Vriend wil uit elkaar zonder reden

Blijven

Het lijkt mij een no brainer. Natuurlijk blijf je als dat kan. Voor de kinderen is het het fijnst als in ieder geval een ouder in hetzelfde huis blijft wonen. En met die buurvrouw hoef je niets. Het lijkt me zeer waarschijnlijk dat zij op den duur verkast. Je laat toch geen al te beste indruk achter als je een man hebt die eerst in het huis daarnaast woonde.

Eens met Phryne

Hoe moeilijk het ook is, voor de kinderen zou het juist heel fijn kunnen zijn als hun vader naast hen blijft wonen. Bijna birdnesten.

Je bent nu al beslissingen aan het nemen voor situaties die op dit moment nog niet spelen. Het is echt verstandiger om de rust te bewaren en niet teveel tegelijk te veranderen, zeker voor je kinderen.
Verhuizen kan altijd nog.

Kun je geen heel hoge grote heg plaatsen bij je voordeur? Het zou echt kunnen dat je over een jaar heel anders naar de situatie kijkt. Het zou zo zonde zijn als jij (ja jij!) de kinderen voor niets uit hun vertrouwde omgeving haalt. Geef jezelf wat tijd.
In de winter is het ook heel anders, dan ben je toch meer op binnen gericht. Ik moet dan in ieder geval echt moeite doen om de buren te zien.

Belangrijkste criterium

lijkt me toch de betaalbaarheid van de woning. Dat lijkt me een eerste vereiste: het dak boven het hoofd van je kinderen moet betaald kunnen worden, zodat zij eronder kunnen blijven.
Als je huidige woning betaalbaar is zou ik me breed maken en er stevig in blijven wonen. Als de andere woning betaalbaar is zou ik verhuizen.
Je kunt wel bij de berekeningen rekening houden met de tijd: de komende 4 jaar is het wellicht nog van belang voor de kinderen, maar daarna?

Tsjor

Ik zou willen

Je noemde een paar tips die ik gaf goed, o.a. de tip: straal uit dat je er vertrouwen in hebt dat je kind het wel redt.

Daarna schrijf je: 'Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen en te begeleiden en als daarin ook een gesprek met vader bij hoort, dan doe ik dat.' Dat laatste stukje zou niet moeten zijn: 'dan doe ik dat', maar: 'dan bespreek ik met hem wat hij daaraan kan en wil doen en laat ik hem doen wat hij kan doen wat hij wil doen.'.
Ik zou willen dat ik je uit kon leggen wat daarin het cruciale verschil is met mijn tip over vertrouwen geven. Als je kind iets niet wil vertellen omdat hij bang is dat vader boos wordt, of dat een gesprek op een teleurstelling uitdraait, dan kiest hij zelf toch voor het beste. Het is belangrijk dat hij macht krijgt over zijn eigen emoties en hoe daarmee om te gaan.

Misschien dat de woorden van Trix, Dropje en Phryne beter overkomen. Ik hoop het.

Tsjor

Zit er even helemaal doorheen...

Wat een tegenslagen allemaal..

Gisterochtend langs geweest bij een financieel adviseur/makelaar. Ex partner was mee, maar helaas alleen om mij nog even fijntjes er op te wijzen dat het allemaal aan mij ligt, ik moet maar fulltime gaan werken, hij werkt nergens aan mee, zelfs niet voor de kinderen dus voorlopig kan ik niets anders kopen. In mijn huidige woonplaats/omgeving lijkt alles te duur of in te slechte staat. Zeker omdat ex partner nergens aan mee wil werken, ook al begin ik er steeds meer van overtuigd te raken dat ik zijn hulp al helemaal niet eens meer wil. Voor de kinderen wel, maar voor mezelf zeker niet. Verhuizen naar een andere plaats om te kopen of proberen te huren in deze omgeving zijn dus nu nog de opties. Het huis waar ik naar gekeken had, is het dus ook niet geworden.
De financieel adviseur zei ook nog dat kinderen heel flexibel zijn, zo lang moeder maar gelukkig is, worden zij dat ook... Ik zie dat toch iets anders, als mijn kinderen gelukkig zijn, dan word ik dat ook. Ik vind dat wel makkelijk gezegd, het lijkt wel of ik alles fout doe terwijl ik zo mijn best doe. Waarom kan ex partner niet gewoon wat meer begrip en verantwoordelijkheidsgevoel opbrengen, het zijn toch ook zijn kinderen, dat is iets wat ik echt niet kan begrijpen wat ik nooit voor mogelijk had gehouden..
Niemand ziet het belang van de kinderen lijkt wel. Ben ik nu werkelijk de enige? Het lijkt me dat die juist heel belangrijk zijn.

Na het gesprek bij de financieel adviseur kwam ex partner langs om nog wat dingen te bespreken, alleen maar heel negatief en het eindigde ermee dat hij mij heeft uitgescholden waar de kinderen bij waren...
Jongste wilde niet mee om iets leuks te gaan doen, was natuurlijk ook mijn schuld....Dat had hij overigens al besloten voordat zijn vader mij had uitgescholden.
Ik ben nu bang dat ik, wat ik ook doe, het altijd tegen mij gebruikt gaat worden.

De kinderen willen wel verhuizen, maar niet weg uit deze omgeving. Dat heb ik met ze besproken. Ik ben ook bang dat het straks tegen mij gebruikt gaat worden door ex partner. Dan wordt co-ouderschap natuurlijk lastig, zo niet onmogelijk. Dat wil hij niet, dat heeft hij vanaf het begin gezegd maar als er straks echt afspraken gemaakt moeten worden en ik heb besloten om naar een andere plaats te verhuizen met alle gevolgen van dien, dan kan, en zoals het nu gaat zal hij dat zeker tegen mij gebruiken. Hij weet overigens nog steeds niet waar hij wil gaan wonen.

Helaas is het zo dat ex partner sinds gisteren dus wel veel bij de buurvrouw is (wel stiekem, eerst zoon thuis afzetten, dan de straat uitrijden, zijn auto een straat verderop zetten en dan via de tuin naar binnen glippen... Helaas zag ik dat natuurlijk, er staat wel een schutting, maar daar kun je wel doorheen kijken. Dat hij het stiekem doet, maakt het niet makkelijker. De buren weten het inmiddels, waarom komen ze er dan niet gewoon openlijk voor uit? Het lijkt me vreselijk om alles zo stiekem te moeten doen, of maakt het dat juist spannend? Bij het rondje met de hond lopen, zag jongste zijn auto staan....

Dit huis was alleen te betalen met een scheve verdeling, daar wil ex partner natuurlijk niet aan mee werken. Dat ik de kinderen zoals Ginny Twijfelvuur al opnoemt, uit hun vertrouwde omgeving moet halen lijkt me verschrikkelijk. Maar het vooruitzicht om te blijven op deze manier is levert op dit moment te veel stress op.

Tsjor,
ik heb heel veel vertrouwen in mijn zoon. Alleen worstelt hij zo met zich zelf en de situatie dat ik dat heel lastig vind om te zien, ik wil hem zo graag helpen met alles en weet ook niet wat het beste is. Ook omdat hij wel wil dat zijn vader weet hoe erg hij alles vind maar dat niet bespreekbaar durft te maken. Hij is nu aan het twijfelen of hij komend weekend wel naar zijn vader wil gaan. Hij vindt het idee dat zijn vader nu naast ons is, echt verschrikkelijk... Ik denk niet dat hij kiest voor het beste door het nergens met zijn vader over te hebben, dan lijkt me de stap steeds groter worden om dat wel te gaan doen, hij is nu echt al afstand aan het nemen. Wat als de afstand te groot wordt en hij straks werkelijk geen contact meer wil?

Verder is er in huis van alles aan de hand (wasmachine, droger en vaatwasser tegelijk stuk, stroom die spontaan uitvalt) dus nee, momenteel zie ik alles even niet meer zo helder en positief. Dat kon ik er nu net even niet bij gebruiken... Zou het een teken zijn dat ik beter kan vertrekken?

Als het zou kunnen, zou ik vandaag nog mijn spullen pakken, maar waar naar toe? Wanneer komt er nu weer eens iets positiefs op mijn pad??
Normaal ben ik echt wel sterk en positief maar vandaag lukt me dat helaas even niet. Het is even te veel tegelijk, net als ik denk dat het niet erger kan worden, komt er toch weer iets bij wat mij verder de put in helpt.. Komt natuurlijk ook wel door de vermoeidheid die begint toe te slaan, ik lig veel te veel wakker 's nachts waarbij het maar blijft malen in mijn hoofd. Hoe veel erger gaat het nog worden??
Ik wil nu alleen even rust en iets positiefs, daar ben ik nu wel weer eens aan toe.

Wachten of zelf gaan doen

Lieve Mara, wat een ongelofflijk lastige situatie heb jij. Ik vind dat je ex-vriend het ook wel heel erg bont maakt door gewoon in het huis naast jullie te gaan zitten. Misschien moet je niet meer gaan afwachten wat de situatie brengt of wat je ex doet, maar zelf naar je (?) mediator stappen en de zaken gaan regelen zoals JIJ ze wilt. Ook de zaken rond de kinderen kun je dan vastleggen.
Ik denk dat je het heft in handen moet gaan nemen. Je zult het zelf moeten doen, van hem is niets te verwachten. En laat je goed informeren!

Gewoon blijven?

Misschien is het juist wel handig om nu gewoon te blijven waar je bent. Als ik het goed begrijp is je a.s. ex al ergens anders -als hij niet bij de buurTruus is-

Als je het kunt betalen kun je de soap van ex en Truus ook gewoon eens wat observerend bekijken en wie lacht niet die de mens beziet?

Misschien stel ik het wat te optimistisch voor maar je kunt ook blij zijn met wat je wel hebt en van daaruit het leven voor jezelf en je kinderen weer wat comfortabeler maken.

En wie weet hoe lang je a.s.ex en Truus het uithouden? Kan zomaar over zijn. En zij zijn de losers, niet jij. Het is nog steeds een cliche om je vrouw met kinderen in de steek te laten voor een ongebonden vrouw. Daar win je geen punten mee. We zullen het er mee moeten doen, het gebeurt.

Maar zorg dat je er zelf met de minste emotionele en financiele consequenties vanaf komt.

En voorlopig is er helemaal geen sprake van co ouderschap. De kinderen wonen bij jou. Hoe langer je dat volhoudt te meer kans dat, met zon scheldende a.s. ex het ook geen co ouderschap wordt.

Feitelijk heb jij de beste kaarten in handen. Zo kun je het ook zien.

Het alleenstaand ouderschap is echt wel zwaarder maar ook sterk belonend. Samen met mijn kinderen heb ik ook een hele goede tijd.

Meer werk

Dan hoef je maar 1 ding te doen. Meer werk zoeken. Een tweede parttime baan?

Wet van Murphy

Als het verkeerd gaat, dan gaat ook alles verkeerd. Alles is op zijn einde, de relatie, de wasmachine, de droger, de vaatwasser, de stroom.
Ik snap dat je rust wil, maar het positieve komt niet vanzelf aanwaaien. Je moet toch echt de schouders eronder zetten en prioriteiten stellen. Vaatwasser? Kan met de hand. Droger? het is mooi weer. Wasmachine kan een probleem zijn, tenzij je een groot bad hebt en je je energie daarop wil afreageren.
Ex werkt niet mee. Ik denk dat iedereen je al lang duidelijk probeert te maken, dat je je toekomst los moet denken van je ex. Niet meer afhankelijk van hem zijn en van zijn goede wil. Hij zorgt niet meer voor jou. daar komt bij dat jullie niet getrouwd waren, dus je kunt geen beroep doen op een aantal geregelde rechten, zoals partneralimentatie.
Wat zijn zorg voor de kinderen betreft, probeer dat zakelijk te benaderen, zoals het uiteindelijk in een ouderschapsplan terecht moet komen. Niet vragen om gunsten (= je afhankelijk opstellen), maar kijken naar rechten (= zakelijk, goed onderlegd weten wat ieders bijdrage moet zijn).
Wat betreft de kinderen, de financieel adviseur gaf eigenlijk een heel goed advies, maar je wil het niet: 'De financieel adviseur zei ook nog dat kinderen heel flexibel zijn, zo lang moeder maar gelukkig is, worden zij dat ook... Ik zie dat toch iets anders, als mijn kinderen gelukkig zijn, dan word ik dat ook.'
Je kiest een andere weg: eerst moeten de kinderen gelukkig worden en dat worden ze nu niet, omdat hun vader uitgecheckt is en ze niet meer kunnen blijven wonen waar ze nu wonen, omdat vader daar niet aan meewerkt. En dus kun jij ook niet gelukkig worden. Daarmee heb je voor jezelf en de kinderen een perfecte patstelling gecreëerd en het resultaat is blijvend ongeluk. Wat in alle details van het leven door zal klinken. Leuk uitstapje met vader? Nee. Je kunt er nachtenlang wakker van liggen, maar je komt er niet uit.
Ondertussen lopen de spanningen tussen jullie beiden op. Daar kun je boos over worden, over wat hij nu weer doet, schelden waar de kinderen bij zijn (hoezo zijn die bij een gesprek tussen jullie beiden?) en het bij hem neerleggen. Je ongeluk wordt groter en groter. En er is nog geen glimp van een begin van een oplossing.
Stel je nu eens voor, dat de financieel adviseur gelijk heeft.
- kinderen zijn flexibel. Dan kun je je kinderen stimuleren om nieuwe ervaringen op te doen en daarmee om te leren gaan. Vader is niet meer dagelijks aanwezig, vader is niet volledig uitgecheckt, vader zoekt naar mogelijkheden om een nieuwe band op te bouwen met de kinderen en organiseert leuke dingen. Stel je nu eens voor, dat je je kinderen daarin positief ondersteunt en dat ze echt mogen ervaren dat het leuk kan zijn, dat ze daarmee gelukkiger kunnen worden. Als die band er is kunnen er ook momenten komen waarop de kinderen zelf aan vader vertellen hoe ze zich voelen.
- zolang moeder maar gelukkig is zijn zij dat ook. Die wijze les heb ik indertijd van mijn dochter van 3 geleerd: mam, ik ben zo blij dat je weer kon lachen. Dus dat ik weer kon lachen was niet alleen voor mezelf goed, maar ook voor de kinderen. Om zover te komen moet je wel heel hard werken, de situatie helder analyseren, moeilijke beslissingen nemen en van onderaf alles weer opbouwen. Waarbij de belangrijkste vraag is: wat kan ik aan, gegeven de omstandigheden. Waar en hoe kan ik het leven weer aan. Net als in het vliegtuig: eerst zelf het zuurstofmasker opzetten en dan pas bij je kinderen.

Op dit moment is huisvesting en inkomen het belangrijkste voor jou. Niet: wat willen de kinderen, maar: wat kan ik aan, wat kan ik betalen. En dan niet geleund op man, maar zelf. Dat kan tegenvallen op het eerste gezicht. Maar als je die teleurstelling hebt verwerkt kunnen er nieuwe perspectieven komen. Beter dan voorheen? Nee, echt niet. Maar zeker beter dan nu, omdat je het dan zelf in de hand hebt. Als je met een sip gezicht een andere woning zoekt en treurig en boos uitlegt aan de kinderen dat je het zo erg voor ze vindt dat ze nu moeten verhuizen, hun vriendjes kwijt raken en hun clubjes en hun vertrouwde omgeving, dan wordt het voor de kinderen een drama. Als je straks trots kunt zeggen: dit huis ga ik zelf voor ons een nieuw onderkomen maken, een nieuwe start, met nieuwe mogelijkheden, dan zullen je kinderen dat ook overnemen. Al blijft elke verandering voor een kind met een lichte vorm van autisme een probleem. Maar geen onoverkomelijk probleem.

Tsjor

Huis

Hoe is het eigendom van het huis, Mara? Is het van jullie samen, 50-50?

Huis

Ja, het huis staat op beide namen, naar mijn weten gewoon allebei 50%.

Op de andere reacties reageer ik op een later tijdstip.

Het houdt niet op. Maar uiteindelijk toch positief..

Net als ik denk dat het niet erger kan worden, kan dat dus wel...
Ex partner begint nu met dreigen met opzeggen van samenlevingscontract (ja, dat kan eenzijdig). Dat betekent dan dat wij waarschijnlijk binnen een half jaar op straat staan. Ongeacht hoe onze situatie er dan uitziet, hebben we al vervangende woonruimte of niet, dat maakt hem dan niet uit. Ik weet helemaal niet hoe dat zit, gaat dat halve jaar in na verkoop of na opzegging van samenlevingscontract, ongeacht of het huis al verkocht is??
Helaas wordt mij dat niet duidelijk uit het contract, moet ik dan wel of niet naar de kantonrechter? Ik denk dat ik op korte termijn een afspraak moet maken met een juridisch adviseur. Het is zo jammer dat ik niet gewoon tijd krijg om alles op te lossen en aan te pakken, ik vind dat ik daar heel goed mee bezig ben, maar het gaat hem ineens niet snel genoeg meer... Hoeveel tijd is redelijk om een andere baan en huis te vinden??

Gelukkig zijn de wasmachine en de droger weer gemaakt, de vaatwasser kan niet meer gemaakt worden, het is nu alleen de vraag wat ik daar mee moet, zet ik een goede nieuwe erin, met een handige indeling en dergelijke, of ga ik voor een goedkopere, minder handige..

Ik ga van het weekend nog eens heel goed kijken naar het ouderschapsplan. Ik heb dat wel al ingevuld, maar ben over sommige dingen misschien wel van gedachten veranderd. Wat kan ik hard maken als eis en wat zijn de rechten en plichten?
Moet ik naar een mediator (we zijn nu bij twee verschillende geweest, de eerste vond ik niet prettig, hij heeft bij de tweede de vervolgafspraak afgezegd) of direct naar een jurist of advocaat? Ik wil niet eigenlijk niet meer met hem samen in gesprek. Er zijn de afgelopen dagen teveel negatieve dingen gebeurd.

Moederziel,
Ik ga het alleen oplossen. Ik wil nu echt niets meer met hem te maken hebben.

AnneJ,
Gewoon blijven is echt geen optie meer. Dat is momenteel niet goed voor mijn gezondheid, ik voel me niet prettig meer in mijn huis en dat heeft dan ook weer zijn weerslag op de kinderen. Ik mag hopen dat de relatie met buurtruus geen stand houdt... Maar dan nog lijkt me blijven te moeilijk. Ik weet niet wat haar invloed op hem is, dat het nu allemaal opeens zo snel moet misschien?
Als zij niet naast ons had gewoond, was het woonprobleem minder groot geweest en misschien zijn medewerking om hier te kunnen blijven iets groter..

Tegen het alleenstaande ouderschap zie ik op zich niet zo op. Van hem hoef ik niets te verwachten, dat doe ik ook niet meer. Dus nu ik weet dat ik het helemaal alleen moet doen en niet steeds teleurgesteld wordt door zijn houding, geeft dat ook wel weer enige rust.. Je krijgt er in ieder geval wel veel voor terug, ik weet zeker dat wij er met zijn drieën heel sterk en liefdevol uit gaan komen. Nou ja, weet zeker... ik hoop het en zoals ik het nu voor me zie, is dat mijn streven geworden.

Ik ben inderdaad bezig met meer uren werk zoeken. Parttime tweede baan of meer uren in een andere functie, het maakt me eigenlijk niet meer uit, als ik maar snel iets heb, ik kan altijd van daaruit verder kijken wanneer de situatie weer tot rust is gekomen en stabiel is.

Tsjor,
Het kwartje is bij mij nu echt wel gevallen. Ik moet eerst aan mezelf werken. Ook al vind ik dat lastig, bij mij staan de kinderen nu eenmaal bovenaan, maar je hebt wel gelijk. Je beschrijving hierover is heel duidelijk en heeft me heel erg aan het denken gezet. Ik wil niet blijvend ongelukkig zijn/worden. Ik wil weer gelukkig worden. Wie weet hoe de toekomst er uit ziet, misschien kunnen we ooit wel terug naar deze woonplaats in het geval dat het nu niet direct lukt. Maar misschien willen de kinderen dat dan wel niet eens meer...
Vader is wel degelijk geheel uitgecheckt (in ieder geval momenteel). Hij wil alleen maar wat voor hem het beste is en dat komt niet overeen met wat wij willen. De tijd zal het leren wat daar de uitkomst van is, maar op dit moment voorzie ik grote problemen tussen vader en jongste, maar als dat zo is, dan is dat maar zo. Zolang hij bij mij zichzelf kan zijn, zich kan uiten, boos zijn, verdrietig zijn, opstandig zijn, maar ook blij kan zijn bij mij, lekker met mij wil knuffelen (ook al is hij bijna 15) en lekker zijn gang gaat, is dat goed. Of het contact met vader dan in een later stadium verandert (ten goede of niet) is aan hen.
Ik ben op dit moment al blij en gelukkig met elk moment dat we weer kunnen lachen met elkaar of lekker even iets met zijn drieën doen. Als de sfeer tussen mijn beide jongens dan ook even goed is (vooral jongste irriteert zich nogal snel aan oudste) dan is mijn dag weer goed..

Jongste vind het in ieder geval heel leuk om samen huizen te kijken op internet, komt soms ook met huizen die hem wel geschikt lijken (ook in een andere woonplaats). Het liefste blijft hij hier in de omgeving maar het lijkt mij wel goed om te laten zien dat dat bijna onmogelijk is, de huizen zijn of te duur of in te slechte conditie, in een andere woonplaats is dat echt wel beter. Als er dan geen co-ouderschap mogelijk is, wordt dat ongetwijfeld tegen me gebruikt, dan is dat maar zo. Ik weet beter, hij wilde dat vanaf het begin al niet, want dan heeft hij zijn handen niet vrij...

Het enige positieve wat mij de afgelopen dagen heeft gebracht is het inzicht dat mijn geluk en dat van de jongens nu van mij en alleen van mij afhankelijk is en dat ik daar nu heel hard voor ga werken. Ik was op de goede weg, maar dacht (onterecht) dat mijn ex partner nog wel mee zou werken om ons goed terecht te laten komen. Dat gaat niet gebeuren, ik zet het uit mijn hoofd en weet rationeel dat ik er alleen maar sterker uit kan komen, nu emotioneel nog...
Mijn gevoel van trots als dit allemaal achter de rug is en we uiteindelijk goed terecht zijn gekomen, zal heel groot zijn...
Tsjor, dit komt mede wel door jou helder geschreven stuk. Ik wilde het niet zien, omdat de hoop dat ex partner mee zou werken er bij mij altijd gebleven is tot aan vanmiddag. Nu is die hoop echt weg en moet ik het echt alleen gaan doen. Samen met en voor mijn jongens..

Nu maar hopen dat ik dit gevoel even vast kan houden en niet binnen een paar dagen weer terug in de put zit. Voor nu gaat het goed. Emoties even een beetje aan de kant en gaan met die banaan..

meer uren

heb je een vast contract?
En ben je al 2 jaar of langer in dienst?

Zo ja, dan kun je met de wet op deeltijdwerk ook om meer uren vragen. Je werkgever moet dan met een verdraaid goed argument komen om dat niet te honoreren.
Vraag je vakbond hierbij om hulp om dit goed te formuleren.

Mara

Ik lees nog steeds geregeld mee.

Jezus wat een verdriet, je partner is compleet uitgecheckt, het lijkt wel een horror verhaal.

Het is geen verlies meer in jou geval vind ik. Het is vanaf nu een verrijking voor jezelf. Dat je los komt van zn partner. Die je zo buiten parkeert. Op alle vlakken.

(Maar weet je karma never losses an address. Onthoud dat)

Ik vind het enorm fijn te lezen dat je nu echt voor jezelf en je jongens gaat. Ik denk dat ze zich geen betere mama kunnen wensen dan jouw.
Ik zou alle zeilen verder aan dek gaan zetten idd een advocaat te gaan zoeken. Door zetten is nu de enige optie als hij nu resoluut van jullie af wil. Neem de verdere touwtjes in handen en ben hem 2 stappen voor.

Tijdelijke oplossing?

https://www.lbio.nl/

Vergeet niet dat er soms wel mogelijkheden zijn die je overslaat omdat je er niets van verwacht. En een tijdelijke oplossing is ook een oplossing.
Ik heb met 2 kinderen met autisme ingewoond bij mijn ouders en bij een vriendin (tot het schooljaar over was). Jij bent de grootste steunpilaar ook voor een kind met autisme.

Bij de gemeente zijn soms nog wel mogelijkheden in geval van nood. Misschien minder geschikt maar daarna kun je rustig doorzoeken.

En ik weet niet hoe het met een samenlevingscontract gaat en kinderen. Is het nodig om naar de rechter te gaan voor kinderalimentatie? Of kun je op grond van de regelgeving een duidelijke afspraak maken? Op papier is beter dan kun je zonodig het LBIO inschakelen.

uitchecken

Mara, ik ben blij dat mijn verhaal je geholpen heeft. Als je weer wegzakt, denk dan maar aan het vliegtuig: ouders eerst.

Nog even over het uitchecken. 'Vader is wel degelijk geheel uitgecheckt (in ieder geval momenteel).' Tegelijkertijd schreef je dat vader een leuke activiteit had voor de kinderen (waar de jongste niet naartoe wilde). Dat is volgens mij niet hetzelfde als 'volledig uitgecheckt'.

Miss neemt het over: 'Jezus wat een verdriet, je partner is compleet uitgecheckt, het lijkt wel een horror verhaal.' Nou nee, als het om de relatie gaat is het geen horrorverhaal, maar het verhaal over 'hoe ontbind je een samenlevingscontract.' Ik heb er geen ervaring mee, maar even googelen leverde de volgende informatie op (van een advocatenbureau:

'Een samenlevingscontract ontbinden bij het beëindigen van een relatie lijkt heel eenvoudig; in principe geldt het contract zolang het samenwonen duurt. Als er een verschil van mening is wanneer het samenleven is geëindigd, dan is de samenleving officieel geëindigd op de dag dat één van de partners aan de ander door middel van een aangetekend verzonden brief laat weten de samenleving geëindigd is. Vaak is echter expliciet in het samenlevingscontract vastgelegd op welke datum de overeenkomst als geëindigd moet worden beschouwd. Op deze manier is het samenlevingscontract ontbinden eenvoudig.'

In feite is het samenlevingscontract dus al beëindigd op de dag dat jij (Mara) hem het huis uit hebt gezet. Mocht dat tot onduidelijkheden leiden, dan zal er een aangetekende brief moeten komen, van jou of van hem.

Je hoeft niet naar de rechtbank, een notaris of wie dan ook. Wel moet je afspraken maken rond de woning (hypotheek) en kinderen (ouderschapsplan). Verdere afspraken zijn gerelateerd aan wat er in het samenlevingscontract staat. Bijvoorbeeld als het gaat om de verdeling van goederen.

Mara, je zegt dat je binnen een half jaar het huis uit moet als hij het samenlevingscontract opzegt. Waar baseer je dat op? Staat dat in jullie contract?

Het kan zijn dat het inschakelen van een advocaat nuttig is, maar het is niet verplicht. Het ligt eraan hoe eenduidig het samenlevingscontract is opgesteld. Zijn er relevante interpretatiemogelijkheden, waarover je van mening kunt verschillen, dan is het wellicht raadzaam om wel een advocaat in te schakelen, of als het kan bij de mediator alles uit te pluizen.

Tsjor

Alleenstaand ouderschap

'Tegen het alleenstaande ouderschap zie ik op zich niet zo op. Van hem hoef ik niets te verwachten, dat doe ik ook niet meer.'
Ik vind dat je dit te negatief opschrijft. Van hem hoef je niets meer te verwachten ten aanzien van jou en jullie relatie. Maar wat ik zo lees is dat hij wel degelijk nog zoekt naar een vorm om (alleenstaand) ouder te zijn voor de kinderen. Wat je daarin kunt verwachten is nu nog onduidelijk, jullie hebben de afspraken nog niet op papier gezet. Maar ik zou zeggen: ontneem de kinderen hun vader niet, in elk geval niet meer dan wat hij zelf doet. Het lijkt erop alsof hij nu nog vooral de leuke dingen wil doen, als het hem uit komt, de krenten uit de pap zeg maar. Dat is in elk geval iets. Voor hem op dit moment zijn manier om te werken aan het geluk van de kinderen. Hopelijk wordt het straks meer als alles in een stabieler vaarwater komt, er duidelijkheid is over de woning, het ouderschapsplan is opgesteld en ondertekend.
Ga er in je hoofd van uit dat hij wel nog de vader van de kinderen is en zal blijven; dat dat niet meer zal zijn zoals het vroeger was; en dat het vinden van een nieuwe balans tijd en ruimte vraagt. In het belang van je kinderen.

Tsjor

Leuk

Leuk om te lezen hoe de jongste een eventuele verhuizing oppakt. Kinderen zijn echt wel flexibel.

Tsjor

Uitgecheckt of niet..

Kaori,
Dank je voor de tip voor de wet op deeltijdwerk. Helaas is het niet mogelijk om mijn uren uit te breiden, we zitten in een fusie en er is nergens budget voor. Dat geldt dan (als ik het goed begrepen heb) als goede reden om te weigeren.

Miss,
Ik zie het inderdaad niet meer als verlies. Het is jammer dat het allemaal zo loopt en het had van mij echt wel anders gemogen, uit respect voor onze relatie en elkaar maar er zijn grenzen. Die van mij zijn bereikt.
Ik wil nu doorzetten en uiteindelijk wel weer eens rust en stabiliteit in ons leven, al zal dat nog wel even duren..

AnneJ
Wij hebben nog niets officieel op papier (wel allebei een ouderschapsplan ingevuld,maar dat nog niet besproken en bevestigd. Dat moet nu wel gaan gebeuren maar ik zie daar vreselijk tegen op. We zijn het nergens over eens.... Hoe wij ooit bij elkaar gepast hebben, is mij nu echt een raadsel. We hoeven niet naar een rechter, alleen wanneer wij er zelf niet uitkomen qua hoogte van de kinderalimentatie dan wel.

Tsjor
Ik vind het wel volledig uitgecheckt zijn wanneer je niets meer wilt bijdragen aan het oplossen van de problemen. Dat hij 1 keer iets voorstelt om te gaan doen, in de hele periode dat het nu speelt is voor mij geen reden om daar anders over te denken. Het gaat mij ook om de medewerking, het beantwoorden van vragen, het regelen van dingen die hij best zou kunnen doen (sommige dingen heb ik al meerdere keren gevraagd maar wordt niets mee gedaan).

Ons samenlevingscontract wordt officieel ontbonden wanneer een van beiden een aangetekende brief verstuurd (met een opzegtermijn van een maand). Ook "wanneer beide partijen in gezamenlijk overleg de overeenkomst feitelijk hebben beëindigd en zijn overgegaan tot verdeling van hun gezamenlijke vermogensbestanddelen"

Daar haal ik niet uit dat ik het al beëindigd zou hebben, het was geen gezamenlijk overleg en we zijn nog niet overgegaan tot verdeling. Of moet ik dat anders lezen?

We hoeven niet naar de notaris of rechtbank voor het ouderschapsplan, alleen wanneer we er niet uitkomen, dan moeten we naar de rechtbank.

"iedere partij heeft het recht zich tot de kantonrechter te wenden met het verzoek uit te spreken dat hij of zij -met uitsluiting van de andere partij- nog zes maanden mag blijven wonen in de laatst door beiden bewoonde woning" Daar haalde ik dat uit. Ik weet niet goed hoe ik dat moet interpreteren. Het lijkt me dat ik dan moet aanvragen zodra hij mij verplicht om te verkopen of te koop zetten?
Maar in deze kopersmarkt kunnen we natuurlijk hoger inzetten bij verkoop, dat helpt mij ook weer in het zoeken naar een nieuwe woning. Dan wordt de overwaarde alleen maar hoger.

Ik vind niet dat ik te negatief ben over zijn rol als vader op dit moment. Er zijn teveel dingen gebeurd die ik niet allemaal heb genoemd en het feit dat hij al vanaf het begin geen co-ouderschap wilde helpt daarbij niet. Ik ga de kinderen hun vader niet ontnemen, daar is hij zelf al mee bezig. Jongste heeft heel goed in de gaten dat hij bij zijn vader niet (meer) op de eerste plaats komt. Hij wil het alleen wanneer het hem uitkomt, zodra dat niet gaat zoals hij dat wil, krijg ik de schuld want ik lig dwars. Kijk maar naar het vaderdagweekend, het feestje bij zijn familie, de zomervakantie en zo kan ik nog wel even doorgaan...
Op dit moment vind ik het jammer dat hij de vader van mijn kinderen is en dat wij daarom voor altijd met elkaar verbonden zullen blijven. Hij is altijd een hele goede vader geweest maar wat hij de laatste tijd allemaal heeft gedaan en gezegd heeft er wel voor gezorgd dat ik daar op dit moment heel anders over denk. Misschien dat dat ooit weer bijtrekt hoor, voor de kinderen is dat te hopen maar van mij hoeft het momenteel niet. Ik denk dat hij ook niet zit te wachten op een goed contact met mij. dan zou zijn houding echt wel anders zijn. Zolang zijn eigen belang boven alles gaat, is er weinig tot geen kans op verbetering en wordt de relatie met jongste echt alleen maar slechter. Ik wil nu eerst ons eigen leven weer opbouwen en daarna wel weer eens kijken hoe zijn rol daarin past. Ik ga de jongens het contact met hun vader echt niet ontnemen maar ik ga geen moeite meer doen om hem bij hun leven te blijven betrekken. Ik ga mijn zorgen niet meer met hem delen. Ik denk dat dat nu in het belang van de kinderen is, rust en stabiliteit. Wil jongste niet naar zijn vader is dat ook goed. Als er op dit moment weinig contact met vader is,dan is dat maar zo, het is zijn ding, hij komt er nog wel achter dat het leven niet alleen maar om hem draait en hij niet langer alles alleen kan bepalen. Maar misschien is het dan te laat en dan kan ik niet zeggen dat ik niet mijn best heb gedaan om het te voorkomen. Ik heb hem vaak genoeg gewaarschuwd, geprobeerd hem bij mijn zorgen te betrekken, hem van alles op de hoogte geprobeerd te houden, zonder reacties of acties, nu mag hij er zelf gaan achter komen dat hij niet heel slim bezig is wat de kinderen betreft. Als ik daarmee negatief overkom, dan is dat maar zo, het is zoals ik er op dit moment over denk.

Mara

Je doet het prima

Je ex is niet meer je beste vriend en hij is bezig het voor zichzelf goed te regelen. Dat mag jij dus ook doen. Je huis kunnen verkopen met overwaarde is heel fijn. Samen met een hoger inkomen kun je dan weer wat fatsoenlijks terug kopen voor jou en de kinderen. Probeer de regie te krijgen over de afhandeling, maak afspraken over omgang en alimentatie, en de rest is bijzaak (meubels en spullen en zo).

Juridisch advies

https://ak-advocaten.eu/rechtsgebieden/familierecht/ontbinden-samenlevingscontract/

Ik zou in elk geval juridisch advies vragen. Om problemen in de toekomst te voorkomen. Met name wat betreft de betaling van kinderalimentatie. Houd je aan de wettelijke regelingen daarvoor gezien zijn inkomen. Vraag hoe je dit zo kunt vastleggen dat je bij nalatigheid mogelijkheden hebt. Echt belangrijk.

Spreek af dat vaste alimentatiebedrag en de mogelijkheid om bij onverwachte kosten een bijdrage te geven. Vragen staat vrij, zou er niet teveel op rekenen maar wie weet. Beugels, tandartskosten, onverwachte studiekosten of schoolreisjes. Dan vraag je op voorhand of vader het eens is met de acquisitie en zo ja dan de helft van de kosten. Je kunt dan niet zelf iets regelen en achteraf vragen. Nou ja, vragen staat vrij maar maak er geen halszaak van. Dat kost je alleen je bloeddruk.

In een ouderschapsplan zou ik zaken ook zo minimaal mogelijk regelen. Je partner wil geen co ouderschap. En misschien ook wel niets regelen op het gebied van vaste omgangsdagen?
Dan maak je daarvan: omgang in overleg. En als het al pubers zijn - ik ben even kwijt of je al aangegeven hebt wat de leeftijd is van de kinderen- dan kan vader in overleg met de jou en de kinderen. Kun je dat altijd weigeren als het je niet uitkomt. Andersom, vader dwingen zich aan de omgang te houden, is onmogelijk.

Elkaar informeren is een wassen neus dat ook veel conflictstof oplevert. Zeker als het al pubers zijn kunnen zij zelf vader zonodig informeren.

Hoe graag je ook vaste dagen vrij voor jezelf zou wensen. Het kan een langdurig conflict opleveren.

Kijk ook wat je precies in je samenlevingscontract hebt afgesproken. Soms heeft dat consequenties bij het stoppen daarvan. Koopwoning, kinderen. Schroom niet om dat zonodig met een advocaat te regelen.

Maar regel zaken nu goed voor je later spijt krijgt.

Hoe zit het precies

"Vaak is echter expliciet in het samenlevingscontract vastgelegd op welke datum de overeenkomst als geëindigd moet worden beschouwd. Op deze manier is het samenlevingscontract ontbinden eenvoudig."

Sterk

Tsjonge, wat vind ik je krachtig, Mara. Je schrijft het zelf: er zijn grenzen en die zijn nu bereikt. Dat geeft je de kracht om door te pakken en dat is wat je nu nodig hebt om rust te creëren voor de kinderen en jezelf.

Ik schrik wel een beetje van de manier waarop je ook heel vastbesloten bent in de rol die je ex-vriend als vader (niet) krijgt. Ik denk dat je dat aan hem moet laten. Je kunt daar eigenlijk alleen “passief’ in zijn, in de zin dat als hij zijn rol niet pakt jij het oppakt voor jezelf. Je kunt hem niet actief uitsluiten, ook al voelt dat nu misschien beter. Je zult hem de ruimte moeten geven om het zelf vorm te geven. Snap je wat ik bedoel? De tijd zal leren wat hij gaat doen. Als jij daar nu in stuurt en beperkt, leg je de kiem voor veel conflicten en dat is niet in het belang van je kinderen. Daarom is een realistisch maar door beiden (en de kinderen!) gedragen ouderschapsplan belangrijk.

Ik zou zeker een mediator/advocaat gaan bezoeken met verstand van samenlevingscontracten. De clausule over de woning lijkt me onhoudbaar als je mede-eigenaar bent. En je kunt onderling sowieso weer afwijkende afspraken maken. Dat geeft misschien net de tijd im alles te kunnen gaan regelen.

Eens

Ik ben het een keer eens met moederziel! Mag ook wel worden vermeld. Ik ben deel haar mening over vaderschap per definitie, maar nu speciaal, omdat vader tot 6 maanden geleden, waarschijnlijk in zijn ogen, echt alles gedaan heeft voor zijn gezin. 4 dagen van 9 uur werken per week, 1 dag voor de kinderen, zodra het kon meer gaan werken etc.
Het is nu een rumoerige tijd, het roer gaat om. Hij reageert niet zoals hij altijd gedaan heeft, Mara in feite ook niet. Dat geeft niet, wat er nu gebeurt moet alleen niet de norm zijn of worden. Dus niet: op basis van wat hij de laatste 6 maanden heeft gedaan hoeft hij in de toekomst..... Het is een overgangstijd, een ingewikkelde overgangstijd.
Als de jongste niet in wil gaan op de dingen die vader nu organiseert, dan kun je aan de jongste vragen hoe hij wel contact wil onderhouden, onder het motto: hij is wel je vader en hij houdt nog altijd evenveel van jullie. daarbij is het ook belangrijk dat je laat merken, dat de kinderen niet iets moeten doen voor jou, of om jou te beschermen of zoiets. Jij zorgt voor jezelf, de kinderen hebben andere dingen te doen en andere problemen op te lossen. .

Tsjor

woning

Als duidelijk is dat de woning verkocht zal worden kun je daarover in overleg met vader en dan met name over twee vragen:
- een taxatierapport: de waarde van de woning moet worden bepaald door een makelaar. Op basis daarvan kun je een inschatting maken van de eventuele overwaarde. Welke makelaar, wanneer, wie betaalt de makelaar?
- de kapotte vaatwasser. dit is geen probleem alleen voor jou, het is ook zijn probleem, aangezien de woning ook zijn eigendom nog is. Een goede vaatwasser kan belangrijk zijn voor de verkoop, maar is het de investering waard? Daar moeten jullie nog samen over beslissen.
Het lijkt me dat dit de eerste punten zijn waar je nu aan kunt gaan werken.

Tsjor