Vriend wil uit elkaar zonder reden

Verantwoordelijkheid

Vader kan zich aan het gezin onttrekken omdat jij de verantwoordelijkheid neemt, iemand moet het doen.

Het zou onhoudbaar worden als moeder het ook af laat weten.

Waar blijven de kinderen dan?

Maar ook dat gebeurt uiteraard. Kun je voor kiezen.

Zo valt een gezin uit elkaar.

Het is natuurlijk het beste, redelijke, meest eerlijke, als beide ouders de verantwoordelijkheid nemen voor de kinderen, maar dat kan in een scheidingssituatie, zeker met een verliefde vluchtende partner, nogal lastig zijn.

Je kinderen

De broers uit elkaar halen, in een voor hen moeilijke periode. Dat je het bedenkt alleen al. En dan gaat het er niet om “of ze goed met elkaar kunnen opschieten”. Brrr.

Mara, pak je ‘verlies’. Het is al snel winst als jij je hoofd, hart en energie aan jullie besteed. Jou en je jongens. Laat ze niet in de steek, ben er. Dat is genoeg. Je kunt in het huis blijven wonen dus je hebt geen huisvestingsprobleem. Ik wil echt “kom op” tegen je zeggen. Ga uit van wat liefdevol is: jouw relatie met de kinderen, de broers met elkaar, opa en oma. Grote rijkdom. Je maakt alles steedszo veel groter. Maak het kleiner! Ga uit van wat is. En laat die man gaan!!!!! Hij is al weg. Jij staat van een afstand te schreeuwen. Doe dat niet. Draai je om en maak jouw thuis. Er zijn genoeg uitgangspunten en ingrediënten. Echt. Je pakt de verkeerde dingen beet. Laat hem gaan. Hij is al (lang) weg.

Afdwingen

Je kunt een redelijke verhouding in de verantwoordelijkheid naar de kinderen toe niet afdwingen. Echt niet.

Het is een schande, vader loopt de kantjes er vanaf en komt er mee weg.

Misschien helpt het als we het ook afkeuren en dat doe ik beslist. Het is alleen een gegeven.

En vader post hier niet, anders kon hij die reactie in zijn zak steken.

Afkeuren, ja

Ik keur dat ook af. Zodanig dat ik geen enkele verwachting meer van zo iemand kan hebben. Klaar.

En als er dan toch wat komt

Is dat intens fijn voor de kinderen. In hun relatie met hem. Maar jij hebt je eigen leven en plan(ni g).

Niet doen

Twee kinderen op een kamer is hier ook geen optie, maar ik zou nooit een niet voldoend huis kopen. Straks wordt het weer crisis en kom je nooit van dat hok af. Dan liever een kleinere huurwoning en een opklapbed voor mezelf in de woonkamer. Uiteindelijk gaat er echt wel een kind het huis uit, of komt er een andere mogelijkheid op je pad. In ieder geval moet je niet rekenen op je ex. Die doet toch wat hij wil.

Uit elkaar halen

Het uit elkaar halen van de jongens lijkt mij het minste probleem. Het geeft misschien juist ook wel rust. Nu irriteren ze zich (met name jongste aan oudste) dagelijks aan elkaar. Ze geven niet voor niets aan om niet bij elkaar te willen slapen.
Voor vakantie of tijdelijk oké. Niet voor langere periode.
Ze geven nu ook aan dan niet tegelijkertijd naar hun vader te willen gaan.

Dus vader mag het wel, komt overal mee weg en ik mag het niet...
Verder even geen tijd meer om te reageren.

Klopt

Jij mag het weer oplossen. Het moet nog even gaan inzinken maar dit is wel hoe het meestal gaat met vaders en moeders. Vaders halen na hun scheiding hun vrijgezellenleven in, en moeders worden alleenstaande ouder, de stabiele factor. Met een beetje pech duurt dat jaren, en krijg je er nooit waardering of erkenning voor.
Niet cynisch bedoeld, het is zoals het is.
(En voor degenen die het er niet mee eens zijn, ik zeg meestal, en dat klopt).

vader mag het ook niet, maar doet het toch. En dat gaat ten koste van zijn relatie met zijn kinderen. Daar zal hij de rest van zijn leven de gevolgen van ondervinden.

Vind je nou echt dat jij dat dan ook zou moeten mogen? Hoezo dan? Je keurt het toch af? Waarom wil je iets dat je afkeurt?
Ik vind het echt bizar hoe je maar blijft hangen dat jij het dan ook maar zou moeten mogen. Wil je echt je relatie met je kinderen stuk maken enkel en alleen omdat je ex dat ook doet? Ga je daar gelukkig van worden dan?

Angel

"Dus vader mag het wel, komt overal mee weg en ik mag het niet.."

Hier zit de angel, schreef ik al eerder.

Als dit je mantra blijft maak je het voor jezelf - en belangrijker; voor jullie jongens- nog moeilijker dan het is.

Ja het is oneerlijk. Wie heeft jou verteld dat het leven eerlijk is?

Stop ermee. Neem je verlies en richt je op wat er wel is. Dat laatste doe je ook. En in deze omstandigheden vind ik dat bewonderenswaardig.
Maar je verongelijkte; hij wel en ik niet gaat je niet verder helpen. Geef die gedachte geen aandacht meer. Neem een ander mantra. Klinkt geforceerd maar het gaat je verder brengen.

Ik vond dat destijds ook moeilijk. Als ik terugkijk heb ik veel te lang mezelf gevangen gehouden in destructieve gedachtenpatronen. Als er iets is wat ik over kon doen was dit het. Had voor mezelf en man/ kinderen een meer evenwichtige Stip geweest.

Je zet je leven weer goed op de rit. Een ander mantra zal dat makkelijker maken. Kost je minder energie.
Je kunt het Mara.

En anders bij dat stukje hulp inschakelen?

Ik snap je frustratie helemaal. Iedereen hier. Maar wij zien en weten (vaak uit ervaring) dat je frustratie doet wat frustratie doet, namelijk jou en je proces en je relatie met je ex en je kinderen frustreren.
Nee, wat je ex doet mag niet, is niet goed te praten. Dat zegt ook niemand hier. Echt niet. Maar je kunt hem niet tegenhouden, je kunt hem niet vertellen wat hij wel of niet zou moeten doen, je kunt hem niet dwingen de vader te zijn die jij voor jouw kinderen wenst.

Het is een helaas vaker voorkomend patroon, de vader die de deur van het gezin hard achter zich dicht trekt, niet meer omkijkt en alleen voor zijn eigen belang gaat. Het is intens triest, het is ongelooflijk, het is van alles, maar JIJ kunt er niets aan doen.

Hoe moeilijk ook (en echt, we snappen dat het moeilijk is!) maar jij moet door. Kijk niet meer naar wat hij wel en niet doet. Wat hij wel en niet voor je kinderen regelt. Waar hij gaat wonen, en hoe en met wie. Het is allemaal een gegeven waar je mee hebt te dealen en je kinderen ook. Ik raad je toch aan hulp te zoeken voor je kinderen, ik denk dat het voor jou (nu) teveel is om ze goed te kunnen ondersteunen. Ik snap dat het voor jou allemaal te hard gaat, je ex teveel rare/nare dingen doet en dat jij dat allemaal moet verwerken en je eigen richting moet gaan bepalen. Dat is geen schande, je hoeft het ook allemaal niet alleen te doen. En ik denk dat als jij hulp inschakelt voor jezelf je daarmee ook aan je zoons laat zien dat dit een vreselijk moeilijke situatie is, en dat het helemaal niet gek is als je hulp nodig hebt om zoiets het hoofd te bieden en je evenwicht en kracht weer terug te vinden.

Ik hoop zo voor jou dat je snel die modus van 'laat hem maar begaan, ik red het wel met de jongens' gaat vinden. Dat zal je heel veel energie en frustratie schelen.
Kom op Mara!

Belang van de kinderen

" Echt het is de meest uitgesleten verdachte opmerking ooit. Als iemand zegt 'in het belang van het kind' dan heeft die geen argumenten genoeg".

Nou, daar ben ik het toch niet mee eens.

Het IS natuurlijk niet in het belang van kinderen als zij direct met de nieuwe partner worden geconfronteerd. Mara's kinderen zijn net of nog niet bekomen van de schrik dat hun ouders uit elkaar gaan, moeten toezien hoe papa 's avonds bij de buurvrouw naar binnen stapt ipv bij hen thuis en dat moet er straks ook nog gesamengesteldgezind worden. Vader zou er beter aan toen in die eerste periode veel 1-op-1 tijd met zijn zoons, dus zonder de buurvrouw, door te brengen. En de buurvrouw zou er goed aan doen als ze haar plaats zou kennen en dus afstand zou nemen als de kinderen er zijn.

Dat gaat allemaal niet gebeuren en daar ageert Mara tegen. Zou ik ook doen, sterker nog: dat deed ik ook toen mijn ex op exact dezelfde manier handelde. Alleen hielp dat geen fluit. Daar wil ik Mara graag voor waarschuwen en dat was dan ook de kern van mijn vorige post.

Maar zeggen dat Mara zich achter het belang van de kinderen verschuilt omdat ze geen betere argumenten heeft, vind ik niet terecht.

Gemakkelijk

' Met mijn budget is het lastig om iets hier in de buurt te kopen. De prijzen liggen iets boven mijn maximaal te besteden bedrag. Voor ex ligt dat anders. Met zijn salaris kan hij makkelijk een hogere hypotheek krijgen. Hoeft echt niet gelijk een torenhoge hypotheek te zijn.'
Je vergeet dan een paar dingen.
Er staat nog niets op papier over de scheiding. Ex heeft dus op papier nog een woning met hypotheek. Dan krijg je niet zomaar een 2e hypotheek. Hij zal eerst moeten zorgen dat het eerste huis niet meer op zijn naam staat, dus dat jij het overgenomen hebt.
Stel dat jij de hypotheek niet over kunt nemen, dan blijft dat huis (ook) op zijn naam staan en dat maakt wel degelijk iets uit voor de hoogte van de hypotheek van een 2e huis en de aftrekbaarheid voor de belastingen.
Bovendien is het hoge salaris niet meer zo hoog als er een berekening voor kinderalimentatie wordt uitgevoerd. Het geld zal dan toch van hem moeten komen. Maar dat betekent wel dat hij minder te besteden heeft.
Wie weet, misschien is hij wel van plan om een andere woning te kopen zodra de scheiding rond is. Als jij hem uitgekocht hebt en hij weet wat de alimentatie wordt heeft hij beter zicht op zijn financiele mogelijkheden.
Hij heeft waarschijnlijk gedacht dat zijn huidige huurwoning veel te duur is voor langere tijd en heeft daarom een korte uitweg gevonden. Ik weet niet of dat slim was. Voor zover ik het nog steeds begrepen heb telt zijn huidige woonsituatie mee voor de bepaling van de hoogte van de alimentatie. Met een hoge huur had hij dus minder draagkracht. Met een lage huur heeft hij dus meer draagkracht. Bovendien telt het inkomen van buurvrouw mee voor het bepalen van zijn draagkracht.
Wat uiteindelijk het beste is .... ik weet het niet. Maar de gedachte dat hij zomaar met zijn inkomen een bank binnen kan stappen en een hoge hypotheek krijgt klopt niet.

Tsjor

Lastig

Dat is het lastige. Hij kan zich onverantwoordelijk gedragen omdat jij wel de verantwoordelijkheid neemt. Als jij morgen met de noorderzon vertrekt zal hij gedwongen zijn om die verantwoordelijkheid te nemen (en het vast ook wel doen) maar zolang jij er bent zat hij dat niet doen. Dat is ook oneerlijk tegenover jou en tegenover de jongens. Alleen, wat kan je er aan doen? Behalve je zelf ook onverantwoordelijk gedragen waardoor hij hopelijk tot inzicht komt. Dat gaat alleen wel ten koste van de jongens. Dus dat doe je niet. Het is niet eerlijk maar uiteindelijk wel verstandig van je om dan maar zelf die verantwoordelijkheid te nemen.

Maar nogmaals ik zou me niet te veel vast klampen aan dat huis. Buurvrouw heeft (heel verstandig) zelf een huis gekocht naar haar wens en hij mag daar bij in trekken. Als na 2 weekenden blijkt dat het helemaal geen success is met de kinderen dan zal hij vanzelf wel een andere oplossing moeten zoeken (kinderen alleen overdag zien, om de beurt een nacht slapen, toch zelf een andere woning zoeken...). Daar zullen ze met z'n drietjes uit zien te moeten komen. Jij hoeft je daar niet druk om te maken. Dat regelt zich vanzelf wel (of niet natuurlijk) en je hebt toch geen enkele invloed op zijn beslissingen.

Over en weer

Met mijn eindexamenklas zouden we een weekje ergens gaan bivakkeren. Zelf koken etc. Ik zat in het voorbereidingsgroepje. We deden ons best, organisatorisch liep het allemaal goed, toch was er naderhand veel ontevredenheid: het voorbereidingsgroepje vond dat ze veel te veel hadden moeten werken en was boos dat de rest niks deed, de rest had graag mee willen doen, maar voelden zich buitengesloten en waren daarover boos. Ik heb daar veel van geleerd.
Als je wil dat anderen iets doen, dan zul je zelf daarvoor plaats moeten maken. En omgekeerd: als je denkt dat j het zelf beter kunt doen, dan moet je het zelf doen en je neit ergeren dat een ander iets niet doet.
Zoiets is ook bij moeders en het belang van de kinderen. Mara en vriend hadden het aanvankelijk best redelijk gelijk verdeeld, zorg en inkomen. Maar dan ontstaat er een probleem (kind met autisme, maar kan ook iets anders zijn, studiedagen van de basisscholen bijvoorbeeld), waardoor de ideale verdeling niet meer zomaar kan. En dan gaat zij minder werken en meer zorgen voor de kinderen; en hij moet dan wel meer werken om te zorgen voor voldoende inkomen. Vervolgens zorgt zij meer voor de kinderen, heeft meer kontakt met de kinderen, weet het dus beter met de kinderen, doet alles met de kinderen, en gaat zij hem vertellen wat hij moet doen in het belang van de kinderen (waar hij dan al lang geen zicht meer op heeft). Dat geeft allemaal niks, maar het gaat vervolgens ook nog gepaard met verwijten (jij denkt niet in het belang van de kinderen), terwijl niet de ruimte wordt gegeven aan een ander om het op zijn manier te doen.
Ik kan me zomaar voorstellen dat vader op een andere manier met het autistische kind om zou willen gaan dan Mara doet. Of dat hij in elk geval de ruimte had willen hebben om uit te zoeken hoe hij daarmee om zou willen gaan. Idem misschien ook met puberzoon. Idem misschien ook met de relatie. Je weet het niet. Mara weet het niet, want met elkaar spraken ze weinig. Mara dacht dat hij wel hetzelfde zou denken als zij. Nu blijkt plotseling dat hij dat niet doet, dat hij andere gedachtes en andere plannen heeft. Met een beroep op het belang van de kinderen probeert Mara hem nu alsnog te laten doen wat zij denkt dat goed is voor de kinderen. Maar de strijd om ' het belang van de kinderen' is, denk ik, al veel langer geleden beslecht, in het voordeel van moeder en het nadeel van vader. Je toe-eigenen en vervolgens de ander verwijten dat die niet meedoet; terwijl je zelf die ander op afstand hebt gezet. Zonder het te weten, onbewust, volmaakt onschuldig hoor.

Tsjor

Andere woning

Overigens: zo'n betaalbare, kleinere woning met 2 slaapkamers is op zich nog niet zo gek, zeker niet tegen de achtergrond dat de twee jongens zich lopen ergeren aan elkaar.
Een stel had een hele mooie regeling: eerst twee kinderen een week samen bij moeder, dan 1 kind naar vader, daarna 2e kind ook naar vader, vervolgens eerste kind weer naar moeder en dan 2e kind ook weer naar moeder. Zo had ieder beurtelings twee kinderen of een week kindvrij en de kinderen kregen beurtelings individuele aandacht van vader of van moeder.
Alleen als je zoiets doet uit de behoefte om wraak te nemen (wat, jij een klein huis, dan zal ik ook eens), dan moet je het niet overwegen.
Maar het is wel goed om te beseffen dat er meer mogelijkheden zijn dan twee ouders die ieder met een eigen, complete woning zitten. Zeker gezien (toch weer) de leeftijd van de kinderen.

Tsjor

Kan het niet laten.

Tsjor
Vanwege de weinige tijd die ik nu even heb, reageer ik alleen even op een stuk van jou wat mij erg dwars zit:

Maar dan ontstaat er een probleem (kind met autisme, maar kan ook iets anders zijn, studiedagen van de basisscholen bijvoorbeeld), waardoor de ideale verdeling niet meer zomaar kan. En dan gaat zij minder werken en meer zorgen voor de kinderen; en hij moet dan wel meer werken om te zorgen voor voldoende inkomen. Vervolgens zorgt zij meer voor de kinderen, heeft meer kontakt met de kinderen, weet het dus beter met de kinderen, doet alles met de kinderen, en gaat zij hem vertellen wat hij moet doen in het belang van de kinderen (waar hij dan al lang geen zicht meer op heeft). Dat geeft allemaal niks, maar het gaat vervolgens ook nog gepaard met verwijten (jij denkt niet in het belang van de kinderen), terwijl niet de ruimte wordt gegeven aan een ander om het op zijn manier te doen.

Hij werkte 40 uur tot de kinderen kwamen. Is toen teruggegaan naar 36. Hij "moest" dus niet meer werken maar is minder gaan werken toen de kinderen kwamen. Ik ging terug van 40 naar 24 uur. Uiteindelijk ben ik pas een paar jaar geleden teruggegaan naar 16 uur, door omstandigheden buiten mij om (had te maken met contract). Ik had toen ook iets anders kunnen zoeken maar dat vonden wij beiden niet nodig.
Ik vind dat jij mij negatief neerzet en hem positief. We hebben veel samen gedaan met de kinderen. In het weekend, in vakanties met feestdagen. Ik wist het niet beter met de kinderen. Ik heb hem niet verteld hoe het allemaal moest. Het ging in overleg of we deden het samen op momenten dat dat kon. Hij heeft altijd goed contact gehad en had zeker zicht op wat er speelde. Je hebt echt een verkeerd beeld van wat onze relatie ooit was. Te negatief van mij en te positief van hem.

Dat dat nu anders is, ligt dus niet "alleen" aan mij. Hij praat niet, overlegt niet, doet wat hij wil en dramt in alles zijn zin door. Zo was hij niet tijdens onze relatie. Anders had ik het echt niet zo lang met hem "volgehouden" hoor. We hadden een goede relatie. Op alle gebieden. We spraken over samen oud worden en dergelijke. Waarom jij denkt te weten hoe het er bij ons toegegaan is "vroeger" en waarom hij er zoveel positiever uit komt dan ik, is mij een raadsel.

Dit moest ik even kwijt. Helaas verder even geen tijd meer om te reageren. Komt een andere keer wel weer.

Belang van de kinderen

Ik lees al een tijdje mee in dit draadje. Sterkte Mara met alles wat er op je afkomt.

Maar toch hè? Ik zit in een hele andere situatie (na affaire van man doorstart proberen te maken). Man vergat ons gezin gewoon “even”. En ik twijfel nu zo vaak of we samen verder kunnen. Maar toch gooi ik nu nog niet de handdoek in de ring omdat ik de stabiele factor voor mijn kinderen wil zijn. Maar wat als ik me inderdaad ga gedragen als mijn man deed. Of nu ineens alles overhoop haal omdat ik het niet meer trek (en geloof me die gedachte speelt geregeld op). Dan is dat ineens toch echt niet in het belang van de kinderen. Ja en rationeel weet ik ik dat het leven niet eerlijk is en dat ik door moet enzovoorts enzovoorts. Maar het voelt wel verdomd oneerlijk dat man dit allemaal kan flikken zonder ergens over na te denken. En dat steekt. Want ik kan voor mijn gevoel nu niet uit de situatie (even los van feit dat ik ons huwelijk en onze relatie nog een kans wil geven maar dat is ontzettend moeilijk hoor. En heel hard werken). Ik hou wel rekening met mijn kinderen terwijl man dat een tijd niet gedaan heeft. Dus tsja: het is in mijn ogen geen loze kreet “in het belang van de kinderen”.

Belang van het kind

Je leven, zonder exman, op poten zetten met je kinderen, lijkt me in het belang van de kinderen.

Frustraties op blijven roepen bij iedereen door eisen te stellen aan en verwachtingen te projecteren op exman, waarvan je al aan ziet komen dat het het niet gaat worden, is niet in het belang van de kinderen, ook niet in dat van jezelf uiteindelijk, en alleen een exponent van je eigen emoties. Hoe begrijpelijk ook, niet in het belang van de kinderen waar je je dan wel achter verschuilt.

Toch eens met Tsjor

Het feit dat iemand terug gaat naar 24 uur heeft consequenties. Je wordt dan toch iha de belangrijkste verzorger van de kinderen en de ander zal meer carrière maken en meer verdienen. Dat is een prima keuze maar die keuze heeft consequenties. De ouder die minder werkt ‘leunt’ qua inkomen op de ander, degene die meer werkt ‘leunt’ qua huishouden en kinderen meer. En dat is allemaal prima tot de relatie stukloopt. Ik vind het hartstikke rot voor je, dat meen ik echt, maar ik denk dat je ex nog steeds op jou leunt qua verzorging. En dat komt door de keuzes die jullie samen gemaakt hebben destijds. En dat kun je hem toch niet helemaal kwalijk nemen. Ik snap echt dat het voor jou niet eerlijk voelt, sterker nog, ik word echt plaatsvervangend woest om dat gedoe met die buurvrouw. Maar ik denk echt dat je naar jezelf moet kijken, jouw keuzes, de gevolgen voor jouw leven, jouw geluk wat je op de duur weer gaat voelen. Ik wens je echt heel veel sterkte en hou vol, ik vind het best bijzonder hoe je alles blijft lezen. Ook al zijn sommige berichten je niet welgevallig momenteel. Echt goed van je!

Het teruggaan in uren was uiteindelijk naar 16 uur

Dat versterkt het effect wat Mussie beschrijft.

Mara, stop met vechten richting je ex. Volg alsjeblieft de adviezen op t.a.v. het accepteren van de houding van je ex. Hoe oneerlijk het ook is. Niemand ontkent dat het niet eerlijk is. Maar de meesten roepen dat je daar niets mee kunt, juist degenen met ervaring in dit proces. .
Je hebt van meerdere mensen kunnen lezen dat ze achteraf veel eerder hadden moeten stoppen met het gevecht. Leer daarvan. Zet de knop om!

Moederziel schrijft (niet precies geciteerd) dat het mooi zou zijn als jij zover bent, als zij nu is. Daar is zij zelf tevreden over.
Maar Moederziel kreeg dezelfde adviezen als jij en zij is heel lang blijven vechten. Zij kon de knop niet eerder omzetten. Ik denk dat haar proces veel makkelijker was geweest als zij onze adviezen eerder had opgevolgd.

Mara, al die adviezen, ook die van Tsjor, krijg je omdat wij met je meeleven. De pijn snappen. Maar we snappen ook dat je daar uiteindelijk niets aan hebt, behalve troost.
Daarom krijg je super waardevolle adviezen. Stop met vechten! Daar help je niemand mee, je kinderen niet en ook jezelf niet. Stop in het belang van je kinderen!
Laat zien dat jij echt handelt in het belang van de kinderen, maar dan je eigen handelen. Je ex heeft zijn eigen verantwoordelijkheid.

Iets genuanceerder

Lente, ik vind het (uiteraard) prima als je mijn draadjes aanhaalt hier. In mijn beleving was mijn 'gevecht' alleen een wat andere dan dat van Mara. Ik wil dat toch nuanceren. Ik heb nooit ruzie of onenigheid met mijn ex-partner gehad over de zorg voor de kinderen. Hij trok gewoon de stekker eruit, startte een nieuw leven en dat was dan dat. En dat is het nog steeds. Dus ik alles en hij niets. Dan ben je snel klaar met vechten ;-)
Mijn strijd was dan ook niet dat ex-mzm het anders deed dan ik wilde, maar vooral een strijd om zelf overeind te blijven, terwijl mijn man onze kinderen en mij als een baksteen liet vallen en mijn hele leven ineen donderde. Financieel, emotioneel, mijn eigen achtergrond die opspeelde, mijn kinderen die door een hele heftige verwerking gingen. Mijn gevecht was in mijn beleving voornamelijk een gevecht met mezelf, om te kunnen plaatsen en begrijpen wat hij deed, en waarom. Dat deel herken ik wel bij Mara. Zorgen over het zorgvermogen van man, heb ik heel erg snel losgelaten. Vooral toen ik al gauw merkte dat de kinderen zich zelf wel roerden tov hun vader als het ze niet aanstond.

Ik vind de discussie over kostwinnende vs zorgende ouders wel interessant. Ik heb altijd fulltime gewerkt, als zelfstandige en in loondienst. Mijn ex-man ook. Waar zet ons dat in het plaatje? Waar verklaart dat dat ik nu 24/7 de zorg voor de kinderen heb en hij niets? Die zie ik nog niet helemaal.
Om Mara in de schoenen te schuiven dat zij omdat ze méér zorgde haar vriend hoogstwaarschijnlijk geen ruimte meer gaf voor het zorgen en opvoeden, vind ik best vergezocht. Misschien is haar vriend wel een lakse lapzwans die helemaal geen zin heeft in die zorg. Hij is in ieder geval een volwassen man die zijn verantwoordelijkheid als vader dient te nemen. For better or worse. Dat hij dat niet doet en dat Mara daar woest van wordt, ja, dat snap ik heel erg goed. En ik ben het heel erg eens met het advies om hem lekker in zijn sop te laten gaarkoken en je eigen plan te trekken.
Laat hem maar keihard vallen, zo adviseerde mijn schoonvader (!) mij. Ga verder met je kinderen en laat hem barsten.
Ik heb dat veel en vaak herhaald voor mezelf, net zolang tot ik het kon. Dat had wel wat tijd nodig, en dat heeft Mara ook.

vanaf de zijlijn

Vanaf de zijlijn is het altijd makkelijk oordelen.
Ik heb zelf geen scheiding meegemaakt, wel een paar scheidingen in de omgeving gezien. Geen enkele scheiding gaat makkelijk, beide partijen hebben het er vaak moeilijk mee maar uiten dat anders.
De scheidingen die nog redelijk soepel liepen hadden twee partijen die probeerden er samen uit te komen.
De scheidingen waarbij 1 partij wegliep eindigen (als ik het schoolplein van onze school bekijk) meestal met 1 hoofdverzorger en kinderen die een beduidend minder goede band hebben met de andere ouder.
Voor vechtscheidingen zijn er regelmatig twee partijen die de zaken op de spits drijven, maar ik heb ook wel vechtscheidingen gezien waarbij 1 partij absoluut onredelijk was en de andere partij duidelijk niets goed kon doen, wat het ook was. Die resulteren vaak in kinderen met grote loyaliteitsconflicten en meer beschadigingen dan nodig was geweest.

De enige tip voor Mara die ik heb op dit moment is dat ik zie dat de kinderen beter af zijn met een vader die amper contact heeft dan met een vechtscheiding.
Natuurlijk ga je voor een zo harmonieus mogelijke scheiding, maar blijf in het belang van de kinderen alsjeblieft uit de vechtscheiding. Minder contact met vader kan zich nog herstellen, maar ouders die in een vechtscheiding beland zijn heb ik er nog nooit echt uit zien komen.

Het was een stel..

Het appartement kopen wat niet voldoet was een stel dat. Om te kijken wat de mening van jullie dan zou zijn. Vader mag het, dus ik dan ook, dat was mijn achterliggende gedachte. Misschien hadden jullie wel gezegd, doen, dan was ik er serieuzer over na gaan denken. Het zou financieel voor mij zeker wel aantrekkelijk zijn.

Tsjor,
Ex heeft inderdaad nu nog onze hypotheek op zijn naam staan, die staat op ons beider naam.
Hij had kunnen wachten tot het rond was, dan een huis/appartement kopen wat wel geschikt zou zijn. Waarom die haast en waarom niet over de consequenties voor de kinderen nagedacht?
Ik denk niet dat hij wanneer ik de hypotheek niet kan over nemen, dan bereid is om samen het huis aan te houden.Hij heeft het alleen over verkopen en alles splitsen. Dus die mogelijkheid sluit ik eigenlijk uit. Hij is (volgens jongste, die daar wel naar gevraagd heeft) niet van plan om zelf iets te gaan kopen.
Het deel over draagkracht en dergelijke, dat vind ik erg lastig. Wat is wijsheid met het laten berekenen. Uitgaan van het moment van uit elkaar gaan in april? Of van de toekomstige situatie (oudste wordt over een paar maanden 18, dan vervalt kinderbijslag en kindgebonden budget, dat laatste krijg ik overigens nog steeds niet omdat hij nog steeds bij ons ingeschreven staat)? Ik heb daar te weinig verstand van.

Arda
Ik wil niet net zo onverantwoordelijk zijn als ex (zou soms best fijn zijn hoor). Ik begrijp dat dat ten koste van de kinderen gaat.
Ik weet niet of hij gaat nadenken wanneer de weekenden geen succes zijn. Hij denkt nu toch ook nergens over na? Ik maak me daar helaas wel druk over. De kinderen zijn niet echt (of eigenlijk echt niet) tegen hem opgewassen, kijkend naar de moeizame gesprekken en frustraties. Maar het blijft hun vader.

Tsjor
Ik zou geen kleiner huis nemen uit wraak. Maar uit financiële overwegingen. Iedereen gaat er volgens mij maar vanuit dat de kinderen al snel het huis uit gaan, maar dat zal echt nog wel een paar jaar duren hoor (vrijwillig of gedwongen). Gezien de krapte op de woningmarkt, de lange wachttijd voor een huurhuis of de voorwaarden om zelf je eerste huis te kunnen kopen.

Hoedan
Ik lees jouw verhaal regelmatig mee in een ander draadje. Ondanks de verschillende situatie, hebben we soms (denk ik) allebei het belang van de kinderen hoger staan dan ons eigen belang. Ik wens je veel sterkte en wijsheid en hoop dat jullie er samen uitkomen.

AnneJ
Zoals eerder gezegd, ben ik echt wel bezig om mijn leven, zonder ex, weer op te pakken. Blijkbaar komt dat niet duidelijk over.

Mussie
Natuurlijk heeft teruggaan in uren consequenties. Maar waar we allebei geen rekening mee hebben gehouden is dat wij ooit uit elkaar zouden gaan. Dat lag natuurlijk helemaal niet in de planning, anders begin je volgens mij niet aan een relatie en het starten van een gezin. Daar hebben we samen voor gekozen, inclusief inkomen en verzorging van de kinderen.

Lente
Natuurlijk zijn de (meeste) adviezen waardevol. Alleen de knop omzetten valt niet mee. Als het niet goed gaat met mijn kinderen, dan gaat het ook niet goed met mij. Hun frustraties delen ze met mij (gelukkig) dus dan voel ik mij geroepen om er ook iets aan/mee te doen. Juist in het belang van de kinderen. Zij voelen zich al niet gehoord en begrepen door hun vader, het lijkt mij dan niet goed dat ze bij mij hetzelfde gevoel ervaren.

Moederziel
Jouw strijd om zelf overeind te te blijven kan ik heel goed begrijpen. Het voelt gewoon allemaal heen oneerlijk en onwerkelijk aan.

Fransien
Natuurlijk hoop je dat je er samen uit komt. Ik heb die hoop ook heel lang gehad. Maar het is zijn keuze om het zo te laten lopen. Ik wilde dit niet. Al zal hij natuurlijk zeggen dat het allemaal mijn schuld is, want dat hoor ik nu al de hele tijd.. Naar mijn gevoel zitten wij dus wel in de vechtscheiding met 1 onredelijke partij (vader) en 1 partij die niets goed kan doen, wat het ook is.. (ik dus).
Hoe ons contact in de toekomst er uit zal zien? Ik heb werkelijk geen idee. Contact tussen mij en de buurvrouw hoeft er van mij sowieso niet te komen. Ik ben/kan niet vergeten wat zij mij een paar maanden geleden heeft geflikt, überhaupt is zij medeschuldig aan deze hele situatie. Ik denk dat het "in het belang" van de kinderen is, dat wij uit elkaars buurt blijven. Ik sta niet voor mijn veiligheid in met haar in de buurt..

Valkuil

"Als het niet goed gaat met mijn kinderen, dan gaat het ook niet goed met mij."
Ik hoor het mijn moeder nog zeggen...

Hoe afschuwelijk; dan heb je je eigen verdriet en heb je ook nog de last van het welzijn van je moeder op je nek. Want als het met mij niet goed gaat dan gaat het met haar ook niet goed. Ik heb dit in zware tijden serieus heel moeilijk gevonden. Een extra last.

Ik heb inmiddels zelf geleerd om bij problemen van de kinderen naar hen uit te spreken dat ik het verschrikkelijk / verdrietig/ moeilijk/ wat dan ook vind maar dat ik een volwassen vrouw ben en best wat handelen kan dus dat mijn welzijn niet afhangt van dat van de kinderen.

Kinderen voelen zich niet gehoord door hun vader en dragen de last van het verdriet van hun moeder. Het is echt veel voor ze. Ik hoop echt Mara dat je dit nooit tegen hen zegt ; dat jouw geluk afhangt van hun geluk. In welke woorden dan ook.