Verschillen samengesteld gezin

kwestie van

je zoveel mogelijk afzijdig houden van zijn kinderen als het zo veel irritatie oproept.
je kunt nu eenmaal niet verwachten dat de vader en moeder van deze kinderen hun opvoedingsstijl gaat aanpassen aan die van jou. Jouw partner zal zich in jullie huis natuurlijk aan jou moeten aanpassen en dientengevolge voor een deel ook zijn opvoedingsstijl, maar tot op zekere hoogte.
Misschien moet je eens kijken naar de manier waarop jullie feedback uitwisselen. Blijkbaar roept het bij hem een verdedigingsbehoefte op dus zou het kunnen dat jij het te verwijtend brengt, moet je de boodschap anders verpakken zodat hij er beter voor open staat.

Ik zou in principe jouw kind erbuiten laten als jullie het gedrag van de jongsten bespreken. Mocht hij er wel over beginnen dan zou ik hem vragen om dat apart te bespreken; je hebt het op dat moment over de anderen.

Het is natuurlijk sowieso moeilijk te vergelijken omdat jouw kind permanent bij jullie woont en de kinderen van je partner niet...of begrijp ik dat verkeerd?

Overigens vind ik jou ook wat onhebbelijk klinken als je al aangeeft 'vies' te zijn van hen en je te ergeren aan -niet netjes handen wassen uit zichzelf-, stiekem doen en liegen. Dat zijn min of meer normale dingen die kinderen nu eenmaal doen en waarmee je te dealen hebt als ouder. Als jij je daar zo aan ergert dan kan ik me voorstellen dat hun vader sowieso al snel in de verdediging schiet als het over zijn kinderen gaat. Dat is iets wat waarschijnlijk al heel lang speelt en wat hij -als jij het al niet met zoveel woorden gezegd hebt- al aan zijn klompen aanvoelt, al die jaren.

Dus van jou wordt ook gewoon veel soepelheid verlangd als het met de kinderen van een ander niet vanzelf gaat. Daarnaast moet je goed kijken naar de manier van communiceren. Hebben jullie overwogen om er eens met iemand over te praten?

Wat wil je nu echt horen?

Ik ga even een beetje prikken om te laten zien hoe je overkomt en met jou andere stiefouders.
- moeder doet het slecht, ik goed.
- kinderen zijn vies, ik verafschuw dat, goed hè?
- hij heeft mijn kind mee opgevoed en dat is door onze regels goed gegaan. Ehm...omdat jouw man vader kón zijn voor jouw kind ipv voor zijn eigen kinderen bedoel je denk ik?
- waarom heb je als volwassene niet door dat je verkeerd bezig bent door een vader commentaar te geven over zijn kinderen die hij al minder ziet?
- waarom houd je afstand tot zíjn allergrootste bezit? Lijkt verdorie Assepoester wel met de stiefdochters. Jouw kind voor alles.

Nu zul je best de beste bedoelingen hebben, maar je gaat de verkeerde weg op.
Ik zou, als je echt oprecht de boel goed wilt krijgen inzetten op verbetering door toenadering in liefde en aandacht en stoppen met oordelen over zijn kinderen en daarmee hem en de moeder. Na zoveel jaar en bijna meegroeien, want jongste was pas 1...had dat allang moeten kunnen.
Nooit leden van de roedel op die manier behandelen. En als dat niet lukt, dan hulp zoeken.

lonneke

Prada zegt het misschien wel heel ongenuanceerd, maar ik zou toch proberen haar post serieus te nemen.
het viel mij ook op dat je lijkt te willen laten zien dat jij het beter doet op bepaalde fronten. Waarschijnlijk met de beste bedoelingen denk ik dan, omdat jij ook maar gewoon je best doet, maar je polariseert de verschillende standpunten op die manier en dat gaat je echt niet helpen: in tegendeel.

En jij bedoelde waarschijnlijk dat jij je vriend of man de inspraak 'gegund ' hebt toen dat aan de orde was, en nu lijkt het er steeds meer op dat hij jou dat vervolgens niet gunt bij zijn kinderen. En dus voel je je waarschijnlijk in de steek gelaten omdat hij geen eenheid met jou vormt en misschien zie je dat zelfs als een soort loyaliteit naar zijn ex. En hoe jij ook in je recht staat met je standpunten, zelf al weet je echt beter hoe de kinderen aangepakt moeten worden, je kunt niet afdwingen dat je vriend zich aan gaat passen aan de manier waarop jij vindt dat het moet.

Bovendien kun je kinderen ook niet met elkaar vergelijken; jouw kind is misschien sowieso cooperatiever dan die van hem. Maar daarnaast is het zo dat jouw vriend naar zijn eigen kinderen toe misschien ook nog zit met een stukje schuldgevoel over de scheiding en of het feit dat ze maar een klein deel van de tijd bij hem zijn. kan meespelen in zijn omgang met hen.

naar jouw dochter toe, kun je best uitleggen dat je nu eenmaal niet jouw opvoednormen op kunt leggen aan de kinderen van je vriend. Probeer haar als volwassene te benaderen en haar deelgenoot te maken van je gevoelens daarover, met tact natuurlijk, niet te ongenuanceerd.
Goed dat jullie voor de vakantie al een -soort van- oplossing hebben gevonden. Voor jouw dochter ook heel goed dat je haar op die manier extra aandacht kan geven. Je moet toch wat he!
succes en sterkte met de situatie.

Precies/Lonneke

Zoals je kon lezen zei ik dat ik je expres even ging prikken om te laten zien hoe je overkomt.

Wat ik bedoel is dat je deze strijd niet moet naar ook niet zal winnen. Beter richten op een goede verhouding omdat je nog zo lang met elkaar verder moet.

Ja ik heb kinderen, al op zichzelf wonend, dus ik heb het allemaal wel voorbij zien komen, maar dag doet hier niet ter zake.

maar

je vindt het dus onwil van hem, geen onmacht?
gr Angela

Maar

Jouw kind is zijn kind niet en zijn eigen kinderen ziet hij minder dan jouw kind. Zie je hoe scheef dat is?
Daarom is hij minder structuur naar zijn eigen kinderen.
Ik merkte dat toen ik ging scheiden en mijn kinderen bij hem bleven ( ivm binnen niet te lange tijd zelfstandig wilde ik ze dat niet aandoen). Het moment dat ze bij mij ruzie kregen of iets was, probeerde ik dat veel sneller de kop in te drukken of te sussen dan toen ik ze dagelijks zag. Het is de strijd waarin en de wip waarop je dagelijks zit, terwijl jij je gezin compleet hebt, heeft hij dat nooit.

Pffff

Ten eerste jouw woordgebruik: kids... Waarom niet gewoon kinderen? Daarnaast waarom is het nu een probleem voor jou?

Ik ben ook al jaren deel van een samengesteld gezin. De kinderen van mijn vriend worden ook anders opgevoed dan ik zou doen. Het gevolg is dan ook dat de kinderen van mijn vriend heel anders zijn dan mijn eigen kind. Prima, het is wat het is.

Ik steek het voornamelijk heel praktisch in. Chips kan in een bakje. Waar ik tegenaan loop is dat de kinderen van mijn vriend het heel normaal vinden om elkaars handdoek te gebruiken, maar ook die van mij. Dat heb ik opgelost door ze allemaal een eigen kleur handdoeken te geven. Duidelijk voor hun en prettig voor mij. Andere dingen benader ik met humor. Werkt vaak heel erg goed.

Als het mij allemaal teveel wordt, dan trek ik mij even terug. Op die manier kan ik het gezellig houden. Af en toe een dagje weg met eigen kind/kinderen is natuurlijk ook altijd goed. Aan de andere kant is het ook goed om juist iets van 1-op-1 aandacht te geven aan de kinderen van je vriend. Op die manier houd je het gezellig. Bouw nu die band verder uit, daar pluk je de vruchten van als de pubertijd komt.

Probeer meer te kijken naar de leuke dingen en minder naar de dingen die je irriteren. Je zult zien dat het makkelijker wordt.

Hoe een samengesteld gezin stand kan houden: door communicatie tussen de volwassenen. Praat erover met je vriend, maar niet veroordelend naar zijn kinderen. Geef aan wat het met jou doet, waar jij problemen mee hebt, vraag hem om jou te helpen bij de dingen die jij moeilijk vind. Wellicht kunnen jullie samen tot hele fijne praktische oplossingen komen. Probeer ook buiten het geijkte kader te denken. Dus niet: de kinderen moeten gewoon hun handen wassen na toiletbezoek, maar ik doe de chips in een bakje.

Ze geeft aan de jouw kind het niet gezellig vind thuis, waarom is dat? Is dat vanwege de verschillen? Of is het vanwege de sfeer die in huis hangt tussen jou en je partner? Of is het omdat zij voelt dat het jou boven je hoofd groeit? Ga met je dochter praten en kijken hoe jij het voor haar weer gezellig kunt maken. Probeer in dit gesprek OMA (oordelen, meningen en adviezen) thuis te laten en neem ANNA (altijd navragen, nooit aannemen) wel mee.

Mijn dochter heeft ook moeite met sommige dingen. Wij hebben een aantal regels in huis op moeten stellen om het voor de kinderen van mijn vriend makkelijker te maken. Daar heeft mijn dochter soms last van. Ik heb het haar uitgelegd, maar leuk vind ze het nog steeds niet. Daar moppert ze dan ook over, dat mag, geen probleem. Kortom, ze heeft het soms niet makkelijk met haar 3 stiefbroers. Aan de andere kant, zij ziet ze maar 1x in de 2 weken een weekend. Mijn broer zag ik dagelijks, met hem had ik het ook niet makkelijk. Sommige dingen zijn zoals ze zijn: liever broodjes worden niet gebakken.

Ik wens je heel veel sterkte. Wellicht kun je om je heen kijken of er hulp is voor samengestelde gezinnen, kan heel leerzaam zijn.

Dan snap je het nog niet helemaal

je moet niet praten over zijn kinderen met je vriend. Je moet aangegeven wat het met jou doet. Dus niet het is vies als de kinderen hun handen niet wassen na een toiletbezoek, maar ik vind het vies als iemand zijn/haar handen niet was na een toiletbezoek. Wat zou ik daarin voor mij zelf kunnen veranderen en kun jij (dus je vriend) mij daarbij helpen?

Als het echt zo'n probleem is voor jou en je dochter dan is weer gaan latten een hele goede oplossing. Als mijn dochter iedere keer weg zou zijn bij vriendinnen om dat haar stiefbroers er zijn, dan zou ik de situatie zo veranderen dat zij ze niet meer hoeft te zien. Mijn kind gaat voor.

Het lijkt mij dat hulp inroepen van iemand die gespecialiseerd is in samengestelde gezinnen voor jullie echt belangrijk is. Ik neem aan dat jij niet wilt dat je vriend zijn kinderen kwijtraakt vanwege deze situatie.

Verschillen versus overeenkomsten

Zolang je de nadruk blijft leggen op de verschillen en je jouw manier als dé manier blijft zien zul je nooit overeenstemming bereiken. Je waarneming lijkt vooral gericht op de beperkingen. Ga op zoek naar de overeenkomsten. Lastige opdracht maar wel probleemoplossend.

Ik lat overigens met mijn man. Hij is met zijn kinderen in zijn huis als ze bij hem zijn en ik in mijn huis met de mijne. Daarmee voorkom je een hoop gedoe. Maar brengt tegelijk weer hele andere ingewikkeldheden met zich mee. Niet alleen qua gezin maar ook op het gebied van het onderhouden van je relatie. Je ruilt het ene probleem in voor het andere vermoed ik.

Ik schaar me achter Paddingtons advies. Ga op zoek naar een therapeut die hierin gespecialiseerd is.

In oplossingen denken ja

Ik woon niet samen met mijn partner en zijn kinderen maar ben er wel regelmatig. Waar ik me aan stoor? Bijvoorbeeld dat ze nooit de deur sluiten en hem ongestuurd kunnen laten klapperen de hele tijd (ze zitten zelf in de kamer) zelf zeg ik er eigenlijk niks van (ik woon daar nog niet) maar ik sluit nu de deur, soms zegt mijn vriend 'deur dicht doen!'
Als ik daar zou wonen, dan zou ik een deurdranger kopen ;-)
Voor wat betreft het handen wassen....oeps, zelf ben ik daar ook niet goed in opgevoed, thuis hadden wij geen toilet met kraantje en het is me voeger nooit gezegd, ik moet je eerlijk zeggen dat ik alleen mijn handen was na wc bezoek als ze vies zijn geworden, ik weet het, daar griezelen mensen misschien van, maar ik zie (thuis) er echt het nut niet zo van in, ik heb de deurkruk aangeraakt en de spoelknop? En die zien er schoon uit (zal wel niet zo zijn waarschijnlijk) maar de trapleuning in huis, de deurkrukken, kastdeurtjes enz. wat daar dan mee? ) Dan blijf je toch aan de gang met handen wassen?
Ik was mijn handen als ik ga koken, en als ze vies zijn geworden door iets wat ik geknoeid heb ofzo. (ik moet ook altijd na het handen wassen mijn handen weer meerdere keren insmeren met crème omdat mijn huid zo droog is, dat is ook wel een reden dat ik het niet graag doe) maar goed dit was even offtopic.
Je kan zelf de kinderen toch regelmatig vriendelijk vragen om dat bij jullie te wel te doen, omdat jij dat prettig vindt? Of koop zo'n pompflesje van die desinfecterende handgel, of (de kinderen zijn nog jong) een heel mooi zeeppompje met zo'n beestje erin en gekleurde handdoekjes op de wc, iets waardoor het ze triggert om te wassen (vonden mijn kinderen altijd geweldig)
Verder v.w.b. de chips, praktisch denken, chips in een bakje doen, of alleen maar van die kleine 1 persoons zakjes doen. Als ze liegen (jokken) dan probeer ik er meestal wel achter te komen waarom dat is, zijn ze bang voor je? Hebben ze gewoon teveel fantasie? Probeer het met humor op te lossen en probeer ook alleen een probleem te maken van de ergste dingen, anders blijf je aan de gang.
Met jouw oudste kan je inderdaad praten en uitleggen dat de andere kinderen ook nog een andere moeder hebben en dus anders opgevoed worden, het is nu eenmaal zo. Misschien kan je haar een extra privilege geven (ze is wat ouder) wat de anderen (nog) niet mogen, dat is dan ook een verschil, waardoor zij misschien snapt dat het nu eenmaal allemaal niet hetzelfde hoeft te gaan. Bijvoorbeeld, haar voordeel is, dat ze nooit om de week moet verkassen met haar spulletjes, maar gewoon een fijne kamer heeft bij jullie, de andere kinderen moeten aldoor maar heen en weer.
(mijn kinderen wonen ook alleen bij mij en zien hun vader zelden tot nooit, dus ik weet waar ik het over heb en zie bij de kinderen van mijn partner dat het toch altijd weer een soort logeren is, ze zijn iets minder vaak bij mijn partner dan bij hun moeder, dus bij hun moeder voelt gewoon meer als 'thuis' heb ik de indruk, ook met de spullen die ze her en der hebben_

lonneke

Ik snap je gedachtegang wel, dat je vriend wel inspraak had bij jouw dochter en dat nu jij dat niet krijgt bij zijn kinderen dat dat wel veel spanning geeft, ook bij jouw dochter. Maar je moet proberen om het 'gelijke monnikken, gelijke kappen' los te laten. Iedere situatie is anders, ieder mens is anders, tja...daar valt gewoon echt niet altijd een goed vergelijking mee te maken.
Alleen jij kunt bepalen of de spanning zo hoog is dat het voor jou en je dochter beter is (en trouwens ook voor je relatie voordat het echt uit elkaar knalt)om apart te wonen. Misschien wel zo rustig. Ook gezien het feit dat er misschien nog wel een hele lastige tijd aankomt met je dochter in de puberteit.
En, het kan ook zijn dat als je dit met je vriend bespreekt het misschien beter tot hem doordringt wat dit hele gebeuren met jou doet. En dat dat misschien alsnog tot verbetering leidt waardoor uit elkaar gaan, gaan latten, niet hoeft.
Ik moet je eerlijk zeggen dat het mij vreselijk moeilijk lijkt om met de kinderen van een ander te moeten leven. je neemt een partner natuurlijk met alles erop en eraan, maar oei....Als ik naar mijn eigen zoon kijk, die ook vaak wel veel ópvoedingsenergie' heeft gevraagd, dan vraag ik me af of ik dat met een andere partner ooit zou hebben gered. Dat hoefde niet want ik bennog steeds met zijn vader, maar ik bedoel maar: als we ooit gescheiden waren en dat zo gelopen was.
Dus veel succes ermee!

ach Lonneke

Wat verdrietig. Is de relatie ook over,begrijp ik dat?

voor je dochter, neem ik aan?
gr Angela