Vriend wil uit elkaar zonder reden

Uitleg

Ik kom soms nog dingen tegen dat een kind niet weet hoe iets gegaan is, terwijl ik zelf dacht dat het toch zo duidelijk was tijdens de scheiding en daarna
.
Maar het is net als met dove mensen. Zaken in de context kan ze gewoon ontgaan en dan missen ze een stuk van de puzzel. Dus het is belangrijk om ook te toetsen wat ze begrepen hebben en niet te snel aan te nemen dat ze het toch wel gezien en begrepen hebben?

Het is belangrijk om, in een tijd dat je zo bezig bent met jezelf en het regelen van je leven voor iedereen, dat je je persoonlijk tot je kind verhoudt en gedoseerd op de hoogte houdt.

Dat is ook iets dat ik juist van de kinderen zelf geleerd heb. Dan heeft vader een excuus gemaakt nadat ik hem iets vertelde. Echter het kind waar het over ging had dat excuus liever zelf gehad. Dat was ik dan even kwijt omdat ik namens vader het excuus over bracht.

Ad Hombre

Misschien kreeg je geen krediet omdat je sprak over een motie van wantrouwen naar Mara's kind toe. En dat is wel onzin met een verlengsnoer .

Ik, als moeder van een kind met autisme, snap enorm goed waarom Mara erbij wil zijn als haar zoon daarom vraagt. Van mijn eigen zoon weet ik dat hij nauwelijks over gevoelens KAN praten en dichtslaat. Maar dan de rol van tolk/mediator/spreekbuis aannemen werkte in mijn geval totaal niet en waarschijnlijk zelfs averechts. En dat is wat ik Mara wilde meegeven: ik snap je, maar doe het niet - neem dat aan van iemand die dezelfde "fout" begaan heeft.

Kan het niet bijhouden

Wat fijn dat er zoveel gereageerd wordt.

Bedankt daarvoor!

Ik wil graag overal op reageren alleen sommige reacties komen binnen wanneer ik nog met mijn verhaal bezig ben, dat betekent niet dat ik het niet waardeer en ik ga er zeker nog op reageren.

Mara

De brug

Met dank aan Wil40 e.a.
Ik zie een landschap voor me, met in het midden een diepe ravijn. Aan de ene kant je huwelijk. Aan de andere kant je leven na de scheiding. Daar tussenin de periode van de scheiding.
Mara (maar dat doet iedereen natuurlijk) denkt voor zichzelf een brug te hebben gevonden waarmee ze over het ravijn heen komt. Maar die brug stort elke keer in. Dat zit in haar eigen verhaal: wat nu weer....
Nu kun je zeggen: ja, Mara, het ravijn is ook erg diep en het is ook verschrikkelijk en je valt ook hard en het is ook erg wat hij je aandoet. Maar daarmee wordt het niet beter. Sterker nog, je verhindert dat Mara kritisch naar zichzelf kijkt en zich afvraagt of ze de brug wel goed neergelegd heeft, ze valt er immers elke keer weer in. Nu kun je ook zeggen: maar dat komt door hem, je moet weten hoe erg het is als je zomaar verlaten wordt. Dat kan. Maar dat betekent dat je haar eindeloos een val in het ravijn laat maken.
Ik probeer Mara te laten zien op welke momenten ze de brug verkeerd neerlegt. Nee, je kind hoeft vader niet te doorzien (dat woord alleen al), ook niet al is je kind autistisch. Vader weet dat het kind autistisch is, hij heeft zelf voor zijn kind gezorgd. Trek je daaruit terug!
Ik zou willen dat Mara inzag wat voor kwaad ze aanricht, bij zichzelf, haar kinderen en haar ex, als ze toelaat te denken: vader liegt over mij tegen kind, goed dat ik erbij was om het recht te zetten, maar straks als ik er niet bij ben, wat zal hij dan tegen hen zeggen...... Als je dit toelaat in je gedachten, dan laat je puur gif toe. Straks zijn de kinderen (15 en 18) een keer zonder moeder bij vader geweest! Wat heeft hij gezegd? Op zulke momenten denk ik: je legt de brug echt verkeerd. En je dondert er straks zelf in, want dan wil je weten wat vader heeft gezegd en daar komt heibel van. 100% gegarandeerd dat je je dan boos en doodongelukkig hier weer meldt.
Het is echt eenvoudig om het anders te doen: niet bemoeien met de omgang tussen vader en kind, zeker niet ertussen gaan zitten. als je later iets hoort waarvan je denkt: dat is een leugen van vader.... dan zeg je rustig: 'ik denk daar anders over.' En verder zwijg je daarover of praat over iets anders.
Maak je kinderen duidelijk dat de echtscheiding iets van de ouders is en niet van hen. zij hoeven zich daarover niet druk te maken. Dat betekent ook dat je jezelf niet op de borst gaat kloppen als zij jou wel in vertrouwen nemen over hun problemen met de echtscheiding. Op die manier versterk je alleen maar het bastion moeder met kinderen. Niet doen. Je moet juist zorgen dat het hun zorg niet is en dat zij erop vertrouwen dat de ouders het wel oplossen. Wat zij tegen jou als moeder zeggen is niet beter of meer waar, dan wat zij tegen vader zeggen. Of als ze iets niet willen zeggen is dat niet slechter dan wanneer ze iets wel vertellen. Sommige relaties zijn niet gebaseerd op praten, maar ze zijn toch gebaseerd op ene basis van vertrouwen.
Vader en moeder gaan uit elkaar, maar vader blijft vader en moeder blijft moeder, ook al hebben beiden wel eens een slechte periode en is de periode van een scheiding voor niemand een goede periode.
Het belangrijkste is om een stevige brug te hebben om die periode door te komen.
Nu kun je nog zeggen: wat weet jij ervan? Jij bent niet gescheiden. Oh, toch wel. Maar jij bent niet verlaten. Klopt. Jij hebt geen kinderen. Oh, toch wel. Maar geen kind met autisme. Klopt. Etc. En zo het kringetje kleiner maken tot de mensen die precies zeggen wat jij wil horen. Maar je ondertussen steeds weer door het ravijn in laten zakken, omdat ze niet durven zeggen of niet zien, dat je de brug verkeerd neerlegt.
Ik gun je gewoon iets beters, zodat je straks aan de andere kant stevige grond onder jje voeten hebt. Niet alleen jij, ook je kinderen en zelfs je ex, want als ouders (vader en moeder) gelukkig zijn en hun draai gevonden hebben, dan zijn kinderen dat ook.

Tsjor

Mijn ex en mijn kinderen hebben allen een vorm van autisme. Semantiek misschien maar ik sta er nog regelmatig naast of tussenin.

Belangrijk is om niet mee te gaan in de emoties, die kunnen hier ook oplopen, maar een praktische oplossing te zoeken nadat er een vraag verduidelijkt is met wat geduld.

En we zijn al lang uit elkaar. Maar ik zie het toch nog steeds als mijn taak om de balans te bewaren en de opties te zien. Arrogant misschien, maar voor mij is het een verbindende rol. Die ook aangestuurd wordt omdat vader zelf graag contact heeft met de kinderen en ik was zelf degene die er de stekker uittrok vanwege huiselijk drama op niets af.

Ik had zelf sterk het idee dat je een vader niet buitensluit, dat geeft kinderen het onveilige gevoel dat ze ook buitengesloten kunnen worden. Zeker als je dat doet op grond van het drama dat ze ervaarden omdat we aanvankelijk geen handvaten hadden om met het autisme om te gaan. De kinderen hebben ook autisme. En je blijft toch aan elkaar verbonden als ouders en kinderen. Maar misschien geldt dat alleen in ons geval?

Mooi, Tsjor

deze post dan . Je boodschap is goed, alleen, je verpakt hem soms in wat harde bewoordingen. Het werkt o.h.a. (in ieder geval bij moederziel, bij mij en volgens mij ook bij Mara) beter als je eerst inderdaad beaamt dat het vreselijk is, en erkent dat het retezwaar en moeilijk is. Het is voor de meeste mensen gewoon bijna niet te doen om die omschakeling te maken tussen de uiterst heftige emoties naar zakelijk beredenerend en standvastig gedrag.

Maar, Mara, ik weet zeker dat je dat kunt! Misschien niet op alle vlakken en ook niet doorlopend, maar ook hier baart oefening kunst. Echt waar.
Het is vreselijk voor je kinderen dat hun vader nu zo raar doet. Maar het is niet jouw taak om die klap voor je kinderen te verzachten. En het is ook niet jouw taak om ervoor te zorgen dat de deur naar 'gewoon vaderschap' en een goede relatie met zijn kinderen voor je ex open blijft. Het enige waar jij verantwoordelijk voor bent is je eigen stabiliteit en betrouwbaarheid. En daar geeft Tsjor je echt wel goede handvatten voor.

En ik weet (denk ik) hoe moeilijk het is. Je voelt je verantwoordelijk voor van alles, en het is verdomd lastig om dat los te laten. Maar dat moet. Voor jezelf (want je kunt niet alles oplossen en voor zijn, en dan raak je enorm gefrustreerd) en voor je kinderen. Want die moeten nu in een heel hoog tempo volwassen worden. En je had ze het leven zo anders gegund. Maar nogmaals, jij bent daar niet verantwoordelijk voor.

Het klinkt zo gemakkelijk, maar ik weet heel goed hoe moeilijk het is om in praktijk te brengen. Als je er zo middenin zit, en het stormt windkracht 12, dan is het heel verleidelijk om in de zorg voor je kinderen je houvast te zoeken. Maar dan waaien jullie samen weg. Iets andere metafoor dan de brug van Tsjor, maar het maakt het wel duidelijk. Je moet je vasthouden aan iets anders, zodat jij je kinderen weer vast kunt houden. En jij houdt je vast aan het regelen van een huis, duidelijkheid scheppen voor je kinderen en jezelf.

En weet je, uiteindelijk help je daar denk ik ook je ex mee. Want die weet niet wat hij doet. En hoe eerder de storm is geluwd, hoe eerder hij ook wellicht weer bij zinnen komt. Geen garantie, en of je hem dan nog terug zou willen is ook nog maar de vraag, maar als je die optie al open wilt houden is denk ik de enige manier nu afstand te houden, de dingen snel te regelen ook al voelt dat heel erg oneerlijk en onterecht, en zorgen dat je hem niet van je af duwt door steeds maar het gesprek aan te willen gaan. Want hij wil dat niet, hij denkt niet helder na, en voelt alles wat jij zegt en doet als een aanval. En dat is zelfs nog logisch, op dit moment. Hij doet alles om maar te zorgen dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen, dus hij zet zich enorm tegen jou af en legt alles wat jij doet en zegt negatief uit. En dat zal voorlopig nog wel zo blijven.

Dus: afstand en rust. En hier lekker komen spuien, want natuurlijk is het vreselijk ***! Kom hier lekker je hart luchten. Veel mensen hier weten hoe je je voelt. Dus we staan ook allemaal klaar om je even een knuffel te geven.
Je doet al heel veel goed. Nog een paar dingen bijsturen, en ook dat kun je!

Zie je Tsjor

Het is de toon die de muziek maakt. En dan schrijf je opeens een bijdrage die ook te doen is voor iemand met een verbrijzeld hart

Er is één hardnekkig ding dat ik (ja shit, alweer...) herken in Mara's verhaal en dat makkelijk tot misverstanden leidt:
'Maak je kinderen duidelijk dat de echtscheiding iets van de ouders is en niet van hen.'

Als een ouder in een scheiding zo duidelijk niet alleen van de partner, maar ook van de kinderen afstand neemt, gaat dit helaas niet op. Hoezeer je als andere ouder ook zou wensen dat het alleen en uitsluitend alleen een zaak is van jou en je partner. Sommige mensen checken gewoon bij het hele concept 'gezin' uit. En dat is ongelooflijk moeilijk schakelen omdat er dan weinig tot niets over is voor de kinderen.

Zo'n verkeerd gelegde brug

'Als een ouder in een scheiding zo duidelijk niet alleen van de partner, maar ook van de kinderen afstand neemt, gaat dit helaas niet op.'
Dat is zo'n verkeerd gelegde brug. Het is een mantra die Mara steeds weer herhaalt, maar daar mag ook wel enig kritisch vermogen bij komen kijken.
Mara heeft zelf haar man, de vader van de kinderen, uit huis gezet, zonder dat er al sprake was van goed overleg, afspraken, kontakt houden etc. Vervolgens zijn er verschillende momenten geweest waarop vader de kinderen mee wilde nemen naar iets, maar dat vond Mara net goed, niet op de goede manier gevraagd, of niet die dag, of stel je voor dat Truus.
Hoe het gaat in gesprekken tussen vader en kinderen, dat is moeilijk te peilen. 'Hij begrijpt het kind niet; hij negeert de vragen....' tsja, dat vind ik dus moeilijke signalen die multi-interpretabel zijn.
Dus de mantra: 'vader skipt de kinderen/vader neemt afstand van de kinderen' zou ik niet blijven herhalen. Het brengt alleen maar schade met zich mee en er zijn teveel signalen die duiden op iets anders. Het is alleen wel de vraag of vader en de kinderen de kans krijgen voor iets anders.
Fijn dat mijn vorige bericht mensen goed heeft gedaan. Als het op een zachtere toon gezegd kon worden, dan zou ik dat graag doen (heb dat ook al gedaan). Maar vraag me niet om mee te huilen met de wolven, daar heb ik geen talent voor (wat overigens iets anders is dan sympathie of inlevingsvermogen).

Tsjor

Maar, moederziel,

nu is voor iedereen, ook voor toekomstige ex, een heel turbulente periode met heel veel emoties. Dat hij nu niet/nauwelijks thuis geeft, wil niet zeggen dat hij dat ook in de toekomst niet wil of kan. Maar als Mara het op kan brengen om aan de kinderen duidelijk te maken dat het een fase is, en hopelijk weer voorbij gaat, is er al veel gewonnen.
En tja, als over een jaar (of zo) blijkt dat hij echt is uitgecheckt, dan is dat een werkelijkheid waar t.z.t. mee gedeald zal moeten worden. Maar Mara hoeft daar niet nu al op voor te sorteren. Sterker nog, daarmee wordt het denk ik een self fulfilling prophecy.

En ja, dat zuigt. Dat ze hem ook nog eens soort van moet verdedigen. Maar ik geloof oprecht dat dat wel de beste weg is. Ook uiteindelijk voor Mara zelf, omdat het ook voor haar het prettigst is als er uiteindelijk een goed na-huwelijk kan ontstaan, waarin beide ouders zorg en verantwoordelijkheid voor de kinderen dragen. En nog met elkaar door 1 deur kunnen.

Zie ook de post van Papa van 3

in een ander draadje hier. Hij heeft in het begin van de scheiding, omdat hij degene was die de scheiding inzette en discussies wilde vermijden, in dingen toegegeven die hij eigenlijk liever anders had gezien. Onder andere hoeveel tijd hij met zijn kinderen kreeg.
Ik vind dat in-triest. Zeker als je leest dat de kinderen nu, een jaar later, zelf eigenlijk vinden dat ze te weinig tijd met hun vader hebben. En zie het dan nog maar eens terug te draaien.

Overigens krijg ik uit zijn posts geen positief beeld van zijn ex, ik wil jullie (moederziel en Mara) daar absoluut niet mee vergelijken. Maar in de hitte van de strijd, zo voelt het nu in ieder geval natuurlijk, is het moeilijk om objectief en reëel te kijken naar de situatie over een jaar (of nog langer). Hoe je je dan voelt, is nu niet in te schatten. Toch zou je over je schaduw heen moeten kunnen stappen, naar je eigen situatie kijken alsof het om iemand anders gaat. Dan is het veel makkelijker om te zien wat je zou moeten doen. Als je zelf niet kiest voor een scheiding voelt alles wat je ander 'toegeeft' als straf. Of, je vindt dat de ander gestraft zou moeten worden voor de pijn en ellende die veroorzaakt worden. Heel begrijpelijk! Maar als je dat doet, straf je uiteindelijk de kinderen, omdat je die een normale relatie met hun andere ouder ontzegt.

Zakelijk

Tsjor heeft gelijk, al komt het soms hard en pro-man haar toetsenbord uit: eerst alles zakelijk regelen, het verwerken komt erna.
Je kunt niet toegeven aan een hart dat nog niet klaar is, je moet hard aan de slag. Je hart komt later.
Zolang je nog niet op enorm oorlogspad bent moet je je voordeel doen met de huidige omstandigheden en het huidig contact.
Verder je kind wapenen met uitwegen bij zo'n gesprek en erna opvangen.

Pennestreek #536

Ik reageer nu 100% vanuit mijn eigen referentie, maar ik ben het niet helemaal eens met wat je schrijft. Het wordt vaak te zwart-wit gesteld: als het contact tussen kinderen en verlatende vader slecht is, zal moeder daar vast en zeker een rol in hebben. Die wil natuurlijk een zondebok voor al het verdriet en verraad dat haar is aangedaan. Dat beeld wil ik nou juist nuanceren. Er zijn nou eenmaal situaties waarin iemand verlaat en dan ook écht verlaat. Huis, hond, vrouw, kinderen, de hele bende. En er zijn verlatenen die helemaal niet willen straffen, maar gewoon diep treurig zijn over het verlies.

Ik weet niet wat de ex-vriend van Mara voor ogen heeft. Maar zijn gedrag zoals beschreven (en daar moet ik hier nu toch op varen) doet bij mij alle alarmbellen rinkelen. Ik vind dat hij weinig tot geen compassie toont met het gezin dat hij verlaat. Vreemdgaan met de buurvrouw vind ik al bikkelhard. Letterlijk onder je neus. Geen moeite doen om dat te verbergen maar aan de keukentafel ook nog krokodillentranen huilen bij je vaste partner vind ik harteloos. Kwaad worden op je kinderen in deze situatie en je ex-partner afvallen is ook een no go. Maar mijn alarmbellen zitten vooral in de woede die hij heeft, en die voor mij (nogmaals: vanuit mijn eigen referentie) zo duidt op een willen afrekenen met het oude en beklemmende. Dat irrationele, dat projecteren, dat dwars erdoorheen willen gaan. Sjee, dat hoeft echt niet zo hoor.

Ik hoop van harte dat je gelijk hebt en dat het allemaal niet zo hard zal gaan. Maar mijn onderbuik zegt iets anders.

Zondebok

Ik snap dat jouw alarmbellen af gaan. En het kan heel goed zo zijn dat Mara's ex net zoals de jouwe echt op alle fronten uitcheckt. Maar dat weten we nog niet. Daar nu vanuit gaan, en vanuit die premisse reageren, lijkt me niet de beste weg. Wel de zekerste route naar dat dat uiteindelijk ook echt gebeurt.

Mara moet wel zakelijk zijn/blijven, de kinderen opvangen als ze hun neus stoten bij pa, maar het probleem laten waar het is, namelijk bij vader en kinderen. Hoe moeilijk dat ook is. En dat het moeilijk is, en oneerlijk, en noem maar op, dat weet ik. Maar de kinderen hebben Mara daarom dubbel hard nodig, om ze te leren om te gaan met tegenslagen in het leven in het algemeen en met hun vaders exit in het bijzonder. En dat leren ze echt alleen als Mara er niet tussen gaat staan. Hoe goed bedoeld ook. En hoe moeilijk ook. En ik weet dat het een bijna onmogelijke opgaaf is, ze ligt zelf ook aan gruzelementen. Maar toch, dat herstel zal zoveel mogelijk moeten wachten tot alles zakelijk gezien geregeld is.

Ik heb ook een kind met ASS en ik weet hoe moeilijk het sowieso al is om een balans te vinden tussen helpen, stimuleren, begeleiden, en zelf laten doen en dan ook soms vallen. We helpen hem in ieder geval met opstaan. Zodat hij dat in ieder geval zelf leert te doen. En dat moet Mara ook gaan doen.

En natuurlijk vind ik dat de man in kwestie zich schandalig gedraagt. Alleen, de kinderen schieten er niets mee op als Mara dat ook tegen ze zegt. Dat zien ze heus zelf wel.

Moederziel

"Maar mijn alarmbellen zitten vooral in de woede die hij heeft, en die voor mij (nogmaals: vanuit mijn eigen referentie) zo duidt op een willen afrekenen met het oude en beklemmende. Dat irrationele, dat projecteren, dat dwars erdoorheen willen gaan".

Ik herken dat gedrag, ook vanuit mijn eigen referentiekader, ook. Mijn ex-echtgenoot gedroeg zich precies zo. Hij wilde weg-weg-weg en er viel met hem op geen enkele wijze een gesprek te hebben. Niet over de zakelijke afhandeling, niet over de kinderen, over helemaal niks. Hij was druk bezig zijn nieuwe leven op te bouwen (hij trok direct in bij de vrouw met wie hij een langdurige affaire bleek te hebben), en dat dat op anderhalf uur rijden van de woonplaats van zijn kinderen was, daar zag hij geen probleem in. Of wel, maar dat hield hem niet bezig. Hij was, zo zei hij later, aan "het doorpakken".

Al mijn pogingen met hem om de tafel te zitten om de zaken rondom de kinderen te bespreken, mislukten. Mediation mislukte. De mediator raadde mijn ex aan om in individuele therapie te gaan en wenste mij veel sterkte. Die individuele therapie kwam er natuurlijk niet, en ik had veel sterkte nodig. Ik probeerde voortdurend mijn ex over te halen om samen over de kinderen te praten, en dat verhardde hem waarschijnlijk in zijn "doorpakkerij".

Erop terugkijkend, zoveel jaren later, realiseer ik me dat ik me al die energie had moeten besparen. Ik had de zakelijke kant moeten afwikkelen en er dan maar op moeten vertrouwen/hopen dat het contact met de kinderen hersteld zou worden. En dat is dan ook wat ik Mara, vanuit mijn eigen ervaring, aanraad.

Zorg goed voor jezelf en de kinderen. Verwacht maar even niks van je ex, want momenteel gedraagt hij zich irrationeel. Als de storm is gaan liggen, herstelt het contact met de kinderen hopelijk. En zo niet, dan heb je in ieder geval dusdanig goed voor jezelf gezorgd dat je sterk genoeg bent om de kinderen hierdoorheen te helpen.

Zakelijk

Mara, je zegt:
"Ik vind het heel frustrerend dat hij zijn kinderen niet serieus neemt in dit soort gesprekken. Hij richt dit aan, maar wil dan niet uitleggen hoe,wat en waarom. Ik kan die antwoorden niet geven op die vragen."

Ik weet eigenlijk wel zeker dat hij zelf niet uit kan leggen hoe, wat en waarom. En dat er waarschijnlijk ook nooit een antwoord zal komen op deze vragen.

Dit vind ik nou echt dingen waar je nu niet mee bezig moet zijn, hoe moeilijk dat ook is. Mijn ex heeft zich ook als een halve gare gedragen. Daar kun je niets aan doen.

Ik heb dit ook allemaal meegemaakt pakweg 2 1/2 jaar geleden (na ruim 24 jaar huwelijk). Was dan niet met de buurvrouw, maar er bleken meerdere vrouwen geweest te zijn... Ik heb mezelf een paar schoppen gegeven en besloten om eerst alles af te handelen inzake de scheiding, verkoop huis, financiën, etc. Daardoor was alles snel geregeld en dat was alleen maar fijn voor iedereen, ook voor de kinderen. Het schept duidelijkheid en rust.

Ik vond mijn kinderen oud genoeg om zelf een relatie met hem te hebben en ben daar niet tussen gaan zitten, ook niet bij mijn kind met ADD en problemen met emotieregulatie. Mijn ex is een volwassen man, ook al gedraagt hij zich niet altijd zo. Ik help mijn kinderen wel in het contact met hem. Als hij bijvoorbeeld een whatsapp stuurt die als kwetsend wordt ervaren en ze niet weten hoe te antwoorden, vraag ik wat ze voelen als hij zoiets whatsappt. Als zij dit dan formuleren, dan zeg ik dat ze dat dus naar hun vader moeten appen, zodat hij weet/begrijpt wat zijn uitspraken met hen doen. Maar ik geef verder geen mening. En natuurlijk heb ik tijdens de scheiding en vlak daarna ook weleens iets fouts gezegd in mijn boosheid of verdriet, maar heb toen ook bij mijn kinderen aangegeven dat dit voortkwam uit mijn eigen emoties, en daarvoor mijn excuses aangeboden.

Mijn jongste kind (die met ADD e.d.) heeft momenteel heel weinig contact met haar vader, omdat ze het gewoon moeilijk aan kan. Hij heeft ADHD en is heel impulsief en zegt alles wat hij denkt. Dat is voor haar eigenlijk niet te doen. Vorig weekend is ze eindelijk weer eens bij hem langs gegaan met haar vriendje. Daar ben ik dan wel echt blij om. Ik hoop dat ze beide een beetje kunnen geven en nemen en hun relatie beter wordt. Het blijft haar vader. De andere twee hebben wel normaal contact, maar zij staan sterker in hun schoenen en spreken hem er gewoon op aan als ze vinden dat hij lompe uitspraken doet.

Ik raad je dus aan z.s.m. het hele zakelijke deel af te handelen. Huil uit bij vriendinnen en/of familie, maar niet bij je kinderen of je ex. Een gesprek over 'waarom' heeft ook geen zin (heb het ook geprobeerd hoor, maar mondde alleen maar uit in boosheid e.d., dus maar snel mee gestopt).
Houd met je ex alleen zakelijk contact over belangrijke dingen aangaande de kinderen en over financiën. Dat heeft mij echt geholpen, en helpt nog steeds overigens.

Veel sterkte in ieder geval, en succes.

Persephone

Ik leer je zo op een andere manier 'kennen'. Ik kan je bezorgdheid uit je andere draadje nu ook beter plaatsen. Wat een verhaal. En ook: wat een herkenning. Jij hebt ook 4 kinderen toch? Sjonge zeg.

Hoe lang is dit alles geleden? En, misschien wat OT maar persoonlijke vraag van mij: hoe heb jij jezelf weer op de rit gekregen? En hoe gaat het nu met je kinderen?

OT voor Moederziel

Hoi Moederziel,

Mijn scheiding is 6 jaar geleden. Wij waren 21 jaar samen en hebben inderdaad 4 kinderen. De 2 oudsten waren destijds bijna volwassen, de jongste 2 waren 10 en 12. Door de manier waarop alles verliep, was het niet mogelijk om van onze scheiding een " gezamenlijke beslissing"-verhaal te maken. Papa ging bij Truus2 en haar kind wonen, op bijna anderhalf uur afstand, nam een weekendtas met spullen mee en kwam nooit meer terug. Niet voor de kinderen, niet om meer spullen te halen, niet voor de hond.

Mijn ex wenste niet over de kinderen te praten. Hij wilde beginnen aan zijn nieuwe leven en zou dan ergens onderweg wel zien hoe dat dan met de kinderen moest. Als zij tegen hem zeiden dat ze zo'n moeite met de situatie hadden, zei hij: "je zult er nu eenmaal aan moeten wennen want dit is de nieuwe realiteit", en deed vervolgens niets om dat wennen makkelijker te maken. Als ik aangaf dat het de kinderen te veel werd, overdreef ik volgens hem. Er was werkelijk geen zinnig gesprek met hem te voeren.

Hoe heb ik mezelf weer op de rit gekregen? Met vallen en opstaan. Door me enorm op mijn kinderen te richten (nadat ik eerst veel te lang had geprobeerd mijn ex richting de kinderen te bewegen). Door een andere baan te zoeken, want in mijn vorige baan reisde ik erg veel en dat wilde ik niet niet meer. Door het thuis zoveel mogelijk gezellig te maken (nieuwe inrichting, muren geschilderd, etc.). Door mijn jongste het eerste jaar bij mij in bed te laten slapen, want omdat zijn vader midden in de nacht weggegaan was zonder afscheid te nemen, was hij bang voor de nachten geworden (dat breekt nog steeds mijn hart een beetje). Ik probeerde mijn verdriet en zorgen zoveel mogelijk bij de kinderen vandaan te houden, maar God weet hoe vaak ik heel hard huilend onder de douche stond of op het strand tegen de wind in stond te schreeuwen .

Pas op het moment dat ik me niet meer 24/7 afvroeg wat er nou in hemelsnaam in mijn ex gevaren was en ik de wens het allemaal maar te be-grij-pen losliet, ging het beter met me. Toen kon ik ook de andere kant van de situatie leren waarderen: het feit dat mijn kinderen en ik heel erg hecht waren geworden. Dat waren we altijd al, maar nu verdiepte de band zich. Ook de kinderen onderling werden hechter. En ik haalde een enorme voldoening uit het feit dat ik het zonder hulp van ex (zowel qua zorg als financieel) in mijn eentje meer dan prima bleek te kunnen redden. Daar was ik trots op. Ik had het voor de kinderen graag anders gezien, maar met de riemen die ik had bleek ik heel aardig te kunnen roeien . Ik kan in eerlijkheid zeggen dat ik nu, 6 jaar later, gelukkiger ben dan tijdens de laatste jaren van mijn huwelijk.

Met mijn kinderen gaat het nu goed. Dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Helaas is het contact tussen de kinderen en hun vader nooit hersteld. De 2 oudsten hebben af en aan wat oppervlakkig contact met hem (denk aan 3 x per jaar), de dochter van destijds 12 wil haar vader absoluut niet zien of spreken, en de jongste ziet hem hooguit 1 keer per jaar. Ik vind dat vreselijk voor hen. Ik vind het niet goed dat zij als opvoeder alleen mij kennen. Want ik kan er ook weleens naast zitten en ik kan niet met "de andere ouder" even afstemmen over belangrijke zaken. Maar het is wat het is, ik doe mijn best en ik weet dat de kinderen dat weten en waarderen.

Mijn dochters hebben allebei een relatie. Daar was ik blij mee, want ik was o.a. enorm bang dat zij, met onze scheiding als voorbeeld, niet in staat zouden zijn een relatie aan te gaan of te vertrouwen dat er ook leuke mannen zijn. Die zorg bleek onterecht. Of op de lange termijn de afwijzing van hun vader toch niet diepe wonden heeft geslagen kan ik nu niet beoordelen, maar voor nu ziet het ernaar uit dat ze stabiele mensen zijn geworden.

Wat een lange post! Sorry daarvoor.

Geen sorry

Het duurde even voor ik kon reageren, excuus.
Je verhaal maakt veel indruk op me. Treurig, diep treurig wat er bij jullie allemaal is gebeurd. Maar ik haal ook heel veel hoop en troost uit wat je schrijft. Jij bent 3,5 jaar verder dan ik. En man, wat een weg heb je afgelegd en wat een kracht. Daar heb ik veel bewondering voor.

Het is een opluchting om te lezen dat jouw oudsten een gezonde relatie hebben. Ik merk dat ik daar erg mee zit. Zoals bij mij de geschiedenis zich op een bizarre manier aan het herhalen is (en ik was me er zo van bewust, dacht ook dat mijn man echt totaal anders was dan mijn vader), ben ik daar ook bang voor bij mijn kinderen. De oudsten zijn aan hun eerste relatie-ervaringen toe - of er al in. Door open met en tegen ze te zijn en met elkaar te praten over wat de impact is (niet allemaal zwaar hoor), hoop ik dat zij de cirkel kunnen doorbreken.

Mara

Hoe gaat het met je?

Geschiedenis

"Zoals bij mij de geschiedenis zich op een bizarre manier aan het herhalen is (en ik was me er zo van bewust, dacht ook dat mijn man echt totaal anders was dan mijn vader), ben ik daar ook bang voor bij mijn kinderen."

Nagy heeft daar e.e.a. over beschreven. O.m. met betrekking tot vertikale relaties (grootouder - ouder - kind) en het doorgeven van 'schulden'.
Als je je daar van bewust bent kun je het ook doorbreken.

ZIe ook bij ontschuldingen "http://www.coachgijs.nl/blog2/samenvatting-van-nagy/"

Soms lekker zweverig maar als je tussen de regels door leest staan er best wat aanknopingspunten in.

Dankjewel, ben ik blij mee, met deze info!

Update

Het heeft even geduurd om al jullie reacties te lezen en tot me door te laten dringen. Wel bedankt hiervoor! Het is te veel om overal op te reageren, maar weet wel dat ik het waardeer
Tsjor, jouw verhaal over bruggen en het ravijn is duidelijk en vriendelijker. We verschillen van mening over bepaalde punten, maar dat kan natuurlijk.

Persephone, jouw verhaal maakte ook veel indruk op mij. Fijn dat je uiteindelijk gelukkiger bent en dat het goed gaat met je kinderen.

Hoe het nu met mij gaat?
Wisselend. Het ene moment pak ik van alles aan en ben ik druk met dingen uitzoeken, het andere moment zie ik het even allemaal niet meer zo helder en vraag ik me af of er ooit een einde aan deze situatie komt en ben ik super verdrietig en boos. Ik merk wel dat mijn lontje wat kort is, dat vind ik heel vervelend. Ik probeer vrolijk en sterk te zijn voor mijn kinderen, dat lukt alleen helaas niet altijd..
Er komt nu zoveel op me af en ik twijfel of ik de goede keuzes maak en blijf maken. Helaas zal dat nog wel even zo blijven vrees ik.

Ex heeft mediation bij nummer 3 in gang gezet. Daar was geen overleg over mogelijk. Ik kon/wilde niet alleen kiezen maar wilde in overleg de voor- en nadelen van beiden (nummer 3 en4) bespreken, dat wees ex af.
Ik heb hem de beslissing dan maar laten nemen, dan kan hij dat later in ieder geval niet tegen me gebruiken. Het is nu wachten op de afspraak.
Verder is er geen contact geweest tussen ex en mij. Ook jongste heeft geen contact meer gehad.

Kon ik maar even in de toekomst kijken. Of gewoon een winterslaap houden en dan pas weer wakker worden wanneer alles goed geregeld is..
Ik zie erg tegen de mediation op, als ex zijn houding en gedrag zo blijven als het nu is, voorspel ik weinig goeds. En dan nog is het maar de vraag of hij zich aan de gemaakte afspraken gaat houden wanneer die hem even niet uitkomen.

Och Mara

Ik kan me jouw gevoelens nog zo goed herinneren. Ik voelde me exact zo.

Een vriendin zei me toen dat ik me over een jaar een stuk beter zou voelen. EEN JAAR?!?!?! EEN JAAR?!?!?! Daar had ik helemaal geen zin in, om me een jaar lang ellendig te voelen en bovendien kon ik me ook niet voorstellen dat ik me ooit echt beter zou gaan voelen (want in dat jaar na mijn scheiding gebeurde er nog meer ellendigs, zoals het overlijden van mijn vader).

Maar weet je? Het was wel zo. Na een jaar zat ik op een avond in mijn eentje buiten in de tuin met een glas wijn en bedacht me: het gaat beter. Ik denk niet meer 24/7 aan hem en aan ons en aan ons gebroken gezin en aan het onrecht dat me is aangedaan en aan die trol die mijn man heeft afgepakt en aan die arme kinderen etc etc. Ik kan weer keihard lachen, onbezorgd lachen. Ik kan weer kleine verdrietjes voelen over andere zaken dan Het Verraad. Ik kan weer in de spiegel kijken en mezelf een lekker wijf vinden en niet die afgedankte loser. Ik heb weer oog voor de wereld om me heen.

En natuurlijk waren er dagen dat bovenstaande helemaal niet gold en dat ik gewoon een slechte dag had. Dat hoorde erbij, maar in dat jaar was wel het vertrouwen gegroeid dat na een rotdag ook weer een fijne dag komt.

Jij wilt nu in een winterslaap en je ziet op tegen dat wat gaat komen. Compleet begrijpelijk. Maar ik beloof je dat je over een jaar in de tuin zit met een glas wijn en dat je denkt: ik ben er weer.

Voorzichtig genieten

Ook hier zo herkenbaar. Een half Jaar geleden toen alle leugens, bedrog zich openbaarde voelde ik me niets dan oud vuil. Ik was gebroken en iedereeen om me heen zei dat het beter zal gaan. Ik geloofde er niets van maar het is echt waar. Beetje bij beetje ben ik voorzichtig aan het genieten van momentjes, maak het gezellig met me gezinnetje. Ik kan weer een vreugdegevoel ervaren als ik me kind vrijdagmiddag ophaal van school en denk “ heerlijk weekend” voor mij is dit een teken HET KOMT GOED!!

Voorwaarde is wel voor mij om het puur zakelijk met ex te houden, dit omdat er ondanks alles toch nog een hoop gevoel zit, helaas! Hij zoekt regelmatig toenadering, want ja nu is het niet meer spannend!
Ik ben heel duidelijk hierin naar hem toe en het werkt voor mij om hem langzaam los te laten.

Wijntje..

Persephone,
Over een jaar met een wijntje in de tuin en er weer zijn... Ik kan niet wachten tot het zover is. Ik wil je heel graag geloven. Het klinkt inderdaad alleen nog heel ver weg..

Kenzi
Oud vuil wordt soms nog beter behandeld dan ik momenteel.. toch is de herkenbaarheid en daarna de ervaring dat het echt beter wordt heel fijn om te lezen. (Natuurlijk niet fijn dat het voor jullie uit eigen ervaring is, ik gun dit echt mijn ergste vijand nog niet...)

Mediator heeft nog geen gesprek gepland, ik had mijn twijfels over zijn bereidwilligheid om mee te werken aangegeven. Ik wil wel dat hij me met respect en fatsoen gaat behandelen tijdens de gesprekken, nu doe ik volgens hem niets goed, alleen maar alles verkeerd en bemoei ik me te veel met de kinderen, ben ik negatief over de toekomst en nog meer van dat soort narigheid..
Dat past allemaal niet in zijn ideale wereld natuurlijk. Maar dat zijn beeld van de wereld misschien niet helemaal reëel is, komt niet bij hem op en dat is natuurlijk helemaal niet bespreekbaar. Hebben de kinderen problemen? Nee hoor, bestaat niet. Dan moeten ze maar wat meer moeite doen om het op te lossen (ehm, wie gaf na een paar weken "moeite doen" al weer op? Ik niet hoor.
Willen ze nog geen contact met buurvrouw? Dan probeer je het toch gewoon op een slinkse manier toch voor elkaar te krijgen door oudste eerst mee te vragen naar een verjaardag, oudste helemaal blij natuurlijk, en dan pas zeggen, oh ja, buurvrouw gaat ook mee... Als oudste dat zich dan later pas realiseert (drong niet gelijk door, komt door zijn enthousiasme en ass) en dat echt nog niet wil, heb ik hem natuurlijk opgestookt.. en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik kan gewoon niets goed doen.

Vandaag gelukkig ook een fijn moment met de jongens gehad. Die koester ik echt momenteel. Even quality time met zijn drieën.. Niet over de situatie praten (oké bijna niet dan), alleen over andere onderwerpen.