die na een scheiding even bij familie of vrienden bivakkeren. Maar ze hebben wel gezorgd voor slaapgelegenheid voor de kinderen, dat zegt toch ook wat...

Slaapkamer

Ik snap heel goed dat de jongens focussen op die slaapkamer want dat is nu het meest belangrijke voor hun en staat symbool voor de kleinere plaats die ze nu in het leven van hun vader hebben.

Echter vanuit het perspectief van de volwassene is het niet zo'n enorm gebeuren. Het is heel lief dat je zoon zo graag co-ouderschap zou willen en bij beide ouders wil zijn. Jammer dat de vader er niet voor open staat. Maar het gaat uiteindelijk toch maar om een korte termijn. Die jongen is 18. Ook als hij nu wel openstaat voor co-ouderschap of weekenden bij vader dan gaat die situatie waarschijnlijk binnen een jaar of 2 veranderen. Hij wordt ouder en volwassener en gaat steeds meer zijn eigen leven opbouwen (weg van de ouders) en dat is goed en zoals het hoort. Dus wat dat betreft is het een achterhoede gevecht dat over een korte periode gaat. . De jongere zoon komt er niet ver achter aan qua leeftijd.

Dus wat dat betreft is elke afspraak die jullie nu maken er een voor een korte periode. Het leven van beide jongens zal de komende jaren veranderen en ze zullen andere behoeftes krijgen. Dat hele ouderschapsplan heeft dus nauwelijks zin meer. Tegen de tijd dat de inkt droog is zal de oudste volwassen zijn er toch niet meer onder vallen en als de jongste het niet eens is met de inhoud gaat hij zich er toch niet aan houden. Tenzij je dent dat je oudste zoon nooit zelfstandig zal kunnen wonen door zijn handicap, in dat geval is het inderdaad wel heel belangrijk dat jullie samen bepaalde afspraken maken. Dus dat is wel een andere situatie. Maar bij 2 jongens die ergens in de komende 5 jaar allebei volwassen zullen zijn en ook een zelfstandig leven zullen leiden hebben al die afspraken toch geen zin.

Ik zou inzetten op goede afspraken over de financiën voor de komende jaren, met name met betrekking tot studiekosten (dit zijn tenslotte de enige grote kosten die er qua kinderen nog aankomen) en verder zijn ouderschapsafspraken op dit moment toch maar gerommel in de marge. Zoals iemand hierboven schreef, de grote beslismomenten zijn al geweest. En jullie kinderen zijn nu op een leeftijd dat ze zelf de beslissende stem hebben qua scholing, medische behandeling etc.

Je zoons gaan dus niet samen bij hun vader slapen, dat wordt dagjes op bezoek, samen met vader iets ondernemen en af en toe blijft er misschien een slapen, Daar moeten ze zelf hun modus in vinden samen met vader. Het heeft geen zin meer om daar nu over in te zetten. Dat is een gepasseerd station. Overigens, zelfs al zouden er wel 2 slaapkamers zijn voor de kinderen is de kans alsnog aanwezig dat ze het helemaal niet gezellig vinden om het hele weekend met het verliefde stel rond te hangen en zoveel tijd met buurvrouw door te brengen.

Tsjor

Jouw bijdragen vallen erg verkeerd op dit moment. Ik krijg weer heel erg het gevoel dat ik de hoofdschuldige van alles ben, alles verkeerd doe en erg dom bezig ben... Jammer.

Nogmaals, ik ga inderdaad niet over hoe ex het aanpakt, helaas. Het gaat erom dat hij de dingen "anders" doet dan de kinderen graag hadden gewild. Indien hij had gevraagd wat zij hadden gewild, had hij dat in ieder geval geweten. En als hij 3 slaapkamers op het wensenlijstje van toekomstig huis had staan (wat hij wel zegt) waarom is daar dan niet verder/langer naar gezocht? Het had toch niet vandaag of morgen gemoeten (oh, dat zijn jouw woorden..)?

Natuurlijk doe ik alles fout. Met de kinderen, met de afwikkeling, met alles. Ik begeleid de kinderen rechtstreeks de hel in, nog even en je stuurt de kinderbescherming op me af, zo voelt het nu. Terwijl ik zo mijn best doe om alles goed te doen, de kinderen te begeleiden en er voor ze te zijn.

Jongste is niet bijna 16, die is net 15. Je weet dat wanneer je voor kinderen kiest, je niet halverwege dat "traject" uit kunt stappen. Het leven met kinderen kent inderdaad diverse fases. Je kunt dan toch niet zeggen, oke, deze fase slaan we over, je gaat maar het huis uit op je 15e, ik wil mijn eigen leven terug, zonder zorg en verantwoordelijkheid?
Natuurlijk deden we niet alles alleen nog maar in het teken van de kinderen en deden we ook dingen zonder hen. We zaten echt niet alleen maar 24/7 klaar voor de kinderen zonder onze eigen dingen. Dat vind ik echt iets anders dan nu je eigen leven al terug eisen terwijl die fase steeds dichter bij aan het komen was. Kinderen verdienen nu eenmaal het beste en daar horen dus zorgen en verantwoordelijk zijn voor ze bij.

Dus ik ben zelf de kwade geest?
Wat een belachelijke voorstelling.
Indien ex gewoon vanaf het begin duidelijk en eerlijk was geweest, had ik het huis kunnen kopen tegen de waarde van toen. Dat had ik gered. Hij heeft het zolang gerekt, nog even met mooie beloftes gestrooid terwijl hij in januari eigenlijk al wist dat het klaar was. Dat de huizenprijzen daarna enorm gestegen zijn is zeker ook mijn eigen schuld?
Op het moment van het maken van het samenlevingscontract gingen we nog uit van dat we "ooit" gingen trouwen. Ook dat is natuurlijk mijn eigen schuld, ik had het 22 jaar geleden al moeten aanvoelen dat zijn liefde ooit over zou gaan in deze kille, egoïstische houding die hij nu naar mij heeft. Maar ook die houding zal ik wel zelf verdiend en veroorzaakt hebben. Jammer dat jij mijn ex veel meer credits geeft dan aan mij...

Kind gaat in de woonkamer gamen terwijl ander kind huiswerk maakt? Vader organiseert dat dan maar? Je hebt werkelijk geen idee van hoe hij is met gamen met zijn autisme, misschien ga je er anders over denken wanneer je hem een weekje in huis hebt gehad...

Als je het allemaal zo goed weet .... Hier een knuppel in een hoenderhok om een laag dieper te gaan.
En is maar 1 conclusie. Je neemt je ex heel erg kwalijk dat hij doet wat jij ook wil, namelijk een leven zonder zorgen (werkwoord!) opbouwen. En je voelt je ge@€€_&+( dat hij het wel doet en jou met de zorg en het regelen laat zitten.
Daarom wil je dat hij dingen doet en dat hij naar de kinderen luistert. Want daarmee zou hij jouw leven draaglijker kunnen maken in dat hele klote-proces dat scheiding en rouw heet .
Maar weet je: dat doet hij niet en gaat ook niet gebeuren. Het is voor jou dubbel rottig want je moet afscheid nemen van het patroon, je vage toekomst ideeën en meteen acuut in de hoogste versnelling -voor je gevoel, omdat je niet erkent dat je je eigen rouw en verdriet probeert te verpakken in 'kinder-belang'.
Dus kies meer openlijk voor jezelf en wees daar trots over en duidelijk in. Dan kun je pas echt je kinderen helpen. Vliegtuig-instructie: help eerst jezelf, dan pas je kinderen.
Gr Angela

Mara

Jij doet het ook niet fout. Jij bent ook niet schuldig.

Maar je begint weer over de woning van je ex. Daar ga jij niet over. En de kinderen ook niet. Ex heeft een andere keuze gemaakt en daar zullen de kinderen het mee moeten doen. Of niet. Dat is ook hun keuze. Natuurlijk koopt de buurvrouw geen groter appartement voor de bijna volwassen kinderen van haar vriend. Waarom zou ze? Jouw ex kiest ervoor om bij haar in te gaan wonen. En nu hebben de kinderen het daarmee te doen.

Ze kunnen het nu accepteren zoals het is. Een weekend in de twee weken een kamer delen is nou ook weer geen ramp. Willen ze dat echt niet vanwege gamen en huiswerk dan zullen ze zelf met iets moeten komen. Zij dus. Naar hun vader toe. Niet jij. Het is niet jouw probleem en zie ook niet overal beren op de weg.

Echt nuttige dingen

Er worden echt nuttige dingen gezegd Mara!
Vier dagen per maand zijn ze bij vader. En dan delen ze n kamer. Dat is niet altijd een kamer delen. En even apart gaan zitten kan ook. Ik was laatst bij iemand wiens zoon ook gillend en roepend gamede. Zij hebben toen de game computer in de hal geplaatst. Kon de deur naar de (slaap)kamer dicht. Maar een game computer voor die vier dagen per maand aanschaffen? Gaat vader dat doen? Mooi moment om te zien dat je ook andere dingen kunt doen dan gamen.

Kind maakt huiswerk in de woonkamer, terwijl ander kind gamet in de slaapkamer.
Ik vind het vervelend dat we steeds in hetzelfde cirkeltje blijven hangen en dat er voor de kinderen zo weinig perspectief gloort. En dat ligt niet alleen aan vader. Ja, ik maak me daar zorgen over, dat heb je goed aangevoeld. Vooral ook omdat ik elke keer denk: het is maar zo'n klein knopje, als je dat omzet, dan maak je het voor jezelf en voor de kinderen echt gemakkelijker. Maar het lukt niet om dat knopje om te zetten. Dat lukt mij niet, maar ook andere mensen in dit draadje niet. En dat frustreert. Je bent er zo dicht bij, bij een andere manier van omgaan. Maar je ziet het niet.
Het is goed om te lezen, dat hij wel degelijk een wensenlijstje had dat overeen kwam met de wensen van de kinderen ('En als hij 3 slaapkamers op het wensenlijstje van toekomstig huis had staan (wat hij wel zegt) waarom is daar dan niet verder/langer naar gezocht? '). Dat had je tot nu toe niet vermeld. Waarom niet langer daarnaar gezocht? Ik dacht dat buurvrouw nu een andere woning heeft gekocht (en natuurlijk niet meteen voor een heel gezin) en dat vader bij haar intrekt. Ik denk dat dat langer zoeken nu nog voortduurt, maar dat er ondertussen redenen zijn waarom hij zijn tijdelijke woonsituatie (particuliere huur?) niet langer door wilde zetten.
Maar zeg eens eerlijk: doet het ertoe? Kan de scheiding pas doorgezet worden als de kinderen bij vader een eigen slaapkamer hebben?

Tsjor

Angela67

'Je neemt je ex heel erg kwalijk dat hij doet wat jij ook wil, namelijk een leven zonder zorgen (werkwoord!) opbouwen.'
Ik denk dat er één ding nog erger is, niet alleen voor Mara overigens, en dat is een leven waarin niemand jou meer nodig heeft: vriend heeft andere vriendin, kinderen redden zichzelf.

Tsjor

Ach Mara

Ik snap je frustraties heel goed. Je (ex-)man besluit ineens dat hij voortaan flierefluitend door het leven wil gaan, met een nieuwe lief. En dat hij niet veel rekening meer wil houden met vrouw, kinderen, oude afspraken, verwachtingen of hersenspinsels zoals 'ik zou het liefst drie slaapkamers willen'. Dat is echt heel vervelend, zeker als je het gevoel hebt dat jij en je kinderen nu voor de ellende opdraaien.

Maar als je die frustratie los lat, zul je zien dat de gevolgen voor de kinderen niet zo verwoestend zijn als ze nu lijken. Niet leuk misschien (veranderingen zijn voor kinderen nooit leuk, tenzij ze ze zelf bedacht hebben). Niet ideaal, zeker. Maar geen halszaak.

'Jongste is niet bijna 16, die is net 15. Je weet dat wanneer je voor kinderen kiest, je niet halverwege dat "traject" uit kunt stappen.'

Hij stapt niet uit het traject. Hij vult het traject alleen anders in. Blijkbaar is hij van mening dat hij met 1 weekend per 14 dagen zijn bijdrage wel levert. Dat kun jij oneens met hem zijn. Maar daar ga jij niet over. Jij gaat alleen over de keuzes die jij maakt. En daar zitten vast ook keuzes tussen die je ex belachelijk vindt.

'Indien ex gewoon vanaf het begin duidelijk en eerlijk was geweest, had ik het huis kunnen kopen tegen de waarde van toen. Dat had ik gered. Hij heeft het zolang gerekt, nog even met mooie beloftes gestrooid terwijl hij in januari eigenlijk al wist dat het klaar was. Dat de huizenprijzen daarna enorm gestegen zijn is zeker ook mijn eigen schuld?'

Als, als, als. Daar doe je nu helemaal niets meer aan. Je ex heeft heus niet de boel vertraagd omdát hij zag de de huizenprijzen alsmaar stegen.

'Jammer dat jij mijn ex veel meer credits geeft dan aan mij'

Volgens mij geeft niemand je ex credits. Iedereen probeert alleen maar om jou te helpen los te laten. Je ex, je frustraties, het vasthouden aan wat vroeger was. Laat los, kijk wat er is en ga verder met je leven.

leven zonder zorgen...

Als je voor kinderen kiest, kies je ook voor het verzorgen daarvan. Net zolang en in de hoeveelheid die ze nodig hebben. Ben ik dan werkelijk de enige die dat zo ziet?

Ex mag best zijn eigen leven opbouwen. Maar dat betekent dan toch niet dat hij helemaal niet meer hoeft te zorgen? Om het weekend, misschien straks 1 dag in de twee weken in het weekend? Natuurlijk wil ik ook mijn eigen leven weer opbouwen. Maar ik heb niet de mogelijkheid om ieder festival af te lopen, aan de drank en pillen te gaan, uit eten te gaan wanneer ik geen zin heb om te koken of een weekend weg gaan op het moment dat ik dat wil (nu bedenken en vanavond weg bij wijze van spreken). Daar heb ik de financiële middelen niet voor en wel de verantwoording voor de kinderen erbij. Omdat de financiën nog niet geregeld zijn, hij beschikt over een creditcard en flexibel krediet (daar mag ik dan volgens hem wel weer aan meebetalen, om dat af te lossen...).
Ja, misschien neem ik hem dat wel kwalijk. Hij doet en laat wat hij wil en laat mij overal alleen voor opdraaien. Hoe zou hij het vinden als dat andersom was geweest? Zou hij dat dan wel zonder slag of stoot accepteren?

Indien hij echt 3 slaapkamers op zijn wensenlijst had staan (ik hecht nog maar heel weinig waarde aan zijn woorden, er komen echt meer leugens dan waarheden uit zijn mond) dan had hij toch kunnen aandringen bij buurvrouw om verder te kijken? Of toch kunnen besluiten om zelf iets te gaan kopen? Het is niet voorlopig, het is definitief dat hij niet zelf iets gaat kopen, dat hebben de kinderen duidelijk aan hem gevraagd. Dat langer zoeken zoals Tsjor dus aangeeft (waar haal je dat vandaan overigens?) is echt niet aan de orde. En nee, daar hangt de scheiding natuurlijk niet van af.

Weet je, voor mij maakt het nu eigenlijk allemaal niet meer uit. Ik wil rust, duidelijkheid en desnoods naar Timboektoe verhuizen. Als er maar een einde komt aan deze ellende. Met of zonder omgangsregeling, met of zonder ouderschapsplan, het maakt op dit moment even niet uit.
Maar wat nu als (ja, daar is het woordje als weer) ik ook ga flierefluiten, aan de drank ga en de verantwoordelijkheid voor de kinderen bij hem neer leg, wat dan? Pakt hij het dan wel op? Hoe wordt er dan naar mij gekeken? Als die moeder die wegloopt van haar verantwoordelijkheden en haar kinderen aan hun lot overlaat?
Maar vader mag dat wel en komt overal mee weg. Waarom is dat eigenlijk, dat het van vaders sneller geaccepteerd wordt dan van moeders?
Wat nu als ik zeg dat ik ook alleen een omgangsregeling wil? Alleen 1 of 2 dagen om het weekend?
Dat kan natuurlijk helemaal niet en dat frustreert me zo enorm momenteel. Ik moet alles accepteren en slikken terwijl dat andersom van vader wel allemaal geaccepteerd wordt.
Het ene kind was om half een thuis vanmiddag, het andere kind om half drie. Ex stond sneller bij buurvrouw binnen dan dat kind bij mij binnen was (lettterlijk, ik hoorde eerst haar deur en zag toen pas jongste voor de deur staan..) En ex wel maar zeuren tegen de kinderen indien ze plannen maken in "zijn tijd" maar ondertussen dus niet weten hoe snel hij bij haar moet zijn in "zijn tijd" . Oudste had met vrienden afgesproken en wilde met de fiets, dus bij mij vandaan vertrekken. Jongste moest echter werken.
Jongste had best van en naar zijn werk gebracht kunnen worden, dan was er nog tijd genoeg geweest voor ex om samen met jongste nog iets te eten en hem dan daarna thuis te brengen. Misschien dat dit een goed voorbeeld is van mijn frustratie?
Aan de ene kant speelt ex de goede vader die zijn kinderen wil zien, met ze weg wil in een weekend waarvan hij weet dat ik al met ze weg wil en dus niet kan ruilen (zo kan ik ook wel zeggen dat ik met ze weg wil, terwijl ik bij voorbaat al weet dat dat niet kan) maar dan wel beledigd zijn omdat dat niet kan, want dan hou ik het contact weer tegen, die moppert op de kinderen dat ze dingen afspreken in "zijn" tijd, maar die aan de andere kant niet een ander weekend weg wil, ze niet extra wil zien op de feestdagen of vakanties, uit eten gaat met de buurvrouw (zonder de kinderen dus) in "zijn" weekend en ze nu dus al terugbrengt in plaats van nog samen een paar uurtjes willen doorbrengen terwijl dat makkelijk had gekund.

Zo, ik heb weer even mijn frustraties proberen weg te schrijven. Maar er is nog zoveel meer gebeurd, mijn hoofd is zo vol en niet met heel positieve dingen, dat dat niet helemaal gelukt is.
Mijn dip is te groot en het dal weer even te diep..
Op naar 2019, dat kan bijna alleen maar een beter jaar worden..

Mara, je blijft bezig zo

Je bent gefrustreerd over van alles wat je ex wel of niet doet. Je vindt dat hij het anders moet doen. Stop daar nou mee. Het is hier al vele keren gezegd. Houd het zakelijk, bemoei je niet met zijn acties, bedenk niet wat hij beter had kunnen doen. Laat hem los.
Accepteer dat hij een omgangsregeling wil van een weekend per twee weken. Sorteer niet alvast voor dat het dus maar een dag wordt. Dat zoekt hij wel met de zonen uit.
Zet je hoofd uit! Stop met nadenken over een slaapkamer delen. Accepteer hoe het is en gun het jezelf om tot rust te komen.
Stop ook met het zinloze denken dat jij hetzelfde moet mogen als hij. Dat wil je helemaal niet. Je maakt jezelf alleen maar gek op deze manier.
We zeggen niet voor niets allemaal hetzelfde tegen jou, op verschillende manieren. Laat het los!

Zorg voor een goede kinderalimentatie en denk aan de studiekosten. Rijbewijs? Tot welke leeftijd alimentatie?
Dat weekend per twee weken is alles wat je hoeft af te spreken t.a.v. de kinderen (buiten de kinderalimentatie en delen van kosten dan).

Beste mara

Ik lees steeds mee, niet omdat ik wil, of ga scheiden maar omdat man mij en kind weg kan parkeren in een verslaving. Totaal anders dan jou situatie maar toch zie ik een soort vorm daarvan. Hij wil vrijheid. Geen gedoe. Geen kinderen.

Wat ik momenteel doe is de volledige zorg voor kind op mij nemen. Ik laat man totaal los.
Hij ziet maar hoe hij het regelt. Wat hij doet. Kind is dan wel de helft jonger... en een maand of 2 geleden riep ik : Was hij maar ouder, dan was het zoveel gemakkelijker. Kan hij zelf kiezen wat hij wil en doet.
Is dat een optie voor jou? Het is eens echt, echt helemaal los te laten. Word het 1 slaapkamer dan word het dat, word het een keer eten met pa, dan word het dat.
Hou je in je eigen nest, pak alleen nog je eigen leven verder op met de jongens. Misschien ben ik dit vanaf de geboorte dan ook wel gewend en ben ik maanden alleen als hij weg moet voor werk. Het was mooi hoe jullie een team waren en dit is rouwen om wat je had. Omarm wat je had en richt je nu op jullie 3e. En de uitspraak een wkd voor jezelf of dag voor jezelf komt heus. Ze zijn in mijn ogen al oud ik werkte op mijn 18de, ging naar school, had 6 oppas gezinnen waar ik savonds oppaste. Jou jongens gaan hun vleugels echt uitslaan. En wie staat daar altijd mara.
Hou die positieve gedachte eens vast. Werk daar aan. Leg die walgelijke vent eens langs je neer....
Ik hoop zo dat je je gauw beter voelt. Heb echt met je te doen! Maar denk aan wat er wel is, zoals doenja zegt! Mijn grootste angst is dat man gekke sprongen maakt... mijn kind mee neemt. Afpakt. Focus je op het geen wat er is. Je bent zo enorm rijk, dikke kus en heeel veel sterkte. En ben lief voor jezelf.

Wil je dat dan?

Wil jijzelf zo graag helemaal los, geen zorg voor de kinderen, lekker festivals aflopen, aan de drank en de pillen enz. enz. Is dat dan echt wat jij het liefst zou willen nu?

Organiseer dat dan. Ga op zoek naar logeeradressen voor je kinderen en ga doen wat je doen moet/wilt.

Ik vraag me dan wel af waarom je dat niet hebt georganiseerd toen je nog samen met je x was, maar dat terzijde. Natuurlijk kan en mag je alles wat je ex ook doet. De vraag is of je dat ook echt wilt. Of dat je het eigenlijk alleen maar wilt om dat hij ook.... Maar dat zou wel heel erg kinderachtig zijn, toch?

Mara

"Als je voor kinderen kiest, kies je ook voor het verzorgen daarvan. Net zolang en in de hoeveelheid die ze nodig hebben. Ben ik dan werkelijk de enige die dat zo ziet?"

Nee hoor, volgens mij ziet iedereen hier dat zo. Lees de bijna 1000 berichtjes in deze draad nog eens door. Je ex is gewoon een enorme hork, je hoeft het forum daar echt niet meer van te overtuigen.

"Jongste had best van en naar zijn werk gebracht kunnen worden, dan was er nog tijd genoeg geweest voor ex om samen met jongste nog iets te eten en hem dan daarna thuis te brengen. Misschien dat dit een goed voorbeeld is van mijn frustratie?"

Dit voorbeeld laat vooral zien dat je je nog steeds focust op wat HIJ zou moeten doen. Als jij nou maar dit, als hij nou maar dat. Je geeft hem daarmee veel te veel macht. Je laat hem namelijk bepalen hoe jouw humeur is, hoe jij je voelt.

Precies aardbei

Ik lees nergens dat mensen hier op het forum de daden van Mara's ex goedkeuren of zelfs maar begrijpen. Ik lees alleen maar adviezen om Mara te helpen meer vanuit zichzelf te leven, in plaats van met een vergrootglas te zoeken naar alle fouten van ex.

anders invullen

Als je voor kinderen kiest, kies je ook voor het verzorgen daarvan. Net zolang en in de hoeveelheid die ze nodig hebben. Ben ik dan werkelijk de enige die dat zo ziet?"

Nee, zo zien we het allemaal, alleen vullen we het allemaal anders in. En jij heel anders als je ex. En jij vindt zijn manier fout.
Wij vinden zijn manier vooral niet handig, maar zijn keuze en hij moet met de gevolgen leven. Halen onze schouders op en that's it. Degenen hier die gescheiden zijn hebben dat ook over hun eigen ex geleerd om te doen.

Je moet een teflon laag gaan kweken voor je ex zodat alles wat hij doet van je afgleid, proberen we je al vele berichten lang te vertellen.

Mara

Meissie toch, ik wou dat we je hier in konden laten zien dat je vooral tegen jezelf aan het vechten bent. Ik weet dat je denkt dat je tegen ex vecht, maar dat is niet zo. En wat je doet is zo vermoeiend, want van jezelf ga je toch niet winnen.

Nee hoor, niemand hier vindt dat je man er gewoon mee weg kan komen, met zich zo aan zijn gezin en verplichtingen te onttrekken. Ik denk dat ik wel kan stellen dat we hem allemaal toch op zijn minst een zak hooi vinden. Maar... er is helaas niemand die hem kan dwingen van jou te houden, een huis te kopen of beter voor zijn kinderen te zorgen. Het enige dat jij af kunt dwingen is dat hij zijn financiële verplichtingen jegens zijn kinderen nakomt. That's it.
En dat zuigt enorm! Natuurlijk! Maar ertegen vechten heeft totaal geen zin! Sterker nog, het haalt jou zelf onderuit. Het vreet energie, en levert je alleen een k*tgevoel op.

Blijkbaar lukt het je zelf niet om uit deze modus te stappen. En dat snap ik. Ik had eenzelfde soort gevoel omdat mijn man bij mij weg wilde, maar wel een 50-50 regeling wilde. Was ik ineens niet alleen mijn man helemaal, maar mijn kinderen ook nog eens de helft van de tijd kwijt! Ik werd er letterlijk ziek van. Maar het is wat het is. Ertegen vechten heeft geen zin. Maar je moet wel zo snel mogelijk uit dit standje. Zoek hulp voor jezelf alsjeblieft. Want zo gaat het niet goed.

Ik geef je een dikke knuffel.

Ja dat Mara

Het is een lul-de-behanger.
Maar blijkbaar is het toegestaan om een lul-de-behanger vader te zijn.

Gelukkig voor je kinderen maak jij andere keuzes en hebben ze jou nog. Zou wat zijn als ze twee van die flapdrollen als ouders zouden hebben.

Voor de rest klopt rationeel alles wat gezegd wordt, maar snap ik heel goed dat dat voor jou gevoelsmatig heel anders ligt. Als je kinderen echt al zo groot zijn dat het allemaal maar tijdelijk is, had ie ook nog wel tijdelijk de schijn kunnen ophouden. Maar dat heeft ie niet gedaan. Hij maakt zijn eigen keuzes. Keuzes die in zijn belang zijn. Want zowel jij als je kinderen hebben niet om deze situatie gevraagd. Maar hij doet het toch.

En daar zul je mee moeten leren leven. Dat is wat je hier verteld wordt.