U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ver weg verhuizen bij co-ouderschap
Hoi hoi,
Ik ben inmiddels een jaar gescheiden van mijn ex. Gelukkig was het geen vechtscheiding en hebben we alles goed kunnen regelen rondom onze zoon van 2 jaar. We hebben gekozen voor co-ouderschap (al is het niet helemaal 50/50 verdeeld.) De ene week bij zijn papa waarvan hij wel 1,5 dag bij mij is in zijn week en de andere week vol bij mij.
Ik ben jaren geleden vanuit de andere kant van het land hierheen verhuisd vanwege mijn ex-man die hier is geboren en getogen. Nu jaren later is de reden dat ik hierheen ben gekomen natuurlijk niet meer de reden dat ik hier zit. Die liefde is over en heb hier alleen nog 2 goede vriendinnen met eigen gezinnen. En een vaste baan maar ik wil na 6 jaar graag wat anders.
Ik merk wel dat sinds ruim een half jaar mijn eigen huisje heb, ik er echt alleen voor sta en op niemand echt kan terugvallen. Ja ik heb wel nog prima contact met mijn ex schoonouders iets verderop, maar dat is eigenlijk alleen omtrent de kleine spruit. Heel mijn
(grote) familie woont nog 220 km verderop.
Ik zit sowieso nog een half jaar aan mijn huidige woning vast. Maar wil graag terug verhuizen naar mijn vertrouwde omgeving en familie. Nu vraag ik mij af hoe ik dit aan mijn ex man kenbaar moet maken. Ik ben heel erg bang voor zijn reactie. Daarnaast moet ik zijn toestemming hebben vanwege onze co-ouderschap. Al zou hij misschien wel toestemming geven, dan zullen zijn ouders zouden dat tegenhouden.
Mijn vraag is.. of iemand hier ervaring mee heeft? En hoe ga ik dit aanpakken en wanneer is het de juiste tijd om het te vertellen?
Liefs Marlou
M Lavell
Jij zegt: "Meer objectief komt in diverse uitspraken de afstanden 20 minuten rijden, 20 km of 40 km voor.
Dat betekent dat er nu al heel veel kinderen zijn die 2 uur of langer reizen (ov) om vader of moeder te bereiken."
Begrijp ik jou nu goed dat jij denkt dat kinderen met 40 km reisafstand daar 2 uur met OV over doen enkele reis?
Verder:
Ik ben het in principe met jou eens dat TO haar wens sowieso kan bespreken met haar ex. En als ze het serieus wil doen zelfs moet bespreken. En wel zo snel mogelijk. Het is in mijn ogen niet over "pas" een half jaar, maar "al" over een half jaar.
En ik ben er erg voor in oplossingen te denken en niet te star erin te zijn dat er maar een goede oplossing is, bijv. 1 km fietsafstand.
Maar dat gezegd hebbende, denk ik dat jij niet realistisch bent dat 220 km enkele reis uitvoerbaar is en voor de kinderen "best kan".
10, 20, misschien 40 km, oke, niet handig maar vaak nog wel te doen. Maar 220 km enkele reis? Dan wordt het per definitie een weekendregeling voor een van de twee. En ook ik zou zo'n situatie nooit opzoeken. Dan moet er een beter alternatief zijn. Bijvoorbeeld, investeren in sociale contacten in je omgeving, meer hulp durven vragen (dus jezelf op dat punt ontwikkelen).
TO, ik snap jouw wens vanuit jouw gezichtspunt, maar met kind en een ex lijkt me jouw. Wens nu geen serieuze optie meer.
En sowieso is de echtscheiding nog best kort geleden, dus ook om die reden zou ik geen drastische stappen nemen. Eerst proberen lekkerder in je vel te gaan zitten en sociale contacten op te bouwen.
Ik snap het wel
Niet alleen de vertrouwde omgeving maar ook dat je kind terecht kan bij meer bekende mensen is een voordeel. Vooral als je er alleen voor staat. Per slot profiteert vader daar ook van. Begrijpelijk is het wel.
Hier woonde vader op loopafstand en dat was voor mij erg handig, kon ik er toch een oogje op houden en was er snel bij als er iets fout ging. De kinderen konden ook makkelijk heen en weer.
Verhuizen op zich lijkt me het probleem niet
Dat overkomt legio kinderen en ook al vinden ze het niet altijd direct leuk, ze blijken er gemiddeld genomen verbazingwekkend goed mee om te kunnen gaan en aan te wennen. Natuurlijk is het best ingrijpend maar daar zou ik ook weer niet te dramatisch over doen. Kind van to heeft natuurlijk ook al een verhuizing achter de rug want minstens één van de ouders heeft het vroegere gezinshuis verlaten. Mss wel allebei.
Verhuizen terwijl het gevolg is dat één van de ouders op een zijspoor komt, zou ik onwenselijk vinden. Deze verhuizing lijkt meer in het belang van één van de ouders dan in die van de andere partijen (kind en andere ouder) en daar moet je mi mee oppassen. Kind heeft recht op beide ouders en beide ouders dienen dat proces tov de andere ouder niet in de weg te staan vanwege eigenbelang.
Aagje
De afstand is niet de essentie
"Begrijp ik jou nu goed dat jij denkt dat kinderen met 40 km reisafstand daar 2 uur met OV over doen enkele reis?"
Dat denk ik niet, dat weet ik. Raadpleeg 9292ov
"denk ik dat jij niet realistisch bent dat 220 km enkele reis uitvoerbaar is en voor de kinderen "best kan"."
Wat kan en niet hangt heel sterk van de persoonlijke situaties af.
Wie werkt waar. Waar woont het kind, etc.
Kan niet bestaat eigenlijk niet.
De essentie zit niet in het aantal kilometers, maar in de oplossingen.
In het waarborgen van de essentie zoals Aagje dat benoemt.
Daar gaat het werkelijk over. Het ontbreken daarvan in de voorstelling die TS heeft, is het probleem.
Niet de afstand.
AnneJ
'Niet alleen de vertrouwde omgeving maar ook dat je kind terecht kan bij meer bekende mensen is een voordeel.'Vader en schoonfamilie zijn er ook nog. Voor het kind zijn dat 'bekenden'.
Tsjor
wauw
Ik vindt het altijd bijzonder hoe mensen op elkaars berichten reageren..
Maar mijn denken over dit draadje is dit...
Papa heeft weinig tijd en de zoon zit vaak bij oma en opa. Ik zou woest zijn maar jullie hebben co....
Dus hij regelt zijn opvang zelf.!
Dat jij denkt dat kind lief beter bij jou kan zijn is natuurlijk wel een beetje gek! Je zoon heeft ook behoefte aan opa en oma en dat zij dus 2 keer per maand in zijn 2 weken iets van opvang bieden is alleen maar top. Ik kan je uit ervaring met een tegenpartij vertellen dat je daar al niks mee kan. Als je als moeder zegt dat je kind beter bij jou kan zijn dan bij papa die de opvang geregeld heeft via oppas, ouders of kinderopvang dan vang je bot!
Verder denk ik dat je als jij wil verhuizen jij verantwoordelijk bent voor de afstand en dus zoon naar pap moet brengen.! Ik denk dit niet alleen dit heb ik zelf ervaren.
Dus als zoon naar school gaat heb jij het super zwaar... Kind naar pa brengen en terugrijden dan weer ophalen pffff... Leuk voor max een jaar maar daarna baal je. En zoals iemand al zei als je mannetje naar school gaat maak je vrienden.! Ik heb geen vrienden van voor de kinderen meer heel eerlijk... Wel lieve moeders die mij en mijn kids naar de andere kant van de stad rijden omdat mijn auto het begeeft en ik woon 30 min van school af. Ik merk met het co van mijn partner dat in de buurt wonen veel voordeel heeft. Kinderen worden ouder en als jij een veilige haven bied willen ze altijd bij jou zijn. Maar de andere ouder is voor het kind wel belangrijk en daar willen ze dan graag naar toe op de fiets even eten, kletsen of slapen. Jouw zoon heeft hier niet voor gekozen bij zijn geboorte maar maak er iets van.! 200 a 300 kilometer is ook onzinnig om te denken dat het te ver is om je familie of vrienden te onderhouden sorry!
En woon je in mijn regio dan kom maar kletsen want ik veeg je wel bij hahaha. Denk aan het positieve het is bijna kerst!
Liefs Beertje