Verjaardagsreisje zonder broer en zus

Dit is een probleem van kinderen en vader. Daar moet het ook blijven. En het probleem tussen vader en stiefmoeder ligt al helemáál niet op jouw bord. Lastig maar waar.

Volgens mij

'- die volgens mij toch ook deel uitmaken van hun gezin -' Tsja, daar zit een punt waar jij een bepaalde mening hebt en ook gevolgen toedicht aan die mening, maar die mening wordt niet door de ex van je man gedeeld. Ik kan me er ook wel iets bij voorstellen en dan hangt het vooral ook af van de wijze waarop de scheiding is verlopen en de nieuwe gezinnen zijn gesticht.
Zo'n mening mag je hebben voor jezelf en er zelf naar handelen (jij zou de kinderen waarschijnlijk meenemen), maar ik denk dat je die niet kunt opleggen aan iemand waarmee je geen band hebt, behalve dan dat je de echtgenoot hebt overgenomen.
Ik vind het niet erg goed helpen dat je je man hierover onder druk zet: hij kan jouw mening niet afdwingen bij zijn ex.
Ik snap dat het voor jouw kinderen pijnlijk kan zijn, ligt er ook aan hoe het gebracht is, maar het is dan toch aan jou als ouder om die pijn zo snel mogelijk te verzachten. Bijvoorbeeld door in die periode met je kinderen ook iets leuks doen. Heel goedkoop is: een pyamadag, dekbedden naar beneden etc. Of iets anders. Je bent dan zelf ook enkele dagen vrij met je eigen kinderen en misschien kun je daar ook iets leuks van maken.

Tsjor

Positief brengen

probeer het positief te brengen naar je kinderen.
soms heb je geluk als je bij 2 gezinnen woont,twee keer je verjaardag vieren,twee keer sinterklaas,en soms heb je pech,dan ga je een keer niet mee met papa op vakantie,maar ga je een half jaar later met mama op vakantie.
en als je geluk hebt ga je in de zomer zelfs twee keer op vakantie,met papa én met mama.
en verder is dit de keus van jouw ex en zijn vriendin,dat moet je loslaten,het is hun leven.

Niet positief brengen

Volgens mij moet je er buiten blijven en het ook niet positief brengen. Dat is in mijn ogen rechtpraten van wat voor die kinderen krom voelt en als je niet uitkijkt, ervaren je kinderen jou (ook) als onwaarachtig. Het enige wat je kan doen is hun pijn erkennen en ook de realiteit benoemen dat andere mensen soms keuzes maken die niet positief voor je uitpakken. Dat je het daar dan over kunt hebben met elkaar (kinderen en vader) maar dat dat niet automatisch betekent dat je dan wel krijgt wat wil. En dat je als mens kan leren om met teleurstelling om te gaan. Wat niet hetzelfde is als dat ze het maar allemaal OK moeten vinden.

Groet, Jo Hanna

Totaal niet mee eens

Dat het een probleem is van kinderen en vader (althans, dat je dat zo klinisch zou kunnen scheiden) en ook niet dat het niet op Miss S' bord ligt, want dat ligt het natuurlijk overduidelijk wél.
Mijn broer heeft een stiefzoon en twee eigen zoons. Ik ben ervan overtuigd dat het niet in zijn bolle harses zou opkomen zoiets officieel feestelijks te gaan doen met zijn eigen kinderen en zonder zijn stiefzoon. Niet dat het niet mag, maar je kunt op je vingers natellen dat je daarmee het overgeslagen kind diep treft en kwetst. Wanneer je daar maling aan hebt moet je natuurlijk lekker je gezellige gang gaan, maar... BAH! Wat onmenselijk. En dat bij kinderen die nooit zelf gekozen hebben voor zo'n situatie.
Kortom: ik vind het net zo smakeloos als Miss S en ik wens je heel veel sterkte met het begeleiden van je kinderen hierin. Want nogmaals: als iemand dit op haar bord krijgt, dan jij wel.

Starry

jij vindt het dus niet kunnen.
besef wel; als ouders gaan scheiden,beginnen zij allebei een nieuw leven,en daar heb je als ex dus helemaal niets mee te maken.
je kinderen krijgen door een scheiding ook twee levens,ze groeien op in twee gezinnen,met allebei hun eigen regels,met allebei hun eigen uitstapjes en vakanties.
wij hebben ook een co -ouderschap 5 dagen op 5 dagen af.
en het gebeurt weleens dat wij een dagje gaan shoppen,of uit eten gaan met het hier wonende (stief)kind,terwijl de andere bij haar moeder is.

en andersom gebeurt het ook,dat kind wat bij moeder is een dagje naar een pretpark gaat ,terwijl haar zus die bij ons woont dan niet mee gaat.En dat vinden de kinderen heel normaal.
Anders ontstaat er een situatie waarin je eigen leven stilstaat,omdat je alleen maar leuke dingen kan gaan plannen als het(stief)kind er is.en dat hoeft niet,ook als (stief)kind bij haar moeder is gaat het leven hier gewoon door,met leuke uitstapjes en al.
en je kan je daar als ouder heel druk om maken,en het heel zielig vinden voor je kind,maar ten eerste help je het kind daar niet mee,en ten tweede gaat het je gewoon niets aan.

Natuurlijk

Ik snap best wat je schrijft. Zo is voornoemde stiefzoon op zaterdag altijd bij zijn vader. Dus inderdaad, soms ontkom je er niet aan dat hij dingen mist, als ze op zaterdag plaatsvinden. Aan de andere kant merk ik dat ze om precies die reden zoveel mogelijk op zondag proberen te plannen. Maar inderdaad: dat is niet altijd te voorkomen.
In dit geval gaat het echter om het vieren van iets, en het tijdstip was vrij. Deze trip lijkt met opzet georganiseerd te worden zonder deze kinderen. Die zijn gewoon niet welkom, zo simpel is het. En dat, vind ik, zou je een eigen kind nooit aan mogen doen.

Starry

Heel nobel van je dat je dat vindt, maar dat is dus niet ter zake doende. Exen kunnen gewoon doen wat ze willen, zonder dat jij het een goed idee vindt. De enigen die deze ex daarop kunnen aanspreken zijn zijn kinderen. Dat zullen ze vast wel doen ook, met 13 jaar.

Niet hij maar zij

Starry je schrijft: 'Ik ben ervan overtuigd dat het niet in zijn bolle harses zou opkomen zoiets officieel feestelijks te gaan doen met zijn eigen kinderen en zonder zijn stiefzoon.' Alleen in dit geval wordt het feestje niet georganiseerd door de vader, maar door de moeder. En dat die dan niet meteen aan de kinderen van ex en zijn nieuwe liefde denkt, daar kan ik me iets bij voorstellen. ten slotte heeft zij waarschijnlijk nooit de zorg voor die kinderen, ze zijn haar verantwoordelijkheid helemaal niet, en ik kan me voorstellen dat je al genoeg hebt aan je eigen kinderen zonder daar nog eens de kinderen van ex en nieuwe liefde bij te halen.
Ja, je kunt het helemaal zwart maken: 'In dit geval gaat het echter om het vieren van iets, en het tijdstip was vrij. Deze trip lijkt met opzet georganiseerd te worden zonder deze kinderen. Die zijn gewoon niet welkom, zo simpel is het. En dat, vind ik, zou je een eigen kind nooit aan mogen doen.'Opzet, expres, andere kinderen zijn niet welkom etc. Hoe ging dat ook alweer? Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten. Oftewel: ik krijg het eigenlijk niet voor elkaar om hier zoiets kwaadaardigs in te zien. Ik zie alleen een moeder die het leuk vindt om de verjaardag van haar kind te vieren met de vader van het kind erbij.

Tsjor

Verkeerd begrepen?

Hallo Tsjor,
ik denk dat je mij verkeerd begrepen hebt. Het gaat niet over mijn man en zijn ex, maar over mijn ex en zijn vriendin die niet wil dat mijn kinderen en dus ook die van mijn ex waar zij nu mee is, samen op reis gaan met hun gezamenlijke kinderen, die dus ook de broer en zus zijn van mijn kinderen (en die van mijn ex).
Ik hoop dat het nu duidelijk is, want dat is toch een heel andere situatie dacht ik ?
Miss S

Daar gaat het niet over

Sus-Anne
Daar gaat het niet over hoor, over wel of niet op reis of 2 x op reis enz... Misschien drukte ik me niet goed uit.

Mijn probleem is dat 'onze' kinderen (van mij en mijn ex) in het gezin van ex (die 2 kinderen heeft met nieuwe vriendin) uitgesloten worden !!! Zij zijn broer en zus van hun gezamenlijke kinderen, ze houden van hen, maar ze mogen er niet bij zijn als de verjaardag van hun broertje gevierd wordt, op dat moment worden zijn uitgesloten !! Dat vind ik zo unfair, niet voor mezelf, maar voor mijn kinderen ! Zij ervaren het zo dat ze er niet bij horen. Dat vind ik voor hen heel erg triestig. Zij vinden het vooral erg dat papa niet meer voor hen gepleit heeft, maar heeft toegegeven

Dank je

Dank je Starry Night, ik geloof dat jij het inderdaad begrepen hebt. De kids zijn er helemaal niet gelukkig mee en het doet verdomd pijn om dat te zien. Ik weet dat mijn ex, de papa van ALLE 4 de kinderen dus, er zelf ook niet gelukkig mee is, en ik vind het jammer dat hij hierin toegegeven heeft. Dat zij voor de rest hun leven leiden zoals ze willen, ik heb geleerd om dat los te laten en ben er EINDELIJK in geslaagd. Maar als het erop aankomt dat mijn kinderen onrecht aangedaan worden, dan wil ik er toch wel even op reageren ! Bedankt voor de steunende woorden.

Dat snap ik wel maar....

daar gaat het niet echt om. Het is nl. zo dat stiefmama het UITDRUKKELIJK wou zonder de kinderen van haar man ! maw, enkel met hun gezamenlijke kinderen. Maar mijn kinderen zijn ook wel de kinderen van mijn ex, hij heeft 4 kinderen ! Als er van 1 van de kinderen een verjaardag gevierd wordt, dan vind ik het heel normaal dat de andere kinderen er kunnen bij zijn. Het gaat hier ook niet om stiefkinderen, maar om de EIGEN kinderen van mijn ex, en dus de half broer en zus van hun gezamelijke kinderen. Het is misschien allemaal een beetje ingewikkeld maar volgens mij vormen zij toch 1 gezin. En ik snap heus wel dat er uitstapjes gemaakt worden zonder hen erbij, of weet ik veel wat allemaal, maar hier gaat het om een verjaardag van hun broertje !!!! Dat is toch niet zomaar een uitstapje, dat is iets wat gevierd wordt door gans het gezin. Zij voelen zich uitgesloten !

Zijn de kinderen van je ex en zijn vriendin

er dan bij als een van jouw kinderen zijn/haar verjaardag viert?
Anders missen zij toch ook de verjaardagen van jouw kinderen.

Ik vind het supersneu hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar ik vroeg me af of ze er andersom ook bij waren

Vind ik ook

Ik ben het helemaal met je eens Miss S. Ik vind het ook erg sneu voor jouw kinderen. Ze worden nu toch bewust buitengesloten en natuurlijk merken ze dat. Ze zijn tenslotte al wat ouder en zien dus heus wel dat er onderscheid wordt gemaakt en dat zij nu opeens niet tot de kinderen behoren. Je kan er natuurlijk niks aan doen want het is een zaak tussen je ex en zijn vrouw maar jammer is het wel. Ik zou het ook niet positief brengen naar de kinderen of goed proberen te praten. Daar zijn ze ook echt te oud voor. Je hebt je ex man er over gesproken en als hij dan bij zijn standpunt blijft kan je natuurlijk er niks aan doen maar ik vind het echt sneu voor de kinderen.

Maylise

Miss s

Wat ik me dan wel afvraag,als jouw kinderen jarig zijn en het bij jou vieren,nodig je dan ook hun (half)broertjes uit?

overigens bedoel ik met positief brengen niet dat je het goed moet proberen te praten,maar je kan hierin ook relativeren.
je hoeft niet mee te gaan in het verdriet van je kinderen,en met hen mee te klagen,daarmee maak je het alleen maar moeilijker voor hen.

Yta en tsjor

Yta, ik schreef al dat een ex dat zelf kan uitmaken als hij zo in elkaar steekt, dan zal Miss S niets anders kunnen doen dan proberen de scherven zo goed mogelijk bij elkaar te vegen. Die machteloosheid, dat verdriet, beschrijft ze hier.
En Tsjor, je voert een grote mond terwijl je dus kennelijk niet eens goed gelezen hebt.

Overigens (13 jaar, yta)

Welk een hemeltergend misverstand dat een dertienjarige oud genoeg geacht mag worden om dit helemaal zelf op te lossen. Bij een puber komt zoiets net zo hard binnen als het bij een jonger kind zou doen. Een kind van dertien is nog steeds een kind en trouwens: afgewezen/ontkend worden doet niemand goed. En natuurlijk zullen ze wellicht hun zegje kunnen doen, maar denk je werkelijk een moment dat dat de pijn wegneemt? Zelfs al zou de reactie zijn "nou, okay, dan mogen jullie toch mee" is de schade al aangericht. Het gaat namelijk niet om Centerparcs, maar om het op een zijspoor gezet worden.
En wat Miss S ook zal doen en zeggen en met hoeveel liefde ze haar kinderen ook zal omringen, hoe welkom zijzelf haar kinderen ook zal laten voelen: ze kan helemaal niets doen aan het feit dat hun vader ze heeft afgewezen.

Miss s (part 3, sorry;-))

Ik zou er trouwens geen geheim van maken dat het hier de keuze van stiefmama betreft en niet die van hun eigen vader, als je dat werkelijk zeker weet. Dat kan namelijk wel uitmaken voor hen. Liever een vader die omwille van de lieve vrede niet voor zijn kinderen opkomt dan een vader die hen niet wil. Lijkt mij.
Sterkte!

Psies starry

Miss S vroeg zich af wat ze nog kon doen. Het simpele feit ligt er dat ze niet in de positie is er iets aan te doen. Natuurlijk is de ex een loser, maar dat is vaak met exen (anders had je 'm wel gehouden..). Ik snap hoe het voor een kind kan voelen, en ik weet hoe kinderen van 13 (kunnen) zijn. Ik weet over afwijzing, beschadigingen en frustraties. Maar wat miss S hieraan kan doen: niks. Met of zonder mijn medeleven. Ik zou er niet teveel nadruk op leggen, en de kinderen toch beslist hun zegje laten doen bij hun vader. Daar moeten ze zijn voor uitleg.

Miss S schreef:
"Moet ik er met ex over praten. Aan de ene kant zijn het natuurlijk mijn zaken niet hoe zij hun leven leiden, maar aan de andere kant gaat het wel ook over mijn kinderen !! Een objectieve kijk op de situatie kan misschien interessante inzichten opleveren. Alvast bedankt."
Dat kun je, totaal zonder enig gevoel of medeleven, lezen als: 'geef mij tips die antwoord geven op mijn probleem, zodat het verdwijnt'. Je kunt echter ook lezen: 'mijn kinderen zijn intens verdrietig, willen jullie mij steunen, ben ik nou gek of is het terecht dat ze verdrietig zijn en ik dus ook'.
Jij kiest voor het eerste, ik voor het tweede, dat is denk ik het verschil. Op de keper beschouwd heb je groot gelijk: Miss S kan niets doen en zal zich erbij moeten neerleggen. Maar je kunt natuurlijk best tips aanreiken hoe jij hier richting je kinderen mee om zou gaan (bere moeilijk, omdat het enorm emotioneel beladen is, zowel voor hen als voor hun moeder) en tevens kun je aangeven dat je begrip hebt voor het feit dat dit haar kwaad maakt. Ik vind haar woede en verontwaardiging geheel terecht, dat zal inmiddels wel duidelijk zijn;-) Zo ga je niet met kinderen om.

Starry

Starry je mist het punt. Miss M. doet haarzelf én haar kinderen er het meest een plezier mee als ze hier nuchter en zakelijk mee omgaat: zij kan er niets aan doen, het is een waardeloze actie van ex, de kinderen moeten niet nalaten hem hierover duidelijk te zeggen wat ze ervan vinden. Maar echte drama's moet je van dit soort dingen niet maken. De kinderen gaan hier heus overheen komen (tja, jij zult nu wel weer denken dat ik kies voor een antwoord zonder gevoel e/o medeleven), en het zal hun beeld van hun vader veranderen. Maar dat doet hij. Helemaal zelf.
Meehuilen levert niet meer op dan een bevestigde boosheid bij Miss M. en kinderen die nergens toe leidt. Die ex zoekt het maar uit, de sukkel, hij weet niet wat hij mist (en vooral wat hij op den duur gaat missen) en volgende keer beter.

Ja..., ik snap je nu beter

Misschien heb je wel gelijk. Ik vermoed dat we op zich dezelfde mening hebben, maar wat betreft 'de oplossing' (die er niet is) verschillende kanten op denken.

Inderdaad

ik had het anders gelezen. het verandert wel iets, maar ook niet veel aan de strekking van mijn verhaal. Blijft staan, dat voor jou de kinderen er allemaal bij horen en dat zij onderscheid maakt tussen de kinderen die ze zelf gekregen heeft en de stiefkinderen. Niet tactisch en niet aardig, maar goed, jij bent ook niet met haar getrouwd.
Vader doet driftig zijn best om twee vrouwen tevreden te stellen en dat lukt hem niet.
Als je eroverheen kunt stappen dat zij niet zo tactisch en aardig is als jij wordt het een gegeven, waarmee te leven valt. Anders zou je ook een keer met haar het gesprek hierover aan kunnen gaan: hoe zie jij het en hoe ziet zij het.
De vriendin zou hier ook een berichtje hebben kunnen achterlaten: 'Ik wil graag een verjaardag vieren van mijn man en eigen kinderen en heb daarvoor een huisje gehuurd bij centerparcs. Mijn man heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk, de kinderen komen regelmatig bij ons. De kinderen onder elkaar gaan goed, maar ik wil nu graag met mijn eigen gezinnetje. Ex van mijn man is nu boos. zij wil dat haar kinderen ook meegaan. Ik zou dan ook nog een groter huisje moeten huren en dat kost meer geld. Wat moet ik doen? Mag ik nog met mijn eigen gezin iets feestelijks doen?'
Je zou met de kinderen zelf iets feestelijks kunnen bedenken voor de verjaardag op de dagend at de kinderen bij jou zijn. En met je man een uitstapje kunnen plannen met je eigen kinderen. Kortom: er zijn veel constructies mogelijk.
Een vraagje: zijn de kinderen van ex en nieuwe vriendin wel ooit bij jou?

Tsjor

Starry

Met dank voor je opmerking. De meeste vragen die hier gesteld worden zijn dilemma's , waarbij zowel het een als het ander een mogelijke oplossing is en je bij alle oplossingen dingen hebt die schade opleveren voor de een of de ander.
In elk geval is er overduidelijk één ding niet goed en dat is als ouders na een scheiding ruzie hebben en slecht over elkaar denken en dat uitvechten over de hoofden van de kinderen.
Ik lees in jouw bijdrages waarderingen als 'smakeloos' 'onmenselijk' 'met opzet zo georganiseerd' 'dat zou je een eigen kind nooit aan mogen doen (het kind is overigens geen eigen kind van de vrouw van ex)' 'hun vader heeft ze (de kinderen) afgewezen, etc. Je roemt de liefde van sus-anne en omschrijft haar situatie met termen als 'machteloosheid', 'het verdriet', jij moet de scherven oprapen' etc.
Volgens mij draag je daarmee behoorlijk bij aan het escaleren van de situatie van een teleurstelling naar een groot drama. Ik vind dat naar de kinderen toe geen positieve bijdrage: het maakt het voor hen alleen maar erger.

Tsjor