Veilig thuis heeft mij gebeld na melding

Nou Tulp,

Je weet waar je voor op moet letten; beide kalm praten, geen kritiek uiten op Veilig Thuis en zorgen dat iemand ( liefs een deskundige) je verhaal kan bevestigen.
Het heeft geen zin vooruit te lopen. Het enige vervelende is dat een verdachte situatie maanden op zich kan laten wachten voordat het wordt afgesloten. Zie het als een soort proeftijd van goed gedrag. Het is niet anders.

Ps De fijne reacties tussen RK en AnneJ is tussen hen en wordt gevoed uit standpunten uit het verleden mbt jeugdzorg. AnneJ had te vaak jeugdzorg aan de lijn en RK kan ik niet goed pijlen alleen dan dat een ander snel wordt beschreven als een narcist.
Het gehakketak heeft dus niets met jouw zorg te maken.

Ben benieuwd tulp

hoe het nu is? Zijn jullie al naar 'Veilig Thuis' geweest? En hoe ging dat? Lukte het om je hoofd koel te houden en een goed gesprek te voeren?

De liefde inspireert!

Het is maf wat dit forum met je kan doen. Eergisternacht, terwijl ik eigenlijk heerlijk ontspannen in een aangename staat van halfslaap vertoefde, trokken zonder meer aangrijpende beelden aan mijn geestesoog voorbij. Ze waren – achteraf bezien – niet alleen geïnspireerd op dit draadje, maar leken bovendien zó uit een film te komen.

“De liefde inspireert”, klonk het fluisterend uit de mond van een jongeman achter tralies. Tegenover hem zat een beeldschone dame van een iets jongere leeftijd. Zo te zien aan haar prachtige hertenogen, waaruit pure onschuld straalde, beschikte zij ongetwijfeld over een brandschoon geweten. Wie weet was haar verleden al even schoon als haar geweten en bestond haar familie bovendien louter uit leden/lieden die zonder uitzondering altijd alleen maar zuiver op de graat waren? Sommige mensen treffen het nu eenmaal uitzonderlijk goed in het leven. Iets wat je hun natuurlijk van harte gunt; dat mag voor zich spreken.

“Ik wil nooit meer met Justitie in aanraking komen en met jou aan mijn zijde gaat dat vast lukken!” vervolgde de gedetineerde. Je kunt je wel voorstellen: mijn hart smolt gewoonweg van deze lieflijke, optimistische woorden. Achter mijn gesloten oogleden begon traanvocht op te wellen. “Laten we trouwen en kinderen krijgen!”, hoorde ik vervolgens de veroordeelde opeens vol van enthousiasme uitbrengen. Enfin; ik hield het niet meer.

Amai! Je zult het maar treffen: pure emotietelevisie zonder ervoor te hoeven betalen! Wat een geluksvogel ben je dan! Vooraleer ik mezelf al dromend in de arm kon knijpen, vertrok al even plotseling het gezicht van de schone tot één groot vraagteken. “Maar, hoe ... hoe denk jij dan, dat dat ...? Je zit een straf uit van 28 jaar!”, stamelde ze. Opmerkelijk snel en luchtig klonk het door de ontvangstruimte: “Oh, maak jij je maar geen zorgen, hoor. Dat is helemaal geen probleem! Daarvoor heb je hier een speciale ... euh, hoe heet het, euh ... servicio; ... voorziening. Wist je dat niet?” Met grote ogen van oprechte verbazing keek hij haar vragend aan.

Kennelijk maakte al snel argwaan zich meester van hem, want zijn toon was veranderd van luchtig naar bozig en dwingend, toen hij haar aansluitend (nog voordat zij had kunnen antwoorden) ter verantwoording riep: “Maar je gelooft toch zeker in mij? Dat heb je me nog zo vaak gezegd!” Als de bliksem greep het meisje door de tralies heen zijn beide handen. “Si, si! Ja. Ik geloof in jou”, bezwoer zij hem plechtstatig, in een poging zijn woede te sussen die nu zichtbaar in hem opkwam. Ze zorgde ervoor dat haar ogen hem geen zicht gaven op haar vertwijfeling.

Diep in haar ontstak een bijna tot wanhoop drijvende, benauwende gedachtestorm. “Hij wil vader worden, terwijl hij in de gevangenis zit. Hoe moet ik in hemelsnaam in mijn eentje voor een kind zorgen? Met de verkoop van kaarsen en sigaretten verdien ik nog maar net genoeg voor alleen mezelf! Of denkt hij misschien eerder vrij te komen door met mij te trouwen en kinderen te krijgen? Zo gaat dat toch niet? En wat hij hij straks inderdaad vervroegd vrijkomt? Zeggen op het rechte pad te willen blijven, is één ding. Daarin slagen nog weer een tweede. Wie garandeert me, dat het ons gaat lukken een stabiel leven op te bouwen?”

Maar terwijl twijfel haar innerlijk verscheurde, zette zij haar zoetste stem op en verklaarde : “Jouw wens in mijn bevel, Joran.” Als om haar toezegging kracht bij te zetten, liet ze met een flonkerende lach haar lange donkere haren bevallig langs één van haar handen glijden. De tl-verlichting deed de witheid van haar ontblote tanden extra goed uitkomen, zo wist ze.

Wat als een innemend tafereel was begonnen, had zich ontpopt tot een hartverscheurend drama. Met een schok werd ik wakker. Zowel mijn kussen als gelaat was nat van de tranen. Helaas bleef het gedroomde me bij, in plaats van weer snel te verdwijnen in de krochten van mijn geheugen. Zoekend naar troost, nam ik in overweging dat zelfs koelbloediger personen als Peter R. de Vries en mijn moeder ook wel zouden balen van een dergelijk nachtmerrie-scenario.

Bij toeval sprak ik laatstgenoemde dezelfde dag nog en kon zij mij een luisterend oor bieden. Eigenwijs als zij is, schoot de schat natuurlijk zodra het kon in de rol van advocaat van de duivel. “Laat het lòssss!”, benadrukte ze. “Het is toch allemaal in de handen van Onze-Lieve-Heer en je weet: Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.” Ik wist weer precies waarom ik haar kerk de rug toe had gekeerd en me zoveel beter thuis voelde bij het humanisme. Eigen verantwoordelijkheid; zelfs een door Marc74 voor ‘aso’ uitgemaakte Tulpje zou daar meer oog voor hebben.

Ik begrijp haar begrip voor de boosheid van haar partner wel. Als partner van iemand met een strafblad beseft zij maar al te goed, hoe belangrijk het is om geen geweldfantasieën op te roepen in het hoofd van een man die zijn zaken desnoods op onwettige manier afhandelt. Zo zie je maar: de liefde inspireert inderdaad. Idealiter tot verantwoordelijk gedrag.

En over verantwoordelijkheden gesproken? Hopelijk beseft Tulpje inmiddels ook, dat het te veel gevraagd is van huisartsen om hun eigen gezondheid op het spel te zetten ingeval een cliënt zich (al dan niet door eigen toedoen) in een crisissituatie bevindt. Waar de openbare orde in gevaar is gekomen, geldt hetzelfde voor de verleners van medische hulp. Assistentie door de politie is dan niet meer, maar ook niet minder dan noodzakelijk.

Beterschap met de hoofdwond, Tulpje; en het helpen te voorkomen dat je man in recidive vervalt.

Rode krullenbol

Ja RK

Er zijn ook huisartsen die niet meteen in morele paniek een veel te grote broek aantrekken. Die van mij gelukkig.

Nog een tip

Wij hebben hier juist veel steun gehad van de huisarts. Maar meer last van waarnemers of huisartsen in opleiding. Die kennen je gezin niet goed en hebben net vers op de opleiding de kindermishandelingsmeldcode met toebehoren geleerd en willen ook weleens proberen hoe dat nou werkt. Op jou kosten.