Vriend wil uit elkaar zonder reden

Argwanend?

En toch bestaan ze, hoor: die 'goede relaties waar opeens een partner de fout in gaat'. Meer dan je denkt. Dat betekent niet dat de 'foute' partner een demon is of een narcist of wat voor andere sociopaat dan ook. Het kan wel betekenen dat zich een proces bij de ander afspeelt, waarin je geen enkele herkenning meer vindt. En blijkbaar was dat al een tijdje gaande, maar hield hij zijn mond daarover.

Dat 'eigen aandeel', daar krijg ik dan weer jeuk van. Wat een overschatting van de rol van een partner. Of ga je ook uit van een 'eigen aandeel' van een partner als er sprake is van verslaving, depressie, geweld, noem maar op? Er is geen vanzelfsprekende oorzaak-gevolg in een relatie, dat is nou juist waar de verbijstering vaak zit. Waarom dan? Nou gewoon: omdat het kan.

In een relatie kan onevenwicht zitten, of mensen kunnen uiteindelijk hele verschillende dingen blijken te willen in het leven. Maar in veel gevallen is er sprake van een hele platte route: man heeft geen zin meer in verantwoordelijkheid, gezin, vrouw die aandacht wil en kinderen met hun gedoe (als dan niet gediagnosticeerd). En dan is daar een gewillige andere truus die niet zeurt, nog spannend is in bed en hem helemaal de held vindt. Vooral dat laatste.

Epidemie

Een epidemie in mijn omgeving op het moment. Gelukkig dat een mens vriendinnen heeft.

oeps, iets te snel

Dat laatste dus.

Maar ja, na een tijdje is ook daar de glans vanaf en dan blijkt die hele platte pijnlijke route een totale misrekening. Maar helaas, damage done.

Ik zie om me heen zelden de vertrekker in een fijner leven landen dan hij/zij had. Het kan uiteraard (er zijn ook echt slechte relaties waar mensen uitstappen), maar in de midlifecrisisachtige settings waarin de plotselinge bom onder het gezin standaard is, is de uitkomst vaak treurig. Een tweede leg zonder vreugde, een dolende ouder, whatever. Maar gelukkiger? Ik zie het zelden en dat is pas echt verdrietig. Zeker als je er geen aandeel in had kúnnen hebben, al had je dat graag gewild.

Loslaten

Mara -jouw verhaal is vrijwel identiek aan mijn verhaal (inclusief 1 kind met autisme), alleen waren mijn kinderen een stuk jonger, was mijn man's nieuwe vriendin voor wie hij ons verliet niet de buurvrouw maar een kennis en is het bij ons ruim 6 jaar geleden. Ik herken jouw frustratie, ik voel het gewoon zelf weer. Alle acties van mijn ex waren niet in het belang van onze kinderen en zijn haast om zijn nieuwe leven vorm te geven, sloeg grote gaten in het vertrouwen dat de kinderen in hun vader hadden. En ik stond erbij en keek ernaar en bedacht 100.000 en meer manieren om hem te bewegen aan zijn kinderen te denken in de overtuiging dat als ik de boodschap maar aardig genoeg, duidelijk genoeg, redelijk genoeg bracht, hij wil zou inzien dat hij de zaken anders moest aanpakken en dan zou alles voor de kinderen weer goed komen.

Dat gebeurde uiteraard niet.

Mijn ex liet zich immers door mij niets meer zeggen. Ik was de boze en teleurgestelde ex en dus was alles wat ik zei ingegeven door onredelijke bitterheid, volgens hem. Dus de meest redelijke voorstellen van mijn kant werden door hem lacherig van de hand gewezen. Hoe harder ik probeerde, hoe meer hij zijn hakken in het zand zette.

Ik snap je machteloze gevoel zo goed. En ik zou je zo graag willen besparen wat ik destijds meemaakte: iedere seconde van iedere minuut van ieder uur van iedere dag was ik bezig met "WAAROM?!?!" en met plannen maken om de zaken voor de kinderen beter te maken. En het hielp NIETS. Waar het wel toe leidde, was dat ikzelf diep ongelukkig was, wanhopig, radeloos. Datzelfde zie ik nu ook in jou.

Moederziel heeft gelijk: láát hem aanklooien. Jij kunt hem niet tot rede brengen. Echt niet. Probeer daar dan ook geen energie in te stoppen en blijf ondertussen de velige haven voor je kinderen. En als het tussen je kinderen en hun vader fout gaat, dan ben jij er om ze op te vangen. En als het niet fout gaat, dan is dat heel fijn. Maar op beide scenario's heb jij echt geen enkele invloed.

Als laatste: steek alle energie die je nu besteedt aan piekeren en plannen maken en kwaad zijn nu in jezelf. Het is misschien helemaal geen gek idee als jij met iemand gaat praten om ervoor te zorgen dat je overeind blijft. Want je krijgt het wel enorm voor je kiezen, zeg.

moederziel

"Of ga je ook uit van een 'eigen aandeel' van een partner als er sprake is van verslaving, depressie, geweld, noem maar op?"
Alsof merendeel van de scheidingen hier op OO daar stuk op loopt. Ik heb dat geweld deel in ieder geval gemist.
En weet je mannen in mijn omgeving die depressief zijn of verslavingsgevoelig, die werden dat niet opeens op hun 40ste. Ik vind het bijzonder dat jij alleen maar vrouwen kent die slachtoffer van de situatie zijn. Alleen maar vrouwen met mannen die eerst betrokken vaders, liefhebbende echtgenoten etc waren en van de ene op de andere dag niks meer met hun gezin te maken willen hebben.
Ik denk dat wij verschillende opvattingen hebben, moederziel omdat we in verschillende werelden leven. De mijne kent gewoon wat meer grijstinten en wat minder goed versus kwaad.

Mara

Persephone zegt het he-le-maal zoals het is. Lees het Mara. Het is dit, integraal en helemaal. Zet jezelf op het podium. In de spotlight. Zorg voor jou en de kinderen. Eten, drinken, slapen, rust en duidelijkheid. Ben regisseur over waar je invloed ligt, precies bij JOU en de kinderen. Elke gedachte die je hebt over jouw ex/hun vader, stop je onmiddellijk. Blijf focussen. En wees daarbij lief voor jezelf. Haal die blik, dat spotlight weg bij hem. Jij hebt dáár GEEN invloed. Je hebt energie voor jezelf en je doet het goede voor je kinderen. Hoe mooi, goed en veel en meer dan genoeg is dat?

Glad ijs

Pennestreek en Mutsje, bedankt voor jullie feedback. Het is geenszins mijn bedoeling om leed met elkaar te gaan vergelijken, maar ik kan me de reactie van de vriendin van Mutsje wel voorstellen: als je gescheiden bent heb je tenminste nog een vader. Ik denk dat dat ook bij mijn eigen scheiding een belangrijke grond is geweest om, tussen alles door, ervoor te zorgen dat de vader nog een waardige plek in het leven van de kinderen zou houden. Ik ga daar nu verder niet teveel over uitweiden.
Dood of scheiding, in één opzicht is het allebei hetzelfde: het heeft echt tijd nodig om alles te verwerken en die tijd is niet je beste tijd.
Mijn opmerking was op dat moment een algemene opmerking die gevoed werd door de opmerking en van Mara over hoe haar man carriere had kunnen maken, terwijl zij daarvoor zorgde etc. Terwijl haar man in het begin van hun relatie 36 uur werken in 4 dagen heft gestopt om 1 dag thuis te zijn; en zij 2 dagen thuis was. sinds de jaren zestig zouden vrouwen toch moeten weten dat als zij edelmoedig en groot minder gaan werken om thuis te zijn, dat daar dan een prijskaartje aan hangt. En vaak is het zo dat vrouwen op dat moment niet meer energie erin stoppen, niet zelf 4 dagen van 36 uur willen maken etc. etc.
Nou ja, ergens in mijn leven heb ik een stevige allergie opgelopen voor vrouwen die zichzelf presenteren als 'ik heb me opgeofferd voor de kinderen'. En dan bedoelen dat ze thuis zijn gebleven. Niet dat ze hard gewerkt hebben om te zorgen dat er geld is voor onderdak etc.
Mijn hoekigheid, felheid, botheid is hier overigens meer ingegeven doordat ik oprecht bezorgd ben om de weg die Mara gaat (waarvan zij zal zeggen dat het de schuld van ex is, maar dat maakt ook juist dat ik me daar bezorgd om maak: als je zo redeneert kom je geen stap verder en blijf je altijd hangen in boosheid. Niet eens in verdriet, verdriet is tenminste nog de acceptatie dat je iets verloren hebt. Boosheid is geen acceptatie, maar verwijten.
Ik vind het dan ook echt erg voor haar, maar ook voor de kinderen, als ik dit lees: 'Omdat hun vader alleen de positieve kant belicht, ben ik er inderdaad ook om de andere kant in beeld te brengen.' Nee, denk ik dan: daarvoor ben je er niet. En als je denkt dat je dat wel bent, dan moet je niet vreemd opkijken als de vader denkt dat de weerstand, het verzet en boosheid van de kinderen van moeder af komen.
Echt, ik vind dat erg als ik zoiets lees en zie hoe dat dan gaat, bijvoorbeeld rond zo'n stapelbed of zoiets dergelijks.
Echt, als ik zou zien dat het meehuilen van moederziel (bijvoorbeeld) zou helpen om zulke destructieve structuren te doorbreken, dan zou ik het graag aan haar overlaten. Maar het bevestigt Mara allee maar in wat ze doet.
Nu is het nog een verkeerde tijd, de scheiding moet nog geregeld worden. Maar de manier waarop Mara er nu in stapt belooft niet veel goeds voor de komende regelingen en de periode daarna. Ik verwacht veel berichtjes in de zin van: kijk nou eens hoe erg hij is en wat hij mij aandoet. Het is voorspelbaar. Maar het zou mooi zijn als Mara met haar beide benen op de grond zou staan voordat het 'gevecht' begint en als ze dan vooraf een beeld zou hebben van wat er echt te winnen valt.

Tsjor

Kleine correctie

Afgezien van de typefouten, toch een kleine correctie: 'wat hij mij aandoet.' moet worden gevolgd door: 'en vooral wat hij de kinderen aandoet'. Wat dat is het argument in graniet gegoten.

Tsjor

Verkeerd beeld

Ik krijg (zeker van Tsjor) het idee dat ik alleen maar boos en op ex gericht ben. Dat is echt niet zo. Ja, daar schrijf ik over op dit forum, dat houdt me bezig en frustreert en zo voort...

Dat komt misschien omdat ik mijn positieve dingen en gedachten en dergelijke niet altijd deel. Maar ik ben trots op mezelf, mijn nieuwe baan, dat ik mij zo goed als mogelijk aan het herpakken ben. EN bovenal trots en superblij met mijn jongens, die het zo voor hun kiezen hebben gekregen. Stel dat ik zou schrijven dat ik lekker met een vriendin naar een tuincentrum ben geweest, kerstboompje heb gekocht, plannen maak om een weekend met mijn kinderen weg te gaan, het sporten weer heb opgepakt, veel met de hond bezig ben geweest (lekker veel naar buiten, veel wandelen met een vriendin erbij waarbij we vaak met koffie/thee/warme chocolademelk met iets lekkers erbij eindigen), verandert het beeld dan wat jullie van mij hebben?
Ik gebruik het forum om van mij af te schrijven en dan gaat het wat mij betreft meer over de negatieve dingen dan al het positieve wat er zeker ook in mijn leven gebeurt.

Ik gebruik mijn energie juist ook voor positieve dingen. Maar als het voor jullie beeldvorming beter is om juist ook mijn blije momenten te delen, wil ik dat graag doen hoor.

Wel waardeer ik jullie input om mijn energie niet meer in hem te steken. Helaas ben ik daar gewoon (nog) niet zo goed in. Het verbaast, irriteert, frustreert me en maakt me boos wat hij aan het doen is. Omdat ik het niet van hem verwachtte, dat hij zo zou veranderen, omdat ik dacht dat we er uiteindelijk wel als volwassenen redelijk uit zouden kunnen komen, ook als was de uitkomst niet wat ik wilde en voor ogen had.
Ik kan niet loslaten als ik zie dat mijn kinderen er zo onder te lijden hebben en zich bij hun vader niet gehoord en begrepen voelen. Ik vind dat ik met hen kan/mag/moet bespreken wat zij ervan vinden, waar ze moeite mee hebben en hoe ze dat kunnen oplossen. Juist als verantwoordelijke, liefhebbende moeder. Ik heb het gevoel dat als ik er niet voor ze ben, dat ik ze dan ook laat vallen. Maar ik vind dat tegelijkertijd ook heel moeilijk hoor. Omdat ik ook vind dat ze dat met hun vader moeten bespreken, maar wanneer zij aangeven dat ze zich niet gehoord en begrepen voelen, dan moet er toch iemand hen het gevoel geven dat zij er wel degelijk mogen zijn, met een eigen mening. Ik dring mijn mening niet, ik bespreek dingen, belicht inderdaad ook de andere kant (het leven is niet alleen maar positief, hun vader brengt echt de dingen te rooskleurig, dan worden ze te vaak teleurgesteld, dat wil ik voorkomen.

Tsjor,
Jouw opmerkingen over carrière maken en thuis blijven, blijven mij raken. Ja, hij heeft 4 dagen van 9 uur gewerkt om 1 dag thuis te kunnen zijn, ja ik werkte er "maar" 3 en was 2 dagen thuis. Ik denk echt dat jij niet beseft wat het inhoudt om een kind met autisme te hebben. Die heeft behoefte aan rust en vooral regelmaat en constantheid. Wisselen van school naar buitenschoolse opvang, de ene dag wel, de andere dag niet, dat was gewoon geen optie bij ons. Gelukkig waren (en zijn nog steeds) mijn ouders ons vangnet en hebben zij de dagen die wij werkten opgevangen. In ons eigen huis, vertrouwd en veilig. Daarom was voor mij meer werken geen optie. Ook het feit dat we samen die afspraak hebben gemaakt, samen de verdeling hebben gemaakt en we er natuurlijk bij het aangaan van de relatie niet vanuit zijn gegaan dat we ooit uit elkaar zouden gaan speelt mee in het verschil in "carrière". Ik deed de huishouding (ja, hij deed ook wel iets, maar alles in verhouding) en zorgde voor het eten en dergelijke. Zorgde dat afspraken met oudste zoveel mogelijk op dagen gepland werden dat ik mee kon. Ik zat echt niet hele dagen met mijn benen languit op de bank aan de thee met vriendinnen. Ja, dat deed ik ook op zijn tijd, maar hij deed op zijn dag thuis ook zijn ding.(zo is de relatie met buurvrouw ook begonnen, op zijn dag thuis)
Dus als jij bedoelt dat ik niet hard gewerkt heb, waarvan 3 dagen buiten de deur, dan vind ik dat je een verkeerd beeld van mij hebt.

Ik heb een bepaald beeld voor ogen hoe mijn toekomst er nu uit ziet. Ja, ik word weer gelukkig, ja, ik hoop (over een tijd hoor, echt niet nu al) dat ik weer een leuke, liefdevolle relatie met iemand kan gaan opbouwen, ja ik hoop (maar daar ga ik wel vanuit) dat mijn jongens er goed en stevig in hun schoenen staand gaan uitkomen. Ik ben niet van plan om in deze situatie te blijven hangen, in een slachtofferrol te gaan hangen en zielig in een hoekje te gaan zitten. Maar ik zit nu in deze situatie en de dingen die mij het meest bezig houden, wil ik graag van mij af blijven schrijven op dit forum.

Mara

Mutsje

Ik ben zowel weduwe geworden als gescheiden (van verschillende mannen natuurlijk). Ik vind de vergelijking van zowel je vriendin als jou zelf niet opgaan.
Zeker niet in gevallen als Mara en Moederziel. Weduwe worden is afschuwelijk, maar er is heel veel troost en erkenning. In een klap verlaten worden, scheiden iedereen die maar zegt 'waar er twee vechten hebben er twee schuld' en 'je moet je herpakken voor de kinderen, niet zeuren' is van een andere orde.
Ja in beide gevallen moet je er voor de kids zijn, maar het gaat niet aan de twee te vergelijken. Het zijn twee andere grootheden.

Mara

Maar als je nou heel eerlijk bent, zou je dan oprecht blij geweest zijn als je buurvrouw en je ex samen een huis met voldoende kamers voor de kinderen en in de buurt van school enz. enz. zouden hebben gekocht?

Berichtjes

Tsjor,
Nog even een aanvulling op jouw laatste reacties.
Het uit elkaar gaan moet nog geregeld worden inderdaad. Mijn voorbereidingen daarvoor zijn echt in volle gang. Andere baan is gezocht en gevonden (dus financieel gedeelte is al sterk verbeterd), ouderschapsplan is gemaakt.
Jij schrijft:
Nu is het nog een verkeerde tijd, de scheiding moet nog geregeld worden. Maar de manier waarop Mara er nu in stapt belooft niet veel goeds voor de komende regelingen en de periode daarna. Ik verwacht veel berichtjes in de zin van: kijk nou eens hoe erg hij is en wat hij mij aandoet. Het is voorspelbaar. Maar het zou mooi zijn als Mara met haar beide benen op de grond zou staan voordat het 'gevecht' begint en als ze dan vooraf een beeld zou hebben van wat er echt te winnen valt.
Jij verwacht dus dat ik er al negatief in ga stappen. Dat is niet zo, mijn verwachting is alleen, gezien de afgelopen periode, dat het niet van een leien dakje en gemoedelijk zal gaan. Kijk maar naar het aantal mediators, het feit dat de mediator het niet aan durfde, dat ik ervan beschuldigd word dat ik "weggelopen" ben bij de mediator (pertinente leugen), dat ex mijn poging tot mediation via advocaat (heeft andere aanpak) direct afwees. Dat geeft mij weinig vertrouwen.
Ik sta met mijn beide benen op de grond, wel nog in een put en niet op grondniveau, maar dat lijkt me een beter uitgangspunt dan de roze wolk waarop hij zit en waardoor hij het zicht op de werkelijkheid heeft verloren en alleen maar naar zichzelf en zijn eigen belang kijkt.
Wat mij betreft komen die berichtjes over hoe erg hij is en wat hij ons aandoet er niet. Dat zou betekenen dat het allemaal meevalt en dat we er toch gaan uitkomen op een manier die voor ons beiden acceptabel is. Met het belang (ja daar gaan we weer..) van de kinderen voorop.

Mara

Goed lezen Mara

Natuurlijk begrijp ik dat het gedrag van je ex je enorm frustreert. Maar echt, je bent teveel bezig met eisen aan hem stellen die hij niet gaat waarmaken. En alleen maar de frustratie bij iedereen, jezelf, de kinderen, je ex, verhoogt. Niet handig.

Lees de berichten hier die daarover gaan.

"Omdat ik ook vind dat ze dat met hun vader moeten bespreken, maar wanneer zij aangeven dat ze zich niet gehoord en begrepen voelen, dan moet er toch iemand hen het gevoel geven dat zij er wel degelijk mogen zijn, met een eigen mening. Ik dring mijn mening niet, ik bespreek dingen, belicht inderdaad ook de andere kant (het leven is niet alleen maar positief, hun vader brengt echt de dingen te rooskleurig, dan worden ze te vaak teleurgesteld, dat wil ik voorkomen."

Je draagt met je onrealistische eisen "dat wil ik voorkomen" zelf bij aan de frustratie van iedereen.

"Met het belang (ja daar gaan we weer..) van de kinderen voorop"

Je ziet zelf niet hoe onrealistisch dat is. Het is in het belang van de kinderen dat je ophoudt eisen te stellen aan je ex. Of hij nou al dan niet met Truus de kinderen opvangt. Het is jou bijdrage aan het geheel - om geweldig goede redenen vind je Truus een onmogelijk mens- maar je eist ook nog dat je ex haar buiten de kinderen houdt.

Kun je niets mee.

Kinderen van 15 en 18 hoeven helemaal niet bij hun vader te slapen. En een kind met autisme heeft ook genoeg aan een andere vaste afspraak: 1x in de week eten, uit school naar vader, altijd op dezelfde dag, kan prima zijn. Of Truus er nou wel is of niet.

Je verschuilt je eigen ongenoegen achter het belang van de kinderen.

Echt het is de meest uitgesleten verdachte opmerking ooit. Als iemand zegt 'in het belang van het kind' dan heeft die geen argumenten genoeg. Het is net zo iets als zeggen: God wil het.

Mara

Heeft je kind zijn autisme van jou of van zijn vader?

Goh Phryne

En, gezien je botte concrete korte vraag: jou kind dan, bij wie komt het autisme vandaan?:-)

Autisme is erfelijk, je krijgt het van je kinderen.:-)

Niet bedoeld om je de grond in te praten hoor Mara al is het allemaal wat vierkant geformuleerd.

Maar ik gun het je gewoon niet. Hoewel ik besef dat het soms onvermijdelijk is als je in scheiding ligt. Ik hoop voor je dat je snel tot bezinning komt.

Mijn broer kon 15 jaar na dato nog briesen over zijn exvrouw die wel mooi met schandalige verhalen, kinderbescherming en financiele uitputting tot gevolg, baanverlies, jarenlange vechtscheiding over alles wat bewoog, hun paradijs met de kinderen had opgeblazen.

Het blijft een schande en ze komen er straffeloos mee weg. Je hoopt op karma of zoiets.

Afsluiten

Lieve Mara, hopelijk lukt het je om je af te sluiten voor wat je ex-vriend doet en zegt. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar negeren helpt echt. Kom pas in actie als er iets van je wordt verlangd en jij het nut ook ziet. Wat hij zegt, wat hij doet, waarom of waartoe, het doet er niet toe. Sluit je af. Uit zelfbescherming en bescherming van je gezin. Jóuw gezin.

Ik hoop dat de adviezen hier voor jou troost en steun brengen. Ik vind sommigen ronduit bot, aanvallend, maar ik huil dan ook liever met je mee ;-)
Ik geloof niet in de harde hand omdat ik weet dat het mij alleen maar meer verwarde en in het nauw dreef. Ik lag al op de grond, lamgeslagen, en dan komt alles dubbel zo hard binnen. Dat lijkt me helenaal niet nodig. Ik geloof meer in warmte, begrip en (virtuele) knuffels. Er is al zoveel dat dreigend aanvoelt. Das wel genoeg.

Laat je niet aanpraten dat je een weerloos slachtoffer bent, mara. Je komt over als een sterke, nuchtere vrouw. Je komt hieruit. Sterker dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Echt.

Alkes

Je begrijpt mijn redenering niet. Wat ik bedoel is dat de uitkomst in een relatie helemaal geen kwestie hoeft te zijn van een aandeel van beiden. Dat wordt zo gemakkelijk geconcludeerd. Er zijn talloze situaties waarin een relatie sneuvelt zonder dat beiden daar een aandeel in hadden.

En wat ik om me heen inderdaad heel veel zie is dat mensen niet gelukkig genoeg zijn, hun gezin laten ontploffen en niet meer omkijken naar de consequenties. Een spoor van vernieling trekken ze achter zich aan, op weg naar hun eigen, grotere geluk.

Huis

Jolijt
Oprecht blij is natuurlijk overdreven. Maar daar had ik begrip voor gehad. Ik wist dat er al in een vroeg stadium samenwoonplannen waren.
Blij dat je ex zo snel (wij hebben nog niets officieel geregeld) gaat samen wonen, zal bijna niemand zijn.
Maar rekening houden met de kinderen door ze ieder een eigen slaapkamer te gunnen en in de buurt van hun huidige leven (als dat al zo blijft natuurlijk) te blijven, lijkt mij niet te veel gevraagd.
Dan zou ik blij geweest kunnen zijn voor de kinderen. Wat mij betreft mogen ze ook naar een hutje op de hei in Verweggistan...

AnneJ
Ik eis niet dat ex buurvrouw uit de buurt houdt. De kinderen willen zelf nog geen contact. Komt echt vanuit hen zelf.
Wat is er mis met dingen bespreken waar zij mee zitten? Ze mogen zich uiten bij mij. Zij hebben daar behoefte aan. Zeggen dat ze het fijn vinden dat ik ook de andere kant laat zien omdat ze daar zelf niet op zijn gekomen en het wel belangrijk vinden om te weten.
Ook zeg ik niet dat ze bij vader "moeten" slapen. Vader wil een omgangsregeling van om het weekend. Ze mogen altijd gewoon bij mij zijn. Graag zelfs.
Dat buurvrouw er straks ook zal zijn, is onvermijdelijk. Maar het verplichte karakter, van totaal geen contact naar een heel weekend in een versneld tempo, dat is het probleem. Ook willen de kinderen liever tijd met hun vader alleen doorbrengen in plaats van "verplicht" ook met buurvrouw. Maar het wordt haar huis.

Ik vind dat ik genoeg argumenten heb om die " in het belang van de kinderen" te mogen noemen. Iemand moet dat in het oog houden, dat gaat ex, afgaand op de afgelopen periode, waarschijnlijk niet zijn ..

Op de erfelijkheid ga ik niet in. Doet niet terzake. We hebben er mee te dealen bij oudste.

Annej

Jij weet toch wel dat het meestal erfelijk is? Hier weten we wel bij wie het vandaan komt. Maar inderdaad, als je er lang genoeg mee samenwoont krijg je vanzelf een klap mee van die molen.
Maar bij Mara herken ik dus wel wat dingetjes, het vasthouden aan hoe het hoort. Dat kan ook de wanhoop zijn, dus daarom vroeg ik ernaar.

Begrip of bot

Moederziel
Ik vind het fijner om warmte en begrip te krijgen, dus dank daarvoor.
Met een schop onder mijn kont wanneer nodig..
De botheid van sommige reacties komen af en toe hard aan. En geven mij het gevoel dat ik niets, maar dan ook echt helemaal niets, goed doe.
Daar voel ik mij niet mee geholpen..

mara

en ook daarmee word je dus toch weer beetje geholpen, ook al voelt het niet zo :-)
want door het op te schrijven en erover na te denken leer je je zelf wel beter kennen dan wanneer je geen reacties zou krijgen of alleen aaien over bol.
gr Angela

Realisme

'Maar rekening houden met de kinderen door ze ieder een eigen slaapkamer te gunnen en in de buurt van hun huidige leven (als dat al zo blijft natuurlijk) te blijven, lijkt mij niet te veel gevraagd.'
Je hebt zelf al aangegeven dat het voor jou moeilijk zou zijn om een ander huis in de buurt te krijgen. Waarom zou dat voor hem dan gemakkelijker zijn? Een huurhuis? Een huis kopen?
Bij mij ging het in elk geval zo dat de draagkracht werd berekend op het moment van de scheiding, waarbij rekening werd gehouden met de woonkosten van beiden, dus ook de nieuwe woonplek van ex. Een huis kopen zou dus de woonkracht aanzienlijk verlagen.
Het is volgens mij meer gevraagd dan je denkt, maar eigenlijk weet je zelf ook wel dat het veel gevraagd is.
Mara, het gaat me niet om je relatie met de hond, fijn dat die zo goed is. Ik denk ook dat je hard gewerkt hebt, maar zoals jij het beschreef heeft je vriend aanvankelijk in elk geval moeite gedaan om zich in te zetten voor de kinderen. En dat hoorde ik te weinig terug.
Het kan wel zijn dat hij er nu aan toe is om het opvoeden los te laten en meer te vertrouwen op de eigen kracht van de kinderen zelf. Zover ben jij nog niet.
Jij bent niet de enige die inzicht heeft in 'het belang van de kinderen', maar dat jullie daar beiden nu anders over denken is wel duidelijk. Daarmee is 'het belang van de kinderen' niet van jou. Alleen jouw invulling is van jou. Zijn invulling is van hem. En de kinderen moeten daarmee kunnen doen wat ze zelf willen.

Tsjor

Draai het eens om..

Tsjor,
Met mijn budget is het lastig om iets hier in de buurt te kopen. De prijzen liggen iets boven mijn maximaal te besteden bedrag. Voor ex ligt dat anders. Met zijn salaris kan hij makkelijk een hogere hypotheek krijgen. Hoeft echt niet gelijk een torenhoge hypotheek te zijn.
Huren is voor allebei lastig. Voor hem omdat hij niet ingeschreven staat en dus in de vrije sector moet huren, voor mij omdat de huurprijzen beduidend hoger, soms twee keer zoveel, zijn. Ik sta wel ingeschreven, ben een paar keer naar een huis gaan kijken (dan moet je al de mazzel hebben dat je mag komen kijken, meestal ben ik nummer 115 of zo op de lijst, ondanks dat ik al jaren ingeschreven sta), maar die huizen vielen bijna om van ouderdom, en waren veel te duur.

Over het inzicht: een puber van net 15 en iemand met autisme niet je gewoon nog opvoeden. Loslaten hoort daar bij, maar ze kunnen het echt nog niet alleen. Ik heb zeker vertrouwen in ze. Maar weet ook heel goed de beperkingen.

Welke moeite heeft ex aanvankelijk gedaan? In het begin van onze relatie? Toen was alles toch anders? Dat kun je toch niet met hoe het nu gaat verhuizen?

Nu het volgende dan:
Er staat bij mij in de buurt een leuk, maar klein appartement te koop. Valt binnen mijn budget, ligt gunstig maar helaas, het heeft maar twee slaapkamers.
Zou dus eigenlijk wat mij betreft afvallen. Wat de jongens betreft ook
Stel, ik koop het toch. Jongens willen niet op 1 slaapkamer. Wat nu als ik vader voorstel dat er 1 kind bij mij is de ene week en het andere kind bij hem is en dan na een week, of welke periode dan ook, wisselen. Hij gaat toch ook in een (te)klein appartement wonen? Zou dat dan wel acceptabel zijn?
Ik weet nu zijn antwoord vast al. Hij wilde gelijk al een omgangsregeling en geen co ouderschap. Dus hij zal niet accoord gaan.
Hij koopt niets, trekt in bij buurvrouw in een te klein appartement, houdt geen rekening met zijn kinderen en kan makkelijk zelf iets groters kopen. Daar hoor je niemand over.
Ik zit met een krapper budget, de verantwoordelijkheid voor twee kinderen en de beperkte betaalbare huizen in mijn omgeving.
En toch mag vader dat doen en zal het van mij niet of in ieder geval minder snel geaccepteerd worden. Kan iemand mij dat uitleggen?

Dit staat natuurlijk los van het feit dat ik liever niet maar 1 kind thuis heb en dat het wel heel ingewikkeld wordt, maar het zou een oplossing kunnen zijn...

Onhandig Mara

Meer mensen hebben te maken (gehad) met problemen op de woningmarkt en met name een woning met te weinig ruimte of kamers.

Dat is een gegeven.

Je kunt altijd nog zelf in de woonkamer slapen en de kinderen elk een kamer.

Je bericht is categorie spijkers op laag water zoeken.

"Wat nu als ik vader voorstel dat er 1 kind bij mij is de ene week en het andere kind bij hem is en dan na een week, of welke periode dan ook, wisselen. Hij gaat toch ook in een (te)klein appartement wonen? Zou dat dan wel acceptabel zijn?"

Onrealistisch.

AnneJ

Wat is er onrealistisch aan? Dat vader zijn verantwoordelijkheid alsnog gaat nemen?
Dat ik ook mijn eigen belang voorop stellen? Mijn financiële situatie bewaakt?
Wil je dat iets verduidelijken?

De krapte op de woningmarkt geldt echt in mindere mate voor hem hoor.
Dat lijkt niemand te (willen) begrijpen...