Vriend wil uit elkaar zonder reden

Afspraken

In het algemeen ben ik geen voorstander van mediators die zelf geen ervaring hebben met een familierechtelijke praktijk. Het gaat niet om het regelen van emoties, maar om zakelijke regelingen en die moet je goed doen. Een betrouwbare bron is de VFAS: https://www.verenigingfas.nl/

Nog belangrijker is eigenlijk dat je er samen uit komt hoe het gaat lopen. Het proces. Hoe vindt je de advocaat/mediator.

Vergelijkbaar met de koelkast: jij hebt alles al uitgezocht en overhandigt hem het prijskaartje. Had je dat zo afgesproken? Wat me opviel was dat je schreef dat je een bepaalde indeling wilde. Maar die vaatwasser was niet meer voor jou, maar voor de verkoop van het huis. Blijkbaar hebben jullie niet helder afgesproken hoe de nieuwe vaatwasser er zal komen.

Moet je daarom straks alles vastleggen? Nou nee, de vaatwasser zit nog in het huis dat van jullie allebei is. Maar dat is straks niet meer zo. Straks heeft ieder een eigen leven. Met afspraken leg je toch nog elkaars leven vast (ja, ja, allemaal in het belang van de kinderen). Bovendien: als iemand zich niet aan afspraken houdt heb je ruzie en uiteindelijk frustraties omdat je er niet mee kunt.

De kinderen zijn ook al wat ouder. Als de jongste vraagt of jij voor hem iets wil vragen aan zijn vader, dan wordt het ook tijd dat je tegen hem zegt: nee, dat moet je toch echt zelf gaan regelen. En als hij het dan niet regelt, dan is dat de keuze van de jongste.

Ondertussen zie ik wel Mara, dat jij hoopt dat anderen goed voor jou gaan zorgen. Je bent teleurgesteld dat je aanstaande ex nu niet goed voor je zorgt; en je wil graag een mediator, waarbij jij je veilig voelt en die jou begrijpt, met andere woorden: die goed voor jou zal zorgen. Je denkt zelfs dat het feit dat ex naar de buurvrouw gaat een relevant gegeven is wat gewicht in de schaal zal leggen (extra medelijden en dus een betere regeling voor jou?). Maar zo werken die dingen niet.

Die behoefte aan zorg van anderen komt wellicht voor een deel voort uit het feit dat je zelf nog niet zo goed weet hoe alles werkt en welke regels en rechten en problemen je krijgt of hebt. Het is toch belangrijk dat je jezelf daarin gaat verdiepen. Kennis is macht, die kennis is best voor handen, maar het kost zeker moeite om het op te bouwen. Je kunt niet verwachten dat anderen zomaar spontaan goed voor jou gaan zorgen, als jij nu zelf niet goed kunt aangeven wat je wil en welke mogelijkheden je ziet.

Over de problemen om een andere woning te vinden zeg je: dat hij mij/ ons dit aandoet.... Maar eerlijk, het is toch niet reel om te denken dat iemand voor jou een huis gaat betalen als je geen relatie meer met elkaar hebt? De cruciale vraag is: wat kun je zelf betalen. en als dat te weinig is, dan is dat wat je jezelf aan hebt gedaan.

Je kunt altijd zelf die aangetekende brief sturen om het samenlevingscontract op te zeggen. Dan moet hij binnen een half jaar uitgeschreven zijn. Ligt er een beetje aan wat er in jullie contract staat over de woning.
De optie: jij blijft in de woning tot de jongste 18 is en hij betaalt kan altijd nog besproken worden. Evenals de optie: hij blijft in de woning en koopt jou uit.

Voor jezelf: ga ervan uit dat je het moet doen met de overwaarde va je huis plus je huidige salaris plus zorgtoeslag. Als je niet koopt moet je even goed kijken wat er met de overwaarde van je huis gebeurt bij de belastingdienst en wat het betekent als je eventueel in aanmerking wil komen voor huurtoeslag. Website nazoeken, belastingdienst bellen, alles wat je kunt doen om informatie te verzamelen is nu belangrijk.

Is de mediator van a.s. woensdag aangesloten bij de VFAS? Nee? Waarom niet? Verstand van juridische zaken? Verzamel kennis, zoveel mogelijk. Dan ga je ook minder huilen.

Tsjor

Tsjor, dan ga ik ook minder huilen?

Tsjor,

Jouw laatste zin, dan ga je ook minder huilen heeft mij erg geraakt. Ik doe zo mijn best en deze zin heeft daar geen goed aan gedaan. Ik heb al eens eerder gevraagd waarom jouw houding naar mij toe zo negatief is. Dat helpt mij echt niet hoor.

Voor mij is het wel belangrijk dat er ook aandacht is voor de emotionele kant bij de afwikkeling. Ik begrijp heus dat afspraken zakelijk gezien moeten worden, maar ik vind het lastig om mijn gevoel daar geheel bij uit te sluiten. Het ligt niet alleen aan mij. Het ligt voor het overgrote deel bij ex partner, die overal zo moeilijk over doet, of er nu wel of niet afspraken zijn gemaakt.

Ja, we hadden afgesproken hoe we het met de vaatwasser zouden oplossen. Dat hij dan terugkrabbelt, kan ik niets aan doen. Ik maakte juist die afspraak om ruzie te voorkomen.

Ik weet niet of het handig is om alles vast te leggen. Aan de ene kant wel, dan hoef je niet overal opnieuw over te discussiëren, zodat je minder met elkaar te maken hoeft te hebben, aan de andere kant niet omdat dan de frustratie alleen maar weer groter wordt als hij zich er niet aan houdt.

Ik hoef geen medelijden omdat hij naar de buurvrouw is gegaan. Ik wil helemaal niets meer met hen te maken te hebben, het is alleen een complicerende factor, hij is er de laatste dagen iedere dag en dat is voor de kinderen heel moeilijk om te zien. Ook al was het iemand die maar een straat verderop woonde, dan was het al een stuk makkelijker, omdat je niet constant met elkaar geconfronteerd wordt.

Ja, ik vind dat hij ons het woonprobleem aandoet. Als hij niet met de buurvrouw was geweest, lag het allemaal heel anders. Ik ben met van alles bezig om uit te zoeken, dat zet ik echt niet allemaal hier neer, het lijkt net alsof jij denkt dat ik achterover leun en niets doe, terwijl anderen voor mij het werk mogen doen. Dat is zeker niet zo. Ik heb niet overal verstand van, dat is een ander verhaal.

De mediator is niet aangesloten bij de vfas. Zij is aangesloten bij de MFN. Ik heb wel al bij ex partner aangegeven dat, wanneer ik twijfel over de mediator, dat ik dan wil overstappen naar een vfas advocaat. Ik hoop alleen nog steeds op een wonder...

Ik ben echt wel bezig met kennis verzamelen, dingen uit te zoeken en kijken naar hoe ik dingen geregeld wil/kan hebben.

Mara

Moederziel en update

Dank je wel voor je wijze woorden.

Ik vind het vreselijk lastig om het los te laten, me om te draaien als hij eraan komt of als ik hen hoor lachen. Ik vind het respectloos naar mij en de kinderen toe dat ze daar niet meer rekening mee houden en bijvoorbeeld meer bij zijn appartement zijn. Dat zou toch een kleine moeite zijn denk ik. Het is van hun kant denk ik inderdaad een kwestie van niet (willen) zien dat het voor ons heel lastig is. Dan heb je 22 jaar een relatie gehad en het lijkt gewoon of die niet bestaan heeft. Geen greintje medewerking of empathie. Dat emotieloze deel begrijp ik niet en zal ik ook niet begrijpen. Maar owee als het andersom zou zijn geweest..

Verder sprak ik van de week een ander stel bij ons uit de straat. Buurvrouw heeft het eerst bij de man van dat stel geprobeerd, om daar een relatie mee te krijgen, op dezelfde wijze dat het bij ex partner dus wel gelukt is (mee naar voetbal, een keer mee stappen). Hij is er echter niet "ingetrapt". De vrouw van het stel vindt buurvrouw een "gevaarlijke" vrouw. "Respectloos en zonder enige wroeging proberen om gezinnen op te breken" waren ongeveer de woorden van de vrouw van het stel. Zij dacht dat buurvrouw met meer mannen in de straat gerommeld zou hebben, maar weet dat niet zeker. Dat vond ik wel schokkend om te horen. Is het dan wel echte liefde of is het de eenzaamheid verdrijven van de buurvrouw? Ex partner is dus zeker geen eerste keuze....
Moet ik hem dat nu gaan vertellen of niet? Het klinkt misschien wel gek maar ik gun hem toch ook niet dat hij gebruikt wordt door buurvrouw... Dat rommelen met mannen door de buurvrouw is begonnen sinds haar zoon het huis uit is.
Ik heb de laatste tijd wel al van meerdere mensen nu gehoord dat buurvrouw niet te vertrouwen is. Gek is dat, zo heb ik haar al die jaren dat zij "gewoon" buurvrouw is geweest, niet bekeken. Wanneer je dan achteraf dit soort dingen hoort, ga je toch heel anders naar de situatie kijken.

Verder eindigt nog ieder contact met ex partner in ruzie, van zijn kant tenminste. Hij reageert heel boos en onredelijk op de normaalste vragen, laat staan op iets minder aardige vragen van mijn kant. Ik begrijp niet waar die boosheid vandaan komt. Hij heeft toch geen reden om boos te zijn? Hij wil alleen dat alles zo geregeld wordt zoals hij dat wil en helaas ga ik daar niet overal in mee. Komende week gaan de jongens met hem op vakantie, jongste met enige tegenzin. Hij wil graag de bevestiging dat buurvrouw niet mee gaat, die vraag heb ik aan ex partner voorgelegd maar hij weigert dat te bevestigen. Hoe moeilijk kan het zijn, 4 woordjes opschrijven "buurvrouw gaat niet mee".
Als buurvrouw wel meegaat of dan "toevallig" in de buurt is, wil jongste niet mee op vakantie. Hoe krijg ik dat nu weer geregeld? Ik heb al gezegd dat ik hem dan desnoods kom halen van de vakantiebestemming, dat geeft hem wel enige rust. Het had allemaal zoveel makkelijker gekund..

Verder helaas nog geen ontwikkelingen op sollicitatie-gebied.

Mara

Kinderen zelf laten doen

Ach Mara, het blijft een klotesituatie, zeg. Als je kinderen het moeilijk hebben met het feit dat ze papa bij de buurvrouw zien, kun je ze dat dan aan vader laten uitleggen? Ik denk echt dat je daar minder tussen moet gaan staan. Je kunt ze helpen, gesprekjes oefenen of aanmoedigen een appje te schrijven, maar de boodschap moet eigenlijk wel van de kinderen zelf komen.
Zelfde met de vakantie. Laat jongste zelf maar uitleggen dat hij het moeilijk vindt en hoe vader het makkelijker kan maken. Tegelijkertijd is dit ook iets waar jongste zich misschien bij moet neerleggen, nu niet meegaan omdat hij geen zekerheid krijgt, is ook geen optie. ALS de buurvrouw dan langskomt, dan vindt hij dat niet leuk (heel begrijpelijk), maar dat overleeft hij ook wel weer. De kinderen hoeven haar niet leuk te vinden, zijn vader moet haar leuk vinden, die heeft een relatie met haar.

Aan je ex zeggen hoe de buurvrouw volgens de andere buurvrouw in elkaar steekt, heeft geen enkele zin. Hij ziet jou dan alleen maar als rancuneuze roddelex. Beter is dat de buurman hem eens aanspreekt en over zijn ervaringen met haar vertelt. Van man tot man en uit eerste hand werkt veel beter.

Lieve Mara

Mara, ik snap je helemaal. Je kunt je gevoel niet als een schakelaartje aan of uit zetten. Daar gaat heel veel tijd overheen. Maar die tijd heb je niet, dat is denk ik wat Tsjor je duidelijk probeert te maken (en mij ook destijds). Alleen haar toon werkt soms averechts. Kennis is inderdaad heel belangrijk. Daarmee haal je ook een heel stuk emotie weg. En ik kan je uit ervaring vertellen dat het feit dat er een derde bij de gesprekken zit, of dat nou een mediator of een advocaat is, maakt dat jij je emoties veel makkelijker (tijdelijk) kunt parkeren. Is het te regelen dat je door een bekende gebracht/gehaald wordt, of kun je op de fiets? Ik was altijd vreselijk emotioneel na zo'n sessie, dan is het niet fijn als je moet autorijden of met het OV moet...

Je wil nog teveel de plooien gladstrijken, tussen je jongste en ex. Hoe moeilijk ook, laat je zoon dat zelf doen. Laat hem zelf vragen of buuf meegaat/langskomt. Krijgt hij geen antwoord, dan weet hij zelf wel wat waarschijnlijk het antwoord was. Dan kan hij zelf een keuze maken. En als hij hoort dat ze wel meegaat, dan kan hij ook zelf besluiten om niet mee te gaan. Is het antwoord dat ze niet meegaat, maar vermoedt je zoon (of jij) dat het waarschijnlijk toch zal gebeuren, dan zou ik je zoon geld meegeven voor een treinkaartje zodat hij zelf weer naar jou terug kan.

Wil je ex zich niet uitschrijven? Dan laat jij een onderzoek instellen. Want dat is in jouw belang. Jouw belang moet altijd altijd altijd voorop staan. Bepaal zelf. Vraag niet. En kijk niet naar ex om je gerust te stellen/te helpen. Zoek iemand in je familie/vriendenkring om die rol te spelen. Ik heb goede vrienden (toevallig een advocaat die een opleiding deed tot mediator - wel zakelijk, maar toch) die mij hielpen met de zakelijke dingen. Met mijn zus en zwager besprak ik de emotionele dingen en de dingen rondom het ouderschapsplan/kindverdeling. Dat soort dingen besprak alleen tijdens de mediation met man. Omdat dan de emoties hoog opliepen was het niet te doen om dat samen te bespreken. En dan werkte mijn man nog op alle fronten mee en had ook echt wel het goede (niet het beste) met mij en de kinderen voor. Maar vertrouw erop dat je dat kunt, je emoties parkeren als je bij een mediator/advocaat zit.

Ja, het is respectloos van je ex en de buuf. Maar je doet er niks aan. Zoals Tsjor al een keer schreef, kijk wat jij kunt doen om het te veranderen. Dat zal andere woonruimte zoeken zijn. Dus dat is prio 1. Wat vreselijk frustrerend is, is dat kip-of-het-ei verhaal hierbij. Je hebt eigenlijk meer inkomen nodig voor een nieuwe woning, maar je kunt je tijd en energie maar 1 keer uitgeven. Dus ik denk dat je in je moet zetten op een andere plek om te wonen. En ga ervan uit dat die tijdelijk is. Dat is lastig, zeker met een kind met ASS, maar jij staat even op de eerste plaats. Jij hebt het heel zwaar door deze setting, dus lijkt verkassen mij heel belangrijk (natuurlijk zou het heel mooi zijn als je je ervoor af kunt sluiten, en je kinderen ook, maar ik zou dat ook niet kunnen, echt niet. Accepteer dat van jezelf (zelfcompassie - heel belangrijk in deze stressvolle tijd) en zorg dus dat je kunt verhuizen. Desnoods tijdelijk bij anderen in huis, zie AnneJ.).

Verder is slaap een eerste vereiste. Lukt dat niet, vraag dan bij de huisarts om (slaap)medicatie. Ik heb ook licht antidepressiva geslikt om overeind te blijven. Een scheiding is een van de meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven, en al helemaal zoals het bij jou gaat, dus het is niet gek dat je even wat hulp nodig hebt.

En je doet het hartstikke goed! Je moet in minder dan geen tijd zoveel veranderen bij jezelf, dat is niet te doen. Je hebt al heel veel stappen gezet, chapeau! Ik was nog lang niet waar jij nu bent hoor, in dezelfde situatie. Zie ons, ook Tsjor ;-), als aanmoedigers langs de zijlijn. Met goed advies, en mentale steun.

Ook van mij een dikke knuffel {{{{{Mara}}}}

verdriet, onbegrip, vragen

Lieve Mara, je doet het inderdaad heel erg goed. Je probeert in deze kolkende puinhoop nog ergens je verstand bij elkaar te houden. En dat lukt je. Laat je niet van de wijs brengen door de strenge adviezen van Tsjor - op mij hadden ze eenzelfde aanvallend effect als op jou, maar nu ik 'verder' ben is die gevoeligheid deels verdwenen. Jij hebt op dit moment al je voelsprieten uit staan en ik zou je aanraden om juist meer in je schulp te kruipen. Rol je op en laat alles wat niet direct voor overleven van waarde is, langs je heen gaan.

Natuurlijk ben je intens verdrietig. Je ex-vriend gedraagt zich als een idioot en walst over jou en jullie kinderen heen. Is-ie nou helemaal gek geworden? Het probleem is alleen dat je er he-le-maal niets aan kunt veranderen. Je hebt er geen invloed op en je zult voorlopig niet meer de man zien en meemaken die je dacht te kennen na al die jaren samen.
Ik wil niet steeds de vergelijking maken, maar man man man, wat herken ik veel in je verhaal. Ook mijn ex-moederzielman leek totaal van het pad af. Nou ja, léék... hij blijkt het na 2,5 jaar ook echt te zijn. Maar de gevolgen zijn inmiddels ook echt voor hem. De opbrengst van zijn 'ik kies nu voor mezelf'-strategie is vooral zichtbaar in zijn band met onze kinderen. Ze hebben af en toe een uitstapje van enkele uurtjes, maar er wordt ondanks alle grote veranderingen nergens over gesproken en zodra hij ook maar ergens het gevoel heeft tot de verantwoording te worden geroepen, is het meteen ruzie. Hij is dan dwingend, vervelend en bot tegen de kinderen. En totaal ongevoelig voor hun pijn.
Hoe pijnlijk en naar ik dat ook vindt, ik bemoei me er niet mee. Ik zorg voor rust en stabiliteit in ons gezin-min-man en droog tranen en luister waar nodig.

Wat mij hielp is om alleen nog maar feitelijk met hem te communiceren: geen emoties meer delen, geen dingen aan hem vragen die hij overduidelijk niet (meer) kan leveren. het drijft hem alleen maar verder weg en zorgt voor ruzie. Ga 'grey rock': alleen afspraken maken via mail of app, zonder voorwaarden: zo en zo laat staan zoons klaar.
Buurvrouw is vast en zeker niet de droomvrouw van je ex-vriend, maar wel de vrouw waar hij zijn verwijdering van jou/jullie nu mee wil inzetten. Hij gaat zich echt niet bedenken of plotseling tot inkeer of bijzondere inzichten komen. Hij WIL dit. Jij bent niet uitgenodigd voor zijn feestje en dat maakt hij je hard duidelijk.
Zelfs al zou je een logische en voor jou begrijpelijke verklaring hebben voor zijn handelen, dan nog verandert het helaas niets.

Is het eerste gesprek met de mediator al geweest?

Mara

Mara, ik lees al een tijdje mee en er valt me steeds iets op. Ik weet dat Tsjor heel goed voor zichzelf kan opkomen maar misschien neem je het beter van een ander aan? Ik lees de opmerking van Tsjor ‘dat je dan minder gaat huilen’ als algemeen. Men gaat dan minder huilen. Ik lees het niet zoals jij het volgens mij interpreteert. Dat jij, Mara, zoveel huilt.
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen. Wij zijn je vriendinnen niet. Dit is een openbaar forum en dus krijg je niet de support die je van mensen die je na staan krijgt. Je krijgt andere support, die heel waardevol kan zijn. Zoals de adviezen van Tsjor. Doe er je voordeel mee waar je dat kan, maar probeer je er niet zo emotioneel door te laten beïnvloeden. Dat is echt niet nodig in dit geval denk ik, en is ook echt niet wat je op een openbaar forum moet zoeken. Dan kun je beter privé berichten uitwisselen.
Verder wil ik je ontzettend veel sterkte wensen. Het is niet niks wat je nu doormaakt.

nuchter

Inderdaad, Tsjor is streng doch rechtvaardig en recht door zee. Soms wat ongenuanceerd, maar ik vind haar niet op de persoon spelen. Ik kan het wel waarderen. Ik lees hier mee, ik heb er soms ook wel wat aan.

Zo zijn er meer personen op dit forum die verhelderend kunnen werken. Flanagan, Pennestreek om er maar 2 te noemen waar ik graag van lees. Soms als je zelf in de emotie zit kan een rationele opmerking van een outsider rauw op je dak komen, maar niemand bedoelt het hier volgens mij belerend of aanvallend.

Mara, ik heb met je te doen joh. Weinig advies voor je, mijn scheiding is 4x niet doorgegaan dus m.b.t het scheiden en het tijdperk erna heb ik gelukkig weinig ervaring. Wel met het gevoel van het vervangen worden door een ander, het niet meer bestaan voor degene waar je kinderen mee hebt en hoe lelijk dat voelt. Ik voel met je mee. Als haar Wim mijn buurman was geweest en ze zo had gehandeld als jouw man dan had ik waarschijnlijk voor hun deur gestaan... knap dat jij er nog enigszins rationeel mee om kan gaan.

Verder vind ik het advies van moederziel prima.
Focus op wie jij bent, wat jij kunt doen aan jouw situatie en laat hem voorlopig in de stront zakken.

Even vals spelen?

Bij het lezen van je verhaal denk ik dat ik minder nobel was geweest, en de hele straat getuige had gemaakt van de acties van ex en buurvrouw. Kijken of ze daarna nog lekker hier blijven wonen. Maar het zal wel mijn Franse inborst en mijn hang naar drama zijn.
Sini

Mara

Hoe gaat het met je?

Sinilind

Ik speelde ook al even met zo'n gedachte toen ik het verhaal van de andere buurvrouw las.
Ermee rekening houdend dat seksuele aantrekkingskracht na een jaar meestal minder wordt.
En dan ondertussen even niets doen, geen initiatief nemen rond echtscheiding, van hem laten afhangen (misschien wil hij eigenlijk toch niet, of is het eerste jaar straks voorbij).
Ondertussen de buurvrouw lastig vallen: aanbellen: ik moet even iets aan mijn man vragen. Kinderen laten aanbellen: ik moet iets aan pappa vragen. Post voor hem bij de buurvrouw afgeven (als het niet al te belangrijk is) etc. En doen alsof het heel normaal is.
Even zieken.

Tsjor

Tsjor ;-)

Dat had in nou nooit van jou gedacht, zulke tips geef je anders nooit ;-)!

Maar ik denk zomaar dat het goed zou kunnen werken. In ieder geval, Mara hoeft zich nergens voor te schamen, dus ik zou het inderdaad gewoon delen met de buurt en in plaats van zelf het ongemakkelijke gevoel te hebben/dragen dat neerleggen bij (ex)man en buurvrouw.

En áls haar man zich bedenkt, en áls Mara hem dan nog terug wil, kunnen ze altijd nog bekijken of blijven wonen in die buurt dan nog wel zo'n goed idee is.

Mara, mijn man kan beamen dat een verliefdheid, zeker zo een die voortkomt uit een vlucht van jezelf, ook snel weer wegzakt. Wij zijn nu een ruim jaar verder, de gevoelens zijn weg, ze speelt geen rol meer voor/bij man. En bij mij intussen eigenlijk ook niet meer.

Ik ben ook heel benieuwd hoe het met je gaat Mara!

Iets positievers...

Iedereen bedankt voor de reacties en meedenken...

Inmiddels heb ik weer wat stappen in de goede richting gezet vind ik.

Op mijn huidige werk heb ik uiteindelijk toch de toezegging gekregen om in ieder geval tijdelijk 8 uur extra te kunnen werken, helaas is dat maar tijdelijk zonder op dit moment uitzicht op verlenging, maar voorlopig ben ik daar wel even mee gered. Je weet natuurlijk ook niet wat er in het komende half jaar veranderd.. Verder heb ik vrijdag een nieuw sollicitatie gesprek dus dat is nog even spannend.

Verder zijn we bij twee huurhuizen gaan kijken (we stonden in de top 8 van mensen die voor die huizen in aanmerking konden komen) maar dat was helemaal niets... Veel te klein en te duur.

Vanochtend een nieuw gesprek met een financieel adviseur gehad, hij gaat voor mij de verschillende mogelijkheden op papier zetten maar stond er wel positief in om dit huis toch eventueel over te kunnen nemen. Dan moet ik echt nog wel even kijken of het emotioneel haalbaar is, maar ik heb dan in ieder geval meer tijd om te bedenken wat ik wil zonder dat ik het idee heb dat er een beslissing geforceerd moet worden wegens tijdsdruk. Als het financieel haalbaar is, is dat misschien op dit moment toch het beste om te doen, voor de kinderen verandert er dan het minste, jongste kan op huidige school blijven en ik kan daarna altijd nog kijken wat ik wil. "Gelukkig" is het mooiere weer bijna voorbij, zodat ik de buurvrouw dan toch al minder tegenkom (in de tuin, of als de tuindeuren openstaan en haar hoor lachen en dergelijke..). Stel dat de relatie geen stand houdt, dan heeft hij hier niets meer te zoeken en met de buurvrouw alleen valt nog wel te leven, meer dan hallo hoeft het dan van mij niet meer te worden.
Als de relatie wel stand houdt, en ze willen gaan samenwonen oid, dan zal dat niet naast ons zijn, zolang wij hier wonen. (dat heeft ex partner inmiddels wel toegezegd). Als hij er nu ook nog aan mee zou willen werken om voorlopig zo weinig mogelijk (liever helemaal niet) samen hiernaast zullen zijn, dan geeft ons dat al weer veel meer rust. Dan ziet de wereld er opeens weer een heel stuk beter uit..

Ik (en daarmee de jongens) ben op dit moment meer gebaat bij rust en duidelijkheid dan bij de onrust van en een andere baan en een andere woonomgeving.

Vorige week is het eerste gesprek met de 3e mediator geweest. De sfeer was dusdanig dat zelfs de mediator er over na moest denken of zij ons zou willen/kunnen helpen...
Dat zegt toch wel iets over zijn houding naar mij toe en wat zijn uitwerking daarop met mij doet.
Ik had op zich wel een goed gevoel bij haar, duidelijk, met ruimte voor mijn emoties. Nu blijft het natuurlijk alleen wel de vraag of we er uit gaan komen en of ex zich dan aan de gemaakte afspraken gaat houden, maar dat geldt natuurlijk ook wanneer ik naar een advocaat zou stappen, dat kan altijd nog.
Inmiddels hebben we afgesproken dat we het traject met haar in willen gaan.

Over de situatie met de buurvrouw, of ik dat nu wel of niet moet vertellen ben ik nog niet uit.. Hij gaat het van mij niet aannemen, de betreffende buurman heeft gezegd dat hij hem wel een keer gaat aanspreken als hij ex partner ziet. Het heeft al een paar keer heel weinig gescheeld of ik had het wel verteld.
Ik denk op dit moment niet dat de relatie stand gaat houden, zeker niet als hij weet hoe ze in werkelijkheid is..
Ik ben verder niet zo'n fan van bij de buurvrouw aanbellen en dergelijke.. Ik ben dan bang dat het alleen maar erger wordt en als ik hier wel zou willen blijven wonen, wil ik dat wel met goed fatsoen kunnen doen.

Natuurlijk heb ik wel met de gedachte gespeeld om te gaan zieken bij de buurvrouw, post en pakketjes daar afgeven, alvast zijn kleding die hier nog hangt bij haar brengen en zo, maar ik weet niet of ik daar iets mee opschiet of alleen maar erger maak...
Wat gaat de buurt er van zeggen als ik mij tot dat soort acties ga zetten..

Ik hoop dat ik deze verder positieve flow nu een beetje kan vasthouden...
Wordt weer vervolgd...

Mara

Niet zelf vertellen

...over de wat buurvrouw bij andere buurmannen geprobeerd heeft. Als je IETS wilt zeggen, zeg dan dat hij misschien eens met buurman X moeten gaan praten. Maar echt niet meer dan dat.

Verder ben je echt goed bezig Mara. Mijn complimenten. Ik denk wel dat je moet uitkijken dat de mediator geen psycholoog is, noch wordt. Je zit daar om samen je scheiding op papier te zetten. Je emoties spelen darbij af en toe op, dat is begrijpelijk, maar probeer toch zakelijk te blijven. Zoek een vriendin, familielid en/of psycholoog om je emoties regelmatig te ventileren.

Niki73

Dat is ook wat ik al bedacht had, zelf vertellen heeft geen zin, de buurman heeft zelf gezegd dat hij ex partner wel eens aan zou spreken, ik dacht alleen dat ik misschien iets kan opnoemen dat ik iets van haar te weten ben gekomen... en dan mag hij inderdaad zelf maar uitzoeken hoe of wat. Maar ook dat kan verkeerd overkomen natuurlijk.

Het is zeker niet mijn bedoeling om de mediator als psycholoog te gaan zien. Ik vind wel dat ik mijn emoties over de hele gang van zaken mag tonen en dat daar ook ruimte voor moet zijn. Gelukkig heb ik inderdaad wel andere mensen om mij heen om mijn emoties ook kwijt te kunnen, maar ik vind dat hij best mag weten wat het allemaal met mij doet, zoals hij zich opstelt naar ons toe. Voor mij zijn de jaren dat wij samen zijn geweest wel waardevol geweest (hoewel ik soms moeite heb om dat nog te zien, hij heeft echt wel iets kapot gemaakt met hoe hij zich gedraagt om alles "netjes en respectvol" af te handelen. Door zijn houding is het moeilijk voor te stellen dat hij ooit iets voor mij gevoeld heeft en onze tijd samen ook gewaardeerd heeft. Door zijn zakelijke houding geeft hij geen blijk van enige waardering en terugkijken op een fijne tijd.. Dat maakt het lastig.
Helaas is uit elkaar gaan iets zakelijks, met alles wat geregeld en vastgelegd moet worden.. Ik kan het alleen nog niet loskoppelen van mijn emoties. Gevoel en verstand liggen niet altijd op 1 lijn..

Stand houden

Lieve Mara, ook ik denk dat je een goede weg bent ingeslagen, hoe moeilijk en zwaar ook. Er zit weinig anders op en dat is heel zwaar. Je bent nog steeds mild en van goede wil, en dat siert je, maar het hóeft niet. Maar die houding kun je altijd nog laten varen als dat noodzakelijk wordt. Als mediation een hel wordt, kun je alsnog naar een advocaat, een bitch worden kan altijd nog Ik vind het knap en sterk dat je je niet wilt verlagen tot spelletjes spele of roddels. Het kan ook backfiren.

Wat de opmerkingen over je man betreft: ik zou hem loslaten als het je lukt. 'Ik denk op dit moment niet dat de relatie stand gaat houden, zeker niet als hij weet hoe ze in werkelijkheid is.' Je weet niet hoe dat gaat lopen en je weet niet of je man openstaat voor jouw feedback. Ik denk van niet. Je man zou de eerste niet zijn die koppig vasthoudt aan een vluchtrelatie omdat hij ofwel alle schepen al achter zich heeft verbrandt, ofwel te koppig is om op zijn schreden terug te keren, ofwel écht denkt dat het gras groener is bij de buurtruus, ofwel omdat hij van 't padje af is, ofwel.... En zo nog 100 andere wellicht absurde redenen.
Hij heeft deze relatie niet ingezet omdat zij een beter alternatief is dan jij (denk dat in vredesnaam niet!!), maar omdat hij dit WIL. Ook al blijkt zij straks cruella deville of een zeurtruus van de bovensteplank: hij wil laten zien dat hij dit ZONDER jou doet. Jij doet niet meer mee en daar kan een man heel, heel ver in gaan. Zelfs als de man in kwestie dondersgoed weet dat zijn 'nieuwe geluk' hier niet ligt.

Ik zou je ook aanraden om ondersteuning te zoeken voor het emotionele deel. het is een zware weg die je gaat en het kan helpen als je je zorgen en verdriet kwijt kunt. Dan kun je het loskoppelen van het zakelijke en dat gaat je helpen. Gun jezelf die extra steun.

Stop hoe dan ook je energie niet in het willen overtuigen van mensen die getikt zijn. Dat doet alleen maar pijn en is zonde van je tijd. Jij bent geen concurrent van de buurtruus. Dat mocht ze willen. Je hoeft niemand te overtuigen van haar gebrekkige normen en waarden. En verlaag jezelf alsjeblieft niet tot de hare en die van je man.

Wees de wijze. Echt, dat zal je later op de been houden.

knuffels weer {{{{{}}}}}}

Dat zie je verkeerd

"Door zijn zakelijke houding geeft hij geen blijk van enige waardering en terugkijken op een fijne tijd."
Mara, dit is jouw interpretatie van zijn houding, maar (sorry dat ik het zeg) die slaat eigenlijk nergens op. Je zakelijk opstellen in een scheiding is juist goed. Het IS een zakelijk proces. Het zegt helemaal niets over het verleden en de verwerking van het proces komt daarna pas. Zie je man als tijdelijk gek geworden, zeker op emotioneel vlak. Je kunt wat dat betreft voorlopig niets van hem verwachten. Helemaal niets. De dingen zakelijk afhandelen kan hij blijkbaar wel. Prijs jezelf gelukkig. (Lastig, ik weet het)

Ik had laatst tot mijn grote verbazing, zes/zeven jaar na de scheiding, eindelijk een gesprek met mijn ex zonder nare opmerkingen of verwijten van zijn kant, waarin hij toegaf dat hij onmogelijk geweest was. Zo lang kan dat dus duren. Ik zat er allang niet meer op te wachten, maar het was toch wel prettig.

Een inzicht dat mij hielp

Toen mijn man bij mij weg wilde, heeft hij letterlijk tegen me gezegd dat hij niet meer (op de goede manier) van me hield, en er eigenlijk aan twijfelde of hij dat ooit wel gedaan had. Ik vond dat zo ontzettend pijnlijk en laag, dat hij niet alleen mijn toekomst, maar daarbij ook nog mijn verleden kapot wilde maken! Het voelde als zo'n enorme trap na. Ik begreep niet waarom hij het nodig vond mij zo te treffen. Zo'n rotwijf was ik toch ook weer niet?!?
Tot we het daar bij de relatietherapeut over hadden. Hij had echt die gevoelens van vroeger weggestopt, geblokkeerd. En dat had hij nodig om de stap naar scheiden te kunnen zetten. Want hoe moet je dat anders doen, als er geen enorme wrijvingen en problemen zijn, en het probleem eigenlijk in jezelf zit? Dan moet je je ergens tegen afzetten, ergens de motivatie en rechtvaardiging vandaan halen.
Intussen heeft man dat gevoel van vroeger weer helemaal terug weten te halen. Hij hield echt wel van me. En gelukkig doet hij dat weer. Maar ik snap nu wel hoe het werkte voor hem. Hij kon niet meer kijken naar wat we wel hadden, hoe goed het was geweest, anders kon hij niet weg.

Laat hem je niet je mooie herinneringen afnemen. Wat je ervaren hebt, hoe het tussen jullie ging, hoe hij als vader was, het is allemaal waar. En het staat los van het nu. Je ex kan dat (in theorie tenminste) allemaal blijkbaar prachtig loskoppelen. Jij moet dat ook gaan doen, zeker voor deze periode. Zie hem nu los van hem vroeger. En wat hij doet, doet hij niet om jou te kwetsen, hoe erg het daar nu ook op lijkt. Dat was waarom ik het maar niet begreep, hoe kan hij mij nou zóveel pijn willen doen, is het allemaal al niet erg genoeg? Maar dat was het/zijn doel niet. Het doel was zichzelf beschermen. En zichzelf losmaken van mij.

Wat ben je sterk, ik heb enorm veel bewondering voor je. Hou vol!
Oh en, ik zei het al eerder, het zal je verbazen hoe ook jij je emoties kunt parkeren tijdens de mediationgesprekken. Je bent óp daarna, maar tijdens de gesprekken lukt het je. Let maar op .

Mediator

De mediator is er juist voor om de emoties er uit te halen en tot zakelijke en werkbare afspraken te komen.
Emoties horen bij vrienden en familie en bij heftige omstandigheden bij hulpverleners.

Je mag ze daar tonen, maar de mediator zal ze benoemen en terzijde leggen.
Het gaat het proces vooral vertragen als je ze daar teveel toont.

Bedenk wat je wil en wat je zeker niet wil en waar je wisselgeld zit. Dan kom je goed beslagen ten ijs en kun je er een punt achter zetten en gaan opkrabbelen en opbouwen.

Totaal geëscaleerd..

Eerst even van mij afschrijven, daarna neem ik later zeker nog de moeite om te reageren op jullie reacties..

Gisteravond heb ik, na weer heel veel vervelende appjes/reacties toch opgenoemd dat ik iets weet over de buurvrouw wat zijn kijk op haar zeker zal kunnen veranderen. Daar reageerde hij uiteraard niet positief op, ik heb hem niet gezegd wat het is, omdat hij dat toch niet van mij gaat aannemen.

Vanochtend vroeg stond de buurvrouw op hoge poten bij mij aan de deur. Zij wilde praten. Toen ik aangaf dat ik daar geen behoefte aan had, werd ze heel boos, probeerde mijn huis binnen te dringen door de deur heel hard open te duwen (daardoor kwam mijn hond, die ik in mijn armen had, klem te zitten en begon hij heel hard te piepen). Zij duwde mij opzij, bedreigde mij en werd heel onredelijk. Ik heb haar eerst vriendelijk, toen steeds dringender verzocht mijn huis te verlaten en heb, toen zij even een stap naar achter deed, snel de deur dicht gedaan. Ik stond echt te trillen op mijn benen...
Daarna heeft ze nog geprobeerd om contact te zoeken over de schutting, daar heb ik niet op gereageerd en toen ik langs haar huis liep om met de hond te gaan wandelen, riep ze me ook nog achterna. Voortaan loop ik dus maar de andere kant op als ik met de hond ga lopen denk ik.. Of misschien moet ik er boven staan en blij zijn dat haar ware aard nu ook aan mij getoond is. Ik had het eigenlijk moeten filmen, zodat ex partner het ook had kunnen zien, want die gelooft haar natuurlijk blindelings..

Waar ik nu mee zit is of ik er werk van moet maken, bedreiging, huisvredebreuk en mishandeling van een puppy. Nu is het mijn puppy, maar straks zijn het mijn kinderen die ze mishandelt als ze bij haar zijn... Kan ik eisen in de omgangsregeling dat zij er nooit bij zal zijn?

Misschien was het beter geweest om het niet op te noemen bij ex partner maar ik kon natuurlijk ook niet weten dat buurvrouw zo buiten proporties zou gaan reageren. Het zegt wel wat over haar, blijkbaar voelt zij zich aangevallen (omdat ze weet dat het waar is?) en doet ze daarom zo vijandig..
Buurvrouw heeft gedreigd met aangifte wegens laster, zou dat hard te maken zijn? Het zijn geen roddels, ik heb het uit eerste hand gehoord...

Net nu ik dacht dat het allemaal weer wat rustiger werd, komt dit, daar ben ik natuurlijk wel mede schuldig aan hoor, dat begrijp ik best, maar haar reactie had ik zeker niet verwacht... Wat een gevaarlijke vrouw is zij...

Mara

wijkagent

Ik zou als ik jou was de wijkagent bellen en vragen wat je er mee moet. Het huis binnen dringen en bedreiging zijn toch zaken die tegenwoordig zeer serieus genomen worden en als je nu geen grens stelt, wanneer dan wel?

Melden

Een melding doen. Een aangifte escaleert vaak verder.
Bij een melding nemen ze haar een volgende keer mee. ( is mij pas zo uitgelegd toen er iemand bij mij binnendrong en me een klap gaf)

Melden

Met de wijkagent overleggen en in ieder geval melden, plus instructies vragen hoe te handelen als ze nog een keer probeert binnen te komen.
Dat naroepen en dergelijke gebeurt op straat, als er anderen ook op straat zijn kunnen die filmen. Zo bouw je een dossier op.

Een dossier opbouwen is niet hetzelfde als een vechtscheiding opstarten (al zal je man dat wel vinden) maar het is je eigen belangen bewaken.
Jij hoeft het je niet te laten aanleunen dat je in je eigen huis bedreigd wordt, jij hoeft het niet te pikken dat ze jouw puppy pijn doet, jij hoeft het niet te pikken dat je op straat nageroepen wordt.
Jij kunt wel op een normale manier omgaan met je man in de scheidingsafwikkeling en daar goede afspraken over maken, al zal het niet makkelijk zijn.

Wat die aangifte van smaad/laster betreft, kom maar op.

Mara

Ik hoop dat je echt goed beseft dat het een hele domme actie van je was. iedereen hier raadde het je af om met die ' kennis' iets te doen. Dat was niet voor niets.

' Misschien was het beter geweest om het niet op te noemen bij ex partner maar ik kon natuurlijk ook niet weten dat buurvrouw zo buiten proporties zou gaan reageren. Het zegt wel wat over haar, blijkbaar voelt zij zich aangevallen (omdat ze weet dat het waar is?) en doet ze daarom zo vijandig..'

' Blijkbaar voelt zij zich aangevallen.....' En dat verbaast je? Nadat je je ex hebt laten weten dat je iets wist over haar? Je hebt dus niet bedacht dat ex dat tegen haar zou zeggen? En je dacht zeker dat zij zou denken dat je complimenten over haar gehoord had? Bedoel je nu echt net te doen, alsof het allemaal niet bedoeld was als aanval op haar? Heb je echt ooit gedacht dat zij daarna vriendjes met je zou worden?

' Ik kon natuurlijk niet weten....' Nou ja, dan speel je toch wel heel erg de na-ieve onschuldige kaart uit.

Je denkt nu dat het iets zegt over haar, maar heb je er ook rekening mee gehouden dat het hele gebeuren iets zegt over jou? Dus dat er aan de andere kant van de muur eveneens gedacht wordt: zie je nu wel wat een vreselijk mens dat is.... . Dat denkt hij nu waarschijnlijk over jou, niet over haar. En daar doen alle verhalen over hoe erg zij tekeer is gegaan niets aan af: je hebt het over jezelf afgeroepen, je hebt het verdiend; dat zal het verhaal aan de andere kant zijn. En daar kun je niets tegenin brengen.

Is het te keren? Zou het te keren moeten zijn? Dit is wel echt gif, het verzuurt en het verergert. Nu gaat het al over de politie wel of niet inschakelen, de termen worden zwaarder: roddel, smaad, laster, huisvredebreuk, geweld etc. En dat naar aanleiding van een roddel. Normaal gesproken helpt het enigszins als je de volle verantwoordelijkheid neemt voor het gebeuren en je excuses aanbiedt. Maar in dit geval zou je ook een toelichting moeten geven want een ' hint' over slechte verhalen die verder niet toegelicht wordt is nu zeker niet meer houdbaar.

Je kunt ook een charme-offensief starten, zoals je dat nu al een beetje doet: kijk eens hoe erg zij is. Dan vertel je vooral overal wat zij heeft gedaan en je laat de aanleiding (jouw actie) weg. Het is verbazingwekkend hoe vaak dat goede vruchten voor de aanstichter afwerpt.

Mijn advies voor nu: luister beter naar de adviezen hier op het forum. Maar ik besef dat dit mosterd na de maaltijd is.

Tsjor

Excuses

Ik denk dat jij je excuses moet maken, omdat jij (zoals Tsjor duidelijk beschrijft) degene bent geweest die dit lont heeft aangestoken. Gewoon een kort: "Sorry, dat had ik niet mogen zeggen. Het spijt me dat ik dat heb gedaan." is genoeg om in elk geval aan je ex duidelijk te maken dat jij je liever niet op dit niveau begeeft. Laat het daarbij. Geen toelichting. Als hij toch meer wil weten, kan hij daar naar vragen. (en kun jij hem verwijzen naar de buurman). En ook niet over haar reactie beginnen. Dat is aan haar om evt. recht te zetten.
Verder zou ik wel een melding doen. Eenmaal ontstoken gaat deze buurvrouw blijkbaar nogal ver. Dit hoeft buiten de politie verder niemand te weten, maar kan voor jou wel een veiliger gevoel geven.
Echt jammer trouwens, deze laatste ontwikkeling. Ik vond je echt heel erg de goede kant op gaan in je eerdere berichten. Hopelijk kun je die draad weer oppakken.