U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Vader van 2 zonen en een nieuwe vrouw in mijn leven
Hoi allemaal, ik ben een alleenstaande vader en heb een coouderschap van 50%. Mijn jongens wonen de ene helft vd week bij en de andere helft bij moeders. Gaat supergoed voor hun. Voor mij ook. Ik ben heel blij als ze hier zijn en als ze er niet zijn vermaak ik me ook wel.
Zelf heb ik sinds een maand of 7 nu iets met jongere vrouw die een hele sterke kinderwens heeft.
Tijdens de corona crisis heeft ze hier een tijdje in huis gewerkt, terwijl mijn jongens ook in huis waren. Ik dacht altijd dat ik nog wel een nieuw kindje leuk zou vinden in mijn leven, maar met de nieuwe vrouw en mijn jongens in huis deed mij dat een heel benauwd gevoel geven.
Ik zag nu in werkelijkheid hoe vol mijn huis opeens weer was en welke dynamiek dat geeft met een nieuwe vrouw in huis. Ik zag ook hoe mijn kinderen en zij op hun tenen liepen met elkaarin de buurt.
Toen bedacht ik me dat nog tien keer erger zou zijn met een nieuwe baby in huis en deed mij dat vrij direct doen besluiten om de relatie met haar te stoppen.Na een gesprek met mijn jongens bleek dat hun het echt niet zagen zitten om nog een halfbroertje of zusje te krijgen. Tuurlijk wennen ze er op termijn wel aan, maar ik vroeg me echt af of ik ze dat wel aan kon doen, die hele scheiding hebben ze ook niet om gevraagd.
Ik voelde aan mezelf dat ik niet de energie had om al die "verschillende ballen hoog te houden" in mijn leven. Namelijk zorgen voor mijn eigen jongens, die echt een hecht team vormen. Dan een 10 jaar jongere baby met alle bijbehorende verzorging, daarbij ook de relatie met haar. En alle randzaken zoals werk, huishouden, sport, sociale contacten...
Punt is wel dat ik me nu erg beroerd voel. Ik hield wel echt van haar en zij van mij. En ik ben eigenlijk bang dat ik de hele zaak teveel overdenk of misschien wel ongegrond bang ben. Iemand zoals zij is vrij zeldzaam en die laat ik nu gaan.
Ik ben eigenlijk op zoek naar ervaringen van vaders in soortgelijke situaties. Liefst iemand die wel doorgezet heeft en wat zijn verhaal is. Kan het op internet eigenlijk niet echt gevonden krijgen...
Heel simpel:
Als je twijfelt, niet doen! Gewoon niet. Of het nou is uit angst vanwege eerdere pijn, het intuïtieve gevoel dat het niks wordt tussen haar en je kinderen, je onwil om nog een kind erbij te krijgen, of een combinatie van dat alles.
Je hebt nu samen met je kinderen een stabiele basis. Als je issues hebt in de liefde of met vertrouwen, zou ik dat eerst eens uitwerken voordat je aan een relatie begint.
Juist als je al een gezin vormt met je kinderen, en er komt een nieuwe liefde, ligt je eerste verantwoordelijkheid bij je kinderen. Voelt het niet goed? Dan niet doen. Want zij zullen er de lasten van dragen, de littekens van krijgen. Terwijl ze al littekens hebben van jouw scheiding, ook iets waar zij niet om hebben gevraagd.
Mocht je zelf toch graag weer een liefde in je leven willen, zoek dan iemand die wil blijven latten. Dan kun heb je beide: een stabiele situatie voor je kinderen en liefde in je leven.
Zo herkenbaar!
Dit verhaal is zo herkenbaar voor mij.
Twee jaar geleden iemand leren kennen, echt liefde op het eerste gezicht. Zij had ook twee kinderen in dezelfde leeftijd en ze begon na enkele maanden al met: Waar gaan we samenwonen? Ik woon samen in een ruime ééngezinswoning met mijn kinderen. Zij zou er eerst wel even bij komen wonen. Verschillende keren is de relatie verbroken door mij, omdat ik wat ik ook communiceerde zij altijd weer over samenwonen begon. Zij woonde in een appartement van haar vader. Op een gegeven moment de boot maar definitief afgehouden met ontzettend veel liefdesverdriet, maar ik kon het mijn kinderen niet aandoen (zeker niet zo snel). Na drie jaar had ik best willen kijken, maar zij had zo'n haast (overal mee, kinderen voorstellen, vakanties, etc.). Ik zag het niet zitten om 'hals over kop' met vier basisschoolkinderen in een huis te gaan wonen 50% van de week.
Vervolgens weer een leuke vrouw ontmoet. Alles op orde, geen kinderen. Echter ze heeft mij laatste gepolst over of ik nog kinderen wil. Ik denk hier nu over na. Maar ze is 38 en ik 40. Het lijkt mij oneerlijk in de ogen van mijn kinderen die er dan 50% zijn en dat het andere kind dan 100% er altijd is. En als ze het echt wil, dan moet het snel, want de tijd dringt en ik wil elkaar echt eerst door en door leren kennen. Geen zin in opnieuw uit elkaar gaan.
Mijn eerste vriendin betichtte mij ervan dat ik altijd mijn kinderen beschermde. Zij zei: Als ik gelukkig ben, dan kan ik de kinderen dat ook maken. Ik dacht: Als de kinderen gelukkig zijn, dan ben ik dat ook.