U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Vechtscheidingen
In Zembla gisteravond een aangrijpende documentaire over vechtscheidingen. http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1373503 Ondertussen is ook het rapport verschenen van de inspectie jeugdzorg over de kinderen uit Zeist. http://www.inspectiejeugdzorg.nl/actueel/nw_detail.asp?id=0346
Wat valt mij op?
Allereerst dat een 'oorzaak' voor de toename van het aantal vechtscheidingen neergelegd wordt bij de wetswijziging van 1998, waardoor beide ouders de ouderlijke macht behielden na een scheiding. De tendens is om in voorkomende gevallen waar het problematisch is weer terug te gaan naar éénhoofdig ouderlijk gezag.
Op de tweede plaats, dat het op te stellen ouderschapsplan als het goed gaat goed werkt, maar bij moeilijke scheidingen slecht werkt. En toch is er steeds het streven dat ouders 'samen' een plan maken.
Op de derde plaats dat vooral de niet-verzorgende ouder de 'zwarte piet' lijkt te zijn, de verzorgende ouder komt in de documentaire bijvoorbeeld niet aan het woord.
Dan: dat de bemoeienis van instanties de vechtscheiding eerder verdiept.
En als laatste: het mooie streven (van de professionals) dat beide ouders samen beseffen dat zij beiden verantwoordelijk zijn voor de kinderen en daar samen aan gaan werken.
Een paar opmerkingen daarbij:
Ik zou het jammer vinden als we terug gaan naar een-ouder-gezag. Ik denk dat het de strijd ook kan verscherpen: één ouder heeft er namelijk dan iets bij te winnen om de strijd door te zetten, namelijk dat de andere ouder uit het gezag wordt ontheven. Alleen het gegeven van een vechtscheiding is onvoldoende grond, er zouden dan objectievere criteria moeten zijn, waardoor duidelijk wordt dat een van de ouders echt beschadigend is voor de kinderen (en niet alleen in de optiek van de ex-partner).
Het besef, dat degene met wie je kinderen krijgt ook de ouder wordt van je kinderen mag bij iedereen doordringen. Dat moet je je realiseren voordat je kinderen krijgt met iemand. Dat 'ouderschap' is blijvend vanaf de conceptie en is niet iets wat later onderhandelbaar of betwistbaar wordt.
Als er dan al overgegaan moet worden tot eenhoofdig ouderlijk gezag zou de vraag: 'welke ouder biedt de beste mogelijkheden aan het kind om met beide ouders kontakt te houden' leidend mogen zijn. Een verzorgende ouder die zeer negatief over de niet-verzorgende ouder praat en daarnaar handelt zou dan zomaar het ouderlijk gezag kunnen verliezen, vanwege de destructieve invloed op het kind. Wellicht had dat het leven van de kinderen en de vader in Zeist gered.
Dat gescheiden ouders onder druk staan om na de scheiding met elkaar te communiceren en samen een plan te maken etc., dat lijkt escalerend te werken. Ik deel het ook niet. Na de scheiding neem je afstand van invloed op elkaars leven en dus ook op elkaars wijze van ouder zijn. Zeker de gedetailleerde ouderschapsplannen zijn mij een gruwel. Een ouderschapsplan zou meer moeten gaan over de grenzen van ieders invloed: voor welke beslissingen heb je elkaars toestemming echt nog nodig, over welke beslissingen is het noodzakelijk overleg te hebben met elkaar. Bijvoorbeeld: een paspoort: in een ouderschapsplan kun je afspreken dat ouders wederzijds toestemming geven voor een paspoort. Of dat er overleg over wenselijk is. Al naar gelang de situatie.
En verder blijf ik me verbazen over de strijd om geld. Iemand financieel kapot willen maken met rechtszaken, financieel willen uitkleden, waarom? In de documentaire van Zembla komt de rol van advocaten daarbij duidelijk naar voren: maakt niet uit wat je aanhaalt, alles is geoorloofd om voor je cliënt voor elkaar te krijgen wat de cliënt wil. Als de een dan een toegevoegde advocaat heeft en de ander zelf moet betalen kun je zomaar iemand kapot maken. Advocaten hebben hier geen enkele moraal over, behalve dan dat zij werken in dienst van de cliënt. Die rol van advocaten snap ik, maar ik denk toch dat de samenleving hiernaar moet kijken, vanwege de maatschappelijke kosten die dit gevecht met zich meebrengt. Bijvoorbeeld een maximum aan de hoeveelheid rechtszaken met toevoeging.
Ik ben benieuwd wat jullie ervaring is met vechtscheidingen. Vinden jullie het een probleem? Is het wenselijk om vaker eenhoofdig ouderlijk gezag te krijgen? Zijn ouderschapsplannen hulpmiddelen of obstakels? zijn gevechten om alimentatie (geld) een verziekte sfeer waard? Hoe groot wil je de invloed op je ex-partner als ouder laten zijn? Is het aan de verzorgende ouder om omgangsvoorwaarden te stellen? Nou ja, ik ben geschokt door wat mensen elkaar kunnen aandoen.
Tsjor
Geerke
Beste Geerke,
Je hebt de kern wel geraakt.
Daarom ook de link http://www.villapinedo.nl/
Villa Pinedo is een wake-up call voor ouders in scheiding.
Vriendelijke groeten,
fvex
Geerke
'die slachtoffer worden van scheidingen.'Maak er dan van: ....van vechtscheidingen.' Zoals gezegd: mijn kinderen zijn er uitgesproken blij mee en dat geluid wordt nog wel eens vergeten. Bovendien zijn scheidingen vaak het gevolg van slechte relaties, terwijl ik vrijwel nooit de analyse hoor, dat een kind lijdt onder de slechte relatie van de ouders.
Ik heb fvex daar ook al op gewezen, maar die is bezig met een promotie-aktie.
Tsjor
Tsjor
FF advocaat van de duivel, maar hoe weet jij nou zo zeker dat als jouw kinderen zeggen dat ze blij zijn met jouw scheiding, dat hun werkelijke oorspronkelijke gevoelens zijn, en niet een uiting van wat jij ze bewust of onbewust hebt ingefluisterd?
Want de ouders die omgang stoppen zeggen ook vaak dat kind zelf niet wil. En soms zegt kind het ook. Hoezo weet jij wel zo precies wat je kinderen willen en wat goed voor ze is, en die ouders niet?
Groeten,
Temet
In lagen
Dat gaat in lagen.
Tijdens de scheiding was daar voor mijn geen argument, dat wil zeggen ik ging niet scheiden omdat het beter of slechter zou zijn voor de kinderen. Ik heb hen toen ook niet gevraagd wat zij ervan zouden denken.
Jaren later praten de kinderen met mij over van alles en nog wat. Ook over wat ze zien en meemaken bij vriendjes en vriendinnetjes. Dat zijn zowel positieve verhalen als negatieve verhalen. In dat kader hebben ze wel eens gezegd dat ze blij waren dat wij gescheiden waren.
Jongste, minst belaste, heeft er vrij ruimhartig over gepraat, zowel over de voordelen (twee keer kadootjes, later: vader bellen als ze dure schoenen had gezien) als over de nadelen, want ze is er ook wel verdrietig over geweest en ze heeft er lang niets van begrepen.
De oudsten hebben later verhalen verteld over hun ervaringen tijdens onze relatie die mij geschokt hebben. Dus zij waren eigenlijk (achteraf gezien) al blij op het moment van de scheiding. Maar dat wist ik pas veel later.
En ze vertellen hun verhalen aan de jongste, die nog erg jong was toen ik ging scheiden.
Dat er nu geen kontakt meer is is helemaal het initiatief van vader. Ik ben er niet blij mee, de kinderen eigenlijk ook niet. Ze hebben er verdriet van en ze zijn er boos over. En ook wel bezorgd, in die zin, dat ze weten dat hun vader wel van hen houdt. Maar het niet voor elkaar krijgt om op een goede manier met hen om te gaan (ongeveer zijn eigen woorden). Zo is het.
Er wordt wel nog met respect over de vader gesproken, maar ook met boosheid, verdriet en bezorgdheid.
Er zijn nog wel meer dingen. Kinderen herkennen ook bij zichzelf bepaalde aspecten van vader, waar ze niet blij mee zijn. Maar juist doordat ze vader goed kennen zijn ze zich ervan bewust en ondernemen ze actie om bepaalde scherpe kantjes ervan af te halen.
En dan de vele knuffels die ik krijg. Niet overdreven, maar af en toe laten ze echt heel oprecht merken dat ze blij zijn met mij.
Ik heb ook vaak met de kinderen gesproken over wat ik kan doen of zou moeten doen. En of ik het goed gedaan heb bij bepaalde beslissingen die mij zwaar op de maag lagen. Achteraf, nu ze volwassen of bijna volwassen zijn kun je dat soort gesprekken in alle openheid voeren.
Resumerend: op het moment van de scheiding speelde het eigenlijk geen rol. Je kunt erover denken, maar er zijn voors en tegens en op dat moment weet je niet hoe het uit zal pakken. Ik heb ook hele moeilijke periodes gehad, was zeker niet altijd op mijn best. Maar jaaaaren later, als de kinderen eenmaal de puberteit voorbij zijn en terug kunnen kijken, kunnen vergelijken met andere gezinnen, hun eigen mening hebben gevormd, dan kun je zoiets met 100% zekerheid zeggen. Ik in elk geval wel.
Tsjor
Niet willen
Overigens 'niet willen' is bij mij nooit een optie geweest voor de omgang. Ik heb er wel eens eentje teruggestuurd, die blootsvoets het huis van zijn vader verlaten had, gevlucht was. Dat zijn bijvoorbeeld van die beslissingen geweest die mij zwaar op de maag lagen en waar ik jaren later wel met de kinderen over gepraat heb: had ik toen iets anders moeten doen. Zo zijn er nog wel meer momenten geweest, maar ik heb geen zin om me alles te herinneren.
Tsjor
Er is de afgelopen 15 jaar nog steeds niks geleerd
In 1998 kwam ik met mijn gezin in een scheiding terecht. Deze ontaarde in een absolute vechtscheiding aangewakkerd door advocaten, Maatschappelijk werk, Jeugdzorg en Raad voor de Kinderbescherming. Ik stond met mijn kinderen volledig machteloos in dit gigantische krachtenspel. De gevolgen voor mijn kinderen en mij zijn immens geweest. Anno 2013 is er nog steeds niks veranderd en worden er nog dagelijks vechtscheidingen uitgevochten soms met zeer desastreuze gevolgen. Therapeuten hebben de handen vol om de aangerichte schade nog enigszins te beperken. Het is al meerdere decennia lang dweilen met de kraan open. Ondertussen treden nieuwe bestuurders aan bij Jeugdzorg zoals de heer Sprokkereef en keer op keer wordt het wiel opnieuw uitgevonden maar wordt het echte probleem niet aangepakt. Alleen door naar kinderen van vechtende gescheiden ouders te luisteren kan misschien een oplossing gevonden worden. Ik vond het bijzonder knap hoe Dara haar gevoelens verwoordde in de uitzending van Zembla. Ik hoop het deelnemen aan deze uitzending haar helpt met haar verwerking van haar verleden.
Thieu
"Ik stond met mijn kinderen volledig machteloos in dit gigantische krachtenspel". Je zult het misschien zo hebben ervaren, maar volgens mij kun je toch echt geen vechtscheiding hebben in je eentje. En waar twee vechten... Het niet onder ogen kunnen of willen zien van de eigen rol door tenminste één van de twee partners, lijkt mij een belangrijk element van vechtscheidingen.
eenzijdig
Het zijn de ouders die vechten maar je bent er niet als een van beiden wel inziet wat het eigen aandeel is. Daarmee is de vechtscheiding nog niet over.
Ik ben in elk geval blij dat de laatste jaren duidelijk wordt dat ondanks alle goede bedoelingen het heel moeilijk is voor instanties om de zaak de goede kant uit te helpen. Integendeel wordt de zaak vaak juist ernstig gecompliceerd door advocaten, maatschappelijk werk en jeugdzorg. De oplossing is er niet.
Al heel lang niet.
Misschien wel in individuele gevallen en misschien zou het goed zijn om door casusstudie iets te leren.
Ook door te luisteren naar kinderen, maar ik zie niet direct in wat je er mee opschiet als je weet dat kinderen er ernstig onder lijden. Dat weten de kempende ouders ook en dat is voor hen vaak juist een reden om er nog harder tegenaan te gaan.
Mijn vriend zit al 2 jaar in een vechtscheiding
en ik ben het niet eens met sommige stellingen die zeggen dat je met 2 mensen moet zijn om in een vechtscheiding te belanden. Als een van de exen van kwade wil is, boos en niet wil meewerken heeft de andere geen voet om op te staan. Ja, de andere kan toegeven aan alle eisen van zijn ex om de lieve vrede maar wat als de eisen betekenen dat je dan (financieel en moreel) eraan onderdoor gaat? Dit maak ik al meer dan een jaar (zijdelings mee). Omwille van de privacy van mijn vriend en vooral van zijn kids wil ik er niet verder over uitwijden maar echt, sommige exen zijn eropuit hun expartner te vernietigen en wraak te nemen. En ook al geeft de ander ontzettend veel toe om de kinderen te beschremen, soms is het niet genoeg, komen er steeds nieuwe rechtszaken, wordt de werkelijkheid verdraait. En de kinderen zitten in het midden. Mijn vriend heeft er de laatste tijd aan gedacht om maar de co-ouderschap op te geven zodat de kinderen niet steeds in de spanning van wisselingen en eisen van moeder komen te staan. Maar het is toch van de zotte? Dus nee, je hoef niet met z'n 2en te zijn om te vechtscheiden. Ja je kan weggaan eb je kinderen opgeven. Is dit de oplossing?
SIni
Klopt
Het klopt wat je zegt Sinilind. Het kan ook of de man of de vrouw zijn die via de kinderen de ander probeert te treffen. Ik heb zelf ervaren hoe de rechtsmiddelen en middelen bedoeld om de kinderen te beschermen, juist tegen de ex-partner worden ingezet en hoe daarmee de kinderen juist worden geraakt. In jouw geval een vader die de kinderen zonder reden niet mag zien, in mijn geval een moeder die kinderen probeert te beschermen tegen verdere mishandeling. En beiden (met de kinderen) de dupe van de vele rechtszaken en in mijn geval ook van een jeugdzorg dat zich liet inpakken door de geweldpleger en zo zijn stoutste dromen waar maakte: een moeilijk leven voor mij.
Ik denk ook dat de instantiebemoeienis nog teveel -one-size-fits-all-gericht-is. Ik denk dat je dergelijke situaties alleen de goede kant op kunt door de knoop helemaal te ontrafelen en dan stukje voor stukje aan een oplossing te bouwen.
natuurlijk
Kun je NA de scheiding beste bedoelingen hebben en een ex hebben die alles saboteert. Maar ooit heb je toch echt voor die persoon gekozen om kinderen mee te krijgen en ooit ben je toch deel geweest van een relatie die verslechterde en kapot ging. En misschien als men ergens in dat traject andere keuzes had gemaakt, dat men niet in een vechtscheiding terecht gekomen was.
Dat bedoelde ik ook met dat je geen vechtscheiding hebt in je eentje.
Niet dat het daarmee opgelost is, maar je kunt er wel anders door tegen dingen aan gaan kijken. Uiteindelijk kom je daar meestal verder mee dan blijven hangen in het idee dat àlles je maar aangedaan wordt.
Jippox
Klopt, en ook weer niet wat je zegt. Want in een tijdsbestek vam zeg maar 15 a 20 jaar (tussen de eerste ontmoeting en de scheiding) gebeurt er heel veel, mensen veranderen, vooral door het krijgen van kinderen. Mijn vriend zegt vaak dat zijn ex een andere persoon is geworden nadat ze moeder werd, ikw eet niet in hoeverre het klopt, zijn vrienden en familie beamen het maar goed, ze staan sowieso aan zijn kant. Je kan je ernorm vergissen in een persoon als je redelijk jong trouwt en snel kinderen krijgt, helaas.
Niet te jong
Sinilind, niet te jong trouwen en niet te snel kinderen krijgen, dat zou al helpen. Bij de keuze om wel jong te trouwen en wel snel kinderen te krijgen zijn twee mensen betrokken, die allebei hun eigen verantwoordelijkheid daarin hebben. Ook voor jeugdige fouten blijf je verantwoordelijk. Ik denk echt dat het helpt als mensen zich realiseren dat ze zelf betrokken zijn geweest bij de keuzes en zich niet alleen als slachtoffer opstellen. Ook als ze de verantwoordelijkheid nemen voor achteraf ge zien verkeerde keuzes.
Tsjor