Ver weg verhuizen bij co-ouderschap

Overeenstemming bereiken

is fijn. Natuurlijk heeft dat de voorkeur.

Verhuizen naar een locatie aan de andere kant van het land is nooit een goede keuze voor een kind. Zeker niet voor kind waarbij het 1 van de 2 ouders is.

Ik heb ook niet gezegd dat ze niet kan/mag verhuizen. Binnen een bepaalde straal van elkaar is het prima om te verhuizen. Die straal moet wel haalbaar zijn voor het kind.

Als je daar als ouder problemen mee hebt, dan heb je pech. Wie zijn billen brand moet op de blaren zitten. Het lijkt mij niet dat je als ouders je billen brand, je jouw kind op de blaren wilt laten zitten.

Er zijn 3 hele belangrijke zaken die heel veel stress en problemen veroorzaken voor kinderen:
- scheiding van de ouders
- overlijden of wegvallen van een ouder
- verhuizen naar een andere stad
Er zijn natuurlijk nog meer zaken, maar deze hebben heel erg veel impact bij een kind.

Dit kind heeft al 1 van de dingen meegemaakt. Nu wil de moeder er nog een aan toevoegen en als ze goed nadenkt, dan heb je een heel veel grotere kans dat nummer 3 er ook bijkomt. Het lijkt mij dat je dat als ouder zijnde niet wil.

Dingen gebeuren dat klopt, soms is het overmacht ook voor je ouders. Maar ik blijf erbij dat als je als ouders kunt kiezen, kan ik mij niet voorstellen dat je heel bewust het zo moeilijk gaat maken voor je kind.

Daarbij komt dat het verhuizen als gezin natuurlijk niet vergeleken kan worden met het verhuizen van een ex-partner.

Gevangen houden vind ik dan ook zeer overtrokken en kortzichtig. Kijk naar de mogelijkheden die je hebt in je huidige woonplaats, dat lijkt mij veel zinvoller.

Verhuizen zelf is geen probleem

Paddington "Verhuizen naar een locatie aan de andere kant van het land is nooit een goede keuze voor een kind. Zeker niet voor kind waarbij het 1 van de 2 ouders is."
Lees ik het goed? Verhuizen is nooit goed voor kinderen en nog erger voor kinderen van gescheiden of alleenstaande ouders?

Ik denk dat het allemaal vooral een kwestie van smaak, discussie en overeenstemming is.

"Er zijn 3 hele belangrijke zaken die heel veel stress en problemen veroorzaken voor kinderen:
- scheiding van de ouders
- overlijden of wegvallen van een ouder
- verhuizen naar een andere stad
Er zijn natuurlijk nog meer zaken, maar deze hebben heel erg veel impact bij een kind."
Mijn hemel. Verhuizen naar een andere stad net zo "erg" als scheiden of overlijden.

Ik vrees dat er in de maatschappij toch weinig ruimte is voor deze vermeende kwetsbaarheid bij verhuizen. Voor je werk, je uitkering zelfs, voor je behandeling bij lastige kwalen, voor het vinden van een betaalbare woning, zul je moeten verhuizen. Gezinnen met kinderen - personen in die leeftijdsgroep met kinderen dus - moeten wat vaker verhuizen dan anderen. Ze moeten bovendien steeds vaker verhuizen.

Het lijkt me niet handig om van verhuizen zelf een drama te maken. Dat is het niet. We zijn nomaden weet je nog? In dit geval geldt die dramatiek helemaal niet want dit kind is pas 2.

Wat er nog komen gaat, weten wij niet. Maar dat dit kind nog wel eens zal moeten verhuizen is eerder regel dan uitzondering. Het is geen probleem.

Ach, ik denk er anders over

"Ik vrees dat er in de maatschappij toch weinig ruimte is voor deze vermeende kwetsbaarheid bij verhuizen. Voor je werk, je uitkering zelfs, voor je behandeling bij lastige kwalen, voor het vinden van een betaalbare woning, zul je moeten verhuizen. Gezinnen met kinderen - personen in die leeftijdsgroep met kinderen dus - moeten wat vaker verhuizen dan anderen. Ze moeten bovendien steeds vaker verhuizen."

Mmm, dus jij geeft nu aan dat mensen veelvuldig van de ene kant van het land naar de andere kant verhuizen?

Mensen verhuizen best wel eens, maar naar een locatie van meer dan 100 km verder gebeurt niet veel en is heel stressvol voor kinderen. Verhuizen naar het buitenland met kinderen is in mijn ogen bijvoorbeeld heel erg egoïstisch. Zeker met kinderen die ouder zijn dan 4 jaar.

Verhuizen op zich is geen drama, maar wel zo ver weg.

Voor mij is deze discussie met jou M Lavell nu klaar. Het zou mij niet verbazen als jij zelf een keer zo'n grote stap heb gemaakt, je kinderen hebt meegesleurd en al jaren jezelf probeert wijs te maken dat het voor je kinderen echt niet erg was en dat ze er prima mee omgaan (als je het vaak genoeg tegen jezelf hebt gezegd, geloof je het namelijk).

Voor T.S. bezint eer ge begint. Kijk goed naar je kind en zet zijn belang voorop. Wees daarbij wel redelijk. Als jij werkelijk ongelukkig bent dan is dat ook niet goed voor je kind. Wel raad ik je dan aan om eerst te proberen je geluk te vinden waar je nu woont i.p.v. zo'n drastische stap te nemen. Zeker met het oog op een mogelijke verharding tussen jou en de vader van je kind. Zelfs met een mogelijke rechtszaak als gevolg waarbij je een behoorlijke grote kans maakt dat jij mag verhuizen zonder zoon.

Grappig

Paddington "Ach, ik denk er anders over"
Fijn. Dat relativeert je eerdere ""Er zijn 3 hele belangrijke zaken die heel veel stress en problemen veroorzaken voor kinderen:"
Die dingen zijn er dus mogelijk niet. Jij denkt er alleen maar zo over.
Geeft niet. Misschien denkt de ex van TS er net zo over. Of anders zijn ouders wel.
Dan heeft TS nog wat discussie te voeren voordat er overeenstemming is en die zal ze toch echt nodig hebben.

'Mmm, dus jij geeft nu aan dat mensen veelvuldig van de ene kant van het land naar de andere kant verhuizen?"
Ik gaf eerder al een link naar de statistieken. Er wordt door gezinnen met kinderen het meest verhuisd van iedereen. Afstand staat er niet bij, maar dat noemde jij ook niet als factor bij je opsomming van 3 dingen.

"maar naar een locatie van meer dan 100 km verder gebeurt niet veel en is heel stressvol voor kinderen"
Dit is ook weer een persoonlijke mening denk ik?

" Verhuizen naar het buitenland met kinderen is in mijn ogen bijvoorbeeld heel erg egoïstisch. Zeker met kinderen die ouder zijn dan 4 jaar."
Oh kijk. Dat klinkt als een persoonlijke mening. Egoïstisch zeg je. Hmmm. Nare mensen die zoiets doen kennelijk.

'Voor mij is deze discussie met jou M Lavell nu klaar. Het zou mij niet verbazen als jij zelf een keer zo'n grote stap heb gemaakt, je kinderen hebt meegesleurd '
Ah kijk, je vindt mij ook een naar mens. Argumenten zijn op dus moet het maar over mij gaan.

Als kind ben ik (met 4 broers en zussen) van hot naar her verhuisd, zelfs naar het buitenland. 7 jaar op dezelfde plek was een record. Een record dat ik juist met het krijgen van kinderen fors gebroken heb: 25 jaar op dezelfde plek. Mijn kinderen zijn het huis uitgegaan waar ze ook geboren zijn.
Sindsdien ben ik alweer drie keer verhuisd trouwens. Mijn kinderen ook. Naar het buitenland ook. Drie verschillende buitenlanden zelfs. Getsie wat egoïstisch.

"(als je het vaak genoeg tegen jezelf hebt gezegd, geloof je het namelijk)."
Daar heb je ook veel ervaring mee zeker.

Het verhuizen zelf lijkt me het probleem niet

Wat dat betreft kunnen ouders best voor zichzelf kiezen.
Maar als één ouder ver weg verhuist, heeft dat veel consequenties voor kind en de ouder waar kind niet bij zal wonen.
En daarom zou ik voor het kind kiezen en dicht bij elkaar blijven wonen.

My two cents

Ik weet niet zo goed waarom er niet van die 220 km uitgegaan kan worden die ts zelf noemt en waarom die naar de werkelijke en meer relatieve proporties teruggebracht moeten worden.
Ik weet ook niet waarom je leven stilligt als je niet verhuist. Ik werk al jaren op ongeveer 140 km afstand (dat is trouwens 2 uur en een kwartier, dus ik denk dat 220 km ook meer is dan 2 uur) , dus er is nog veel mogelijk qua banen.
Ik denk niet dat de vader snel verhuist, aangezien ze op zijn verzoek daar zijn gaan wonen waar hij geboren of getogen is.
Ik denk niet dat er al zo snel een hyperloop is.
Ik vind niet dat ts beter zelf voor haar kind kan zorgen omdat haar ex het bij anderen 'dumpt'. Ook als je anderen inschakelt kun je prima voor een kind zorgen.
Zelf zou ik het dus niet doen. Mocht vader wel verhuizen, dan zie ik dat dan wel weer.
Op je vraag ik zou zo snel mogelijk met je ex bespreken, omdat er het een ander geregeld zou moeten worden. Ik zou er niet zonder meer vanuit gaan dat het kind bij jou komt. Ik denk ook dat een kind van 2 nog niet zo gehecht is aan de omgeving, maar de vader zou het kind wel eens minder makkelijk kunnen laten gaan dan jij denkt.

vreselijk

Beste vriendje van mijn zoon heeft een moeder die 5 kwartier verderop is gaan wonen bij haar nieuwe liefde.

Oh ja natuurlijk zou ze veel heen en weer moeten gaan rijden, maar dat vond ze niet erg zei ze, verblind van liefde. En ja de jongens zouden dan maar in dorp A (huidige dorp) gaan voetbaltrainen doordeweeks en dan in dorp B (haar nieuwe woonplaats) gaan wedstrijd spelen (hoe verzin je het).

Dan heb je nog alle partijtjes, klassefeestjes, vergeten sportspullen, schoolboeken, 10-minutengesprekken, helpen op school, Kerstviering, musical, kamp. Vanaf 14 jaar misschien een baantje.

Je begrijpt het al, moeder speelt eigenlijk geen enkele rol meer in het leven van de jongens. Ze wilden graag blijven voetballen in het huidige dorp dus ze haalt ze pas zaterdagmiddag op en dan zondagavond weer naar huis. En maar klagen over de files en steeds maar in de auto moeten als kind dan op woensdagavond een muziekuitvoering heeft van de muziekschool in de oorspronkelijke woonplaats, of een ouderavond.

Kortom, ouders moeten bij elkaar in de buurt blijven wonen, bij voorkeur in een straal van 1 km, fietsafstand. Anders is er met zulke afstanden altijd 1 die het onderspit delft.

Dat je het überhaupt overweegt. Gewoon niet doen.
En ik snap dat jij het niet voor een nieuwe liefde doet, maar het principe blijft hetzelfde.

Letterlijk verscheurd worden haar kinderen tussen 2 woonplaatsen.

M. Lavell

Ik verbaas me over jouw reactie M.Lavell.
Ben jij zelf opgegroeid met een vader en moeder in 1 huis of dorp?
Heb jij zelf kinderen waarvan de andere ouder 200 km verderop woont?

Overigens kan ik me wel voorstellen dat TO zegt tegen haar exman dat ze best wel eens denkt hoe fijn het is om in haar oude woongebied te gaan wonen. Wellicht vind het hij ook een uitdaging om daar opnieuw te beginnen. Maar wat mij betreft samen uit samen thuis wat betreft verhuizen, ook als je gescheiden bent.

Ervaring

Dit ken ik van heel dichtbij, pas nog gebeurt.

Moeder ging 240 km verderop wonen met kind. Paps was het daar niet mee eens, begrijpelijk. Kwam voor de rechter, jeugdzorg enz ging zich ermee bemoeien.
Moeder moest terug en ook op korte termijn. En moet met kind in de buurt van papa blijven wonen tot kind ,ik denk, 18 is. Of eerder uit huis is.

Moeder woont daar dus weer. Heeft geen huis, geen basn meer, heeft een bijstandsuitkering en woont bij familie.

En kind is de dupe. Want had alweer wat opgebouwt in haar nieuwe omgeving. Heeft nu geen eigen huis meer. En het ergste, band met vader is ernstig verstoord.

Ik denk dat dat nieuws is voor TS

Erica:"Ik weet niet zo goed waarom er niet van die 220 km uitgegaan kan worden die ts zelf noemt "
Omdat de afstand het probleem niet is.
Tijd is een factor. Amsterdam Maastricht is 220 km. Er gaat elk half uur een trein naar toe. Die doet er 2 uur en 18 minuten over. Is 220 km in relatieve zin net zo ver als de 140 km tussen jouw huis en jouw werk.

Of afstanden te overbruggen zijn in praktische zin, hangt van heel veel dingen af.
Dingen die wij niet weten. TS kan ze alleen te weten komen als ze in overleg gaat met haar ex.
Wie weet vindt hij het niet eens zo'n slecht idee. Wie weet staat hij zelf wel op het punt van een zakelijke verhuizing.

Erica "Zelf zou ik het dus niet doen. Mocht vader wel verhuizen, dan zie ik dat dan wel weer."
Kijk, dat proef ik uit de reacties steeds.
Zij mag niet verhuizen, maar als hij verhuist moet zij zich aanpassen.

Pluis "Kortom, ouders moeten bij elkaar in de buurt blijven wonen, bij voorkeur in een straal van 1 km, fietsafstand."
Gelukkig is dat geen wet en mogen ouders dat helemaal zelf weten.
Het enige wat moet is dat ze het eens worden. Dat ze samen beslissen hoe ze eventuele verhuizingen vorm geven.

Dandy "Moeder ging 240 km verderop wonen met kind. Paps was het daar niet mee eens, begrijpelijk. Kwam voor de rechter, jeugdzorg enz ging zich ermee bemoeien."
Ja, dat gebeurt als een van de ouders zonder overleg of tegen de wens van de andere ouder in verhuist of een andere grote beslissing neemt. Dat kan zelfs gaan over een andere school kiezen.

"En moet met kind in de buurt van papa blijven wonen tot kind ,ik denk, 18 is."
Nee. Dat heeft de rechter niet gezegd. De rechter heeft hooguit gezegd dat moeder niet op haar eigen houtje van alles mag beslissen.

"En kind is de dupe. Want had alweer wat opgebouwt in haar nieuwe omgeving. Heeft nu geen eigen huis meer. En het ergste, band met vader is ernstig verstoord."
Nou, en dat kan dan toch maar weer een reden zijn om wel te verhuizen. Zowel voor moeder als voor kind. Als vader het daar niet mee eens is, dan kan de rechter vervangende toestemming geven. Die zal dat doen als de onwil van vader tot niks anders leidt dan treiterij.

Ja, uit dit soort gevallen moet geleerd worden dat moeder niet het recht heeft om vader voor het blok te zetten of in haar eentje grote beslissingen over het kind te nemen.
Ik denk dat dat nieuws is voor TS.

Maar die situatie betekent niet dat exen tot dezelfde woonplaats veroordeeld zijn.
Het betekent wel dat ze met elkaar moeten overleggen. Tot overeenstemming moeten komen.

Voor- en natraject

Kind woont niet op Amsterdam Centraal en ook niet op station Maastricht. Het zal, net als ik, een voor- en natraject hebben. Van stad naar stad is het in mijn geval ook 140 min, maar ik moet nog naar het station met bus of fiets en van het station te voet of met het ov.

Dat ik niet zou verhuizen, inpliceert dat ik het wel zou mogen. Omdat ik het mag, kan ik het de vader ook niet verbieden. Of ik mee zou verhuizen als de vader zou verhuizen, kan ik zo niet zeggen.

Jawel Miriam

Dat heeft de rechter wel gezegt. Ze moet tot een bepaalde leeftijd in de buurt blijven. Binnen een straal van zoveel kilometer. Staat zelfs een dwangsom op.

dendy

Ik denk dat deze uitspraak genuanceerder ligt. Geen rechter kan je verbieden als moeder om te verhuizen, wel om aan te geven dat het kind moet blijven op de oude locatie waar vader woont. Dus ze had het gezag ook naar vader kunnen laten gaan en zelf kunnen verhuizen. Dan had ze een weekend regeling gekregen, maar dat wilde ze waarschijnlijk niet. Het is wat te gemakkelijk om de vader nu de schuld te geven van het geheel. Zij wilde verhuizen en kind meenemen, maar bij gezamenlijk gezag mag dat dus gewoon niet, zonder toestemming van vader. Dus moet kind terug naar oude locatie, maar zij hoefde echt niet mee hoor.
En eigenlijk vind ik het goed dat die vader op zijn strepen is gaan staan. Zomaar je kind verhuizen tegen de wil van de andere ouder is gewoon niet netjes en wordt inderdaad door de rechter tegengehouden. Het feit dat de relatie tussen beide ouders nu zo zuur is geworden heeft ze aan zichzelf te danken.

bird nest

Erica, dat klopt. Maar dat is precies waarom afstand een relatief begrip is.
Het gaat niet om de afstand maar om de praktische uitvoerbaarheid. Reistijd van deur tot deur telt hier mee. En nog veel meer. Allemaal factoren die per stel van exen een beetje anders zijn en die bovendien ook nog met regelmaat veranderen.
Ze moeten het er samen over eens worden.
Dat is de kern.
Dat eens worden kan ook in een andere verdeling van het verblijf van het kind liggen, of zelfs een bird nest in het midden van de grote afstand: Kind woont in Utrecht, vader in Amsterdam, moeder in Maastricht. De ene helft van de week woont vader bij kind, de andere helft moeder.

"Dat heeft de rechter wel gezegt. Ze moet tot een bepaalde leeftijd in de buurt blijven. Binnen een straal van zoveel kilometer. Staat zelfs een dwangsom op."
Ik ben zeer benieuwd naar de tekst van die uitspraak.
Volgens mij zijn Rechters niet bevoegd om deze vorm van beperking van bewegingsvrijheid op te leggen.
Wat wel kan is dat de rechter iets heeft gezegd over de woonplaats van zoon. Moeder moet zorgen dat kind op redelijke afstand van vader woont. Als ze kind nog eens meeneemt naar ver weg moet ze een dwangsom betalen.

De zaak die je beschrijft vind ik trouwens bijzonder. In dit soort gevallen is de simpelste oplossing die die al eerder genoemd is, namelijk dat kind als hoofdverblijf het huis van vader krijgt.

kinderen

Als een van de ouders uit de buurt gaat wonen, dan zijn de kinderen de verliezers. Die zijn een deel van de tijd in een omgeving waar ze weinig tot geen vriendjes hebben. Bovendien zien ze een ouder veel minder. Ik weet waar ik over praat. Dat is de reden dat ik ook verhuisd ben, toen mijn ex uit onze woonplaats verhuisde.
Ik zou zeggen tegen TS doe je best om een soiaal netwerk op te bouwen in de plaats waar je nu woont. Als je kind straks naar school gaat, gaat dat sowieso stuk makkelijker via het schoolplein. Maar ga niet 200 km verderop wonen.

Tenzij je dat oplost

"Als een van de ouders uit de buurt gaat wonen, dan zijn de kinderen de verliezers. Die zijn een deel van de tijd in een omgeving waar ze weinig tot geen vriendjes hebben"
Nee hoor.
Zeker dit kind niet.
Die moet nog vriendjes gaan maken en die kan dat zowel in de buurt van mama als in de buurt van papa doen.
Ik ken hordes kinderen die op die manier vriendjes hebben. Contacten bovendien die tegenwoordig ook nog eens via het internet intensief onderhouden worden. Van verwateren is geen sprake meer.

"Dat is de reden dat ik ook verhuisd ben, toen mijn ex uit onze woonplaats verhuisde."

Moet TS dat dan ook doen?
Of moet TS dan naar de rechter om vader te dwingen in de buurt te blijven wonen?
Ik heb erg veel moeite met de dogmatische benadering van dit onderwerp.
Vooral ook omdat dat toch alweer heel erg op wat ik voor het gemak maar even vrouwendogma's noem. Van die wetmatigheden die door de vrouw te vuur en te zwaard worden verdedigd en beleefd alsof een ieder die anders denkt een slechterik is. Maar die ondertussen door de rest van de wereld en in ieder geval door de man - ex heel anders gezien worden.

Daaruit ontstaat per definitie een ongelijkwaardige verhouding tussen de exen: zij volgt (want zo staat dat in haar wetboek) hij doet waar hij zin in heeft en erkent haar wetboek niet.

Gaat hij naar de rechter, krijgt hij gelijk. Haar wetboek staat niet in de wet.

Erica maakte eerder expliciet wat in de berichten van TS doorschemert "Ik vind niet dat ts beter zelf voor haar kind kan zorgen omdat haar ex het bij anderen 'dumpt'. Ook als je anderen inschakelt kun je prima voor een kind zorgen."
Ts heeft niet letterlijk gezegd dat ze vindt dat zij het beter doet, maar ze bagatelliseert de band met vader wel (kind is bij zijn ouders, slaapt alleen bij hem).
Ik vrees dat hier ook weer zo'n morele maat van het goede onder ligt. Ex voldoet daar niet aan, dus meent TS dat ze net zo goed met kind ver weg kan gaan.

Gaat hij naar de rechter, krijgt hij gelijk. Haar wetboek staat niet in de wet.

Ik denk toch echt dat het belangrijk is om uit te gaan van mogelijkheden. Dat is de enige manier waarop je in gelijkwaardig overleg beslissingen kunt nemen die bij de tijd passen.

Mutsje

Even voor de duidelijkheid, ik begrijp vader volkomen hoor.

En verder kan ik er niet veel meer over zeggen, wordt wel erg herkenbaar dan.
Maar in principe is het echt zoals ik het heb geschreven. Moeder heeft de zorg en moet in de buurt van vader blijven. Kind mag niet bij vader.

Oke, een bijzonder geval

Dandy, het gaat hier kennelijk om een speciaal geval

Kind mag/kan niet bij vader.
Vader en kind hebben wel omgangsrechten.
Moeder moet zorgen dat kind bij vader in de buurt woont.

Dat betekent nog steeds niet dat moeder niet mag verhuizen.
Dat lijkt muggenzifterij maar dat is toch niet onbelangrijk.

Moeders met exen hebben vrije keuzes net als vaders met exen.
Die keuzes hebben wel consequenties.
Er is geen wet die moeders veroordeelt tot het volgen van de vaders van hun kinderen tot in den eeuwigheid, of althans tot het kind 18 is.

Zelfs in het geval dat jij beschrijft moet die rechtelijke uitspraak gezien worden in precies die context die er was op het moment van de uitspraak. Als dingen veranderen dan kan het oordeel van de rechter ook veranderen. Je moet altijd kijken naar het doel dat de uitspraak dient.
Als dat ook op een andere manier gediend kan worden, dan kun je een herzieningsverzoek indienen.

Dendy

Ik weet niet waarom vader kind niet mag zien, maar als hij wel gezag heeft dan mag ze, volgens mij (maar ik ben geen jurist), kind niet zomaar zonder toestemming meenemen, onafhankelijk of hij het kind wel of niet ziet. Dan had ze eerst moeten zorgen dat hij of toestemming gaf of geen gezag meer heeft.
Dat geldt volgens mij net zo voor Marlou. Je mag je kind niet zomaar meenemen, zonder zijn toestemming. Ik ben het met Mirjam eens dat de argumenten van Marlou tamelijk oordelend van aard zijn. Hoe ex. zijn week met kind invult is niet aan haar, maar zij heeft liever dat kind bij haar is in plaats van bij anderen. Tja, daarmee ga je het niet redden bij een rechter.
Marlou, ga uit van het positieve. Jouw ex wil kennelijk wel degelijk co ouderschap, maar heeft wat moeite om dat privé en werk te combineren. Misschien komt dat nog, want jullie zijn pas relatief kort gescheiden. Geef hem ook de kans om die rol te vinden in die week.
En zorg ervoor dat je in de week dat je zonder je kind bent gaat werken aan een sociaal leven. Ga op zoek naar een sportclub of zo. Bedenk ook dat je sociale contacten zullen toenemen als je kind 4 wordt en naar school gaat, dan leer je ouders kennen van schoolvriendjes.
Maar als je ondanks alle berichten je verhuizing wil doorzetten, dan zul je eerst met je ex. moeten gaan praten (en dus niet achteraf als je alles al geregeld hebt).

Mutsje

Ik was denk ik onduidelijk: kind mag vader wel zien, maar niet bij m wonen

Ik heb ooit voor de situatie gestaan; ex kondigde aan dat hij naar 175 km verderop ging verhuizen. Kinderen waren toen beginnende tieners. Ik was/ben de verzorgende ouder, ex heeft weekend om de week regeling.

Ik ben toen erg met het onderwerp geweest en daar van weet ik dat de verzorgende ouders van de rechter niet zo maar zo ver weg mag verhuizen. Wat de niet-verzorgende ouder doet maakt blijkbaar niet zo veel uit.

Wij zijn al een aantal jaren verder. Kinderen hebben nog maar sporadisch contact met vader. 2,5 uur openbaar vervoer enkele reis betekent dat ze niet zo maar naar hem toe gaan. Hij heeft een auto, maar een kleine 2 uur rijden, dan kom je echt niet meer naar ouderavonden e.d. Hij speelt geen rol van betekenis meer in hun leven.

Als TS dat allemaal niet uit maakt; vooral verhuizen. En anders; bezint voordat gij begint.

Staat niet in de wet

"Ik ben toen erg met het onderwerp geweest en daar van weet ik dat de verzorgende ouders van de rechter niet zo maar zo ver weg mag verhuizen. Wat de niet-verzorgende ouder doet maakt blijkbaar niet zo veel uit."
Dat komt omdat niet zorgende ouders wel naar de rechter stappen als de zorgende ouder -met kind -verhuist. Terwijl zorgende ouders niet naar de rechter stappen als de niet zorgende ouder -zonder kind - verhuist.
Kortom: het staat niet in de wet, maar het volgt uit de verschillende rechtsposities

Een rechtszaak zou ook geen zin hebben.
De niet zorgende ouder kan makkelijk plechtig beloven netjes contact te houden en daarvan zelf de kosten en de moeite te dragen. Daar kan een rechter niet tegen zijn. Zelfs als je je af kunt vragen of dat wel gaat gebeuren.

De verhuizing met kind van de zorgende ouder zorgt in theorie wel meteen voor bezwaren bij de niet zorgende ouder en bij het kind. Contact wordt moeilijker.
De zorgende ouder kan dat oplossen door de bezwaren weg te nemen: De meerkosten voor het contact te dragen, de zorgverdeling aan te passen, etc.

Er is een standaard checklist waar rechters naar kijken
Het gaat onder meer om:

- het recht en belang van de verhuizende ouder en de vrijheid om zijn of haar leven opnieuw in te richten;
-de (on)mogelijkheid om op een andere wijze aan dat belang tegemoet te komen;
-de mate waarin de verhuizing is doordacht en voorbereid;
-de door de verhuizende ouder geboden alternatieven en maatregelen om de gevolgen van de verhuizing voor de minderjarige te verzachten en/of te compenseren;
- de leeftijd van de minderjarige en de mate waarin het geworteld is in zijn omgeving;
-de te overbruggen afstanden;
-de mate waarin de ouders in staat zijn tot onderlinge communicatie en overleg;
-de noodzaak om te verhuizen;
-de rechten van de andere ouder en het kind op onverminderd contact met elkaar in hun vertrouwde omgeving;
-de verdeling van de zorgtaken en de continuïteit van de zorg, waaronder de frequentie van het contact tussen het kind en de andere ouder voor en na de verhuizing;
-de (extra) kosten van de omgang na de verhuizing geheel of deels worden gecompenseerd door de verhuizende ouder.

Die laatste twee punten zouden trouwens ook zwaar kunnen wegen bij de verhuizing van een niet zorgende ouder. Alleen maar verhuizen zonder een oplossing te bieden voor de verdeling van zorg en toenemende kosten zou op zijn minst voor compensatie moeten zorgen.

Lavell

Ik zeg nergens dat de vrouw bepaalt hoe het moet. Ik zie dat de meeste kinderen vriendjes opdoen op school en sport. En dat is gewoon stuk makkelijker vorm te geven als gescheiden ouders bij elkaar in de buurt blijven wonen. TS heeft niks in de stad waar ze woont en daarom wil ze weg. Lijkt mij gewoon een beter plan als ze wat gaat investeren in de stad waar ze nu woont.
Dat jij denkt dat kinderen prima contact met beide ouders kunnen hebben als ze maar in de buurt van een treinstation wonen, wil niet zeggen dat dat in de realiteit ook zo werkt.
En misschien ben ik inderdaad wat dogmatisch, ik vind dat gescheiden ouders gewoon heel erg hun best moeten doen om een goed co-ouderschap totstand te brengen. En dat wordt erg lastig als je niet bij elkaar in de buurt blijft wonen. Ik begrijp sowieso niet waarom volwassen mensen per se terug moeten naar hun oude sociale netwerk.

Praktische vragen

Het kind is twee jaar. dan is er nog geen binding met school of vriendjes. De kwestie tussen de ouders is dan het belangrijkste.
Nederland is klein, maar reistijden met OV of auto kunnen voor een klein kind belastend zijn, en voor een groter kind ook. Mijn kinderen (oudste 13 jaar) deden het met 75 km. en een direkte treinverbinding. En geen co-ouderschap. Dan nog heeft het hen wat gekost, voornamelijk met sportclubs (afwisselende weekenden is lastig met wedstrijden etc.) en met uitgaan en vriendenkring opbouwen (daar stat tegenover dat ze nu overal vrienden hebben).
Dat lijkt mij de eerste vraag: bij wie leg je die last neer? Bij het kind, je ex of jezelf? Als je die last bij jezelf houdt (wat het eerlijkste is, want jij wil verhuizen), dan zal dat betekenen dat je elke week of elk weekend die afstand moet overbruggen. Als je co-ouderschap ins tand wil houden zul je toch een pied a terre moeten vasthouden in je huidige omgeving.
Dan is er nog het probleem van je werk: werk opzeggen betekent geen inkomsten, ook geen uitkering.
Na een scheiding en een periode van verdriet en rouw is het verlangen naar 'vroeger', naar je jeugd, een vaak voorkomend iets. Ik merkte het aan mijn koken: ik ging oude recepten maken, met oude geuren. Dat werkte op een of andere manier troostend. Het is echter een fase, die je weer te boven komt. Op een gegeven moment realiseer je je dat je geen kind meer bent, maar een volwassene, die keuzes heeft gemaakt; bijvoorbeeld om te verhuizen, om een kind te krijgen, om te gaan scheiden. En dat je als volwassene de gevolgen van die keuzes ook kunt, of liever gezegd wel moet dragen.
Het is jammer dat je je schoonfamilie wel noemt, maar je ex niet, terwijl de toch de helft van de tijd voor je kind zorgt.
Mijn advies zou dus zijn: blijf daar wonen, houd je werk en de wijze waarop je de zorg voor je kind hebt geregeld.
Maar je bent nu niet gelukkig en daar zou je wel naar moeten kijken.
Bijvoorbeeld: (wat meer mensen zeggen): benut de tijd om in je eigen omgeving meer kontakten op te bouwen. sluit je aan bij een of ander groepje, maakt niet uit wat voor soort. Word maatje voor iemand in je buurt, bijvoorbeeld.
Bespreek je verlangen wel met je ex, maar bespreek ook dat je nu, op dit moment daar blijft wonen, maar de keuzes wil herzien als je kind naar de middelbare school gaat; of anders als je kind 16 of 18 is.
Denk nog eens goed na: op welke momenten mis je steun van familie en hoe zou je dat anders kunnen oplossen? Bijvoorbeeld: iemand van de familie vragen om je een dag te helpen; of met kind een weekend naar familie te gaan; of zelf daar vaker naartoe te gaan.
Wees eerlijk over je ongenoegen, bijvoorbeeld tegenover je schoonfamilie: 'Ik ben blij met jullie hulp, maar ik mis mijn familie.' Zij kunnen dat niet oplossen, maar ze begrijpen je dan beter.
Met andere woorden: plaats jezelf met je eigen problemen en vragen in je huidige omgeving en zoek daar eerst de oplossingen. Verhuizen kan altijd nog.

Tsjor

Het is geen wedstrijd

Alkes "Ik zeg nergens dat de vrouw bepaalt hoe het moet."
Ik zeg nergens dat jij dat zegt. Kalm aan dus maar.
Alkes:'Ik zie dat de meeste kinderen vriendjes opdoen op school en sport. "
Ik zie dat kinderen in deze situatie school in plaats A hebben en sport in plaats B.
"Dat jij denkt dat kinderen prima contact met beide ouders kunnen hebben als ze maar in de buurt van een treinstation wonen, wil niet zeggen dat dat in de realiteit ook zo werkt."
Dat jij die realiteit niet kent wil niet zeggen dat die er ook niet is.
"En misschien ben ik inderdaad wat dogmatisch, ik vind dat gescheiden ouders gewoon heel erg hun best moeten doen om een goed co-ouderschap totstand te brengen."
Fijn. Maar dat heeft geen "beste manier" het is bovendien geen wedstrijd.
"En dat wordt erg lastig als je niet bij elkaar in de buurt blijft wonen."
Maar het is niet aan jou om daarvoor een maat te bepalen en mislukking bij voorbaat uit te roepen. Je kent geen andere oplossing dan dicht bij.
Meer objectief komt in diverse uitspraken de afstanden 20 minuten rijden, 20 km of 40 km voor.
Dat betekent dat er nu al heel veel kinderen zijn die 2 uur of langer reizen (ov) om vader of moeder te bereiken.
Ja, jij mag daarvan vinden dat jij dat nooit zo zou doen.
Maar er zijn legio situaties denkbaar waarin het niet anders kan. Zie de eerste twee punten waaraan de rechter toetst.
"- het recht en belang van de verhuizende ouder en de vrijheid om zijn of haar leven opnieuw in te richten;
-de (on)mogelijkheid om op een andere wijze aan dat belang tegemoet te komen;"
Een huis is een buurt is een luxe die in veel gevallen onbetaalbaar is. Of onhaalbaar wegens werk met nachtdiensten bijvoorbeeld.
"Ik begrijp sowieso niet waarom volwassen mensen per se terug moeten naar hun oude sociale netwerk."
Omdat dat, anders dan je lijkt te denken, na een verhuizing ver weg helemaal niet doodbloedt of verouderd. Het is eerder "als vanouds" voor velen. Overigens is het precies dát waarom een maal schoolgaande kinderen niet meer zo makkelijk te verhuizen zijn. Zij hebben hun netwerk al.
In die zin kan TS enig voornemen om te verhuizen beter binnen twee jaar uitvoeren voordat kind naar school gaat. Maar natuurlijk alles in overleg en met het oplossen van bezwaren.
Zijn de oplossingen er niet, dan gaat het feest niet door.