Vriend en ik gaan uit elkaar. Wat is redelijkheid

Complimenten

Houtplankje wat moet dit diep uit je tenen moeilijk zijn geweest deze beslissing. En hoe moeilijk zal t nog worden om voet bij stuk te houden als hij echt moet gaan. Daar wil ik alvast heel veel sterkte bij wensen want ook ik ken je n beetje en je wil hem niet de afgrond in helpen! Dus strijk je maar weer over je hart.....
En ook een compliment voor het forum. Wat een fijne lieve reacties. Dat had ik n poosje gemist, het is zo makkelijk om in verwijten en nare opmerkingen te vervallen.
Nogmaals sterkte. Laten we vooral kijken wat we hier kunnen doen om te helpen. Mijn deur staat iig voor je open!

Sterkte houtplankje

Dat is een moeilijke keuze geweest voor je, maar soms is liefde alleen niet genoeg. Ik denk dat het heel redelijk is om te stellen dat je vriend in de komende vijf weken een onderkomen voor zichzelf moet zoeken. Ik zou heel bang zijn dat hij dan letterlijk op straat zou komen, maar meestal blijkt er toch wel iets te regelen, als het echt moet.

Ook van mij sterkte.

Moeilijke beslissing, maar nu hij genomen is begrijp ik dat je moet doorpakken en een ultimatum stellen aan het samenwonen. Je klinkt heel redelijk.
Sterkte de komende tijd, je keuze was vast niet eenvoudig.

Sterkte Houtplankje

Volgens mij heb ik uit eerdere berichten je verhaal aardig kunnen volgen en ik denk echt dat je een hele goede beslissing neemt. Waarschijnlijk kijken jullie allebei over een poos hierop terug en weten dat dit echt een goede beslissing was.
De vijf weken zijn niet heel ruim maar ik denk wel het beste. Langer de tijd geven heeft denk ik niet het gewenste effect want hij lijkt weinig daadkrachtig. Dus ik denk dat je hem op deze manier uiteindelijk toch een soort helpt met doorpakken nu.
Sterkte!

Bedankt

Ik voel me vandaag compleet uitgeput, heel erg verdrietig, maar toch vastberaden en ergens ook opgelucht. Een vreemde combinatie.
Na het feitelijke mededeling vorige week dat ik echt niet verder wil met hem moet ik vanavond het gesprek aangaan over een tijdslijn. En ik weet al dat het erg vervelend gaat worden. Ik weet nog dat hij mij een keer vertelde (helemaal boos) over zijn ex-vrouw..hij had haar horen bellen met een vriendin en vertellen: "ik weet niet wat ik moet doen hij gaat maar niet weg"...
Als ik alleen was zou ik hem waarchijnlijk meer tijd geven. Maar er is mijn zoon en het is voor hem een vervelende situatie. Ik heb het gisteren verteld, hij was verdrietig, want hij is gesteld op mijn vriend, maar had begrip. En hij zei vanochtend bij het weggaan "Het is weer ons tweetjes he mam?!" Ja het is weer ons tweetjes, niet voor heel erg lang meer, hij wordt volgende maand 18, maar daarom is het voor mij super belangrijk dat vriend snel vertrekt.
Ik moet ook mijn leven herinrichten. En daarin ben ik wel stellig: een leven alleen. Ik sluit niet uit dat ik over enkele jaren iemand leer kennen, wie weet, maar nu ben ik op de eerste plaats. En mijn twee ervaringen met relaties na mijn scheiding hebben me geleerd dat ik alleen in mezelf kan vinden wat mij gelukkig maakt, niet in een ander.
Houtplankje

Houtplankje

"Ik moet ook mijn leven herinrichten. En daarin ben ik wel stellig: een leven alleen. Ik sluit niet uit dat ik over enkele jaren iemand leer kennen, wie weet, maar nu ben ik op de eerste plaats. En mijn twee ervaringen met relaties na mijn scheiding hebben me geleerd dat ik alleen in mezelf kan vinden wat mij gelukkig maakt, niet in een ander."

Wijze woorden.

Ik ben inmiddels 15 jaar gescheiden, heb daarna geen relatie meer gehad. Aanvankelijk vond ik dat afschuwelijk, het idee van "geen arm meer om mijn schouder" en alles alleen moeten doen, maar ik leerde daar mee leven en eigenlijk vond ik het na een tijdje wel prettig om mijn eigen plan te kunnen trekken zonder overleg met risico op discussies. Ik heb geleerd dat ik zelf mijn beste partner ben

En een troostend woord of ergens over van gedachten wisselen kan ik ook met vriendinnen.

dit wellicht iets?

Wat een nare situatie Houtplankje. Ingewikkeld dilemma ook, maar ik denk dat je de juiste beslissing neemt voor je zoon maar ook voor jezelf.

Misschien heb je helemaal geen behoefte om hem aan een alternatief te helpen, maar zowel dan is dit wellicht is voor hem. Onder de Pannen is een Amsterdams initiatief maar inmiddels ook in een aantal andere steden beschikbaar. Misschien een optie dat hij zich hier aanmeldt?

https://www.onderdepannen.nl/

Swaen

Bedankt voor de tip, inderdaad een goede tijdelijke oplossing. Een grote probleem gaat zijn hond worden. Ik kan en wil geen 2 honden alleen verzorgen, en hij gaat moeilijk onderdak vinden met een border collie. De hond ter adoptie aanbieden wil hij niet en dat begrijp ik ook wel. Maar ik ben nu weer voor hem aan het nadeken en dat wil ik niet meer
Houtplankje

Sterk

Wat klink je sterk en vastberaden. Jij bent inderdaad je beste partner. Doe waar jij gelukkig van wordt. En dat initiatief onder de pannen is iets wat ze in heel NL zouden moeten doen. Dat zou heel veel problemen schelen. En ook bijv. bij AOW gerechtigden die gekort worden als plots hun volwassen kind weer thuis komt wonen in een koopwoning.
Die hond, is t geen optie dat hij herplaatst wordt? Kijk eens of de rasvereniging een herplaatsservice heeft? Vreemd idee dat jij t probleem van de ex van jouw soon to be ex moet gaan oplossen met die hond. Leg t probleem waar het thuis hoort. Moeilijk hoor, dat zeker. Heel veel sterkte.

Dat jullie uit elkaar gaan

betekent niet dat je zoon niet meer met hem om kan gaan. Misschien moet je dat nog eens goed benadrukken? Hij is 18 dus kan prima iets met hem blijven ondernemen als hij daar zin in heeft.

Die hond was een beslissing

van hem en zijn ex neem ik aan? Waarom kan de hond niet terug naar ex? En anders is het aan hen om een oplossing te bedenken. Ik zou zeker niet de hond gaan adopteren, want dan zit je nog steeds aan je ex, zijn ex en hun kinderen vast, want die willen de hond vast soms nog zien.

Echt niet aan beginnen hoor.

Je bent reeeel

Houtplankje, hoewel je misschien niet voor toestemming kwam, vind ook ik dat je redelijk bent. Het kan voor hem geen verrassing zijn, al zal hij dat wel zo ervaren.

Het enige wat ik je wil meegeven is de vergelijking met pubers. In principe moeten die het vanaf een bepaalde leeftijd allemaal zelf kunnen. Want volwassen, grote vent, enz. Maar toch heb je soms een puber, waarvan je weet dat het niet zo werkt. Waarvan je klaar bent met de dikke handleiding, maar ook weet dat die handleiding ervoor zorgt dat hij niet in beweging komt. In die gevallen loop je toch wel eens extra. Toch maar wel even attenderen op airbnb adressen in de buurt of projecten. Zonder dat je je verantwoordelijk voelt, toch proberen m een zetje te geven of een actie nemen. Al was het maar omdat je daar zelf ook baat bij hebt. Zou je met zo’n blik naar de tips die hier gegeven worden kunnen kijken of iets voor hem kunnen doen, waar je zelf ook baat bij hebt?

En die hond, dat is toch echt wel een lastige. Is met hem meegaan echt geen optie, of is dat koudwatervrees van jou? Ik weet van veel hondenrassen dat er herplaats facebookgroepen zijn, waar de hond bij een liefhebber terecht komt. Maar daar moet je a s ex wel aan toe zijn want toegeven dat een huisdier niet past is heftig.
Sterkte!

De hond + Biebel

Vriend is wat de hond betreft heel erg rigide (overigens niet alleen wat de hond betreft maar goed). Toen de hond bij zijn kinderen kwam waren zijn vrouw en hij net uit elkaar. De hond kwam om als een soort "verzachting" van het leed te fungeren. Mijn vriend heeft toen ook belooft dat hij de hond zou overnemen wanneer beide kinderen uit huis zouden gaan. Nu is er maar 1 kind uit huis, de hond is toch bij ons omdat overgebleven kind in de horeca werkt en rare werktijden heeft. Ex-vrouw werkt full-time, en heeft overigens nooit echt de hond gewild. Mijn vriend voelt zich verantwoordelijk voor de hond, het siert hem.
Maar nogmaals, het is niet mijn beslissing geweest. Toen ik mijn eigen hond in huis genomen heb, 2 jaar geleden, wist ik dat ik voor hem kon zorgen, eventueel in mijn eentje. Ik heb nu alvast de uitlaatdienst geregeld voor de 2 dagen dat ik hele dagen van huis ben, de andere dagen werk ik een ochtendje en kan ik zelf voor hem zorgen.
Verder Biebel, je vergelijking met een puber klopt enigszins wel. Vriend is wat dat betreft een lastige. Als ik hem probeer te helpen ben ik een control freak en kruip ik onder zijn huid, als ik niets doen en het op zijn beloop laat dan gebeurt er meestal niets, ook al zou hij het compleet mee oneens zijn. Maar ik verwacht inderdaad dat hij niet zelf in actie gaat komen om een huis te vinden, dat ik harde deadlines zal moeten stellen en dat hij vervolgens luid zal verkondigen dat ik een bitch en een secreet ben. Hij zit nu in een complete "denial" fase, een van zijn zonen komt morgen thuis eten en hij vertelde gisteren aan de telefoon niets, wel heel vrolijk dat ik ze als "mannen onder elkaar" ging laten omdat ik afgesproken heb met een vriendin. Gisteren begon hij ook over het nieuwe laminaat dat ik in de keuken wil leggen, ik heb staaltjes gehaald en hij begon over die ene kleur dat hij toch leuker vond. Ik zei niets omdat mijn zoon in de buurt was maar ik wou eigenlijk schreeuwen dat hij al maanden mijn keukenplannen aanhoor zonder iets te ondernemen, dat als ik hem erop aanspreekt altijd zei dat hij andere prioriteiten had (zijn leven op de rit zetten) en nu dat het te laat is gaat hij zich wel bemoeien met kleuren keuze. Afin. Het zijn geen makkelijke dagen zo.
Houtplankje

Vertrekken

Denk jij dat je vriend wel echt realiseert dat het over is en hij moet vertrekken? Zal hij dat wel gaan doen?

Als ik jou berichten nu lees (en al je berichten van eerder herinner) is het niet erg ondernemend.

Hoe ga je hem en de hond het huis uitkrijgen?

Ik ken een stel waarbij de partner weigerde te vertrekken. Dat was nog flink lastig om haar eruit te krijgen.

Zelfde als Vlinder.

Hij gaat niets ondernemen om werk/woonruimte/hond op te lossen. Misschien hoopt hij dat de problemen tussen jullie overwaaien en jij minder doortastend zult zijn als je wil zijn.
Ik ben bang dat zelfs een einddatum als 1 Dec. niet gaat helpen, voor hem is het uitstel van executie, maar of hij die tijd echt zinvol gaat inzetten? Jij kent hem het beste....

Quote:

Mijn vriend voelt zich verantwoordelijk voor de hond, het siert hem.

Dat siert hem? Doe niet zo mal. Hij IS verantwoordelijk voor ZIJN hond. Hij heeft ervoor gekozen na zijn scheiding. Dit siert hem helemaal niet, het is normaal gedrag dat als je een hond neemt, dat je ervoor zorgt.

Het klinkt alsof je nog steeds bezig bent om het puberale gedrag van je ex te vergoeilijken. Als hij mee gaat praten over het laminaat, dan zeg je: het maakt niet zoveel meer uit wat jij ervan vindt, want het is over tussen ons. Ben je al op zoek naar nieuwe woonruimte? Dan kun je helemaal zelf het laminaat uitzoeken.

Ik zou het echt op scherp zetten, want het klinkt alsof hij nog totaal niet doorheeft dat je het meent. Hij walst over je heen, zo te horen.

Oei Lanza

Zo wil ik niet staan in het leven. Puberaal gedrag misschien, vooral ADD en ASS gedrag, maar ik ga niet een man met wie ik 4 jaar lief en leed gedeeld heb letterlijk op van de ene op de andere dag op straat gooien. In ieder geval, niet gelijk. Het op scherp zetten ga ik zeker doen. Maar op een fatsoenlijke manier, voor zo ver het nog gaat.
Houtplankje

Wil en vlinder

Een harde deadline is iets waar vriend inderdaad niets mee kan. En toch zal het wel moeten gaan zoals ik het wil. Het is namelijk mijn huis, het staat op mijn naam, hij wordt niet eens vermeld op het huurcontract. En hij zou niet eens het huis alleen mogen huren, mocht hij het gekke idee krijgen om het te proberen, het is een vrije sector woning en hij verdient niet genoeg.
Dus helaas, als hij niet snel genoeg vertrekt zal ik de sleutels moeten veranderen. Dat zal ik eventueel ook zeggen. Maar hij reageert als iemand met ASS, dat wil zeggen dat hij totaal blokkeert als er iets gebeurt waar hij niet mee om kan gaan.
Mijn plan is, mocht hij echt niet vertrekken, om zijn spullen naar een hotelkamer te brengen, die voor een paar nachten te betalen, en hem voor een fait accompli te zetten. Misschien ben ik te soft maar ik wil hem niet compleet op straat gooien. Ik blijf ervan uitgaan dat zijn gedrag niet uit onwil komt, maar uit onmacht. Ik wil uitgaan van de beste mogelijke optie. Om het op een fatsoenlijke manier af te sluiten.
Houtplankje

Dat zeg ik niet

dat je hem per direct de straat op moet gooien, maar het klinkt alsof hij jouw woorden niet serieus neemt, dus ik zou nog eens heel duidelijk zijn over je beslissing. Een opmerking van hem over het laminaat zou ik niet laten gaan, maar juist gebruiken als kapstok om nogmaals te benadrukken dat hij niet veel langer bij je kan wonen.

Het is over, uit. Hoe sneller hij dit accepteert, des te beter voor jullie allebei.

Houtplankje

Wat verdrietig voor jullie allebei dat het zo gelopen is. Zo te lezen lukt het niet, hij is teveel puber, jij teveel zijn moeder, dat klinkt niet als een gelijkwaardige relatie. Misschien lukt het beter als latrelatie of gewoon als vrienden, de tijd zal het leren..
Het zal voor hem niet meevallen om woonruimte te vinden, of hij het nu accepteert of niet, hij delft het onderspit omdat het jouw woning is waar jullie wonen. Hij heeft het zijne indertijd opgegeven.
Sterkte nu in deze 'overgangstijd'.

Sterkte

Ach Houtplankje, wat verdrietig voor jullie. Je hebt het zo lang en zo hard geprobeerd. Misschien zelfs wel te lang en te hard. Dapper dat je nu de knoop hebt doorgehakt.

Wees duidelijk naar hem toe, herhaal regelmatig wat je van hem verwacht. De boodschap komt beter aan als je de emotie erbuiten laat. Dat is moeilijk, ik weet het, maar anders schiet hij weer in het typische ASS/ADD-gedrag en gebeurt er niets. Ik vind het niet "slecht" om hem te vragen waar hij nu hulp bij nodig heeft, want nu kunnen er nog dingen geregeld worden (door jou of liever door anderen), op het laatste moment niet meer.

Ik wens jullie allebei veel sterkte.

Mijn woorden niet serieus nemen

Ik heb hem vaker gezegd dat ik het niet meer zag zitten. Om het vervolgens weer goed te maken omdat, omdat ik ontzettend van hem hou. Ik ben nu nog erg op hem gesteld, nog steeds, maar het samenwonen lukt niet, ik ben niet gelukkig met hem en er zijn eigenlijk geen conflicten meer omdat ik gewoon niets meer zeg. Ik ben emotioneel uitgecheckt, zoals het heet.
Houtplankje

Maar waarom

zo tegenover elkaar?
(en dat lees ik niet alleen in jouw stellingname maar vooral ook in de vele reacties)
Ik snap dat echt niet zo goed na jaren 'samen'.
Waarom niet gewoon ervan uitgaan dat jullie hier samen uit kunnen komen, waarbij ieders noden gerespecteerd kunnen worden?

En dat dit proces wrs niet zo makkelijk en helder zal verlopen als jij graag wil is mi simpel een gevolg van de keuzes die jullie echt samen hebben gemaakt.
Maar ik denk echt dat als je uitgaat van samen (uit elkaar) en hem hierbij op respectvolle en gelijkwaardige wijze bejegent (en uiteraard tegelijkertijd je eigen grenzen goed bewaakt en uitspreekt) je veel meer kans op snel succes hebt. Conflicten en spanningen vertragen de boel maar.

Laatste reactie

is niet nav jouw laatste reactie. (gekruist)

Belangrijk lijkt me eerst en vooral dat jouw boodschap (uit elkaar) goed doordringt en kan landen.
En misschien is hij het wel eens met belang van zsm fysieke afstand en mogelijk heeft hij daar zelf wel goese ideeën over.

Libera

Ik ben bang dat je eerste bericht een gepasseerd station is. Ik heb het vanaf het moment dat we zijn gaan samenwonen geprobeerd, meer dan 3 jaar geleden. Vriend blijft keuzes maken en een manier van werken/studeren/zijn dat ik niet kan accepteren omdat het allemaal op losse zand gebaseerd is. Ik heb het weleens vergeleken met een oplaasbootje dat doelloos over het water drijft. Hij drijft door het leven. En dat maakt me diep ongelukkig, omdat ik eigenlijk niet op hem kan rekenen.
Daarnaast (hoort ook bij zijn beeld) is hij eigenlijk niet attent en niet teder, eerder afstandelijk. Hij is er wel als ik hem nodig heb, maar op een dusdanige afstandelijke manier dat ik me nog eenzamer kan voelen.
En eigenlijk is zijn gedrag compleet onveranderd vanaf het moment dat we bij elkaar zijn. Het is eerder dat ik erachter gekomen ben dat zijn manier van zijn en denken niet bij mijn karakter past. En hij is heel erg stellig in het niet willen veranderen. Een keertje houdt het op,
Houtplankje