verwaarlozing bij vader

Weekend

' vader blijft erbij en een weekend ruilen is geen optie, want het is zijn weekend en daar blijft hij bij.' Nou nee, het is het weekend van dochter en vader. Het is eigenlijk haar weekend. Maar dat zal hij niet begrijpen denk ik. Hij kan haar naar het concert brengen en mee luisteren. Maar dat zou dochter eigenlijk zelf met hem moeten regelen.

Tsjor

Ideeën

Qua kleding: tel je zegeningen! Alle kleding is van jou. Alle kleding gaat aan het eind van het weekend weer mee naar huis en wordt door jou gewassen. Je hebt geen discussie over welke kleding die bij vader moet achterblijven. Je hebt geen discussie of vader de aangeschafte kleding mag verrekeningen met de alimentatie. Vooral houden zo! En natuurlijk kleding meegeven.

Qua hygiene en ruimte en andere dingen die vader wellicht zou kunnen veranderen: dat gesprek moeten de kinderen aangaan, eventueel met hulp van een vertrouwenspersoon (een grootouder / coach / leerkracht... in elk geval iemand anders dan jijzelf). Wat je kunt doen is aankondigen dat de kinderen graag een gesprek met vader hebben over hoe de omgang prettiger kan verlopen, en dat ze daarvoor dan en dan zullen langskomen (buiten de reguliere bezoektijden) samen met persoon X. Als vader weigert, stel je voor dat het gesprek aan het begin van het eerstvolgende bezoek plaatsvindt. Als hij zelfs dat weigert, en je hebt dat zwart op wit staan, dan kun je overwegen het bezoek uit te stellen tot het gesprek heeft plaatsgevonden. Juridisch kom je daar wel mee weg (mits dit is wat de kinderen willen). Maar de relatie tussen vader en kinderen wordt er natuurlijk niet beter op.

Qua pianoles: laat dochter aan de docent vragen om vader op te bellen. Misschien dat vader zich genoeg schaamt om een weekend te ruilen. Maar zo niet, dan heeft dochterlief een volwassene in haar leven erbij die kan meeleven met haar probleem van de onredelijke vader die zich totaal niet interesseert in haar, en bovendien iemand die daar vrijer over kan spreken dan jijzelf.

Qua dat vader die zich totaal niet interesseert in de kinderen, loopt te pronken, en dan ook nog eens een voor een ander kind wel (eventjes) goed vader speelt... Dat kun niemand veranderen. Doe je kinderen naar therapie of naar een lotgenotengroep.

Voor jou: ik weet niet of jij je teveel druk maakt, of dat vader opzettelijk de kinderen pest vanwege het effect dat dat op jou heeft. Maar zelf er "tussenuit" stappen, dus zelf niet meer voor de kinderen gaan pleiten bij vader, kan in beide situaties veel helpen.

Het kind is 9!

Dochter van 9 kan nog niet helemaal zelfstandig met vader regelen dat zij naar het pianoconcert kan waar ze zo naar toe gewerkt heeft, daar heeft ze nog hulp bij nodig.
Wat ze wel kan is :
- haar vader vertellen dat ze aan het concert wil meedoen
- haar vader plus vriendin plus halfzus uitnodigen voor het concert
- haar vader vertellen dat ze heel hard geoefend heeft voor het concert en er naar toe wil

Als haar vader vindt dat ze niet naar het concert mag omdat het zijn weekend is, dan kun je als moeder ingrijpen en de pianojuf vragen om vader te bellen dat ze gehoord heeft dat dochter niet mag omdat het in het weekend van vader is, of vader wel weet dat dochter zo vreselijk haar best gedaan heeft, juf zo trots is en vader vast ook en vader van harte welkom is. Dan komt het niet van jou als moeder.

Als er geen beweging bij vader is, dan kun je met vader bellen of hij wil ruilen, of je dochter kan ophalen en terugbrengen, of er een andere oplossing mogelijk is.

Mocht dat allemaal niet mogelijk zijn en vader wil voet bij stuk houden, dan kun je nadenken over andere opties.

Raar verhaal kleren

Hoezo moet je steeds nieuwe kleren kopen? De kinderen zijn groot genoeg om ervoor te zorgen dat ze in dezelfde kleren terugkomen. En bovendien: ze koment toch niet naakt terug? Komen ze in lelijke kleren naar jou, dan kun je ze dan de volgende keer in de kleren van pa daarheen sturen. dan komen hopelijk jou kleren weer terug.

dat van die kleding

Ik herken het, 2create. Het is raar voor wie het niet heeft meegemaakt, maar het kan wel degelijk gebeuren.

Ik gaf ook kleding mee, maar dat verdween in de Bermudadriehoek bij vader. Om na lange tijd (een paar jaar) weer op te duiken, als de kinderen in te kleine kleding weer bij mij of op school verschenen.

Je staat machteloos, kunt een grote bek krijgen als je het heel vriendelijk aan de orde wil stellen.

Lastig, maar helaas

'mijn dochter zit op pianoles en eens in het halfjaar is er een concert. ze werkt hier hard naartoe. het betekent erg veel voor haar.'

Het is inderdaad erg jammer dat ze daar niet heen kan. Frustrerend ook. Maar ... ze is pas 9. Het is niet zo dat haar toekomst van dit concert af hangt. Er zullen nog meer concerten komen. En vast nog meer leuke dingen waar ze soms niet bij kan zijn. Omdat ze ziek is. Of op vakantie. Of al een toernooi van een andere sport heeft. Tante Annie 100 wordt.

'maar hopen dat het volgende concert in mijn weekend valt.'

Precies! Dat is een goede insteek.

Doorschipperen

'wordt het in jouw optiek makkelijker naarmate de kinderen ouder worden?' Het wordt pas echt gemakkelijk -is mijn ervaring- als de kinderen de puberteit voorbij zijn, de belangrijkste existentiële vragen hebben doorworsteld, een reflectie kunnen geven op het handelen van ouders en hun eigen handelen. In die tussentijd is het, vind ik, allemaal gewoon heftiger.
Maar als je je kinderen de ruimte gunt om het zelf zo'n beetje uit te zoeken, zelf daarin te experimenteren, en er altijd bent in rust en vertrouwen om de ergste gevolgen op te vangen, dan komen zij er wel doorheen en staan ze daarna wel met twee benen op de grond.
Het klinkt rottig, maar de boosheid die je dochter nu wellicht heeft over het concert (wat mij echt pijn zou doen) dat hoort bij haar relatie met haar vader. Hoe ze daarmee omgaat ook. Dat zal als 9-jarige anders zijn dan als 13-jarige, 16-jarige of 23-jarige.
Ik denk dat een kind er meer van lijdt als twee ouders over haar heen gaan vechten met elkaar.
Nog een mogelijke tip dan: kun je niet met de pianojuf afspreken, dat jij (en de vriendinnetjes) bij de generale repetitie zijn van wat ze zou spelen? Dan heb jij het in elk geval gehoord en de rest van het publiek is toch niet zo interessant. Een beetje feestelijk maken, mooie kleren aan, bloemetje na afloop. En inderdaad, volgende keer beter.

Tsjor

Tsjor

Pijnlijk

Beste 2create,

Ik heb echt bewondering voor de manier waarop je erin staat. De adviezen van Tsjor zijn zelden de makkelijkste weg en het lijkt me in dit geval verschrikkelijk lastig om het verstandig aan te pakken. Wat Knurf zegt is waar, er zijn wel meer redenen waarom zo'n concert of feest of wat dan ook niet door kan gaan, maar het is toch anders wanneer je ziet dat het je dochter gewoon wordt ontzegd, door degene met wie je de zorg voor je kinderen deelt. Het lijkt me vreselijk pijnlijk en vanuit die pijn zou het heel begrijpelijk zijn dat je 'als een tijger vecht voor je kind', zoals je ook wel eens hoort, maar ten koste van wat?

Tsjor schrijft:
"Ik denk dat een kind er meer van lijdt als twee ouders over haar heen gaan vechten met elkaar." en dat geloof ik ook. Maar het alternatief is ook pijnlijk voor je kinderen en vraagt een lange adem. Ook rondom de andere voorbeelden die je noemt.

Ik wil jou veel sterkte wensen, maar ook je kinderen. Ik vind het echt een verdrietige situatie (het raakt me), maar als ik het zo lees, denk ik dat ze het met jou goed hebben getroffen. En zullen ze met hun vader - uiteindelijk - hun weg wel vinden.

Ik geloof

dat het belangrijkste is geweest voor mij: vertrouwen hebben in je kind. Je kind krijgt niet de gemakkelijkste klussen in het leven, maar mijn basis was, dat ik het volste vertrouwen had in mijn kinderen, dat zij in staat waren om ermee om te gaan, op hun manier; waarbij ik wel onmiddellijk de kanttekening maak(te) dat het mij niet gelukt is, anders was ik niet gescheiden. Dus vooral vertrouwen: jij kunt op jouw manier met deze tegenslag wel omgaan. En respect, elke keer als ze weer een hobbel hebben genomen.
Nu ben ik ook een gelovig mens, dus ik kan heel ontroerd raken door het volgende lied van Remco Hakkert, alhoewel ik sommige woorden nooit zou gebruiken en ook niet in die zijde van het religieuze spectrum zit. Maar het lied raakt mij toch heel diep, omdat het ergens wel mijn basis is van het vertrouwen.

Tsjor

Assertiviteit en relatievaardigheden versterken

Kinderen hebben andere mogelijkheden dan partners. Er is op volwassen leeftijd veel meer variatie mogelijk in nabijheid-afstand. Kinderen met een dwingende ouder kun je helpen door ze te vertrouwen omdat dat de beste manier is om duidelijk te maken dat ze op zichzelf MOGEN vertrouwen. En jij kunt in de tijd dat ze bij jou zijn het ‘normale’ vertegenwoordigen: dat het ertoe doet wat ze willen, wie ze zijn, wat ze doen. En ook dat dat respect niet niet altijd en overal aanwezig is. En wat kun je dan doen? Er doorheen laveren met zelfrespect en met zo weinig mogelijk onnodige schade en chaos. Niet eenvoudig maar het enige wat er op zit als je wil dat je kinderen zich op een voor henzelf gezonde manier tot hun vader verhouden. Om eropuit te komen welke nabijheid of afstand passend is tussen hen en vader moeten ze zichzelf zo goed en zo kwaad door die relatie heen ploeteren. Dat kun je als andere ouder niet voor ze doen.

Ik heb zelf geen doel voor hoe de relatie tussen mijn kinderen en hun vader er op langere termijn uit moet zien. Ik verwacht niet dat ze met hem zullen breken maar wel dat er een zekere afstandelijkheid in die relatie zal groeien (is al bezig, mijn kinderen zijn pubers). Mijn insteek is: kijk hoever je wel komt als je je binnen je eigen grenzen aanpast. Dat gaat ook wel eens fout maar tot nu toe blijkt het wel mogelijk het contact te herstellen, soms met dus wat meer emotionele afstand en wat minder hoge verwachtingen. Maar zelfs als je verwacht dat vader te weinig zal meebewegen en er een kans is dat je kind zelf tot een breuk zal moeten komen, kun je er mee bezig zijn een kind daarvoor toe te rusten. Dat is tricky natuurlijk. Op een breuk aansturen is niet wat je wil. Een kind sterk maken, zich bewust van wie het zelf is en wat het wil en met genoeg zelfvertrouwen om te weten dat je voor jezelf mag kiezen als de persoonlijke grenzen te zeer in het geding zijn wel. Mocht het dan tot een breuk komen dan is het voor het kind in ieder geval een clean break.

Niet zo eenvoudig natuurlijk. Meer een denkrichting.

Groet,
Shosha

Tips...

Lastig. Wat ik kan bedenken, is om voor de weekends bij vader speciale gratis of bijna gratis kleding te gaan verzamelen (kringloop, weggeefhoek, e.d. en de kleding die je eerder mee terug kreeg.)

Je zou nog kunnen proberen om een afspraak met vader te maken, dat alle kleding weer mee terug komt, maar als ik je goed begrijp is dat kansloos.

Verder zullen je kinderen meer en meer zelf gaan bepalen wat ze aantrekken en waar ze dat in de was doen. Ze zullen hun kleding meer gaan ervaren als hun persoonlijke eigendommen en daarom beter bewaken dat ze het weer mee terug nemen / krijgen.
Dit zou ik dus nog even proberen uit te zingen en vooral je kinderen vragen om hierover na te denken. Is er een manier waarop zij ervoor kunnen zorgen dat hun kleding weer mee terug komt? Misschien moeten ze leren om hun kleding 's avonds direct in hun tas te stoppen?

Kinderalimentatie

'wanneer de kinderen in hun onbevangenheid hun 'nieuwe' kleding laten zien horen ze van pappa: 'oh dan komen mijn centjes goed van pas'.'
Uit dit voorbeeld blijkt wel de andere perceptie vanuit het perspectief van vader. Hij betaalt waarschijnlijk kinderalimentatie en vraagt zich af wat er met dat geld gebeurt. Daar hoef jij namelijk geen verantwoording over af te leggen, maar dat zit wel in zijn gedachten.
Eerder vroeg ik je al: '... kan het zijn dat afspraken over omgang gekoppeld zijn aan financiele afspraken over kinderalimentatie bijvoorbeeld? Dat maakt het gesprek extra lastig.'
Zijn perspectief: hij betaalt voor de kinderen; hij heeft recht op de afgesproken dagen omgang. Als afspraken over kinderalimentatie gekoppeld zijn aan omgang, dan is een wijziging in de omgang direct een mogelijke bedreiging van de financiële afspraken.
Zijn de fianciële afspraken moeizaam tot stand gekomen of viel dat wel mee? Denk je dat het een redelijk bedrag is wat hem geen problemen op zal leveren, of is het toch een behoorlijk bedrag wat hij echt wel merkt?
Op zich mogen de kinderen best weten dat vader geld betaalt voor hen, toch? Ook al hoeven ze niet specifiek te weten welke aardappel van moeder is en welke broek van vader.
Is het een optie om eventuele wisselingen of veranderingen van omgangsmomenten financieel te compenseren (ik zou er niet voor zijn, maar als dat de kou uit de lucht haalt ....).
Het ligt erg aan de afspraken die jullie gemaakt hebben en de wijze waarop die tot stand zijn gekomen.

Tsjor

en jij?

Ben je financieel afhankelijk van hem?
Ook al schat je zijn situatie rooskleurig in en vind je zijn uitgavenpatroon waardeloos, het blijft toch elke maand een bedrag dat van de rekening af gaat. Zijn perspectief op kleding van de kinderen (bijvoorbeeld) is daardoor in elk geval anders. En normaal gesproken is dat dan ook het bedrag waarmee je het moet doen, zonder dat er achteraf nog extra bedragen bijkomen voor sportclubjes etc.
Is er geen onafhankelijke berekening gemaakt? Is er een koppeling gemaakt met omgangstijd?
Dit is in elk geval een van de weinige terreinen die nog te maken hebben met de relatie vader-moeder (in tegenstelling tot de relatie vader-kinderen). Het is voor zover ik het zie de enige plek waar je iets zou kunnen doen om de angel eruit te halen. Maar ik weet niet of het verstandig is om daaraan te gaan morrelen.

Tsjor