Vriend en ik gaan uit elkaar. Wat is redelijkheid

sterkte

Houtplank, natuurlijk is het waardeloos als een relatie niet werkt zoals je gehoopt had. En is het weer wennen om alleen te zijn. Dus daar mag je ook best treurig om zijn. En ondertussen is het ook goed om te bedenken dat je wel voor jezelf kan zorgen. Dat je niet eindeloos in iets blijft hangen wat niet goed is. Dat je knopen kunt doorhakken. Dat is iets om trots op te zijn.
Voor de komende dagen veel sterkte

Rosie

Nee niet alleen geslaagd met een relatie. Maar ik heb opeens het beeld van
mijn moeder, 81 jaar oud, in een flatje met 13 katten. Mijn zoon wordt 18, heeft zich net ingeschreven bij de TU Delft. Ik ben bang voor eenzaamheid denk ik...
Houtplank

Houtplank

Ach, dat speelt ook mee, een dreigend leeg nest syndroom...

Hoe groot is de kans dat jij ook met 13 katten in een flat komt te zitten?

By the way: het verdriet dat je nu voelt mag er natuurlijk gewoon zijn! Dit is niet wat je voor ogen had toen je jonger was en naar je toekomst keek.

Moeder

Wat een verdriet, Houtplankje. Ik wens je heel veel sterkte en vind ook dat je een heel moedige stap genomen hebt. Je hebt je leven weer in eigen hand genomen. Jij zit weer zelf aan het stuur. Na verloop van tijd hoop ik dat je gaat inzien hoe fijn dat is.
En hoe is de relatie met je moeder? Misschien kun je de banden met haar wat aanhalen. Niet omdat je eenzaam bent maar omdat het fijn en belangrijk is om er voor haar te zijn.
Succes, je bent sterk!

Ik voel met je mee

Toen mijn eerste langere relatie stuk liep was ik er erg aan toe, na heel lange tijd toch iemand ontmoet, een tegenpool ten opzichte van mijn eerste partner en ik was dolgelukkig. Samen een gezin gesticht maar het liep, voor mij totaal onverwacht, fout. "Gelukkig" had ik nog jonge kinderen en moest aan de bak om de boel draaiend te houden maar mijn hemel wat een pijn en vaak nog. Volgens mij heb ik het hier gelezen maar ik ben het "klein" gaan houden, mijn werk, de kinderen dat was even genoeg. Houd regelmaat en zorg goed voor jezelf maar let op dat je niet je troost gaat zoeken in allerlei lekkers want dat heb ik gedaan en ben erg veel aangekomen, stom. Nu ben je niet gelukkig maar toen je relatie er nog was ook niet maar nu kan je wél opbouwen. Doe rustig aan en kijk hoe het loopt, niets moet, je hebt werk, een huis, je kind is goed op weg, een huisdier, dat is best al heel wat. Sterkte.

Herkenbaar

hier ben ik dan, 54 over 3 weken, weer alleen na een mislukte huwelijk en een relatie van 4,5 met een man van wie ik zielsveel gehouden heb. Mijn exman is hertrouwd en oogschijnlijk gelukkig

Zo herkenbaar. Nu 50, en relatie van 28 jaar, eentje van 4 jaar, eentje van maar een maand maar die was wel ontzettend intens en nu eentje van een half jaar die net over is. En ook hier een gelukkige ex.
Ik heb niet het gevoel dat er iets mis is met mij want er zijn logische verklaringen voor alle breuken maar pijnlijk en eenzaam blijft het. Voorlopig ben ik er klaar mee. Dat gedoe kost me zoveel. Aan de andere kant kreeg ik gigantisch veel energie en levensvreugde van de verliefdheden. En alleen op de bank is erg alleen nu de kinderen bijna allemaal weg zijn. En dat vul ik allemaal wel weer in en ik weet ook dat verdriet slijt maar nu is het allemaal heel erg vers en pijnlijk.

{{{{{{Tessa}}}}}}

Ik voel (letterlijk) je pijn. En ik vraag me ook af of ik ooit (op lange termijn) de moed zal hebben om weer iemand toe te laten in mijn leven. Alles doet pijn, mijn lichaam maar vooral mijn ziel :-/
Houtplank

Hier 61, alleen na eerst weduwe worden, toen in de steek gelaten worden met een kindje van 6 maanden van de ene op de andere dag en toen te lang in een narcistische relatie blijven hangen.
En dat laatste ( te lang blijven hangen) kwam omdat ik bang was voor de eenzaamheid. En je mag je misschien afvragen of dat bij jou ook heeft gespeeld... je twijfelt immers al zoveel jaren...
Maar mocht dat het geval zijn: ik kan je vertellen dat het wennen aan het alleen zijn pittig is geweest maar dat ik nu gelukkiger ben dan ooit. En ik zou willen dat ik eerder door die angst heen was gegaan (het is ook vaak maar een idee dat het erg is) en voor mijzelf had gekozen. Het is nu schrijnend maar: Het went, en het kan heerlijk zijn, dat is maar wat ik wil zeggen,

Huilen huilen huilen

Ik doe al een paar uur werkelijk niets anders, heb een hoofd vol snot en de ogen van een albino konijn. Zoon is naar zijn vader voor een week. Heb lang met de honden in het bos gelopen, deed me goed, maar dan thuis komen. Ik weet het, het heeft tijd nodig. Ik voel me letterlijk in stukjes gescheurd.
Houtplank

Volgens mij gaat het goed 😉

De spanning van de laatste tijd komt eruit. Dat is een goed teken. Accepteer het. Stimuleer het. Des te meer eruit komt, des te eerder ben je over de relatie heen.

En het gebeurt niet voor niets als je zoon een week naar zijn vader is. Dan mag je van jezelf.......

Niet bang zijn

Niet bang zijn voor tranen...emoties...alleen-zijn enz.

Sta er maar, zie het aankomen, accepteer en omarm het en weet dat het even is en je dan weer even rustig wordt.
Huilen heelt en het zijn maar druppel vocht dus het krijgt je er niet onder.

Uren huilen.

Dat zou ik ook wel eens willen, maar van huilen krijg ik enorme hoofdpijn. Dus ik druk die emotie vaak weg, als dat lukt, of pink alleen een mini traantje.
Maar zo heerlijk hartverscheurend huilen, inderdaad, de ogen uit je hoofd janken, lijkt me heel gezond toch?

Dit is toch waar huilen voor bedoeld is

... dit soort situaties? Dat je verdriet hebt om het stuk lopen van je relatie, niet weet waar je het moet zoeken en de hond wel heel lief is maar toch niet het antwoord op je verdriet.

Volgens mij heb je alle reden om verdrietig te zijn. Je kunt het gebruiken als excuus voor thee - chocola en de meest melodramatische serie die je maar op Netflix kunt vinden. Standaard tip; Doe het stapje voor stapje. Probeer uit te vinden wat jij ook al weer lekker vindt om te eten of leuk om te doen, zodat je straks je huis, maar misschien nu stukje voor stukje je eigen leven weer terugkrijgt.

En je ex? Je hebt gezien dat hij stappen heeft gezet. Fijn. Je kunt hem nu misschien meer loslaten. Wil hij negatief over je zijn; laat hem. Zijn manier van rouwen blijkbaar. Wil hij kop in het zand steken; niet slim maar zijn probleem.

Sterkte!

Dikke knuffel terug Houtplankje

En ik vraag me ook af of ik ooit (op lange termijn) de moed zal hebben om weer iemand toe te laten in mijn leven. Alles doet pijn, mijn lichaam maar vooral mijn ziel :-/

Dat dacht ik de eerste keer ook. Ik voelde me gehalveerd. Beroofd van mijn identiteit, geen vrouw van meer, ingeruild en afgedankt. En toch kwam er een man op mijn pad waar ik me goed bij voelde. Het was geen enorme liefde maar wel een diepe genegenheid die me geheeld heeft. Daarna kwam er iemand die me compleet van mn voeten veegde en waar een ongelofelijk intense tijd mee heb beleefd. Het liep niet goed af, misschien ook wel zo gezond maar het was heel bijzonder om mee te maken dat ik, op deze leeftijd, nog zo hoteldebotel kon raken. En alles wat je meemaakt leidt tot het volgende hoofdstuk in je leven. En dat was een heel bijzondere man waar ik een enorme klik mee had. Van mezelf moet ik geloven dat het voorbij is maar ergens, diep van binnen, blijf ik hoop houden dat de omstandigheden veranderen en we kunnen toegeven aan onze gevoelens.
Misschien komt er nog een man langs, misschien ook niet. Voor mij is het belangrijkste dat ik rust vind, misschien ook wel berusting. Ook hier een bijna constante stroom water compleet met dikke ogen en hoofdpijn. Het is nodig blijkbaar en het gaat voorbij.
Heel veel liefs en sterkte

Waterlanders

Hebben geleid tot dikke ogen en koppijn vandaag. Ik heb gisteren mijn teamĺeidster gebeld om me ziek te melden, want zodra iemand tegen me praat barst ik in huilen uit. Niet de ideale situatie om 30 pubers les te geven. Ze was ontzettend lief en begripvol, hoorde ook gelijk dat ik niet in staat was om te werken. Er speelt ook dat een lieve tante van mij sinds 2 dagen op de intensieve care ligt, ze is 80 dus... nog meer verdriet.
Tessa bedankt voor je lange tekst, het heeft me goed gedaan.
Houtplank

Het zou eerder vreemd zijn

als je geen verdriet had, toch?
Maar dat bedoelde ik ook met coulance voor je ex, het is toch gewoon enorm verdrietig?
Om dan te verwachten dat hij extra inlevend is tav je zoon, terwijl hij nog al wat aan zijn hoofd heeft buiten het verdriet om (leven weer compleet omgooien) lijkt me wel wat veel gevraagd. Zou ik eerder juist aan je zoon vragen.

Rare dag

Rare dag
Dag allemaal
Omdat mijn ex-vriend vandaag werkte van 5 tot 14:00 ben ik even voor 14:00 de
deur uitgegaan en zit nu de werken in de OBA waar toch een studiezaaltje
bleek te zitten. Om 18:00 gaat het dicht, ik zal ergens eten of een filmpje
pikken en dan naar huis. Ik voel me vreemd, alsof de werkelijkheid en ik een
beetje vervreemd zijn van elkaar. Ik zou veel liever in mijn eigen huis
zitten maar het duurt niet meer zo lang voordat ex-vriend verhuist is.
Ik heb de concentratievermogen van een zeekomkommer maar het is me toch
gelukt om een paar toetsen klaar te maken voor mijn 3V en mijn 5V klassen, en
ook aan een opdracht te beginnen voor mijn studie. Ik heb ook een pakketje
gestuurd naar mijn moeder die op 5 december 82 wordt. Ik had er naar toe
willen gaan maar ik ben te moe om "in mijn eentje die afstand te rijden en de
spoorwegen + vliegtuigen staken daar op die dag.."
Maar ik heb 2 leuke truien, een vest en een sjaal gekocht in de tinten dat ze
mooi vind (herfstkleuren) en een doosje Merci + een mooie kaart eraan
toegevoegd. Niet zo leuk als een bezoek maar toch leuk. Hopelijk kan haar
broer even langs op die dag.
Ik heb ook bij de Flying Tiger een leuk schrijft gekocht met het idee om een
dagboek te houden. Ik heb behoefte aan reflectie en schrijven is altijd leuk.
Kortom, ik hou me staande maar ik zou het liefst in winterslaap gaan en
ergens wakker worden in maart. Ik zit helemaal niet te wachten op de
"feestdagen". Gelukkig ben ik niet thuis maar ga ik met zoon naar Zuid-Europa waar mijn vader en zijn vrouw overwinteren. Ik zal er
aankomen op mijn verjaardag even voor Kerst en op 27 dec. weer terugkomen.
Wat ik in die dagen ga doen is me een raadsel, maar ik zie wel.
Bedankt voor de niet aflatende steun.

Dat klinkt goed!

Jammer dat een bezoek aan je moeder er niet in zit, maar het uitstapje naar je vader is iets om naar uit te kijken. Heb je daar de rust/ruimte/vrijheid om je terug te trekken als je daar behoefte aan hebt, of moet je sociaal bezig zijn? Lijkt me belangrijk om van tevoren al aan te geven dat je niet overloopt van de energie en dat je echt bij moet tanken, zodat ze niet al teveel van je verwachten.

Ik herken het zo, dat van die winterslaap. Ik heb ook regelmatig gedacht, kon ik maar een jaar onderduiken en weer wakker worden als alles een beetje gewend is, als alle opstartproblemen en alle 'eerste keren' voorbij zijn. En de feestdagen, nee, heel feestelijk zullen die misschien niet zijn. Maar misschien ook wel. Misschien verras je jezelf. Ik zag vreselijk op tegen Sinterklaas, maar het was heel leuk en ik heb verschillende filmpjes gemaakt om naar man te sturen, die ik anders niet gemaakt zou hebben, maar waar ik nu nog met veel plezier naar kijk. Zo ook de vakantie. Ik had nog nooit gekampeerd, en was nog nooit alleen op vakantie geweest (ook niet in mijn eentje zonder kinderen), ik zag er tegenop, maar het was fantastisch. Een van de beste vakanties ooit, volgens mijn kinderen. Dat wens ik jou ook toe, dat dingen waar je tegenop ziet mee vallen, en dat je jezelf positief verrast af en toe.

Het gaat met ups en downs, zoals alles en altijd. Accepteer de downs, geef eraan toe, en geniet van de ups, wees je daarvan bewust en gebruik ze als bodem om op te staan tijdens de downs. Knuf!

Pennestreek

In Portugal zal ik wel een eigen ruimte hebben, ja. Mijn vader huurt iedere jaar in hetzelfde appartementencomplex, en omdat het buiten het seizoen is kan hij heel goedkoop een extra studio voor mij en zoon huren. Zoon begrijpt het prima als ik even een uurtje of twee op bed lig te slapen of met boek. Verder is mijn vader een verwoede golfer, en ik vind het ook leuk om een paar balletjes te slaan, heb ik vroeger gespeeld, als ik het geld had zou ik het weer oppakken maar het is te duur voor mij. Het strand is 100 meter verderop en als het weer het toelaat is het daar eerlijk wandelen. Kijken naar de zee werkt louterend. Voor de rest is het vooral de familie van zijn vrouw die er is (haar 2 volwassen kinderen met aanhang en 3 kleinkinderen), de volwassenen spreken allemaal Engels maar de kleintjes alleen maar Pools, laat ik het nou niet machtig zijn, goed excuus om even vaag voor me uit te kijken.
Het zijn meer de dagen tussen Kerst en weer aan het werk gaan dat ik vrees. Ik moet wel producten afmaken voor mijn studie maar zoon heeft plannen met zijn pa, dochter met haar vriend, en ik zal dus voor het eerst sinds... ooit, eigenlijk, helemaal alleen zijn. Ik heb een dagje Den Bosch gepland met een vriendin, maar met Oud en Nieuw geen idee of ik ergens uitgenodigd zal zijn of gewoon vroeg naar bed ga om maar niet na te denken. Tja. Misschien toch naar Frankrijk en aansluiten bij ooms en tantes als ze geen andere plannen hebben.
Ik heb ook mijn budget als alleenstaande berekend. Het kan allemaal, geen vetpot maar ik hou geld over iedere maand om te sparen. Hopelijk kan ik volgend jaar van schaal veranderen op mijn werk, ik zit al 2 jaar aan de bovenkant en moet solliciteren om naar de volgende schaal te gaan. Geen materiele zorgen dus, en ik realiseer me dat het al heel erg fijn is.
Houtplankje

Familie

Wat ik niet begrijp, maar dat kan aan mij liggen hoor, is dat jij zowel je moeder als je dochter dus niet gaat opzoeken met de feestdagen. En zij jou ook niet. Ik zie die moeder met die 13 katten steeds voor me...

Tja Jutta

Mijn moeder en ik, dat is een heel lang verhaal. Ik heb geen zin om uitgebreid te gaan vertellen wat het allemaal geweest is, want dan heb ik 20 bladzijdes nodig en meer tranen dan ik over heb in mijn lijf. Elk bezoek naar mijn moeder betekent dat ik een week nodig heb om bij te komen, hoewel ze nu ouser en minder fel is. Maar ik ga proberen met oud en nieuw te gaan en dan logeren bij een oom, want bij mijn moeder kan ik niet slapen. Mijn dochter heeft een eigen leven, ze woont al 8 jaar samen en ze brengt dit jaar de Kerstdagen door bij de moeder van haar vriend in Friesland. Wel is er een "grote" feest gepland omdat beide mijn kinderen in december jarig zijn. Het is dan mijn ex-man en zijn vrouw, onze dochter en haar partner, mijn zoon en zijn prille vriendin en ik.
Als het aan mij lag had ik beide mijn kinderen met hun lief voor Kerst bij me. Maar... met gescheiden ouders en met haar vriend die gescheiden ouders heeft is het ieder jaar heel erg schipperen.
Houtplank

Ouders in het buitenland

Ik heb sinds één jaar weer contact met mijn (eerst ook vader en) moeder en mijn ervaring is nu dat je ouders in het buitenland opzoeken niet te pas en te onpas uitgevoerd kan worden. Al is het maar vanwege de kosten die dat met zich meebrengt. En je ouwe moeder naar Nederland halen, is ook niet zomaar uitvoerbaar. Ik zou zelfs bang zijn dat dat teveel wordt voor mijn moeder. En ja... ik zie mijn ouwe kromme tengere moedertje van bijna 90 ook voor me tijdens de kerstdagen en ik vind dat een verschrikkelijk sneu beeld. Maar hoe hard het ook is, ze heeft daarvoor gekozen en staat daar nog steeds achter en dit zijn dus de consequenties. Dat ligt anders bij de moeder van Houtplankje, maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat als de onderlinge verhoudingen niet geweldig zijn, je niet staat te trappelen om daar 6 uur voor in de auto te zitten. Even vrij in Bijbelse beeldspraak: wie ... zaait, zal ... oogsten. Moeder van Houtplankje heeft kennelijk niet veel warmte gezaaid, dus oogst dat nu ook niet.

Oud en nieuw

Misschien kun je jezelf uitnodigen bij vrienden i.p.v. te wachten tot zij op het idee komen om jou uit te nodigen? De meeste mensen staan er niet bij stil dat de feestdagen voor mensen zonder relatie vaak een gedoe is, dus denken daar gewoon niet aan. Als iemand zich zelf zou uitnodigen zou ik dat echt geen enkel probleem vinden, gezellig juist. Zelf vier ik de feestdagen al jaren met vrienden die ooit allemaal single waren, en het ene jaar wel, het andere jaar geen partner meenemen. Er sluiten ook vrienden van vrienden aan die geen zin hebben om alleen te zitten. Is altijd heel gezellig.

Familiebanden

Goh, Houtplank, nu het met jou even niet lekker gaat kun je dus ook niet terugvallen op familie. Geen wonder dat je partner, naast jouw zoon, alles voor je was. De volgende generatie lijkt dit patroon voort te zetten. Toen ik 28 was, zo oud als jouw dochter nu, samenwonend en geen kinderen, werd mijn moeder weduwe, nou toen voelden mijn zussen en ik ons heel verantwoordelijk voor haar tijdens de feestdagen. No way dat een van ons alleen maar bij de schoonfamilie in Friesland of elders ver weg ging zitten.
Sorry, als dit te aanvallend klinkt.

Jouw situatie is anders vanwege de vele echtscheidingen in jouw familie. Ik vind dat best rot voor je en ik hoop dat het Grote feest veel goed gaat maken en jou de liefde geeft die je nu hard nodig hebt.

Nou ja Jutta

Ze gaat met haar zoon naar haar vader.
Ze is niet alleen met de kerstdagen. Ze is met haar zoon bij haar vader.