Vechtscheiding en nieuwe partner

Door je erbuiten te houden

Het hoeft jou niet te raken want je bent geen partij in de scheiding. Jou vriend 'mag' best eens tegen jou klagen over zijn lastige ex, maar ik heb al vaker gezien dat bij vechtscheidingen mensen alleen maar het aandeel van de ander zien. Het is best lastig om dan steun te bieden, zonder diegene ervan te overtuigen dat zijn/haar ex ook best eens gelijk heeft.
Het is in zijn algemeenheid ook niet heel verstandig om een relatie te beginnen met iemand die nog middenin of vlak na zijn scheiding zit.

moeilijk

Het blijft lastig, maar je kunt alleen een luisterd oor zijn. Als je vriend nog midden in de scheiding ligt, zeker een vechtscheiding dan hou je die energie niet buitens huis.

Ik zou je wel aanraden je er niet in te laten betrekken. Je kunt naar je vriend luisteren, ook proberen rust te brengen als hij gefrustreerd is bijvoorbeeld, maar maak het ten alle tijden niet jou strijd.

Hoeveel je ook van je vriend houd, dit stukje moet hijzelf doen.

En probeer je te realiseren dat je geen last hebt van de energie van de ex, maar van het gevecht tussen twee partijen die allebei gefrustreerd en boos zijn. Tuurlijk geef jij je vriend gelijk en is de ex bv onredelijk enz, maar andersom zal zij het ook zo zien.

Dus concentreren op jouw relatie met hem.

En dat het niet slim is om een relatie aan te gaan met iemand die in scheiding ligt, heb je natuurlijk weinig aan. Het leven loopt zoals het loopt. Maar het zal een effect op jouw relatie hebben, daar kun je niet om heen.

Ik ben het met de vorige schrijfers eens

Ik zit ook in moeilijke scheiding. Nu weet ik wel dat ik fouten maak. Ik heb dingen gezegd die ik niet had moeten zeggen. Helaas ben ik ook maar mens en laat ik mij soms leiden door emoties.

Bedenk gewoon voor jezelf wat jouw rol is. Als jij geen 'onderdeel' bent van de situatie, dat jij bijvoorbeeld niet bent vreemdgegaan met jouw vriend. Dan is er bij jou ook geen blaam. Het enige dat je dan kunt doen is luisteren en het van je af laten glijden. Een beetje de houding die je aanneemt als een vage kennis iets verteld over een oom, die ruzie heeft met een tante. Probeer die afstand te bewaren.

Wel denk ik dat jij vraagtekens kunt zetten bij dingen die jij vindt die jouw vriend fout doet. Ik geloof namelijk niet dat er maar één partij 100% fout zit en de andere partij 0%.

Probeer het verder los te laten. Wat zou kunnen helpen is dat jij ook ergens uit. Een vriendin die je vertrouwt, een dagboek of een penvriendin, gewoon iemand tegen wie jij het kwijt kunt.

Hoe kom je in die energie terecht?

Je schrijft: ' Ik heb moeite met de manier waarop zij communiceert, dirigeert en regeert.' Hoe rijg je daarmee te maken? is dat rechtstreeks of via social media? Probeer dan die kontakten te berken tot het hoogst noodzakelijke en dat is heel weinig, want het is aan je vriend om rechtsreeks met haar te communiceren.
Is het via de verhalen van je vriend? Probeer hem dan te steunen in het zoeken naar een mogelijkheid om de conflicten te beperken. Daarbij heb je één handicap: je kunt de ander niet voorschrijven hoe die moet doen, je kunt alleen je eigen gedrag veranderen. Zoek daarin praktische oplossingen.
Is het via afspraken die steeds weer anders lopen en die jouw leven met je vriend beïnvloeden? Dat zal dan een mix worden: soms je poot stijf houden op een vriendelijke manier (nee, we komen hem echt om zo laat halen), en soms accepteren dat er een grillig patroon blijft in de afspraken en daar rekening mee houden.

'Het raakt nu dus niet mijzelf, maar de twee mannen in mijn leven van wie ik het meeste houd.' Maak de twee mannen niet tot willoze slachtoffers van hun ex-vrouw/moeder. Dat is te eenvoudig en tegelijkertijd te complex. Een gezamenlijke vijand (die andere vrouw) is een goed bindmiddel, maar het is ook verwoestend voor iedereen. Het kind is er zeker niet bij gebaat als de moeder door vader en nieuwe vriendin gezien wordt als een heks. Als moeder al moeilijk zou zijn voor het kind, dan help je het kind om daarmee om te gaan: het is zijn moeder en dat zal ze zijn hele leven blijven. Als de problemen voor het kind komen, doordat vader en ex via het kind hun relatieproblemen aan het uitvechten zijn, dan zul je er heel hard over moeten nadenken hoe je dat kunt verminderen. Dat zal nog meer water bij de wijn worden. Of eens goed gaan nadenken hoe het komt dat het een vechtscheiding is geworden.

Hoe wordt een scheiding een vechscheiding?
- eerste grote probleem: de scheiding wordt ingezet en doorgezet nog voordat de ander goed begrepen heeft dat er een scheiding komt. De ander blijft dan met wrok en onbegrip zitten. Dat zal veel praten vragen tussen vriend en ex: overdoen van het afsluiten van hun relatie.
- tweede grote probleem: de afspraken die gemaakt worden, met name over geld. Als er na de scheiding grote verschillen ontstaan in financiële mogelijkheden tussen beiden, dan leidt dat tot jaloezie en wrok. Heel veel 'nobele' redenen voor een vechtscheiding zijn terug te voeren op ruzies over geld. Je vriend kan nog eens naar de afspraken kijken: hoe zijn die gemaakt, wat is het resultaat, heeft ieder daarmee een eerlijke kans gekregen om verder te gaan met zijn/haar leven.
- derde probleem zijn kinderen: het verwachtingspatroon dat vrouwen de kinderen 'krijgen' leidt vaak tot pijn, als er andere afspraken worden gemaakt. Daar kan jaloezie bij komen als de nieuwe partner snel een andere woning, vriendin en gezellig gezin heeft. Vriend heeft het dan goed voor elkaar: hij kan zijn gewone leven ontspannen weer hervatten, er is immers iemand anders die de zorg op zich neemt, dus hij heeft geen 'last' van zijn kind. De ex zit veel moeilijker: als zij al een nieuwe relatie krijgt, dan komt de zorg voor die man erbij, dat kost vaak veel tijd. Als die nieuwe man geen grootverdiener is zal ze dus én moeten werken, én zelf voor het kind moeten zorgen én nog tijd moeten nemen voor de nieuwe relatie. Daar word je overspannen van. Voor de moeder is er ook vaak een dilemma: enerzijds overspannen worden van alle taken die je erbij krijgt (je moet alles zelf gaan doen), anderzijds je kind niet meer tijd willen missen.
Je kunt, eventueel samen met je vriend, nog eens goed gaan nadenken: waarom is deze scheiding een vechtscheiding geworden. Leg de oorzaak dan niet bij haar, maar zoek naar 'fouten' in het proces dat eraan vooraf is gegaan.

Verder zijn er nog serieuze instellingen waar je samen kunt proberen uit de vechtscheiding te komen. Je doel zou dus niet moeten zijn: hoe blijf ik uit haar energie, maar: hoe kan ik mijn vriend helpen om een vechtscheiding tot een echtscheiding te maken.

Tsjor

Ga eens na....

...wat jou precies raakt. En kijk dan of en hoe je die dingen op kunt lossen, los kunt laten of onder de categorie onoplosbaar probleem moet scharen.

Bv.: Zij vraagt hoge alimentatie, jij voorziet al nu zelf je rekeningen al niet meer te kunnen betalen. Ga na hoe hoog de alimentatie moet zijn (klopt het wat ze vraagt). Zo ja, is het goed je te realiseren dat het geld welliswaar naar haar gaat en je daar wat van zult merken, maar dat het voor de verzorging is voor dat joch waar je zoveel van houdt. Zo nee kun je reageren door een wel-reeel bedrag voor te stellen. Alles samen met of als ruggesteun voor je vriend natuurlijk.

Bv.: Zij eist dat je zoontje als het bij jou is naar de door haar gekozen sport brengt. Vriend op achterste benen (daar heb jij last van), wie denkt zij wel niet dat zij is? Ga na of het echt onredelijk is wat zij vraagt. Ja, zij heeft gekozen voor deze sport. Maar zou dat niet geweest zijn omdat zoontje graag op die sport wilde. En is het nu niet eenmaal een teamsport waarbij nu eenmaal twee maal per week getraind wordt? Maak het brengen en halen naar de sportclub onderdeel van de momenten dat hij bij jullie is. Het leventje van het jochie moet zo normaal mogelijk verlopen, sportclub hoort daarbij. Ik noem maar een gedachtengang en een ommezwaai.

Met andere woorden, ga eens na hoe (on)redelijk het eigenlijk allemaal is, hoe je het kunt ombuigen naar redelijk en werk van daaruit. Helemaal zonder last ga je nooit kunnen leven, een scheiding brengt nu eenmaal grote of kleine last mee voor je verdere leven.

Ach

Mijn advies: doorleven. Focus op het goede, ook in die vrouw. Maak er een sport, een passie van om vergevingsgezind en begripvol te zijn. Echt, dat is het meest duurzaam.
- voor jezelf want alles wat je aandacht geeft groeit, dus hierin ook.
- voor je stiefzoontje, het blijft zijn moeder
- voor je relatie: er zullen momenten zijn dat jij je uitlaat over haar en hij juist ff begrip heeft ofzo en dan staat t opeens tussen jullie in (misschien nog niet gebeurd maar ik geef t je op een briefje)
- voor haar want zij is ook maar een mens en dit soort dingen komen meestal voor uit wanhoop.
- om de cirkel rond te maken: voor jezelf omdat het heel bevrijdend is om over je eigen schaduw heen te springen.

Ik ben nu 11 jaar met mijn man. Zijn zoon is nu net op het VO. Co-ouderschap. Het is verschrikkelijk moeilijk maar er boven staan is echt de enige manier om hier heelhuids (vooral t kind) uit te komen.
Om je even een idee te geven wat mij zo al dwars heeft gezeten;
- man is ondernemer vanuit passie, verdient niet zo veel maar houdt van zijn bedrijf. Gemiddeld verdient hij zo'n 1300 euro. Zij heeft hem op een gegeven moment wijsgemaakt dat zij 1000 euro per maand kon claimen via de rechtbank aan alimentatie (geen huwelijk). Hij dacht dat dat kon, wat een stress.
- toen kind peuter was hield ze hem weg bij papa als haar iets niet zinde. Gewoon de omgangsregeling niet nakomen, weken achter elkaar. Kind werd op logeeradressen ondergebracht want ze had natuurlijk wel haar plannen gemaakt in de periode dat hij eigenlijk bij papa zou zijn.
- zwartmaken, zowel mij als papa, bij kind en bij omgeving.
Ik weet dat t veel erger kan en ik wil hier ook niet alies opschrijven maar t was bij tijd en wijle echt niet leuk. En heel moeilijk.
Maar tegenwoordig vieren we zijn verjaardag met zijn allen, overleggen we geregeld in harmonie, kind pendelt vrolijk heen en weer tussen huizen. Echt, t kan verkeren.
Vertrouw op liefde, op geven en delen, die dingen zijn belangrijker dam gelijk hebben.
Wat voor ons achteraf het meest waardevolle is geweest dat we hebben gestreden voor de band tussen vader en zoon. Dat weghouden was echt hel. Prioriteiten stellen.
-

als ik dit zo lees

dan ben ik weer heel erg blij met de stiefmoeder van mijn dochter.
Het is een schat van een vrouw en samen zijn we trots op mijn dochter en die 2 van haar!
En ik kan me goed voorstellen dat het best pittig is als je een stevig deel van het inkomen van je man ziet vertrekken naar een ander huishouden. Zeker als er dan ook nog een stuk partneralimentatie is.
En die sport ja, dat is lastig, daarom traint onze dochter niet op zondag en komt het voor dat ik extra moet rijden omdat met 3 kinderen met 3 verschillende locaties om te sporten het niet anders kan.
Maar alles in overleg waarbij we elkaar vooral dingen gunnen.

"Vertrouw op liefde, op geven en delen, die dingen zijn belangrijker dam gelijk hebben."

Ik kan het alleen maar beamen.

"omdat met 3 kinderen met 3 verschillende locaties om te sporten het niet anders kan."

o.t. Natuurlijk kan het ook anders, hoe zouden andere mensen (één stel) met 3 kinderen dat anders doen? Maar prima als het zo opgelost kan worden natuurlijk!

Tippy

dan liggen de locaties meestal iets dichter bij elkaar ipv 54 km uit elkaar omdat er verschillende woonplaatsen zijn.

Keuzes, keuzes, keuzes...

Jullie kiezen ervoor om het zo op te lossen, dat is heel mooi. Maar het kán ook anders.

En ik zie het ook heel anders gebeuren, kinderen die hun sport niet mogen doen in het weekend dat ze bij hun ene ouder zijn bijvoorbeeld (en dat is dan de ouder waar ze het grootste deel van de tijd al mee doorbrengen).