verwaarlozing bij vader

andere optiek

'ik heb er inderdaad ook aan gedacht, maar vind het wel het minste wat hij kan doen.' Geld betalen lijkt voor de ontvangende partij een kleinigheidje, afgezet tegen de uren zorg; maar is het dat ook voor de betalende partij?

Hij zal denken dat jij met je inkomen en nieuwe partner het geld helemaal niet nodig hebt.

Als je het geld niet direct nodig hebt kun je ook overwegen om voor elk kind een kindrekening te openen waar hij dan het geld op kan storten 'voor later, als ze studeren.'
Ik denk niet dat 'dan koop jij de kleding' een goed idee is. Het zou de uitgave van het geld wel concreter maken. Nu gaat het geld naar jou en in zijn optiek is het onduidelijk of het ook naar de kinderen gaat.

Vanuit jouw perspectief doet hij te weinig en verkeerd etc. en je hebt gelijk. Alleen: als hij tijdens jullie relatie al blowde en schulden maakte, manipulatief was etc., dan is dit ook wat je kunt verwachten. Afspraken in een ouderschapsplan die gebaseerd zijn op 'dat gaat in overleg' zijn heel vaak bron van ergernis. Want dat overleg komt er niet, wordt nooit beter dan tijdens de relatie en de uitkomst is meestal negatief voor de ouder die het meeste zorgt.

Tsjor

Of jijzelf

'Als je het geld niet direct nodig hebt kun je ook overwegen om voor elk kind een kindrekening te openen waar hij dan het geld op kan storten 'voor later, als ze studeren.''. Je kunt dat natuurlijk ook zelf doen en het aan hem meedelen dat daar het geld naartoe gaat.

Tsjor

Zure opmerkingen

Als er zure opmerkingen komen van ex of zijn partner reageer ik op de inhoud. In dit geval: “Ja, fijn hè, dat papa meebetaalt zodat jullie het goed kunnen hebben.” Mijn kinderen reageren daar dan op met zoiets als: “Euh, dat is niet helemaal zoals hij het bedoelt.” Ik vraag dan: “Oh nee? Hoe denk jij dan dat hij het bedoelt?” En als ze daar dan over vertellen: “Hoe is dat voor jou?” En dan praten we daarover door. Ik heb weleens letterlijk gezegd dat het voor papa fijner zou zijn om zich trots te kunnen voelen dat hij financieel voor ze zorgt, dat het jammer is dat hij daar zo’n vervelend gevoel over heeft. Ik hou het zo van mezelf weg en van de kinderen. Volgens mij snappen ze dit inmiddels heel goed. Er zijn wel vaker akkefietjes van deze aard en oudste laat die inmiddels van zich afglijden. Jongste worstelt nog af en toe met loyaliteitsgevoel en meent dat vader mij onrecht aandoet. Ik wuif dat weg, zeg dat hij er niks mee hoeft, dat ik er minder last van heb dan papa. Wat ook echt zo is. In tijden van echte conflicten voelt dat wel eens anders maar daarbuiten hou ik de emoties van ex inmiddels zonder veel moeite op afstand. Ik heb behoorlijk lang geoefend voordat ik dit kon.

Groet,
Shosha

Nuance

Ik ontken niet dat het ‘onrechtvaardig’ (groot woord, ik bedoel het in het normale) is. Ik vind dat namelijk een gezonde observatie. Maar ik ga er niet diep op in (bijv. uitgebreid bevestigen) en maak wel expliciet duidelijk dat jongste niet voor mij hoeft op te komen cq te zorgen.

Dat niet hoeven zorgen voor ouders is bij ons noodgedwongen een belangrijk thema geworden in de tijd dat jongste bang was dat zijn vader zelfmoord zou plegen omdat zijn kinderen ‘te weinig van hem hielden. Dit is niet zo door vader gezegd hoor maar jongste, sensitief kind, kwam zelf met die angst. En helaas kon ik niet zeggen dat ‘papa dat nooit zou doen’ omdat ik in de realiteit goed snapte hoe die gedachtegang zich bij zoon kon opbouwen. Ik ben dus toen stapje voor stapje gaan uitleggen dat kinderen niet voor hun ouders hoeven te zorgen, dat zijn vader en ik als volwassenen verantwoordelijk zijn voor onszelf en dat wij zelf moet zorgen voor voldoening in ons leven als dat ontbreekt.

Groet,
Shosha