Vechtscheidingen

Nou......

....dat vind ik dus een denkfout. Immers als er niet gestraft is, wil dat niet zeggen dat het niet gebeurd is. En als jij als moeder weet wat je gezien hebt en wat er gebeurd is, dan is het je plicht om je kind daartegen te beschermen. Wat de strafrechter daar ook van zegt. Het schijnt dat maar twee procent van de plegers wordt veroordeeld. En dan is er nog iets. Het speelt in het huidige systeem echt geen rol. Toen mijn ex nog niet veroordeeld was moesten de kinderen omgang hebben omdat hij niet veroordeeld was (en wij doen niet aan waarheidsvinding mevrouw) en toen hij veroordeeld was moesten de kinderen contact hebben omdat 'dit pas bekend werd na het advies en daar blijven we bij'.

Sorry, maar als dat is hoe het werkt, dan bescherm ik ze zelf wel. Noem het op de stoel van de rechter gaan zitten als wilt. Maar mijn kinderen zijn veilig en dat heb ik toch maar mooi bereikt.

tsjor

Tsjor, jammer dat je mij/ons ziet als een slachtoffer, want zo ervaar ik het absoluut niet. Mijn kinderen wel, ja, maar ik zelf niet! En mijn kinderen gaan er boven op komen, maar wat er is gebeurd en wat dat met ze heeft gedaan ga ik niet ontkennen of mooipraten. Fijn dat jouw kinderen er wel goed uit zijn gekomen, hier is dat helaas niet het geval. Maar ik heb er vertrouwen in dat dat ook goed zal komen, al heeft het veel tijd en geduld nodig.

Ja, het was mijn verantwoordelijkheid, ik heb besloten kinderen te krijgen met deze man en daar kan ik mijzelf achteraf vele verwijten over maken, maar daar schiet niemand iets mee op. Ik moet mijn verantwoordelijkheden nemen die uit die beslissing voortvloeien en dat houdt ook in: het contact tussen vader en kinderen in stand houden. Dat heb ik jaren gedaan. Vader de handen boven het hoofd gehouden, zijn gedrag goedgepraat, de kinderen gezegd dat ze problemen met hun vader met hem moesten bespreken.

Het alimentatie/boedelgedeelte ook is gegaan zoals jij beschrijft. Hierbij heb ik wel heel veel water bij de wijn gedaan om gedoe te voorkomen, maar precies, zoals jij zegt: alimentatie volgens berekeningen, en dat halflege huis vult zich wel weer. Dat hij de indexering weigerde, tja... Ik redde het wel, wilde niet afhankelijk van hem zijn. Maar nu de kogel door de kerk is, zit het me wel dwars, al is het maar een klein aspect van het hele verhaal. Maar goed, ook dat overleven we wel, het zijn maar centen en ik heb mijn leven genoeg op de rit om niet afhankelijk te zijn van die man.

Heel fijn dat jouw kinderen er zonder problemen en juist sterker uit zijn gekomen. Hier is dat helaas niet gelukt. Misschien telt hun autisme mee, waardoor ze het anders verwerken, dat weet ik niet. Maar het heeft te lang geduurd, en ze konden er niet mee bij mij komen want ik heb te lang alles goedgepraat in het voordeel van vader.
Vanmorgen zei mijn jongste kind nog dat hij blij was dat hij niet meer hoeft van mij, al zal hij de hond missen. Hij heeft zitten wachten tot ik de knoop voor hem doorhakte, dat vermoedde ik al een tijd, maar nu weet ik het zeker.

De centen zijn niet doorslaggevend, al is mijn oudste kind woedend nadat hij ontdekte dat de spaarrekening leeg was.
Natuurlijk kan hij gaan werken, dat doet hij ook, maar zijn contract loopt deze maand af omdat hij te oud wordt en het lukt hem niet om ander werk te vinden. Maar dat komt wel goed, die centen. Het is vooral de klap die hij kreeg toen bleek dat vader de rekening had geplunderd, toevallig kort voor hij naar het buitenland vertrok voor een leuke vakantie met zijn toenmalige date. Met zijn kinderen is hij nooit op pad gegaan, nog niet eens naar de Efteling bij wijze van spreken, maar hij nam wel al het geld van de kinderspaarrekening om naar die internetdate te kunnen. Dat zijn de woorden van mijn zoon, niet mijn woorden. Het is niet de enige reden waarom hij het helemaal gehad heeft met zijn vader. Het was uiteindelijk wel het breekpunt. En er is veel meer gebeurd.

Het gaat niet alleen om die centen. Het gaat om vertrouwen. Kinderen zijn ongelooflijk loyaal en dit kind was een echt vaderkind, ook al wist hij wat zijn vader deed. Die lege rekening was voor hem een kantelpunt.

Hij heeft veel meegemaakt en gezien kon er jarenlang met niemand over praten. Want ik heb ook altijd duidelijk gemaakt dat ze problemen bij vader ook bij vader moeten uitvechten en ik daarbuiten sta. Daar heb ik nu spijt van, nu de beerput open is. Ik was er niet voor mijn kinderen. Ook al om een vechtscheiding te voorkomen, want als moeder moet je je niet bemoeien met wat er bij vader gebeurt. Maar er zijn daar dingen gebeurd die hen beiden flink beschadigd hebben. Ik wist dat er dingen gebeurden die niet bepaald verstandig waren, maar ik moest loslaten, ik moest me er niet mee bemoeien, ik zou wel overbezorgd zijn, dus ik hield afstand. Maar ik wist niet dat het er zo aan toe ging. En tegelijkertijd weetik dat mijn kinderen de waarheid spreken. Want vader is tot rare dingen in staat. Daar heb ik in mijn huwelijk al heel veel ellende over gehad. En toen ik weg was, kon vader zin gang gaan, en dat nam soms heel gevaarlijke vormen aan. Zoals vuur stoken in de kamer omdat hij geen geld had voor de verwarming. Mijn jongste kind heeft daar een panische angst voor vuur aan over gehouden. Die angst is me al langer bekend, waar het vandaan komt weet ik pas sinds kort. Dit is maar één voorbeeldje. Er is nog veel meer gebeurd.
Mijn oudste kind heeft regelmatig geprobeerd zijn broertje te beschermen tegen de buien van vader en was niet bang om de confrontatie aan te gaan. Ook toch het nog een jochie van 10, 12 was. Ik heb gisteravond en vanmorgen weer verhalen gehoord waar ik koud van werd en met dat soort verhalen konden mijn kinderen dus niet bij mij komen, want ik zei altijd: wat bij papa gebeurt is papa's verantwoordelijkheid.

En ja, er is werkloosheid bij vader, maar dat komt omdat hij gewoon niet meer naar zijn werk ging. Ik heb dat tijdens mijn huwelijk ook meegemaakt, die neiging om terug te kruipen in dat eigen wereldje, dus ik geloof het verhaal van mijn oudste kind onvoorwaardelijk. Ik heb geen idee waar hij nu van leeft, en dat is mijn zaak ook niet, maar als je kind vertelt dat hij de stapels dichte enveloppen af en toe maar zelf open maakt en zijn vader dwingt actie te ondernemen n.a.v. de groeiende stapel aanmaningen en herinneringen, en datzelfde kind stilletjes de persoonlijke spullen van zichzelf en zijn broer van vaders huis naar mij transporteert omdat hij bang is voor inbeslagname en deurwaarders (ik wist hier echt helemaal niets van, tot voor kort)... Dan staat je verstand stil. Ik heb mijn zoon duidelijk verteld dat dat zijn verantwoordelijkheid niet is. Het is heel slim dat hij persoonlijke bezittingen naar mij had doorgesluisd, stiekem in zijn schooltas omdat hij mij ook niet ongerust wilde maken, maar die enveloppen moet hij dicht laten, dat is zijn verantwoordelijkheid niet!

Mijn oudste is heel boos op me geweest en heeft verteld dat hij zich jarenlang ontzettend eenzaam heeft gevoeld, omdat ik niet wilde luisteren. Dat hebben we inmiddels uitgesproken. Hij begrijpt dat ik ook weinig kon doen, ik heb mijn excuses aangeboden dat ik me zo heb afgesloten voor wat er bij vader is gebeurd.

En nu zitten we met de brokken. Heel fijn dat jouw kinderen daar luchtiger mee om gaan, hier ligt dat wat lastiger. De situatie waarin mijn kinderen hebben geleefd, en waar ik niets van wist, al had ik wel vermoedens, en het feit dat ze daarover bij niemand terecht konden, ook niet bij mij, heeft er diep in gehakt. En al had ik het geweten, wat kon ik doen? Als gescheiden moeder moet je toch loslaten? Je nergens mee bemoeien? De regie uit handen durven geven? Wat kon ik doen? Pa op zijn verantwoordelijkheid aanspreken? Na een huwelijk dat mede daarop is stukgelopen? De kinderbescherming inschakelen en et risico lopen mijn kinderen kwijt te raken? De verhalen zijn voor buitenstanders ongeloofwaardig. Maar ik geloof mijn kinderen, nu die beerput open gaat. Omdat ik het ook mee heb gemaakt.

Met zelfverwijt (had ik die man maar nooit getrouwd, had ik maar geluisterd naar mijn kinderen) schiet ik nu niks op. Ik kan maar één ding doen: de kinderen alsnog beschermen en ze laten zien dat ik nu wél naar ze luister, ook al is het bij papa gebeurd. Door te zeggen dat mijn jongste kind er beter niet meer heen kan gaan. Mijn oudste moet er nog wel regelmatig heen omdat hij werk heeft vlakbij zijn vader. Hij heeft overwogen ontslag te nemen maar ik heb gezegd niets overhaast te doen voor hij nieuw werk heeft, tenzij het echt niet meer houdbaar is.

Het LBIO, daar twijfel ik vandaag wel weer over. Ik ga na mijn werk de internetsites eens goed bekijken wat de consequenties voor de studiefinanciëring zijn. En natuurlijk kan mijn zoon werken bij zijn studie, dat doet hij ook fanatiek, maar de tijden zijn wat lastig.

We gaan het redden, hoe dan ook! Ik vertrouw op de kracht van mijn kinderen en dat ze hier uit zullen komen. Maar als ik dan weer de trendy verhalen lees over zielige vaders, wraakzuchtige moeders en omgangsregelingen die kost wat kost in stand moeten worden gehouden en waar je je niet mee mag bemoeien, dan word ik heel erg boos. Omdat dit echt niet voor iedereen op gaat, maar de mensen die hiermee te maken hebben kunnen nergens terecht en kunnen nog een trap na krijgen met opmerkingen als "er anders in moeten staan" en "slachtoffer zijn".

Als moeder kan je het helaas zelden goed doen in dit soort situaties. Gelukkig heb ik geleerd steeds meer mijn eigen plan te trekken, desnoods tegen alle gangbare regels in. En in dit geval betekent dat onder andere niet meer stimuleren dat mijn kinderen in een voor hen onveilige, dreigende situatie terecht komen. Ofwel: de omgang met hun vader beperken.

en wat is omgang?

Ik denk nog steeds dat het grotendeels een kwestie is van hoe je zelf dingen interpertreert. Zie het voorbeeld van Tsjor. Waarom in hemelsnaam nog een procedure starten als een kind al 15 is???
Omgang kan ook best anders, zonder slapen b.v. En dat pubers dat niet meer willen is vrij normaal hoor...Toen wij 15 waren wilden we ook geen weekenden bij onze vader meer zijn. Nou deed mijn vader daar amper moeilijk over, dus dát is het verschil. Mijn moeder had zelfs liever gezien dat we wel gingen denk ik (ook dat is een verschil). Maar we hadden daar geen 'zin' meer in. Waren druk met onze vrienden/vriendinnen en dat gedoe van ik kan niet, ik ben bij mijn vader kwam ons helemaal niet uit. Dus gingen we 1 dag doordeweeks bij mijn vader eten (standaard), vanaf school erheen en we bleven tot na het eten en verder spraken we 'dagjes' af. Het ene weekend naar mijn opa en oma en het weekend erna mee naar een natuurgebied struinen met de hond en een pannekoek eten. En dan zo soms 2 weken niets. Feestdagen bleven ze wel 'verdelen' en qua vakanties mochten we kiezen met wie we mee wilden. Een enkele keer sliepen we in vakanties nog bij mijn vader en dat was het wel. O ja en we belden nog wel eens....vooral om 'af' te bellen, maar soms ook om nog s te overleggen of we écht mee wilden naar dat en dat. Er 'hoefde' niets, het mócht áls er maar op de een of andere manier contact bleef. En daarvoor zijn er 2 nodig.
En zeker met volwassen kinderen....die kunnen toch zélf bepalen hoe en wat? En een 15 jarige heeft ook zelf een mond.Daar lijkt me geen rechter aan te pas te hoeven komen. En als hij dat niet 'durft' is dat ook vrij normaal...ons liep toen we dat wilden zeggen ook de zweetdruppels over de rug. Het is zowiezo geen makkelijke boodschap. Ook niet tegen aardige vaders. Maar met een moeder achter ons die ons steunde voelden we ons toch gesterkt.
Ook mijn aardige vader had best anders kunnen reageren...boos kunnen doen, verongelijkt, woedend. Het had best gekund. Maar na de eerste schok, aanvaarde hij...en bedacht deze oplossing.
Daar konden wij mee leven.
Ook mijn ouders maakten soms ruzie over geld. En mijn moeder heeft de meeste kastanjes ook financieel uit het vuur gehaald. Maar wij 'wisten' dat niet. En dat was maar goed ook. Mijn vader geloofde pas écht dat kinderen zoveel kostten toen zijn zoon die hij met zijn 2de vrouw kreeg even oud was als ons. Maar toen waren wij volwassen en was het te laat. Wel had hij 'stiekum' gedeeltes geld appart gezet in die periode. Voor het geval mijn moeder het alsnog zou opeisen via de rechterlijke macht. Iets dat niet gebeurd is...Dus stond het er nog toen wij allang volwassen waren.
O en excuses hebben we gehad. Inclusief mijn moeder...zo is mijn vader dan wel weer...Maar mijn vader was niet werkloos. Dat is een enorm verschil.
Hij hád het geld ook....alleen geloofde hij ook niet dat wij zó veel kostten.
Dat wij het niet wisten was top van mijn moeder. Bewonderingswaardig. Mijn moeder had wél een cariére...Die werkte altijd al, wel eerst tegen de zin van mijn vader, maar die liet zich niet zomaar tegenhouden. En daar had ze profijt van na de scheiding. Het is ook een keuze die je ooit samen gemaakt heb en deels ook zelf verantwoordelijk voor bent.
Waarom zou dat alleen door hem komen? Ik zie dat ook niet zo.
Ik ga denk ik ook teveel van het kind uit. Ben wat dat betreft geen goede objectieve partij.
groeten albana

welke procedure, Albana?

Waar heb ik in vredesnaam geschreven dat ik een procedure ga opstarten? Ja, ik overwoog het LBIO in te schakelen vanwege de achterstallige alimentatie, maar van een kale kip kan je niet plukken. Ik heb nooit een rechtszaak gestart en zal dat nu ook niet doen. Ze hoeven er niet meer heen van mij, daar heb ik geen rechter voor nodig.

En een vijftienjarige heeft ook een mond, ja. Helaas is dit kind kinderlijker dan andere vijftienjarigen. Zijn broer is veel mondiger.

En waarom ga je er van uit dat ik de kinderen heb lastig gevallen met de alimentatieproblemen? Ik heb daar nooit over gesproken. Wel moest ik vaak nee zeggen, maar dat hoeft op zich niet ongezond te zijn. Mijn oudste is er bij toeval achter gekomen dat zijn vader al een tijd geen alimentatie meer betaalt omdat zijn vader daar iets over los liet, maar daar weet ik geen details over.

Ik merk dat het onmogelijk is om uit te leggen hoe het is als één van de ouders regelmatig uit de bocht vliegt. De andere ouder moet gewoon wat meer zijn/haar best doen, de kinderen moeten gewoon wat mondiger zijn. Ik neem het jullie niet kwalijk, want het is moeilijk uit te leggen hoe het is als je in zo'n situatie terecht komt. Het is bijna niet voor te stellen voor een buitenstaander.

Uit het verhaal van Emine maak ik op dat er zelfs sprake is van een veroordeling wegens mishandeling, en zelfs zij moest haar kinderen naar die man laten gaan!

Als ex van een ouder die schadelijk gedrag heeft (om het zo maar te noemen) heb je geen poot om op te staan. De buitenwereld weet het allemaal prachtig te vertellen, maar heeft geen idee wat voor impact het heeft op de kinderen.

De ouders met jongere kinderen die in zo'n situatie terecht komen, waardoor ze niet kunnen zeggen "tot hier en niet verder", zitten echt met handen en voeten vast aan zo'n ex.

Maar we hebben onze grens getrokken. De actuele situatie is niet fijn, er is te veel gebeurd, maar ik ben er nu 100% voor hen, ik hoef het probleem niet meer te sussen en mooi te praten, ze hoeven niets meer te verzwijgen en we gaan het redden, hoe dan ook!

Ik hoop dat andere ouders deze stap ook mogen zetten, want gedeeld ouderschap is echt niet altijd goed voor het kind als één van de ouders niet in staat is ouder te zijn. Ik besef heel goed dat het ontzettend moeilijk is om te bepalen in welk geval een ouder wordt zwart gemaakt en in welk geval er wel degelijk wat aan de hand is, maar als er, zoals bij Emine, zelfs sprake is van een veroordeling en er wordt toch afgedwongen dat het kind er heen gaat, dan zakt mijn broek af.
Achteraf gezien is er in ons geval ook te bewijzen geweest dat het goed fout zat bij de vader. School blijkt het al lang te weten, buren die zich zorgen maakten, verhalen van de kinderen naar hun begeleiders (die ze wegens hun autisme hadden). Niemand die het me vertelde, niemand die er wat mee deed. Je hoeft er echt niet meteen mee naar Bureau Jeugdzorg of de kinderbescherming te stappen als je bang bent dat de kinderen dan nog slechter af zijn. Maar niks doen is ook geen optie.

Het gaat hier niet om een verschil in inzicht in de opvoeding of wat gemopper om centen. Het gaat hier om structureel fout gedrag van één van de ouders dat de kinderen beschadigd. En dan heb ik het niet alleen over mijn situatie. Ik denk ook aan ouders die verslaafd zijn, mishandelen, verwaarlozen of anderszins grenzen overschrijden, op een manier die op één of andere manier bekend is (wegens beoordeling, of school weet het, of de buren weten het), terwijl het kind toch verplicht wordt die "foute ouder" te bezoeken, en de andere ouder, meest (maar niet altijd) de moeder, machteloos moet toekijken en nog moet oppassen dat ze niet allerlei verwijten naar haar hoofd krijgt.

aanvulling

Nou No-name, die verwijten zijn wat mij betreft nog het minste probleem hoor. De juridische middelen en maatregelen die je tegen je kunt krijgen als je probeert je kinderen te beschermen jagen mij veel meer angst aan! Het is toch ongelofelijk dat je gewoon je kinderen kunt kwijtraken als je ze niet naar de andere (mishandelende) ouder laat gaan?

maar noname

Sorry dat ik dat dacht....ik zal dingen door elkaar hebben gehaald.
Maar stél dat er een onafhankelijke partij zou moeten zijn bij een ouderschapsplan...een partij die de ouders moeten aanwijzen al ten tijde van het opzetten van dat plan in gezamelijk overleg. En je hád zo iemand....dan was dat toch alleen maar makkelijk geweest? Ook voor jouw? Die had dan met de kinderen gepraat en dezelfde conclusie's getrokken als jij en daar had je je dan alleen toch maar sterker door gevoeld?
Stel dat er zo'n ouder/schoonouder in beeld was...dan was dat toch alleen maar prettig geweest voor je?
Of zie ik dat verkeerd?
Idem dito in geval van emine.
Ik denk dat een onafhankelijke partij die het ouderschapsplan 'bewaakt' ook juist voor mensen als jij een steun in de rug zou zijn. Dat er niet 'gevochten' meer hoeft te worden, want er is een scheidsrechter aanwezig...En die ziet ook dat je man even buitenspel staat.
groeten albana

Nou....

Nou....misschien heb ik een punt gemist Albana, maar ik zou werkelijk niet weten wat een ouder of schoonouder in onze situatie betekend zou moeten hebben. Kan me er echt niets bij voorstellen. Maar misschien ligt dat ook wel aan het soort (schoon)ouders dat ik had. Het zou zaken alleen maar ingewikkelder gemaakt hebben als die zich er ook nog eens op deze wijze mee hadden kunnen bemoeien. En tot verkeerde machtsposities hebben geleid. Overigens heb ik na het hele traject een beetje tabak van begrippen als 'neutraal' en 'objectief.'

Voor Tsjor: in het hele zwart-witte voorbeeld dat jij stelt van de moeder die de vader vals beschuldigt, denk ik dat de weg een strafrechtelijke zou moeten zijn met dito consequenties, alsook begeleiding om alsnog met vader in contact te treden. Met rucksichtlos over -en uithuisplaaten in dergelijke gevallen, is het in mijn ogen namelijk het kind dat wederom de rekening betaalt. En het is ook hier weer uit te kijken natuurlijk dat een moeder die terecht om hulp en bescherming vraagt, niet op deze wijze wordt aangepakt.

Ahum

Ook mijn verhaal is een voorbeeld van de dagelijkse praktijk. En ja, ik heb inderdaad ervaren dat alles draaide om het bewerkstelligen van omgang, of de situatie zich daar nu voor leende of niet. Ook heb ik het ervaren als dubbel slachtofferschap voor de kinderen en mijzelf: eerst van mishandeling in de relatie, daarna van de instanties/ het recht. Geloof dat ik daar niet heel uniek in ben.

Het doen van valse aangifte is wel degelijk strafbaar, dit zou het doen van valse amk-meldingen etc. ook moeten zijn. Niet alleen omdat er een onnoemelijk leed wordt veroorzaakt met een pestmelding die ten onrechte serieus genomen wordt, maar ook omdat het de positie verzwakt van hen die wel beschermd moeten worden. Verder zou er veel meer op waarheidsvinding ingezet moeten worden.

verschil aangifte en melding

Een verschil tussen aangiftes en meldingen aan het amk is dat die eerste in beginsel alleen gaan over wat iemand zelf heeft gezien, gehoord of ondergaan. Als ik aangifte wil doen van kindermishandeling met niet meer bewijs dan dat ik gehoord heb van de melkboer dat mijn buurman zijn kind mept, dan denk ik niet dat daar een aangifte van wordt opgenomen. Heb ik daadwerkelijk zelf gezien dat buurman zijn kind mept, dan ligt het anders, vziw, en dat is helemaal het geval als ik door die buurman zelf ben gemept. Daarom kan je het doen van valse aangifte ook strafbaar stellen: als je alleen maar uitgaat van wat iemand zelf heeft gezien/gehoord/ervaren dan kan je ook vervolgen als later zou blijken dat die persoon dat helemaal niet heeft gezien/gehoord/ervaren.

Maar meldingen bij het amk is andere koek, want meldingen kunnen ook gedaan worden als je alleen maar een vermoeden hebt dat er iets scheef zit.Sterker nog, dat wordt gestimuleerd: ook als je twijfelt, moet je melden, want er worden zoveel kinderen ongezien mishandeld...Zie dan nog maar eens de bewust valse meldingen van de onjuiste inschattingen te scheiden "goh, ja nou, ik had gehoord dat iemand zei dat hij die kinderen sloeg, dus ik maakte me zorgen..."

En om ophet juristenpad door te gaan: het bewust doen van een valse melding bij het amk lijkt me zonder meer een (civielrechtelijke) onrechtmatige daad. Maar dat is leuk in theorie, in de praktijk heb je een probleem met de bewijslast.

Groeten,

Temet

Eens?

Tsjor,

Dan zijn we het er toch over eens dat gevallen zoals de mijne (en die van mijn kinderen!) ernstig lijden en tekort gedaan worden door de valse verklaringen die ook gedaan worden? Ik vind het een enorm zwaktebod dat, omdat zoveel procent ongegrond blijkt (waarbij ik me wel afvraag wanneer het stempel ongegrond erop komt, bij de broers was het ook allemaal ongegrond), niets meer serieus genomen wordt. Ik vind dan ook dat dat hard gestraft moet worden, alleen niet via het kind (en een forse taakstraf op de dagen dat een kind op school zit, daar lijdt een kind niet van). Bovendien denk ik dat een moeder die slechts kwaadwillend is, dit er niet voor over heeft, terwijl een moeder die wil beschermen dit er best voor wil doen, mocht ze verkeerd beoordeeld worden.

Ik durf te twijfelen aan je percentage. Maar stel dat het idd negentig procent is waar geen sprake is van mishandeling, dan is er dus per 10 kinderen 1 kind dat naar een ouder moet terwijl er wel degelijk sprake is van kindermishandeling. Of 10 per 100 en 100 per 1000. Dat is een enorm aantal om te laten liggen, om geen bescherming te bieden, maar drang en dwang om toch maar tot dat contact met die pleger te komen. Als ik dan kijk hoe zo ongeveer alle kinderen gescreend worden op mogelijke kindermishandeling en men een zo sluitende aanpak hiervoor wil maken dat er heel veel kinderen in het systeem zitten waarmee maar heel weinig aan de hand is, vind ik dat onbegrijpelijk.

Cassandra syndroom

Misschien is het hele probleem wel dat er niet op een normale manier geluisterd naar en gesproken kan worden met ouders in een vechtscheiding. Ook niet door derden. Ook is het voor de buitenwereld allemaal beeldvorming en allemaal subjectief.
Advocaten en jeugdzorg zetten de zaak verder op scherp. Familie en vrienden hebben vaak ook geen idee en kunnen zaken ook op scherp zetten door te pushen over alimentatie of andere zaken of door een kant te kiezen.
Dan heb je ook nog een geloofwaardigheidsprobleem. Ongeschikte vaders of moeders zullen er alles aan doen om dat te verbergen voor de buitenwereld, dus dan ben jij de enige die ziet waar het fout gaat. En tja, wat is nu echt fout als je erover praat? Niemand is perfect.
Ik was gewaarschuwd door mijn echtscheidingsadvocaat dat het juridische systeem niets kan met psychische ongeschiktheid zoals bij mijn ex. Gelukkig zijn we inmiddels uit de gevarenzone maar dat heeft wat kopzorgen gekost. Dat is vaak ook de reden dat vrouwen toch maar bij een mishandelende man blijven omdat je de kinderen anders helemaal niet meer kunt beschermen.
En eigenlijk hebben we daar geen oplossing voor. Ik heb zelf mijn best gedaan om de schade te beperken door zoveel mogelijk veiligheidsmaatregelen te nemen. Kinderen een mobiel. Ex steun aangeboden, ik was altijd achterwacht. Doen of mijn neus bloed en dan bleef ik ook slapen bij ex als de kinderen bij hem waren. Hij kon die knop blijkbaar omdraaien, nou ik ook dan maar. Langere tijd de kinderen bij zich trok ex niet dus regelde ik dat ze regelmatig kortdurend bij hem waren. Gelukkig zag men waarom ik dat opzettelijk zo geregeld had bij de eerste rechtszitting. Ex was totaal de weg kwijt. Maar, in een volgende zitting had hij het wel zo bij elkaar dat hij toch een weekend de kinderen kreeg. Toen was ik weer de bitch die fout bezig was. Ik kreeg alleen wel voor elkaar dat de kinderen niet alleen met hem mee mochten naar zijn land van herkomst tot ze 12 jaar waren. Geen idee dat mijn reden was dat de kinderen de paniek van vader niet konden handelen, dat deed ik altijd, maar vanuit een vooroordeel over ontvoeringen naar het land van herkomst. Het is allemaal subjectief.
Ook liet ik de wijkrechercheur een oogje in het zeil houden. Omdat ex losse handen kreeg waren we daar een paar keer direct naartoe vertrokken. Geen aangifte maar melding en we kregen een rechtstreeks nummer waar direct op gereageerd werd in geval van calamiteiten. Gelukkig troffen we echt een rustige ervaren rechercheur die ook mij kon kalmeren.
Vrienden waren bereid langs te komen bij ex als hij de kinderen had zodat ze even konden kalmeren en zien of het allemaal goed ging. Familie nam ex en de kinderen mee voor een dagje uit. Aan een kant snapten ze er gelukkig niets van en was hij voor hen altijd gewoon een wat bijzondere maar verder goeie vent. Ze zagen niet hoe hij totaal door het lint ging van de stress thuis, angst en paniek, woede, schelden, uren drama en uiteindelijk ook losse handjes.
Ik hield het in elk geval niet vol. Ik kreeg zelfmoord en moordneigingen, dus je moet wat. Gelukkig was mijn advocaat ook psycholoog en ik heb goede tips van hem gehad.
Ik vraag me ook nog vaak af hoe het was gelopen als er ook maar iemand in een eerder stadium mij had kunnen vertellen dat het te maken had met een vorm van autisme bij ex en vooral hoe je daarmee om kunt gaan. Ik denk dat ik ongewild ook heb bijgedragen aan de angst en de paniek van ex. Maar ik heb jaren lopen leuren voor hulp en echt niemand die luisterde en snapte waar ik het over had.
Ze noemen het ook wel het Cassandra syndroom. De vloek dat je zegt hoe het is maar niemand gelooft je.
Het vreemde is dat die hele situatie rond de scheiding geen enkele rol meer speelde bij de kinderbescherming toen ik na een tijdje hulp ging zoeken voor de kinderen en een zorgmelding kreeg. Gelukkig maar denk ik dan, dat was al drama genoeg. Maar blijkbaar zijn die dossiers er wel maar niemand leest erin. Ook goed om te weten.

nee hoor het gaat me niet om ouders

Het gaat me meer om een onafhankelijke partij door beide ouders gekozen/gevraagd als bemiddelaar zeg maar en of scheidsrechter.
Ik denk dat juist de ouders die gebukt gaan onder exen die op het randje balanceren daar profijt van hebben.
groeten albana

statistiek

http://www.bezorgdemoeders.nl/content/1/home.html
Ook bij vastgestelde mishandeling wordt omgang verplicht.
"Hoewel het volgens het meest recente onderzoek om 16-17 % van alle scheidingen in gezinnen met kinderen gaat, is er nauwelijks aandacht voor onze problemen.
In de praktijk leidt deze wetgeving tot grote conflicten en spanningen wanneer er sprake was van huiselijk geweld. De dader behoudt - ook na een eventuele strafrechterlijke veroordeling - ruime mogelijkheden om ook na de scheiding de confrontatie met zijn voormalige gezin te blijven zoeken.
Incestplegers, mannen die een moeder voor de ogen van hun kinderen hebben vermoord of zeer zwaar mishandeld en mannen die dreigen met ontvoering, blijven niet alleen in veel gevallen automatisch gezamenlijk gezag behouden, maar kunnen ook nog rekenen op een omgangsregeling zonder toezicht."
Bezorgde moeders die hier niet aan mee willen werken, worden volgens de huidige wetgeving op straffe van dwangsommen of lijfsdwang - gevangenisstraf dus -, verplicht hun kinderen aan hun ex-partner over te dragen.

statistiek

http://www.bezorgdemoeders.nl/content/1/home.html
Ook bij vastgestelde mishandeling wordt omgang verplicht.
"Hoewel het volgens het meest recente onderzoek om 16-17 % van alle scheidingen in gezinnen met kinderen gaat, is er nauwelijks aandacht voor onze problemen.
In de praktijk leidt deze wetgeving tot grote conflicten en spanningen wanneer er sprake was van huiselijk geweld. De dader behoudt - ook na een eventuele strafrechterlijke veroordeling - ruime mogelijkheden om ook na de scheiding de confrontatie met zijn voormalige gezin te blijven zoeken.
Incestplegers, mannen die een moeder voor de ogen van hun kinderen hebben vermoord of zeer zwaar mishandeld en mannen die dreigen met ontvoering, blijven niet alleen in veel gevallen automatisch gezamenlijk gezag behouden, maar kunnen ook nog rekenen op een omgangsregeling zonder toezicht."
Bezorgde moeders die hier niet aan mee willen werken, worden volgens de huidige wetgeving op straffe van dwangsommen of lijfsdwang - gevangenisstraf dus -, verplicht hun kinderen aan hun ex-partner over te dragen.

Tsjor

Ik vind dat je nu bezig bent met iedere bijdrage van mijn kant neer te slaan, met woorden als bizar en tunnelvisie. Jij kwam toch met het cijfer dat 90 procent van de aangiftes bij scheidingen vals zou zijn? Nou, dan is dus 10 procent wel terecht, moet je die dan maar laten liggen?

Daarnaast heb je denk ik andere nieuwsberichten over de broertjes gelezen dan ik. Volgens mij is het geen gegeven dat ze niet mishandeld zijn. Wel dat hiervoor bij wederhoor van vader geen bewijs is gevonden. Dat zijn twee verschillende dingen. Daarnaast was ook niet de bedoeling vader het contact te ontzeggen, hij kreeg een weekendregeling. In mijn ogen is het geval van de broertjes weer een schitterend voorbeeld van hoe zorgen niet zijn onderkend en dat het toen misging. En dan kun je wel omdraaien dat deze man dat allemaal deed omdat hij zich zo naar voelde, dan begin je in mijn ogen gewoon bij het antwoord, waarin vader ontzien moet worden.

Ik stop ermee

Ik stop met deze discussie.

wespennest

Het is gewoon een moeilijk onderwerp en er zijn extreme standpunten in omloop. Terwijl iedereen zo zijn best doet om het goed te willen doen. Maar het lijkt mij ook echt heel moeilijk en er zijn geen makkelijke oplossingen.
Ik vind het extreem om vanuit een enkele positie te willen redeneren, maar de larmoyante verhalen nodigen daartoe wel uit. Zowel van de gescheiden ouders zelf als van de kinderen. Misschien is het nog wel zo belangrijk om te zorgen dat in een gezin alle stemmen gehoord worden voordat je overgaat tot belangrijke beslissingen.
En je kunt makkelijk redeneren maar als je er middenin zit dan speelt er ook een soort hersenkoorts omdat niemand zijn kinderen wil missen en het al heel moeilijk is om ze niet dagelijks meer te kunnen zien.
Volgens mij moet je eerst veel meer weten van de dynamiek en de omstandigheden voor alle betrokkenen en wat de betrokkenheid van instanties betekent in een individueel geval voor je er iets mee kunt.
En misschien zijn er wel kleinere dingen nodig. Dat een kind vaker naar een familielid toegaat waar hij of zij vertrouwelijk mee omgaat en wat meer aandacht kan krijgen die ouders op dat moment niet kunnen opbrengen.
Grootouders kunnen vast een grote rol spelen maar dat kan ook weer gevoelig liggen. Het is echt wel een mijnenveld waar veel fout kan gaan.
Bij onze scheiding heb ik het meeste gehad aan de steun van mijn vader die bij elk incident de zaak kon komen kalmeren met respect voor beide partijen. Maar ook van de wijkrechercheur die mij wel serieus nam maar ook hielp om zaken niet te overdramatiseren en praktisch te houden. Maar ook van de vrouwenhulpverlening die ik daarvoor had om zelf de regie ter hand te nemen en zelf wat zakelijker te gaan redeneren en afwegen.
Waar ik last van had was van vooroordelen over echtscheidende ouders van deze en gene.
Zo makkelijk is het niet. Ik ben blij dat we nooit een gezinsvoogd hebben gehad. Ik vond het al moeilijk genoeg om de omgangsregeling in te vullen onder de druk van de kinderbescherming. Gelukkig vond ex dat ook zodat we elkaar daar gelukkig wel in konden steunen. Dat was ook alweer een aantal jaren later waarin de ergste hersenkoorts gezakt was.
Het lijkt me echt geen sinecure om een vechtscheidend gezin goed te begeleiden, tamelijk onmogelijk eigenlijk. Tenzij je een stevige persoonlijkheid bent die zaken op een praktische manier kan de-escaleren met respect voor alle betrokkenen. En dat is moeilijk. Je handen jeuken om in te grijpen denk ik dan.

Ik heb bijna alles gelezen, ik zit totaal niet in de situatie en kan er alleen maar van de buitenkant tegenaan kijken, en wat ik dan zie is zo ontzettend veel kinderen die slachtoffer worden van scheidingen :-((
Word er echt zo verdrietig van. Zoveel beschadigde kinderen.